Nog steeds geen
pensioen voor
Puffende Wimpie
AUSTRALIE'S KLEINSTE TREINTJE
[S OP ZIJN OUDE DAG
EEN ATTRACTIE VAN KLASSE
c'est
PARIS
Maximum snelheid 24 km per uur..
Gloriedag
„Puffende Wimpie"
Vallen en opstaan
Wimpie's terugkeer
Goede oude tijd
DE STEM
If 1,45
(Van een onzer verslaggevers)
DE grote actie tot redding van die ouwe getrouwe begon in 1955.
Haar laat ons niet vooruitlopen op het verhaal en bij het begin
|beginnen.
Dat begin begon kort nadat Engelands Australische koloniën zich
ia 1901 verenigd hadden tot een zelfstandige Australische Federatie.
iKort nadien verscheen er in de Staat Victoria een treintje op het
Itransporttoneel. Dat was in 1902 Het was een merkwaardig treintje,
Kat voorbestemd was voor een bewogen leven Het begon zijn bestaan
Ills vrachttrein en bracht toen hout uit de ommelanden van Mel-
■bourne naar deze stad. Doodgewoon? Dat dachten wij ook, tot we
Itemamen. dat de mensen meer dan een halve eeuw geleden al zeiden,
pat het een bijzonder treintje was. Zo in de geest van de beschrijving,
|die Vader Trom van zijn Dik gaf: 't Is een bijzonder kind en dat-is-tie.
jaar wat beter ging, nam men hem
weer in dienst. De tweede wereldoor
log doorstond Wimpie tamelijk goed,
al had hü reden om te klagen over
te weinig passagiers. Een heel zware
slag moest „Puffende Wimpie" in de
cember 1952 incasseren. Die slag had
ie vorm van een aardverschuiving,
die het smalle spoorbaantje totaal
blokkeerde. Rappe handen hielpen
Wimpie echter en na korte tijd pufte
hij weer lustig over zijn ijzeren baan.
Lang duurde deze vreugde even_-
wel niet, want in augustus 1953 doem
de een tweede aardverschuiving Wim
pie opnieuw tot nietsdoen. De autori
teiten verklaarden de lijn, Wimpie's
lijntje, officieel voor gesloten. Dit was
definitief het einde, meenden velen.
Zij vergisten zich! De spoorbaan
werd weer in orde gemaakt en een
in Melbourne verschonende krant
organiseerde gratis ritten voor dui
zenden schoolkinderen met Wimpie
of „per Wimpie" om van deze ouwe
getrouwe afscheid te nemen. Het was
duidelijk geworden, dat Wimpie
slecnts kon worden gered, als er veel
geld beschikbaar kwam en als hij
werkelijk bleek te steunen op de
sympathie des volks. En toen begon
de grote reddingsactie.
„Puffende Wimpie" is de naam, die
|>M het treintje gegeven heeft. „Puf-
Wimpie" heeft bijna even vaak
scheid genomen van het geëerde pu-
als een gevierde primadonna
pleegt te doen. Steeds echter
hij weer terug. En nu, op zijn
iade dag, is hij beslist een geziene en
■Populaire figuur in Victoria. Duizen-
f en nog eens duizenden vakantie
schoolkinderen zowel als
l'dwassenen, laten zich zittende,
of hangende in Wimpie's bij-
antieke -Ijtuigen door Wimpie
I voorttrekken door een der mooiste
l^ndernisgebieder van Victoria, le-
weekeinde is Wimpie paraat voor
|Zljn ^°ch door de prachtige Dande-
Bergen. De toch begint onge-
JVeer40 km ten oosten van Melbour-
IDe in Belgrave en eindigt een klei-
[Se 10 km verder bij Menzies' Creek
«Puffende Wimpie" is altijd een on-
%ongen treintje geweest Gezel-
'§heid geeft dt toon aan tijdens zijn
hten. Toen Wimpie enige jaren
v°ör de eerste wereldoorlog met rei-
I a§6rsvervoer begon, nodigde het lo-
I ^^fpersoneel altijd zoveel mo-
Passagiers uit om op de loco-
li Plaats te nemen. Dan bleven
l reizigers lekker warm en konden
1 Sazellig praten met de machinist
1 91 «in helper,
"mipie is niet alleen een gezellig
Jr ool! een gemoedelijk treintje
sin'ree*' naai hedendaagse top-
I 5 "aden Hij is tevreden metzijn
rïc maximumsnelheid van 24 km
uur!
