MODE WORDT IN RUSLAND EEN BEGRIP De Pravda: Wij keuren schoonheid goed HARDE GESLACHT NKRUMAH DREIGT: KIES ZUID-AFRIKA OF GHANA w T erechtstellingen op Cuba DE WERELD VERANDERT I KAPPIE EN DE DIEPZEEDUIKERS Maandag 13 maart 1961 ZEEUWSCH DAGBLAD Pag. 2 SJAANTJE Begrijpelijk Andere mening Heel voorzichtig DOOR DICNATE ROBBERTZ CJV houdt jeugddag 1961 in Goes Onzekerheid Donkere wolken boven conferentie Gemenebest VRAAGTEKEN féwenha INVLOED KOMEN. TANTE, ONSTV- TOESTEL ISNIETIN ORDE. i Ernie Bushmiller -.-^rr—1 V. Van onze correspondent \TOSKOU. Sinds de burgeroor- log in de jaren twintig heeft het communistisch regime niet zulk een kritieke periode doorgemaakt als thans. Langzaam en geruisloos vol trekt zich onder een oppervlakkige kalmte een contrarevolutionaire be weging waarvan de verstrekkende gevolgen de leiders van de com munistische partij blijkbaar ont gaan. Hoe anders kan men het verkla ren dat zij zelfs hun meest gezags getrouwe organen openlijk hand- en spandiensten laten verrichten ten gunste van een dergelijke stroming, die zeer zeker miljoenen sowjetbur- gers tot verklaarde of onverklaarde aanhangers heeft? Of beter sow- jetburgeressen, want die vormen de drijvende kracht van deze vele heilige sowjetbuisjes ondermijnende actie. Wat is het geval? In een onopvallende passage ver schaft het partijblad Pravda ons in zicht in het probleem. Het doet tevens blijken welk een omvang de contra revolutie heeft aangenomen. Niet lang geleden liet het blad uitdrukkelijk we ten: ,,Wij keuren schoonheid goed, de kleding moet elegant zijn, de haar dracht aantrekkelijk. Jonge vrouwen moeten behagen en voor een goed lid van de communistische jeugdbewe ging zijn parfum en poeder onont beerlijk." Dit is een merkwaardige uitspraak in een land waar nog voor kort ge krulde haren en een gepoederde neus voldoende waren om rut diezelfde jeugdbeweging verwijderd te worden wegens „een teveel aan kleinburger lijke gewoonten". Het is wel begrij pelijk, dat nu eindelijk na 43 jaren re volutie de vrouwen in de Sowjetunie weer eens de gelegenheid willen heb ben om zichzelf te zijn en om haar aan banden gelegde vrouwelijkheid te kun nen ontplooien. De strijd wordt geleverd met uit houdingsvermogen en vindingrijkheid, hetgeen ook wel nodig is tegenover de weerstanden die overwonnen moe ten worden. Waren het enige jaren ge leden nog materiële moeilijkheden die de voornaamste belemmering vorm den voor een verbeterd uiterlijk van de -vrouw." nu wordt men zich meer bewust van de noodzaak, de mensen op te voeden tot een smaakvol ge bruik van -de beschikbare middelen, hoewel die naar westerse begrippen nog uiterst bescheiden zijn. Deze ver schuiving betekent tegelijkertijd dat de oudere generatie van voor de twee de wereldoorlog verwoede achterhoe degevechten moet leveren voor haar ideeën van kameraadschap tussen de sexen en ascese in uiterlijk vertoon. nog wel in december kan men deze van textielschaarste getuigende dracht tegenkomen. Het blad Sowjethandel adviseert de jonge schonen van Tashkent en Ir- koetsk in dit geval niet te felle kleu ren te gebruiken en evenmin op hoge hakken te lopen. Elders wordt gewaarschuwd dat vol gens de laatste mode gekleed gaan nog niet gelijk hoeft te staan met ze delijke aftakeling. De gemeenteraad van de badplaats Sotchi aan de Zwarte Zee gaf van een andere mening blijk, toen hij een vrouwelijke badgast in lange nauwsluitende strandpantalon sommeerde binnen 24 uur de stad te verlaten. Waar was het eind, zo ar gumenteerde de raad geschokt, als al le vrouwen mannenkleren gingen dra gen? Op het punt van de haute couture is binnen de betrekkelijkheid van de sowjetmaatschappij de laatste jaren aanmerkelijke vooruitgang te constateren. Wat Peter de Grote be tekende voor de vrouwen van de 18e eeuw, die hij uit hun oosterse afge slotenheid bracht en danslessen liet nemen, en wat Lenin was voor de suffragettes twee eeuwen later toen hij die het recht gaf even hard als de mannen te werken, dat is nu een «ne Hogxt* «MS8Huum .