Einde na vijf eeuwen van stilstand Toestand in Antwerpen verscherpt NIET MEER GEWENST MVSEVM Schrootfraude berecht VOORSTEL VAN CURATOREN: ONROEREND GOED VOOR DE BANK Duitser deelt smart met politie VEEL LOF - HOGE ONDERSCHEIDING Zaterdag 31 december 1960 2EEUWSCH DAGBLAD Pag. 9 Veertien Limburgse gemeenten samen in industrieschap Breda en Leeuwarden worden groter Laag water Per bos Veel te veel Subsidie Tijd genoeg Gewone dood IMPOPULAIR Mr. v. d. Bergh bedankt voor benoeming JUIN ZONDER ENIGE OFFICIËLE FUNCTIE GRIEND STERFT TRAGE DOOD Van één onzer verslaggevers E Biesbosch en het gebied met een straal van dertig, veertig kilometer daaromheen is het land van de rietgorzen en de grienden. Daar wordt vandaag de dag nog gewerkt op dezelfde manier als vijf eeuwen ge leden. 's Winters gaan de mannen in dikke kleren de modderige velden in om te oogsten: griend te hakken of riet te snijden. Ze doen dat met vlijmscherpe kapmessen, die niet meer worden ge maakt. Niemand ziet daar brood in. Dat detail is veelzeggend voor het hele griend- en rietbedrijf. Het gaat dood en de mensen weten dat. De hakker trekt de stam naar zich toe en geeft een korte slag tegen de gespannen bast. Meestal velt de vlijmscherpe bijl de stam met één slag. Van onze correspondent ROERMOND. De colleges van B. en W. van veertien gemeenten in de oostelijke mijnstreek van Limburg heb ben bij de gemeenteraden een ontwerp ingediend voor een gemeenschappelijke regeling ter bevordering van de indus triële ontwikkeling van dit gebied. De gemeentebesturen hebben voor het op te richten industrieschap een pu bliekrechtelijke vorm gekozen, geba seerd op de wet gemeenschappelijke regelingen. Het bestuur van het te vormen indus trieschap zal bestaan uit de burgemees ters van de deelnemende gemeenten. De Kamer van koophandel en fabrieken voor de mijnstreek zal een raadgevende stem in het bestuur krijgen. De grote eenstemmigheid van de dagelijkse be sturen van de betrokken gemeenten mo ge blijken uit het feit dat al deze colle ges van B. en W. hebben besloten op dezelfde dag de gemeenteraden om hun fiat te vragen. Het initiatief tot oprichting van het industrieschap is onlangs genomen door de commissaris van de Koningin in de provincie Limburg, dr. F. Houben. Van onze Haagse redactie DEN HAAG Breda mag groeien ten koste van de gemeenten Nieuw-Gin- neken en Teteringen, van welke plaat sen zij er onbewoond gebied bij krijgt. Dat stelt minister Toxopeus voor in een wetsontwerp tot wijziging van de ge meentegrenzen. Volgens voorspellingen zal de bevolking van Breda en randge meenten tot 1980 met bijna honderddui zend zielen toenemen. Leeuwarden zal, volgens een tweede voorstel, een industrieterrein van 63 ha krijgen van haar buurgemeente Menal- dumadeel. Achter de huizen van de griend- handelaren stapelen zich grote schelven op: hout van een jaar, twee, drie, vier, ja zelfs zeven tot acht jaar oud. Het is niet te ver kopen. De schelven slaan groen uit en worden overwoekerd door on kruid. Sommige staan al zo lang langs de rivierdijken, dat ze met het landschap zijn vergroeid. Zo is het ook met de opslagplaatsen. Ze zijn tot de nok toe gevuld met riet, hoepels, stokken. Zo nu en dan komt er een vrachtauto die een la ding wegbrengt, naar België of naar Duitsland. Elke winter komen er schepen, die de gaten weer opvullen. Die schepen brengen echter elk jaar minder. Op de griendvelden en riet gorzen blijft namelijk steeds meer staan. Er zijn geen mensen om te oogsten. Die er nog zijn, zijn oud. Zij trekken de grienden in met de gedachte: het zal mijn tijd nog wel duren. Dat gebeurt in de herfst. Bij laag water moeten ze op de velden zijn. Die staan dan droog. De hakkers ver zamelen zich als het met het oog op het getij nodig is vaak al 's morgens vroeg vijf, zes uur. In het pikdon ker rijden ze met vrachtwagens zo dicht mogelijk bij de grienden. Dan maken ze een wandeling naar roeibo ten en roeien de donkere rivieren over, die vaak honderden