Jot kort vóór 1930 leidde Wimpie
°nbe2orga leven. Toen echter
sJ-A econaruische toestand in Au-
J 'e 'a's elders in de wereld) veel
4 er rooskleurig dan voordien.
rshës kleinste treintje, de brave
"Pm dus, werd chrisisslachtoffer
"erkloos.
J J00rw"gautoriteiten namen hem
e vaart. Toen het na een paar
DAT was in 1955 In dat jaar richt
te een onderwijzei in Melbourne met
een aantal vrienden een „Vereniging
tot Bescherming van Puffende Wim
pie" op. Het werd een groot succes.
Thans telt die vereniging meer als
duizend leden in Victoria. In de loop
der jaren 19551961 bracht de ver
eniging geld bij elkaar om de spoor
baan te herstellen en de niet meei
helemaal jonge Wimpie te reviseren
en een verfje te geven Thans is, bij
zondere omstandigheden voorbehou
den, Wimpie's financiële basis hecht
en zijn oude dag verzekerd!
Zelfs het Australische leger droeg
een stevig brok steen bij om Wimpie
te kunnen behouden. In de lange,
warme Australische zomer van 1961
zwoegde een aantal militairen op het
herstel der seininstallaties.
Sinds „Puffende Wimpie" weer „in dienst trad", vervoert hij jaarlijks meer dan 100.000 mensen.
Ruim vijfhonderd padvinders of ver
kenners werkten koortsachtig aan hat
herstel van het spoor en fleurden het
stationnetje bij Menzies' Creek op
met een fikse laag verf.
De 28ste juli 1962 werd Wimpie's
gloriedag. Toen trad hij triomfante
lijk weer in dienst. Op die dag maak
te hij een erereisje met zevenhonderd
passagiers door de wildernis! Bij zijn
terugkomst verwelkomde men hem
eerbiedig en hartelijk. Een der top
figuren van de spoorwegen van Vic
toria had Wimpie als machinist ge
reden. Een militaire kapel speelde lie
deren op het station. Een minister was
namens de regering aanwezig om
Wimpie te huldigen en geluk te wen
sen. Duizenden mensen stonden langs
de rails te juichen en te wuiven toen
Wimpie schokkend, hijgend en puf
fend voorbijkwam. Wimpie was ge
tooid met kleurige linten. Ter ere van
zijn terugkeer had men hem rood.
zwart en goud geverfd. Kortom, Wim
pie bewees, dat hij werkelijk heel
kra' was voor zijn jaren.
Sedert die feestdag heeft Wimpie
jaarlijks een kleine honderdduizend
passagiers vervoerd en jonge en oude
mensen veel vreugde geschonken.
Alleen in heel warme periodes laat
Wimpie wel eens verstek gaan. Dan
trekt hij de rode wagens met zilve
ren daken niet door de eucalyptus-
bossen. Dan mag hij dat niet doen en
moet hij soms dagen achtereen ge
dwongen rust nemen.
En waarom? Als de temperatuui
erg hoog is, zijn de bossen langs
Wimpies spoor zó droog, dat een
vonk uit het locomotiefje een heil
loze, gevaarlijke bosbrand zou kun
nen veroorzaken. En „Puffende
Wimpie" (eigenlijk zijn er drie
„Puffende Wimpies", drie van die
mini-locomotiefjes uit het begin de
zer eeuw op het traject in gebruik)
mag geen brandstichter worden! Dat
zouden vooral de duizend leden van
de Vereniging voor Let Behoud van
Puffende Wimpie uitermate betreu
ren.
„Wimpie krijgen ze nooit dood"
zei een bejaarde spoorwegman
toen wij met hem over het treintje
spraken.
.Welnee, dat gebeurt nooit. Wim
pie is nog zo'n stoere Australiëi
uit de goeie oude tijd, weet u, zo'n
echte taaie, neem dat maar van
mij aan!".
We willen het graag geloven.
En we hopen van harte, dat die
spoorwegman gelijk krijgt!.
Het spoor van „Puffende Wimpie" loopt door een prachtig gebied.
Automobilisten wachten tot „Puffende Wimpie" is gepasseerd.
(Van onze Parijse correspondent
Lukas Kleijn)
In het ene deel van Parijs, bij de
Porte de Versailles, de autosalon, in
het andere deel van de hoofdstad,
tussen de Bastille en de République,
de jaarlijkse markt van oud roest
of te wel de foire d la ferraille. In
de autosalon glimt alles van de
nieuwigheidBij de Bastille mag het
rustig stortregenen, want wat daar
op de straatstenen ligt uitgestald kan
nauwelijks roestiger worden. Hoe
ouder hoe beter en... hoe duurder.