«Wts«t «mtm jjfs - Sa man als Christian Dior sinds hij twee jaar geleden een uitgelezen collectie modellen naar Moskou zond en het vrouwelijke publiek in verrukking bracht. Het is moeilijk te weten te komen wat de wisselende facetten van de mode zijn. Vast staat dat de Sowjet- russische vrouw steeds eenvoudig, smaakvol en functioneel (45 pet. van de arbeidende bevolking zijn vrou wen) gekleed moet zijn. Heel voorzichtig laat dit het dalen van de halslijn toe, maar zelfs voor officiële ontvangsten en galavoorstel lingen is een decolleté voor een Rus sische nog te gewaagd. Strakke lijnen worden voorlopig nog geweerd en zolang het verschil tus sen de geslachten niet al te duidelijk blijkt, kan een model het wel „ha len". Het geeft in elk geval hoop dat ook op het gebied van de mode de sow jetunie zich uit verstarde denkbeelden van een vorig tijdperk gaat losmaken. Een gecombineerde operatie Balencia- ga-Max Factor zou westerse strategen ernstig aangeraden moeten worden. 145 Jenne sloeg een kruis van schrik. Het klonk als een bevel. Op zo'n toon had ze jonker Raes nooit ho ren spreken. Voor Claes uitlopend ging ze naar de slaapkamer van de heer, die slaperig voor de dag kwam toen hij de beverige stem van zijn oude meid hoorde. Claes vond dat hij er belachelijk uitzag en hij her innerde zich dat het volk hem zot noemde. Het was niet nodig dat de heer van Lodycke hier vroeg. Hij kon nemen. Zonder een antwoord af te wachten ging Claes naar de bijgebouwen. Daar stond een vers geschilderde wagen. Stro om daarop te leggen was ook voorhanden en ze zouden op Maelstede wel niet zo arm zijn, dat ze geen rouwkleden bezaten en alles wat nodig was om een edelman een goede uitvaart te geven. Toen Jenne zag wat de roodharige jonker van plan was, liep ze zo hard als ze kon naar het dienstverblijf, waar ze Servaes wakker schudde. Geeuwend kwam de meesterknecht overeind. Jenne moest herhalen wat ze gezegd had voor hij het begreep. Je doet me een vreemd ver haal, knorde hij. Ik heb die Adriaen wel eens gezien. Overal waar ede len bij elkaar kwamen was hij ook. Hij bereed de mooiste paarden en hij had een gezicht of het hele Beveland van hem was. En is hij nu dood? peinsde hij hardop. En zeg je dat twee van zijn zonen hier zijn? En dat één van die twee rood haar heeft en zonder te vragen maar doet wat hem goed dunkt? Dat moet dan een wilde jonker zijn. Heb je daar nooit van gehoord, Jenne, van de wilde jonkers van Lodycke? Het bes te was om hen niet te veel voor de voeten te lopen. Wees maar blij dat je oud en gerimpeld bent, anders zou je bij hen moeten slapen. Wil je je smerige mond hou den. Het is schande zulke dingen te zeggen als er een dode onder het dak ligt! Servaes kleedde zich veel te lang- iaam aan naar de zin van de oude neid. En voor hij naar de bijgebou- ven ging, waar die roodharige wie veet wat gedaan had, ging hij eerst rog het huis binnen. Maar jonker Raes was nergens te vinden. Die was de deur uitgelopen omdat hij iet niet verdragen kon om met een lode onder hetzelfde dak te zijn. Zelfs zijn eigen moeder had hij des tijds zo gauw mogelijk laten begra- ren, zonder nog één keer naar haar te kijken. Toen Servaes de wilde jonker naar zich toe zag komen, bleef hij staan. Claes zag er niet zo bars uit als Jen ne beweerd had. Maar toch had hij op z'n gezicht een uitdrukking die scheen te betekenen dat het beter was om hem in alles te gehoorza men. Vooral zijn dwingende blik maakte de knecht gedwee. Claes be val hem om rouwkleden te halen en alles gereed te maken om het li chaam van heer Adriaen naar Ier- sekendam te brengen. Servaes had willen zeggen dat hij dan eerst jonker Raes moest zoeken, omdat hij zonder diens medeweten toch niets" kon