ALGEMEEN HIEUWS- EN AOVERTENTIEBLAD VOOR ZEEUWSCH-VLAANDEREN.
FRisa
9 BAA!
(Mo 8328
Vrijdag 25 Januari 1929
69r Jaargang
Eerste Blad.
Gevoelsbeschaving.
SowbQy.
AS**U«INTSMUS:
FBTTILLXTO*.
BINNENLAND*
30-35-40-50cf.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
1-WicUztJ.
Binnen Ter Neuzen f 1,40 per 3 maanden Buiten Ter Neuzen fr. per post f 1.80 per 3 maanden Bij vooruitbetahngfr. per post f 6,60 per jaar
Voor Belqie en Amerika f2,25, overige landen 2,60 per 3 maanden fr. per post - Abonnementen voor het buitenland alleen bq vooru.tbetaling.
Dit blad verschijnt iederen Maandaq-, Woensdaq- en Vrijdaqavond.
BEKENDMAKING.
Burgemeester en Wethouders van TER
NEUZEN brengen. ter openbare kennis, dat
door het kantongerocht Ter Neuzen op 27 De
cember 1928 is veroordeeld:
HERMANUS WOUTERS, slager, wonende
te Ter Neuzen, Donze-Visserstraat 41-43, ge-
boren te Bladel, 15 Februari 1881, tot 25,
boete suhsid:air 10 dagen hechtenis, wegens
het ten verkoop in voorraad hebben van. worst,
welke niet voldoet aan de eischen gesteld
krachtens de War-en wet. (Gekookte worst met
te veel zetmeel en toevoeging van kleurstof.)
Ter Neuzen, den 24 Januari 1929.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
J. HUIZINGA, Burgemeester.
B. I. ZONNE V ULLE, Secretaris.
Dit artikel is niet bedoeld als een on-
gevraagde recensie en oojc met als een
uitvoeiige bespreKing van een Poekje, dat
dezer aagen onaer aezen eemgszms
eigenaardigen titel is verschenen, en
waarvan ae titel, althans op het eerste
gezicht, wel wat in scrijd scmjnt met den
inhoud.
in het algemeen zouden wij de vraag
wel eens kunnen stenen, of een menscn
iets leeren kan uit een boek. "Wij trekken
natuurlijk met in twijiel de kwescie, ot de
eene mensch iets leeren kan van een ander
menscn daaraan twijteien wij geen
oogenPiik. Men behoeit den invioed en
de beteekenis van alle onderwijs, monde-
ling en schriftelijk gegeven, nog niet te
overschatten om tocn wei vast te willen
houden aan en ook dankbaar te zijn voor
den invioed, die daar ook door het woord,
ook door het geschreven woord, van den
een op den ander kan uitgaan. A1 dit
schrijven en lezen heeft toch hooger doel
dan alleen maar bezighouden, amuseeren
of afleiden; diepere motieven en hoogere
bedoelingen leiden de menschheid, mogen
en kunnen haar althans leiden. Maar ook
al houden wij aan de groote beteekenis
van het geschrevene gaarne en met stel-
ligheid vast, dan staat daarnaast toch ook
weer onze zeer zekere overtuiging, dat
deze invioed niet al te hoog moet worden
aangeslagen, en dat wij dus goed zullen
doen om niet alle heil en alien invioed van
het geschrevene te verwachten. Men
schijnt dit wel te denken, en men treedt
gaarne en soms zelfs brutaal met deze pre-
tentie op, maar dan zegt men te veel of
denkt men te weinig.
iDe dingen zijn niet enkel uit boekjes te
leeren. Stoomcursussen mogen een enkele
maal dienst kunnen doen dit is toch
nimmer de ideale manier van on
derwijs en opleidihgschriftelijke
cursussen mogen hier of daar het
persoonlijke en mondelinqe onderwijs
kunnen vervangen, bij dit alles ont-
breekt toch wel altijd iets, dat meesten-
tijds vrijwel onmisbaar is: het persoon
lijke element wordt uitgeschakeld, de wis
door
B. M. BOWER
23) (Vervolg.)
Honey wierp hem van onder haar wim-
pers een aanmoedigenden blik toe, maar
Bud verkoelde en deed een stap achteruit.
,,Ik zie, dat men hier kan logeeren. Ik
heb een pakpaard en twee rijpaarden bij
me" n 'k ze binnen de omheining bren
gen Ik heb niet graag, dat ze den gehee-
len dag niets dan hooi eten. Anders kan
ik terug gaan naar de beek en daar kam-
peeren."
