Schuddebeurs
M
(lm
SCHUDDEBEURS - Van
oudsher al een soort
buitenwijk van Zierikzee.
Voor de Zeeuwen gewoon
Schoddeboze. Voor de
toeristen Schuddebeurs.
Een buurtschap onder de
rook van Zierikzee, maar
behorend bij de gemeente
Brouwershaven. Bekend
om zijn bosseh. Geliefd
om zijn rust. Een
buurtschap dat 50 jaar
geleden nog 264 inwoners
telde. „Natuurlijk is de
sfeer veranderd. Vroeger
kende iedereen elkaar.
Nou, dat is er een eind af.
Maar het is voor mij nog
steeds de parel van
Schou wen>Dui veland
aldus do 70-jarig-e- J. de
Keijzer. Hij woont zijn
leven lang al in
Schuddebeurs. „Veertien
dagen geleden zei er nog
iemand tegen me: „Het is
hier zo mooi, hier ga je
niet dood. Nou ja, je kan
toch ook nergens beter
zitten als in
Schuddebeurs".
De buurtschap Schuddebeurs telt
welgeteld een winkel waar men
terecht kan voor de dagelijkse
boodschappen. Een winkel die een
service geeft die bijna nergens meer
voorkomt. Men bestelt wat er nodig
is en De Regt levert het bij de klant
thuis af. Eens per maand wordt de
rekening opgemaakt. En prompt
betaald. Men doet het al sinds
mensenheugenis zo. en waarom zou
je ineens wat anders gaan doen. De
winkel wordt al 30 jaar gedreven
door het echtpaar J. P, de Regt. „Wij
leveren brood, melk en
kruidenierswaren. En we bezorgen
aan huis. En dat maakt het voor de
boeren zo aantrekkelijk om bij ons
klant te zijn". Dat het drijven van
een dergelijke kleine nering in een
buurtschap als Schuddebeurs de
exploitant zeker geen vette
boterham oplevert is iets wat De
Regt niet ontkent. „Maar je moet
tevreden zijn met wat je hebt. Ook
al moet je daar met z'n tweeën hard
voor werken".
Tijdens het gesprek komt er een
klant het kleine winkeltje binnen.
Eigenlijk hoeft hij niet eens te
zeggen waar hij voor komt. Het
echtpaar De Regt kent al zijn
klanten. En hun koopgedrag. In het
kleine winkeltje aan de
Donkereweg kunnen de inwoners
van Schuddebeurs terecht voor alle
primaire levensbehoeftes. De Regt
heeft niet van elk produkt tien
verschillende merken. „Maar weet
je wat we hier nog wel hebben:
kachelzwart. Dat goedje dat je
vroeger gebruikte om je
kolenkachel op te poetsen. Niet dat
brandnetelbos is het. Een grote
troep. Nee. dat is er beslist niet op
vooruit gegaan", aldus De Regt.
Ovor een paar jaar zal ook de
laatste kruidenier verdwenen zijn
van Schuddebeurs. „Ik ben nu 61,
dus ik ga nog even door. Maar
daarna houd ik het wel voor
gezien", aldus De Regt.
Iemand die het nog lang niet voor
gezien houdt is Tbn Prince. Zijn
sproeibedrijf is alweer 12 jaar net
buiten Schuddebeurs gevestigd.
Ondanks een groeidende tendens
naar minder gebruik van gifstoffen
heeft hij nog steeds volop werk op
Schouwen-Duiveland, Tholen en
Sint Philipsiand. „In de zomer
vliegen we met twee piloten en
werken hier ook een aantal
vakantiehulpen". Dit seizoen heeft
Prince veel werk gehad'aan de
bestrijding van de aardappelziekte
Phitophthora. Op een drukke dag in
het seizoen is Prince zo'n acht
negen uur per dag in de lucht. Op
het ogenblik met twee Piper
Pawnee's. Een ervan is het
eigendom van Prince Het andere
toestel wordt gehuurd zolang de
Air-tractor waar Prince een paar
maanden geleden een noodlanding
mee moest maken, nog niet
gerepareerd is. Prince hoopt het
toestel eind september weer in de
lucht te hebben. Maar voorlopig dus
twee Piper Pawnee's. Kleine,
wendbare toestellen met een motor
van 260 pk. De Pipers halen er een
topsnelheid van 160 kilometer per
uur mee. Per vlucht kan er 450 liter
bestrijdingsmiddel in de
vliegtuigjes meegevoerd worden.
