HAAGSE POLITIE
DOET s HET ANDERS
Congolezen laten
zendelingen vrij
KRIS 36™
Hoofdinspecteur Yan Andel luistert naar de jeugd
-&Y
NA MAAND VOL
ONTBERING EN
MISHANDELING
ROOFTOCHTEN
LANGS KERKEN
IN BELGIË
Stuk oud roest
bleek obsceen
als
door Zeeland
KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS I
NEGERSTUDENTEN
NAAR ONS LAND
KENNEDY HEFT
CENSUUR OP
Zaterdag 18 maart 1961 T w'
ZEEUWSCH DAGBLAD
Pag. 2
Gek doen
Geen etiketje
Aangemoedigd
Relletjes
Gemeente Utrecht
heit weer
„BEWOGEN BEWEGING"
wereldreis
weddenschap
Zelf aan de slag
/wiiiiiiiinuiiiiiiiHtiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiimiHiiiiimiiiiiiMiniiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiniiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMMiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
7T
\onzt Haagse redactie
DEN HA AG. Ik geloof, dat
bepaalde spanningen zoals die
er zijn tussen burgerij en politie,
zouden worden opgeheven als
het gezagsapparaat ook eens
luistert naar de>, jeugd. De jeugd
heeft andere wffiisen en andere
eisen en dat vergeten wij oude
ren vaak. Deze woorden komen
uit de mond van de .hoofdinspec
teur van politie W. K- van Andel
(40), de man die in Den Haag
contacten gaat leggen^tussen de
jeugd en de politie.
Aan een dergelijke functie bij de
politie, een geheel nieuwe in Neder
land, bestond bij de sectie jeugd
zorg van de Haagse jeugdactie, het
overkoepelend orgaan van een aan
tal jeugdverenigingen, al geruime
tijd behoefte. Er was wel eens
voeling geweest tussen de hoofd
commissaris en een aantal mensen
uit het jeugdzorgwerk, maar dat was
toch te miniem om resultaten te
kunnen afwerpen.
De jeugdzorg zag graag dat de poli
tie eens rekening hield met de wen
sen van de jeugd bij evenementen,
speciaal voor de jeugd.
Hoofdinspecteur Van Andel heeft
daarvoor een open oor.
Hij is zelf vader van drie opgroeien
de kinderen, jeugdouderling en leider
van een gereformeerde jeugdvereni
ging („zo'n groepje teenagers, weet u
wel"). Hij zegt: „Iedereen wil wel eens
gek doen, even uit de band springen.
De jeugd doet dat op straat en dan
komen er botsingen met de politie. De
spanningen die daarvan het gevolg zijn
doen. zich ook voor in het gezin en op
school. Vaak is het gewoon wanbe
grip voor eikaars werk".
Voor het moeilijke werk van de
politie hoopt de heer Van Andel be
grip te kweken bij de jeugd door er
iets over te vertellen. „Niet die offi
ciële lezingen, maar een gezellig praatje
dat vragen uitlokt."
„Neen, ik ga beslist niet alleen naar
clubhuizen. Dan plak ik gelijk weer
een etiketje op het werk en dat is niet
goed. Het is de bedoeling dat ik
scholen ga bezoeken." De Haagse
jeugdactie, die erg enthousiast en ook
erg actief is, heeft daarover al gespro
ken met de inspectie voor het onderwijs.
In Amerika wordt de jeugd ook voor
gelicht door de politie en van de Ame
rikaanse ambassade in Den Haag heeft
de heer Van Andel al films aange
boden gekregen.
Overigens was dat niet de énige
reactie op zijn nieuwe functie. Amster-
dani liet weten zeer benieuwd te zijn
naar zijn ervaringen en ook Rotterdam
heeft belangstelling getoond.
„Wat stimuleert is dat ook de men
sen uit ons eigen korps enthousiast zijn.
Uit Deventer kreeg ik een brief dat men
daar ook iets wil gaan doen om het
contact tussen de politie en de jeugd te
bevorderen."
„Ja, het is een feit dat de jeugd veel
vertier zoekt op straat en in de koffie
bars die als paddestoelen uit de grond
rijzen. Dat hangen en niets doen is een
negativisme, maar dat wordt eigenlijk
aangemoedigd, want er is niet veel
anders voor de jeugd. Als een jongen
thuis de hele avond niets mag zeggen
omdat vader in het donker naar de
televisie wil kijken, gaat hij de straat
op, en ik zou haast zeggen natuurlijk.
Wat dacht u dat ik zou doen?"
„Wat vindt de jeugd echter op straat?
