Einde na vijf eeuwen van stilstand
Toestand in
Antwerpen
verscherpt
NIET MEER
GEWENST
MVSEVM
Schrootfraude
berecht
VOORSTEL VAN
CURATOREN:
ONROEREND
GOED VOOR
DE BANK
Duitser deelt
smart met
politie
VEEL LOF - HOGE
ONDERSCHEIDING
Zaterdag 31 december 1960
2EEUWSCH DAGBLAD
Pag. 9
Veertien Limburgse
gemeenten samen
in industrieschap
Breda en Leeuwarden
worden groter
Laag water
Per bos
Veel te veel
Subsidie
Tijd genoeg
Gewone dood
IMPOPULAIR
Mr. v. d. Bergh bedankt
voor benoeming
JUIN ZONDER ENIGE
OFFICIËLE FUNCTIE
GRIEND
STERFT
TRAGE
DOOD
Van één onzer verslaggevers
E Biesbosch en het gebied met een straal van dertig,
veertig kilometer daaromheen is het land van de
rietgorzen en de grienden. Daar wordt vandaag de dag
nog gewerkt op dezelfde manier als vijf eeuwen ge
leden. 's Winters gaan de mannen in dikke kleren de modderige
velden in om te oogsten: griend te hakken of riet te snijden. Ze
doen dat met vlijmscherpe kapmessen, die niet meer worden ge
maakt. Niemand ziet daar brood in.
Dat detail is veelzeggend voor het hele griend- en rietbedrijf.
Het gaat dood en de mensen weten dat.
De hakker trekt de stam naar
zich toe en geeft een korte slag
tegen de gespannen bast. Meestal
velt de vlijmscherpe bijl de stam
met één slag.
Van onze correspondent
ROERMOND. De colleges van B.
en W. van veertien gemeenten in de
oostelijke mijnstreek van Limburg heb
ben bij de gemeenteraden een ontwerp
ingediend voor een gemeenschappelijke
regeling ter bevordering van de indus
triële ontwikkeling van dit gebied.
De gemeentebesturen hebben voor het
op te richten industrieschap een pu
bliekrechtelijke vorm gekozen, geba
seerd op de wet gemeenschappelijke
regelingen.
Het bestuur van het te vormen indus
trieschap zal bestaan uit de burgemees
ters van de deelnemende gemeenten. De
Kamer van koophandel en fabrieken
voor de mijnstreek zal een raadgevende
stem in het bestuur krijgen. De grote
eenstemmigheid van de dagelijkse be
sturen van de betrokken gemeenten mo
ge blijken uit het feit dat al deze colle
ges van B. en W. hebben besloten op
dezelfde dag de gemeenteraden om hun
fiat te vragen.
Het initiatief tot oprichting van het
industrieschap is onlangs genomen door
de commissaris van de Koningin in de
provincie Limburg, dr. F. Houben.
Van onze Haagse redactie
DEN HAAG Breda mag groeien
ten koste van de gemeenten Nieuw-Gin-
neken en Teteringen, van welke plaat
sen zij er onbewoond gebied bij krijgt.
Dat stelt minister Toxopeus voor in een
wetsontwerp tot wijziging van de ge
meentegrenzen. Volgens voorspellingen
zal de bevolking van Breda en randge
meenten tot 1980 met bijna honderddui
zend zielen toenemen.
Leeuwarden zal, volgens een tweede
voorstel, een industrieterrein van 63 ha
krijgen van haar buurgemeente Menal-
dumadeel.
Achter de huizen van de griend-
handelaren stapelen zich grote
schelven op: hout van een jaar,
twee, drie, vier, ja zelfs zeven tot
acht jaar oud. Het is niet te ver
kopen. De schelven slaan groen uit
en worden overwoekerd door on
kruid. Sommige staan al zo lang
langs de rivierdijken, dat ze met
het landschap zijn vergroeid.
Zo is het ook met de opslagplaatsen.
