TV-programma
brengt
vrijdag
harde en
eenzijdige
oordelen over
euthanasie
Peter legde
het af
tegen Annie
Verbazing
Macht
Onvoldoende
Ontdoen
Eerbied
Nuttig
Stuitend
Verademing
sportbrief
uit belgië
Poëzie is voor mij, in
eerste instantie een soort
zelfbevrediging. Het soort
bevrediging dat men on
dergaat bij het roken van
een sigaret, het drinken
van een fors glas bier als
men daar in een desperate
bui behoefte aan heeft.
Alphonse B. ter Brake
Een maatschappij heeft
de moeilijke kinderen, die
ze nodig heeft.
Dr. Hans-TJlrich Wintsch,
Zwitsers pedagoog.
Een goede supermarkt is
een geweldig communica
tiecentrum.
M. G. van Haaien,consulent
Ruimte voor de jeugd.
Het is toch te gek, loop
ik tegen de dertig en ga
ik nog steeds als juffrouw
door het leven.
Sheila Bernette, comédienne
Het gezicht van Anna
van Kleef vertoont een ge
lijkenis met een achter
kant van een Londense
dubbeldekkerbus.
Elvi Hale, actrice en Anna
van Kleef in de „Zes vrou
wen van Hendrik VIII".
Je mag me alle moge
lijke manieren citeren, zeg
alleen niet dat ik van
plan ben de regering om
ver te werpen.
Doug Yule, Amerikaans
popmusicus.
Pijn kan een middel zijn,
als vreugde, als verdriet,
als genot, als ascese, als
analyserend denken, om
jezelf onverbrekelijk deel
te voelen van de werke
lijkheid.
Roel van Duyn
Het is toch krankzinnig
dat al die Hollandse pop
groepen Engelse namen
hebben. Waarom noemt
een van hen zich niet de
„Toverbal". Dat is toch 'n
mooie Hollandse naam?
Terry Woods van de Ierse
popgroep The Woodsband
Dan gaan de studenten-
zoons demonstreren tegen
de verdorven maatschappij
en het establishment, maar
of ze dan wel even papa's
auto mogen lenen om er
naar toe te rijden.
Albert Heijn
Mensen, die ik niet mag,
kleed ik uit. Als ze poen
hebben tenminste.
Ed van der Elsken,
fotograaf-cineast.
Plaatselijke televisie is
een geweldig middel om
bestuurder en bestuurden
dichter bij elkaar te bren
gen. Wij moeten hier een
beetje spitsroeden lopen.
Burgemeester A. van den
Wildenberg van Goirle, de
eerste gemeente in Bra
bant waarin men eigen
tv-programma's wil
uitzenden.
Het is meteen dat lang
harig, werkschuw tuig,
want als je dat gezegd
hebt, ben je je frustraties
kwijt.
S. C. Weijers, KVP-kamerlid
Wij hebben ons geper
mitteerd zó ingewikkeld te
leven dat de geestelijke
groei meer tijd neemt, veel
moeilijker is dan de licha
melijke Ze zijn van elkaar
losgekoppeld.
Dr. Frits Wafelbakker
Nog steeds is het eerder
de dichter die de waarheid
in pacht heeft, dan de
journalist, politicus, eco
noom of futuroloog.
Simon Vinkenoog
Binnen de raad heeft
eigenlijk voortdurend na
velstaarderij plaats, zo op
de manier van: wat is de
taak van de raad, wat zijn
de problemen.
Duco van Weerlee, ex-lid
Raad vóór de Jeugdvorming
Een blinde baby, een ernstig asthmatische, een doofstomme, een'idiote, hebben die voldoende kansen op ontplooiing
Waarschijnlijk niet, maar betekent dat ook dat ze geen recht op leven hebben?
In de Nederlandse
verpleegtehuizen leven 4500
diep-gestoorde kinderen.
Kinderen van ouders.
Enkele van die ouders zullen
vrijdagavond op het televisie
scherm komen vertellen
hoeveel ze van deze kinderen
houden.
In dezelfde documentaire
zullen een oud-directeur
van zo'n instelling en een
jurist evenwel stellen, dat
men er in de toekomst beter
aan zal doen dergelijke
kinderen het leven niet te
gunnen. Het gaat er niet om,
zal de jurist zeggen ,of wij een
plantje water kunnen geven,
het gaat erom of zo'n kind
zelf een menswaardig leven
kan verwachten.
