Paul Proost staat achter de tekst, die hij
veelvuldig uitspreekt via de STER-reclame:
$0*
Bram Westveer: op weg naar de 1200 huwelijkssluitingen
ge\£issinger
Overheid en
particulieren
meer betrekken
bij onderhoud
openbaar groen
DE VLISSINGER
Woensdag 24 oktober 1984
Beledigend?
Mentaliteit
Zelf zuinig?
Naar Laren
De tekst
Méér tv-ervaring
Graag lekker!
Vakkennis
Geen mijlpaal
Niet zeuren
Wél serieus
"Geen gewoonte
3 a 4 keer
Praktijkdingen
Familiezaakjes
SINT
NICO LA AS ACTIE
"ZON IN DE
SCHOORSTEEN"
Ons Zeeuwen, ons bin zuunig"
(Van een onzer redacteuren)
'S-HEER HENDRIKSKINDEREN "Ons Zeeuwen, ons bin
zuunig". Dat wordt ons bijna dagelijks aangepraat door de
radio- en tv-reclame, die gemaakt wordt voor het margari-
nemerk Zeeuws Meisje.
Paul Proost uit 's-Heer Hen-
drikskindereri (Zeeuw in hart en
nieren) is het met die tekst vol
ledig eens. En hij kan het weten,
want hij is het, die ons vanaf het
scherm in de tv-spot toes
preekt. En het is zijn stem, die in
de radio-spot te horen is.
In februari werden de opnames
voor de televisiespot gemaakt,
iets later volgden de opnames
voor de radiocommercial. De
tv-reclame zal tot en met 10 de
cember a.s. via de STER op de
beeldbuis te zien zijn.
Paul Proost (55), in zijn woon
plaats al 14 jaar voorzitter van
de toneelvereniging 'Heer Hen
drik', weet inmiddels, dat niet
alle Zeeuwen erg gelukkig zijn
met de tekst die hij ons vanaf
het tv-scherm toespreekt.
"Sommige mensen vinden de
tekst over de Zeeuwse zuinig
heid zelfs beledigend".
Hijzelf heeft zich nog nooit aan
die commentaren gestoord. Hij
staat nog altijd vierkant achter
De heer Paul Proost in de pose,
die hij ook in de STER-spot aan
neemt: met een kuipje Zeeuws
Meisje in de hand.
de tekst, die hem destijds door
de reclamemakers werd voor
gelegd. Zijn woorden zorgvul
dig kiezend, zegt hij: "Persoon
lijk vind ik inderdaad, dat Zeeu
wen in het algemeen een zuini
ge mentaliteit hebben. Maar het
is gepaste zuinigheid. Laten we
wèl wezen: zuinigheid is een
deugd. Ik zeg in de STER-spot
tenslotte niet: ons Zeeuwen,
ons bin gierig. Want dat zou
beledigend zijn".
"Zuinigheid, terughoudend
heid, voorzichtigheid: hoe je
het ook noemt, het is op de één
of andere manier écht van toe
passing op de Zeeuw. Het is
;ewoon een mentaliteitskwes
tie. En het is zéker niet iets, om
je voor te schamen. Het is al
leen maar te waarderen".
"Zeeuwen zijn bijvoorbeeld
zuinig met hun grote aankopen.
Dat is een financiële zaak. Maar
het geldt ook op een breder
vlak: wij zijn ook voorzichtig
met het uitkiezen van onze
kennissen. We uiten ons ook
erg terughoudend. Zeeuwen
staan ook nooit direct in vuur en
vlam. Ze zijn ook erg zuinig met
hun emoties. Wat is daar ver
keerd aan? Niks toch? Dan mag
het ook openlijk gezegd wor
den, hoor, vind ik", aldus de
heer Proost, die in het dagelijks
leven adjunct-tuinchef is op het
'proefstation' in Wilhelmina-
dorp.
Vindt hij zichzelf een zuinig
mens? De heer Proost: "Jaze
ker, en dan vooral op zakelijk
gebied. Als ik een nieuwe auto
wil kopen, ga ik ook eerst 10
verschillende garages langs om
(onder meer) de prijzen te ver
gelijken. En met andere colle
ga's uit het dorp hebben we een
carpool, d.w.z. we rijden afwis
selend in eikaars auto naar het
werk. Dat is óók zuinigheid...
(hij denkt even na)... Hoewel,
daar zit ook een element van
gezelligheid in".
