Ad Verseput en
Piet Ketting toerden
1475 kilometer langs
Amerikaanse westkust
We waren in Amerika
negen dagen lang
9hot newsvoor de media
4
ZIERIKZEESCHE NIEUWSBODE Vrijdag 1 oktober 1982 Nr. 23192
7
Ketting en Verseput bekijken nog
eens diepgaand waar ze zo enorm
hebben afgezien.
(Foto: Zierikzeesche Nieuwsbode)
veel kilometers gemaakt. Vooral
veel tochten van 200 kilometer of
meer, want die zaten er in Amerika
ook een paar bij. En konstant klim
men. Een hele rits Luik-Bastenaken-
Luik's achter elkaar. Nee, het was
geen flauwekul. Iedere dag 's mor
gens om zeven uur op de fiets en soms
's avonds om zes uur pas aan".
Van vertier kwam er meestal niks
meer na een dagtocht. Veelal was het
eten, douchen, nog even zitten en dan
om negen uur, half tien naar bed.
,,Wat dacht je. Je was finaal kapot, je
snakte naar je bed. Regelmatig zaten
er klimmen van veertig kilometer
bij. Veel koereurs reden zich finaal te
pletter doordat ze probeerden een
goede klimmer te willen volgen. Dat
is foute boel.
Als je iemand voor je ziet rijden en
je probeert dan jezelf te overtreffen
door hem in het wiel te willen sprin
gen, dan werkt het averechts. Daar
zijn er heel wat mee in de fout ge
gaan. Het is een kwestie van je eigen
tempo rijden en blijven rijden. Als je
dat niet doet of niet wilt doen, dan
kun je het wel vergeten. Maar daar
moet je veel voor getraind hebben
om dat te weten. We hebben er wel
gezien, die in de kant van dc weg za
ten te brullen omdat ze zich gefor
ceerd hadden. Het zijn zeker geen
heuvels daar. nee echte bergen. Je
zag de renners echt steeds in verdie
pingen boven elkaar rijden door die
haarspeldbochten".
Versieren
Ad Verseput en Piet Ketting, bei
den lid van de Rijwiel- en Toerklub
Schouwen-Duiveland, zijn weer een
fijne ervaring rijker. Beiden zijn
geïmponeerd geraakt door de massa
liteit van het land Amerika. ..Alles is
er groot, klein kennen ze niet. Dat
moet je meegemaakt hebben om je
daar een idee van te kunnen schep
pen. Maar we zijn ontzettend blij, dat
we meegegaan zijn, want het was een
enorme belevenis.
Er waren er een aantal, die het na
een paar dagen bekeken hadden en
toen een grote Amerikaan huurden,
een aantal meiden versierden en to
de tocht uitreden. Dat hadden wij
misschien ook wel kunnen doen,
want we stonden genoeg in de kijker
hij dc Amerikaanse schonen. Ik her
inner me nog, dat we op een dag in
een of ander dorp aankwamen en
men daar van te voren lucht van had
gekregen. In het motel waar we die
nacht zouden blijven, arriveerden di-
rekt na onze aankomst vijftig mei
den met van die grote Amerikaanse
auto's. Die zouden het ons wel eens
naar de zin komen maken, maar tr
stonden wel raar te kijken, toen we
om negen uur de koffer indoken,
maar wel alleen. Maar wij gingen
van het standpunt uit: we hebben ge
traind voor die 1475 kilometer en we
willen ze ook rijden. Dan is het het
een of het ander. Van de ene kant wel
jammer, maar Ja
Martin Luther King
Toch kwamen Verseput en Ketting
wel aan sight-seeing toe, want om de
drie dagen ..werken" was er een rust
dag voor de koereurs.
,,We zijn een dag in Philadelphia
geweest en in New York en twee da
gen in Atlanta, waar we het graf van
Martin Luther King nog hebben be
zocht. We hebben wel ontzettend veel
gezien, maar 1475 kilometer in een
land als Amerika is maar een klein
stukje natuurlijk. We zijn in vier of
vijf staten geweest, dat is wel drie of
vier keer zo groot als Nederland,
maar in Amerikaanse begrippen
stelt dat niet zo veel voor. Het is zo
ontstellend groot. Dat realiseer je je
pas als je er bent. Dat kun je gewoon
niet vergelijken. Als je dan hier weer
rondloopt, dan merk je dat pas echt".
Op het platteland vormden Verse
put en Ketting zich indrukken, alsof
het einde van de wereld was bereikt.
,,Je ziet daar zo eens om de paar uur
een huisje staan met een mannetje op
een stoel ervoor, die maar niks zit te
doen. Dat zijn nog echte kluizenaars.
