69 Jaargang
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
Ata geb
Vrijdag 26 April 929
No 8366
ABOPSNEMEfiTSPRUS:
Eerste Blad
Devrouw in de Maatschappij.
m.
BinnenTer Neuzen f 1.40 per 3 maanden Buiten Ter Neuzen fr. per post 1,80 per 3 maanden Bij vooruitbetaling fr. per post f 6,60 per jaar
Voor Belgie en Amerika f 2,25, overiqe landen 2,60 per 3 maanden fr. per post Abonnementen voor het buitenland alleen bij vooruitbetaling.
Dit blad verschijnt iederen Maandag-, Woensdaq- en Vrijdaqavond.
II. De studie der vrouw.
In de tweede helft der vorige eeuw
werd het intellectualisme ten troon ver-
heven. Gevolg: dat het onderwijs steeds
hooger werd opgevoerd, en helaas moes-
ten ook de meisjes het ontgelden, want
door de breedere opleiding werden ook
zij zelfbewuster. Zij begeerden de vrij-
heid der jongens ook voor zichzelf,
wenschten niet langer te staan onder het
dagelijksch toezicht van de moeder, die
voor haar nu eenmaal de vleeschwording
scheen te zijn van alle behoudzucht. Door
het aanvaarden van een betrekking bui-
tenshuis meenden de jongere dames zich
aan dit toezicht te kunnen onttrekken.
De begeerde vrijheid zagen zij bij de
jongens, zij bemerkten dat de opleiding
der jongens deze tracht tot beter gesala-
rieerde betrekkingen, en nu werd dus
Khar ideaal: de jongens te evenaren. De-
zelfde scholen werden dus bezocht, de
meisjes vroegen toegang tot de universi-
teiten en tot allerlei betrekkingen, die
vroeger alleen voor jongere leden van het
mannelijk geslacht open stonden. Verder
zochten de meisjes het in het uiterlijk, in
haar en kleederdracht, in jongensachtige
manieren en uitdrukkingen, in rooken,
lichaamsoefeningen, sport enz. Zelfs
probeerden zij aan haar lichaam de man-
nelijke lijnen te geven, waarvoor zij zich
onderwierpen aan (soms voor de gezond-
heid allerminst onschadelijke) vermage-
ringskuren.
Alles, wat de meiskes maar deed na-
deren tot de jongens, was of heette mo
dern. Daarbij voelden ze wel, dat zij
met de flinke jongens toch nog niet op
een lijn kwamen, maar dan werd alles
nog maar forscher aangepakt. En zoo
kozen vele vrouwen dan ook den een-
zijdigen weg der mannelijke ontwikke-
ling, die voor haar, juist door die een-
zijdigheid, een weg beteekende vol door-
nen, en gingen zij ver den weg op van
het intellectualisme.
De vrouwelijke natuur werd steeds
meer onderdrukt en zij kwamen onmerk-
baar tot steeds grooter eenzaamheid.
Wat de vrouwen misten en wat zij meen
den toch met alle geweld te moeten be-
reiken, werd gekleed in het meer aan-
trekkelijk pakje van ,,vrouwen-rechter".
Zij wilden ios komen, zijn en blijven van
de mannen, die haar tyranniseerden. En
al deze vrouwen werden zonder uitzon-
dering, wetend of niet wetend, bewust of
veelal onbewust, de slachtoffers onzer
cultureele ontwikkeling, die, althans wat
de vrouw betreft,, en misschien ook wat
den man aangaat, in zeer verkeerde banen
was geleid.
Nu stelt Prof. Kohlbrugge nog de
mogelijkheid, dat dit offer, dat gebracht
is. toch nog weer tot genezing en heil kan
strekken, omdat langs dezen weg der
reactie men zou kunnen komen tot het
inzicht, dat de vrouw, ook als zij echt
vrouw blijft en wezen wil, heusch geen
minderwaardige behoeft te worden, maar
wel degelijk gelijkwaardig mag heeten.
