De formidabele wielen van de stoere Van Gend en Loos-truck ploegden een breed spoor in de stae- pels sneeuw langs de trotwaarkant van de Beuter- blomstraete. Nommer 27; ho Een cheffeur as een jong Goliothje loerden is uut z'n kebiene, scharrelden een bitje in een tasse mie pepieren, sproeng uut den auto en stapten zonder omwegen over 't 'ekje van 't 'of je nae de deure. Belle en wee trug. Uut de waegen sjouwden ie een kiste die nog a vee scheen te wegen en zeulden d'r mee nae de deure die ondertussen deur mevrouw Sienke open- gedae was. ,,'t Mot zeker in de keuken weze?", infermeer- den de cheffeur as een ingewijden. „Ja," zei mevrouw SienKe 'n bitje overbluft. Zwaere mannes tappen, geschuuf, gekraek. Trug om nóg een kiste en toen nog één, een bitje klein- der. „Dat ist, mevrouw," zei de cheffeur, die op z'n fooie stoeng te wachten. „Hoeveei is de vracnt?," vroeg mevrouw, die d'r eigen mie die vraege een stik meeviel. Want, zei noe zelf wie zou dae in de konsternasie van de ontvangst van je'n alder-eeste verke zö gauw an dienke? „Dat wordt aan je beleefd'eid overgelaete, me vrouw," zei de chefieur. Toen troK ze d'r 'and uut de zak van d'r jumper en brocnt twï pepiere riesdaelders an de opper vlakte. „1s t zo goed?", was 't minste da ze wete wou. „Allang voe den bakker, mevrouw. En be dankt!", zei de cheffeur. Likten mie z'n rechter wies vienger an de klakke van z'n pette twint ad'n mie z'n nenker'and de twi blauwe briefjes liet ver- dwiene in de bost van z'n dikke lere jas. Nog even een gegrom en een geknerp deur de vosse sneeuw en ue Beuterbiomstraete was zö stille as'n op een deur-de-weekse ocnend mae weze kost. Twi melkboeren en een bakker waere de eenige getugen gewist van de aileverienge en 't was werKeujK zo gauw en zo onopvallend gegaèê, dat die mannen onmeugelyk kunnen vermoeden ao, dat'r bie Sienke in verKe in de keuken stoeng voe kensupsie zö goed as greed. Mevrouw, cue an een rustig leven gewend was, ad eventjes een flauwe 'artkioppinge gevoeld, in de presensie van de zwaere vent-in-leer, mie de bezwaerende kisten. Mae noe aolles zö vlot ver liep, kwam d'r 'arte wee gauw op normale toeren, 't Was bliekbaer toch me zö moulijk om een bitje slecht te wezen, beseften ze. Ze ad nooit an fileso- fie gedaeë, anders was ze misscnien nog tot de kenKiusie gekomme, da aolle mensen op-oe-rand-af misdaedig binne. Toch werkten 't 'ard, binnen in d'r 'ood Wat moest ze doeë mie Jannetje? 'nZitterdag kost ze ze makkelijk is een keer nae d' andere kant van de stad stiere mie een booschap van lik- m'n-vesjeMae 't was noe nog gin alt tiene. En eer de boel kant en klaer was, wie weet oe laete 'twore zou? Izak 'ad netuurlijk ok nie an Janne tje gedochtZö meteen, mie eel dat verke on der 't gat, most 'r voe Jannetje een oplossing ge- vonde worre't Was misscnien mae 't beste om ze in 't vertrouwen te namen. En dan mae nie te lange wachte, want ieder oogenblik kon die slach ter kommeJannetje was noe boven bezig mie de béden. As 'tkind noe mae te vertrouwen was... Mae 't risico most toch genome wore. Ze zatte noe in 't schuutje, en vaereaars zat'r nie op. Onderwiel was mevrouw Sienke a een tree of vier, vuve den trap opgeklomme, op weg nae Jan netje, die nog gin besef ao, oe ze in een klein stuitje deelgenoote weze zou van 'tgroose geheim dat 'techtpaer Sienke ooit te verbergen 'ehad ao. Ze lei net de kossens mie de frisse kossakken