Ze zijn tot de nok toe gevuld met
riet, hoepels, stokken. Zo nu en dan
komt er een vrachtauto die een la
ding wegbrengt, naar België of naar
Duitsland. Elke winter komen er
schepen, die de gaten weer opvullen.
Die schepen brengen echter elk jaar
minder. Op de griendvelden en riet
gorzen blijft namelijk steeds meer
staan. Er zijn geen mensen om te
oogsten. Die er nog zijn, zijn oud.
Zij trekken de grienden in met de
gedachte: het zal mijn tijd nog wel
duren.
Dat gebeurt in de herfst. Bij laag
water moeten ze op de velden zijn.
Die staan dan droog. De hakkers ver
zamelen zich als het met het oog op
het getij nodig is vaak al 's morgens
vroeg vijf, zes uur. In het pikdon
ker rijden ze met vrachtwagens zo
dicht mogelijk bij de grienden. Dan
maken ze een wandeling naar roeibo
ten en roeien de donkere rivieren
over, die vaak honderden meters
breed zijn. Ze varen recht op de hori
zon af, die zwart tegen de donkergrij
ze lucht afsteekt. Ergens duiken ze
de roerloze bosschages in en zoeken
door talloze vaargeulen hun weg. Ten
slotte meren ze bij een keet of een
boot, die als schuilplaats dienst doet.
Tegen die tijd begint de hemel op
te klaren. Het zijn vaak prachtige da
gen. Als de zon boven de kim komt
beginnen de bruine grienden rossig te
gloeien; de rietvelden steken daar bij
na fel geel tegen af. Daarboven is de
hemel helderblauw met grote stralend-
witte stapelwolken.
De mannen in de baggerlaarzen
schijnen het niet te zien. Zij worden
per dos betaald en werken stug door.
Ze trekken de stammen krachtig naar
zich toe en geven dan een korte bijl
slag tegen de gespannen bast. Daar-
Hiertegen vechten de hoepel
makers in hun schilderachtige
werkplaats in Werkendam: een
grote koude fabriekshal; hier en
daar een man, die erop toeziet
dat de machines hun werk blij
ven doen; grote metalen hulzen
rollen over de lopende band
langs machines en aan het einde
rollen de vaten van de band.
door valt er bij elke klap een stam,
soms zo dik als een arm. Ze binden
de stokken met dunne twijgen tot bos
sen en slepen die over hun schouder,
glibberend en wegzakkend in de mod
der, naar verzamelpunten.
Ze zijn constant in beweging, want
als de vloed komt is het afgelopen.
Dan vloeit het water over de velden
en kan er uren lang niets worden ge
daan.
Spoedig is er een gat in de griend
gehakt. Daar staan alleen nog stron
ken met de helder-witte stippen van
de afgehakte takken: bloemen in een
modderpoel.
Het is er stil. Het hout kraakt, de
bijlslagen klinken zwak in de wijde
ruimte. Meeuwen en kieviten brengen
een vrolijk leven en een schip, dat
onzichtbaar op een rivier voorbij tuft,
herinnert eraan dat de wereld dichtbij
is.
De hele winter wordt er doorge
werkt. Als regen, sneeuw of hagel het
al te bont maken schuilen de mannen
in de keet en leggen een kaartje bij
een gloeiende potkachel, die een
scherpe brandlucht verspreidt.
Later komen de schepen, die de
oogsten naar de dorpen brengen. Dan
komen er weer schelven bij en wordt
er in de opslagplaatsen naar open
plekken gezocht.
Er zijn handelaars en griendexploi-
tanten, die vechten om het bedrijf in
leven te houden. Ze wijzen op het be
lang van rijshout voor de Deltawer
ken. Ze hebben bereikt, dat grienden
worden gesubsidieerd en dat er een
verbod is grienden te rooien. Anderen
kunnen er om glimlachen, zoals de
heer P. Egas uit Hardinxveld. „Als
dat verbod er niet was", zegt hij,
„waren alle binnendijkse grienden al
bouwland geweest. En die steun? Ja,
dat is mooi, maar wat heb je eraan,
als je je oogst niet kwijt kan?"
