PARIJS: Afscheid voor de prinses en
een Panhard die een Eend wou zijn
DE NATUUR
1 KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS I
Uit de kerken 1
KÓPeMA&N
Helemaal leeg
Zaak bellen
Kop koffie
Hoe kan dat
als
wereldreis
weddenschap
Te laat
Bambi
in en om uw huis
400 politiemannen
in „misdaadtoto"
Woensdag 12 april 1961
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
«•WlMiÉILT
f P. W, RUSSEL
«AMgN 1<Q
Kpl
PARIJS. Een prinses stond gistermiddag in een lange bruine
broek en in de zon precies onder de Eiffeltoren in Parijs en lachte.
„Zo lachen in Denemarken alle boeren als zij kiespijn hebben", zei
ze zelf en leunde achterover tegen haar bloedrode Volvo Amazone
met Zweedse nummerplaat. „Afgelopen, voorbij, uit met de rally",
peinsde ze hardop. „En dat na één dag. Wat zal mijn man zeggen,
wat zal de fabriek zeggen en wat zegt u er eigenlijk van?", vroeg
me prinses Birgitte de Bourbon Parma, die vlak bij Kopenhagen op
een kasteel woont.
2e dag van
rally vol
zuinigheid
die wijsheid
niet vermag
te bedriegen
Beetje dom, zei
ik beleefd maar
naar waarheid.
„Ja, maar dan
moet de fabriek
me toch waar
schuwen dat het
kan", zuchtte de
prinses en het hui
len stond haar
nader dan het
lachen. Hoe lang
rijdt u nu auto?,
vroeg ik. „Laat
maar", antwoord
de ze en streek
met haar slanke
aristocratische
handen door haar
kastanjebruin
haar, „laat maar,
ik voel al waar u
heen wilt. Van
mijn achttiende
jaar af rijd ik en
ik had het moeten
weten."
TJ zult begrijpen,
dat ik prinses Bir
gitte niet ge
vraagd heb hoe
lang dat geleden
was, dat ze haar
eerste lessen in
autorijden kreeg.
Die leeftijd, be
grijpt u?
Het was in
Scheven ingen al
begonnen. Prinses
Birgitte was daar
heen gekomen
met een door
de Zweedse auto-
fabriek gepre
pareerde en heel
zuinig afgestelde
nieuwe Volvo Amazone om deel te
nemen aan die „Caltex Performance
test 1961". En tóen ze maandagavond
van start ging op die vaderlandse
boulevard en vlak bij de pier in aan
bouw, toen wilde het al niet. De Volvo
van de prinses zat met een volkomen
lege accu.
df Prinses Birgitte de Bourbon Parma
leest nog even de kaart, maar voor haar
is de pret er af. Haar zorgen liggen
voorlopig in Zweden
De avond ervoor, toen ze met haar
wagen iedere technische controle ge
passeerd was en haar voertuig het
pare fermé inschoof had ze de radio
aangelaten. „Ik dacht dat die radio
vanzelf uit was als je het contact
sleuteltje eruit haalde."
Maar zo was het niet. Enfin,
is opgeladen, maar prinses
de accu
Birgitte
kwam zeventien minuten te laat in
Namen aan en gisterochtend werd het
bekend, ze mocht niet opnieuw starten
in deze prestatierit.
Maar een prinses is tenslotte een
prinses en de organisatoren hebben ge
zegd: u mag de rally wel volgen en op
onze kosten benzine tanken.
„Natuurlijk ben ik tot Parijs gereden,
maar ik denk dat ik daama direct naar
Denemarken terugga", zei ze me gister
middag. „En de fabriek in Zweden, die
zal wel niet blij met me zijn."
Als prins Jacques, uw man, dat nu
maar met u in Denemarken is, dat is
de hoofdzaak, vond ik.
„Hoe bestaat het dat iemand dat ge
woon tegen je zegt", verwonderde prin
ses Birgitte zich hardop. „De mensen
zeggen altijd koninklijke hoogheid
tegen me en allerlei beleefde dingen,
maar nooit eens iets gewoons. Maar u
heeft gelijk, ik ga Jacques meteen op
bellen. Tot ziens."
En weg wandelde de lange en slanke
prinses Birgitte. De zon stond laag en
de schaduw van de prinses wedijverde
in lengte met die van de Eiffeltoren.
Frankrijk natuur
lijk niet hetzelfde
verwachten als er
gens in een Neder
landse grensplaats.
Geen douaneman
nen die ons ston
den op te wachten.