Kijk eens in de nieuwe wijken: Sport-
lokalen en sportvelden ontbreken.
Het kleine stukje onbebouwde grond
waar de jongelui op spelen zetten we
af met prikkeldraad, wat het voor de
jeugd nog aantrekkelijker maakt. Hoe
meer voorschriften en verboden, des te
meer overtredingen. Maar als de kin
deren over het prikkeldraad klimmen
spreken wij weer van baldadige jeugd."
„Veel gezinnen", zegt hij, „zouden
meer gediend zijn met een ping-pong-
tafel dan met een televisietoestel. Voor
de ouders pleit dan weer de beperkte
woonruimte".
Over de relletjes op straat zegt
hoofdinspecteur Van Andel: „Er zijn
altijd oproerkraaiers geweest en die
zullen er ook altijd blijven. Meestal
zijn het er maar enkelen, die een grote
groep meenemen. Die grote groep wil
ik nu juist bereiken, Degrip laten
krijgen voor het werk van de politie."
„Weet u, de mensen zijn vaak ver
baasd te merken dat een politieman ook
een mens is. Maar", zo geeft hij toe,
„dat is ook vaak onze eigen schuld."
OOSTGRAFTDIJK Het Noord
hollandse dorpje Oostgraftdijk heeft geen
bakker meer. De heer Jonker, de enige
die er de laatste jaren nog brood sleet,
moet van de dokter thuisblijven.
Nu komt elke dag een bakker uit het
naburige De Rijp.
Hoofdinspecteur W. H. van Andel
Eigen nieuwsdienst
LEOPOLDSTAD. Deftig mis
sionarissen en zendelingen van ver
schillende nationaliteit die al ruim
een maand in de Congolese provin
cie Kivoe gevangen zaten, zijn gis
teren vrijgelaten. De mannen die in
meer dan één geval ernstig mis
handeld waren, hebben zich direct
onder bescherming van de interna
tionale troepen in Kindoe gesteld.
Troepen die zich trouw aan Loe-
moemba noemden, hadden hen slechts
sporadisch van wat voedsel voorzien.
Hun toestand was aanzienlijk verer
gerd toen het bericht van de moord
op Loemoemba doorkwam. Een Ne
derlandse missionaris, pastoor Joseph
Tegels uit Basoko in Oostprovincie,
was op 13 februari door een aange
schoten Congolese soldaat met drie ge
weerschoten gedood.
Vliegveld vrij
De vrijgelaten zendelingen en mis
sionarissen gewaagden van het be
staan van een heidense sekte die bij
Kasongo huishoudt en er op uit is
,,alle blanken" te vermoorden.
Proces in Brussel
BRUSSEL (Reuter). In Brussel
is gisteren een proces begonnen te
gen drie Belgen die er van worden
verdacht dat zij voor een waarde
van vele miljoenen Belgische franks
aan kunstschatten uit kerken hebben
gestolen.
De drie mannen zijn de 38-jarige
antiquair Jean Paquot, de 33-jarige
kelner Raymond Direnge en de der
tigjarige advertentie-acquisiteur Jean
Fontaine. Zij schijnen te zijn gehol
pen door de 38-jarige Joseph Simon.
De politie heeft hem niet kunnen vin
den. Hij werkt ergens in de Sahara.
Hij zal nu eventueel bij verstek wor
den veroordeeld.
De mannen zouden in ploegen van
Uit Coquilhatstad in Evenaarspro
vincie, waar generaal Moboetoe de
touwtjes in handen houdt, is verno
men dat het landingsverbod voor vlieg
tuigen van de Verenigde Staten na
twee dagen weer is opgeheven.
Plan van comité:
Van onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM Het enkele
maanden geleden opgerichte lande
lijke studentencomité Zuid-Afrika
heeft een beroep gedaan op het be
drijfsleven om financiële steun te
krijgen voor zijn plan drie niet-blan-
ke Zuid-Afrikaanse studenten vijf
jaar in Nederland te laten stude
ren.
Kort geleden had het comité al vol
doende geld bij elkaar om de eerste
naar Nederland te laten overkomen.
Men hoopt met hulp ui'c het bedrijfsle
ven ook de naar Ghana gevluchte Ma
ny Meimang en de nog in Zuid-Afri
ka verblijvende Lionel Morrison gele
genheid te geven in Nederland te ko
men studeren.
Het studentencomité heeft gisteren
zijn plannen uiteengezet. Daarbij
werd verteld, dat vele niet-blanke stu
denten het slachtoffer zijn van de ook
in de universitaire wereld streng
doorgevoerde apartheidspolitiek.