De foire a la ferraille is niet de
oudste markt van Parijs. Nog veel
eerbiedwaardiger in leeftijd is de
kermis van de kruidkoeken, de foire
aux pains d'épices, officieel de foire
du tróne genoemd, die al van voor
het jaar 1000 dateert. Daarop volgt,
in leeftijd, de foire aux jambons, de
markt van de hammen, die dateert
uit de tijd van de middeleeuwen en
tegen Pasen wordt gehouden. De
hammenmarkt is een hele gebeurte
nis, want alle Franse provincies ne
men er aan deel. Tijdens de foire
organiseren de Parijse spekslagers
een gemeenschappelijke maaltijd. Wie
van onze gastronomische persvereni
ging de eer te beurt valt aan die rijke
tafel te worden uitgenodigd, doet
goed een of twee dagen tevoren te
vasten, want wat daar aan worsten,
spek, ham, varkenskluiven en pas
teien wordt opgediend is onvoorstel
baar. En als het na afloop diep in de
nacht geworden is, doet men ver
standig zich met een taxi naar huis
te laten brengen, want aan nobele
wijnen tijdens de maaltijd ontbreekt
het niet.
De foire a la ferraille, de beurs van
oud roest, dateert van 1S5S en wordt
ieder najaar, de eerste week van ok
tober, gehouden. De tegenwoordige
prefect van politie zou er wel van
af willen, want de drukte in die ene
week brengt enorme verkeerspro
blemen met zich mee. Maar de foire
zou veel van zijn waarde verliezen,
wanneer hij naar de buitenwijken
werd overgebracht. De foire d la
ferraille is een stuk folklore gewor
den, dat bij Parijs hoort.
De foire telt ongeveer 700 kleine
antiquairs, handelaars en kooplui,
die hun plaats per loting krijgen aan
gewezen. Opvallend is het grote aan
tal vrouwen, die blijkbaarweel meer
gevoel hebben dan mannen bij het
opsporen van waardevolle voorwer
pen. Het zijn kooplui, die permanent
op reis zijn, niet alleen in Frankrijk,
maar ook in het buitenland, altijd op
zoek naar buitenissige dingen. Ze
gaan op zoek naar een oude kast,
maar komen thuis met een kuisheids
gordel uit de vijftiende eeuw, die op
de foire gemakkelijk voor 800 frank
van de hand gaat. Hun geluksster
brengt ze ergens, waar toevallig ver
huisd of een boerderij verkocht
wordt.
Men vindt op de foire van alles,
van prullaria tot indrukwekkende
machines: een oude locomotief (die
nog kan rijden) met 80 meter rails en
vier aanhangwagens voor vervoer
van 36 personen (7.000 frank), een
Jeanne d'Arc in 500 kilo brons, twee
en een halve meter hoog met het
vaandel over de schouder (2500
frank), een middeleeuwse blaasbalg,
te zwaar om te tillen, folterwerktui-
gen, slavenringen, een vliegtuig van
1928 (2.000 frank), een doodshoofd
met nog gave tanden (50 frank), een
Engelse preekstoel (5.000 frank),
vergulde vogelkooien stijl troubadour
uit 1830 (300 frank), trouwboeket
ten onder een glazen stolp (75 frank),
veel klokken, horloges, losse rader
tjes, houtskoolbranders met een
draaiende pan, die heel vernuftig
hoger en lager op het vuur kan wor
den gezet. Voor een half vermolmde
eigen plank zal niemand zijn neus
ophalen, want altijd is er wel een
antiquair, die bezig is met de res
tauratie van een buffet of tafel en
die juist zo'n plank nodig heeft.
Er ligt niet alleen van alles, maar
er komt op de foire a. la ferraille ook
van alles. Men kan eenvoudige
vrouwen zien weglopen met een lan
taarntje voor 10 frank, waarin een
kaars kan worden gebrand, dat straks
te pas komt bij stakingen van de
elektriciteitswerken. Er liggen sta
pels brieven, meestal van nul en pe
lt er waarde, maar ivaarin kenners
staan te zoeken, of er geen brief bij
is van Victor Hugo of Anatole
France, wat inderdaad wel eens af
en toe gebeurt. Toneelgezelschappen
kopen er voor hun opvoeringen uni
formen, helmen, wapens, revolvers
en platen of borstbeelden. Selectie is
er weinig. De moeder Gods staat
naast een schaterlachende Charlie
Chaplin.
Het zou jammer zijn, wanneer de
foire a la ferraille uit het Parijse
beeld verdween. De markt van oud
roest en de vlooienmarkt, de marche
aux puces, horen bij Parijs. Net als
de Eiffeltoren, die voorlopig nog
niet aan oud roest toe is.