over de 'oopeuie waemee de twi Sienkes d'r nachtruste figuurlijk en letterlijk ondersteunden. „Jannetje? Ben je op de slaapkamer?", vroeg mevrouw. Die zou wê eel raar op'ekeken ae, as Jannetje is gezeid ao: „Nee, mevrouw, ik bin in de kaemer." Mae de verwachtienge van mevrouw wier nie teleurgesteld: Jannetje wês werkelijk in de slaep- kaemer. Want ze zei zonder omwegen: „Ja, me vrouw." Mevrouw was noe bovenan de trap. „Kind," begost ze in te palmen, „wil je eens even naar me luisteren?" Dae was Jannetje aoltied voe te vinden. Mevrouw, nog a zwaerlievig, as 'n 'ond die vee te vee te vreten kriegt, zat te puffen en te blae- zen op de stoel naest 't lizjemo. „Je weet wel, Jannetje, zei ze wat fleemerig, „dat meneer en ik, je helemaal vertrouwen, niet waar?" „Ja, mevrouw," zei Jannetje, die docht, wae mot dêt nae toe? „Nietwaar?", zei mevrouw nog is. „We hebben niets voor je verborgen, de kasten niet afgesloten, je weet waar het koper verborgen is, dat we regel matig krantjes krijgen met nieuws en dat we de radio niet hebben opgegeven „Dat doe me toch ollemille?", viel Jannetje eur in de rede, toen ze zat te bedienken oe ze noe vadder zou gaeë. „Ja, dat doen we zeker allemaal," aesten me vrouw d'r eigen. „Maar nu zul je toch wel heel gauw bekend worden met iets dat een diep ge heim is en moet blijven „Komt'r een kleinen?", zei Jannetje, ok nie van gistere. „Neendat is te zeggentwufelden mevrouw. „O, mae ik kan wê zwiege 'oor," stelden Janne tje meteen gerust, ,,'t Is toch nog mae kort zeker, want ik ae nog nergens wat van gemerkt," zei ze d'r bot bovenop. deur U. Semak De personen die in dit stikje voorkomme, ae nooit bestae. Trouwens, eel 't verke is nooit in Goes gewist. II. „Nee, Jannetje, 'tgaat niet over een baby, zei mevrouw, ,,'t Gaat om iets wat véél geheimzinni ger is. Het is er trouwens al. In de keuken. straks zul je zelf wel zienze aerzelden oe ze vadder most gaeë. „Zeker een onderduker?" v „Nee, JannetjeHetehIk kan er op rekenen, hè, dat je er niet over praat. Üok niet bij je ouuers op Schreinskmders „Ikke me 'oor." „Nou, dan zal ik het je maar zeggen: we heb ben een varken gekregen." Geneimzmnigheid en blieschap straelden te giieke van mevrouw d'r wezen. Ze lachten en ze scnodden. Noe was 't 'ooge woord d'r uut, gelokkig. „Gostermanne," net jannetje d'r eigen ontvaole, „dae oef je nie zö mie tussen te zitten, mevrouw, ik kenne d'r méér die d'r wê een ae, dan die d'r gin ae Dat was noe nie zö leuk, As je noe goed en wel beseft da je bie de notabelen van de stad 'oort, om dan te motten 'oren, dat'r méér wê, as nie no tabel binne „Ja," zei mevrouw nog is, en d'r lachje was versturve op d'r dikke kaeken, „dat is in ae posi tie van meneer wel h e'e 1 gevaarlijk, Jannetje. Meneer werkt op het StadhuisEnne „Oa, mevrouw-toch, dae mö je me mie tussen zitte, oor'stelden Jannetje gauw gerust. „Zwarte andelaers zitte tegenwooraig óveral up 'tStad'uus net zö goed as wea dan ok." „In eik geval, Jannecje," zei ze tot besiuut, „je weet er nu van enmondje dient!" En ze iei d'r dikke wiesviengertje voe t tunje van d'r lup- pen, twint do ze vreed zunig keen. „Ik vind 'tbest 'oor," zei Jannetje. „Laete me noe maè is opscniete mie de spreie, want ik vind 'ïer ok nie erg labberacntig." Mevrouw ïeip een andje mee en saemen gienge ze nae benee. „Jannetje, heb jij er verstand van hoe ze zo'n varken inmaken?", vroeg mevrouw, want