meters breed zijn. Ze varen recht op de hori zon af, die zwart tegen de donkergrij ze lucht afsteekt. Ergens duiken ze de roerloze bosschages in en zoeken door talloze vaargeulen hun weg. Ten slotte meren ze bij een keet of een boot, die als schuilplaats dienst doet. Tegen die tijd begint de hemel op te klaren. Het zijn vaak prachtige da gen. Als de zon boven de kim komt beginnen de bruine grienden rossig te gloeien; de rietvelden steken daar bij na fel geel tegen af. Daarboven is de hemel helderblauw met grote stralend- witte stapelwolken. De mannen in de baggerlaarzen schijnen het niet te zien. Zij worden per dos betaald en werken stug door. Ze trekken de stammen krachtig naar zich toe en geven dan een korte bijl slag tegen de gespannen bast. Daar- Hiertegen vechten de hoepel makers in hun schilderachtige werkplaats in Werkendam: een grote koude fabriekshal; hier en daar een man, die erop toeziet dat de machines hun werk blij ven doen; grote metalen hulzen rollen over de lopende band langs machines en aan het einde rollen de vaten van de band. door valt er bij elke klap een stam, soms zo dik als een arm. Ze binden de stokken met dunne twijgen tot bos sen en slepen die over hun schouder, glibberend en wegzakkend in de mod der, naar verzamelpunten. Ze zijn constant in beweging, want als de vloed komt is het afgelopen. Dan vloeit het water over de velden en kan er uren lang niets worden ge daan. Spoedig is er een gat in de griend gehakt. Daar staan alleen nog stron ken met de helder-witte stippen van de afgehakte takken: bloemen in een modderpoel. Het is er stil. Het hout kraakt, de bijlslagen klinken zwak in de wijde ruimte. Meeuwen en kieviten brengen een vrolijk leven en een schip, dat onzichtbaar op een rivier voorbij tuft, herinnert eraan dat de wereld dichtbij is. De hele winter wordt er doorge werkt. Als regen, sneeuw of hagel het al te bont maken schuilen de mannen in de keet en leggen een kaartje bij een gloeiende potkachel, die een scherpe brandlucht verspreidt. Later komen de schepen, die de oogsten naar de dorpen brengen. Dan komen er weer schelven bij en wordt er in de opslagplaatsen naar open plekken gezocht. Er zijn handelaars en griendexploi- tanten, die vechten om het bedrijf in leven te houden. Ze wijzen op het be lang van rijshout voor de Deltawer ken. Ze hebben bereikt, dat grienden worden gesubsidieerd en dat er een verbod is grienden te rooien. Anderen kunnen er om glimlachen, zoals de heer P. Egas uit Hardinxveld. „Als dat verbod er niet was", zegt hij, „waren alle binnendijkse grienden al bouwland geweest. En die steun? Ja, dat is mooi, maar wat heb je eraan, als je je oogst niet kwijt kan?" Bonenstokken raak je aan de straat stenen niet kwijt. Vroeger leverden wij stokken voor rieten stoelen. Nu hebben rotanstoelen stalen onderstel len. Wij hebben het bedrijf met zijn vie ren. Wij halen er ons pensioen wel mee, maar de zoons? Eén is er bank bediende, één zit er op een bagger molen en weer één is er chauffeur, 't Is voorbij. Vroeger had je wel eens een slechte tijd. Dan wist je dat er Primitieve werktuigen helpen deze hoepelmakers in Werkendam bij hun werk. Nog een paar jaar dan gaan zij met pensioen. Dan wordt er weer een hoe pelmakerij gesloten, want jonge mensen willen het vak niet meer leren. een goede achteraan zou komen. Nu is het voorgoed kapot." Er worden veel minder manden ge bruikt dan vroeger. Gist en bokking gingen vroeger bijvoorbeeld in man den. Nu in kisten, die een machine in elkaar slaat. Van bepaalde teensoor ten worden hoepels gemaakt, o.m. voor cement- en botervaten. Ccrnent- vaten bestaan niet meer en het toege nomen boterverbrüik maakt de vaat jes ook steeds meer overbodig. Het zwaardere hout voor schopstelen en bezemstelen wordt nog wel geëx porteerd, maar het buitenland levert ze goedkoper. Ga zo maar door. Alle griendproducten zijn langzamerhand verdrongen en die het nog niet zijh, worden bedreigd. Het rijshout voor de zinkstokken