Welnee, drie geü
niformeerde heren
zaten in groot ge
peins verzonken
rond een tafeltje
en staarden naar
een houten Bambi,
op wielen. „Het
probleem is, dat
het touwtje na
tuurlijk telkens
tussen dat linker
voorwiel komt",
zei de ene, toen ik
het kantoortje bin
nenkwam. „Dan
kunnen we het
beste het haakje
verzetten waar het
touw aan vastzit",
vond de tweede.
„Maar dan kun je
er beter een nieuw
haakje inschroe
ven, anders splijt
het hout, wanneer
je gaat timmeren,"
besloot nummer
drie.
Kan ik doorrij
den, wanneer ik
niet stoor?, vroeg
ik. O natuurlijk,
knikten de drie en
gingen ijverig ver
der met hun hou
ten speelbeest.
Het zou prettig
zijn wanneer de
bomen omhoog
gingen, sprak ik
zachtjes om niet
te veel te zijn op
dit moment van uiterste concentratie.
Jacqueline, riep een van de mannen
tot zijn dochter van veertien,- til voor
meneer eens even de bomen op.
Jacqueline deed het en gunde ons
een gulle lach van haar gevulde lippen.
„Zo, zo", zei een Nederlandse rally
rijder, die meeprofiteerde van de ge
opende bomen en het hele landschap
aanschouwde.
Een Fransman die Chaterre heet en
in een Lelijke Eend rijdt hoeft van
ochtend ook niet te starten op weg
naar Luxemburg, want hij reed zestig
kilometer om en kwam een uur te laat
binnen. „Mijn schuld niet", zei in Parijs
de man, die vorig jaar dikke prijzen
in de wacht sleepte. Wiens schuld het
dan wel was weet niemand, maar
meneer Chaterre is nu meteen weer
thuis en dat is toch ook weer een
prettig idee. Vooral voor mevrouw
Chaterre, zei iemand.
Nou, en wie dan het gesprek van
de dag vormt, dat is de heer Maus
Gatsonides, de Nederlandse rallyrijder,
zoals u bekend zal zijn. Met zijn vrouw
als tweede chauffeur volgt hij de rally.
Ja ja, dezelfde rally die hij al twee
jaar heeft gewonnen.
Maar op het ogenblik is hij nummer
tien van zijn klasse en hoewel er
nog van alles kan gebeuren voor de
rijders in Kopenhagen aankomen dat
is niet zo'n beste plaats.
Hoe kan dat nou?, vraagt iedereen
zich af. Want het gaat om dezelfde
Maus Gatsonides, die weken lang op
zijn rechtstreeks uit de Franse fabriek
komende Panhard getraind heeft. Tus
sen Amsterdam en Utrecht bijvoor
beeld heeft hij met zes verschillende
merken banden gereden. Telkens bij
een snelheid van honderd kilometer en
bij hetzelfde kilometerpaaltje zette hij
dan de motor af en keek hoever de
wagen uitliep. De banden met het
meeste succes bij deze proef heeft
Gatsonides onder zijn wagen.
22
Hij wees op hun koffers. ,,In welke
koffer zit die tulband?" Zijn stem
klonk autoritair en zeer koel.
„In welke koffer Wel in
geen een!"
De officier richtte zijn stokje op
Marc's maagstreek alsof hij niet had
gehoord wat hij zei. „Ik heb geen tijd
te verliezen. Ik wéét dat de heren
een tulband hebben. Ik wens onmid
dellijk te weten, in welke koffer die
is opgeborgen."
„Maar ik zeg u toch dat we hele
maal geen tulband hébben! We had
den er inderdaad opdracht voor,
maar dank zij die grappige journalis
ten van u wou niemand ons het ple
zier doen de zijne af te staan!"
„Bent u bereid dit te zweren?"
„Op een hele stapel bijbels des
noods!"
„Dus u eh beschikt werkelijk
niet over een politietulband?
Mare moest zich werkelijk beheer
sen om geen onfatsoenlijk antwoord
te geven.
„Neen zei hij zo langzaam en
duidelijk als hij kon. „Wij beschikken
zeer beslist niet over een politietul
band!"
De officier stak zijn stokje onder
zijn arm. Hij gaf een wenk naar een
indrukwekkende geüniformeerde In
diër. De man kwam onmiddellijk
naar hem toe; hij had iets in zijn
hand
„Heren" zei de eerste officier,
„Mag ik u voorstellen: de kolonel
van de politiemacht van Nieuw Del
hi!"
De kolonel maakte het pakje open.
„Mag ik u deze tulband aanbieden?
Nooit zal gezegd mogen worden dat
u een punt hebt verloren tengevolge
van een gebrek aan beleefdheid van
de zijde der politie van de hoofdstad
van India!"
