Jeugdrubriek
Axelaria
JEZUS KOMT!
KINDEREN
I
volgd, zich een macht aangemeten die hun niet toe
kwam, en daarom is de enige oplossing onvoorwaar
delijke capitulatieDe synodale zonden moeten be
leden, de besluiten geannuleerd, bindingen en schor
singen opgeheven, en pas dan kan er gepraat wor
den Iemand zou misschien denken, dat er dan niets
meer te praten valt, maar jawel, zeggen deze extremis
ten dan komt het pas. Want na de vrijmaking zijn
de „gereformeerde kerken" dusdanig gedeformeerd, en
is omgekeerd in de kerken der vrijmaking zulk een
geest van reformatie ontwaakt, dat ook na een alge
hele synodocratische capitulatie, er nog zóveel lekken
gedicht moeten worden, dat ook dan aan een hereni
ging nog niet te denken valt.
Ook van die zijde is dus praten onzin. Elke samen-
spreking is zondig en gevaarlijk
Het is volkomen duidelijk, dat deze twee extreme
standpunten elkaar nooit vinden, maar integendeel
steeds verder uit elkaar groeien.
Öosterbeek wil van geen van beide extremiteiten
iets weten.
De broeders die hier samengekomen zijn, hebben zich
op het standpunt gesteld, dat de gescheurdheid in de
gereformeerde kerken zonde voor God was, en dat
het eis van Gods Woord was, om de weg tot elkander
te zoeken en te vinden.
Dit betekent niet het bewandelen van een „gulden
middenweg".
De opzet van Oosterbeek is van de aanvang af niet
geweest een spelletje van geven en nemen, of het
zoeken van de grootste gemene deler. Oosterbeek is
niet en wil niet zijn een soort kerkelijke veiligheids
raad, waar na eindeloos politiek gekonkel een min of
meer bevredigende „resolutie" gevonden wordt.
Dit is zuiver werelds.
En met dit werelds gedoe, waarbij de naakte feiten
verdoezeld worden, heeft Oosterbeek zich niet willen
inlaten.
Wat wij beoogden en wat ook is geschied
was een open en eerlijk gesprek, waarin wederzijds
de grieven zijn blootgelegd, en gerechtvaardigde ver
langens zijn kenbaar gemaakt.
Dat was noodzakelijk.
Na het uiteengaan der beide kerkengroepen was
in gesprek en pers zóveel geroddeld, en waren zoveel
caricatuurtekeningen ontworpen, dat we elkaar niet
eens meer kenden
Zo heeft Oosterbeek verhelderend gewerkt.
Men bereikt meer in tien woorden die men tegen el
kaar ze§t, dan in honderd brieven of artikelen die
men schrijft.
Dat is een zeer eenvoudige levenswijsheid, die menig
theoloog heeft vergeten.
Oosterbeek heeft nooit een allure aangenomen van
kerkvergadering te zijn. Oosterbeek matigt zich ook
niet aan, de oplossing te brengen. Maar wil alleen
een basis vinden voor het kerkelijk gesprek.
Naar mijn mening is de tweede conferentie van
Oosterbeek een belangrijke stap daarheen.
Wij mogen God daarvoor dankbaar zijn.
Het scheen een ogenblik alsof alles zou mislukken.
Er zijn zeer critieke momenten geweest, en op een
middag zijn we maar eens in twee groepen gaan ver
gaderen, omdat we samen niet verder kwamen.
Toch hebben we elkaar weer gevonden.
Dit moest ook wel, omdat dit werk uit het geloof
is begonnen. En het werk des geloofs kan wel vele
moeilijkheden ondervinden, maar het kan nooit mis
lukken.
Zodoende is deze conferentie óók niet mislukt. Het
slot van de conferentie was aangrijpend.
We zongen eerst samen
Zo Gij in 't recht wilt treden
O Heer, en gadeslaan
Onz' ongerechtigheden
Ach, wie zal dan bestaan.
Toen hebben we samen gebeden.
En terstond na dit gebed zongen we
Ik blijf den Heer verwachten
Mijn ziel wacht ongestoord.
Ik hoop in al mijn klachten
Op Zijn onfeilbaar Woord.
Mijn ziel vol angst en zorgen
Wacht sterker op de Heer
Dan wachters op de morgen
De morgen, ach wanneer
En bij die laatste woorden „de morgen, ach wan
neer" hebben wij allen gedacht aan de nacht van ver
deeldheid, kerkelijke zonde en hartstocht, vleselijke en
duivelse tegenstand, die pogen zouden het werk Gods
tegen te houden.