Gina Lombeoso in haar boek: „De ziel
der vrouw", heeft er op gewezen, dat het
zoogenaamde onrecht, waarvan de vrouw
het slachtoffer zou zijn, het gevolg is van
iets diepers en noodzakelijkers dan een
misbruik van macht of van sociale onder-
drukking. Deze schrijfster is tot de over-
tuiging gekomen, dat al het vermeende
onrecht, waarover de vrouwen zich be-
klagen, het gevolg is van de zeer bepaalde
bestemminq der vrouw en van de ver-
schillende neigingen, welke die bestem-
ming in alien, zonder onderscheid, in het
leven roept; in haar, die met nederigheid
en trouw die besterrrming volgen en ver-
vallen, maar ook in haar, die zich daar
met trots tegen verzetten.
Maar dit waren dingen, die men helaas
niet wenschte te zien of te erkennen; men
sloot de oogen voor de ,,erotiek" en voor
heel het liefdeleven, en beweerde, dat de
vrouw door mannelijke opleiding best met
den man kon concurreeren en zijns gelijke
zou kunnen worden. Veel moderne
vrouwen dreef slit er toe om zich maar
geheel aan de bestaande mannelijke op
leiding te onderwerpen, waaraan zij dan
de behoefte van haar eigen natuur ten
offer brachten en zoo haar ziel lieten
verdorren. Zij meenden, dat zij rijk
zouden worden door den man na te stre-
ven, doch zij werden in werkelijkheid arm
aan de haar eigene typische eigen-
schappen.
Dit geheele streven is nu tot een
systeem verheven, want immers, de mo
derne vrouw beweert, dat de opvoeding
de leemten in den aangeboren aanleg
moet aanvullen, en dus den jongen meer
moet ontwikkelen naar den gevoelskant
en het meisje naar den verstandskant.
Men denkt dus in ernst, dat men de
natuur moet en kan corrigeeren. Bij de
opvoeding der meisjes heeft men geheel
naar dit stelsel gehandeld. Voor al die
meisjes was maar een maatstaf: de maat-
staf der jongens, en een tijdlang scheen
niemand te zien, dat wat men, op dit
standpunt redeneerde, minderwaardig
noemde, niet berustte op minderwaardig-
heid, doch op een anders-zijn, juist dat
andere, waarin de vrouw zeer zeker de
meerdere is van den man.
Zoo hebben vele vrouwen zich meer en
meer onderworpen aan de werk- en ont-
wikkelingsmethode van den man, in plaats
van juist een teqenwicht te gaan vormen
tegen de eenzijdigheid, die ook mannen
aankleeft.
Nu is het zeker merkwaardig, dat
niemand minder dan de door ons zoo her-
haaldelijk geciteerde Prof. Kohlbrugqe,
een man dus, die het weten kan, omdat
hij schier dagelijks met vrouwelijke
studenten in aanraking komt, het vol-
mondig erkent, dat onze cultuur geen
voordeel heeft getrokken uit deze eman-
cipatie van de vrouw. De vrouw had,
volgens dezen hoogleeraar, van zoo groo-
ten zegen kunnen zijn, indien zij juist
geheel vrouw ware gebleven.
Naar Prof. Kohlbrugge's stellige mee-
ning, is het dan ook in geen enkel op-
zicht het verlangen geweest van eenigen
man, die eenige vrouw deze richting zou
hebben opgedreven. Want ook de meest
aeleerde man wenscht dat heelemaal niet.
Een man verlangt niet, zegt Prof. Kolh-
brugge, en wij zeggen het hem uit eigen
ondervinding volmondig na, een man
verlangt niet, dat zijn vrouw hem in zijn
studies zal helpen of die ook maar zal
begrijpen. Een man verlangt een goede
huisvrouw, met gezond en practisch ver-
stand, die hem zoo liefheeft, dat zij het
doel van zijn streven begrijpt en waar-
deert. Dit is echter best mogelijk zonder
schoolsche kennis.