De noodlanding enkele maanden
geleden was niet de eerste voor
Prince: Niettemin deinst hij er nog
steeds niet voor terug om, voor de
argeloze toeschouwer
halsbrenkende, toeren uit te halen
met zijn vliegtuig. „Het is net als
met autorijden: Als er iets gebeurd
is moet je toch weer meteen achter
het stuur".
De bevolking van Schuddebeurs
heeft in de loop der jaren de nodige
veranderingen ondergaan. Ook
vroeger waren in de buurtschap al
de duurdere huizen te vinden.
Zierikzeese notabelen brachten
vaak hun oude dag door in een van
de fraaie landhuizen die in en bij
Schuddebeurs te vinden zijn. Ook
nu zijn in Schuddebeurs kapitale
woningen te vinden. Maar het zijn
niet meer de notabelen van
Zierikzee die er wonen. „Ik schat
dat zo'n 50 procent van de mensen
hier import is", aldus landbouwer
D. C. van der Velde. Van der Velde
nam in 1961 zijn intrek in een
„Voor mij is het nog steeds de parel van
Schouwen-Duiveland
je dat nou vaak verkoopt
natuurlijk, maar we hebben het nog
wei", aldus De Regt. Verse groente
verkoopt De Regt niet: „De mensen
hebben hier meer groenteD in hun
achtertuin dan ik zou kunnen
verkopen".
De Regt is nog steeds tevreden
met zijn woonomgeving. „Wc
hebben ooit weieens het idee gehad
om uit Schuddebeurs weg te gaan,
maar dat hebben we eigenlijk nooit
doorgezet. Want nergens is het zo
rustig als hier". Vroeger fietsten
veel gezinnen uit Zierikzee op de
zondagmiddag naar Schuddebeurs
om daar in de bossen te wandelen.
Om daarna met de kinderen wat te
gaan drinken bij Café Schuddebeurs
en meteen een bezoekje te brengen
aan de speeltuin bij het café. Of om
plaats te nemen op de waterfietsen
die men daar toen nog exploiteerde
De waterfietsen zijn verdwenen.
Café Schuddebeurs ook. Op de
grondvesten van het aloude
dorpscafé vindt men tegenwoordig
de Hostellerie Schuddebeurs. Wat
ook niet weg te denken is uit
Schuddebeurs is het bos. Vroeger
voor een deel particulier terrein. Nu
voor het overgrote deel in handen
van Staatsbosbeheer. „Bos? Een
boerderij aan de Zuiddljkstraat. „Ik
kom eigenlijk van Tholen. Maar
daar was grond te weinig, en hier,
na de herverkaveling, teveel. Dus
ben ik hier naartoe gekomen". Spijt
heeft Van der Velde nooit gehad van
die stap. Ook al is het voor een boer
met 15 hectare grond vandaag de
dag niet makkelijk om het hoofd
boven water te houden. „Ik mag
niet mopperen. Ik ben nog steeds
gezond, en dat is het belangrijkste",
aldus Van der Velde Hij werkt ook
incidenteel als tuinman bij de
Hostellerie „Er is hier wel veel
veranderd hoor. Het is allemaal veel
deftiger geworden. Maar gelukkig
leggen ze hier geen campings aan,
want dat zou de sfeer van
Schuddebeurs radicaal veranderen.
Kamperen bij de boer? Nee hoor,
daar begin ik niet aan".
„Vroeger waren er hier wel heel
wat meer winkels hoor.
Tegenwoordig heb je alleen De Regt
nog. En natuurlijk Van der
Klooster, daar moet je echt even
langs. Die verkoopt werkelijk van
alles". Van der Klooster blijkt niet
thuis. Wel thuis is het echtpaar De
Keijzer. Hun woning, vlak naast het
winkeltje van De Regt, is het
iligc koetshuis dat bij de
woning van mr. Schuurbeque-Boeije
hoorde De Keijzer is geboren en
opgegroeid in Schuddebeurs. „Ik
woon hier al bijna 80 jaar. Ik weet
nog dat hier vroeger een trammetje
reed. Als dat ding bij een beetje
oprit kwam moest hij eerst een
aan loopje nemen om boven te
komen".