En met dat ik dit schrijf, krijg ik de Reformatie
onder ogen, waarin al (zoals ik verwacht had) dit
werk Gods wordt aangevallen in een hoofdartikel door
Prof. Schilder.
Jammervoor Prof. Schilder
Want dit werk gaat doorH. V.
Het is nog slechts kort geleden, dat heel de Chris
tenheid herdacht, dat Jezus in de wereld is gekomen.
Ook wie zich niet meer zo laat voorstaan op de naam
van Christen, ontstak kaarsen en zong bij de spelende
vlam met zijn kinderen het altijd weer harten ontroe
rend lied van die stille nacht, waarin Davids Zoon,
lang verwacht, werd neergelegd in Bethlehems krib.
Zelfs in de fjdelste plaats van plezier vedelde men
wat over Hem, die millioenen eens j^ligen zal.
Maar zijn wij ons allen wel bewust, dat er nog
iets anders van Christus te zeggen valt, dan dat Hij
kwam Dat Hij als zodanig tot het verleden behoort
Is het ons allen wel duidelijk, dat iedere dag ons nader
brengt aan de vervulling van zijn eigen boodschap
Ik kom Ik kom wéérIk kom nog eens, omstuwd
van duizenden --engelen, op de wolken des hemels en
dan zal Ik oordelen de levenden en de doden en onder
die millioenenook
Niet dat Jezus gekomen is, maar dat Hij wéderkomt
ten gerichte, moest voor de mens, die altijd zo graag
in de toekomst wil lezen, het grote gebeuren zijn, het
énig-belangrijke, waarop heel de wereldgeschiedenis
toeloopt. Want het eind van heel de historie is een
mensis een manis diezèlfde Jezus, die in lang ver
vlogen eeuw het Joodse land rond ging, goeddoende
en zegenende en tot dank daarvoor door de bewel-
dadigden genageld werd aan het kruis.
Doet het u vreemd aan, dat heel de wereldhistorie
toeloopt op één mens, op één feitde komst van Jezus?
Maar waarop zou de wereld, die met één mens,
Adam, begon, waarop zou zij bij mogelijkheid anders
toelopen
Wie het leven der mensen van nu tracht te over
zien en te doorzien, komt telkens weer onder indruk
van de chaös, waaraan de moderne mens ten prooi is.
Een prooiDe mens Diezelfde mens, die zóveel kan
en weet. Die de natuur scheen te hebben onderworpen:
bergen, zeeën, luchten, alles beheerst hij. Doch steeds"
minder zichzelfIeder stemt toe, dat het kind in
onze tijd er niet beter of gelukkiger op is geworden.
Met vrees slaat ook de niet-christen de ontwikkeling
der dingen gade en vraagt zich af, of heel onze zo
genaamde beschaving niet uitloopt op ondergang.
Tegenover het éne antieke Baby Ion, het éne Rome
van Nero, met hun orgiën van immoraliteit vooral in
de hoogste kringen, staat thans een ontelbaar aantal
steden èn stadjes over héél de wereld, waar hoogsten
èn Jaagsten dag aan dag leven in poelen van zonde
en dit steeds driester als levenseis, als zedelijk en
wetenschappelijk, soms zelfs als religieus verdedigbaar
propageren Tegenover de Geest van Pinksteren, die
Christus' gemeente al dieper en bewuster leidt in de
waarheid, verspreidt zich ook al verder de geest uit
de afgrond, die al dieper en geraffineerder leidt in
de leugen.
Gestolen is er altijd. Maar eerst in de laatste eeuw
heet eigendom diefstal en wordt roof op steeds groter
schaal door enkeling en staat bewust als recht aan
vaard. Hartstochten hebben de mensheid altijd be
zoedeld. Doch het bleef voor ónze tijd bewaard om
het gebonden, christelijk huwelijk als onwaarachtig te
verwerpen en het ongebonden, vrije liefdeleven als
alléén-waarachtig aan te prijzen. Wat eertijds met nog
reagerende consciëntie hier en daar in 't donker werd
bedreven, wordt nu- koel, bewust en systematisch, met
toegeschroeid geweten openlijk in praktijk gebracht.
On-natuur is medisch-wetenschappelijk geproclameerd
tot natuur en omgekeerd. Men wil komen „boven goed
en kwaad", „aan de overzij van het kwaad". Er is
een kracht, een geest der dwaling, die al meer de
massa bindt en verslindt.
En nu midden in die warrelende, wisselende, weg
zakkende wereld dringt steeds duidelijker de eeuwen
oude ChristenkreetJézus komtDe nooit onderlaten
bede Maranatha dat Jezus kómen mochtDe stij
gende verzekering heel de geschiedenis eindigt in de
kruismens van Golgotha, loopt op de uitgestotene als
op de wereld-Overwinnaar toe.