Merkwaardig is voorts zeker, wat de
schrijver ons vertelt over een ontstaan
van een zoogenaamd „derde geslacht".
Dit zijn dan vrouwen, die mannelijk
voelen, en mannen, die vrouwelijk voelen,
die dan ook eigenlijk geen huwelijk be-
geeren, en die ook niet begeerd worden,
terwijl zij tevens voor een huwelijk totaal
ongeschiKt zijn. Men vindt dit type het
meest in de hoogere standen. Daar komt
de mannelijk voelende vrouw veel meer
voor dan de vrouwelijk voelende man, en
wel om deze reden, dat de zenuw-
degeneratie van het gezin in de eerste
plaats de meisjes treft en haar opvoe
ding in mannelijke richting wordt geleid.
Van dit zoogenaamd derde geslacht mag
men zich natuurlijk geen verkeerde
lichamelijke voorstelling maken, zooals
wel eens spottend geschiedt in humo-
ristische bladen. Dit typische derde ge
slacht ontstaat vooral door zoogenaamde
„ontwikkeling" of „opleiding". Wel is
het duidelijk, dat een in bovengenoemden
zin tweeslachtig wezen zich anders zal
gedragen en andere wenschen zal hebben
dan een man of vrouw in den echten zin
des woords.
Er is nog iets anders, waarop gewezen
dient te worden, en dat is dit, dat er zoo-
veel vrouwen zich geschikt achten voor
mannelijke beroepen, maar het daar-
tegenover toch wel moet verbazen, dat
geen enkele man een vrouwelijk beroep
beqeert.
Maar en natuurlijk is deze vraag
bij onze lezers na de lectuur van al het
IMGEZOMOE
MEDEOEELIIGER.
Benut het voordeel der prac-
tische strooiflesschen en
van den goedkoopen prijs.
Laat dit beproefde Schuur-
en Reinigingsmiddel in Uw
keuken niet ontbreken.
Alles blijft als nieuw door
A.ta, het radical© Schuur- en Reinigingsmiddel)overal verkrijgbaar.
fXUILLlT 01.
door
B. M. BOWER,
Vervolg.)
60)
Zij bleven staan en maakten nop qeen
beweqing om hem te voigen. Bud deed
Smoky zoo zwenken, dat hij ze in t qe-
zicht kon zien en voelde ijveriq in dien
geheimzinnigen cowbov's broekzak die
aitijd dicht wordt gehouden door den riem
van zijn kappen, en waar heel onderin
id t aitijd dat zit, wat iemand zoekt. Zij
d|en nieuwsgierig naar hem, terwijl zij
.-slist weigerden zijn eigen levensbe-
.Jhrijiving op zichzelf toe te passen en ver-
wonderen zich blijkbaar waarom hij niet
wegging.
„Mier heb ik het." Bud haalde ein-
delijk het politie-insigne voor den daq en
begon het op te poetsen op de primitieve
maar doelmatige manier van er op te spu-
wen en het dan flirik op zijn mouwen te
wrijven. Jullie bent wel buiten het graaf-
schap Crater, maar wat doet dat er toe,
jullie maakt je beiden schuldig aan verzet
tegen een overheidspersoon en daarvoor
gelden geen grenzen!" Hij had het in-
s.gne op goed geluk op zijn jas gespeld,
terwi;J hij speak en nu, voordat de twee
u-C heseften wat zijn bedoelinq was,
hed hij zijn revolver voor den daq qehaald
en legde recht op hen aan.
Bud was nooit banq voor het qerecht
geweest. Hij had echter dadelijk spijt
toen hij het onwillekeurig strak-worden
van hun gelaatstrekken zap en de onmid-
dellijke, niet uitgesproken achterdocht, en
het verzet. die hun oogen angstig naar
rechts en links deden gaan, voordat zij
hun handen even ophieven. Zij mochten
hem vertrouwen, van hem houden zoo-
veel als zij wilden, toch was de verbor-
gen antgst, om gepakt te worden, diep in
hun ziel veriborgen; zoo diep, dat zelfs
hij die niet had kunnen uitwisschen.