„Wel neen; brengt u de paarden maar
even binnen de kraal en dan kunt u hier
wachten tot oom terug komt", zeide ze
met haar uitnoodigend glimlachje. ,,De
menschen kunnen altijd bij ons komen
dat is gemakkelijk voor ze. Er moet toch
een plaats in de vallei zijn, waar ze logee
ren kunnen. Ik kan u niet beloven, dat
oom u een betrekking zal geven, maar we
eten kip en knoedels vanmiddag! En de
post komt tegen twaalf uur; daar zult u
toch wel op willen wachten."
Ze stond in de deur toen hij met de
paarden langs kwam en hem goed op-
nemend, trad ze op hem toe en hield hem
staande toen ze de kisten boven op de
bagage gewaar werd. ,,U doet beter. die
dingen hier te laten", ried ze hem aan. ,,Ik
zal ze m de zitkamer bij de piano zetten.
L'eve Hemel, u lijkt wel een heel orkest!
Als u spelen kunt, dan kunnen wij mis
schien samen muziek maken op het bal en
oom David de kosten van een strijkje uit-
selwerking ontbreekt, er is geen gelegen-
ne*d toe geaacntenwisseiing, ae tijne
nttanceeringen en kieine biA.onderheaen,
die van persoon op persoon kunnen m-
werken, woraen genusc, en aat vaak met
zonaer groote en mijvenae scnade. Daar
zijn menscnen, die beweren, dat zij liever
een preek lezen dan dat zij die aanhoo-
ren. ik zou zoovets aneen willen toege-
ven, ais het tocht in de kerk, als er erg
genoest worat, ot wanneer de voorganger
uaickeit. in normale omstandigheaen is
een pteek beaoeid om te woraen uitge-
sproken en aangenoord, daargeiaten aan
nog net teit taat ook ter spraKe zou moe-
ten komen ais wij hier over radio-pree-
ken hanaeiden), dat de omgeving van zoo
groote beteekenis kan zijn.
Maar povenaien neboen wij tegen al
dit scnriltenjke onderwi]s en tegen al dit
willen leeren uit boeken en brochures nog
een groot en geweid,g bezwaar: wie dit
willen, vergeten, dat niet iedereen alles
leeren kan; zij verkezen uit het oog, dat
de ware kennis geen kennis is die uit het
hoOi.d kan woraen geleerd, die kan wor
den aangeleerd. flier kunnen wij noemen
woordjes ais: aanleeren, dressuur, af-
richcen, en meer dergelijke, die alle een
minder gunstigen kiank hebben en
terecnt.
Zoo ken ik iemand, die wilde leeren
schaken, en die zich nu enkele handlei-
dingen heett aangeschaft, die hij druk en
ijverig zit coor te werken. Hij leert dan
de zetten, de regels, de verschillende ope-
ningen, die gangbaar zijn, zetten, die wor
den aanbevoien en die niet aanbevelens-
waardig worden genoemd; maar
schaken kan hij dan nog in geen enkel
opzicht. En het is en blijtt ook de groote
vraag, of hij het coit leeren zal.
Een ander wil gaan tennissen, en koopt
nu een geillustreerde handleiding voor
dat spel. Dat kan interessant zijn, en on-
getwijfeld zal iemand, die er ,,kijk" op
heeft, en die dit mooie spel al wat heeft
beoefend, uit een werkelijk goede hand
leiding veel kunnen opsteken. Maar wie
het nooit deed, en wie misschien door een
of ander gebrek wordt gehinderd, of wie
de noodige lenigheid en vaardigheid mist,
kan nog zooveel handleidingen koopen en
bestudeeren als hij of zij maar wil, een
goed speler wordt zoo iemand nooit.
Zijn er haast niet voor alles en alien
schrirtelijke leergangen tegenwoordig?
Voor den inmaak en voor haarwasschen,
voor schaken en tandzorg; voor Engel-
sche handelscorrespondentie en kanaries;
voor schoonschrijven en stoelgang; voor
kippenhouders en Latijn; voor het onder-
houd van vuurwapenen, chauffeeren,
vioolspel, enGevoelsbeschaving?
Maar ook al gelooven wij, dat er uit al
die boeken en boekjes wel iets en soms
zelfs wel veel te leeren valt, het zal er
toch wel erg van afhangen, welke neigin-
gen en kwaliteiten de gebruiker van zoo'n
handboek bezit; iedereen kan niet alles
leeren; iedereen heeft niet voor alles aan-
leg en gevoel; er zijn ook dingen, die niet
geleerd kunnen worden. Iemand kan het
of hij kan het niet. De beste cursus zal
dan soms falen. En een onafwendbaar
echec kan het gevolg zijn.
