I
2
N
m dm
«O
öuivenhouder
in drie jaar naar top
ST
^^Mji
uniek
markt^Byébtraeten BV bestaat jaar jFunderingen over de hele wereld
UIT HET
MENLEVEN
In Vlaemsche Duyn
ZEEUWS
K0]
Kennis
lerens
I zi|Ilu naaS.' zi'n "ante bun-
I ®e°' ik du.lvenhouder
I Re duivin' v ®oeder een
iRuitHnM aaRené Hen
en het
NDÊRDAG
12 OKTOBER 1978
a Celica 1600ST 1974
33.000 km
28 3P Berlinetta oranje met
km.st. 7.000
:a 1000GLS 1973 bruin met.
3ta Carina 1600DL '76
ita Corolla K30 '76
n met.
tun Cherry 100A '76 2x
un 120Y Coupé '75 oranje
da 818 Coupé '77 bruin
a 1200DL 1975 rood
ixhall Viva DL '75-76
127 1974 blauw
Axelsestraat 59
Tel. 01150-12321
Transportstraat 1
TERNEUZEN
Vert. R. de Haan
01150-95845
OOSTBl-BG - Waar in den
7e vind je een bedrijf waar
Lti» en kantoorpersoneel 's
Insomeenuurof tien met
2 vingers en glimmende
légen gezamenlijk aan de
gerookte paling zit te
Uiiiven. gevangen en gerookt
j0, van de ..grote bazen"
IC Dit gebeurde evenwel op
In wnnige dinsdagmorgen en
„erd met een handgebaar en
!nS mond hartelijk Uitge
dijd ook deel te nemen aan
schianspartij... Het tekent
*wel de sfeer bij de Ver
raden b.v., specialist in fun-
dugstechnieken, Zuid-
nijsevaart in Oostburg. On-
mks dat de firma leverancier
van de meest ingenieuze
.{stellingen aan landen als
rankrijk. Polen, Senegal, Je
na en Zuid-Afrika heeft het 't
«oedelijke gehouden van
familiebedrijf, waar de
lecteuren Verstraeten en
der Schaaf door iedereen
,noon „Lex" en „Henk"
nden genoemd. Op vrijdag
(hoe kunnen ze 't uitzoe-
m!)oktober stort het hele be-
iji zich in het feestgedruis,
,ant dan hoopt men het 75-
irig bestaan van de firma te
ieren, compleet met receptie,
espraken en wat er allemaal
jg meer bijkomt.
Een dag later zal het er wat
agedwongener aan toe gaan,
art dan zet het 40 man sterke
ersoneel de bloemetjes bui
st En, gezien de nogal storm-
chtige en op z'n minst tot de
erbeelding sprekende ont-
nkkeling van het bedrijf, mag
ook best, want bovendien
Lex Verstraeten dan een
vart eeuw bij de zaak.
Schuld
j Het was nog maar pas in
B961, dat Lex Verstraeten, zo
als hij het noemt, „zwarte
sneeuw" zag. Van de grootste
aannemer in West-Zeeuwsch-
Vlaanderen was hij ogen
schijnlijk gekelderd tot een
beklagenswaardig man, met
z'n faillissement voor de deur.
Met een schuld van 200.000,
het „ach en wee-geroep" van
de hele familie op de achter
grond en niemand meer die in
hem geloofde behalve hijzelf,
zat Lex-Verstraeten diep in de
put.