Je ziet zo'n oud ventje zitten met een
grote baard en op een schommelstoel
tje, een pijp in zijn mond en die doet
verder niks. Wat dat aangaat is dat
natuurlijk prachtig leven. Je kan
verder ook echt geen mens vinden.
Soms zie je een paar uur geen
auto rijden. Het enige wat je af en toe
ziet is een jager of iemand, die een
paar bomen omzaagt om zichzelf aan
brandhout te helpen, maar voor de
rest helemaal niks als stilte en nog
eens stilte".
Verkeerde hoek
Heel anders was het toen Verseput
en Ketting op een van de rustdagen
besloten om New York in te gaan.
We belandden midden in de nacht in
een negerwijk in New York, maar
daar wilden we wel vandaan", ver
telt Piet Ketting
Piet Ketting flinks) en Ad Verseput legden 1475 kilometer af door vijf weste
lijke staten uan Amerika. ..Het betrof hier duidelijk een enorme uitdaging,
veel meer dan een toeristisch uitstapje. Diverse deelnemers vergisten zich
daar behoorlijk in. Ongetraind hoef je aan zo'n tocht beslist niet te beginnen.
maar denk er aan dat wij hard gewerkt hadden voor we aan deze monsterrit
begonnen", leggen de twee leden van de RTC Schouwen-Duiveland uit.
(Foto: Zierikzeesche Nieuwsbode)
..Daar zag je werkelijk niet een
blanke. Op een bepaald moment
kwamen er een paar politle-auto's
aanvliegen en toen werden alle pas
jes gekontroleerd van ai die mannen,
die daar liepen. Nee, dat vonden we
maar niks en we zijn dan ook gauw
weer omgedraaid. Dat is gewoon
hardstikke spannend als je daar
loopt. Toen zaten we echt een beetje
in de verkeerde hoek. We zijn toen
maar naar Broadway gegaan. Daar
zie Je ook veel negers, maar dan al
leen die met ontzettend veel poen.
Die komen daar allemaal met parti-
bovendlen nog ontstellend mistig en
toen kwamen wij boven op een berg
aan. Daar stond een parkwachter ons
op te wachten en die zei, dat we niet
verder mochten, dat was te gevaar
lijk. Ik denk, dat we met een man of
tien, elf bij elkaar reden. Omdat we
echter helemaal niks bij ons hadden,
moesten we met z'n allen in een
hebben heel de hap ook nog geïnter
viewd voor regionale televisie. Dat
zijn wel leuke dingen".
Luik-Bastenaken-Luik
Veel deelnemers aan de Fiets Toer
USA hebben zich vooraf duidelijk
vergist in wat ze moesten presteren
in Amerika. ,,Er zijn er wel dertig ge
weest, dat zo af en toe een etappe
oversloegen en zich peT auto ver
plaatsten, want het was echt zwaar,
vooral voor hen, die niet specifiek ge
traind hadden en er van uit gingen,
dat iedereen de tocht gemakkelijk
kon rijden.
Wij hebben alle etappes gereden,
iedere kilometer. Zelfs Jan Janssen
heeft een dag overgeslagen, nadat hij
daags tevoren helemaal total-loss
was. Je kunt dan wel de Tour de
France gewonnen hehhen, maar als
je nooit meer koerst, dan kom je ner
gens meer. Wij hebben met het oog op
deze toeht van te voren ontzettend
NOORDGOUWE - „Goh nog even en dan zitten we
in de hemel. Bij paaltje 582 moeten we er zijn, daar is de
top. En dan is de top er ook wel, maar na vijf meter dalen
begint de volgende klim. Hupsakee trappen maar
weer en afzien". Ad Verseput uit Renesse (32 jaar) en
Piet Ketting uit Noordgouwe (52 jaar) zetten een boom
op over hun belevenissen tijdens de 1475 kilometer lange
Blue Ridge Parkway-toertocht tussen Alexandria in de
staat Washington en Atlanta in de staat Georgia. In ne
gen etappes toerden 45 Nederlandse supertrimmers via
het Shenandoah National Park en het Great Smoky
Mountain National Park langs de Amerikaanse west
kust. De Fiets Toer USA werd georganiseerd door Jan
Janssen (die Nederlandse Ronde van Frankrijk
winnaar) en Koos Tacx in samenwerking met Jan Doets
Budget Toers Holland. „Je begint voornamelijk aan zo'n
monstertocht vanwege de uitdaging", vertelt Ad Verse
put. „Dat aantal kilometers rijden, dat vind ik alleen al
mooi, maar het is natuurlijk ook eens een keer wat an
ders. Het is weer nieuw. Ik ben drie jaar geleden naar Is
raël geweest, dat was ook voor het eerst en dat was ook
leuk. Een tocht maken in Amerika, dat was nog nooit ge
daan door Nederlanders. Er is nog nooit een Nederlander
naar toe geweest om te fietsen, tenminste niet zo georga
niseerd. Het is een nieuwtje hè".