Mogen wij dit nu als toegegeven en
afgesproken beschouwen, dan heb ik het
sparen. In ieder geval kunnen we samen
spelen en echt plezier hebben."
Bud had het vreemde gevoel, dat Honey
met haar lippen dingen zeide, die in het
geheel niet overeen kwamen met haar ge-
dachten. Hij hield haar tersluiks in net
oog, toen hij de kisten losmaakte en hij
had er op kunnen zweren, dat hij haar
iemand zag wenken, die achter de kanten
gordijnen van het dichtstbijzijnde raam
zat. Achteloos keek hij dien kant uit,
doch het gordijn bewoog niet. Toen hij
zich omkeerde hield Honey haar handen
al op om de guitaar en de mandoline van
hem aan te nemen, zoodat Bud ze haar
overgaf en doorliep naar de omheining.
Hij keerde niet naar het huis terug. Een
oude man was aan het werk bij een ma-
chinebergplaats, die tegen het dichte
struikgewas aan stond en toen Bud nader-
bij kwam, liet hij zijn werk in den steek
en kwam naar hem toe met korte stapjes,
den rug gekromd en de armen slap langs
het lichaam hangend.
Hij had een langen, grijsachtig-zwarten
baard en zijn scherpe blauwe oogen ston-
den diep onder de dikke, borstelige, witte
wenkbrauwen. Het scheen een vriende-
lijke, oude man, wiens belangstelling in
t leven nog even groot was als in zijn
jeugd, niettegenstaande zijn zwak
lichaam. Hij wees Bud waar deze de
paarden heen moest brengen en de wijze
waarop hij hem behulpzaam was bij het
losmaken der touwen deed zien, dat hij
het zijn leven lang had ^edaan.
Met belanqstelling luisterde hii naar al
het nieuws, dat Bud hem kon vertellen en
toen hij ontdekte, dat Bud zoo juist van
de „Hoefijzerhoeve" kwam en dat hij daar
weg was gezonden, omdat hij met Dirk
Tracy gevochten had, grinnikte de oude
van plezier.
,,Nou, nou, ik wil gelooven, dat je daar
verder vrij gemakkelijk, en kan ik op de
instemming mijner meeste lezers zeker wel
rekenen, indien ik beweer, dat ook goede
manieren niet zijn aan te leeren. Een
handboek hierover zou men aan allerlei
menschen in handen kunnen geven zon-
der dat zij er iets ,,anders" door werden.
Zells dreigt hier een niet gering en niet
denkbeeldig gevaar. Het, is namelijk zeer
wel mogelijk, dat iemand, die nu voor-de-
voet-op begon met de vermaningen en
voorschriften uit zoo'n handleiding op
te volgen, en keer-op-keer misgreep, en
juist door dit maak-werk een zoodanige
houtengheid en opgelegdheid verkreeg,
dot alle natuurlijkheid nu verder van hem
geweerd was, en alles, wat goed was ge
leerd en ook goed was bedoeld, nu ver
der door anderen werd gezien als on-
natuur.
z,oo ken ik iemand, die zeker eens
'n keer een lesje heett gekregen, dat hij
a.s hij op bezoek kwam, zijn eene hand-
schoen moest uitdoen, voordat hij iemand
een hand aanbood. Ik heb het bijgewoond
(en ik sta dus voor de historiciteit van dit
verhaal in), dat deze persoon bij de in-
staiiatie van een nieuwen burgemeester
in een van de aanzienlijkste gemeenten
van ons vaderland, nu ook werkelijk een
handscnoen uitdeed maar -hij bood den
verschen Edelachtbare gui zijn met een
dikken bruinen en nog wel gevoenden
g.ace-handschoen voorziene rechterhand!
Aangeleerd, maarverkeerd opge-
vangen ot toegepast, en dan vooral daar-
om blijkbaar zoo geheel verkeerd geleerd,
omdat de heele bedoeling van deze be-
scnaafde manier met was doorzien of
vers^aan.
Er is, mevrouw Jeanne Kloos, geb.
Reijneke van btuwe heett ten deze vol-
koineu genjKi er is gevoelsbeschaving.
