DICHTERS IN ECUADOR
Heroïne niet
lang meer op
recept in Engeland
Duitse maatregelen
tegen terrorisme
en hun invloed op
de vrijheid
Jess Tern
nu ook n
Extra-extra
Extra-Extra
de stem
Klinieken
Registratie
De feiten
Toekomst
Onvrijheid
Politiestaat
Beveiliging
1 «"Vsche™^ °rkest d®
seizoen e™k 0p*nt het
dijks orkfst da»™® °er"
^nen^eVe,„z?nn
dat
In Ecuador doen ze ook aan literatuur. Dat hebben we
pas gemerkt. In Guayaquil. Niet dat een mens daar voor
zijn plezier heenvliegt, zelfs niet op uitnodiging, want
het is net of je een uitgebreid stoombad bezoekt omdat
ze die zeehaven praktisch op de evenaar hebben ge
bouwd.
Maar van alles kan een mens wat leren. En ook al is de
magnifiekste kolonialenstad van heel Zuid-Amerika Ecua
dor's hoofdstad Quito - met dromen van zestiende eeuwse
kerken fonkelend van edelstenen (ze doen het daar niet min
der) - gezet in kostbaar houtsnijwerk - Guayaquil heeft ook
iets om trots op te zijn. Nee, ik heb het niet over de olieraffina
derijen en ijzergieterijen en kolossale houtzagerijen (tropi
sche wouden genoeg maar over de literatuur. Precieser:
over Guayaquils poëzie. Van een dichter genaamd Jose Olme-
do. Nooit van gehoord Eerlijk gezegd, wij ook niet. Tot we
opeens aan de voet van zijn standbeeld stonden. Een beeld dat
iets vertrouwds had. Alsof een bevriende beeldhouwer het
had gemaakt. Of alsof Jose Olmedo op iemand leek die we ook
hadden gekend. Met eerbied lazen we zijn naam op de ge
denkplaat van zijn voetstuk. En lieten ons uitleggen dat deze
vereerde dichter het leven der Ecuadorianen had bezongen in
de tijd toen ook Guayaquil nog een poëtischer aanzien had, zij
het met meer muskieten, malaria en geelzucht. Hoogst gevoe
lig voor de eer in dichtregels door Jose Olmedo vereeuwigd te
zijn, meenden de burgers van Guayaquil hem te moeten hul
digen met een standbeeld. Dies werd een beeldhouwer tot zijn
vreugde de opdracht gegeven tot het maken van des dichters
gelijkenis. De stadsbestuurders noemden een prijs, de beeld
houwer vond het maar krapjes, maar accepteerde - en ieder
een wachtte tot Jose Olmedo in brons weer in hun midden zou
verschijnen. Maar zoals dat ook in Ecuador met arme kunste
naars gaat - het lot speelt ze steeds parten. De kosten stijgen
zo, weet u, en dat deed het in Guayaquil al vóór de inflatie. Ik
geloof dat ze in die tijd nog nooit van inflatie gehoord hadden.
Maar goed, het is toch geen schande dat arme artiesten vol
doende moeten eten. Dat doen ze namelijk niet altijd in
Guayaquil, cultuur wordt er niet zo nuttig geacht als olieraf
finaderijen. En kunst - wel, dat is toch geen zwaar werk, je
maakt wat moois voor je plezier, en het is meegenomen als je
er dan nog geld voor krijgt ook. Helaas, de beeldhouwer zag
dat hij er echt niet van kon rondkomen. Tenminste, als hij het
beetje geld dat er op over bleef met Jose Olmedo moest delen,
in brons. Nee, dan kwam hij niet uit. En zo kwam er maar niet
meer dan een fraai voetstuk tot stand. Maar het bleef zonder
de dichter wiens naam op de gedenkplaat stond. Het was als
een titel zonder vers. Bepaald pijnlijk. Want in Guayaquil
hebben ze heus graag wat over voor de kunst. Maar niet m»
dan gepast. Zelfs niet als het om een groot dichter gaat.t
grootheid in kunst kent nu eenmaal geen grenzen, zoals?
beeldhouwer trachtte duidelijk te maken. Maar de stadsbZ
stuurders kenden de grenzen precies. Geen duit meer, zej/,
ze. Het werd de burgers van Guayaguil te bar. Wat zouden?
in Quito van zulk cultuurgebrek denken Quito keek toch?