Ja, waarop, op Wie anders zou heel deze chaos
toelopen dan op Hem, die als de Zoon van God eens
de wereld tot een kosmos, tot een sierlijk geheel, be
reidde en die wereld niet prijsgaf, maar in haar eigen
vleesgedaante opzocht, haar ellende steeds duidelijker
over nam van krib tot kruis, om daar, torsend al haar
zonde als haar Verlosser al haar schuld te delgen in
zijn dood Doch om nu ook ééns en dan voor 't laatst
weer te keren als haar Rechter juist Hij natuurlijk
Hij wie anders heeft er recht op om te oordelen
naar dit zijn eigen liefdewerk naar dit verlossings
evangelie
Jezus heeft, Jezus schiep de enig-juiste maatstaf.
Alles wijst er op de wereld loopt toe op een mens,
een man
Alles riep vóór de oorlog om een krachtmens, om
één die het stuur dezer stuurloze wereld grijpen kon
om één die gezag had enkel door zijn woord, zijn ver
schijning. Thans, na onze ervaring met de dictatoren,
ofschoon de chaös slechts groter lijkt geworden, durven
wij niet goed meer, hebben wij geen hoop meer op
dictatoren. Ook deze krachtmensen zijn enkel ijdelheid
gebleken. En toch leeft, gedeukt en verborgen in ieders
hart, wat iemand omstreeks 1933 aldus uitte „Weet
gij, wat wij vooral en allereerst nodig hebben Ik ben
van oordeel, dat de wereld wacht op de geniale man,
die, groter misschien dan al wat wij tot nog toe aan
schouwd hebben, het lot der mensheid regelen zal".
Inderdaad Groter dan al wat wij tot nog toe aan
schouwd hebben En wie anders zou dit kunnen zijn,
dan die zich kleiner gemaakt heeft dan al wat wij ooit
aanschouwdenGods Zoon kind geworden en als
smartenman stervend aan 't kruis Om zijn zelf getuige
nis als Godslasteraar ter dood veroordeeld, doch tege
lijk profeterend, dat zijn rechters Hem eens zouden
zien komen op de wolken des hemels, groter dan al
wat zij en wij, ooit aanschouwden om ons aller lot
eniglijk hiernaar te regelen of wij zijn woord hebben
geloofd en naar zijn woord hebben gehandeld Of
wij zijn wederkomst blij hebben verwacht
Dit is óf waarheid ófwaanzin
Jezus moet volstrekt gelóófd óf volstrekt ver
vloekt
Indien andere godsdiensten ook zónder hun zoge
naamde stichters zouden kunnen bestaan, het Christen
dom niet alzo. Jezus van Nazareth is niet maar „de
stichter". Hij is het Christendom zélfZonder Moham
med blijft een godsdienst dankbaar, die, bij de van
elders geleende waarheid, dat er maar één God is, de
zinnelijkheid van de man in 't gevlij komt door veelwijve
rij. Zonder Buddha blijft een religie mogelijk, waarbij
men door vasten en peinzen zich tracht los te maken van
het leed. Maar zonder de persoon van Jezus is er geen
bestaansreden of -mogelijkheid voor de Christelijke kerk.
Door de persóón van Jezus is er eerst sprake van
zonde en schuld, door Hem eerst is verzoening en
verlossing mogelijk èn werkelijk. Zonder de persóón van
Jezus is er geen gebod, maar ook geen kracht tot het
heilig huwelijk, is alle kuisheid weg, is er geen gezag,
geen recht, geen liefde. Zonder de persóón van Jezus
die, in 't brandpunt van zonde en onrecht, Hij
alléén .volhardde in geloof en liefde, zonder Hèm
is er vooral geen toekomst. Maar mèt Hem doch
met Hèm dan ook alléén wordt dit zware leven
opnieuw leefbaarverkrijgt de zinneloze chaös op
nieuw zin en doel is het zelfs mogelijk te erkennen,
dat heel déze wereld tuimelt naar haar ondergang,
maar juist zó opklimt naar de hoogte, omdat de toe
komst zijn toe-komst is.
Niet maar dat Hij is gekomen, doch dat Jezus komt
zij de hoop, de troost, het gebed, de kreet aller schuld
bewuste harten. D. J. C.