eur des kundigheid van de slacnt was mae eel oepernt „Die maeke ze me in," zei Jannetje aesKundig. „Spek en ammen kun je. in 'tzout iegge, in een s Lande." „in een wat „in een stande." „Wat is dat?" „Ja, een standezei Jannetje om nog is te verdudelijken. „Dat is 'neeneheen kuup, za k mae zegge, een tunne, mie an één kant den ooom d'r uut." „Is dat bepaald nodig? Want wij hebben geen stande," zei mevrouw onzeker. „Ja natuurlijk. As je 'n verke op wil zoute, mö je een stande ae. ik zou nie wete wat aars „is dat zo iets als een botertonnetje?" „Neemk, vee grotter. 't is een eeie tunne. Kiek, dat ronde taefeitje uut de serre, dat kan d'r we tovertekop in." „Zó groot?," vrosg mevrouw ongelovig. „Ja, die van oons wê, te missen." Toen zwegen ze aolebei besluteioos. Dat was een prebleem dae gin mens op gerekend ao. Mevrouw begreep wê, dat'r op 'tpunt van een stande wat most gebeure. As doken die slachtei zou komme, most 'r een stande weze. Die zoue ze wê nie meebrienge, overlegden ze bie d'r eigen. Mae wacht „Zeg, Jannetje, zou 'tniet in een van die kisten uit de keuken kunnen?", vroeg ze. „Dat varken zit er nu toch ook in! „Och wê neen't, mevrouw," wist Jannetje as boeremisje, „die leke toch zeker. Dat wordt toch aol pekel en dat lopt 'r toch zeker uut. Je mot een stande ae. Van een kuper, die binne pas goed." Daemie was 't gesprek voorloopig besiote.' Jan netje most d'r werk doeë en mevrouw liep mae te zinnen. Aol die lappen vlees moste d'r toch me in, docht ze Alleen twi ziekanten spek en vier am men. Dan most zö'n stande toch me zö bar groot weze. As ze noe isJa, dat zou ze doeë. Ze zou die slachter afwachte en twint ad'n in de keuken bezig was mie slachten zou ze nae de wienkel fietse om te viaegen nae een leeg beutertunnetje of margerinetunnetje. Dit was toch ok nog mae een klein verkje. Die boeremensen mestten ze zelf vet. Dae wiere ze vee grooter. Ze goeng mae is nae de keuken kieke nae de split-erten, die ze gisterenaevend in de week gezet ao. Warn vandaege moste ze ertesoep ete. Ze stoen- ge a lekker te koken. Eel de keuken stoenk nae de juun, de preië, de selderie en de ertenLek ker 'oor. Strakjes most de boel van de slacht 'r inWat zou Izak smulle. Vreed, ie was t'r wild OP De belle! Dat kost de slachter weze. 'tWas de slaöhter. Mae vermomd as 'n meneer. „Goeje morge, mevrouw," zei de slachter, toen ze zelf opendee. „Oe is't mie de pasjent 'tWas'n gezellige dikken. Mie een erg beken den bol'oed opZeker 't gemeenschappelijk eigendom van de leden van de organisatie? Ie stoeng a op de bere-matte. De deure viel toe. 't Eeste wat'n dee, was z'n eigen uutspanne uut een ulebril mie zwaere latten en dikke liesten rond de ruten Ie keek werkelijk erg vergenoegd. „Ja, mevrouw," zeid'n, „de organisatie 'oudt'r van, dat de leden nie te vee risico loope." Ie puften noga twint dat'n z'n overjas uuttrok. En z'n dikke bolle gezicht was één en aol lache. Ie stoeng ineens vakkundig in een korte witte slachterskiel. Dae onderuut kwam een breeë scheeë mie rammelende messen en de gevaerlijke punt van een anzetter. „Ik geloof niet, dat ik U ken," zei mevrouw Sienke. „Mevrouw," zei de slachter, „do's wederkerig. Mae dat mag nie 'indere. Vin je wê?" „Komt U uit Goes?" lachten mevrouw 'ardop. ,,'kOope van wê," zei de slachter. „Want ik weune de kant van Schore op. A'k klaer bin, wou 'k wee uut Goes komme Toen lachten ze aolebei. „Zeker in