„Alleen de directeur van
de -bank had nog vertrouwen
in me", grinnikt Lex Ver
straeten, als hij met frisge
wassen handen even het ge
sprek met mede-directeur
Henk van der Schaaf komt
volgen, „die heeft me naast die
schuld nog eens 30.000 ge
leend om de noodzakelijke
proefbelastingen in Sas van
Gent te kunnen doen. Die
proefbelastingen, waar ik
persoonlijk in geloofde, waren
m'n laatste strohalm: één de
monstratie van een nieuwe
techniek, voortgekomen uit
een bestaande oude techniek,
waarbij door grondverdrin-
ging een paal trillingvrij de
bodem in werd gebracht. Het
was een noodsprong, maar het
werkte. De proeven waren
goed, het bedrijf kreeg hoe
langer hoe meer opdrachten en
de toekomstverwachtingen nu
zijn zonder meer prima". Lex
Verstraeten (48 jr., snor, pin-
keloogjes - je zou hem oneer
biedig het best een „eigenwijze
en kundige creatieveling"
kunnen noemen) vliegt het hele
jaar door van hot naar her en
houdt zich op internationaal
niveau bezig met het leggen
van contacten en research.
Henk van der Schaaf (van
oorsprong een Fries, die zich
hier heel goed thuis voelt)
houdt de zaak meer organisa
torisch in de gaten en neemt de
De directeuren Verstraeten en Van der Schaaf; Lex en Henk voor het personeel.
werken aan. Speciale werken,
waar allerlei gerichte funde-,
ringstechnieken bij worden
gebruikt. „Want", zo drukt
Lex Verstraeten het kernach
tig uit, „gewoon heien kan ie
dere boerenlWij willen ge
woon worden uitgedaagd. Als
er maar iets is, wat een ander
niet kan, gaan wij er op af".
Dat had de oude Antoine
Alexander Verstraeten, in
1873 in Hulst geboren, in een
landbouwersgezin ook nooit
kunnen denken. Hij bouwde
boerenhuizen, stallen en
schuren als metselaar. Zijn
zoon René Fidelius Marie Ver
straeten ontpopte zich tot een
geboren ondernemer. In 1930
nam hij het metselwerk aan
van het nieuw op te richten St.
Antoniusziekenhuis in Oost
burg, wat zijn eerste grote
aanneming betekende.
Rond 1940 (hij was inmid
dels naar Oostburg verhuisd)
werd het ambachtelijk bedrijf
omgevormd tot een algemeen
aannemersbedrijf. Alexander
Julien (Lex) Verstraeten stu
deerde eerst een paar jaar in
Delft vóór hij in dienst kwam
bij zijn vader. Vooral de utili
teitsbouw (stadhuis Oostburg;
diverse scholen) had indertijd
zijn speciale aandacht. „Maar
het funderen was altijd een
hobby van me", vertelt hij, „we
kregen problemen bij de hei
werken van het stadhuis van
Oostburg en bij een karwei in
Brussel en toen was m'n inte
resse, pas goed gewekt". Door
zelfstudie heb ik veel geleerd
en langzamerhand ben ik het
toch wel bloeiende aanne
mersbedrijf 130 mensen in
dienst) gaan omschakelen naar
een gespecialiseerd bedrijf in
funderingstechnieken". De
visie van Lex Verstraeten vond
in het begin weinig weerklank,
maar nu is het zo dat de directe
activiteiten ook naar België
zijn uitgebreid (p.v.b.a. Fun-
dex). Polen is b.v. een grote
klant van heistellingen gewor
den, waarbij Lex Verstraeten
er zelfs niet voor terugschrikt
om daar voor groepen deskun
digen lezingen te geven.
„We leveren niet alleen de
machines, maar we brengen de
mensen in het buitenland ook
de nodige technische kennis
bij", aldus een tevreden Henk
van der Schaaf, „het allerbe
langrijkste voor ons is, dat de
klant tevreden is. Het is geluk
kig nog nooit gebeurd, dat er
achteraf iets mis bleek te zijn.
Wij werken vrij selectief, ne
men weinig of geen risico's.
Het gebeurt bij ons nooit, dat
we zeggen: „nou, we hoprn
maar dat het goed gaat". Wat
dat betreft kunnen we de bui
tenlanders nog iets leren. Maar
het Laboratorium Grondma-
chanica Delft, waar alle grote
projecten worden onderzocht,
staat dan ook vooraan op het
gebied van onderzoekingen en
research."