doen. Maar toen hij zich omkeerde stond de broer van de wilde jonker op de drempel van de sterfkamer. Die zag er voorna mer uit. Hij keek over de knecht heen met dromerige ogen, alsof hij over iets stond na te denken. Terwijl Servaes de gang afliep om de bevelen van Claes uit te voeren, keek hij tweemaal over zijn schou der. Er was iets in het gezicht van de jonker dat hem aantrok. Iets be kends. Alleen had hij geen tijd om daarover verder na te denken. Nadat hij de vers geschilderde wagen naar buiten had ^eduwd belegde hij de bodem me mooi blank stro, waar over hij een zwart rouwkleed spreid de. Twee van de beste paarden span de hij er voor, met rouwlinten en kwasten aan hun tuig, zoals het be hoorde. Ook de twee vossen, waarop de jonkers naar hun vader gekomen waren, tuigde hij op. Over de dek kleden hing hij een rouwkleed van doorzichtige stof, zodat de kleuren en vormen van het wapen omfloerst waren. Terwijl hij dat deed kwam er ver zet in hem op. Waarom moest hij zich door vreemden laten bevelen? Als de roodharige niet achter hem gestaan had om op te letten of hij alles wel deed zo als het moest, zou hij ook weggelopen zijn. Nu hielden de dwingende grauwe ogen hem in bedwang. Brokstukken van verhalen die hij over de wilde jonkers gehoord had kwamen in zijn herinneringen. Eén van hen was in de Wilde Moer omgekomen en een andere was de dochter van een rijke Romerswaal- se koopman te na gekomen. De wil de jonkers durfden alles, ze voelden zich heer en meester van de pol ders. Maar nu was hun vader toch op Maelstede gekomen, in het huis van de zotte jonker, om daar te ster ven. Het verstand van Servaes kon het niet bevatten. (Wordt vervolgd) GOES. Op de zaterdag gehouden P.C.-vergadering van het Christelijk Jongeren Verbond is besloten de jeugd dag voor meisjes van 12 tot 16 jaar te houden op zaterdag 3 juni te Goes. Er zal de deelneemsters een zeer ge varieerd programma worden geboden, waarbij zij zelf actief betrokken worden. Verder krijgt deze groep de kans de eerste twee weken van augustus te kamperen op een boerderij in Renesse. De laatste weken van augustus zullen op dezelfde boerderij jongenskampen worden gehouden. De secretaris, de heer L. Evertse uit Oudelande vermeldde in zijn jaar verslag, dat in Zeeland in 1960 het le dental atabiel is gebleven. De meisjes clubs uit Heinkenszand en Kerkwerve sloten zich aan. Tot lid van de dagelijk se commissie werd benoemd mej. I. v. d. Boomgaard te Rilland en tot P.C.- leden mevr. W. Amesz-Franken uit Hein kenszand en ds. J. Baars te 's Heer Arendskerke. De vergadering stond on der leiding van de P.C.-voorzitter, ds. P. L. Wapenaar te Grijpskerke. Een typerend voorbeeld van de on zekerheid die dit conflict teweeg brengt in de geest van jonge sowjet- vrouwen is een vraag die een lezeres studente aan de Moskouse univer siteit voorlegt aan de redactie van het blad Sowjet Cultuur. Haar probleem, dat zoals de redac tie ln haar antwoord terecht zegt, niet al te ernstig moet worden opge vat, bestaat uit het al of niet dragen van een paar gouden oorhangers die zij van haar schoonmoeder ten ge schenke heeft gekregen. Tegenover haar man wil zij niet on aardig zijn door ze niet te dragen, maar haar moeder „in haar tijd een goed komsomollid" zal er ze ker een begin van decadentie in zien, een terugval naar de oude burgerlijk heid die zulke onzinnige zaken als oor bellen kon voortbrengen. Ook de kwes tie gaatjes in de oren of een schroef- sluiting komt op de proppen, maar hier neeft zij eigenlijk op advies van een tijdgenote al haar keus gemaakt want zij vindt gaatjes „toch wel wat barbaars". Andere jonge vrouwen, vooral als zij niet in het toonaangevende Mos kou wonen, willen weten of en hoe sokjes te dragen. Zomers, maar ook Haast bedeesd toont dit Moskouse meisje een jurk tijdens een Russische modeshow Van onze correspondent LONDEN Tijdens