de keuken?," zei de slachter toen, net as de veint van Van Gend en Loos. En is was a onderweg. Mie een velies in z'n 'and. „Haaa," zei de slachter, toen'n de kisten zag staeë. „Dae ae me d'n doojen. Ie is a gekist en al!" Amper ad'n dat gezegd of dae wier wee gebeld. Mevrouw Sienke sloeg d'r 'anden voe d'r bost. „Och, gunstzei ze zenuwachtig. „Maek je mae nie benauwd, mevrouw. Dat za m'n knechje weze. Die komt aoltied achteran." Toen most mevrouw van de ontspanninge wee vee lache, en 'ard bovendien. Jannetje was a onder weg nae de voordeure. 't Knechtje kwam ok nae de keuken. Twint ad de slachter bezig was de kisten open te breken en mevrouw zö nieuwsgierig as een kind deur de garren keek die tussen de kiste en 't deksel ge- maekt wiere. „Dag," zeid 'tveintje. Een muppesje van een jaer of veertiene mie een paes-groen bakkesje en een snotneuze van de kouwe, die glad mie z'n schoeren veruut stoeng en z'n 'andjes saemen voe z'n buukje. ,,'t Is toch zonde," vond mevrouw, toen ze 't wurm zag. „Heb jij zo'n kou?" Een menute lang kost d' erme schieter niks zeg ge, want ie was suust bezig om is flienk z'n neuze op 't aelen. En toen knikten ie op een overtugende wieze. ,,'t Is toch zonde!", zei mevrouw Sienke nog is, goed'artig, zonder te zeggen tegen watvoe gebod de zonde begaeë was. „Ae-je wee gin snoddoek?", zei de slachter ruug, die ineens zö vriendelijk nie mi was. 't Erme schaep begon in z'n broekzakken te del ven mie z'n blauwe klauwtjes, dat z'n breekbaere polsjes mee in de geheimzinnige diepte verdwene. Dae kwam een lapje uut van een teirlienge schorte en dae bestrieden ie 't onheil mee dat uut z'n neuze kwam sliere. „Anpakke, Jan!", kommedeerden de slachter mie een deksel van de kiste in z'n 'anden. „Zet mae buten." „Ja, mevrouw," zeid'n tegen de ronde rik die varre over de open kiste gebogen stoeng, „slachter is een ievallig vak. Dae mö je een bitje an wenne." En twint ad'n z'n opgewekte toon wee trugvond, zeid'n plezierig: „Haaee, dat ziet'r wee kostelijk uut. Kaerel! Wat werk is dat! Kiek me toch is, mevrouwtje-lieve, wat'n schoon beesjeDae krieg je noe zin in, als je 'talleene nog mae ziet. Wat 'nschoonen doojen. Hahaha!" „Nou! Fijn hoor," oordeelden mevrouw Sienke. „Ie is a 'eschrapt en al," zei 't knechtje, die wê degelijk bleek te kunne praoten. „Hahaha," lachten de slachter. „Dien luien mie ter. Ie voelt'r nie vee voe, ee Jan, om mie een bekkentje waeter te gieten as t'r geschrapt mot worre twint ad 't vriest." „Ikke nie," zei Jan, die een bitje bleek te be- kommen, noe ad'n nie mi op de Noord-Ooste wind most staeë, en waeran je begost te zieën da z'n vel nie paes-groen was, mae graeuw. Mevrouw Sienke, die nog d'r eigen stoeng af te vraegen wat ze eest doeë most, een kommetje werme surregaat-koffie geven, of over die stande begunne, besloot voe 't leste. „Slager," zei ze. „Wij hebben geen stande „Niks erg, mevrouw, niks erg," stelden de slachter ze oogenblikkelijk gerust. „Misschien ei-je wê een zienke teele? Da's net zö goed. 'tls mae voe 'n weke of wat. Die maek je goed schoone en dat gaet gesmoerd." Dat was een opluchting! Want d'r wès in 't schuurtje an een spieker een zienke teele. Dae koste de baeken spek en vier ammen wê in ge- depeneerd worre. Noe waere ze uut den brand. (Slot volgt)

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch landbouwblad ... ZLM land- en tuinbouwblad | 1953 | | pagina 6