'IK GA TOT HET UITERSTE. IK ZIE DAAR NIETS VERKEERDS ZATERDAG r\ 7 ME11988 \C ZATERDAG IQ 7 ME1198810 olk lig Nog niet rijp Te laat Geheim Vals geld DS 70 Herstel Geen succes Paranormaal W E E K E D; rH*rvi «e, wr*. j - FOTO'S WILLEM MIERAS mist mden zorgen dat je de kampen de. Partijmensen zaten ,op alle ijke posities in de concéntratie- i. Ze slaagden er zelfs in om be- ;e mensen over te plaatsen naar lampen", hele communistische systeem tijdens de oorlog door en Bauer lij in het systeem opnemen. Ik chter beloven geen vluchtpogin- jmdememen want anders zou het gevaar lopen". Zwart had me de kans om te ontsnappen, hij kelfs in werkcommando's terecht gecontroleerd in Berlijn werkten, manier kon hij lichamelijk goed n. :orgt er na een paar maanden t Zwart als tolk terecht komt bij ipsecretariaat van de Sicherheids (SD). „Ik registreerde de binnen- le gevangen". Al snel maakt hij misbaar voor zijn Duitse com- it en krijgt zodoende steeds meer En daar maakt hij gebruik van. I hij heel wat levens redden door en die op de executielijsten staan, dere 'veilige' naam te geven. Een personen die hij zo redt is Daan rze. „Maar dat was nog moeilijk, ij wilde totaal geen andere naam. g hij als een soort verraad. Ik heb owat moeten dwingen om mee te i. Hij stond op de dodenlijst en al iet een andere naam kon hij de ntspringen". rt heeft het betrekkelijk goed in mp. Hij hoeft niet op het appel ijnen en kan in zijn eigen kan- slapen. De communisten vertrou- em weer en zijn SD-chef is tewe er hem. vijl hij zo goed en zo kwaad als het robeert de oorlog door te komen :rt begin '44 een groot aantal leden et Nationaal Comité in Oranien- rlet staat onder leiding van Koos ik en het vertegenwoordigt de rolitieke partijen, de RKSP, CHU, SDAP, liberale Staatspartij en de inig Democraten. Alle partijen dtzondering van uiterst links en rechts. jar eerder is het Comité al opge- ;n de leden worden behandeld als ars. Ze verblijven eerst in St.-Mi- >estel maar worden vervolgens op n gezet omdat de invasie er zit aan ïen. rink kent Zwart als een lastige uwer die de AJC-bijeenkomsten -erstoord heeft. Hij schrikt dan ook j hem ziet, maar later worden ze menden. binnenkomst van de leden van het naai Comité zorgt Zwart ervoor 'veilige' baantjes krijgen en nodigt c vaak uit in zijn barak. Een verve 's verder op ende pagina b vervolg van vorige pagina lende bijkomstigheid is echter dat de SS'ers vaak in Zwarts barak komen. De medewerkers van Zwart moeten name lijk pornografische geschriften voor de SS'ers uittypen waarmee de soldaten goede zaken doen op de ruilmarkt voor genotmiddelen. Dat ziet Zwart niet zo zitten. Niet dat hij iets heeft tegen por nografie, hij wil echter niet dat de SS keer op keer 'zijn' kantoorbarak binnen komt. Om die reden stopt hij een van de doorslagen tussen de post voor zijn com mandant, die na ontdekking Zwart de huid vol schelt. Hij wijst er echter op dat hij als gevangene de SS niets kan weige ren. Dat ziet de commandant ook in en hij verbiedt vervolgens de SS'ers om ooit nog een voet in de kantoorbarak te zet ten. „Moet je nagaan", zegt Joop Zwart met een hoog lachje. „Het was de SS ver boden om in hun eigen kamp een barak te betreden". Zwart maakt handig gebruik van het verbod en belegt nu nog regelmatiger vergaderingen met de vooraanstaande le den van het comité. Zowat elke zondag middag komen Zwart, Koos Vorrink en Klaas Torenstra (SDAP), Ben Telders (Liberale Staatspartij), Jan Schouten en Victor Rutgers (ARP), Johan Ringers (CHU) en Tim Verschuur (RKPN) bij elkaar. „Na D-day leefden we in een soort roes. Binnen korte tijd zouden wij en Nederland bevrijd zijn en om die re den gingen we ons bezig houden met de vraag hoe het land geregeerd moest wor den". De Oranienburggroep besluit dat het toekomstige kabinet moet bestaan uit le den van de eigen groep. Opvallend is dat in de andere kampen precies zo gedacht wordt. Telders mag dus premier worden, Vorrink vice-premier en hij krijgt tevens het beheer over Onderwijs en