Deze bescnaving kan men met aanleeren,
met voorzeggen, niet souttieeren, men
heeft ze or men heett ze met. Uok het
voorcrettelijk „handboek' van deze
scnrijlster ,,voor huis* en gezelschaps-
leven zal geen enkei mensch, die tot nu
toe geen manieren bezat, manieren bij-
brengen; men heett deze beschaving of...
men neeft ze niet.
Het woord gevoelsbeschaving" is van
deze schrijtster zeit. Wellicht zal nog
koicen iiju nee octrooi op dit woord aan
haar naam verbonden biijven, de naam
is zoo goed, dat hij stelhg wel spoedig
meer gemeen-goed zal woraen. Wat ver-
staat nu mevr. Moos daaronder? Zij zegt
't duidelijk: ,,lk bedoel hiermede de inner-
lijke bescnaving, die elk mensch van tijn
gevoei eigen is, mt welken stand hij ook
zij, en die de onderlinge samenleving tot
iecs werkelijk aangenaams maakt. Men
wordt hierbij door zijn intuitie geleid; en
hij, die van nature „gevoelsbeschaafd"
is, zal in den omgang zeif wel weten, hoe
zich te gedragen in de meest verschillende
omstandigheden des levens; hij bezit zelf-
beheersching en onderscheidingsvermo-
gen; hij kan zich verplaatsen in den ge-
moedstoestand van andere menschen; en
door ieder, die hem kennen leert, wordt
hij geeerd en geliefd. De gevoelsbeschaaf-
de onderscheidt zich door zijn oogopslag,
zijn gelaatsuitdrukking, zijn houding, zijn
gedrag, zijn klank van zijn stem. En de-
genen, die met hem in aanraking komen.
je handen vol aan had", zeide hij. ,,Dirk
is nog zoo'n gemakkelijke niet om af te
ranselen".
Bud wilde weten waarom onmiddellijk
verondersteld werd. dat hij Dirk afgeran-
seld had en grootvader grinnikte op-
nieuw. ,,Nou, als je Dirk niet op zijn kop
had gegeven, dan zou je niet weggestuurd
zijn," zeide hij en toen had hij auerhande
praatjes om dit te bewijzen. Dirk Tracy
was, volgens grootvader, de werkelijke
baas van de ,,Hoefijzer-hoeve" en Bart
was niet meer dan een stroopop.
Dit alles kon Bud niet veel schelen,
maar grootvader praatte graag en zoo
kwam Bud heel wat te hooren, terwijl zij
met hun beiden de paarden verzorgden en
daarna samen naar het hek der weide
slenterden. Grootvader bewonderde Smo
ky, hij bekeek hem van alle zijden en aaide
zijn manen en voorhoofd met een teeder-
heid, die den waren paardenliefhebber
verried.
,,Ik wed dat hij goed kan loopen", zeide
hij, Bud veelbeteekenend aanziende. ,,De
jongens spraken over een wedren die ze
hier Zondag willen houden. We hebben
hier een harde, rechte, droge beek-bedding
waar alle steenen zijn uitgehaald, zoowat
een mijl lang; daar zullen zij een paar
paarden laten rennen. Dat doen ze meest-
al op Zondag als er weinig werk is. Je
zoudt mee kunnen doen, als je toch hier
in de buurt bent." Hij streek zich met de
handen over den rug, hield zijn hoofd een
weinig op zijde en wierp door zijn half ge-
sloten oogleden een blik op Smoky, ter
wijl hij in zijn zakken naar papier en tabak
zocht om er een cigaret van te rollen.
,,Ik zou zelf best een paar dollars op dat
paard willen zetten," merkte hij op, ,,als
je me verzekeren kan. dat hij kan loopen.
Je zult zoo'n ouden kerel, als ik ben, geen
leugens vertellen, is 't wel, mijn jongen?"
voelen zich aanstonds bij hem op hun ge-
mak; zij weten met zekerheid, dat hun
vercrouwen op hem goed is geplaatst; en
dat al hun uitmgen bij hem veilig zijn."