neer op Guayaquil. Er moest iets aan gedaan wordenp'
op een onvergetelijke dag zagen de voorbijgangers inGujy'
quil met blijde verwondering dat er een bronzen standbii
op het voetstuk werd gehesen. Dus toch Dus end;
lijkJa heus, want op de gedenkplaat kon iedereen ai'
naam lezen: Jose Olmedo. Sindsdien kijken burgers enk
risten eerbiedig naar hem op, naar die grote dichter daar-'
hun midden. Ze hebben hem nooit persoonlijk gekend E
daarom weten ze niet dat het Lord Byron is die op Jose OW
do's voetstuk staat (hij kostte de burgervaadren maar eer
krats voor het vervoer uit een door de ratten bewoonde ®i'
seumkelder) en die de glorie van Guayaquils plaza is. Nou
was Byron soms geen groot dichter Misschien wel zo groot
als Jose Olmedo. MARION LAUDï
VAN DONDERDAG 12
Is heroïne op dokters
voorschrift voor mensen
die er niet buiten kunnen
een goed idee De Raad
*voor de Jeugdvorming
heeft de regering geadvi
seerd dat heroïne onder
medisch toezicht aan ver
slaafden zou moeten
worden verstrekt (om het
hard-druggebruik van de
straat af en uit de crimi
nele sfeer te halen) en de
Raad is ook van oordeel
dat de verkoop van „soft
drugs" als hasjiesj en
marihuana moet worden
vrijgelaten via huisdea
lers, bijvoorbeeld in
jeugdcentra, zij het dan
onder controle. In Enge
land is het bezit van en de
handel in drugs iets dat in
het rijk van de misdaad
ligt, maar 3500 „geregi-
streerden" gebruikers
van heroine, methadon (in
Engeland phsyseptone),
morfine, cocaïne en an
dere drugs kunnen op
voorschrift van dokters in
speciale klinieken bij een
willige apotheker hun
„fix" halen. Onze corres
pondent in Londen stelde
een onderzoek in.
De spuit en de injectienaald vormen ook
in Engeland een 'probleem
LONDEN - Piccadilly is
het Mekka van de verslaaf
den aan heroïne en andere
hard drugs, de liefhebbers
van barbituraten en dege
nen die troost zoeken in
natuurprodukten als ha-
schisch en marihuana of in
de chemie van LSD. De
heilige zwarte steen in dit
Mekka is een metro-station,
waar de subcultuur van
tragische mensen op zoek
naar euforie samenklon-
tert.
Er zijn openbare toiletten
waar spuitgasten water vinden
om hun drugdosis te verdun
nen, er is een apotheker die de
hele nacht open is en vrijwel
uitsluitend recepten voor
synthetische heroïne en me
thadon onder ogen krijgt; er
wordt een levendige handel
gedreven in Chinese heroïne,
die tweeëneen half maal zoveel
waard is als de farmaceuti
sche. De politie vindt er af en
toe een lijk, gemiddeld een of
twee keer per week.
Soho ligt dichtbij en de Chi
nese wijk, een bron van heroï
ne van hoge kwaliteit. Onder
de arcades van Piccadilly lo
pen magere hoertjes die ver
slaafd zijn en die zichzelf ver
kopen om de honger naar har
de drugs te kunnen stillen. Op
de „Dilly" vind je de Engelse
drugwereld, 80 procent ervan,
in actie.
In de ziekenhuizen van
Westminster en Middlesex
vind je ze ook: op brancards.
Deze beide ziekenhuizen krij
gen zo'n vierhonderd gevallen
van overdoseringen per jaar.
Vandaag de dag halen 3500
verslaafden aan harde drugs
hun „fix" op doktersrecept (en
via een speciale kliniek bij
willige apothekers). Ze halen
hun wekelijkse voorraad he
roïne of methadon op (geringe
aantallen gebruikers worden
op die manier onderhouden
met cocaïne en morfine) en in
de meeste gevallen vertrekken
ze in rechte lijn naar Piccadilly
om te ruilen en te verkopen. Ze
geven de voorkeur aan het
straatprodukt, dat vaak, ter-
wille van een speciaal effect
(„bang") wordt gemengd met
cafeïne en strychnine.