Paul Proost straalt rust, vrien
delijkheid en gemoedelijkheid
uit. Zouden dat karaktereigen
schappen zijn, die goed passen
in de reclamespots van het
Zeeuws Meisje?
De reden, waarom hij als
'hoofdrolspeler' werd uitgeko
zen, is hem eigenlijk nooit hele
maal duidelijk geworden. "Ik
werd begin van dit jaar opge
beld door de provunciaal to
neeladviseur vóór Zeeland, die
me attent maakte opseen audi-
"Ons Zeeuwen, ons bin zuuinig" op de televisie.
tie in hotel Du Commerce in
Middelburg, dieswerd georga
niseerd door de filmmaat
schappij Koedijk. Ik vond dat
best leuk, en samen met mijn
overbuurman David van Schaik
(ook lid van de toneelvereni
ging 'Heer Hendrik') ben ik
daarheen gegaan".
"We moesten voor de camera
wat tekst spuien. Tot mijn ver
bazing kreeg ik een week later
de mededeling, dat ik één van
de twee overgebleven kandida
ten was. Weer enkele weken la
ter kreeg ik bericht, dat ik defi
nitief uitgekozen was".
"Nou ja, en als je A zegt, moet je
ook B zeggen. De opnames
werden in februari gemaakt in
een oude, verbouwde boerderij
in Laren. Samen met het nieu
we Zeeuws Meisje (Yvonne
Kopmels uit Goes) zijn we er
heen gereden".
"Van te voren was me al ge
zegd: reken er maar op, dat je
het minstens 50 tot 60 keer
moet overdoen. Dat klopte wel
zo ongeveer. Dan hield ik het
kuipje margarine weer te hoog,
dan weer te laag, dan blafte er
ergens weer een hond, dan
kwam er weer een vliegtuig
over. Het was telkens wat. Maar
om zes uur 's avonds stond het
er dan toch perfect op. Een tv-
reclamespot moet perfect zijn,
hè?".
En zodoende horen en zien we
Paul Proost vaak de volgende
tekst aan de Nederlandse huis
vrouw vertellen:
"Ons Zeeuwen, ons bin zuunig.
Mar we willen wèl graag
lekker eten.
Dus as ze Zeeuws Meisje ver
nieuwen,
dan proeven we dat eerst.
Nog lekker ok, zeg!
Mar wat kost dat?"
Zeeuws Meisje: "Geen cent te
vee, öör!"
"Da's ma goed ok, want ons bin
zuunig,
Achteraf zegt hij, terugkijkend
op zijn ervaringen: "Het was
voor een amateurtje verschrik
kelijk leuk om het allemaal eens
mee te maken".
Het was voor Paul Proost overi
gens niet de eerste keer, dat hij
voor de televisie optrad. Hij
speelde in 1978 ook een rol
voor de NOS-schooltelevisie in
een stuk over het leven van een
boerengezin in de jaren '20
("Wat is een gewoon gezin?").
Hij speelde daarin de hoofdrol,
te weten de boer. De repetities
waren toen in Middelburg, de
uiteindelijke opnames vonden
plaats in de NOS-studio's in
Hilversum.
Met de herkenning op straat en
in het dagelijks leven valt het
eigenlijk allemaal wel mee. Hij
krijgt zelden verwijtende op
merkingen over 'zuinigheid'
nageroepen. "Dat komt waar
schijnlijk, omdat ik in de STER-
spot geen bril draag, terwijl dat
in het dagelijks leven wèl het
geval is".
En als een onbekende dan toch
eens op ietwat spottende toon
vraagt: "Ons Zeeuwen, ons bin
zuunig, dan heeft Paul
Proost zijn antwoordje bij voor
baat al klaar: "Mar m'n eten wèl
graag lekker!"...
,S
Willen we onze steden in de toe
komst leefbaar houden, dan is
meer betrokkenheid van overheid
en particulier hij het openhaar
groen dringend noodzakelijk. De
ze conclusie kan zeker getrokken
worden 11a het symposium over
stedelijk groen, dat onlangs in de
Jaarbeurs te UtreOht werd gehou
den.
De groene organisaties in ons land
zijn zeer bezorgd over de gevolgen
van de toenemende overheidsbe
zuinigingen op het stedelijk groen.
Deze bezuinigingen worden sterk
afgewenteld op het particuliere
bedrijfsleven. Bovendien wordt er
een toenemende nonchalance van
de bewoners-ten opzichte van het
openbaar groen geconstateerd.