Juist zit ik er over te piekeren wat het onderwerp
van dit stukje moet worden, als mijn vrouw mij roept
voor de koffie. Dan ben ik altijd heel gehoorzaam,
omdat ik niet graag iemand laat wachten en omdat
het een aangename pauze is onder het werk. Even in
de gezinssfeer. Helaas ja, even. Ik zit met mijn gezin
wat in de knoop. Zoals jullie wellicht nog weten van
de „luidsprekertjes" hebben wij zes kinderen van 10
tot 1 jaar. Maar ze zien hun vader practisch alleen
aan tafel. De oudsten klagen ,,'k Wou dat vader
bakker was geworden, dan was hij altijd thuis". „Moet
vader alweer weg is een vraag, die bijna dagelijks
gedaan wordt. Dat wordt een probleem. Nu, zo juist
onder 't koffiedrinken, zat de jongste heerlijk op mijn
knie te paard rijden en genóót. En ik met haar. Zo
hóórt het. Een vader, die geen tijd meer heeft voor
zijn kinderen, is geen vader. En hoe vaak gebeurt het
niet, dat ze op de studeerkamer komen wil vader
even een punt aan dit potlood slijpen Wil vader dit
boekje even plakken, dat Jan verscheurd heeft Dan
is 't„leg maar neer, 'k zal 't straks wel doen eerst
moet de preek af". Natuurlijk mogen ze niet voor ieder
wissewasje dé studeerkamer binnen dringen en ze vin
den dan ook vaak de deur in 't slot, maar als onze
hemelse Vader eens zo met ons deed De Heiland
had wel tijd voor kinderen, zelfs op het naar ons oor
deel wel allerongelegenst moment.
'k Denk er niet aan de kinderen te zien als een last
en dat is gelukkig ook niet zo. Maar dan moeten ze
niet alleen een plaats hebben in ons hart, maar ook
in ons leven. Mijn vrouw heeft wel eens de opmerking
gemaSktDenk je er aan, dat wij tenslotte ook tot je
gemeente behoren Een collega zei dezer dagen je
gezin heeft toch zeker recht op je twee uren per dag.
Eerlijk gezegd, zie ik daar geen kans voor. En toch
moet er tijd komen. Want ik voel, dat het zo niet
goed gaat. De kinderen, het gezin, hebben er recht
op, dat ze niet altijd aan de kant geschoven worden.
En zover is 't wel gekomen
Misschien zijn er wel meer vaders, die 't net zo ver
gaat als mij. Maar dan roep ik u toe, zoals ik me
zelf ook doe dit moet anders Kunnen wij moeder
altijd met de kinderen laten optrekken Moet zij alle
maal de zorgen van het gezin torsen Moeten wij zo
in tegenspraak komen met de houding van de Heiland
tegenover onze kleinen Maar wij vinden ons eigen
werk zo belangrijk enwij vinden onszelf vaak
zo belangrijk, dat wij nergens bij gemist kunnen wor
den, omdat het anders verkeerd zal gaan. En een
ander weten wij 't zo heel mooi voor te houden bij
ziekte de wereld draait wel door, al kunnen wij geen
direct aandeel nemen aan alle actie.
Dat er zoveel kinderen het stuur kwijt zijn, komt,
omdat wij als vaders te weinig stuur geven wellicht.
Omdat wij vergeten waren het„beginnende bij Jeru
zalem", d.i. ons eigen gezin, waar wij 't eerst en 't al
lermeest verantwoordelijk voor zijn. Maar dat grote
levenswerk, die zaak, die bestuursfuncties die ons zijn
vertrouwd, zie je Zeker, dat is ook van belang, doch
wanneer het gezin daaronder gaat lijden, laten wij
dan eens eerlijk zijn tegen onszelf en 't ridderlijk er
kennen wij zijn op 't verkeerde pad. Wat wij met de
éne hand bouwen, breken wij met de andere tweemaal
zo hard af. Daarom moet er een punt achter. Wij
roepen wel allemaal om de herstelling van het gezins
leven, maar als 't aan ons zelf toekomt, zien wij niet
de geweldige blunders, die wij maken.
Wij moeten tijd hebben voor onze kinderen en anders
tijd maken. Een poosje heb ik enkele Zaterdagmidda-
'gen vrij gehouden voor de kinderen, enkele jaren terug.
Wat vonden ze dat fijn Maar de slof raakte er in
en 'k meende het te druk te hebben. Maar als 't moet
kan een predikant net zo goed een vrije Zaterdagmid
dag hebben als een vakman. En zijn de preken om 12
uur klaar, dan ben je als dominé 's Zondags op de
preekstoel allicht frisser dan wanneer je er, zoals
sommige collega's de gewoonte hebben, tot diep in
de nacht er aan zit te werken.
Al met al ben ik ernstig van plan om de kinderen