Bonenstokken raak je aan de straat
stenen niet kwijt. Vroeger leverden
wij stokken voor rieten stoelen. Nu
hebben rotanstoelen stalen onderstel
len.
Wij hebben het bedrijf met zijn vie
ren. Wij halen er ons pensioen wel
mee, maar de zoons? Eén is er bank
bediende, één zit er op een bagger
molen en weer één is er chauffeur,
't Is voorbij. Vroeger had je wel eens
een slechte tijd. Dan wist je dat er
Primitieve werktuigen
helpen deze hoepelmakers
in Werkendam bij hun
werk. Nog een paar jaar
dan gaan zij met pensioen.
Dan wordt er weer een hoe
pelmakerij gesloten, want
jonge mensen willen het
vak niet meer leren.
een goede achteraan zou komen. Nu
is het voorgoed kapot."
Er worden veel minder manden ge
bruikt dan vroeger. Gist en bokking
gingen vroeger bijvoorbeeld in man
den. Nu in kisten, die een machine in
elkaar slaat. Van bepaalde teensoor
ten worden hoepels gemaakt, o.m.
voor cement- en botervaten. Ccrnent-
vaten bestaan niet meer en het toege
nomen boterverbrüik maakt de vaat
jes ook steeds meer overbodig.
Het zwaardere hout voor schopstelen
en bezemstelen wordt nog wel geëx
porteerd, maar het buitenland levert
ze goedkoper. Ga zo maar door. Alle
griendproducten zijn langzamerhand
verdrongen en die het nog niet zijh,
worden bedreigd. Het rijshout voor de
zinkstokken bijvoorbeeld. Vele griend-
exploitanten hebben een onwrikbaar
vertrouwen in rijshout. De proeven
met plastic en nylon, zeggen zij, zijn
telkens mislukt. Rijshout, dat is be
trouwbaar. Onze dijken rusten er at
eeuwen op.
Maar als zo'n proef nu eens lukt?
Dat duurt nog tientallen jaren, ant
woorden ze dan. Daar maken we ons
nog helemaal geen zorgen over.
Waar ze zich wel zorgen over ma
ken, dat is de wachtgeldregeling. In
1952 werden rijswerkers (mensen die
zinkstokken maken) ingedeeld bij
het bouwvak. De dijkwerken liggen
's winters stil en de arbeiders krijgen
dan wachtgeld.
Daar zijn de griendhandelaars
kwaad over. De regeling is fout, zeg
gen zij. Eeuweplang werkte men hier
zomers bij de dijken en 's winters in
de grienden. We zitten toch al tot on
ze hals in het moeras en nou ook dit
nog! Vorig jaar is vijfhonderd bunder
in de Biesbosch niet gehakt, omdat de
arbeiders achter de kachel zaten, zegt
de heer Van Noordennen uit Giessen-
dam.
De heer Frans Hakkers uit Werken
dam, die lid is van het landbouwschap
afdeling griend en riet is van mening:
„Als ze die regeling niet veranderen is
het over vijf jaar met de grienden
gedaan. Rijswerkers in het bouwvak!
Dat hadden wij nooit kunnen denken.
Voor een metselaar is hakken inder
daad geen passend werk, maar voor
een rijswerker wel degelijk."
Het griend- en rietbedrijf gaat dood.
Het sterft gewoon. Een langzame,
zachte dood, omdat zijn tijd is geko
men. Het bedrijf is eeuwenoud. Het
heeft nu zoveel kwalen, dat geen dok
ter er meer heil in ziet. De injecties
van het rijk hebben het levenslicht
even doen opflikkeren. Nu dooft dat
echter als een vlammetje dat
steeds minder voedsel vindt, steeds
kleiner wordt en ongemerkt uitgaat.
Een oud woord voor iets, dat
nog niet zo heel oud is: wat wij
onder een museum verstaan, da
teert van na de Franse Revolutie.