Bezuinigingen en verminderde
interesse zijn fnuikend voor de
groenvoorzieningen, zo constate
ren de organisaties van hoveniers,
tuin- en landschaps-architecten,
boomkwekers en hoofden van ge
meentelijke beplantingen.
Voldoende, goed onderhouden
groenvoorzieningen zijn onmis
baar voor het leefklimaat van een
dicht bevolkt gebied. Een hectare
van dat groen produceert per dag
al zo'n 600 kg zuurstof. F.en auto
die met een snelheid van I00 km
per uur rijdt, verbruikt evenveel
zuurstof als 800 mensen per dag
nodig hebben. Een hectare groen
filtert per dag ook 900 kilo scha
delijke stoffen uit de lucht.
Bovendien heeft het groen ook
nog energiebesparende en ge-
luidswerende effecten'
Om in een dicht bevolkte stad
optimaal te kunnen functioneren
heeft het groen een voortdurende
vakkundige begeleiding nodig.
Alleen met kennis van de groei-
voorwaarden van de planten kan
de groenvoorziening in goede
staat worden gehouden.
Door de bezuinigingen grijpt de
verheid momenteel meer en
meer naar het middel van de pri
vatisering. het overlaten of uitge
ven van het onderhoud van het
openbaar groen aan de bewoners.
De groene organisaties vinden dit
een ontwikkeling die met zorg
vuldigheid moet worden bena
derd. Naar hun oordeel is het een
goede mogelijkheid om de bewo
ners bij hun openbaar groen te
betrekken. Dit moet dan wel on
der vakkundige begeleiding ge
beuren.
Er wordt in Nederland
weer méér getrouwd.
Voor het eerst sinds 10
jaar neemt het aantal
huwelijken weer toe.
Dat blijkt uit voorlopige
cijfers van het Centraal
Bureau voor de Statis
tiek over de eerste helft
van 1984.
Bijgaand een interview
met één van de meest
'ervaren' ambtenaren
van de burgerlijke stand
op de Bevelanden, de
heer Bram Westveer
(61) te Kruiningen.
verklaar ik u man en vrouw"
(Van een onzer redacteuren)
KRUININGEN - Begin dit
jaar nam Bram Westveer
op 61-jarige leeftijd
afscheid als ambtenaar
van de burgerlijke stand
bij de gemeente
Reimerswaal. Hij ging
'de VUT in'.
Het werk van ambtenaren van
de burgerlijke stand is zeer ge
varieerd: het strekt zich uit van
geboortes tot overlijdens, van
huwelijken tot echtscheidin
gen. Al die gebeurtenissen uit
een mensenleven moeten keu
rig netjes in de gemeentelijke
administratie worden verwerkt.
Maar al te vaak wordt echter het
werk van de ambtenaar van de
burgerlijke stand vereenzelvigd
met 'trouwen'. In het geval van
Bram Westveer is dat niet zó ver
bezijden de waarheid, want in
zijn arbeidzaam leven (najaar
1946 voorjaar 1984) sloot hij
niet minder dan 1170 huwelij
ken!
Sinds zijn pensionering zijn er
inmiddels weer al enkele bijge
komen. "Ik weet niet precies
hoeveel. Ik moet het lijstje nog
bijwerken. Maar ik zit al dicht bij
de 1200", zegt de heer West
veer.
Het zit er dik in, dat hij de 1200
zal halen, want na zijn ver
vroegde uittreding heeft de ge
meente Reimerswaal hem ge
vraagd, voor onbepaalde tijd
nog 'free lance' in dienst te blij
ven als ambtenaar van de bur
gerlijke stand. Reden: wie in
Reimerswaal in ondertrouw
gaat, mag zelf een keus maken
uit de beschikbare ambtenaren.
En de trouwlustige Kruiningers
vragen hèm nog altijd het
meest
"Zolang ze me willen, blijf ik het
Vader Westveer voltrekt het huwelijk van zijn zoon Hans, die in juni
trouwde met Anne-Marie Rottier. (Foto: Willem Mieras).
doen. Want ik doe het wel
graag", zegt Bram Westveer,
thuis in zijn woning aan de
Rijksweg. "Dat getal van 1200
huwelijkssluitingen beschouw
ik niet als een mijlpaal. Als je je
werk met plezier doet, denk je
niet in mijlpalen. Dan staat het
genoegen voorop. Ik zie het
mezelf nog wel een paar jaar
uithouden. Maar zodra het me
gaat vervelen, stop ik acuut".
