HE STEM.
PLAYMATE SUSANNE
KOYEN OVERWON
ANOREXIA NERVOSA
WEE Y
IbL
ïkijken, en op het gun-
:>pen op een volgende
en van documentatie
itheek en de andere
unt u gratis 06-0400
cdagen tot 21.00 uur
uur. U krijgt dan onze
tuurd.
ijn ook verkrijgbaar op
iet aanvragen van een
unt u terecht bij onze
de postkantoren, bij
verzekeringsadviseur.
ZATERDAG
7 ME11988
W oc
ooruit dan maar! Bovenwijdte 85,
taille 58, heupen 80. Gewicht 50 kilo. Ambitie: een we
reldreis maken; een filmrol; een café, een eigen parfu
meriewinkel. De ideale ontmoeting: romantisch, er
gens aan een subtropisch strand met een mooie
bruine gespierde man. De grootste onzekerheid: faal
angst. Om u voor te stellen: Susanne Koyen uit Breda,
24 jaar oud, Playboy's mooiste; de 'playmate' van het
jaar 1988. Een voormalig anorexia-patiente. Ze over
won schaamte en stress, om tenslotte 'een stuk' te
worden. Een interview over straatangst en 'gedrags
modificatie'. Over naakt poseren in een mannenblad
als Playboy zegt ze: „het is een bevestiging van het
vrouw-zijn. Dat is de reden. Zo van zie je wel: ik ben
toch de moeite waard". En: „Een goed uiterlijk is mee
genomen, maar een mooie meid die een dom sekreet
is..daar kun je ook maar een paar maanden mee le
ven. Niet elk mens is een schoonheid, maar mensen
worden vaak mooi door hun binnenkant".
Geïsoleerd
Stomme meid
Opbouwen
Ordinair
Dom blondje
Vrouw-zijn
Uitstraling I
v
„Hel leuke 11 dat Ja mensen ziet
als ze met me praten. Ze
I draaien bij en Je hoort ze denken: he,
I It nog niet zo dom".
Door Paul de Schipper
„In Baarle-Nassau staat vlak naast de
kerk een winkel met erotische kleding.
De kerk en de winkel zijn allebei op zon
dag open. De mensen zijn huichelachtig.
Ik ben in Baarle-Nassau opgegroeid,
maar ik ben er niet meer welkom. Ze
zeggen: 'Schande, 't zou mijn dochter
niet gebeuren', maar de zaken die in dat
dorp Playboy verkopen hebben wel vijf
nabestellingen moeten doen".
Susanne Koyen, de middelste van ze
ven kinderen. Ooit is ze er cheerleader
van het majorettenpeloton Sint-Remie
geweest: een wandelend boegbeeld,
zwaaiend met de maatstaf. Twaalf jaar,
vrij mager en heel onzeker. Ze gaat naar
de havo, piekert veel.
„Op'school zei de gymleraar: jij zou
wel fotomodel kunnen worden. Ik ben
toen op een mannequin-curcus gegaan,
heb daar leren lopen en leren opmaken.
Ik was 17, 18 en vond het allemaal
prachtig. Af en toe poseerde ik voor leer
lingen van de kunstacademie Sint-Joost.
Als beloning kreeg ik een foto. Als m'n
werk of m'n toekomst heb ik het nooit
gezien".
„In die tijd was ik heel onzeker. Ik had
allerlei dingen in m'n hoofd zitten waar
ik geen weg mee wist. De één gaat dan
drinken, een ander gaat roken of krijgt
de zenuwen en ik werd steeds magerder:
anorexia nervosa. Het dieptepunt was 35
kilo, ik had 55 gewogen. Negen maanden
heb ik in het Sint-Laurensziekenhuis in
„Sommige vrouwen zien me, denk Ik, als een bedreiging van de soort. Onzin natuurlijk, want ledereen, elke vrouw, kan mooi
zljn'\ - TOTO'S DE STEM/JOHAN VAN GURP
'Eva moet destijds
mooi geweest zijn'
lanü'kan I* "90»" dat ,k nu van m n lichaam houd en dat doe Ik nog niet zo
"9, ten laar misschien, maar voor mij wil dat heel wat zeggen".
Breda gelegen, waarvan drie maanden
totaal geïsoleerd. Geen bezoek, geen te
lefoon, geen tv.niks.zelfs de ver
pleegsters mochten niks zeggen. Als ze
eten brachten, was het alleen 'alsjeblieft'.
Het heeft niks geholpen. Ik was geïso
leerd en ik kwam er niet meer uit. In 't
begin was ik opstandig.liep te gillen
als een gek, later wou ik er niet meer uit.
Ja, gedragsmodificatie noemden ze dat.
Dat wil zeggen dat ze je afbreken en je
opnieuw opbouwen, zodat je weer een
normaal gedrag gaat vertonen. Het slaat
helemaal nergens op, want het ziekelijk
aan eetlust wordt zo helemaal
van je eigen gedrag. Uit-
ze met een slang in m'n
neus op een streefgewicht van 48 kilo ge
bracht".