Maar in elk geval, het bestond al
in mijn prille jeugd: nauwelijks
kon ik lezen, of een uithangbord
trok mijn aandacht, dat in een
van de straten van mijn zeer oude,
eerbiedwaardige geboortestad
hing. Van een boodschap thuisge
komen vroeg ik wat een „Mufse-
vum" was, en pas na een lang
verhoor konden mijn ouders vast
stellen, dat ik het had over het
Bisschoppelijk Museum, dat goed
conservatief-romeins zijn naam
met de hoofdletters MVSEVM
spelde. Later, als ik het speciale
museumluchtje inademde, heb ik
nog vaak aan „mufsevum" ge
dacht.
Wat kan een woord toch van
betekenis veranderen! Oorspron
kelijk heette elke heilige plaats in
Griekenland, waar de Muzen ver
eerd werden, een „museion". Dat
was dan meestal een frisse heu
veltop, een bronnetje of een op
vallend mooi bosje; daar dansten
en zongen die lieflijke verschij
ningen, de Muzen, de belichaming
van de inspiratie der kunstenaars
blootsvoets en in bevallig plooien
de gewaden, en het ruisen van de
wind, het kabbelen van de bron
was hun begeleiding. En thans?
Een groot, meestal drukkend
groot gebouw, met een muffe of
mottenballenlucht, en inplaats van
de lichtvoetige Muzen, kauwende
Amerikaanse juffrouwen met een
gids in of aan de hand.
We kunnen de overgang van het
een naar het ander misschien be
ter begrijpen, als we eens het be
roemde tussenstadium van het
Alexandrijnse Museion bekijken.
De stichter ervan was Ptolemaios
Sotêr, een van Alexander de Gra
te's vechtgeneraalsgouverneur
van Egypte bij de dood van Alex
ander, en sedert 304 onafhanke
lijk koning van Egypte. Hij was
een energiek organisator en heeft
een model-bureaucratie in Egypte
ingesteld. Maar anders dan de
meeste organistoren was hij ook
zeer kunstgevoelig en een liefheb
ber van de wetenschap. Als daar
dan nog bij komt zijn verlangen
om het pas gestichte Alexandrië
tot een wereldstad te maken en
tot een centrum van cultuur, dan
laat zich begrijpen, dat hij ook
trachtte daar een gunstig „kli
maat" (zoals dat tegenwoordig
heet) voor de beoefening van kun
sten en wetenschappen te schep-
Vervolg van pagina 1
pERSTE-minister Eyskens heeft
gistermiddag krachtig en vol
zelfvertrouwen een groot aantal bui
tenlandse journalisten te woord ge
staan. Hij zei dat de stakingsactie,
in welker ontstaan de communisten
een groot aandeel hebben gehad, op
standige trekken vertoont, doch dat
de regering er niet voor wil wijken.
De ministers denken er niet aan te
capituleren voor de eis van de sta
kers. Het ontwerp-eenheidswet, dat
bij het parlement in behandeling is,
zal niet worden ingetrokken. „Mijn
regering heeft twee derden van de
kiezers achter zich en als wij mor
gen verkiezingen zouden hebben,
dan zou onze meerderheid tot acht
tienden stijgen".
„Waarom ontbindt u dan het parle
ment niet?"
„Wij denken er niet aan iets derge
lijks te doen onder druk van de straat."
Uit de linkse vakbeweging kon men
vrijdag horen, dat de verklaringen die
Eyskens donderdag heeft afgelegd over
de behandeling van de eenheidswet in
het parlement, bepaald niet als een
concessie kunnen worden beschouwd.
De stakers, zo werd gezegd, verwach
ten van de regering „een beslissend
gebaar". Waaruit dit gebaar zou kun
nen bestaan is niet duidelijk.
Op de betogingen, die gisteren in het
gehele land weer talrijk waren, blijft
men intrekking van de eenheidswet en
ook aftreden van de regering eisen. Om
ontbinding van het parlement en
nieuwe verkiezingen, waarom de socia
listen maandenlang hebben geroepen,
wordt thans minder gevraagd.
De socialistische leiders begrijpen heel
goed, dat de staking zeer impopulair
is en dat verkiezingen slecht voor de
socialisten zouden aflopen. In het ge
hele land klagen de middenstanders
steen en been, dat zij niets verkopen.