Eerbiedig nam Mare de trofee van
hem aan. De geheel verblufte reizi
gers konden nauwelijks hun dank uit
spreken.
In het vliegtuig naar Bangkok
merkte Bertrand op: „Het oosterse
gevoel voor humor staat toch wel
heel dicht bij het Engelse!
„Wat een slag voor die arme Di-
no!" zei Abel, die zich weer kiplek
ker voelde.
Nieuw Delhi 21/5 22u30
Dino reisbureaus sabote
ren systematisch toer door
opdrachten bijna onmogelijk
te maken stop niettemin alle
punten uitgevoerd zij het
moeizaam
Armand.
.w: m
'ABEL ARMAND cc'! _A_4-
BERTRAND D'OULTREMONT
v J1J S
BANGKOK
6 tot 10 oktobe
Punten:
7. een beeldje van teakhout
8. een gebruikt buskaartje
9. een ontslagbewijs van de
centrale gevangenis.
In één' nacht vloog de Britannia
van de BOAC over de uitmondingen
van de Ganges en het noordelijkste
stukje van de Baai van Bengalen,
om bij zonsopgang de Irawaddy over
te steken en te dalen in Rangoon,
waar het een poosje bleef staan. Een
super-de-luxe vliegtuig, dat de Brit
se vlag, die het voerde, eer aandeed.
Alle reizigers sliepen rustig. Ber
trand werd het eerst wakker hij
had honger. De stewardes' scheen
meer te glijden dan te lopen toen
ze met de ontbijtbladen het midden
pad af kwam. Bertrand deed één
oog open, kennelijk onder de indruk,
maar, smulpaap als hij was, niet zo
zeer van dat blad dan wel van haar
charmante verschijning. En ze was
dan ook inderdaad de moeite van
het aanzien waard.
„Hé, mafkoppen worden jullie
eens wakker!"
Mare en Abel knipperden met de
ogen. De opgaande zon speelde een
ondeugend spelletje met het nylon
gewaad van de Eurasische stewar
des en bewees dat Bertrand gelijk
had.
Gebakken spek en eieren bracht
hen alle drie weer terug tot minder
frivole realiteiten. Beneden zich. za
gen zij één grote kleurenmengeling,
waarin groen in vele tinten de boven
toon voerde het donkere groen
van de Burmaanse wouden, het licht
groen van de rijstvelden, het blauw
groen van de oceaan. Ook verder
bood de reis naar Bangkok een dui
zelingwekkend schouwspel. Zo ver
het oog kon zien lagen er onmete
lijke rijstvelden die nog nat waren
van de oktobermoesson. Overal werd
het zonlicht weerspiegeld door het
water, dat door snalle kanalen door
de rijstvelden stroomde en zo een
enorm schaakbord vormde.
Het was moeilijk Bangkok te ont
dekken. Dat leek meer op een vlot
dat bijna onderdook in het water van
de Menam-rivier.
Toen om elf uur de deur van het
vliegtuig werd geopend drong er zo'n
verstikkende hitte naar binnen dat
de passagiers het gevoel kregen in
een woestijnwervelwind terechtgeko
men te zijn. De thermometer wees
vijf en negentig graden aan, en het
vochtgehalte was negentig procent.
In dat seizoen blies de moesson vrij
wel om de andere dag.
(Wordt vervolgd)
ned. herv. kerk
Beroepen te Rotterdam, vac. M. L.
W. Schoch; G. H. Wolvensberger te
Den Hoorn, Texel;
Bedankt voor Hedel: J. G. Ab-
bringh, te IJsselmuiden; voor St. Pan-
cras: A. de Bruijn te Werkendam.
Beroepbaarstelling: H. J. de Jong,
kand. te Tienhoven, Nieuweweg 9, is
beroepbaar.
gereformeerde kerken
Beroepen te Has-selt-Vinfkeveen en te
Kamerik: J. de Waard, kand. te
Rijsoord.
Bedankt voor Maarssen: G. Vesseur
te Rockanje.
De heer J. de Waard, cand. te Rijs
oord kan geen nieuwe beroepen meer
in overweging nemen.
Christ, geref. kerken
Tweetal te Rotterdam-Kr.H. v. d.
Schaaf te Opperdoes en W. van 't
Spijker te Dorgeham; te Schiedam: G.
Blom te Meerkerk en I. de Bruijne te
Rotterdam-c.
Tweetal te Zeist: D. Henstra te Delft
en W. M. Nieuwenhuijzen te Amster
dam-W.
gereformeerde gemeenten
Beroepen te Rijssen voor de tweede
maal: J. van Haaren te Kampen.