Hij zal ook verkondigen dat
men de zogenaamde Softenon-
kindjes niet in leven had
moeten laten. Direct daarna
volgt een inlas waarin
AVRO's Ria Bremer met een
vrolijk meisje praat, dat even
later heerlijk aan het zwem
men is. Maar dat meisje heeft
geen armpjes, het is een
ethisch volkomen onaanvaard
baar omdat dit onmiskenbaar
de grondslagen van de
menselijke samenleving
aantast en afbreekt".
In de uitzending van vrijdag
wordt dit geluid niet gehoord.
Ds. Buskes heeft gezegd:
„Ik ben geen voorstander van
euthanasie waar het gaat om
diep-idioten, omdat het voor
ons moeilijk uit te maken is
of dat leven eigenlijk geen
leven is. Bovendien dreigt dan
een situatie dat een staat
zich eenvoudig van een aantal
mensen gaat ontdoen, omdat
die niets waard zijn en alleen
maar geld kosten".
Een dergelijk geluid wordt
vrijdag node gemist.
Met stijgende verbazing
en allerlei andere moeilijk te
benoemen gevoelens heb ik de
voorvertoning van het volgen
de programma van Henk
Mochel gezien. Veel mensen
zullen zich nog wel zijn
ontroerende en .diep-
verpleegtehuis „Regina Pacis",
waarbij ieder redelijk mens
zich dient af te vragenis hier
inderdaad nog sprake van
leven en van eerbied voor het
leven? Of vraagt die eerbied
juist om een beëindiging van
de ontluistering van het leven.
De- geneesheer-directeur
dr. C. Leering stelt evenwel
duidelijk: „We zijn op dit
moment in elk geval niet rijp
voor actieve euthanasie". Wel
wijst hij er weer op dat we
over deze problematiek
moeten gaan nadenken: in
de komende 25-jaar zal de
gemiddelde levensduur met
10 jaar toenemen en we
krijgen dus steeds meer te
maken met volkomen
uitgebluste mensen.
De medische macht neemt toe,
de daardoor opgeroepen
problematiek evenèens.
Dr. Verkuyl uit Leersum
zegt even latër dat we in
verhouding steeds minder
jonge mensen beschikbaar
zullen krijgen voor de
verzorging van demente
bejaarden.
programma's. Het meest
Stuitende deel komt als hij
een jonge zwangere vrouw
confronteert met bewaard
gebleven misgeboorten.
Mochel waarschuwt de
kijkers weliswaar dat ze
misschien beter gedurende
vier minuten niet naar het
toestel kunhen kijken. Als zo'n
waarschuwing nodig is, dan
betekent dat volgens mij dat
je iets gaat uitzenden wat
niet op het scherm hoort.
Bovendien geloof ik niet erg
in het nut van zulke
waarschuwingen. Mochel
spreekt daarbij niet over
misvormde bij of direct na de
geboorte gestorven babies,
maar veel te klinisch over
„exemplaren".
Dr. Van de Most, tot voor
kort directeur van „Maria
Roepaan" in Ottersum, komt
vervolgens vertellen dat het
mogelijk is dat we diep-
gestoorde kinderen in de
toekomst niet meer onder
velpon ten dienste van
anderen. Bijvoorbeeld om een
huwelijk in stand te houden".
Tegenover de duidelijke
ouderliefde klinkt dat
onredelijk hard.
Veel menselijker is de
reactie van dr. Huizinga als
hij op een vraag van Mochel
antwoordt: „Wat ik vind is
niet interessant, wat willen de
moeders, dat is interessant".
Dr. Huizinga vertelt in de
film over de mogelijkheden
om d'e vrucht op afwijkingen
te onderzoeken. En eventueel
via abortus te voorkomen dat
er een onvolwaardige mens
geboren wordt. Dr. Huizinga
zegt op de vraag of hij
voorstander van actieve
euthanasie is: „Ik ben
voorstander van het vermijden
van vermijdbaar leed".
Net voordat het scherm
zwart wordt, zal een
gereformeerd theoloog in
hoogleraarsjargon nog wat
bedenkingen tegen dit alles
EEN MILDE DOOD
Softenon-kindje.
En waar ligt dan de grens?
vraagt Henk Mochel, de maker
van de televisie-documentaire
over „een milde dood". Een
kind dat blind geboren wordt,
heeft dat voldoende kansen
op ontplooiing? De jurist
aarzelt wat en „neigt dan naar
nee". Waar ligt de grens dan
wel? Wat doe je bijvoorbeeld
met asthmatische kinderen?
De vraag komt niet meer
aan de orde,.