Loopt men in Brussel een slecht ver
licht en somber warenhuis binnen, dan
hoort men de verkoopsters luidkeels
hun waren aanprijzen, wat zij anders
nooit doen. In de steden waar stakings
piketten de winkeliers hebben geïnti
mideerd en hen noodzaakten hun win
keldeur voor het grootste deel van de
dag gesloten te houden, hebben de so
cialistische leiders moeten inbinden.
Een „vliegend piket" van veertien
man, dat over twee auto's beschikte en
benzine kreeg van de linkse vakbond,
heeft zich bij deze intimidatiepogingen
in Luik bijzonder onderscheiden, maar
is thans na een lange jacht van gen
darmerie en rijkswacht in jeeps, inge
rekend. De veertien arrestanten zijn op
gesloten en zullen worden vervolgd ter
zake van bedreiging met de dood.
In Antwerpen was de toestand vrij
dagochtend verscherpt, doordat het
linkse trampersoneel in staking was ge
gaan. Het verkeer werd daardoor tot
een derde beperkt en rijdende trams
werden hier en daar door betogers aan
gevallen. Aangezien de wilde staking
van de havenarbeiders door de vak
bond was overgenomen, zijn er maar
enkele honderden arbeiders op het
werk gekomen.
In de haven functioneren thans-drie
laadbruggen, vijftien drijvende kranen
en veertig van de honderd sleepboten.
In de nacht van donderdag op vrij
dag hebben twintig zeeschepen de
Boudewijnsluis kunnen passeren. De
werven van Cockerill liggen stil, doch
op de andere bij de haven betrokken
industrieën is gemiddeld meer dan
vijftig procent van de arbeiders aan
het werk. In tegenstelling tot wat de
linkse vakbond beweert, heeft de sta
kingsactie praktisch geen invloed op
de olieraffinaderijen.
In de socialistische partij en vakbe
wegingen maken de leiders zich zeer
bezorgd over de anti-Vlaamse houding
bij veel Waalse stakers en stakings
leiders.
Koning Boudewijn heeft gisteren de
voorzitters van Kamer en Senaat en de
voorzitters van de drie grote partijen,
derhalve ook de socialist Collard, op
het paleis van Laeken ontvangen.
Affaire-Socrates
Van onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM De curatoren in
faillissement van de N.V.
hebben de negentig crediteuren een
voorstel gedaan dat voorziet in de
overneming van al het onroerende
goed van de n.v. door de Amsterdam-
sche Bank, de hypotheekhoudster. Hier
mee kan ongeveer de helft van de
vordering van de bank (in totaal 13,5
miljoen) worden gedekt.
Voor de andere crediteuren, die gezamen
lijk een vordering van ongeveer drie
miljoen hebben (de belastingen hebben
nog ruim een miljoen te goed) blijft
de rest van de bezittingen van de N V.
Socrates over.
Volgens de curatoren is de voorgestelde
regeling de meest gunstige. Zij hebben
overigens geen idee hoe de crediteuren
(behalve dan de Amsterdamsche Bank)
er af zullen komen.
Van onze Amsterdamse redactie
AMSTERDAM Agenten van
het Amsterdamse politiebureau
aan de Warmoesstraat hebben gis
ternacht tranen met) tuiten ge
huild om het liefdesverdriet van
een achttienjarige Duitser.
Een hevige knal had de agenten
uit hun wachtlokaal de donkere
straat opgejaagd. Daar lag een
jonge Duitser languit en roerloos
op het kille plaveisel. Hij had een
alarmpistool in de hand en een
donkere schroeiplek aan zijn slaap.
Een agent holde naar binnen en
waarschuwde de G.G.D.
Buiten heerste intussen een grote
verwarring. De gewonde was klaar
wakker, mankeerde zelfs niets. De
agenten stonden te praten, terwijl
de tranen hen over de wangen
stroomden.
Toen de mannen van de G.G.D.
dat tafereel hadden gezien, slopen
zij terug naar hun auto. Daar lach
ten zij zich tranen.