Verstraeten b.v. werkt ei
genlijk in twee richtingen: aan
de ene kant worden allerlei
werken in de sector funde
ringstechnieken aangenomen
en uitgevoerd (trillingsvrije
paalfunderingen met gebruik
van de Delta-, Fundex-, Ti-
rex-, Vibrex- en Tubexpalen)
en aan de andere kant worden
eigen machines ontworpen en
vervaardigd. Zoals de hoog
spanningslijnmachines, die
zonder afwijking zeer zuiver
tot op de centimeter kunnen
heien. Per schip of per diepla-
der worden de machines over
de hele wereld vanuit Oost
burg verpsreid. Onlangs nog is
er een gezamenlijke b.v. met de
Nederlandse Spoorwegen op
gericht, speciaal met betrek
king tot de viaduct-werken
(beperkte hoogte). In België
b.v. zijn bij de bouw van de
chemische fabriek Degussa
niet minder dan 2500 Ver-
straeten-palen gebruikt...Ver
der werkt men veel samen met
bedrijven in het buitenland.
„We horen toch wel bij de vijf
grootste bedrijven op dit ge
bied in Nederland", consta-
teertHenk van der Scha af, „we
hebben dan ook een goede
ploeg en we zijn altijd blij, als
een werk goed „weg" is. Maar
wat wil je ook met een man als
Lex Verstraeten: er kan zo gek
niet iets zijn, of hij weet er wel
een oplossing voor".
GERDI PREGER.
IVAG-garantie
I. 01154-1767
OOSTBURG - Wat een ge-
;en voorbereiding en een
ar weken hard werken kun-
doen met een bestaande
nkelinrichting hebben een
s aantal Oostburgers vrij-
gavond kunnen zien. Met
paste trots heten toen Aimé
Alice Fierens zien wat zij
der een goed ingerichte
inkel verstaan. En, eerlijk
het resultaat mocht
»nd worden.
)p overzichtelijke wijze
an de diverse artikelen, va
tend van Wedgwood-por-
iein tot servetringen opge-
tld in houten rekken van ei-
ontwerp. Speelgoed zal
Jen nu tevergeefs bij Fierens
eken. Van dit uitgebreide
sortiment zijn alleen de mo-
ibouw, en de treinen nog
tergebleven.
het winkelbestand is
(evoegd een afdeling meu-
'en, waarmee, zo wist het
Mpaar Fierens te vertellen,
Poet filiaal Sluis goede erva-
ngenzijn opgedaan. „Je moet
[F™ veranderen wil je in de
jndige tijd als middenstander
olijven doen", zo werd
agavond gezegd. Hoeveel
""I Fler«is al sinds de oorlog
'Veranderd bleek uit een foto-
Mum met oude foto's, waar-
O'veel bezoekers belang-
™g toonden.
Jubileum expositie
OOSTBURG - „Het gebeurde op een tentoonstelling van welfareprodukten in Amsterdam. Bij
een kraampje zat een man en die vroeg of ik niet een paar pannelappen (ik kon onderhand wel een
deken maken van alle pannelappen die ik thuis had liggen) wilde kopen. Van die hard-paarse. Ik
keek naar die man en ik dacht: ach, nou ja, die paar gulden. Dus ik kocht die pannelappen. Waarop
die man zo blij als een kind naar zijn invalide vrouw holde en uitriep: „moeder, je bent verkocht. Je
bent toch nog 2,75 waard!"
Mevrouw N. van den Berg-
van der Burg kijkt even pein
zend-glimlachend naar buiten.
„Dit verhaal hoorde ik van een
welfare werkster. En ik vind
gewoon, dat het welfare-werk
zin heeft, zolang je nog dit
soort reacties meemaakt.
