No. 459
Zondag 22 JuSi 1917
Orgaan voor Leger en Vloot.
Onder redactie van D. MANASSEN.
-
wM
EEN LIEFDE.
Taminiau's JAM
DERDE JAARGA&S.
DE SOLDATENCOURANT
EED ACTIE EN ADMINISTRATIE VALERITJSSTR. 10°. AMSTERDAM. DIT
BLAD VERSCHIJNT DRIEMAAL PER WEEK. LOSSE NUMMERS VOOR
MILITAIREN 1 CENT, VOOR BURGERS 3 GENT, ABONNEMENT BIJ VOORUIT
BETALING VOOR MILITAIREN 0.75, VOOR BURGERS/1.50P.KWABTAAL
Voor Advertentie» wendo men *Ich tot onze Administratie, Yaleriunhlratt J0:>
Amsterdam. Prys der AdvnrtentiGn por regel 30 cent. Voor Ingezondv; Med,>'J*
dee] in gen op do tweede, derde c-c vierde pagina dubbel tarief. Rij aboi.r.eiiieiit
reductie.
im
-
y y y
Sr..,. -
Een luchtgevecht, hoevaak lezen wij er wel van in de bladen! hierzien we voor
onze oogen zoo'n gevecht afgebeeld. Een Duitsche eendekber is in strijd geraakt
mót een Eranschen tweedekker. Yan beide vliegtuigen ratelen de machinegeweren
en 'fc gaat er mam* om, wio het eerst den tegenstander na?.r beneden weet te doen
duikelen. Ondertusschen gaat op den beganen grond de strijd voort en zien wij
daar de granaten ontploffen.
Os toestand in a's» reezenstriid.
Hef is oen uiterst belangrijke zitting ge-
woest, die Donderdag de Duitsche Rijksdag
iieeft gehouden. De nieuwe Rijkskanselier
heeft het woord gevoerd, en al is nog niet
volkomen 'zijn rede duidelijk, al zijn er pun
ten, waarin hij oen slag om den arm houdt,
hij heeft zich verklaard voor den vrede zon
der verovering of schadeloosstellingen. Dit
Ï3 op zich zelf reeds van veel beteeken is. Te
meer nog, omdat hij daarbij steun vindt in
de meerderheid van den Rijksdag. Want
deze heeft met 214 tegen 116 stemmen en
17 onthoudingen de vredesresolutio aange
nomen, met een groote meerderheid dus.
Door deze resolutie toont dus de Rijksdag
en door zijn redevoering toont de rijkskan
selier, dat zij bereid zijn tot een vrede door
onderhandeling, dat zij geen veroveringen
verlangen, maar ook geen gebied willen af
staan.
Ee/7i vrede dus, waardoor de toestand van
vóór d'en óorlug wordt hersteld? Dit is vol-
[Tri? bewerkt naar een novelle van ïwan
Toergcnjew.
C Slot.1
Hij dronk zijn glas thee leeg en zijn nu
ïustige stem verhaalde verder:
„Ja, de toestand van m'n patiënt werd
al minder en minder. Als u dokter was,
dan zou u kunnen gevoelen wat er In ons
omgaat op het moment als je tegen je
zelf 'moet zeggen als medicus sta ik mach
teloos tegenover dat ziekte-geval. Dan ge-
Voel je je zoo klein, zoo bitter klein,
dat je je zelfver-trouwen verliest, dat
het net is alsof je al je wetenschap kwijt
bent, dat de patient geen vertrouwen meer
in je hééft, dat je omgeving begint te be
speuren, dat je aan je zelf twijfelt.... Ach,
mijnheer, dab is me een toestandDan denk
jc: maar er moeten toch medicijnen zijn...'
zou misschien dat middel... zoo denk je, zoo
probeer je dan... en heb helpt je niets... je
neemt dit middel, dan dat middel... je
neemt niet eens den tijd het behoorlijk te
laten inwerken... je grijpt naar jo Pharma-
-copooa... daar moet het toch instaan, denk
'je, daar... dan sla je het receptenboek zoo
maar op goed geluk open en denk je: mis
schien helpt hot toeval... maar ondertus
schen kwijnt en sterft de zieke en God weet
had oen ander medicus haar genezen 1 Wat
doe je dan als medicus? Dan consulteer je
met een collega, alleen-maar ora verantwoord
te zijn tegenover je-zelf. En wat sla je dan
soms een zeldzaam stom figuur 1 't Is waar,
!je went er wel aan, maar de patiënt krijg
je er niet gezond meê; je hebt alleen alles ge
daan wat gedaan moest worden, je plicht als
medicus. En weet u, wat mij dan soms zoo
mismoedig lieefb gemaakt? Dat de menschen
je her grootsto vertrouwen schenken en dat
je toch voeltj dat je niet bij machte bent
ora te redden. En dat ondervond ik juist ten
'huizo van Alexandra Andrejewna, ze hadden
-hei vertrouwen is üte en men ver-.
strekt niet geheii zeker: In dit opzicht ont
breekt er neg .ah't,-71 de verklaring van
den rijkskanselier. Het is eigenlijk als in
December jd. toen de Duitsche keizer
den vrede aanbood, al is de aanbieding
van Duitschen kant nü veel meer bepaald,
ook thans wordt niet precies aangegeven,
welke voorwaarden dé cent-ralen ""hebben,
welke toezeggingen zij -willen doei7, welke
eischen zij stellen. De Rijksdag heeft ver
klaard, dat het niet op zijn weg lag de
vredesvoorwaarden aan te bieden, dat moet
de xegeering doen. De regeering doet dat
niet. Het groote woord, dat rijkskanselier
Michaelis Donderdag sprak, was: „Wij kun
nen niet nog den vredé eens Aanbieden, maar
waarneer de vijanden hun veroveringszucht
en verpletteriugsdcel opgeven, en in onder
handeling willen treden, zullen wij eerlijk,
en bereid tot den vrede, aanhooren, wat zij
ons hebben te zeggen. Tot zoolang moeten
wij rustig, geduldig en moedig volharden."