Natuurlijk moet nu echter ook hier niet
woraen overdreven. Dit doet mevrouw
Kloos, naar het ons voorkomt, op twee
punten. Vooreerst overdrijtt zij schro-
melijk, als zij beweert, dat deze aarde een
paradijs zou zijn, wanneer alle menschen
gevoeisbeschaard waren. Aij had even
goed een beter, misschien scbijnbaar wat
zwakker, maar in den grond en op den
duur toch sierker argument kunnen ge-
bruiken als zij er op aan wil dringen, dat
iedereen er naar streven zal iets van deze
onwaardeerbare eigenschap der gevoels-
besciiavmg te verwerven. En wij zijn
het roerend met deze scflrijfster eens, ais
zij het voimondig erkent, dat gevoeisbe-
scnaving natuurnjk met geheel kan wor- j
den aangeleerd, maar wel kan worden
ontwikKeid en tot grootere uitbreiding
kan worden gebracht, waarvoor dan de
gezeiscnapsvormen bestaan en allerlei
conventies, die geenszins verdienen ge-
minacht of beiacnelijk gemaakt te wor
den, omdat zij het immers zijn, die ge
noemd mogen worden: „de regelen van
het spel des levens".
Mevrouw Moos overdraft echter mijns 1
inziens aan ook nog op een tweede punt,
kuj heett namelijk een aparte paragraaf
gewija aan oeantwoording van de vraag:
,,wat chic is i oegegeven kan weer wor
aen, aat iedereen nnsscmen de beteeke
nis van dit woord kenf, maar dat het m-
tusscnen toch moemjk is om precies te
aeiimeeren, wat dit woord omvat. Hier
staac nu meening tegenover meening. Het
is juist zoo mooi, ineenen wij, dat deze
schrijtster in het begin van haar boekje
duiaenjk heett doen uitkomen, dat ge-
voeisoeschaving niets te masen heett met
eemgen stand, maar dan had een bespre-
king van „chic en aires wat daarmede
veroand houat, hier, in dit boekje, ook
met mogen voorkomen. Dan is het erg
vnenaenjk, dat het bezit van gevoelsbe
schaving niet wordt verbonden aan een
bepaalden kring, doch moest bij verdere
uitwerking van deze zaak alles ook zoo
ruim biijven. En het is reeds dadelijk een
beperking, als nu aan een begnp als
„chic aandacht wordt gewijd. Chic en
gevoelsbeschaving kunnen absoluut los
van elkaar zijn. 1 och zal ook op den
duur Bat willen wij toegeven chic
(wil zij chic biijven) het zonder echte ge
voelsbeschaving niet kunnen stellen. Chic
kan toch vernis zijn, echte chic maar
dan zouden wij liever niet meer van
,,chicwillen spreken! echte chic
komt van binnen uit en kan er nooit van
buiten worden opgelegd.
Onze tijd heeft aan veel behoefte. Wa-
re cultuur is schaarsch; echt vertrouwen
is maar al te veel zoek; echte ijver ont-
j breekt velen, en ook aan ware gevoelsbe-
j schaving mankeert maar te veel. Moge
echter de lectuur van een handboek als
het hier aangeduide steeds meerderen
overtuigen of in hun overtuiging ver-
sterken, dat een gelukkig samenleven in
maatschappij en gezin het niet zal kunnen
stellen zonder echte gevoelsbeschaving.
Dit woord, deze naam alleen, zegt reeds
zoo veel. En haast genoeg.
Bud gaf hem een cigaret, die hij zoo juist
had gemaakt. ,,Neen, vadertje, ik zal je
niets voorjokken," lachte hij. ,,Je bent
een veel te goed paardenkenner."
,,Nou dan, kan hij loopen? Je woord
er op."
„Dat zou ik wel denken. Hij heeft ten-
minste nog nooit tevergeefs een koe na-
gejaagd, zeide Bud voorzichtig.
Heeft hij ooit voor geld geloopen?";
de oude man stond dan eens op zijn tee-
nen, dan op zijn hielen en bewoog zijn
schouders voor- en achterwaarts.
..Neen, voor geld nooit. Voor de aar-
digheid heb ik hem wel eens een keer of
wat laten rennen om te zien of ik de jon
gens kon achterhalen."
,,Bah! Dat is de manier niet! Daar heb
je niets aan! De oude man spuwde kwaad
in het stof op den grond. Toen bedacht
hij zich. ..En kon je ze achterhalen?"
vroeg hij scherp.
,,Nou, of ik!" Bud keek hem verwon-
derd aan, wilde er eerst nog wat bijvoegen,
doch liet het er ten slotte bij.
Grootvader bleef hem nog even aan-
staren terwijl zijne blauwe oogen van in-
wendige opwinding schitterden. „Hoor
eens. jongen", begon hij plotseling. ,',Laat
ik je eens wat vertellen. Zoo iets moet
je nooit weer doen. Als je een paard hebt.
dat beter loopt, dan de paarden van ande
ren, zorg dan, dat je wat met hem ver-
dient. als is 't niet meer dan een kwartje.