„Waar die anorexia-problemen vandaan
kwamen? Toch een beetje van thuis, 't
Was een modaal dorpsgezin, maar ik heb
me daar altijd een beetje een buiten
staander gevoeld, terwijl ik, denk ik, best
aandacht nodig had. Ik was de middelste
van zeven kinderen. Er zaten drie broers
boven me en die vonden me maar een
stomme meid. Ik kon nooit echt mezelf
zijn, liep altijd met een masker op en dat
breekt je een keer op. Op gegeven mo
ment krijg je dan een idee van: ik moet
me maar dood hongeren. Zo is het ge
gaan, steeds magerder, leven op een kop
thee en een banaan. Ik kreeg oorsuizin
gen, zag sterren die er niet waren en die
anorexia was toen eigenlijk al zover dat
ik niet meer terug kon".
„Na die ziekenhuis-periode kwam ik
in een pleeggezin in Breda terecht, 19
jaar oud. Ik had overal angst voor, faal
angst, was bang voor mensen en durfde
niet alleen op straat. De vrouw van dat
pleeggezin heeft me weer op weg gehol
pen. Samen gingen we naar de bioscoop.
Zo heeft ze me stukje bij beetje weer in
de samenleving geïntroduceerd".
Eenmaal hersteld gaat Susanne Koyen
weer poseren bij Sint-Joost. „Voor de
gein", zegt ze. Ze begint met fitness-trai
ning, volgt een cursus voor visagiste,
haalt een certificaat huidverzorging en
ook haar horeca-papieren. Langzaamaan
probeert ze het lichaam dat is afgebro
ken weer op te bouwen.
Af en toe doet ze mee aan miss-verkie-
zingen en andere kijk-naar-m'n-lijf-hap-
penings. In 1985 etaleert ze zichzelf bij
de Miss-Modelverkiezing in een disco
theek in het Zeeuwse Biggekerke. „Ik
eindigde ergens achteraan, maar ja, de
jury was de avond tevoren met een stel
van die andere grieten uit feesten ge
weest. De jury van Playboy was eerlijk".
Het verzoek om voor het mannenblad
Playboy te poseren komt begin 1987.
Onder de kop 'Van majorette tot model'
etaleert ze op de midden-pagina's van
het juni-nummer haar lijf als 'playmate'
van de maand. De fotoserie toont op su
perieure wijze de overwinning op het
anorexia-verleden. Een Playboy-copyw
riter legt haar een weinig zeggende tekst
in de mond: „Ook al ben ik me er niet
altijd van bewust, om de een of andere
reden daag ik mannen uit".
Begin 1988 kiezen de lezers van het blad,
zoals gebruikelijk, de playmate van het
jaar. Sliploos Brabants bloot moet het
nu opnemen tegen de vooral buiten
landse concurrentie. De Playboy-lezers
kiezen het Hollandse meisje met de lange
blonde haren. „Ik vind ze bij de konijnen
af', zo motiveert een inzender die keuze.
Susanne Koyen wint met overtuiging.
Opnieuw verschijnt ze in de Playboy, dit
keer in het recent verschenen aprilnum
mer: glamourbloot op glanspapier.
Enkele pagina's verder spreekt ex EO-
directeur L.P. Dorenbos, geïnterviewd
door Playboy, een banvloek uit over lus-
toproepende Eva-imitaties. „Een diepte
punt in de morele ontwikkeling" en „een
ernstig gevaar voor de samenleving", al
dus de voorman van de Rainbow-bewe-
g>ng-
Tegenstrijdig genoeg betekent de ver
kiezing van Brabantse Susanne als mooi
ste Playboy-meisje ook, dat ze een jaar
lang niet meer publiekelijk uit de kleren
mag. Met de playmate-status claimt
Playboy voor 365 dagen het exlusieve
recht op blootfoto's van Susanne. Daar
tegenover staan een gratis vakantie in de
Verenigde Staten en een groot feest in
Amsterdam. Susanne: „In de Roxy. Dat
is de disco waar Jan Lenferink het pro
gramma RUR opneemt. Daar is de prijs
uitreiking, een feestje speciaal voor mij".
„Ik loop er graag en beetje sexy bij. Niet
de mannen, maar juist de vrouwen ma
ken rotopmerkingen. Zoiets verwacht je
eigenlijk eerder van mannen, maar nee.
Sommige vrouwen zien me, denk ik, als
een bedreiging van de soort. Onzin na
tuurlijk, want iedereen, elke vrouw, kan
mooi zijn".
Hoe vrouwen reageren heeft ze letter
lijk aan den lijve ondervonden. In een
Bredase sportschool voltrokken drie
vrouwen in september 1987 een soort
volksgericht over Susanne. Ze wachtten
haar op, namen haar in de houdgreep en
knipten lukraak wat lokken uit haar
tachtig centimeter lange haardos. Weg
was 'het haar uit duizenden' zoals Play
boy-lezers het omschreven. Even zag Su
sanne een carrière als fotomodel abrupt
afgebroken. Kunsthaar bracht echter uit
komst, al kostte dat vele duizenden gul
dens.