Ongeveer tien jaar geleden
won Engeland een goed stuk
respect van de rest van de we
reld door de invoering van spe
ciale klinieken voor mensen
die van harde drugs afhanke
lijk zijn. Die maatregel werd
gezien als een uiterst be
schaafde manier om het drug
vraagstuk te benaderen. De in
voering van de speciale klinie
ken sproot voort uit een grote
zorg: een steeds toenemend
aantal mensen raakte van har
de drugs afhankelijk. De hoop
was dat via de klinieken de
harde druggebruikers losge
maakt zouden kunnen worden
van een door criminaliteit om
geven subcultuur, dat de ver
spreiding van de harde drugs
zou kunnen worden afgeremd
en dat de klinieken zouden
kunnen gaan fungeren als ba
ses voor rehabilitatie.
Dr. David Maizels van de
„Drug Dependency Clinic"
van het St. Giles Hospital ziet
per week ongeveer 160 mensen
die van harde drugs afhanke
lijk zijn. Hij zegt: „Het idee
van de klinieken, waarvan er
nu 30 bestaan (14 in Londen)
was de hele zaak uit de crimi
nele achtergrond te halen.
Door het verschaffen van har
de drugs op recept zouden de
verslaafden niet meer behoe
ven in te breken bij apothe
kers, op rooftocht behoeven te
gaan of, in geval van vrouwen
zich behoeven over te geven
aan prostitutie. De sluikhan
del zou verdwijnen, alsook de
gevaren van geelzucht en ab
cessen door onzuivere drugs en
smerige injectienaalden".
Een druggebruiker die gere
gistreerd wil worden kan, in de
wetenschap dat het gebruik
van harde drugs als misdrijf
wordt gezien, tenzij op me
disch recept voorgeschreven
door een speciale kliniek, zich
laten inschrijven bij het Britse
ministerie van binnenlandse
zaken. Barbituraten en soft
drugs vallen buiten de rege
ling. Er bestaat een vrij goede
controle vooraf, maar die
houdt op zodra de geregi
streerde druggebruiker met
zijn recept de kliniek uitstapt.
Dr. Maizels legt de gang van
zaken als volgt uit: „Van dege
ne die geregistreerd wil wor
den, worden gedurende drie
weken urineproeven genomen
onder scherp toezicht, om te
voorkomen dat hij van iemand
anders monsters zou lenen met
verbluffende sporen van he
roïne, cocaïne of morfine. Geen
enkele patiënt kan bij ons op
de deur kloppen met de mede
deling: ik wil een geregistreer
de druggebruiker worden. Ze
moeten een verwijsbriefje to
nen van hun dokter. We onder
zoeken de urine, zoeken naar
sporen van injectienaalden en
we bekijken de algemene ge
zondheid. Uit de urinemon
sters kunnen we buitengewoon
exact bepalen of de kandidaat
verslaafd is aan heroïne, mor
fine, barbituraten, amfetami
nen of combinaties van drugs
en in welke mate. Het blij kt dat
poly-druggebruik een afzich
telijk probleem begint te wor
den".
Het algemene idee van de
speciale drugklinieken was,
dat bijvoorbeeld gebruikers
van heroïne via het farmaceu
tische produkt methadon zou
den kunnen worden gebracht
tot het oraal innemen van het
vervangingsmiddel in plaats
van het in de aderen te spuiten.
Daarna zou de dosering gelei
delijk aan kunnen worden
verminderd totdat de patiënt
zou zijn gerehabiliteerd.
Mocht dat allemaal mislukken,
dan zou voldoende heroïne of
andere narcotica kunnen wor
den verschaft op doktersrecept
om de geregistreerde verslaaf
de stabiel te houden".
Het pakte niet zo gunstig uit
als werd gehoopt. Hier volgen
enkele feiten uit recente rap
porten:
95 Procent van de geregi
streerde harde druggebruikers
zoekt op Piccadilly naar aan
vullingen op het doktersre
cept.
- Ondanks het toezicht en de
controle lijdt 40 procent van de
geregistreerde druggebruikers
aan geelzucht.
- Bijna de helft lijdt aan ern
stige abcessen.
- Er doen zich in Londen ge
middeld 400 overdoseringen
per jaar voor.
- Sommigen zien kans om op
een „onderhoudsrecept" een
redelijk normaal leven te lei
den, maar veel patiënten zijn
na 12 tot 15 jaar heroïnege
bruik dood.
- De geregistreerde drugge
bruikers geven de voorkeur
aan produkten die op de „Dil
ly" te koop zijn boven de far
maceutische produkten die ze
op recept kunnen krijgen, gra
tis via de Nationale Gezond
heidszorg.