UTRECHT (ANP) Onder toezicht
van de deskundige van het laboratorium
voor grondmechanica in Delft, ir. W. C.
van Mierlo, is gisteren het heiwerk voor
het gemeentelijk bejaardencentrum in
Utrecht weer begonnen.
Er zal, in tegenstelling tot een eerder
plan, minder diep worden geheid, er
zullen minder palen in de grond worden
geslagen en ook zullen de palen verder
uit elkaar worden gezet. Daardoor wordt
bereikt, dat het naastgelegen flatgebouw
van Lismans Bouw- en Aannemingmaat
schappij geen overlast ondervindt.
De maatregelen zijn een uitvloeisel van
de beslissing van de president van de
Utrechtse rechtbank in het kort geding,
dat het bouwbedrijf tegen de gemeente
aanhangig had gemaakt.
Van onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM De expositie „Bewo
gen beweging" in het Stedelijk
Museum, voor een groot deel bestaande
uit ingewikkelde werkstukken van
ijzerafval, heeft plotseling bijzondere
belangstelling gekregen.
Op last van de officier van justitie,
mr. W. Tonckens, is een van de appa
raten van de tentoonstelling verwijderd.
De magistraat was het roerend eens
met twee inspecteurs van politie, die
het kunstvoorwerp aanstootgevend von
den. Zij waren gaan kijken nadat op
het bureau van de zedenpolitie klach
ten waren binnengekomen.
Het verwijderde voorwerp is een
schepping van de veertigjarige Zwitser
Robert Müller, een beeldhouwer, die
onder andere bij Germaine Richiér
heeft gestudeerd. Müller streeft er naar,
zo staat in de catalogus van de ten
toonstelling, „responsieve vormen" te
bereiken. Hij probeert dat door ijzer-
afval aan elkaar te solderen. Zijn
werkstuk, dat in Amsterdam niet meer
gezien mag worden, is gemaakt van een
oude fiets. Als men aan de trappers
draait beweegt een stang.
Het werkstuk, dat in 1957 is gemaakt,
heette aanvankelijk „Het Rijwiel",
maar is omgedoopt in „La veuve du
coureur". Het wordt door de politie als
duidelijk obsceen aangemerkt.
De directie van het museum had na
het bezoek van de inspecteurs de be
wegende delen laten verwijderen (dat
kan bij zulke „kunstwerken"), maar de
justitie stond er op dat het hele instru
ment verdween. Het staat nu in de
museumkelder, veilig voor aanstoot-
nemende blikken.
WASHINGTON (Reuter) Pre
sident Kennedy heeft bekend gemaakt
dat de censuur op poststukken afkom
stig uit communistische landen zal
worden opgeheven.
Sinds 1948 wordt alle post, met uit
zondering van brieven, gecontroleerd.
Volgens de verklaring van het Witte
huis is contróle op dit ogenblik niet
meer nodig.
Mare stoof op. „Zeg waar zie
je ons voor aan? We zijn geen tam
me eenden! Man, we snakken ge
woon naar wat avontuur! Als we in
die eenendertig dagen van mij een
tocht rond de maan zouden kunnen
maken, zouden we dat zeker doen!"
„Rond de maan? Jullie tweeën?
Man, laat me niet lachen!" proestte
Dino.
„Ik meen bij Dino een zeker ge
brek aan vertrouwen in ons te be
speuren", zei Abel stijfjes. „En bo
vendien een aanzienlijk gebrek aan
respect voor onze padvindersgeest.
Dino, je hebt erom gevraagd'
Mare en ik wedden met jou dat wij
in dertig dagen een reis rond de we
reld kunnen maken!"
„Rond de
„Waarom niet? Voel jij er voor,
Mare?"
„Allicht!"
Voor één keer wist Dino niet wat hij
moest zeggen.
„Nu, Dino, ga je erop in, ja of
nee?"
Dino was heel kalm geworden, net
als een grootvader op wie twee van
zijn levendigste kleinzonen een pis
tool richten, waarvan hij niet hele
maal zeker is of het al dan niet is
geladen.
„Ik snap best dat jullie me in de
maling nemen, en om dat te bewij
zen verwed ik elk bedrag dat jullie
maar willen dat jullie aan zo'n zotte
tocht niet eens kunnen beginnen!"
Abel keek Mare aan. „Zullen we
hem daaraan houden?"
Mare keek Dino aan. „Wat zet jij
in?"
„Als het jullie lukt, betaal ik de
hele reis!"