„Vrouwen zien me soms als een dom
sexy blondje", is het enige wat ze er nog
over kwijt wil, al voegt ze er nog aan toe
„onder de Playboy-lezers die mij kozen
waren heel wat vrouwen. Het is al lang
niet meer alleen een mannenblad hoor".
„Het leuke is dat je mensen ziet veran
deren als ze met me praten. Ze draaien
bij en je hoort ze denken: he, ze, is nog
niet zo dom".
„In Baarle-Nassau kom ik niet meer.
Toen ik de eerste keer in de Playboy had
gestaan, draaiden mensen daar hun
hoofd om. Ze voelden het kennelijk als
een belediging. In het begin deed het me
pijn. Ik heb er tenslotte m'n jeugd door
gebracht. Weet je wat het is? Mensen as
sociëren verkeerd. Als je bloot in zo'n
blad staat denken ze: die zal wel gemak
kelijk te pakken zijn. Mis, m'n geluk is
me heel wat waard. Ik ben een heel
trouw persoon. Ik heb een vriend, en als
die het niet goed zou vinden en m'n rela
tie komt op het spel te staan, dan stop ik
met het naakt poseren".
Ze vindt niet dat ze zich moet verdedi
gen. Toch zegt ze: „Waarom ik het doe,
bloot in zo'n blad gaan staan? Anorexia
is een ontkenning van het vrouw-zijn. Ik
heb dat zelf zo ervaren, jé bent niks
meer, geen borsten, geen achterste
nou en wat je in Playboy van mij ziet is
het tegenovergestelde. Dat is toch juist
de bevestiging van het vrouw-zijn. .zo
van zie je wel: ik ben toch de moeite
waard. Ik kan je zeggen dat ik nu van
m'n lichaam houd en dat doe ik nog niet
zo lang, een jaar misschien, maar voor
mij wil dat heel wat zeggen".
Naakt in de Playboy: is dat niet je li
chaam verkopen. Je komt in kantines,
kazernes, in scheepshutten als prikkel
pop aan de wand?
„Dat is wel een raar idee, ja. Dat
iemand met je foto loopt. Mijn vriend
Theo is beroepsmilitair. Die komt me re
gelmatig tegen in de kazerne. Hij trekt
zich er niks van aan".
Over het naakt poseren zegt ze: „Ik
vind naakt mooi, als het maar met stijl
en klasse wordt weergegeven. Eva moet
destijds ook heel mooi geweest zijn".
En over schoonheid: „Veel mensen den
ken eerst aan het uiterlijk, maar wat is
het ideaal van uiterlijk schoon? Dat is
heel wisselend. Voor de één is dat grote
borsten en brede schouders. Voor de an
der een klein achterste en ga zo maar
door. Een goed uiterlijk is mooi meege
nomen. Een heleboel mensen zijn geen
echte schoonheden, maar ze hebben wel
persoonlijkheid, een uitstraling waarmee
ze iets te zeggen hebben. Die worden
mooi door hun binnenkant".
Wat zijn voor jou mooie mannen en
vrouwen? Even een rijtje, Grace Jones?
„Oeh, nee, alsjeblieft, wat een eng
mens".
-Cher? „Ordinair". Meryl Streep?
„Nee".
-Patricia Paay? „Enig. Ze heeft een
vriend die vijftien jaar jonger is, Adam
Curry. Mijn vriend is zes jaar ouder".
-Monique van de Ven? „Kan me niet
echt bekoren".
-Reneé Soutendijk? „Die zie ik heel
graag spelen".
-Michael Douglas? „Een hele goeie".
-Rutger Hauer? „Een gigantische uitstra
ling. Wat die man gepresteerd heeft in
Amerika! Alleen jammer: hij wordt oud,
maar hij heeft het". -Don Johnson?
„Mmmm, de moeite waard, 'k heb gele
zen dat-ie gaat trouwen met Barbara
Streisand. Dat is toch geen combina
tie...!"
t
Playmate van het jaar. En wat ga je nu
doen? „Weet ik niet" zegt Susanne, „ik
heb het hoogste in Nederland bereikt".
Penthouse, Pin-Up Club? „Nee, dat vind
ik te ordinair. Ik heb aanbiedingen ge
had. Voor hoeveel, dat weet ik niet eens.
Ik hoef het niet te weten ook. Penthou
se. al dat lesbische gedoe... nee
hoor. En de Pin Up Club van Veroni
ca. nee, dat gaat me echt te ver. Naakt
is mooi, maar er moet iets te raden over
blijven".
„M'n toekomst.ach misschien als
mannequin, misschien in de reclame.
Houdt het op na Playboy, dan is wat ik
nu gedaan heb leuk geweest en dan ga ik
verder in de sportmassage. Zitten treu
ren in een hoekje, nee, dat doe ik er niet
om. Er is meer dan bloot alleen".
