r
OPENINGSREDE van de voorzitter Ir. J. Prins,
Deze week In dit nummer
o.m.
De drie inleidingen ge
houden op de Algemene
Vergadering over „De
ontwikkelingen in de af
zet" van akkerbouw,
zuivel en groenten en
fruit. Pag. 5 t/m 9
Van big tot zeug. Pag. 10
De ziektekostenverzeke
ring. Pag. 11
Bram uit dé Slikhoek
bezocht voor ons de
Vlasstudiedag.
Pag. 12, 13 en 15
Tuinbouwkianken en
Dingen van de week.
Pag. 14
S.E.R. over inflatie - op
de bres voor minder-
draagkrachtigen.
Pag. 17
Mededelingen, enz.
Pag. 2 en 19
Markt, Plattelandsjeugd
en Voor de vrouw.
Pag. 22
gehouden op de Algemene vergadering der ZLM op vrijdag 20 juni 1969 te Bergen op Zoom.
„Onze weg naar de toekomst is geen gegeven,
zoals de loop van een rivier tussen gebergte en zee.
Poëten hebben de geschiedenis graag met een
stroming vergeleken, maar dat is een misleidende
beeldspraak. De mens is niet „in" de geschiedenis
als een reiziger in een trein. Hij bepaalt voortdu
rend de richting van de reis."
Men hoeft het, vergadering, met dit citaat niet ge
heel eens te zijn, om toch, wanneer men om zich
heen kijkt, het vertrouwde beeld van de „oude"
trein maar te verlaten en hiervoor de modernere
auto in te vullen. Daar kan men immers zelf 't stuur
ter hand nemen en eigen wegen zoeken. En op onze
nationale wegen van het sociaal-economisch ge
beuren doet men dat ook. Het „een eigen weg" kie
zen lijkt een veelbedreven spel te worden. Er ver
schijnen ook steeds nieuwere voertuigen op onze
wegen, ze dragen duidelijke opschriften zoals: in
spraak, medezeggenschap en nieuwe maatschap
pijstructuur. En er zijn weggebruikers, die op de
openbare weg een bordje plaatsen met het opschrift
„eigen weg" en van oordeel zijn, dat dan voor hen
zelfs elementaire verkeersregels niet gelden.
Het totale verkeersbeeld is trouwens veranderd.
Steeds meer komt er een progressieve rijstijl in
zwang. Voor oud of nieuw, indien men mee wil in
die stroom en dat blijkt voor velen het veiligst
betekent het op hoge snelheid scherpe bochten
nemen en eerder gas geven dan remmen. Hiertus-
sendoor wringt zich het zakelijk verkeer. Een zake
lijk verkeer, dat zowel qua intensiteit als omvang
grote problemen geeft door een zware overbelas
ting van de wegen.
De ontwikkeling van de economie met een sterke
inflatie deed in de afgelopen tijd immers diverse
waarschuwende vingers cmhoog gaan. Voor een
sector, die zozeer in de klem van kosten en produc-
tenprijzen is gekomen als de landbouw, is deze
ontwikkeling der economie een gevaarlijke zaak.
De recente opstelling van de vakbonden toont ech
ter wel aan, dat er ower de wijze waarop de inflatie
moet worden teruggedrongen een niet alleen
voor onze sector essentiële zaak nogal verschil
lend wordt gedacht.
TEN aanzien van de toekomst heeft de landbouw
jaren terug met overtuiging voor de Europese
weg gekozen. Er was ook het duidelijk perspectief
van de ruime Europese autoweg met 6 gelijkwaar
dige banen. In het begin leek de tocht niet onaardig
te verlopen. Het was nog wel niet die 6 baans weg
en het plaveisel voldeed ook nog niet aan de eisen,
die men er in de tegenwoordige moderne tijd aan
moet stellen, maar het ging! Er kwamen gelijke prij
zen voor de belangrijkste producten en het onder
ling handelsverkeer verliep beter en nam in om
vang toe. Maar toen brak de periode van de weg-
opbrekingen en opstoppingen aan en nu staan we
stil voor het viaduct in aanbouw, dat ons moet
brengen van de aanlooproute naar de in de verte
zichtbare 6 baans weg.
Het was al eerder het geval, dat de Franse arbei
ders aan een langzaam-aan actie begonnen en de
Duitsers protesteerden. Maar nu is het op dit bouw
werk wel helemaal een uitgestorven zaak. De Fran
sen zijn nog niet terug van de verkiezingen. Het
lijkt erop, dat ze in de toekomst wel willen werken,
maar dat moet toch altijd nog worden afgewacht!
De Duitsers hebben ook verkiezingen en daar
hebben ze voorbereidingstijd voor nodig. Boven
dien ze willen wel eens naar huis om, na alle be
richten over de waarde van de mark, te horen wat
hun loonzakje precies waard is. Iets wat de ande
ren niet alleen interesseert, maar waar de gezamen
lijke bouw wel eens mee kan staan of vallen. Want
gelijk loon voor gelijke arbeid, dat is immers het
principe.
De Italianen zitten te wachten tot ze wat extra's
kunnen verdienen. En of dat dan de bouw van het
viaduct versneld of vertraagd lijkt ze niet zo'n grote
zorg. Dan zijn er nog wat Belgen en Nederlanders
èen klein clubje waarvan het nijvere werken
nog niet zoveel zoden aan de dijk heeft gezet.
Vooral de Nederlanders manen de anderen om
door te pakken. Geen wonder dat het de anderen
wel eens irriteert, vooral als ze zien dat er noga!
wat vervoersaanbod van die kant te verwachten is.
(Zie verder pagina 31