MET KNALLEN
De Duitser was beginnen te pra
ten. Hij was uit Duitsland wegge
lopen met liefdesverdriet èn met
vijfhonderd mark van zijn baas in
Dortmund. Hij had spijt van de
diefstal gekregen en had vuur
werk gekocht om met knallen de
stem van zijn geweten te overdon
deren. Een van die knallen had de
politie-agenten gealarmeerd. Dat
was een schot van het pistool, een
schot met een traangasbom dat
hem tegen de slaap had getroffen
en even had versuft.
De agenten droogden hun tranen
en namen de knaap de rest van
het vuurwerk af.
Zij gingen aan het werk, zodat de
vreemdelingendienst de Duitser
morgen kan overgeven aan de po
litie van Dortmund.
Bij het oversteken van de autoweg
te Hoensbroek is gisteravond de 67-jarige
bromfietser J. Evers uit Voerendaal door
een personenauto gegrepen en gedood.
Eigen nieuwsdienst
DEN HAAG Mr. R. van den Bergh,
wethouder van Amsterdam, heeft zijn
benoeming tot lid van de Tweede Ka
mer voor de Partij van de arbeid
■in de vacature H. J. Hofstra niet
aanvaard. Thans komt in aanmerking
de heer S. Schagen uit Beemster, die
een benoeming zal aanvaarden.
Eigen nieuwsdienst
UTRECHT. De Utredhtse recht
bank heeft gisteren uitspraak gedaan in
de Soesterbergse schrootfraude. De 41-
jange autosloper D. de R. uit Amers
foort kreeg vijf maanden gevangenis
straf; de 53-jarige ex-ambtenaar bij het
departement van defensie P. J. van den
O. uit Soesterberg werd tot vier maan
den veroordeeld.
De sloper had in maart 1058 van het
rijk een partij schroot gekocht, die kor
te tijd later in prijs daalde. De ambte-
naar had daar wel een oplossing voor
geweten: hij had een aantal weegbrief
jes niet ingeleverd, zodat een deel van
de koop niet op de afrekening was ge
komen. Het rijk had dat zeventiendui
zend gulden gekost. De ambtenaar was
met vijfhonderd gulden door de sloper
"beloond.
Tegen beide verdachten was zes niaanr
den geëist.
Van onze correspondent
PARIJS. Maarschalk Juin heeft
n}?.t .ingang van gisteren geen enkele
officiële functie meer. Was hij tot voor
die datum nog lid van de opperste oor
logsraad van Frankrijk (krachtens zijn
titel van maarschalk), gisteren is er 'in
de staatscourant een decreet versche
nen dat ook daaraan een einde maakt.
De zinsnede in het reglement waarin
wordt gezegd dat de maarschalken van
Frankrijk (hij is overigens de enige)
krachtens hun titel recht hebben op het
lidmaatschap van deze raad, is ge-
schrapt. Dit is het gevolg van de hou
ding van maarschalk Juin van de laat
ste tijd ten aanzien van de Algerijnse
politiek van generaal do Gaulle.
pen. Zo werd door hem een insti
tuut opgericht om te dienen als
wetenschappelijk centrum, een
soort universiteit, en dat kreeg
de naam Museion.
De koning nodigde nu een hon
derdtal geleerden van naam uit om,
wat wij zouden noemen, een pro
fessoraat te aanvaarden. Daar
kwam het in de praktijk wel op
neer, maar in wezen was het een
soort congregatie: aan het nooja
stond ook geen rector magnificus,
maar een priester, die door ae
koning werd benoemd. Hun „gods
dienst" was het dienen en vereren
der Muzen en dat deden ze door
hun werk. De geleerden waren
er in de kost (of ze ook helemaal
intern warenis niet zeker) en
kregen een royaal salarisvrij
dom van belastingen en diensten
maakte hun positie geheel en al
tot een, waarvan de huidige die
naar der wetenschap watertandt.