- In 1975 bleek dat van de ge
registreerde druggebruikers
die in 1969 al waren ingeschre
ven, 9'procent dood was, 51
procent nog steeds heroïne op
recept kreeg en niet was gere
habiliteerd en dat 40 procent
uit het zicht was verdwenen.
De geregistreerde druggebrui
kers vormen slechts een klein
deel van het totaal.
- Volgens dr. Maizel is er niet
voldoende geld om het drug
vraagstuk ernstig te kunnen
aanpakken. Er is nauwelijks 6
miljoen gulden voor beschik
baar, waarvan meer dan 1
miljoen voor het verstrekken
van de drugs zelf.
- De drugs die op recept wor
den verschaft worden door de
gebruikers zelf in de apotheek
gehaald (een apotheker mag de
klandizie weigeren, maar aan
willigen is geen gebrek) en er is
dan verder geen enkele con
trole op dat het produkt niet
onmiddellijk op Piccadilly
wordt versjacherd.
De theorie van het Britse
drugbeleid, dat tien jaar gele
den begon, is schitterend, maar
in de praktijk is er weinig van
terechtgekomen. Dat ligt niet
alleen aan het gebrek aan geld,
maar ook aan de aard van de
druggebruikers zelf, die bui
tengewoon verweven zijn met
hun lotgenoten in de subcul
tuur, uiterst handig kunnen
manipuleren en in het alge
meen een slecht ontwikkeld
gevoel van zelfbescherming
hebben.
De Britse klinieken werken
voor de „elite" onder de drug
gebruikers, degenen die ver
slaafd zijn aan narcotica. De
soft drugs en de barbituraten
(welke laatste waarschijnlijk
een groter probleem opleveren
dan heroïne) staan nog buiten
spel. Het gebruik van barbi
turaten en amfetamine (speed)
neemt vooral onder de Britse
jeugd zorgwekkend toe.
Maizels: „Ze worden vaak
naar ons verwezen, maar we
kunnen ze niet helpen. We zijn
er niet op gebouwd. Het voor
stel van de Raad voor de
Jeugdvorming om haschisch
en marihuana door huisdealers
in bijvoorbeeld jeugdcentra
onder controle te laten ver
spreiden wijst hij categorisch
van de hand. „In de praktijk
kan dat rampzalig blijken. On
ze eigen ervaring is dat we de
sluikhandel in drugs niet heb
ben teruggedrongen, maar er
in hoge mate toe hebben bijge
dragen".
De verwachting is dat heroï
ne niet erg veel langer op re
cept in Engeland verkrijgbaar
zal zijn. Hooguit methadon.
BERT VAN VELZEN
WEST BERLIJN - De
vervreemding van de ont
wikkelde jeugd is misschien
wel het kenmerk van de
Westduitse maatschappij
dat vandaag de dag het
meest aanleiding geeft tot
ontzetting. Wie hier net
aankomt vanuit het bui
tenland zal al snel met dat
verschijnsel in aanraking
komen.
Een vorm ervan wordt ge
vonden bij terroristenproces
sen. Toen Till Meyer, nadat hij
uit Bulgarije overgebracht was
naar de Duitse rechtszaal, als
groet zijn vuist balde, groetten
verscheidene mensen op de
publieke tribune terug. Deze
mensen waren zelf geen terro
risten; dan zouden ze wel uit
gekeken hebben om zichzelf
bekend te maken. Nee, zij wa
ren mensen die Till Meyer als
een held beschouwden en deel
van de cultuur die rond de ge
wapende strijd ontstaan is. In
een andere, meer verontrus
tende vorm ziet men de ver
vreemding van ambtenaren
(vooral onder het onderwij
zend personeel) die voor de
veiligheidsdienst van belang
zijn. De overgrote meerderheid
van deze mensen heeft nor
maal gesproken, op geen en
kele manier de wet overtreden.
Toch hebben ze het gevoel dat
hun burgerrechten worden
aangetast, ze voelen zich op
gejaagd en soms zelfs bang.
Het is al een gewone zaak aan
het worden om jonge mensen te
ontmoeten die ernstig overwe
gen te emigreren als het nog
erger wordt.
mmrn m m
Als jonge mensen het hebben
over de verslechtering van de
toestand, bedoelen ze niet de
groei van extreem rechtse
groepen, maar de ontwikke
lingen in het hart van de staat
zelf. Ze praten over de enorme
toename van bewakingstroe
pen, het indammen van vrijhe
den die vroeger bij de grond
wet vastgesteld waren, het
verscherpen van de censuur en
het toepassen van strafrecht
als een politiek wapen.