Een aardige bijkomstigheid is na
tuurlijk, dat de deelnemers aan de
tocht Amerika konden bekijken. ,,Je
kan ook zeggen: je kan in Zwitser
land ook rijden, of in Oostenrijk. In
wezen is dat natuurlijk ook zo, maar
het nieuwe, het Amerikaanse land.
Je ziet er nog eens wat van, je doet
wat indrukken op", meent Verseput.
Toch was het toeristisch aspekt lou
ter bijzaak voor de twee Schouwse
fietsers, ..want", vertelt Piet Ket
ting, ,,als je er echt naar toe gaat om
wat te zien, dan moet je niet met deze
fietstocht mee doen. Maar dat was
ook onze opzet niet. Je eigen bewij
zen is een groot woord, maar wij zijn
toch bewust gegaan om te fietsen. Je
hebt er voor getraind. Nee, van veel
zien komt niet veel terecht, want je
hebt je zakken vol om te voltooien
waarvoor je bent gekomen".
kuliere chauffeurs en met auto's zo
lang als een bus. Dat was wel mooi
om te zien voor ons, gewone jongens
van Schouwen-Duiveland".
Een hachelijk avontuur beleefden
Ad Verseput en Piet Ketting op een
dag, toen het in het gebergte erg
mistig was. ,,We mochten een keer
niet verder rijden met onze fietsen,
Want toen was het ontstellend
mistig. Er zitten in het gebergte erg
veel tunnels, maar die zijn niet ver
licht zoals het hier in Nederland het
geval is. Als je dan halfweg erin zit
met je fiets, dan kun je je gewoon
niet meer oriënteren. Dan weet je
geen kant meer, dan zie je echt niks
meer. Dan kun je beter afstappen en
op de tast verder gaan. Op die dag
waarover we het nu hebben was het
vrachtwagen, die ons steeds bege
leidde, maar dat was ook niet zo ge
makkelijk".
Opdonders
Doordat in de vrachtwagen ook
steeds alle koffers en andere beno
digdheden van de deelnemers wer
den vervoerd, was er maar een be
perkte ruimte meer over, waar toen
ook nog elf mensen en hun fietsen bij
moesten.
„Die vrachtwagen hing al door zijn
veren, voordat wij erin moesten. Het
was net of we in een gaskamer zaten.
Met z'n allen op een paar vierkante
meter en dan in een totaal dichte
bak. Je zag helemaal niks. En dan
maar naar boven klimmen en afda
len met dat ding. Op de duur kregen
we gebrek aan zuurstof. We hebben
tijdens die rit heel wat opdonders op
die auto gegeven, dat weet ik nog
wel, want je werd konstant door die
bak geslingerd, dat was bepaald niet
lekker. We knepen hem echt als oude
dieven. We waren er op een bepaald
met z'n allen van overtuigd, dat we
in een ravijn zouden eindigen, zo
ging dat allemaal te keer".
Het avontuur liep uiteindelijk nog
goed af, „maar", zegt Piet Ketting,
„we hebben na afloop meteeen tegen
elkaar gezegd, al komen er nog vijf
tig van die parkwachters, ik ga nooit
meer in zo'n vrachtwagen. Dan maar
een bekeuring, maar dat nooit
meer". Met uitzondering van dit uit
erst spannende avontuur, was de
Fiets Toer USA een aaneenschake
ling van leuke ervaringen, waarover
Verseput en Ketting uren kunnen
vertellen. „Ondanks het feit, dat die
Amerikanen van alles het grootste en
het beste denken te hebben, keken ze
hun ogen behoorlijk uit, dat 45, in
hun ogen maffe Hollanders, 1475 ki
lometer in Amerika kwamen fietsen.
Daar snapten ze niks van. Het was
voor de lokale nieuwsmedia dan ook
groot en „hot news". Herhaaldelijk
werden we overspoeld met journa
listen en televisie-mensen, die ons
van alles kwamen vragen. En dat
gaat heel anders als hier. Onderweg
komen ze in hun auto's naast je rij
den, ze draaien hun raam open, vra
gen je paar dingen, zetten je even op
de foto en hup, weg zijn ze weer. Ze
4 K