het week einde begonnen er zich plotseling donkere wolken boven de conferen tie van het Britse Gemenebest samen te pakken. Dat kwam door een drei gement van dr. Nkrumah, de presi dent van Ghana. Hjj liet namelijk zijn ambtgenoten weten dat zij te kiezen zullen hebben tussen Zuid- Afrika en Ghana. Vandaag begint op de conferentie het debat over het Zuidafrikaanse ver zoek om lid van de Commonwealth te mogen blijven ook nadat het land een republiek zal zijn geworden. Nkrumah heeft door middel van zijn Hoge commissariaat in Londen laten weten dat hij dit debat zal aangrijpen als een geschikte kans om de kwestie van Zuid-Afrika's apartheidspolitiek op de spits te drijven. Wijzigt Zuid-Afrika zijn rassenpolitiek niet, dan zal het vol gens president Nkrumah geen lid mogen blijven van het Gemenebest. Wordt Zuid-Afrika niet uit de club van Ge- menebestlanden gestoten, zo waar schuwde Ghana, dan zal dit land zich ernstig beraden. Met andere woorden: dan zal Ghana welicht zelf het Ge menebest verlaten. Of het inderdaad tot weglopen van Ghana zal komen, staat nog te bezien. Men herinnert er in Londen nog eens aan dat dr. Nkrumah bij zijn aankomst (Advertentie) vorige week in Engeland zelf zei geen behoefte te hebben aan een ernstig conflict over Zuid-Afrika. Op Chequers, het buitengoed van premier Macmillan, waren gisteren diepgaande besprekingen aan de gang die ten doel hadden te voorkomen dat het op de conferentie inderdaad tot een breuk komt. Vorige week had het er alle schijn van dat het premier Macmillan was gelukt de felste tegenstanders van de Zuidafrikaanse rassenpolitiek te be wegen hun bezwaren in zoverre opzij te zetten dat zij niet tegen Zui'd- Afrika's lidmaatschap van het Gemene best zouden stemmen. Gisteren he sprak Macmillan deze kwestie onder vier ogen met premier Verwoerd, die zaterdag en zondagochtend zijn gast was op Chequers. Gisteravond pleegde Macmillan overleg met de Indische premier Nehroe. Wat er precies de oorzaak van is dat president Nkrumah vastbesloten lijkt de kwestie-Zuid-Afrika op de spits te drijven, is niet duidelijk. Sommigen wijzen op de invloed van Kwesi Ar- mah, plaatsvervangend Hoge commis saris van Ghana in Londen. Armah is tevens voorzitter van de commissie van Afrikaanse organisaties, die zich bijzonder fel tegen elke vorm van rassendiscriminatie uitspreekt en geregeld betogingen organiseert in En geland. Men wijst er in Londen nog op dat er op de conferentie van het Gemene best geen stemming in de eigenlijke zin van het woord wordt gehouden over de vraag of een land lid mag blij ven of worden. Ook is er geen sprake van het recht van veto. Er behoort overeenstemming van ge dachten te bestaan over dit soort kwes ties. Wil een land zich bij deze over eenstemming neerleggen, dan zal het de club moeten verlaten. OH NEEjALSTU BLIEFT NIET--- IK VIND HET JUISTFIJN ZO. ^IKZALDEMON- TEUR. LATEIS PAUUUS.IKSA even in het kantoor ZITTEN ACHDE PUN KRUIPT IN M'JN Z'J/MUN MAAG, MUN BORST,,.., I TWIJFEL. MOae- OAARZAIHETOC Bee-INNSN—-- HAVANNA (Reuter) Een van Fidel Castro's naaste medewerkers in de strijd tegen het bewind van de vroegere Cubaanse dictator Batista, majoor William Morgan, is gisteren terechtgesteld. Eerder op de dag had een krijgsraad hem ter dood veroordeeld en enige uren later had een hoger militair ge rechtshof het doodvonnis bevestigd. Morgan was van Amerikaanse af komst, doch werd in september 1959 Cubaans staatsburger. Voor zijn aandeel in de strijd tegen Batista ontving hij van de nieuwe Cubaanse regering een grote boerderij. Hij werd benoemd tot hoofd van de Cubaanse inlichtingen dienst. In oktober vorig jaar werd hij gear resteerd omdat hij misbruik zou hebben gemaakt van zijn hoge positie door wa pens naar de rebellen, die nu tegen het bewind van Fidel Castro gekant zijn, te smokkelen. Morgan heeft ontkend de rebellen te hebben