bijvoorbeeld. Vele griend- exploitanten hebben een onwrikbaar vertrouwen in rijshout. De proeven met plastic en nylon, zeggen zij, zijn telkens mislukt. Rijshout, dat is be trouwbaar. Onze dijken rusten er at eeuwen op. Maar als zo'n proef nu eens lukt? Dat duurt nog tientallen jaren, ant woorden ze dan. Daar maken we ons nog helemaal geen zorgen over. Waar ze zich wel zorgen over ma ken, dat is de wachtgeldregeling. In 1952 werden rijswerkers (mensen die zinkstokken maken) ingedeeld bij het bouwvak. De dijkwerken liggen 's winters stil en de arbeiders krijgen dan wachtgeld. Daar zijn de griendhandelaars kwaad over. De regeling is fout, zeg gen zij. Eeuweplang werkte men hier zomers bij de dijken en 's winters in de grienden. We zitten toch al tot on ze hals in het moeras en nou ook dit nog! Vorig jaar is vijfhonderd bunder in de Biesbosch niet gehakt, omdat de arbeiders achter de kachel zaten, zegt de heer Van Noordennen uit Giessen- dam. De heer Frans Hakkers uit Werken dam, die lid is van het landbouwschap afdeling griend en riet is van mening: „Als ze die regeling niet veranderen is het over vijf jaar met de grienden gedaan. Rijswerkers in het bouwvak! Dat hadden wij nooit kunnen denken. Voor een metselaar is hakken inder daad geen passend werk, maar voor een rijswerker wel degelijk." Het griend- en rietbedrijf gaat dood. Het sterft gewoon. Een langzame, zachte dood, omdat zijn tijd is geko men. Het bedrijf is eeuwenoud. Het heeft nu zoveel kwalen, dat geen dok ter er meer heil in ziet. De injecties van het rijk hebben het levenslicht even doen opflikkeren. Nu dooft dat echter als een vlammetje dat steeds minder voedsel vindt, steeds kleiner wordt en ongemerkt uitgaat. Een oud woord voor iets, dat nog niet zo heel oud is: wat wij onder een museum verstaan, da teert van na de Franse Revolutie. Maar in elk geval, het bestond al in mijn prille jeugd: nauwelijks kon ik lezen, of een uithangbord trok mijn aandacht, dat in een van de straten van mijn zeer oude, eerbiedwaardige geboortestad hing. Van een boodschap thuisge komen vroeg ik wat een „Mufse- vum" was, en pas na een lang verhoor konden mijn ouders vast stellen, dat ik het had over het Bisschoppelijk Museum, dat goed conservatief-romeins zijn naam met de hoofdletters MVSEVM spelde. Later, als ik het speciale museumluchtje inademde, heb ik nog vaak aan „mufsevum" ge dacht. Wat kan een woord toch van betekenis veranderen! Oorspron kelijk heette elke heilige plaats in Griekenland, waar de Muzen ver eerd werden, een „museion". Dat was dan meestal een frisse heu veltop, een bronnetje of een op vallend mooi bosje; daar dansten en zongen die lieflijke verschij ningen, de Muzen, de belichaming van de inspiratie der kunstenaars blootsvoets en in bevallig plooien de gewaden, en het ruisen van de wind, het kabbelen van de bron was hun begeleiding. En thans? Een groot, meestal drukkend groot gebouw, met een muffe of mottenballenlucht, en inplaats van de lichtvoetige Muzen, kauwende Amerikaanse juffrouwen met een gids in of aan de hand. We kunnen de overgang van het een naar het ander misschien be ter begrijpen, als we eens het be roemde tussenstadium van het Alexandrijnse Museion bekijken. De stichter ervan was Ptolemaios Sotêr, een van Alexander de Gra te's vechtgeneraalsgouverneur van Egypte bij de dood van Alex ander, en sedert 304 onafhanke lijk koning van Egypte. Hij was een energiek organisator en heeft een model-bureaucratie in Egypte ingesteld. Maar anders dan de meeste organistoren was hij ook zeer kunstgevoelig en een liefheb ber van de wetenschap. Als daar dan nog bij komt zijn verlangen om het pas gestichte Alexandrië tot een wereldstad te maken en tot een centrum van cultuur, dan laat zich begrijpen, dat hij ook trachtte daar een gunstig „kli maat" (zoals dat tegenwoordig heet) voor de beoefening van kun sten en wetenschappen te schep- Vervolg van pagina 1 pERSTE-minister Eyskens heeft gistermiddag krachtig en vol zelfvertrouwen een