Voorlich ting, Schouten Financiën, Rutgers Justi tie, Ringers Wederopbouw, Verschuur Sociale Zaken én Joop Zwart staatsse cretaris onder Telders. „Want ik was een handige jongen en kon van alles rege len". Van Kleffens zal als enige van het Londense kabinet een plaatsje aan de re geringstafel krijgen. Hij krijgt van de Oranienburggroep buitenlandse zaken. De groep besluit op een van die zondag middagen dat Nederland na de bevrij ding niet rijp is voor een democratie. Het militair gezag zal flink wat jaren de feite lijke macht moeten uitoefenen en voor komen moet worden dat politieke par tijen er opnieuw „zo'n puinhoop" van maken. Een aantal maatregels van de be tetters, zoals de arbeidsdienst en een ar beidsfront in plaats van de oude vakbon den, ziet het comité ook wel zitten. Zwart is momenteel de enige persoon van de Oranienburggroep die nog in le ven is. Controle van de juistheid van zijn "oorden is dan ook onmogelijk. Tijdens een van de laatste bijeenkom sten in Zwarts barak, december '44, werd besloten om direct na de bevrijding een nationaal front in het leven te roe pen. De naam was vlug gevonden: Neer lands Herstel. Vanaf dat moment zet Zwart zich in voor Neerlands Herstel en tot op de dag van vandaag probeert hij de beginselpunten van destijds uit te voeren. Begin '45 is het uit met Zwarts 'goede leventje'. De SS ontdekt dat er allerlei onregelmatigheden op het SD-kantoor in Oranienburg gebeuren en geeft opdracht een groot aantal mensen te liquideren. Zwart en de meeste van zijn vrienden be horen tot de ter dood veroordeelden. De SS voert in alfabetische volgorde de ter dood veroordeelden af en dat is Zwarts redding. Als de laatste groep van 21 mannen aan de beurt is, met Telders en Zwart, beginnen de westelijke geallieer den een grootscheeps bombardement van het gebied rondom Oranienburg. De executies worden uitgesteld omdat het constant luchtalarm is. De aanvallen van de Amerikaanse en Britse luchtmacht duren echter zo lang en zijn zo hevig dat de bevelvoerende SS'ers besluiten te ver trekken. Ze geven opdracht de laatste groep over te brengen naar Bergen-Bel- sen en daar om te brengen. Zwart en Telders bereiken levend Ber- gen-Belsen en nemen bij aankomst de namen aan van medereizigers die de twee dagen durende tocht niet overleefd hebben. „Telders heeft het helaas niet overleefd. Negen dagen voor de bevrij ding door de Britten stierf hij aan onder voeding". De overlevenden van de Oranienburg groep bereiken veel te laat en te zwak Nederland om nog enige invloed uit te oefenen of de vorming van een regering. Bovendien missen ze de invloedrijke Tel ders. De Londense groep en de mensen die vast zaten in St.-Michelsgestel heb ben al een coalitie gesloten en leveren zelf de mensen voor een nieuwe regering. Alleen Ringers wordt gevraagd toe te treden tot het kabinet en wordt minister van wederopbouw. Een staatssecreta riaat zit er voor Joop Zwart helemaal niet in. De mensen in Den Haag vinden Joop Zwart te gevaarlijk. Zeker als hij een rapport schrijft over Oranienburg. In dat rapport noemt hij allerlei namen van Ne derlanders die zich in het kamp schuldig hebben gemaakt aan diefstal, roof en moord. „Ik kan het niet hebben als de verkeerden worden beschuldigd. De SS'ers hebben beslist niet alles op hun geweten". Als hij het rapport laat lezen aan Vor rink en Ringers vragen deze hem het nooit te publiceren. Ringers vraagt hem ook om naar Berlijn te gaan. „Want ik moest weg en ik ben ook gegaan. Ze von den ook dat ik weg moest, omdat ik vast hield aan wat we in het kamp hadden be sproken, aan ons plan voor Neerlands Herstel". Vanuit Berlijn speurt hij vermiste land genoten op en hield tevens bij wat er „uitgespookt werd in Oost-Duitsland". Daar kiijgt hij ook zijn kans om zijn po litiek archief aan te vullen. Sinds begin jaren '30 heeft hij al van alles verzameld over het internationaal communisme en tot op de dag van vandaag gaat hij daar mee door. Hij is ook niet te beroerd om allerlei inlichtingendiensten