Er is een Penguinboek ver
schenen dat belangrijk is in dit
verband. Het is het beste boek
tot nu toe voor degenen die de
houding van angst van duizen
den Westduitse intellectuelen,
academici, studenten en
schrijvers wil leren begrijpen.
Hiermee wil ik niet zozeer de
analyse ondersteunen die Se-
bastiaan Cobler maakt in zijn
boek „Law, Order and Politics
in West Germany", maar eer
der wijzen op de weerklank die
zijn betoog vindt. Cobler, in
tegenstelling tot de terroristen,
vindt niet dat West Duitsland
fascistisch is. Maar hij vindt
wel dat het staatsveiligheids-
apparaat elementen bevat die
de mogelijkheid bieden om het
in een fascistische staat te ver-
Een zwaargewapende agent en een aanplakbiljet met gezochte
terroristen. Dat was het beeld in West-Duitsland toen er jacht nieuwemaairegcicu—-
werd gemaakt op de ontvoerders en moordenaars van Hans Mar- is de wet voor
tinSchleye, ^scherming van de«g
schappelijke vrede ui I
anderen. Hij gelooft dat het
land op weg is een politiestaat
te worden.
Cobler heeft een polemisch
verslag geschreven dat geba
seerd is op uitgebreide re
search. Het is mogelijk dat zijn
verslag over de ontwikkeling
van de veiligheidsdiensten
sinds de oorlog enigszins ge
kleurd is, maar zijn bewerin
gen worden steeds gestaald
met citaten. Deze zijn soms van
een angstaanjagende aard.
Cobler is van mening dat de
uitbreiding van de macht van
de veiligheidsdienst deel uit
maakt van een proces dat al
tientallen jaren vóór het ter
rorisme begon. Hij ziet het
terrorisme dan ook eerder als
een excuus voor, dan als de
oorzaak van de meest recente
maatregelen.
Volgens zijn visie troffen de
geallieerden na de oorlog
maatregelen om een herhaling
van de onderdrukking in de
nazi-periode te voorkomen. De
verschillende veiligheids
diensten werden bewust gede
centraliseerd en verdeeld. Ze
kregen ook nieuwe namen, bij
voorbeeld de Dienst voor de
Bescherming van de Grond
wet, die nu zo gehaat is bij stu
denten en leraren. Een minis
ter van Binnenlandse Zaken
zei er in 1958 het volgende
over: „Ik vond die naam geen
gelukkige keus. De taak van de
dienst heeft te maken met de
staatsveiligheid. Ik geloof niet
dat de term staatsveiligheid
verdacht is, alleen omdat in
een bepaalde periode in het
verleden staatsveiligheid asso
ciaties opwekte met walgelijke
methodes. Ik denk dat we die
naam weer rustig kunnen aan
nemen". Ondertussen duurde
het niet lang of er werd geroe
pen om deze „bescherming van
de grondwet". „Beste kamera
den", zei de burgemeester van
Bremen, „geef ons de kans de
juiste manier te zoeken om de
verdediging van onze eigen
staat zelf te verzorgen, maar
nu, nu we er nog de tijd voor
hebben, en niet wanneer de
volgende uitbarsting al weer
dreigt. Wanneer de liberaal-
democratische constitutionele
orde eenmaal bedreigd wordt,
zou haar verdediging wel eens
van overijlde aktie kunnen af
hangen. Een dergelijk karwei
moet geklaard worden. Als de
orkaan eenmaal opsteekt en al
Deze stelde onder a^il
bepleiten van crunin» K I
weid, onderscheiden
praktische steun
geven, wat voorheen *1®
baar was. In feite zij»
tuurlijk de mogebjkW-
dergelijke wetten biedffl
hun huidige toePa®jnLarii I
mensen zorgen bwrU j,
hetgevalvandebewaW^I
1.11
dat het aanleiding l f|
biedt voor algemene
ting.
In Berlijn wordt 10
opmerking gemaa
anti-terroristische - p
veel meer menS®n ^sD1e
dan er door het te
zelf worden f
Waar ben je bange
staat of de teri
West Duitsland nep f
antwoord daarop n,
bent. Nobler jd
woordigt in eik g j(
standpunt van Ji
het bangst z'ln
staat.