groot aantal bui tenlandse journalisten te woord ge staan. Hij zei dat de stakingsactie, in welker ontstaan de communisten een groot aandeel hebben gehad, op standige trekken vertoont, doch dat de regering er niet voor wil wijken. De ministers denken er niet aan te capituleren voor de eis van de sta kers. Het ontwerp-eenheidswet, dat bij het parlement in behandeling is, zal niet worden ingetrokken. „Mijn regering heeft twee derden van de kiezers achter zich en als wij mor gen verkiezingen zouden hebben, dan zou onze meerderheid tot acht tienden stijgen". „Waarom ontbindt u dan het parle ment niet?" „Wij denken er niet aan iets derge lijks te doen onder druk van de straat." Uit de linkse vakbeweging kon men vrijdag horen, dat de verklaringen die Eyskens donderdag heeft afgelegd over de behandeling van de eenheidswet in het parlement, bepaald niet als een concessie kunnen worden beschouwd. De stakers, zo werd gezegd, verwach ten van de regering „een beslissend gebaar". Waaruit dit gebaar zou kun nen bestaan is niet duidelijk. Op de betogingen, die gisteren in het gehele land weer talrijk waren, blijft men intrekking van de eenheidswet en ook aftreden van de regering eisen. Om ontbinding van het parlement en nieuwe verkiezingen, waarom de socia listen maandenlang hebben geroepen, wordt thans minder gevraagd. De socialistische leiders begrijpen heel goed, dat de staking zeer impopulair is en dat verkiezingen slecht voor de socialisten zouden aflopen. In het ge hele land klagen de middenstanders steen en been, dat zij niets verkopen. Loopt men in Brussel een slecht ver licht en somber warenhuis binnen, dan hoort men de verkoopsters luidkeels hun waren aanprijzen, wat zij anders nooit doen. In de steden waar stakings piketten de winkeliers hebben geïnti mideerd en hen noodzaakten hun win keldeur voor het grootste deel van de dag gesloten te houden, hebben de so cialistische leiders moeten inbinden. Een „vliegend piket" van veertien man, dat over twee auto's beschikte en benzine kreeg van de linkse vakbond, heeft zich bij deze intimidatiepogingen in Luik bijzonder onderscheiden, maar is thans na een lange jacht van gen darmerie en rijkswacht in jeeps, inge rekend. De veertien arrestanten zijn op gesloten en zullen worden vervolgd ter zake van bedreiging met de dood. In Antwerpen was de toestand vrij dagochtend verscherpt, doordat het linkse trampersoneel in staking was ge gaan. Het verkeer werd daardoor tot een derde beperkt en rijdende trams werden hier en daar door betogers aan gevallen. Aangezien de wilde staking van de havenarbeiders door de vak bond was overgenomen, zijn er maar enkele honderden arbeiders op het werk gekomen. In de haven functioneren thans-drie laadbruggen, vijftien drijvende kranen en veertig van de honderd sleepboten. In de nacht van donderdag op vrij dag hebben twintig zeeschepen de Boudewijnsluis kunnen passeren. De werven van Cockerill liggen stil, doch op de andere bij de haven betrokken industrieën is gemiddeld meer dan vijftig procent van de arbeiders aan het werk. In tegenstelling tot wat de linkse vakbond beweert, heeft de sta kingsactie praktisch geen invloed op de olieraffinaderijen. In de socialistische partij en vakbe wegingen maken de leiders zich zeer bezorgd over de anti-Vlaamse houding bij veel Waalse stakers en stakings leiders. Koning Boudewijn heeft gisteren de voorzitters van Kamer en Senaat en de voorzitters van de drie grote partijen, derhalve ook de socialist Collard, op het paleis van Laeken ontvangen. Affaire-Socrates Van onze Amsterdamse redactie AMSTERDAM De curatoren in faillissement van de N.V. hebben de negentig crediteuren een voorstel gedaan dat voorziet in de overneming van al het onroerende goed van de n.v. door de Amsterdam- sche Bank, de hypotheekhoudster. Hier mee kan ongeveer de helft van de vordering van de bank (in totaal 13,5 miljoen) worden gedekt. Voor de andere crediteuren, die gezamen lijk een vordering van ongeveer drie