Ziet u de stoeltjes van de Eend? Wat
er omheen zit, is de Panhard van Gatso
nides.
-)(- Maus Gatsonides en echtgenote. Al zijn
trainen heeft tot nu toe geen resultaat.
daarom heeft hij maar de tiende plaats
in zijn klasse.
Op dat moment kwam er een wan
delclub of iets dergelijks van Parijse
meisjes langs. Enfin, de zon scheen nog
steeds en u begrijpt wel, dat niemand
het meer over auto's of benzine had.
„Ik had twintig jaar geleden dit land
moeten bezoeken", zuchtte een Deense
rallyrijder.
En hij streek met een vermoeid ge
baar over zijn haarloze hoofd.
Het lijkt me wat overdreven u nog
te zeggen, dat we de tweede dag van
deze rally van het Belgische Namen
naar Parijs reden. Dat kon, omdat we
bijna 370 km aflegden en de uitzetters
van deze reis hadden de route weer
langs fijne smalle weggetjes gekozen,
door een stuk Ardennen met mist en
regen, maar uiteindelijk aankomend
in een zonovergoten Parijs.
Vlak voor het Franse Hierson gin
gen we de grens over en nog net op
Belgisch terrein zeiden fotograaf Bob
Kuhry en uw dienaar tegen elkaar:
Koffie? Ja!
Nu weet u wel dat koffiedrinken
voor mij evenveel betekent als voor
Japie het hollen in een weiland. Wat
voor weiland dat is, zal Japie een zorg
zijn, maar die koffie van gisterochtend
was erger dan het vetste afwaswater
dat u de laatste tien jaar in huis had.
Madame, zei ik tegen de patrones
van het café, ik ben niet kinderachtig
maar dit is geen koffie meer. O nee,
vroeg ze verwonderd, wat dan wel?
Dit is gezet van oud graan enbvan
ieder graantje heeft u eerst het haar
gekamd, merkte ik op. U bent de
eerste die het zegt meneer, want de
toeristen hebben doorgaans geen beste
smaak. Maar dan schenk ik u een kop
in uit onze eigen koffiepot.
Ze deed het en het was heerlyk. De
madame stond er bij te kyken, toen
ik dronk en wachtte met een blik van
„hoe is ie?" op een uitspraak. Prima,
zei ik. Dacht ik wel, aldus de madame
en ze veegde haar handen af aan een
schort, die al drie jaar om haar mid
del hing te gillen om een wasserij.
Hij heeft meer. Hij heeft de stoelen
uit de Panhard gesloopt en die van
een Lelijke Eend er ingezet. Artikel
vijf van het reglement zegt namelijk
dat „alles wat tot het gerief van de
passagiers van de wagens kan bijdra
gen" geoorloofd is. En Maus heeft ge
zegd: ik zit in deze stoeltjes gemakke
lijker.
.Het zal niet meevallen dit jaar bij
de eerste te horen", heeft Gatsonides
me twee dagen geleden gezegd. „Van
de vierenzestig deelnemers zijn er der
tig „zware jongens" en de rest vakan
tierijders. Maar volgens mij zit de
winnaar in een BMW 700 of het is Hans
Kreisel in zijn Gordini."
Zo, dat gaan we dan allemaal fijn
afwachten en mocht Maus Gatsonides
dus niet (voor de derde keer) winnen,
dan is de terugtocht al gedekt.
Ik heb ook iemand gesproken die zei:
ik zag benzine uit zijn wagen lopen,
Honderd meter verder was het kan
toortje van de 'rranse douane en nu
moet u bij het binnenkomen van
De asparagus of sier-asperge kan ook
wel bloeien; overigens behoeft men de
aspargus sprengeri niet voor de onaan-
zienlijke-groen-witte bloemen te kweken;
het is echter wel een mooie groenblij-
vende sierplant; de lange ranken wor
den speciaal in de bloemisterij voor
smjgroen gekweekt. In de kamer kan
men er echter een sierlijke plant van
opkweken; ze kan veel water en veel
voedsel hebben.
Eigen nieuwsdienst
AMSTERDAM. Vierhonderd Am
sterdamse politiemannen zijn inge
schakeld om de verdachte Philippe
Ripley te ontmaskeren. De massale
actie begon maandagnacht, kort na
twaalf uur, en was een drie uur la<
ter voltooid.
De vierhonderd dienaren van Sint Her
mandad legden tijdens deze donkere
uren bijzondere speurzin aan de dag,
of liever: nacht, want er ligt misschien
een prijs op hen te wachten.