De Nijmeegse moraal
theoloog dr. Paul Spprken
schrijft in zijn boek:
„Voorlopige diagnose": „Eei
systematisch toepassen van
euthanasie bij ongeneeslijk
zieken, krankzinnigen of
personen die voor de
gemeenschap een last zijn, is
menselijke uitzending „Tenzij
een wonder gebeurt" met prof.
dr. C. van der Meer herinne
ren. Mochel is doorgegaan.
Op 15 oktober liet hij een arts
aan het woord die tegen de
Nederlandse wet en tegen de
geldende medische moraal in
euthanasie had toegepast.
Mochel verwachtte „moeilijk
heden" na dat programma,
„Het is allemaal erg meege
vallen". De overgrote meer
derheid van de mensen die
reageerden, had waardering
voor de beslissing van de
arts. Er kwam slechts één
bedankje bij de NCRV binnen.
Mochel komt nu vrijdag met
hêt volgende programma over
euthanasie onder de titel
„Een milde dood". Hij begint
met beelden uit hét Arnhems
Tot zover vervult de
documentaire van vrijdag
een zeer nuttige functie en
beantwoordt de film aan he
doel van Mochel: de
toenemende belangstelling op
dit terrein begeleiden. Een
gemis is wel dat er geen
tegenstanders van euthanasie
aan het woord komen.
Mochel daarover: „Ik wilde
het in dit programma heel
scherp stellen om zodoende
de discussie op gang te
brengen".
Hij stapt dan over naar
euthanasie aan het begin va-
het leven en hij doet dat
bepaald niet op de serene
manier van voorgaande
zullen kunnen brengen. Hij
zegt evenwel blij te zijn dat
hij nooit actieve euthanasie
heeft moeten toepassen.
Elk jaar worden er 500 van
zulke kinderen geboren, de
helft daarvan sterft zeer
spoedig.
De medische macht maakt hel
mogelijk dat die andere 250
kinderen nu 15 tot 20 jaar in
leven blijven, in de toekomst
zal die periode ongetwijfeld
langer worden.
Het is een verademing dat
er daarna ouders van zulke
kinderen aan het woord
komen.
Twee keer klinkt het: „We
kunnen ons kind niet missen
Verderop zegt dr. Huizinga ui
Utrecht evenwel keihard:
„Een kind is geen tubetje
aanvoeren.
Als tegenwicht is dat bepaald
onvoldoende.
Even onvoldoende als de
wetenschap dat een volgend
programma van Mochel drie
theologen, onder wie
dr. Sporken, op het scherm
zal brengen.
Mochel zei na de
voorvertoning: „Ik sta zelf
nog vol vragen, ik ben niet
klaar met de euthansie".
Dat mag je ook niet van hem
verwachten. Je mag wel
Verwachten dat hij de kijkers
wat minder hard en éénzijdig
informeert. Het motief dat je
op deze manier een
noodzakelijke discussie op
gang brengt lijkt me
onvoldoende.
De kijker blijft ontredderd
■net reeksen vragen zitten.
tekst: Jos Ahlers
In tegenstelling tot anders
luidende berichten hebben
niet Albert Fritz en Sizi Renz
maar heeft Annie Cordy de
Brusselse zesdaagse gewon
nen. Annie Cordy is een zich
voornamelijk in Parijs bewe
gende capricieuze Belgische
chanteuse van het stoute le
venslied, die haar uitvoerige
repertoire bevallig weet te on
derstrepen met balleteuze be
wegingen van haar tot volle
ontwikkeling gerijpte vormen.
Het is voorwaar hard, maar
we zullen het toch onder ogen
moeten zien. Het voor een
goed deel uit tafelschuimers
en pooiers bestaande overwe
gend mannelijk publiek schep
te meer welbehagen in Annie
Cordy en in een eveneens
sterk naar voren tredende
slangenvrouw dan in Peter
Post, die toch de superkeizer
der zesdaagse is en bovendien
tijdens de six-jours van Brus
sel jarig was en 38 werd. An
nie Cordy is ouder, maar ziet
er stukken beter uit dan Pe
ter, die wat hoekig in de rib
ben en wat knokig rond de
knieën geworden, een scherpe
neus en afwezige ogen voert.