miljoen hebben (de belastingen hebben nog ruim een miljoen te goed) blijft de rest van de bezittingen van de N V. Socrates over. Volgens de curatoren is de voorgestelde regeling de meest gunstige. Zij hebben overigens geen idee hoe de crediteuren (behalve dan de Amsterdamsche Bank) er af zullen komen. Van onze Amsterdamse redactie AMSTERDAM Agenten van het Amsterdamse politiebureau aan de Warmoesstraat hebben gis ternacht tranen met) tuiten ge huild om het liefdesverdriet van een achttienjarige Duitser. Een hevige knal had de agenten uit hun wachtlokaal de donkere straat opgejaagd. Daar lag een jonge Duitser languit en roerloos op het kille plaveisel. Hij had een alarmpistool in de hand en een donkere schroeiplek aan zijn slaap. Een agent holde naar binnen en waarschuwde de G.G.D. Buiten heerste intussen een grote verwarring. De gewonde was klaar wakker, mankeerde zelfs niets. De agenten stonden te praten, terwijl de tranen hen over de wangen stroomden. Toen de mannen van de G.G.D. dat tafereel hadden gezien, slopen zij terug naar hun auto. Daar lach ten zij zich tranen. MET KNALLEN De Duitser was beginnen te pra ten. Hij was uit Duitsland wegge lopen met liefdesverdriet èn met vijfhonderd mark van zijn baas in Dortmund. Hij had spijt van de diefstal gekregen en had vuur werk gekocht om met knallen de stem van zijn geweten te overdon deren. Een van die knallen had de politie-agenten gealarmeerd. Dat was een schot van het pistool, een schot met een traangasbom dat hem tegen de slaap had getroffen en even had versuft. De agenten droogden hun tranen en namen de knaap de rest van het vuurwerk af. Zij gingen aan het werk, zodat de vreemdelingendienst de Duitser morgen kan overgeven aan de po litie van Dortmund. Bij het oversteken van de autoweg te Hoensbroek is gisteravond de 67-jarige bromfietser J. Evers uit Voerendaal door een personenauto gegrepen en gedood. Eigen nieuwsdienst DEN HAAG Mr. R. van den Bergh, wethouder van Amsterdam, heeft zijn benoeming tot lid van de Tweede Ka mer voor de Partij van de arbeid ■in de vacature H. J. Hofstra niet aanvaard. Thans komt in aanmerking de heer S. Schagen uit Beemster, die een benoeming zal aanvaarden. Eigen nieuwsdienst UTRECHT. De Utredhtse recht bank heeft gisteren uitspraak gedaan in de Soesterbergse schrootfraude. De 41- jange autosloper D. de R. uit Amers foort kreeg vijf maanden gevangenis straf; de 53-jarige ex-ambtenaar bij het departement van defensie P. J. van den O. uit Soesterberg werd tot vier maan den veroordeeld. De sloper had in maart 1058 van het rijk een partij schroot gekocht, die kor te tijd later in prijs daalde. De ambte- naar had daar wel een oplossing voor geweten: hij had een aantal weegbrief jes niet ingeleverd, zodat een deel van de koop niet op de afrekening was ge komen. Het rijk had dat zeventiendui zend gulden gekost. De ambtenaar was met vijfhonderd gulden door de sloper "beloond. Tegen beide verdachten was zes niaanr den geëist. Van onze correspondent PARIJS. Maarschalk Juin heeft n}?.t .ingang van gisteren geen enkele officiële functie meer. Was hij tot voor die datum nog lid van de opperste oor logsraad van Frankrijk (krachtens zijn titel van maarschalk), gisteren is er 'in de staatscourant een decreet versche nen dat ook daaraan een einde maakt. De zinsnede in het reglement waarin wordt gezegd dat de maarschalken van Frankrijk (hij is overigens de enige) krachtens hun titel recht hebben op het lidmaatschap van deze raad, is ge- schrapt. Dit is het gevolg van de hou ding van maarschalk Juin van de laat ste tijd ten aanzien van de Algerijnse politiek van generaal do Gaulle. pen. Zo werd door hem een insti tuut opgericht om te dienen als wetenschappelijk centrum, een soort universiteit, en dat kreeg de naam Museion. De koning nodigde nu een hon derdtal geleerden van naam uit om, wat wij zouden noemen, een pro fessoraat te aanvaarden. Daar kwam het in de praktijk wel op neer, maar in wezen was het een soort