desgewenst informatie te geven. Het maakt hem niet uit of zo'n de dienst CIA of BVD heet. Zolang de gegevens maar gebruikt wor- Van mil heelt bijvoorbeeld Rost van Tonningen luist aangenomen dat er kampen geweest zijn en dat er Joden vergast zijn. Juist van mij en van niemand anders. - FOTO WILLEM MIERAS 'Een etter en een pestkop' den om de macht van de communisten in te perken. Na de oorlog is hij ook zijdelings be trokken bij de oprichting van de PvdA. Vooral omdat zijn vriend en schoonva der Koos Vorrink daarbij betrokken is. Korte tijd is Zwart nameljk getrouwd met Irene Vorrink. Het huwelijk levert een zoon op, Koos Zwart, die in de jaren '60 en '70 als radiopresentator bekend heid krijgt met zijn beursberichten over softdrugs. Na zijn terugkeer uit Berlijn, begin ja ren '50, koopt Zwart een drukkerijtje. Hij wil een Nederlandse Time uitgeven, maar van dat plan komt weinig terecht. Wel slaagt hij erin dusdanig grote ver warring binnen de CPN te stichten dat de partij honderden leden verliest. Hij drukt pamfletten met daarin beschuldi gingen en stuurt die naar trouwe CPN- leden. Omdat Zwart binnen de partij is opgegroeid, in Moskou heeft gezeten en veel communisten kent, weet hij precies hoe hij die actie moet aanpakken en wat hij in de pamfletten moet zetten. Als af zender gebruikt hij de namen van andere trouwe communisten. De hele partij is in rep en roer en niemand weet wat er pre cies aan de hand is. De enige die het door heeft is Goulooze maar die licht het partijbestuur niet in. Als Zwart er achter komt dat zijn oude leermeester hem door heeft, stopt hij zijn eenmansactie. Zwart heeft het in '60 helemaal bij links verpest als de politie ontdekt dat in zijn drukkerij vals geld gedrukt wordt om de Algerijnse rebellen te helpen. Hij heeft het vooral verpest, omdat hij tijdens een proces achter gesloten deuren wordt vrij gesproken. Iedereen denkt dat hij de trotskisten Sal Santen en Pablo Raptis heeft verraden. Zwart houdt echter vol dat hij niets met die inval te maken had maar dat een medewerker van hem de BVD getipt heeft. Zwart zit er niet mee dat hij niet meer lekker ligt bij links want om bewondering heeft hij nog nooit gevraagd. Zwart gaat in de jaren zestig voor El sevier schrijven. Dit op verzoek van de toenmalige hoofdredacteur H. Lunshof. Zijn taak is alles wat maar enigszins riekt naar links, en dat was in die tijd heel erg veel, neer te sabelen. Na verloop van tijd merkte Zwart dat bij Elsevier niet de juiste geest hangt. Ook Lunshof was die gedachte toegedaan en tesamen met enkele companen besluiten ze om Accent op te richten. Zwart schijft onder vele pseudoniemen voor dat blad. „Ik heb namelijk tijdens mijn Tribune-tijd geleerd dat ik voorbestemd was om als naamloos journalist door het leven te gaan. Het is niet belangrijk dat je naam boven een verhaal staat, het is belangrijk wat er in het verhaal staat". Na twee jaar lukt het hem ook hier om buiten de deur gezet te worden. Tussendoor is hij ook nog betrokken bij de oprichting van DS 70. Voornamelijk omdat zijn vriend Frans Goedhart, even eens oud communist, bij die oprichting betrokken is. In die tijd heeft hij het blaadje De Uitkijk overgenomen en stelt voor het blad om te vormen tot een dag blad dat DS 70-achtige artikelen zal be vatten. Dat plan vindt echter geen ge nade bij de top van de partij. Uiteinde lijk besluiten 'de Haagse heren' hem te royeren. Na DS 70 schuift Zwart nog verder naar op in het politiek spectrum. Vanaf dat moment zoekt hij zijn companen voor de oprichting van Neerlands Her stel in extreem-rechtse kringen. Hij spreekt zelf liever van de 'vierde Stro ming', hoewel hij direct toegeeft dat ex- treem-rechts als typering ook wel klopt. „Extreem, ik ben nu eenmaal een extre mist. Alles zo scherp mogelijk stellen. Ik ga tot het uiterste en daar zie ik niets verkeerds in". Na de oprichting van de Nationale Centrumpartij besluit Zwart om eens bij die club zijn gezicht te laten zien. „Ik wilde zien wat voor troep dat was. Al snel