geholpen. Ook Morgan's Cubaanse adjudant, majoor Carreras, werd ter dood ver oordeeld en terechtgesteld. Zeven anderen die tegelijkertijd te recht stonden zijn veroordeeld tot dertig jaar gevangenisstraf. Brendan Behan, de Ierse toneelschrij ver, is voor de eerste maal opgenomen in de nieuwe editie van „Who's who". Onder zijn staat van dienst vermeldt de schrijver de tijd, die hij in de ge vangenis heeft doorgebracht. Onder re creatie staat: drinken, kletsen, zwem men. Advertentie Elke dag gebeurt er iets. Er komen nieuwe staten bij, men vervangt ponten door tunnels, records worden verbeterd, er Is spanning en ontspan ning: elke dag een krant vol nieuws. Maar ook in het kleine verandert de wereld. Mensen verhuizen, laten hun haard staan, kopen nieuwe kleren, gaan over op sigaartjesHeeft U het nieuwe sigaartje van Karei I al eens geprobeerd: de CHARMANT? Het si gaartje dat regelmatig brandt, met prachtige witte as - en dat niet uitgaatl Ze kosten maar één gulden per doosje - en in zo'n doosje gaan er twintig! Kunt U nog veranderen, verander dan mee. 't Zal U best bevallen! mum 20. Een kort bevel in het Povi door Jonas Balein, deed de potvis zijn kop aan dek leggen. De viskundige begon steunend het hoofdstel vast te sjorren, onderwijl allerlei aardige blubberwoord- jes tot de vis richtend. Kappie wendde zich tot zijn mannen, die somber stonden toe te kijken. „Jullie lijken wel makrelen in het zuur!' zei hij, gemaakt vrolijk. „Je hoorde toch wat meneer Balein zei? Er is hoegenaamd geen gevaar bij en het is ja een duik van groot wetenschappe lijk belang Inmiddels was de viskundige gereed met zijn voorbereidingen. „Passagiers voor de Bonga Tonga Trog instappen!" riep hij olijk, het deurtje van de bol openhoudend. Een beetje moeilijk kroop Kappie de bol in. „Denk erom, jongs, hou je roer recht terwijl ik weg ben!" vermaande hij zijn mannen nog. „En jij. Tjeerd, kijk goed wat er gebeurt en schrijf dat alles in het logboek! Met nette hand en zon der spelfouten!" Daarop begaf ook de viskenner zich in het duikapparaat en sloot het deur tje. „Brillebol-rol-proel!" riep hij in de microfoon. De potvis haakte de bol aan zijn hoofdstel en was met een reusachtige zwaai van zijn staart op weg. Fonteinen water spoten op, de maat, de meester en Okki doorwekend.... 35. Distel voerde zijn paard voor zichtig een eind het dichte kreupelhout in tot hij een geschikte plek gevonden had, waar hij het aan een boom bond. Vervolgens keerde hij op zijn schreden terug en liep, zo dicht mogelijk langs de struiken, in de richting van het zi geunerkamp. Hij was er van overtuigd dat heer Elar zich hier moest bevinden en ergens koesterde hij een vage hoop, dat hij misschien Otto hier ook zou aan treffen. Plotseling renden een paar kinderen het bospad af, vlak langs hem heen. Distel schrok, doch de kinderen schonken hem nauwelijks enige aandacht en ineens begreep Distel, dat hier zo veel mensen bijeenwaren, dat zij elkaar onmogelijk allemaal kenden. Zonder aarzelen glipte hij tussen twee wagens door het kamp binnen. Het geluk was met hem. Vlakbij stond een grote groep mensen te kijken naar een jonge zigeu ner, die met zijn hoofd achterover stond en een lang en vlijmscherp zwaard tot aan het gevest in zijn keelgat liet ver dwijnen. De toeschouwers klapten en schreeuwden; niemand had oog voor Dis tel, die zo onopvallend mogelijk tussen hen in schoof. Van hieruit kon hij het hele kamp overzien. En terwijl de de genslikker onder luide bijval telkens weer in het staal hapte, tuurde Distel ge spannen in het rond, tot hij ineens in de verte iemand herkende. Het was de oude Maroessia, die met een aarden wijnkruik in de hand naar een van de wagens slofte. Zonder zich een ogenblik te bedenken, maakte Distel zich uit het groepje los en slenterde haar achterna.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1961 | | pagina 2