Het onderzoek gebeurde in de Cineac
bioscoop aan het Damrak, waar spe
ciaal voor hen de film „Alleen de zon
was getuige" werd gedraaid.
In deze film vermoordt een jongeman
een mede-passagier van een schip om
diens geld te bemachtigen. Hij laat
het lijk verdwijnen en het heeft er
alle schijn van dat hij de volmaakte
misdaad heeft gepleegd. Pas in de
laatste meters van de uitstekende,
spannende thriller wordt de misdaad
op zeer verrassende wijze opgelost.
Vlak voor die ontknoping werd de film
gestopt en konden de politiemannen
op een formulier invullen waarom zij
de dader, Philippe Ripley, schuldig
achtten.
Toen de formulieren waren opgehaald
werd de rest van de film gedraaid en
konden de politiemannen zelf contro
leren of zij het bij het rechte eind
hadden. Waarschijnlijk hebben slechts
weinigen de oplossing van de misdaad
goed geraden.
Vrijdag wordt de uitslag bekend ge
maakt. De winnaars wachten een ra
dio, een verrekijker, een filmcamera
en duizend sigaretten.
-JU MISSEL'JK STUK ETEN
IK PROBEER SPORTIEF TE
Z'JN EH IK DOE ALLES OM JE
KAMERAAD TB WORDEN/ MET
MAAR HET L'JKT WEL OF JU
NIET WILT, DAT IK IETS IN JE
LEVEN BEN, DOOR JE SUFFE
HOBBIES TE DELEN—GEEF
nillllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiniiiuiiimiiiiiyi
45. De vreemde damp lag als een
gele, dikke deken over de Kraak. Op
het goede schip heerste een doodse
stilte, want iedereen lag er roerloos op
het dek. Pas toen de damp wat op
trok, kwam er beweging in de verdoof
de mannen. Balein kwam duizelig over
eind en staarde ongerust in het rond.
„A-arie is weg stamelde hij.
De maat keek hem troebel aan.
„W-watte..?! Wat is er gebeurd?"
vroeg hij met dikke tong.
„Waar kwam opeens die onfrisse
damp vaindaan?!" riep Kappie opkrab
belend. Okki was inmiddels voldoende
helder om hem uit te leggen wat er
precies was gebeurd.
„Er zat een snertvent in een bootje,
die eerst probeerde Arie te harpoene
ren," vertelde hij. „Maar toen schoot
hij jullie de diepte in! Later, toen jul
lie weer boven water kwamen, pro
beerde hij het nog eens en toen kwam
die vieze damp.."
„Hoe zag hij er uit, jong?" vroeg
Kappie dringend.
Okki gaf een beschrijving.
„Donder en bliksem! Dat is diezelf
de walslurp, die jouw vis wilde kopen!"
zo wendde Kappie zich tot Balein.
De viskundige antwoordde niet. Al
leen liet hij nu en dan een trieste roep
in het Povi over het water klinken, vu
rig hopend, dat Arie zou antwoorden.
Maar buiten het gedruis van de zee
bleef alles stü en de watervlakte bleef
leeg.
60. De zigeunerhoofdman liet zich van
zijn paard glijden en was met een paar
stappen bij de kleine groep, die hem
aarzelend afwachtte. „Wat gebeurt
hier?" vroeg Janosz streng. Hij wacht
te het antwoord van Gabor niet af.
„Laat die twee onmiddellijk los1" be
val hij. Nog steeds met tegenzin ge
hoorzaamden de mannen hem en op
nieuw wendde de hoofdman zich tot Ga
bor. „Wat heeft dit te betekenen?"
snauwde hij. „Wanneer er recht gespro-
ken moet worden, zal ik dat doen! Wat
hebben die twee misdaan.
Gabor had zich vlug hersteld. Hij
strekte een beschuldigende wijsvinger
naar Otto uit. „Die schurk was van
plan Zaïda te roven!" beet hij Janosz
toe. „Eerst heeft hij Elar vermoord en
toen wilde hij haar meevoeren!"
Janosz stiet een verachtelijk geknor
uit. „Elar was een schurk," merkte hij
laconiek op. „En waarschijnlijk heb je
aan hem," hij wees naar Otto, „te dan
ken, dat Zaïda nog leeft! In ieder ge
val bestaat er geen enkele reden om
hem op te hangen."
„Maarbegon Gabor woedend,
doch de oude man liet hem niet uitspre
ken. „Verdwijn!" bulderde hij. „En
neem je troep mee! Als er één is, die
nog een hand naar deze twee durft uit
te steken, zal ik meteen met hem afre
kenen! Ik mag dan oud zijn, maar ile
ben irog steeds jullie hoofdman!"