was ik er achter dat de leiding niet veel voorstelde. Toen gingen ze ook nog rottige dingen uithalen, zoals demonstra ties tegen buitenlanders. Ik leerde daar echter wel allerlei figuren kennen die ik wel mocht. Alleen zaten ze op het foute paard". Nadat Janmaat de leiding heeft over genomen en term 'Nationale' heeft laten vallen gaat Zwart nogmaals kijken of die partij niets voor hem is. „Het bleef wei nig voorstellen, maar er zaten goede jon gens in. Wat mij vooral intrigeerde was dat het activisten waren. Ze zaten niet stil maar moesten alleen de juiste weg worden gewezen. Ik was zo verwaand dat ik dacht dat ik dat wel kon doen. Dat lukte natuurlijk niet". Het kan niet uitblijven. Ook bij de Centrumpartij beginnen ze hem na een tijdje een lastpost te vinden. „Want ik vond niet alles wat Janmaat deed goed. Zo vond ik het belachelijk dat ze 'niet links en niets rechts' waren. In de poli tiek kan dat niet". Zwart besluit om met Neerlands Herstel te proberen in het parlement te komen. Enkele van zijn strijdpunten zijn: 'Uit wijzing van buitenlanders die misbruik maken van onze sociale voorzieningen. Het stopzetten van uitkeringen aan aso ciale relschoppers en inrichting van werkkampen. Geen subsidie voor COC- geflikker ondanks CPN-PPR-PSP-in stemming daarvoor. Inhouding van ont wikkelingsgelden zolang de nationale schuld nog stijgende is'. Het zal ook dan niemand verbazen dat Joop Zwart nog steeds niet in het parlement zit. Tijdens deze periode krijgt hij contact met een zekere Henk Barendregt uit Rotterdam. Barendregt behoort tot de Nederlandse Volksunie van Glimmer veen en is woordvoerder van een groepje rechts geörienteerde zakenlieden. Tot dat groepje behoort ook mevrouw Rost van Tonningen. „Ik had haar nog nooit gezien, slechts één keer telefonisch gesproken, maar op een dag belde ze mij op en vertelde dat de politie bij haar een inval had gedaan. Ze belde dus zonder dat ze mij ooit had gezien. Ik had niet veel te doen en beloof haar om eens een kijkje te nemen. Dat heb ik gedaan, terwijl de politie daar een zootje rotzooi weghaalde. Ik zei tegen haar dat het volgens mij gewoon om een soort persrel ging en dat ik wel de pers te woord zou staan. Ik ben tenslotte zelf journalist en weet dat dat het de grootste rotzooi is wat op gods aarde rondloopt. Zo werd ik dus woordvoerder van haar. Dat was alles. Ik heb voor haar de jour nalisten opgevangen". Maar de weduwe Rost van Tonningen ont kent dat de concentratiekampen hebben bestaan. Ze ontkent dat er vergassingen zijn geweest. Hoe kan iemand die de Nacht- und Nebelkampen heeft overleefd, omgaan met zo'n persoon „Ik ben op rechts aan het zoeken naar sympathie. Zo is Barendregt voorzitter geweest van de Nederlandse Volksunie, geestelijk bepaald geen partijgenoot. Janmaat en zijn club; allemaal mensen die feitelijk op en enorme afstand van mij staan. Maar ik ben niet iemand die zegt, die en die deugen niet, daar moet ik niets mee te maken hebben. Ik richt mij nu tot het publiek. Ik heb een pro gramma en als ze dat onderschrijven dan is het goed. Ik ben geen zuiveringsraad. Van mij heeft bijvoorbeeld Rost van Tonningen juist aangenomen dat er kampen geweest zijn en dat er joden ver gast zijn. Juist van mij en van niemand anders". Joop Zwart gelooft niet dat zijn Neer lands Herstel ooit nog eens succes zal hebben. „Ik ben nu zover dat ik niet weet of ik nog wel drie maanden leef. Ik kan mij niets meer veroorloven. Boven dien, het blijft maar een splinterpartijtje. En daar komt nog eens bij dat al mijn vrienden sterven. En de jonge mensen die er bijkomen, zijn te jong, te onerva ren. Om die reden denk ik dat de vierde stroming niet zal slagen". Wanneer hem gevraagd wordt hoe het mogelijk is dat iemand in een leven zo van politieke kleur kan veranderen, blijft hij feitelijk het antwoord schuldig. Het maakt er zich met een dooddoener van af en zegt: „Hoe ouder, hoe wijzer". En zo blijft Joop Zwart actief met het rotzooitrappen. Want dat doet hij graag, hoewel hij