Bud zap het en begon hartelijk te'
ladhen.
„Iik moet rnijn mensc'hen thuds toch la-
ten zien. dat ik een gevolg heb," zeide hij.
Jullie kunt niet weggaan, jongens, en ik
ben van plan jullie tot aan het eind van
den toclht met mij mee te nemen, nu jullie
eenmaal op weg bent." Hij keek ze scherp
aan, zag dat zij nog halsstarrig bleven en
haalde even diep adem om openlijk de be-
zwaren, die zij hadden te weerleggen.
„Kom, wij hebben in de Sinks meer ach-
tergelaten dan wat angstzweet," zeide hij
gekscherend': „bijvoorbeeld een paar
sleclhte namen. Jullie bent twee trouwe
vrienden van mij en verduiveld, Mari
anne zal jullie graag zien, als zij daar is.
Is zij er niet, dan zullen wij misschien
heel lang romd moeten rijden om haar te
vinden.Wat er ook gebeure, ik heb jullie
noodig. Hij keek van den een naar den
ander, snoof even en voegde er toen on-
geduldig bij: ,,kom, stijgt op en blijft daar
niet staan als een paar idioten!"
Waarop Jerry eerst zijn hoofd schudde,
als bewijs, dat hij t niet met hem eens
was, daarop gedwongen lachte en toen
Ez'die zco'n duw in de richting van zijn
paard gaf, dat de jongen languit op den
grand viel.
,,Nu laten wij dan maar toegeven, het
is goed dan maar ik wou dat je dat
insigne verloor! zoo gaf Jerry zich
over terwijl hij de teugels over het hoofd
van zijn paard wierp. „Een qelhoornde
paid is een goede naam voor je, gezien de
manier, waarop je daar tusschen de stee-
nen rondkrabbelt, riep hij den knaap toe:
,,Heb je ooit een mooier zonsondergang
gezien? Ik nooit!"
Ik weet niet hoe zij over den zons
ondergang dachten. Hij was schitterend,
met vele zachte kleuren, die overgingen in
onnoemelijk veel tinten en sdhakeeringen,
daarbij kwara het gezang van de voqels
in de boschjes waar zij langs reden. Smo
ky, Sunlisch en Stopper liepen vluq voort,
met de ooren strak naar voren, hun hoof-
den opgeheven, met begeerige oogen de
bekende plaatsen opnemend, die hun reeds
den stal deden ruiken. Bud's hoofd was
ook opgeheven, zijn oogen keken ook hier
en daar en rust-ten met stiille qeneqen-
heid op diezelfde bekende punten, die hem
spraken van zijn tehuis. Gaarne had hij
de teugels van Smoky wat meer gevierd
en met zijn klein geleide in galop naar de
kralen gereden, ware zijn hoop niet gaan
wankelen en ware hij niet huiverig ge
weest om de werkelijkheid onder de oogen
te zien. Indien iemand het hem toen ge-
vraagd had, geloof ik, dat Bud zidhzelf
voor een lafaard zou uitgemaakt hebben.
Zcolang hij nog niemand van zijn men-
schen gesproken had, kon hij nog aitijd
■hopen, dat Marianne daar was en behoef-
de hij ook nog niet te vernemen, dat zij
niets van haar afwisten. Maar zooals Bud
nu eenmaal was, probeerde hij zijn angst
door een grap te vexibergen.
,,W^ii zullen ze ni'l bes'u pen". zeide hij
tot Eddie en Terry, toen hij de daken van
het ouderlijk huis en de stallen in 't zicht
j kreeg. „Kijk, hier ben ik nu groot ge-
I bracnt, jongens; en over een paar minu-
ten zullen jullie het dapperste moedertje
zien, dat er op aarde bestaat en den
beste vadervoegde bij er bij, het laatste
oivenbli)tsel van zijn Schotste koppigheid
overwinnende.
