De formidabele wielen van de stoere Van Gend
en Loos-truck ploegden een breed spoor in de stae-
pels sneeuw langs de trotwaarkant van de Beuter-
blomstraete. Nommer 27; ho
Een cheffeur as een jong Goliothje loerden is
uut z'n kebiene, scharrelden een bitje in een tasse
mie pepieren, sproeng uut den auto en stapten
zonder omwegen over 't 'ekje van 't 'of je nae de
deure. Belle en wee trug.
Uut de waegen sjouwden ie een kiste die nog a
vee scheen te wegen en zeulden d'r mee nae de
deure die ondertussen deur mevrouw Sienke open-
gedae was.
,,'t Mot zeker in de keuken weze?", infermeer-
den de cheffeur as een ingewijden.
„Ja," zei mevrouw SienKe 'n bitje overbluft.
Zwaere mannes tappen, geschuuf, gekraek. Trug
om nóg een kiste en toen nog één, een bitje klein-
der.
„Dat ist, mevrouw," zei de cheffeur, die op z'n
fooie stoeng te wachten.
„Hoeveei is de vracnt?," vroeg mevrouw, die
d'r eigen mie die vraege een stik meeviel. Want,
zei noe zelf wie zou dae in de konsternasie
van de ontvangst van je'n alder-eeste verke zö
gauw an dienke?
„Dat wordt aan je beleefd'eid overgelaete, me
vrouw," zei de chefieur.
Toen troK ze d'r 'and uut de zak van d'r jumper
en brocnt twï pepiere riesdaelders an de opper
vlakte.
„1s t zo goed?", was 't minste da ze wete wou.
„Allang voe den bakker, mevrouw. En be
dankt!", zei de cheffeur. Likten mie z'n rechter
wies vienger an de klakke van z'n pette twint ad'n
mie z'n nenker'and de twi blauwe briefjes liet ver-
dwiene in de bost van z'n dikke lere jas.
Nog even een gegrom en een geknerp deur de
vosse sneeuw en ue Beuterbiomstraete was zö
stille as'n op een deur-de-weekse ocnend mae weze
kost. Twi melkboeren en een bakker waere de
eenige getugen gewist van de aileverienge en 't was
werKeujK zo gauw en zo onopvallend gegaèê, dat
die mannen onmeugelyk kunnen vermoeden ao,
dat'r bie Sienke in verKe in de keuken stoeng voe
kensupsie zö goed as greed.
Mevrouw, cue an een rustig leven gewend was,
ad eventjes een flauwe 'artkioppinge gevoeld, in
de presensie van de zwaere vent-in-leer, mie de
bezwaerende kisten. Mae noe aolles zö vlot ver
liep, kwam d'r 'arte wee gauw op normale toeren,
't Was bliekbaer toch me zö moulijk om een bitje
slecht te wezen, beseften ze. Ze ad nooit an fileso-
fie gedaeë, anders was ze misscnien nog tot de
kenKiusie gekomme, da aolle mensen op-oe-rand-af
misdaedig binne.
Toch werkten 't 'ard, binnen in d'r 'ood
Wat moest ze doeë mie Jannetje? 'nZitterdag
kost ze ze makkelijk is een keer nae d' andere
kant van de stad stiere mie een booschap van lik-
m'n-vesjeMae 't was noe nog gin alt tiene. En
eer de boel kant en klaer was, wie weet oe laete
'twore zou? Izak 'ad netuurlijk ok nie an Janne
tje gedochtZö meteen, mie eel dat verke on
der 't gat, most 'r voe Jannetje een oplossing ge-
vonde worre't Was misscnien mae 't beste om
ze in 't vertrouwen te namen. En dan mae nie te
lange wachte, want ieder oogenblik kon die slach
ter kommeJannetje was noe boven bezig mie
de béden. As 'tkind noe mae te vertrouwen was...
Mae 't risico most toch genome wore. Ze zatte
noe in 't schuutje, en vaereaars zat'r nie op.
Onderwiel was mevrouw Sienke a een tree of
vier, vuve den trap opgeklomme, op weg nae Jan
netje, die nog gin besef ao, oe ze in een klein
stuitje deelgenoote weze zou van 'tgroose geheim
dat 'techtpaer Sienke ooit te verbergen 'ehad ao.
Ze lei net de kossens mie de frisse kossakken over
de 'oopeuie waemee de twi Sienkes d'r nachtruste
figuurlijk en letterlijk ondersteunden.