Maar na Annie Cordy en de
slangenvrouw, die ruggelings
door haar eigen trouwring
kroop zonder hem van haar
vinger te nemen, na Jacques
Dutronc, na Michel Delpeche,
_na de majoretten uit Bergen
op Zoom die in Belgisch Bel
gië zo getapt zijn vanwege de
dikke kuiten, na de gebrui
kelijke jpngleur, na Pol's Jazz
Club, na de zigeunerfamilie
Steinbach, die flamenco's
speelde en daarbij op de vloer
van het sportpaleis stampte,
na de verkopers van de war
me worsten, na de tappers van
het bier en na de catch as
catch canners volgden op het
stuk van populariteit toch on
middellijk de fiets as fiets
canners, die tussen de echte
nummers door des publieks
tijds verdreven met zo hard
mogelijk rond het baantje te
rijden. Soms luidde de bel en
de fietser die daarna het eerst
over de streep kwam, kreeg
een auto. Toen ze er allen^al
een hadden werd verder nog
slechts gespurt om mistlam
pen, dubbele remcircuits en
doorgestoken kaax-ten.
Dat geheel werd tijdens de
„Gouden Nacht Der Naasten
liefde" ook nog opgevrolijkt
en verrijkt door de keuze van
een Miss Zesdaagse. Het daar
toe aangeboden rillende want
onbedekte kouwelijke mate
riaal was van matige kwaliteit
en de zes finalisten waren te-
samen nog geen dagelijkse,
niet eens een uurlijkse zonde
waard.
De keuze viel tenslotte op
een dun meisje met de ogen
van een struisvogel en de be
nen van een gazelle, hetgeen
natuurlijk omgekeerd had moe
ten zijn. Ze mocht met en op
de fiets van de uitgebluste rij
der Ferdinand Bracke een
ererondje maken en nam
daartoe achter het stuur en
voor het zadel plaats op de
framestang. De voorrqalige
houder van het uurrecord
kwam in de eerste bocht de
beste reeds ten val met zijn
alhoewel magere doch zoete
last, die plat ter aarde en te
midden van de geoliede been-
staken van Bracke, de nog
doordraaiende wielen en het
gekrijs der aanwezigen een
figuur sloeg dat symptoma
tisch mag heten voor de zes
daagsen, die ofschoon diep ge
vallen zowel weigeren op te
staan als te sterven.
Volkomen ten rechte sturen
de Belgische dagbladen niet
langer sportjournalisten doch
kunstcritici naar de zesdaag
sen. Omdat de sportjournalis
ten uitsluitend de renners en
de kunstcritici uitsluitend de
overige sterren zien .hetgeen
billijker is.
Peter Post reed met Ferdi
nand Bracke, een besmuikte
jongen met balsturig karakter.
De andere grote meneer van
het houten ovaal, Patrick
Sercu, had de van huis uit op
door jan wintraecken
kermissen vuurspuwende Ro
ger de Vlaminck als koppelge-
noot. Het Koningskoppel Post-
Sercu zou, dat is bekend, de
hele concurrentie aan flarden
fietsen en vandaar dat ze ge
scheiden rijden. Maar ook dan
nog zou het hek van de dam
zijn, als ze niet geketend wer
den aan zogenaamde remmers.
Remmers zijn coureurs die
geen sprint, geen sprong en
geen fond hebben. Renners
dus die van nature achteruit
zouden rijden maar zulks om
den brode en om de lieve
vrede maar achterwege laten.
De Vlaminck en Bracke zijn
sterk gespecialiseerde rem
mers, voor trommel- en
achterschijf. Zo is het geko
men 'dit hét" koppel'"'1 Albert
Fritz-Sigi Renz dë zesdaagse
van Brussel won.
Post en Sercu knarstten
echter niet met de tanden
want de buit wordt toch ver
deeld volgens de dubbelkwart-
formule. Post krijgt de helft
of een dubbelkwart. Sercu
krijgt 50 procent van de rest
of een kwart. Het resterende
kwartje gaat onder de post
liefdadigheid belastingvrij
naar de overige renners. Pe
ter Post is als Buffalo Bill, die
in zijn nadagen bij gebrek aan
prairie maar in een circus op
trad en deed alsof hij zich niet
schaamde. Want de zesdaagsen
zijn weggegleden naar de
schemer waarin de sport ont
hoofd wordt tot een show van
huichelaars voor lichtgelovi
gen.
Hypocrieten met geblanket-
te gezichten en geoliede benen
draaien op lichte fietsjes snel
le rondjes, temidden van een
menigte die luistert naar de
hoge b van Annie Cordy. Die
kijkt naar de gordische kron
kel waarin het slangenmens
zich legt en zich bij hete worst
en koud bier wellustig bedro
gen weet als ze naar catch en
fiets gluurt. Een volk krijgt
de sport die het verdient.
Arm volk.
-■
Tijdens de zesdaagse van Brussel is Peter Post 38 geworden.
Wat hoekig in de ribben en wat knokig rond de knieën voert
hij een scherpe neus en afwezige ogen