tegenwoordig niet ecnt goed in staat is om nog veel te trappen. Zijn broze gezondheid laat dat niet meer toe. Vier jaar geleden zei hij tegen de Haagse Post: „Ik ben nu eenmaal een etter en een pestkop". En dat verklaart misschien veel. Misschien vindt hij het gewoon leuk om tegendraads te zijn. Als een fantoom uit een ver verleden stond plotseling Je remy Murphy voor de deur. Hij *as vroeger stressmanager bij multinational in New tork. Hij moest voorkomen "at overspannen werknemers over de rooie gingen. Dat was voorname taak, alleen al omdat stress het Amerikaanse njfsleven 800 miljoen gul- ,en Per dag kost. De bron van alarmerende cijfer is News- week, dat een omslagartikel net fenomeen heeft gewijd. Als stressmanager heeft Murphy onder onmenselijke druk gestaan, totdat hij tijdens een grimmige vergadering een revolver voor de dag haalde en daarmee grote delen van het verlaagde plafond aan flarden schoot. Dat is de laatste keer geweest dat hij als stressmana ger indruk maakte. Hij werd overgeplaatst naar de tot dan toe verwaarloosde afdeling aankoop potloden, waar hij niet gelukkig was. Vooraleer hij besloot zich in Nederland te vestigen („this is paradise, man!") had hij zich voorbereid op een nieuw leven in Los An geles, maar juist op tijd was hem ter ore gekomen dat de Stad der Engelen deze maand nog zal worden getroffen door een gruwelijke natuurramp, die in een van de somberste kwa trijnen van Nostradamus is voorspeld. Los Angeles zal van het continentale plat afschui ven, de diepten van de Stille Oceaan in. Daarom is Jeremy Murphy nu hier. Je ziet er afgebrand uit, zei Murphy bij wijze van begroe ting. Het verbaasde hem dat ik mijn redding nog niet had we ten te vinden in het Alterna tieve Geestesleven. Hij had on middellijk vastgesteld dat ik midden in een negatief span ningsveld stond. Hij drukte met zijn duim op mijn voorhoofd en mijn kruin en zei: „Je huid spanning is veel te hoog, ver boven de negentig. Nog een tik er bij en je scheurt open. Holis tisch gezien hang je als los zand aan elkaar. Geen wonder dat je een leesbril nodig hebt voor de kleine lettertjes". Niet alleen de huidspanning blijkt te hoog. Volgens de diag nose van Murphy sta ik bol van de onverwerkte afvalstoffen, veelal giftige zuren. Mijn biorit- miek vraagt nader onderzoek en tot is vastgesteld dat ik bui ten de gevarenzone zit heeft hij me verboden te fietsen of aan de elektrische bedrading te werken. Hoogstwaarschijnlijk slaap ik boven een bundel aardstralen of een vracht oud ijzer onder de vloer en Murphy beval me aan te gaan pendelen. Met zijn derde oog had hij waargenomen dat mijn aura veel te flets was voor een man van mijn leeftijd. Dat kan er op duiden dat mijn alpha-hersen- golven te breed zijn, te plat, en dat zou dan weer verklaren waarom ik niet tot de top van het bedrijfsleven ben door ge drongen. Wist ik eigenlijk wel dat edelstenen niet alleen bescher ming bieden tegen inflatie, maar ook een geneeskrachtige werking hebben? Murphy ver trouwde mij toe dat hij, dankzij zijn paranormale begaafdhe den, op telekinetische wijze naar Florence was gereisd en op die manier het ongemak van de lange treinreis had kunnen vermijden. Zonder wichelroede en tarotkaarten is het leven vol gens Murphy kaal en onvrucht baar en waarom gun ik mezelf de kans niet om via een cursus „Gesprekken met Dieren" in conversatie te treden met een gorilla die in een vroeger be staan dichter is geweest, of hof nar in Versailles? Jeremy Murphy heeft hier te lande aansluiting gevonden bij de Zwevende Brigades van het Zwarte Gat, de gelukzoekers in de ruimte. Zolang ik mijn huid spanning niet omlaag breng en mij niet openstel voor de mys tieke krachten uit de kosmos, zal mijn aura flets blijven en mijn leven grauw. Aldus Mur phy. Ik zal hem geloven als Los Angeles deze maand in zee ver dwijnt, of zodra ik een gat in het plafond heb geschoten. De weg naar het paranormale is betegeld met stress.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1988 | | pagina 31