,,En Zus hoop ik ook," zeide Eddie
verlangend: „Q, ik hoop erg, dat zij hier
zal zijn."
j Noch Jerry, noc'h Bud -aven hem eenig
antvvoori'; maar opeens hief Smoky zijn
hoofd hoog op en Bet een schel gehinnik
hooren, dat door een paard in een van de
kralen luid klinlkend beantwoord werd.
,,Hoor eens! Dat lijkt wel het geluid
van Boise!" riep Eddie uit, terwijl hij in
de stijqibeugels gir.g staan, om te luisteren
Bud werd eerst bleek, toen vuurrood.
,,Spreek niet zoo hard," fluisterde hij,
Smcky een weinig inhoudend. Er is
slechts een reden waarom het hart van
een jongen man zoo bonst als Bud's hart
cp dat ooqenblik bonsde. Jerry keek hem
aan, haalde diep adem en beet peinzend
op zijn lippen. Het is mogelijk, dat Jerry's
hart op dat oogenblik niet geheel normaal
klcipie, maar dat zou niemand ooit te we
ten komen.
Zij reden langzaam naar een punt, dicht
bij den hoek van den stal en daar liet Bud
de twee stilstaan door het omhoog houder
van zijn hand. Bud beefde wel een we?
niq maar hij nlimlachte toch ook. Edidic
grinnikte openlijk; Jerry's gelaat was da
van een good pokerspder het liet niet:
merken.
In een groepje, met de rugqen naar he-
tcegeke^'d stonden drfe menschen:
r'lar.ne, Bid's moeder en zijn vader. Bo!
P-rn e hield Boise bii den teunel vast e
de twee vrouwen streken over den brui-
- vorige reeds opgekomen moeten dan
Inu ineens alle universiteiten maar weer
voor de meisjes worden gesloten? Dit zou
natuurlijk groote dwaasheid zijn, want
men kan op die wijze de beweging, die
tot dit alles leidde, toch niet stuiten.
Tevens mag er ook niet worden gestreden
tegen het verlangen van de meisjes om
te komen tot zelfstandigheid door zich
te bekwamen voor allerlei betrekkingen.
Alleen de gekozen richting is verkeerd
geweest. "Wij laten hier iemand van het
gezag van Prof. Kohlbrugge qraag zelf
aan het woord, als hij zegt: Ilk betreur
het, dat de meisjes haar gelijkwaardig-
heid willen toonen door een mannelijke
opleiding en mannelijke betrekkingen te
begeeren, welk streven bij het roemen der
verkregen resultaten telkens voor den
dag komt. Ik acht de maatstaf verkeerd.
waarmede de vrouw zichzelf meet. De
vrouw had van de overtuiging moeten
uitgaan, dat zij niet minderwaardig,
maar anders is." Daarom bestrijdt deze
schrijver slechts wat hij noemt ,,het man
nelijk karakter der vrouwenbeweging".
Van groot belang achten wij voorts,
wat deze schrijver heeft aangevoerd ten
betooge, dat het overwegend intellectueel
karakter van de studie niet past bij de
vrouw, als zij is die zich mag en behoort
te zijn. Want de studie vervormt het
karakter in te sterk mannelijken zin. Het
ontledende denken, de opgedane theo-
retische kennis gaan haar nu als een man
beheerschen. Zuiver vrouwelijke eigen-
schappen, als taet en intuitie, overgave
b.v. aan man en kind, treden terug. En
Prof. Kohlbrugge blijkt over heel den
gang van ons onderwijs van tegenwoor-
dig niet zoo best te spreken te zijn, als
hij zegt: ,,Het onderwijs dresseert wel,
zooals men een paard dresseeren kan, om
op zijn achterste pooten te loopen of een
orang-oetan kan leeren fietsen, maar het
verhoogt ons gezond verstand niet, neen,
het benadeelt dit veeleer". Alle vrou
wen, die volgens onzen schrijver leiding
hebben gegeven aan geniale mannen,
hadden niet veel meer dan haar aange
boren gezond verstand, maar dit dan ook
goed ontwikkeld. Het lot van de geleerde
vrouw wordt helaas liefdeloosheid. Studie
is zelfs voor heel wat mannen noodlottig,
omdat zij zoo licht het echt-menschelijke
doet verdorren. Daarom vallen ook bijna
steeds de academisch-opgeleide leeraren
zoo tegen als paedagoog, en staan zij niet
zelden verre ten achter bij onderwijzers.