congregatie: aan het nooja stond ook geen rector magnificus, maar een priester, die door ae koning werd benoemd. Hun „gods dienst" was het dienen en vereren der Muzen en dat deden ze door hun werk. De geleerden waren er in de kost (of ze ook helemaal intern warenis niet zeker) en kregen een royaal salarisvrij dom van belastingen en diensten maakte hun positie geheel en al tot een, waarvan de huidige die naar der wetenschap watertandt. En hoe leefde men daar? Het grote gebouw had als centrale hal een eet- en conversatiezaal voor de honderd en hun aanhang. Aan of bij dit gebouw was een grote zuilengang, aan één kant met een muur gesloten, en het geheel lag in een ruim park met boomgroe pen en zitjes. Als we een ver strooide Alexandrijnse professor een kamergeleerde zouden noe men, zou hij niet eens weten waarover we het hadden: in de zuilengang onder de bomen, in het gras waar het maar het prettigst was hielden zij hun discussies en hun min of meer ge- improviseerde voordrachten. Wil den zij zich in een boek verdie pen, dan was er in hal of park wel een rustig plekje te vinden. Als men de voorstelling kent, die de Grieken zich maken van het gelukzalige leven na de dood in de Elyseese velden, dan moest dit Museion hun een bijkans he mels oord hebben toegeschenen. Geen wonder, dat de koning er een geregelde gast was. Deze ideale tempel der weten schap heeft veel grote geleerden geherbergd: de ingenieur Ktesi- bios, de mathematicus Apollonios, de veelzijdige Eratosthenes, die we het best kennen als geograaf, Aristarehosde beroemde uitgever van Homeros kortom, het is duidelijk, dat Alexandrië een waar centrum van cultuur werd, al kon het de concurrentie met Athene toch niet altijd volhou den. En natuurlijk valt ook over dit eerbiedwaardig instituut in de vierde eeuw langzaam de sluier pan de duisternis, als het opkomende Christendom de glans van de oudheid doet verkeren in het donker van de Middel eeuwen. Geen steen staat er meer van overeind. Maar ach, waarom die weemoed? Welke geleerde van onze tijd zou nog in dat oude Museion kunnen aarden zonder telefoon, zon der secretaresse, zonder sigaret ten? Afscheid mr. Berger MR. 3. A. BERGER het hele elftal Van onze Haagse redactie DEN HAAG. Met de onder scheiding van commandeur in de Orde van Oranje Nassau, heeft mr. J. A. Berger, de scheidende voor zitter van het College van rijksbe middelaars, ook officieel erkenning voor zijn grote verdiensten ontvan gen. Op zijn afscheidsreceptie, gister middag in het Kurhaus, werden die verdiensten door staatssecretaris B. Roolvink als „uitzonderlijk" geken schetst. „Door uw onvermoeid stre ven bij de opbouw van de loonstruc- tuur in tal van bedrijfstakken bent u in grote mate verantwoordelijk geweest voor de arbeidsvrede in ons land", zo zei de bewindsman. De Stichting van den Arbeid bood de heer Berger een televisietoestel aan, d,e heer D. Roemers namens het N.V.V. een geschenk onder couvert. De vertrekkende voorzitter van het college hoorde zijn persoon in tal van adjectieven omschreven, zelfs zijn meestal slordig zittende das en ver warde haardos kwamen ter sprake. Een man die de onontwarbare knoop op de meest onwaarschijnlijke wijze uit elkaar kan halen, zo werd het blad van de rooms-katlholieke werkgevers geciteerd. Oude, wijze vriend Wij zullen de oude, wijze arend oip het Emmapark zwaar missen, zei prof. mr. M. G. Levenbacïi Mr Berger legde in zijn antwoord vooral nadruk op de betekenis van de stichting van den Arbeid, het in de wereld unieke orgaan van samen spraak tussen werkgevers en -nemers. Het College van rijkstoemiddelaars rPi 1 daarin een ondergeschikte rol. uok de lof hemzelf toegezwaaid, weer de de heer Berger af: „Het is net als bij een voetbalelftal, de maker van de meeste doelpunten krijgt de mees te lof, maar het hele elftal is debet aan het succes.". Onder de vele aanwezigen bevond zich ook de informateur prof. De Gaav Fortman.

Krantenbank Zeeland

Zeeuwsch Dagblad | 1960 | | pagina 9