Daarnaast willen we met dit
welfare-werk van het Rode
Kruis gewoon de mensen wat
bezig houden, ze oppeppen en
ze laten merken dat ze best nog
iets kunnen. We willen ze af
leiding geven en ze uit hun ei
gen gedachtenkringetje halen.
En och, als het dan allemaal
eens wat minder kunstzinnig
of creatief is, geeft dat toch
niet?"
Het jubileum
Mevrouw v.d. Berg is wel
fare-leidster in West-
Zeeuwsch-Vlaanderen. Samen
met haar 30 helpsters is ze een
grote jubileum-tentoonstel
ling aan het organiseren in
hotel-café-restaurant „Het
Vlaemsche Duyn" in Groede.
Van 14 tot en met 21 oktober
(net in de herfstvakantie dus)
hangen en liggen in de ver
schillende ruimten van Het
Vlaemsche Duyn de produkten
die de ongeveer 120 zieken, al
leenstaanden en bejaarden bij
elkaar hebben geknutseld. Het
geld wordt gebruikt om nieu
we materialen te kopen en de
mensen zo nu en dan eens een
uitje te kunnen bezorgen („een
middagje bingo - dat vinden ze
prachtig!").
De welfare bestaat dit jaar
n.l. 30 jaar. Vandaar al dat
feestvertoon.
Het welfare-werk stamt uit
de Tweede Wereldoorlog en is
uit Engeland komen overwaai
en. Aanvankelijk waren het de
oorlogsinvaliden, die door
middel van het welfare-werk
mochten ervaren, dat ze nog
niet waren uitgeschakeld. In
Nederland richtte het werk
zich in eerste instantie tot de
gehandicapten, terwijl daar
later ook de bejaarden bij
kwamen. Mevrouw v.d. Berg
(ze kwam in '65 als notaris
vrouw naar Oostburg) doet het
werk nu al weer een jaar of tien
en nog steeds met plezier. „Ik
wilde gewoon iets gaan doen
dat me met mensen in kontakt
bracht. Maar ik heb twee lin
kerhanden", bekent ze, „ik
wist het verschil niet tussen
verschillende soorten zij en ik
voelde me enorm stom tussen
al die vrouwen. Het ging bij mij
echt op z'n jan-boeren-fluitjes.
Maar nu loopt het allemaal
wel. Ik coördineer zo'n beetje
de werkzaamheden van alle 30
helpsters (ik neem m'n petje af
voor die vrouwen). Eens per
twee weken wordt er nieuw
materiaal gehaald en iedere
maand hebben we een verga
dering in een zaaltje in
Schoondijke". Het moet me
vrouw v.d. Berg toch even van
het hart, dat ze allerminst te
spreken is over de allesbelab-
berdste behuizing in de oude
o.l.-school in Oostburg. „Drie
trappen op, op de hoogste zol
der, ergens achterin, zonder
verwarming", moppert ze,
„daar moeten de helpsters
materiaal halen. Maar als die
school, zoals het er naar uit
ziet, verdwijnt, weet ik niet,
rwaar we dan naar toe moeten".
Een samenwerking tussen
andere instellingen, die zich
met dit soort werk bezig hou
den (Zonnebloem, bejaarden-
werk etc.) ziet mevrouw v.d.
Berg wel zitten. Op het
ogenblik wordt er door de
Stichting voor Maatschappe
lijke Dienstverlening in West-
Zeeuwsch-Vlaanderen druk
onderzocht in hoeverre men
bepaalde werkzaamheden kan
samenvoegen. „Want het is
toch jammer, dat er op sommi
ge punten langs elkaar heen
wordt gewerkt", merkt me
vrouw V. d. Berg op. De wel
fare-helpsters werken niet al
leen bij zieken en gehandi
capten thuis, maar ook in so
ciëteiten en bejaardentehui
zen. „We krijgen ook vaak na
men van mensen door van Ge
zinszorg en de geestelijke ge
zondheidszorg", vertelt me
vrouw V. d. Berg, „materieel
heeft iedereen het tegenwoor
dig enorm goed, maar er is
vooral veel geestelijke een
zaamheid. De welfare-helpster
wordt dan vaak een soort ver
trouwenspersoon. Dit is werk,
dat je echt moet liggen. Denk
nou maar niet, als een soort
„weldoenster" bij de mensen
op bezoek te kunnen gaan,
want er komt nog heel wat voor
kijken. Na de cursus van 15
lessen lopen de helpsters-in-
spé dan ook altijd een tijdje
mee om te kijken of het wel be
valt.