„Jannetje? Ben je op de slaapkamer?", vroeg
mevrouw. Die zou wê eel raar op'ekeken ae, as
Jannetje is gezeid ao: „Nee, mevrouw, ik bin in
de kaemer."
Mae de verwachtienge van mevrouw wier nie
teleurgesteld: Jannetje wês werkelijk in de slaep-
kaemer. Want ze zei zonder omwegen: „Ja, me
vrouw."
Mevrouw was noe bovenan de trap.
„Kind," begost ze in te palmen, „wil je eens
even naar me luisteren?"
Dae was Jannetje aoltied voe te vinden.
Mevrouw, nog a zwaerlievig, as 'n 'ond die vee
te vee te vreten kriegt, zat te puffen en te blae-
zen op de stoel naest 't lizjemo.
„Je weet wel, Jannetje, zei ze wat fleemerig,
„dat meneer en ik, je helemaal vertrouwen, niet
waar?"
„Ja, mevrouw," zei Jannetje, die docht, wae
mot dêt nae toe?
„Nietwaar?", zei mevrouw nog is. „We hebben
niets voor je verborgen, de kasten niet afgesloten,
je weet waar het koper verborgen is, dat we regel
matig krantjes krijgen met nieuws en dat we de
radio niet hebben opgegeven
„Dat doe me toch ollemille?", viel Jannetje eur
in de rede, toen ze zat te bedienken oe ze noe
vadder zou gaeë.
„Ja, dat doen we zeker allemaal," aesten me
vrouw d'r eigen. „Maar nu zul je toch wel heel
gauw bekend worden met iets dat een diep ge
heim is en moet blijven
„Komt'r een kleinen?", zei Jannetje, ok nie van
gistere.
„Neendat is te zeggentwufelden
mevrouw.
„O, mae ik kan wê zwiege 'oor," stelden Janne
tje meteen gerust, ,,'t Is toch nog mae kort zeker,
want ik ae nog nergens wat van gemerkt," zei ze
d'r bot bovenop.
deur U. Semak
De personen die in dit stikje voorkomme,
ae nooit bestae. Trouwens, eel 't verke is
nooit in Goes gewist.
II.
„Nee, Jannetje, 'tgaat niet over een baby, zei
mevrouw, ,,'t Gaat om iets wat véél geheimzinni
ger is. Het is er trouwens al. In de keuken.
straks zul je zelf wel zienze aerzelden oe
ze vadder most gaeë.
„Zeker een onderduker?"
v „Nee, JannetjeHetehIk kan er op
rekenen, hè, dat je er niet over praat. Üok niet bij
je ouuers op Schreinskmders
„Ikke me 'oor."
„Nou, dan zal ik het je maar zeggen: we heb
ben een varken gekregen." Geneimzmnigheid en
blieschap straelden te giieke van mevrouw d'r
wezen. Ze lachten en ze scnodden. Noe was 't 'ooge
woord d'r uut, gelokkig.
„Gostermanne," net jannetje d'r eigen ontvaole,
„dae oef je nie zö mie tussen te zitten, mevrouw,
ik kenne d'r méér die d'r wê een ae, dan die d'r
gin ae
Dat was noe nie zö leuk, As je noe goed en
wel beseft da je bie de notabelen van de stad 'oort,
om dan te motten 'oren, dat'r méér wê, as nie no
tabel binne
„Ja," zei mevrouw nog is, en d'r lachje was
versturve op d'r dikke kaeken, „dat is in ae posi
tie van meneer wel h e'e 1 gevaarlijk, Jannetje.
Meneer werkt op het StadhuisEnne
„Oa, mevrouw-toch, dae mö je me mie tussen
zitte, oor'stelden Jannetje gauw gerust.
„Zwarte andelaers zitte tegenwooraig óveral
up 'tStad'uus net zö goed as wea dan ok."
„In eik geval, Jannecje," zei ze tot besiuut, „je
weet er nu van enmondje dient!" En ze iei
d'r dikke wiesviengertje voe t tunje van d'r lup-
pen, twint do ze vreed zunig keen.
„Ik vind 'tbest 'oor," zei Jannetje. „Laete me
noe maè is opscniete mie de spreie, want ik vind
'ïer ok nie erg labberacntig."
Mevrouw ïeip een andje mee en saemen gienge
ze nae benee.