Wie nu van een meisje een goede stu-
dente zou wil maken, vernietigt in haar
systematisch het echt vrouwelijke. En
vooral deze uiting van den ons zoo sym-
pathieken professor verdient voile over-
weging: ,,De meisjes, die ik als hoog
leeraar de besten acht, zijn voor mij als
man de minst sympathieken".
Vrouwen moeten dus niet studeeren.
al mogen zij zich zeker ontwikkelen. De
taak, de eerste taak, van de vrouw is
deze, dat zij er voor zorgt, dat de man.
productief zij en blijve, en dat de vrouw.
door de zielkundige zijde van zijn werk
te kennen, hem met raad en daad steune
en zoo zijn productiviteit nog verhooge.
De ware, voor het leven bruikbare men-
schenkennis en ook alle noodige maat-
schappelijke kennis verkrijgen wij niet uit
of door wetenschappelijke of godsdien-
stige dogma's, maar zij worden geboren
uit zelfkennis, uit liefde tot en uit con
tact met menschen. Daarom is dan ook
nen neus van het paard, dat onrustig heen
en weer bewooq, en nu en dan onqedul-
dig het hoofd in den nek gooide.
--Hij doet niet als een paard, dat zoo'n
langen tocht achter zich heeft," merkte
Bud's moeder bewonderend op. ,,U moet
al een heel moedige kleine paardrijdster
zijn, en ook verder in alles een heel moe-
dig vrouwtje. Buddy had u daarvoor niet
mogen sturen enkel om mij dat geld te
brengen, als een looper bij een banki Maar
ik ben toch blij, dat hij het deed! En ik
wou, dat u er in toestemde om te blijven
zulk een muziekmiddaq heb ik niet ge-
had, sinds Buddy ons verlaten heeft. U
zoudt hier bij ons kunnen blijven en u be
kwamen voor concertzangeres, zooals uw
plan is. Ik ben maar een oude vrouw op
een hoeve met een afgedragen zonmehoed
op maar ik heb mijn Buddy les gegeven
en hebt u hem wel eens gehoord
,,Een oude vrouw met een afgedragen
zonnehoed op o, hoe kunt iu dat zeg
gen? U is de kranigste vrouw van de
lebeele wereld!" Marianne's stem werd
ujna door tranen verstikt toen zij dit ver-
<1 aarde. ,,Ja ik heb hem hooren spe-
en uw Buddy, maar
,,Dit is wel de vreemdste manier, -die ik
ooit geizien heb, om een paard te koO'P te
comen aanbieden," voegde Bob Birnie
iier drc-ogjes aan toe, over zijn baard
>trijkend terwijl hij naar de twee vrouwen
ceek. ,,Het zal ons heel aangenaam zijn
lis je wilt blijven meisje; maar je hebt mij
jevraagd een prijs voor dit paard te noe-
nen; nu zou ik eerst graaq een paar vra-
'en willen doen. Hoe sue] zeg je, dat hij
jeloopen heeft?"
j—BsrasaaMi jiK-a-.
NEUZENSCHE COURANT
Eenig Importeur E. Ottermann Co'« Handel Mij.. Amsterdam FabriUnte: Henkel Cie. A. G.. Dusseldorf
(Slot volgt.)