Nu keken Mare en Abel elkaar
weer aan. „Akkoord!" zeiden ze te
gelijkertijd. „De weddenschap is al
zo goed als gewonnen. Laat eerst je
duiten maar eens zien, makker!"
Dino schudde vermanend zijn wijs
vinger. „Kalm aan, er zit nog iets
aan vast! Vandaag de dag is het nu
niet bepaald een kunststuk om in
dertig dagen de wereld rond te reizen.
Dertig uur zijn tegenwoordig al vol
doende!"
„Het kan ons niet schelen wat er
aan vast zit", zei Abel. „We gaan er
bij voorbaat mee akkoord, zonder
zelfs te weten waar het om gaat."
„O, het is niets bijzonders", zei Di
no zoetsappig. „Ik stel alleen de
voorwaarde dat jullie een eh - sou-
venirtje meebrengen uit alle plaatsen
waar jullie komen. Een gedachte
nis", besloot hij peinzend.
Mare schaterde het uit. „Is dat al
les? Maar Dino, ik wist niet dat we
zóveel voor je betekenden. Ik voel me
werkelijk ontroerd."
„Alles wat je hartje maar wil,
ouwe jongen", zei Abel. „Een aan-
zichtkaart misschien? Of een stukje
speelgoed
„Nee, kindertjes", zei Dino. Lang
zaam verspreidde zich een slimme
lach over zijn gezicht. „Daar heb ik
al meer dan genoeg van. Ik dacht
meer aan iets heel bijzonders, bij
voorbeeld: een kikker uit Hongkong,
een ukelele van Hawaii, een num
merplaat uit
„Wat is daar nou voor moeilijks
aan?" zei Abel.
„We hebben toch al gezegd dat we
het onvoorwaardelijk accepteren?"
zei Mare.
„Dus jullie doen het?"
„We doen het!"
Drie kwartier later betrad het drie
tal de kantoren van de Pan-Am. Bob
Jerosch, de directeur, was een goe
de vriend van de beide neven.
„Bob, je moet een route voor ons
uitstippelen", zei Abel. „We gaan een
reis rond de wereld maken om een
weddenschap!"
Marc, Abel en Bob Jerosch bestu
deerden kaarten, prospecti en dienst
regelingen. Ze merkten niet dat Dino
in een hoekje stond en alle plaatsen
waartoe ze besloten noteerde. Toen
de beide graven eindelijk naar hem
toe kwamen, overhandigde hij hun
met effen gezicht het lijstje van de
elf plaatsen die ze zouden aandoen,
aangevuld met een voorlopige over
eenkomst.
„Maar die souvenirs, trofeeën, op
drachten of hoe je ze noemen wilt?"
,Hè o ja, die opdrachten
Dino grinnikte. „Daarvan krijg je een
lijstje zo gauw je in het vliegtuig
stapt. Ik wil niet het risico lopen dat
jullie je vriendjes langs de route in
licht «jog voordat jullie vertrekken.
Vergeet niet dat je nog twee weken
hier blijft!"
'n Slimme knaap wel, die Dino!
Mare slikte even. »»Nu, dat is on
ze minste zorg", zei hij, gemaakt on
verschillig. „Geloof maar niet dat we
het niet klaarspelen op de een of an
dere manier. Zeg ons alleen maar
hoeveel punten we moeten behalen
in elke plaats."
„Vijf", zei Dino vastberaden.
Abel loeide. „Zeg, doe me 'n ple
zier! We zijn wel zot, maar niet
krankzinnig!"
(Wordt vervolgd)
In de onder leiding van mevr. B.
Castelein-Oser gehouden jaarvergade
ring van de afdeling Veere van de
N.C.V.B. bleek dat het ledental steeg
van 16 tot 77. Het programma bestond
uit samenzang, koorzang, wedstrijden
en spelen.
Mejuffrouw J. van der Peyl te Ter-
neuzen slaagde voor het examen Ne
derlandse Handelscorrespondentie. De
dames J. Leunis te Hoek en C. Vermeu
len te Terneuzen, slaagden voor het exa
men secretaris stenograaf eerste klasse
met 165 aanslagen per minuut. Allen
zijn leerlingen van de Pontschool te Ter-
neuzen.