En hoe leefde men daar? Het
grote gebouw had als centrale hal
een eet- en conversatiezaal voor
de honderd en hun aanhang. Aan
of bij dit gebouw was een grote
zuilengang, aan één kant met een
muur gesloten, en het geheel lag
in een ruim park met boomgroe
pen en zitjes. Als we een ver
strooide Alexandrijnse professor
een kamergeleerde zouden noe
men, zou hij niet eens weten
waarover we het hadden: in de
zuilengang onder de bomen, in
het gras waar het maar het
prettigst was hielden zij hun
discussies en hun min of meer ge-
improviseerde voordrachten. Wil
den zij zich in een boek verdie
pen, dan was er in hal of park
wel een rustig plekje te vinden.
Als men de voorstelling kent, die
de Grieken zich maken van het
gelukzalige leven na de dood in
de Elyseese velden, dan moest
dit Museion hun een bijkans he
mels oord hebben toegeschenen.
Geen wonder, dat de koning er
een geregelde gast was.
Deze ideale tempel der weten
schap heeft veel grote geleerden
geherbergd: de ingenieur Ktesi-
bios, de mathematicus Apollonios,
de veelzijdige Eratosthenes, die
we het best kennen als geograaf,
Aristarehosde beroemde uitgever
van Homeros kortom, het is
duidelijk, dat Alexandrië een
waar centrum van cultuur werd,
al kon het de concurrentie met
Athene toch niet altijd volhou
den.
En natuurlijk valt ook over
dit eerbiedwaardig instituut in
de vierde eeuw langzaam de
sluier pan de duisternis, als het
opkomende Christendom de glans
van de oudheid doet verkeren
in het donker van de Middel
eeuwen. Geen steen staat er
meer van overeind. Maar ach,
waarom die weemoed? Welke
geleerde van onze tijd zou nog
in dat oude Museion kunnen
aarden zonder telefoon, zon
der secretaresse, zonder sigaret
ten?
Afscheid mr. Berger
MR. 3. A. BERGER
het hele elftal
Van onze Haagse redactie
DEN HAAG. Met de onder
scheiding van commandeur in de
Orde van Oranje Nassau, heeft mr.
J. A. Berger, de scheidende voor
zitter van het College van rijksbe
middelaars, ook officieel erkenning
voor zijn grote verdiensten ontvan
gen.
Op zijn afscheidsreceptie, gister
middag in het Kurhaus, werden die
verdiensten door staatssecretaris B.
Roolvink als „uitzonderlijk" geken
schetst. „Door uw onvermoeid stre
ven bij de opbouw van de loonstruc-
tuur in tal van bedrijfstakken bent
u in grote mate verantwoordelijk
geweest voor de arbeidsvrede in
ons land", zo zei de bewindsman.
De Stichting van den Arbeid bood
de heer Berger een televisietoestel
aan, d,e heer D. Roemers namens het
N.V.V. een geschenk onder couvert.
De vertrekkende voorzitter van het
college hoorde zijn persoon in tal van
adjectieven omschreven, zelfs zijn
meestal slordig zittende das en ver
warde haardos kwamen ter sprake.
Een man die de onontwarbare knoop
op de meest onwaarschijnlijke wijze
uit elkaar kan halen, zo werd het blad
van de rooms-katlholieke werkgevers
geciteerd.
Oude, wijze vriend
Wij zullen de oude, wijze arend oip
het Emmapark zwaar missen, zei
prof. mr. M. G. Levenbacïi
Mr Berger legde in zijn antwoord
vooral nadruk op de betekenis van de
stichting van den Arbeid, het in de
wereld unieke orgaan van samen
spraak tussen werkgevers en -nemers.
Het College van rijkstoemiddelaars
rPi 1 daarin een ondergeschikte rol.
uok de lof hemzelf toegezwaaid, weer
de de heer Berger af: „Het is net als
bij een voetbalelftal, de maker van
de meeste doelpunten krijgt de mees
te lof, maar het hele elftal is debet
aan het succes.".
Onder de vele aanwezigen bevond
zich ook de informateur prof. De Gaav
Fortman.