Eigenlijk verbaast het hem, dat
de jeugdige Kruiningers voor
een huwelijkssluiting nog zo
vaak hun keus op hèm laten
vallen. "Ik ben 61 jaar, dus ik
hoor al tot de categorie oude
sokken. Voor de ambtenaar van
de burgerlijke stand verschij
nen meestal vrij jonge mensen
en dan verbaast het me, dat ze
mij nog vragen. Ik had dat na
mijn afscheid eigenlijk niet
meer verwacht. Het zou me
moeten strelen. En eerlijk ge
zegd: het laat me niet helemaal
onberoerd".
Waarom is Bram Westveer ei
genlijk zo populair ais 'huwe
lijksambtenaar' van de burger
lijke stand? Het kan moeilijk an
ders verklaard worden dan
door de inhoud van de toes
praakjes, die de ambtenaren op
de Nederlandse stadhuizen bij
een huwelijkssluiting nog altijd
houden.
Die toespraakjes zijn niet verp
licht, het burgerlijk wetboek
zegt er niets over, maar iedere
ambtenaar wil graag wat per
soonlijke woorden meegeven
aan de man en vrouw (jongen
en meisje), die hij enkele ogen
blikken eerder in de echt heeft
verbonden.
"Ik hou me daarbij graag aan de
tegenwoordige tijd. Je moet
tenslotte wèl reëel blijven,
ledereen weet, dat het huwelijk
als samenlevingsvorm onder
druk staat. Ik zeur dan ook niet
teveel over romantiek en liefde.
Veel jongelui hebben op de dag
van hun huwelijk al langere of
kortere tijd samengewoond. Die
kennen mekaar dus erg goed.
Dan moet je niet komen aan
zetten met verhalen van 25 tot
30 jaar geleden, over bloemet
jes en bijtjes, of zo".
"Maar ik hecht er wèl aan. het
onderwerp huwelijk serieus te
benaderen. Hoe je het ook
wendt of keert, het huwelijks
leven kent tenslotte wèl zijn
verplichtingen, die bij de wet
geregeld zijn. Volgens de wet
zijn de partners elkaar 'ge
trouwheid, hulp en bijstand'
verschuldigd. Op grond daar
van ga jë trouwen. Pas als je dat
goed in gedachten houdt, heb
je de juiste mentaliteit voor het
huwelijksleven".
"Dat wil allerminst zeggen, dat
er dan niks meer verkeerd kan
gaan, want iedereen kan een
verkeerde keus doen. Dat kan
je dagelijks om je heen zien. Ik
vind het persoonlijk geen
schande, als echtgenoten sa
men zo'n fout onder ogen zien
en daaruit hun consequenties
trekken. Dat vind ik zelfs een
teken van volwassenheid. Maar
helaas verlopen de meeste
echtscheidingen in een sfeer
van haat, nijd en pesterij. En dat
vind ik verschrikkelijk onvol
wassen".
"Vroeger was het een zeld
zaamheid, dat gescheiden
mensen opnieuw trouwden. Nu
is dat vrij gebruikelijk. Op die
manier kunnen uit één echt
scheiding twee huwelijken
voortvloeien. En eerlijk gezegd
denk ik, dat het toenemend
aantal huwelijken in 1984 daar
iets mee te maken heeft", aldus
de heer Westveer.
"Ik vind het geen enkel be
zwaar, dat iemand voor de
tweede keer naar het gemeen
tehuis komt om te trouwen.
ledereen kan het een keer ver
keerd doen. Maar het moet na
tuurlijk geen gewoonte worden.
Als iemand om de paar jaar te
rugkomt, is voor mij óók de lol
d'r af. Want zo iemand is niet
rijp voor het gezinsleven, terwijl
juist dat gezinsleven vaak het
doel is van het huwelijk. Dat
merk je vooral bij gescheiden
mensen, die opnieuw trouwen.
Die willen op het gemeentehuis
graag een korte toespraak. Die
kun je niks wijsmaken, want ze
kennen de waarde van een
goede onderlinge relatie maar
al te goed. Daar heeft een amb
tenaar van de burgerlijke stand
eigenlijk maar weinig aan toe te
voegen".
"Anderzijds is het me ook wel
eens overkomen, dat twee zéér
ervaren" volwassenen gingen
trouwen: hij al voor de 4e keer,
zij voor de 3e keer. Tja, dan
weet je van te voren, dat dat
huwelijk geen stand houdt. De
mensen waren afkomstig uit de
Randstad. En daar is toch een
andere mentaliteit, hè? Niette
min heb ik op mijn manier ge
probeerd nog iets zinnigs te
zeggen. Maar ik heb het korter
gehouden dan gewoonlijk. Het
heeft overigens niks geholpen:
na een paar jaar lag het zaakje
weer al uit elkaar".