De Gemeentelijke Badinrichting van
Terneuzen werd in de maand februari
door totaal 2089 personen bezocht. De
maand daarvoor bedroeg dit aantal
2030.
twee met auto's het Belgische en
Franse platteland hebben afgeschuimd
en op grote schaal kerken hebben be
roofd. Zij zouden hun buit voor een
groot deel aan Amerikanen hebben
DE NATUUR IN EN OM UW HUIS
Zomerwortels kan men nu al wel in
een broeibakje zaaien; het gaat ook al
wel in de volle grond van de tuin. On
der glas is h.et echter meer bedrijfsze-
ker en kan men ook veel vroeger oog
sten. Tegenwoordig heeft men ook in
liefhebberstuinen veel broeibakken; be
nut ze dus nu maar goed. Wortels moe
ten vooral niet op verse stalmest ge
kweekt worden; die voldoen veel beter
op kunstmest en voor dit doel kan men
gebruikmaken van de bekende rozen
tuin- en gazonkorrelmest. Per vierkan
te meter heeft men er ongeveer dertig
gram van nodig.
Als men voor een schaduwplekje een
groenblijvende en toch bloeiende hees
ter zoekt, moet men de Kalmia
latifolia bestellen; en heesters met plat
te trossen roze bloemschermen en lang
werpig groen blad. Voor diepe scha
duw is hij niet geschikt, doch op een
licht schaduwplekje zal men er zeker
resultaat mee bereiken. Dan dient men
op kleigronden wel wat turfmolm door
te spitten, want ze groeien het best in
een veenachtige grondsoort.
Het is nu de goede tijd voor het snoei
en van uw klimroos; de meeste klim
rozen zitten te veel in het hout en dus
dient men nu te snoeien. Over het al
gemeen zal men veel van de oude tak
ken kunnen wegnemen; de jonge die
verleden jaar nog niet gebloeid hebben
komen er voor in de plaats. De tak
ken onderling mogen toch wel op een
afstand van dertig centimeter komen.
Rozen die men nu poot klimrozen
moeten tot op een halve meter boven
de grond terug gesnoeid worden.
25. „Goed gezien, kapitein, dat is een
reuze-octopus", beaamde Balein, uit het
venstertje blikkend,
.Bliksiekaters! Laten we dan gauw
ons anker lichten!" riep Kappie uit.
„Met die akelige zeekakelobbes wil je
toch zeker geen praatje maken, is het
wel?"
Balein schudde het hoofd.
„Nee", sprak hij. „Met een octopus
valt niet te praten! Het is een nurks,
ongemanierd wezen, dat nauwelijks een
mond open doet! De wetenschap be
twijfelt zelfs of hij wel een taal spreekt!
Het is een onbehouwen „lebberbol" om
met onze potvis Arie te spreken,...!"
Nu had Balein iets teveel gezegd. Zo
dra namelijk het woord „lebberbol" uit
de luidsprekers klonk, maakte de potvis
een sprong en schoot vervolgens op de
octopus toe.
„Grutjes-nog-an-toe....stamelde de
viskundige verblekend. „Wat heb ik ge
daan! Nu heb ik Arie op de octopus
opmerkzaam gemaakt en nu gaat onze
vriend tot de aanval over! Want de
potvis en de octopus dat heb ik u
nog niet verteld zijn eikaars doods
vijanden....!"
40 De oude burchtheer van Dar-
cantri, heer Gislar, moest nog steeds
het bed houden, maar toen Otto zijn ka
mer binnentrad, ging hij verheugd recht
op zitten.
„Het is prettig, dat ge me komt op
zoeken!" sprak hij. „Ik heb een vraag
te stellen, die alleen voor U bestemd
is! Wat vind. ge eigenlijk van mijn
neef Elar?"
Otto was volkomen overrompeld door
deze vraag. Wat wist heer Gislar? Wat
moest hij antwoorden? De waarheid?
De burchtheer bemerkte zijn aarze
ling. „Ziet ge wel!" riep hij uit. „Mijn
neef wekt ook bij U achterdocht! Ik
krijg het idee. dat hij oneerlijkheden
begaat. Bovendien wacht hij op mijn
dood ik weet het zeker!"
„Is Elar dan Uw enige erfgenaam?"
vroeg Otto.
,,Ja hij is de laatste overlevende
van onze familie de laatste der Dar-
centri's helaasluidde het antwoord
van de oude man.
Otto stond op. „Reeds worden mij en
kele dingen duidelijk!" zei hij. „Ik zal
trachten om Uw moeilijkheden op te
lossen. Daarnaast zou ik graag Uw
gastvrijheid inroepen voor iemand die in
nood verkeert en die ik als mijn be
schermeling beschouw."
Hij kleurde lichtelijk bij die laatste
woorden en terstond gleed er een bre
de glimlach over het gezicht van Gis
lar. Hij wilde iets zeggen, doch op het
zelfde ogenblik klonk van beneden een
doordringende kreet.
