Weerzien De boot loopt af 6 Of au Britannia door: Margreeth Ernens In 1974 kwam er vanaf Vlissingen een veerdienst van de Olau-Line naar het Engelse Sheerness. Met z'n zessen namen we als tieners de kans waar en gingen voor een prikkie met deze luxe cruiseboot naar Engeland voor een fietsvakantie. We namen de nachtboot, en zouden slapen op stapelbedjes in van die cabines. Er waren ook veel Britten aan boord, die, niet gewend aan het Nederlandse alcoholpercentage van het bier, algauw al feestend ladderzat werden. Van slapen kwam niet veel die nacht, omdat ze maar door bleven feesten. Toen ik een paar jaar later een poosje in Londen woonde, nam ik geregeld een 48 uurs-ticket om even naar huis te gaan: heen en weer voor de prijs van een enkeltje. En altijd was het feest aan boord van de Olau- schepen Hollandia, Britannia en Kent, met live-optredens, een casino en een danszaal. Nadat de Olau-Line in 1994 vertrok uit Vlissingen, kwam de Sally-Line, die de lijn Vlissingen-Ramsgate onderhield. Dat was eigenlijk een vrachtdienst, maar de schepen konden ook passagiers meenemen, al was er geen luxe danstent of casino aan boord. Dat hebben we ook een keer gedaan. Toen we 's nachts in ons bed kropen, bleken de lakens er wel heel typisch uit te zien: overal zaten rafelige gaten ter grootte van een gulden, het leek alsof iemand er met een hagelgeweer op had geschoten... Maar er was geen purser die ons aan beter beddengoed kon helpen, dus we namen het maar voor lief. Ook dat is nu allang verleden tijd. Tegenwoordig rijd je door de Westerscheldetunnel naar 'd'overkant' en ga je met de Chunnel per trein naar Londen, maar die ritten kunnen eigenlijk niet tippen aan die heerlijke tochtjes met 'de boot'. column: Rinus Willemsen Rinus Willemsen uit Biervliet is een van de streektaal-specialisten in Zeeland. Speciaal voor deze krant klimt hij in de pen. Stomverbaosd waoren wud- der. Dao vloog 'n moeder in d'r pyamao de voorste salon bin nen. Recht op d'r dochter af. 't Meissen was d'r brööd voo tus sen de middag vergeten. Me waoren net de bööt in Bresjes opgegaon, die morgen. 't Was kwart over zevene en dat was al- tied een drukke bööt. Vee wèrk- volk van De Schelde en schoolgasten. Ieder zat op z'n vaste plekke.'n Paor mannen uut Sluus die nie altied van de vroeg ste waoren, stappende binnen. Nêe, wudder zaoten altied 'êêl van voren. Dao wier nie geröökt. Dao was 't ook altied nie zö druk. ,,Me zunnen zö vertrekken", zegt m'n maot die tegenover me op een stoel zit. 't Is eigenlijk ziin stoel, want ik ikke zit altied op de banke. En dan stuuft t'r anêês een vrouwe binnen. D'r pya- omaobroek is goed te zien onder d'r jas. Groen mee roze blomme tjes. Mee 'n pakje in d'r 'and vliegt ze recht op d'r dochter af en geeft 'eur d'r brööd. Tiid voor 'n woord of een kus is t'r nie bie. Vlugger dan ze kwam was ze ver dwenen. 't Meisje legt het pakje mechanisch op het taofeltje voor d'r en gaot rustig deu mee klet sen. Bleuzen? Belnêê. Niks van dat alles. Dan begint de bööt te trillen. ,,Me gaon", zegt m'n buurman en pakt z'n krante. 'n Paor school- joengers 'aolen udder boeken uut udder schooltas. Nog even udder 'uuswèrk overkieken. Soms schrieft dat kleine vintje mee z'n blauw jasje nog 'n paor antwoor den in z'n schrift. Zeker omdat de juffrouw van wiskunde 'em nie zou trapperen omdat ie z'n sommen nie gemaokt 'eit? Vuuf daogen in de weke vaoren me ielken dag op dit uure nao Vlissiengen. Fiets pakken uut de fietsenstal bie 't station en roef, nao 't wèrk. En tegen vuuven wee terug. Op 'n kêêr was ik 's avonds wa laote en reej ik mee m'n fiets de bööt op. 't Was zeumer. Ik was verlaot en ik docht bie m'n eihen: „Joengen, noe kan je toch in die twintig menuten wel 'n kêêr je band lappen?" Want twêê, drie kêêr in de weke moste kik m'n voorband oppompen. Bie de ma- trözen 'n immertje waoter ge- lêênd en ik an de slag. Net op tiid toen me in Bresjes binnenliepen, was 't kerweitje gelapt. Waoter teruggebrocht en m'n fiets in de stallieng op Bresjes gezet. 't Was nog licht, tegen 'alf elve. Fiets op slot gezet en an de kettieng en vèder naor 'uus. Op Schoondieke stoengen nog wat joenge gasten bie 't frietkraom. Ze keken even nao de strööm auto's en de bus die verbie reejen. ,,De bööt lööpt af", zei t'r êne. 'k Trap 't af." 't Vintje pakkende z'n fiets en reej naor 'uus. Toen ik de volgende morgen m'n fiets wou op'aolen, lag allêêne nog 'n deu- geknipte blauwe fietsslot naost de paole. Dan stao je toch even te kieken 'öör. 'Oe is zö iets bie ons noe mogelijk?, docht ik bie m'n eigen. 't Was maor 'n ouwe fiets, mao 'k was er op dat ögenblik toch lelijk mee ontrieft. Da be- gruup je zeker wel? De leste vaort? Jao, da zat ik ook op. 'k Staon zelfs nog op de foto, dien den anderen dag in de krante stoeng. Toen docht ik nog: jammer, altied gezellig, je zag nog 's dees en gene en je kon altied zaoken doen of 'n praotje maoken. Mao, die bööt was na tuurlijk toch middeleeuws ee. Net as de trekschuute van vroe ger. Uut den tiid. Il/ZEËUWS En altijd was het feest aan boord i Wachten op de boot naar Engeland, de paspoorten in onze handen, Margreeth is de tweede van rechts. Uitgedanst

Krantenbank Zeeland

Zeeuws Weerzien. Feest van herkenning | 2020 | | pagina 6