Wat kan een 'trouwambtenaar'
van de burgerlijke stand eigen
lijk aan verstandige woorden
kwijt in 4 tot 5 minuten? De heer
Westveer: "Nou, niet zoveel
natuurlijk. Je kunt open deuren
gaan intrappen, of puur theore
tische dingen gaan opdissen. Ik
probeer altijd enkele praktijk-
dingen ter sprake te brengen. Ik
heb niet de illusie, dat het wat
bij zal dragen aan het huwe
lijksgeluk. Voor een deel ben je
tóch een ceremonieel onder
deel van de huwelijksdag.
Vraag de volgende dag maar
eens aan de pasgehuwden, wat
de ambtenaar gezegd heeft. De
meesten weten het niet eens
De heer Westveer achter zijn vertrouwde kathedertje in de trouwzaal van
het Reimerswaalse gemeentehuis te Kruiningen.
meer. D'r komt op zo'n dag zó
veel op ze af".
Zélf kan hij intussen min of
meer aanvoelen hoe zijn toes
praakjes overkomen. Want toen
hij in 1947 voor het eerst een
huwelijk voltrok, was een tante
zijn eerste 'slachtoffer': Geer-
truida Westveer, die in het hu
welijk trad met Max Stouten.
Later trouwde hij ook twee van
zijn zusters. In 1978 voltrok hij
voorts het huwelijk van zijn
zoon Eddy. En dit voorjaar (juni)
trouwde zijn zoon Hans West
veer met Anne-Marie Rottier.
Ook hier trad pa op als ambte
naar van de burgerlijke stand.
De heer Westveer heeft dus in
de familiekring aardig wat
'werk' gehad
En toch is er, volgens hem, in
de relatie man/vrouw princi
pieel weinig veranderd sinds
zijn eerste huwelijksvoltrekking
in 1947. "De alternatieve sa
menlevingsvormen zijn enigs
zins in zwang gekomen. Maar
veel méér dan langdurig sa
menwonen is het toch nooit
geworden. Een soort huwelijk
zonder boterbriefje dus. Maar
ook daarin is de klad gekomen.
Men komt er weer van terug.
Gewoon trouwen raakt weer
'in'. Lekker ouderwets doen
dus".
"Ik voorzie, dat het vertrouwde
gezinsleven (hoewel de ge
zagsverhoudingen onder druk
staan) gewoon intact zal blij
ven. Dus: mannetje en vrouw
tje, die samen hun eigen kin
deren opvoeden. Dat zal in on
ze westerse maatschappij het
geijkte patroon blijven".
KRO-radio en tv schenken
de komende weken weer
aandacht aan de bekende
actie "Zon in de Schoor
steen". Deze actie is be
doeld om zieken, gehandi
capten en hulpbehoevende
bejaarden en met name de
genen onder hen die dreigen
te vereenzamen te verrassen
met een leuk pakje. De
Zonnebloem organiseert
"Zon in de Schoorsteen" al
vele jaren in samenwerking
met de KRO. Vorig jaar de
den maar liefst 75.000 men
sen mee.
Het gaat niet om dure ca
deaus, maar om het maken
van een gezellig pakje,
compleet met rijmpje of
briefje, zoals dat op of rond
5 december in zoveel gezin
nen gebeurt.
Hoe men aan het adres van
een gehandicapte of zieke
kan komen? Wel, dat is zeer
eenvoudig. Men schrijft een
kort briefje aan de Zonne
bloem. Elke provincie heeft
een centrale post in de pro
vincie waar men woont. Bij
het briefje dient men een
postzegel in te sluiten van
70 cent.
Men ontvangt dan na 15
november een adresformu
lier, waarop behalve naam
en adres van een zieke of
gehandicapte ook enkele
bijzonderheden staan. Deze
gegevens kan men gebrui
ken bij het samenstellen van
een pakje. Het pakje dient
tijdig verzonden te worden,
het kan eventueel gebracht
worden, als men een adres
uit de eigen omgeving ont
vangt.
De centrale post in Zeeland
is in Zeeuws-Vlaanderen:
De Zonnebloem. Postbus
5000. 4550 KA Sas van
Gent.