„Jannetje, heb jij er verstand van hoe ze zo'n
varken inmaken?", vroeg mevrouw, want eur des
kundigheid van de slacnt was mae eel oepernt
„Die maeke ze me in," zei Jannetje aesKundig.
„Spek en ammen kun je. in 'tzout iegge, in een
s Lande."
„in een wat
„in een stande."
„Wat is dat?"
„Ja, een standezei Jannetje om nog is te
verdudelijken. „Dat is 'neeneheen
kuup, za k mae zegge, een tunne, mie an één kant
den ooom d'r uut."
„Is dat bepaald nodig? Want wij hebben geen
stande," zei mevrouw onzeker.
„Ja natuurlijk. As je 'n verke op wil zoute,
mö je een stande ae. ik zou nie wete wat aars
„is dat zo iets als een botertonnetje?"
„Neemk, vee grotter. 't is een eeie tunne. Kiek,
dat ronde taefeitje uut de serre, dat kan d'r we
tovertekop in."
„Zó groot?," vrosg mevrouw ongelovig.
„Ja, die van oons wê, te missen."
Toen zwegen ze aolebei besluteioos. Dat was een
prebleem dae gin mens op gerekend ao.
Mevrouw begreep wê, dat'r op 'tpunt van een
stande wat most gebeure. As doken die slachtei
zou komme, most 'r een stande weze. Die zoue ze
wê nie meebrienge, overlegden ze bie d'r eigen.
Mae wacht
„Zeg, Jannetje, zou 'tniet in een van die kisten
uit de keuken kunnen?", vroeg ze. „Dat varken
zit er nu toch ook in!
„Och wê neen't, mevrouw," wist Jannetje as
boeremisje, „die leke toch zeker. Dat wordt toch
aol pekel en dat lopt 'r toch zeker uut. Je mot een
stande ae. Van een kuper, die binne pas goed."
Daemie was 't gesprek voorloopig besiote.' Jan
netje most d'r werk doeë en mevrouw liep mae
te zinnen. Aol die lappen vlees moste d'r toch me
in, docht ze Alleen twi ziekanten spek en vier am
men. Dan most zö'n stande toch me zö bar groot
weze. As ze noe isJa, dat zou ze doeë. Ze zou
die slachter afwachte en twint ad'n in de keuken
bezig was mie slachten zou ze nae de wienkel
fietse om te viaegen nae een leeg beutertunnetje
of margerinetunnetje. Dit was toch ok nog mae
een klein verkje. Die boeremensen mestten ze zelf
vet. Dae wiere ze vee grooter.
Ze goeng mae is nae de keuken kieke nae de
split-erten, die ze gisterenaevend in de week gezet
ao. Warn vandaege moste ze ertesoep ete. Ze stoen-
ge a lekker te koken. Eel de keuken stoenk nae
de juun, de preië, de selderie en de ertenLek
ker 'oor. Strakjes most de boel van de slacht 'r
inWat zou Izak smulle. Vreed, ie was t'r wild
OP
De belle!
Dat kost de slachter weze.
'tWas de slaöhter. Mae vermomd as 'n meneer.
„Goeje morge, mevrouw," zei de slachter, toen
ze zelf opendee. „Oe is't mie de pasjent
'tWas'n gezellige dikken. Mie een erg beken
den bol'oed opZeker 't gemeenschappelijk
eigendom van de leden van de organisatie? Ie
stoeng a op de bere-matte. De deure viel toe.
't Eeste wat'n dee, was z'n eigen uutspanne uut
een ulebril mie zwaere latten en dikke liesten
rond de ruten
Ie keek werkelijk erg vergenoegd.
„Ja, mevrouw," zeid'n, „de organisatie 'oudt'r
van, dat de leden nie te vee risico loope."
Ie puften noga twint dat'n z'n overjas uuttrok.
En z'n dikke bolle gezicht was één en aol lache.
Ie stoeng ineens vakkundig in een korte witte
slachterskiel. Dae onderuut kwam een breeë scheeë
mie rammelende messen en de gevaerlijke punt
van een anzetter.
„Ik geloof niet, dat ik U ken," zei mevrouw
Sienke.
„Mevrouw," zei de slachter, „do's wederkerig.
Mae dat mag nie 'indere. Vin je wê?"
„Komt U uit Goes?" lachten mevrouw 'ardop.
,,'kOope van wê," zei de slachter. „Want ik
weune de kant van Schore op. A'k klaer bin, wou
'k wee uut Goes komme
Toen lachten ze aolebei.