JAM® F^'(
- ..wiiair
(Copyright The
Een strenge controle i
tomobilisten, een van de m«j
merkbare vormen van iirijj
heidsbeperking. Fo/jw(
Cobler komen er in
republiek ergere vormen «w|
tegen het huis beukt, is het I
laat om het dak nog te beveili]
gen".
Onder die beveiliging vielet
maatregelen van zowel wettig
als onwettige aard. De veilig
heidsdiensten begonnen bij
voorbeeld met de coördinalii|
van hun aktiviteiten laid
voordat de wettelijl»
rechtvaardiging daarvoor goj
geven was. Verder deed bill
probleem zich voor dat artp
10 van de grondwet de «»-|
schendbaarheid van het FTIj
(waaronder brief-)geheim f
randeerde. Er kunnen hierai
slechts beperkingen woi*
opgelegd, zei men, doormiddell
van een wet.
In 1968 werd er echter#
nieuwe clausule aan to®
voegd. „Indien de bepertesl
erop gericht is de basis van dij
democratische orde of dei ii-l
ligheid van de Bondsrepiu»®!
of een van de deelstaten te be-|
schermen, dan mag de we' w|
schikken dat degenen om #1
het gaat niet op de hoogtewct-l
den gebracht. Diensten e-
hulpdiensten die door -J
parlement zijn aangewe»-!
mogen dan de plaats innen I
van aanklachten in een we I
lijk proces". Met andere"» J
den, de betreffende we 11
ingetrokken. Een van I
nieuwe maatregelen dieC I
Een fragment uit de bloedstollende cti
de door Dobbermans bewaakte dr. 1
FILMFIGUREN die vijftig
jaar na hun eerste optreden
nog* door iedereen worden
herkend en dan zelfs nog
voorkomen op uurwerken en
T-shirts zijn er maar weinig.
Topolino, Miguel Ratoncino,
Niki Kuchi, Musse Pig, Mikel
Mus en El Raton Miguelito
hebben het toch maar ge
presteerd. Onder die naam
verscheen Mickey Mouse in
Italië, Spanje, Japan, Zwe
den, Griekenland en Argen
tinië.
's Werelds bekendste muis
bestaat omstreeks deze tijd
I vijftig jaar. De preciese ge
boortedatum van MICKEY
IS NIET BEKEND. De ene
stripantiquair houdt het op
19 september, de ander op 28
november. De plaats is wel
zeker: het Colony Theater in
Manhattan, New York.
Over de vader bestaat weer
wel onduidelijkheid. Hoewel
algemeen wordt aangenomen
dat Walt Disney verant-
woordelijk is voor de creatie
I van zijn filmfiguren is het
niet zeker dat dit ook opgaat
voor Mickey Mouse. Waar-
n schijnlijk is zijn animator, de
IJ briljante tekenaar Ub Iwerks
I de schepper van het uiterlijk
van de legendarische muis.
Onbelangrijk, maar interes-
Isant detail: Iwerks was van
oorsprong Nederlander.
I| Mickey Mouse treedt al
II vijfentwintig jaar niet meer
B op in films. Toch is zijn po-
k pulariteit nog steeeds enorm.
[■Jaarlijks brengt hij nog een
I kleine twee miljoen op voor
het Disney concern. Afgelo-
pen zomer kreeg Mickey
Mouse een ereplaats op de
l
be
va
rei
me
Hi
aa
en
bli
be
aa
be
de
w;
me
I
gei
De Jazz Evenementen
Schelde Stichting (Jess) heeft
"et winterprogramma rond.
Na veel barensweeën, zoals
Z1) het zelf noemt is men erin
geslaagd een gevarieerd pro
gramma samen te stellen.
Naast de oude stijl jazz wordt
het komend seizoen ook ter-
uüing Sehouden met
iazz au 1 Van tic m°derne
Alle concerten (op een
ev S" gehouden in Por
es' and Bess in Terneuzen.
«rtXehorudemeerSteCOD-
eera^mente dertis' Vooral
heck^Nirk ^an Be'der-
Paid whh^ GoldVette en
27 ekster °P vriidaS
°Pdlu ts ver fk"5® malen
°nl»hgs eenep iken®n. heeft
piaat gemaakt.
pl»»ts°?nep™ vindt niet
^h,het2^#.ndhB„,;
Zu'dlandtheat.» ^®ft het
f°doende een k j 02en om
fïekkei^ ®der Publiek
di
Pc
ni
g«
Fi
ni
m
d«
d<
b<
tr
di
st
bi
zc
ee
L
C
di
K
h<
a
tr
tic
m
ei