De Keijzer heeft in zijn werkzame
leven van alles gedaan, maar bijna
altijd buitenwerk. „Ik heb veel in
landbouw en veeteelt gedaan. Eigen
baas. Want een baas boven je, da's
niks waard". Naast werk en
landbouw en veeteelt heeft De
Keijzer ook in de bosbouw gezeten.
„Ik nam ook weieens rooi werk aan.
Op een gegeven moment werd ik
benaderd door Staatsbosbeheer
voor een klusje. Dat ging om een
stuk bos van 84 gemote. Ik zeg
'Weerlammig, da's gin flauwekul.
Daar moest ik wel even over
nadenken hoor. Maar ik heb het
uiteindelijk toch gedaan'. Ook De
Keijzer is niet bijzonder te spreken
over de manier waarop het bos in
Schuddebeurs onderhouden wordt.
„Vroeger werd daar nog veel werk
aan besteed. Nu wordt er alleen
maar gekapt en omgespit". Het
echtpaar De Keijzer heeft twee
zoons, en van hen Woont in Italië.
De ander heeft zijn domicilie in
Rencsse Geen van beiden treden in
de voetsporen van hun vader. „Eerst
zou Han het van me overnemen.
Maar ja, hfj kwam die
schooljuffrouw uit Rotterdam tegen,
en toen was het gauw bekeken".
Schuddebeurs is altijd
overbrekelijk verbonden geweest
met Noordgouwe. Voor de
gemeentelijke herindeling in 1961
vormden Noordgouwe en
Schuddebeurs een gemeente Na de
gemeentelijke horindeling werd
Schuddebeurs. net als Noordgouwe,
ondergebracht bij de gemeente
Brouwershaven. „Ze wilden ons
eerst bij de trottoirpoepers, zeg ik
dat niet netjes?"(eigenlijk is het
stoepeschieters a Zierikzeeënaars
red) stoppen. Maar dat was
natuurlijk niks. Die waren veel te
stads".
Wie in huls komt bij het echtpaar
De Keijzer valt onmiddellijk de
hoge deuren op. Laatste
herinneringen aan het feit dat het
vroeger een koetshuis was. De
toenmalige burgemeester van
Zierikzee, mr. Schuurbeque-Boeije
stalde er zijn koets on vijf paarden.
„Waar wij slapen dat was vroeger
de paardenstal, dus kun je wel
nagaan hoe dat bij ons is gegaan".
De Keijzer hoort niet bij de
doorgewinterde Schouwen-
Duivelanders die 'nooit van het
eiland af' zijn geweest. Ieder jaar
brengt hij samen met zijn vrouw
een paar weken door bij zijn zoon
in Italië. „Maar hij is altijd blij as-
tie weer terug is hoor", aldus
mevrouw De Keijzer.
Echt toeristisch kan Schuddebeurs
niet genoemd worden. „Er komen
hier wel veel fietsers langs. Ze
zitten bij mij altijd naar die
gevelsteen te koekeloeren. Maar
over het algemeen is het erg rustig
hier. Soms ben ik gewoon blij als er
weer eens iemand op bezoek komt",
aldus De Keijzer, en er schertsend
achteraan. „Dan krijg ik tenminste
weer eens wat te drinken". Zijn
vrouw lacht om de plaagstootjes
van haar man. „Ach, ik weet wie
het zegt hé". Over één ding zijn de
echtelieden het roerend eens
Schuddebeurs is niet meer wat het
geweest is. „Als er vroeger hier
iemand doodging, dan rouwde de,
hele buurt mee. Overal zag je
zwarte gordijnen. Dat zie je
tegenwoordig niet meer. En het was
hier ook leutig hoor, vroeger. Maar
ja, dat is het verleden hé, en daar
moet je niet aan vast blijven
houden".
Schuddebeurs. Een buurtschap.
Maar nog steeds een plaats mfct een
zekere allure. De komst van de
Hostellerie heeft daar zeker toe
bijgedragen. Schuddebeurs is nog
steeds een van de steeds schaarser
wordende oases van rust op
Schouwen-Duiveland. Een plaatsje
waar de tijd lijkt te hebben
stilgestaan. Maar dat, in alle stilte,
nog steeds loeft.