Je hebt een Job's geduld no
dig en een boel tact. De help
sters vormen met elkaar een
zeer gemêleerd gezelschap,
want er zitten vrouwen tussen
van o.a. een timmerman, een
boer en een dokter. Ik heb er
een paar bij, die het al 15 jaar
of langer doen. Geweldige
vrouwen", zegt mevrouw van
den Berg uit de grond van haar
hart. „Alle vrijwilligers mogen
best eens een pluim hebben,
want ze doen ook nog erg veel
werk thuis. Ik hoop", besluit
mevrouw van den Berg, „dat
we lekker veel verkopen tij
dens de tentoonstelling. De tijd
van de markten en volksfees
ten, waar we ook altijd te vin
den waren, is nu weer zo'n
beetje voorbij, dus moeten we
nu onze slag slaan. Anders",
verzucht ze, „zitten we weer
vast aan een verloting en dat
vinden we allemaal toch zo'n
karwei".
GERDI PREGER.
"h. Peeters uit Hulst
I»w1k?S het helemaal
lffheoftl\B ing dat Th-
I NsmIÏ ers actief aan de
I tR, Sr lnü gaan deel"
RRRi had al zo'n
tiia? 'Venzit,enop de
I om» S in de bosrij-
phÜHÏÏR" h<ït Jagertie
I 7oeg een ,j1?argeleden
b» voor h Jongen dui"
I Dat Cl ?1 WUde k«eken.
|RÏÏmlmaar de man
liithtikdaC7°F'dagen-AUa,
Wen". er ze" mee
g'^mtet°dor7SUCCes' want
2ick naar de ton' v?'rksPeelde
'1 de beste in 7 hoort hij
P een van C l nd' met n"
I deH7fi 1? °kken een
'aar het asdu^fv ^ie
I ndeduivenvatazEi0ei?chap
I e vader Wn elandwon.
I ,,Wltstaarr v 'T Was een
StTinnC°denExter
i nH40-352j
alseweg 1-o^L^^"
c -«wi
Rsdatinw mende
-Wdijlr u entzier uit
,8en"'*?Peeteerlt: "Gekre"
doe >k niot S' "W£mt k°-
-. en verkopen
sie lr„„
nissen en ik wil er geen geld
voor hebben. Voor een binnen
kort te houden verkoping van
jonge duiven waarvan de op
brengst is bestemd voor het
gehandicapte kind zal ik drie
jongen duiven geven. Dat is
voor een goed doel". Waaraan
heeft hij zijn snel succes te
danken Is het het goede ras?
De optimale verzorging of de
kwaliteit van zijn hokken? „Er
kwam hier onlangs een dui
vensportjournalist, die begon
met te zeggen dat er van het
hok niks deugde en even later
dat ik zowat alles verkeerd
doe. Vragen ze naar het ras dan
zeg ik dat ik het niet weet,
noem het maar vuilnisbak-
kenras. Kijk wij mensen
stammen af van Adam en Eva,
de duiven dan van die over zijn
gebleven uit de ark van Noach.