„Zeker in de keuken?," zei de slachter toen, net
as de veint van Van Gend en Loos. En is was a
onderweg. Mie een velies in z'n 'and.
„Haaa," zei de slachter, toen'n de kisten zag
staeë. „Dae ae me d'n doojen. Ie is a gekist en al!"
Amper ad'n dat gezegd of dae wier wee gebeld.
Mevrouw Sienke sloeg d'r 'anden voe d'r bost.
„Och, gunstzei ze zenuwachtig.
„Maek je mae nie benauwd, mevrouw. Dat za
m'n knechje weze. Die komt aoltied achteran."
Toen most mevrouw van de ontspanninge wee
vee lache, en 'ard bovendien. Jannetje was a onder
weg nae de voordeure.
't Knechtje kwam ok nae de keuken. Twint ad
de slachter bezig was de kisten open te breken
en mevrouw zö nieuwsgierig as een kind deur de
garren keek die tussen de kiste en 't deksel ge-
maekt wiere.
„Dag," zeid 'tveintje. Een muppesje van een
jaer of veertiene mie een paes-groen bakkesje en
een snotneuze van de kouwe, die glad mie z'n
schoeren veruut stoeng en z'n 'andjes saemen voe
z'n buukje.
,,'t Is toch zonde," vond mevrouw, toen ze 't
wurm zag. „Heb jij zo'n kou?"
Een menute lang kost d' erme schieter niks zeg
ge, want ie was suust bezig om is flienk z'n neuze
op 't aelen. En toen knikten ie op een overtugende
wieze.
,,'t Is toch zonde!", zei mevrouw Sienke nog is,
goed'artig, zonder te zeggen tegen watvoe gebod
de zonde begaeë was.
„Ae-je wee gin snoddoek?", zei de slachter ruug,
die ineens zö vriendelijk nie mi was.
't Erme schaep begon in z'n broekzakken te del
ven mie z'n blauwe klauwtjes, dat z'n breekbaere
polsjes mee in de geheimzinnige diepte verdwene.
Dae kwam een lapje uut van een teirlienge schorte
en dae bestrieden ie 't onheil mee dat uut z'n
neuze kwam sliere.
„Anpakke, Jan!", kommedeerden de slachter
mie een deksel van de kiste in z'n 'anden. „Zet mae
buten."
„Ja, mevrouw," zeid'n tegen de ronde rik die
varre over de open kiste gebogen stoeng, „slachter
is een ievallig vak. Dae mö je een bitje an wenne."
En twint ad'n z'n opgewekte toon wee trugvond,
zeid'n plezierig: „Haaee, dat ziet'r wee kostelijk
uut. Kaerel! Wat werk is dat! Kiek me toch is,
mevrouwtje-lieve, wat'n schoon beesjeDae
krieg je noe zin in, als je 'talleene nog mae ziet.
Wat 'nschoonen doojen. Hahaha!"
„Nou! Fijn hoor," oordeelden mevrouw Sienke.
„Ie is a 'eschrapt en al," zei 't knechtje, die wê
degelijk bleek te kunne praoten.
„Hahaha," lachten de slachter. „Dien luien mie
ter. Ie voelt'r nie vee voe, ee Jan, om mie een
bekkentje waeter te gieten as t'r geschrapt mot
worre twint ad 't vriest."
„Ikke nie," zei Jan, die een bitje bleek te be-
kommen, noe ad'n nie mi op de Noord-Ooste wind
most staeë, en waeran je begost te zieën da z'n vel
nie paes-groen was, mae graeuw.
Mevrouw Sienke, die nog d'r eigen stoeng af te
vraegen wat ze eest doeë most, een kommetje
werme surregaat-koffie geven, of over die stande
begunne, besloot voe 't leste.
„Slager," zei ze. „Wij hebben geen stande
„Niks erg, mevrouw, niks erg," stelden de
slachter ze oogenblikkelijk gerust. „Misschien ei-je
wê een zienke teele? Da's net zö goed. 'tls mae
voe 'n weke of wat. Die maek je goed schoone en
dat gaet gesmoerd."
Dat was een opluchting! Want d'r wès in 't
schuurtje an een spieker een zienke teele. Dae
koste de baeken spek en vier ammen wê in ge-
depeneerd worre. Noe waere ze uut den brand.
(Slot volgt)