Verdien iets met hem. Dat moet je met
alles doen waar je mee bezig bent; je moet
er wat mee verdienen! Wat uit je zak
gaat, daar wordt je niet beter van, maar
wel van wat er in komt. Denk daar maar
altijd aan. Als je je paard tegen andere
paarden laat loopen. wed dan op hem. en
danschreeuwde hij woest, terwijl hij
zijn vuist met kracht in zijn andere hand-
palm liet neerkomen, laat hem als eerste
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN.
I
DE
17
per'/a pond
DR. C. LELY t.
Dinsdagmiddag is op 74-jarigen leeftijd
overleden de oud-Minister van Waterstaat dr.
C. Lely.
De hcer C. Lely werd op 23 September 1854
te Amsterdam geboren. In 1875 promoveerde
hij te Delft tot clviel ingenieur. In 1883 werd
hij ingenieur van hot wate'rschap De Schip-
beek; van 1886 tot 1891 was hij ingenieur van
de Zuiderzeevereeniglng.
In 1891 trad' hij als Minister van Water
staat, Handel en Nijverheid toe tot het mini-
sterie-Tak van Poortvliet en toen dit id 1894
ten val werd gebracht, aanvaardde hij het lid-
maatschap van de Tweede Kamer. Tot hjj in
189.7 opnieuw als Minister van Waterstaat op-
trad in het ministerie PiersonGoeman Bor-
gesius, tot welks naam van „Ministerie van de
Sociale rechtvaardigheid" hij niet weinig heeft
bijgedragen. Van 19021905 was de heer Lely
gouverneur van Suriname. Teruggekeerd,
werd hij opnieuw lid' van de Tweede Kamer,
om in 1910 naar de Eerste Kamer over te
gaan.
In het kabinet-Cort van der Linden aan
vaardde de heer Lely ten derde male het Mi-
nisterschap, en weer voor Waterstaat, in welke
kwalitelt hij de kroon zette op het werk van
zijn leven, door de aanneming van de wet tot
afsluit.'ng en drooglegging van de Zuiderzee-
Ter gelegenheid van zijn zeventigsten ver
jaardag werd hij op grootsche wijze gehuldigd.
Dr. Lely was Dinsdagmiddag nog werkzaam
aan het schrijven van een brochure. Toen ech
ter zijn dochter tusschen 4 en 5 uur zijn ka
mer binnentrad, vond zij haar vader bij zijn
schrijftafel neerliggen. De levensgeesten ble-
ken reeds te zijn geweken.
aankomen!" Zijn stem sloeg over van op-
winding.
Plotseling zweeg hij en zijn armen vie-
len slap langs zijn lichaam, zijn schouders
kromden zich naar voren. Hij schudde
met het hoofd, bromde in zijn baard en
wierp een sluwen blik op Bud.
„Als ik dat zelf had toegepast, zou ik
nou niet hier bij mijn eigen zoon rond moe-
ten ploeteren", klaagde hij. „Als ik de
kwartjes in mijn zak had gehouden, dan
zou ik nou een paar dollars voor me zelf
hebben. Natuurlijk", voegde hij er haas-
tig bij, ,,krijg ik zoo nu en dan ook wel
eens wat. Ben te oud om zelf te rijden,
te oud om te werken, maar ik verdien zoo
nu en dan eens een dollartje op een goe-
den renner."
Weer trad hij op Smoky toe en voelde
met zijn hand naar de beenspieren om te
zien of hij fouten kon ontdekken: toen„
terwijl hij met moeite recht op ging staan,
klopte hij het paard bewonderend tusschen
de voorbeenen, legde toen de hand op
Smoky's nek en keerde zich langzaam tot
Bud.
,,Hoor eens, jonge man. er is behalve
jou en mij op het ooqenblik geen mensch
hier op de plaats. Wat zou je er van zeq-
gen, a's je dat paard van jou het zadel
eens oplei en hem eens mee nam naar de
renbaan; ik zou hem qraag eens zien loo
pen. 't Lijkt me anders een best paardje
toe."
Bud aarzelde. ,,Ik heb er niets on tegen,
hem eens te laten loopen, grootvader, als
ik wist, dat ik daar iets mee verdienen
kon. Ik moet door de wereld komen en ik
zou er graaq komen voor dat ik al mijn
tanden ben kwijt qeraakt. Kan Smoky mij
een naar dollars bezorgen. dan ben ik uw
J"
man!
(Wordt vervolgd.)