En het is met de duiven net zo
als bij de mensen, talent zit er
overal, als ze de kans krijgen
het te bewijzen. Ik heb zowat
alle boeken over de duiven
sport gelezen. De een zweert
bij de vleugeltheorie en legt
bewijzen over, een ander over
de ogen, weer een ander nog
wat anders. Maar niemand
weet het. Een schóne duif kun
je zien, of het een goede vlieger
wordt niet". Wat eten betreft
»De heer Peeters met een van zijn postduiven.
komen Peeters duiven niks te
kort. Ik zie dat er bij mijn be
zoek op de hokken, om zowat
twee uur in de middag in alle
bakjes nog voer ligt.
Men
maakt hem nog al eens het
verwijt dat hij ze teveel geeft.
Peeters: „Ik heb jaren in de
wielersport gezeten, ook als
ploegleider.
Mijn jongens
moesten veel fietsen, kregen
dus goed te eten en te drinken
en vroeg naar bed. Mijn duiven
moeten ook veel vliegen en
krijgen dus ook goed te eten.
Met een lege maag kun je niet
fietsen en de duiven niet vlie
gen".
En dat zijn duiven vooral in
het afgelopen seizoen goed ge
presteerd hebben is bewezen.
Van Quievrain tot aan La
Souterainne toe op alle afstan
den. Met wind in de staart of
tegenwind, ze waren er. Hij
heeft in de C C Hulst zeker
vijftien eerste prijzen gevlo
gen, en minstens evenzoveel
een tweede zegt hij. „Omdat
mijn duiven bleven „letten"
Mijn duiven zijn niet zo snel in
het opkomen. Eenmaal thuis
nemen ze er de tijd voor. Drie
minuten zitten is vrij normaal
en soms vliegen ze nog een paar
rondjes".
Word je dan niet zenuwach
tig „Welnee ik neem er dan
ook de tijd voor". De duiven
sport hoeft niet duur te zijn
volgens Peeters: „Als vrije
tijdsbesteding is er geen mooi
ere sport te bedenken, maar
het moet geen geldsport wor
den. Wat mij betreft mogen de
wedvluchten enkel om een me
daille gaan. Ook zij die zeggen
dat de vrachtprijzen hoog zijn
hebben het mis. Vroeger, voor
de oorlog, betaalde je per duif
voor bijvoorbeeld Arra 15 cent
en je verdiende toen een tientje
in de week. Nu betaal je voor
Beaumetz, dus ongeveer net zo
ver, 35 cent". Wat opvalt is dat
Peeters duiven, behalve als ze
verongelukken uiteraard, al
tijd naar huis komen al duurt
het soms lang. Bij één duurde
het eens bijna een jaar. Een
andere een doffertje, kwam
eens enkele dagen na de
wedvlucht 's avonds thuis met
een gat in zijn lijf en slechts één
pootje. De behandelende
veearts zei: „Die is perse naar
huis gekomen om te sterven".
Maar Peeters wilde daarvan
niets weten: „Waarom moet je
zo'n duif de kop uittrekken?".
Hij genas en mocht blijven en
de doffer krijgt op zijn tijd een
duivin en brengt zijn jongen
groot. Ook dat is auivensport
en mag best weieens vermeld
worden.
De Hulsterse kampioens:
„Schrijf niet te veel over mij,
maar over mijn duiven, want
die zijn het die het gepresteerd
hebben", onder andere win
naar van een kleuren tv kan
terug zien op een succesvol sei
zoen en zijn duiven behaalden
ook in groter verband enkele
vroege prijzen. Tot besluit en
kele resultaten van de asduif-
kampioen de H76-2508695 in
dit seizoen. Quievrain, C C
Hulst' Orleans, C C Hulst 3:
Provinciaal 11 tegen 3661 dui
ven. Chateauroux, C C Hulst 1,
Prov. 2 (892d). ZNB 5 (3142d).
La Sorterainne, C C Hulst 2,
Prov. 13 (774d), ZNB 62
(2768d). Orleans C C Hulst 1,
prov. 2: Bourges C C Hulst 3.
Prov. 5.
CEES DE ZEEUW