Zullen nu de geallieerden op deze aanbie
ding ingaan? Zullen zij vragen om onder
handelingen aan te knoopen? Het lijkt er
nog niet op. D71it.schla.71d heeft Donderdag
zijn bereidwilligheid tot den vrede getoond,
op sterke wijze, maar onbepaald is nog go-
moeddo geen oogenblik, dat de ziekte van
Alexandra levensgevaarlijk was. Ik liet ze
maar ia dien waan want ik had geen moed
heb hun te zeggen. En alsof alles tegelijk
kwam, de wegen waren zoo slecht, dat de
koetsier soms een heelen dag en nog wel
langer met de medicijnen onderweg bleef.
Ik was bijna geen oogenblik uit de kamer
van' de zieke, vertelde haar grappige anecdo-
tieve verhaaltjes, speelde een spelletje kaart
met haar en waakte 's nachts bij 'r. Het
ouwe moedertje bedaukte me dan, met tra
nen in haar oogen, maar dan dacht ik bij
me-zelf: ben ik die dankbaarheid wel waard
Ik kan het u nu wel eerlijk zeggen, waarom
zal ik er doekjes om heen winden? ik was
verliefd geworden op m'n patient© en weder-
keerig hield Alexandra van mij. Ze liet geen
sterveling in haar ka7ner binnen als mij. Dan
praatte ze met 7ne, dan vroeg ze, waar ik
gestudeerd had, hoe ik leefde, wie m'n fami
lie was, met wie of ik omgingon dan
dacht ik, maar meisje, jo mag eigenlijk niet
zoo-veel praten en toch miste ik den moed
heb haar als mediciis resoluut te verbieden.
Wilt u wel gelooven, dat ik soms m'n hoofd
tusschen m'n handen nam en tegen me-zelf
zei: „wat doe je toch, ellendige kerel?"
Maar dan nam ze een poos, later m'n hand
en hield die vast en keek me lang, lang aan
en dan wendde ze het gezicht van me af
en zuchtte en zei: ,Wat is u toch goed
En liaar handen waren dan heel warm en
haar oogen wijd-geopend en zoo groot, zoo
ja, zéi ze dan, u is een best mensch, zoo
anders dan de anderen hier in de buurt...
ja, u is heel anders.... hoe komt het toch.
dat ik u niet eerder heb leeren kennen?"
..Alexandra", zei ik dan, „w,ees nou 's
kalm... ik weet niet waaraan ik het hem ver
diend,.. maar heuscli, geloof me, je wordt
weer beter, alles komt weer te-recht, je zult
eens zien, na een tijdje, dan.... Ik moet u
eerlijk zeggen, dat ze weinig niet haar buurt-
genooten obliging, do kleine boeren stonden
te-ver beneden haar on met de voornamen,
de rijken, giug ze uit een zeker soort recht-
matigen geestelijken trots niet om. Ik zei u
toch, dat het een fijn en beschaafd huisgezin
was en ik gevoelde me'een beetje gevleid
zulke menschen te hebben leeren kennen. En
bleven, hoe het zich dien vrede precies voor
stelt. Én dat eerst willen de vijanden blijk
baar weten, voordat zij de toegestoken hand-
grijpen.
Wij vreezen, dat het vertrouwen der. En
tente ook in dezen rijkskanselier nog niet
groot zal zijn. Er is in hem nog iets van do
halfheid Van zijn voorganger. Ook wat de
binnenlandsche politiek betreft. Hij beloof
de hervormingen, doch niet die, welke de
linkerzijde vraagt. Scheidemann, de lei
der der meerderheids-socialisten, ver
klaarde zich niet bevredigd. Hij eischte in
de eerste plaats afsohaffi7ig van het drie
klassen-kiesrecht en van de alleenheerschap
pij der overheid. De Rijkskanselier had on
omwonden verklaard, dat hij niet van plan
was, zich de leiding der binnenlandsche po
litiek uit de handen te laten nemen, zooals
die vastgelegd was in de constitutie. Beteo-
kent dit, dat toch heb parlement in Duitsch
land niet de rechten zal verlangen, die het
wil en noodig heeft? Ook hierin is nog een
onzekerheid, die treft, en waarop men ook
in de landen der geallieerden zal wijzen,
welke alleen willen onderhandelen met een
democratisch Duitschland. In vele opzichten
moet dus worden afgewacht welken indruk
'd6ze kanseliersred© en deze vredesresolutie
zullen maken.
Intusschen staat de wereldgeschiedenis
buiten Duitschland niet stil, al is misschien
wat daar gebeurt-, hét belangrijkst. In Rus
land hadden in de laatste dagen ook gewich
tige voorvallen plaats. Er schijnt daar een
nieuwe revolutie op til, eene gericht tegen
de xegeering. Een militaire revolutie zou
men haar kunnen noemen, want zij gaat uit
van een aantal oproerige regimentendie
©enige dagen Pétrograd onveilig hébben,
gbmaakt. De gevolgen zijn niet uitgebleven
de cadetten (liberalen) zijn uit de regeering
getreden en het comité van arbeiders- en
soldaten-gedelegeerden heeft nu do macht in
harden. Maar het schijnt- dit ©énigszins te
betreuren, want het verlangt opnieuw een
coalitie-regeering. Het voelt zich blijkbaar
niet meer zoo krachtig als vroeger. Er
bloedig gevochten in Pétrograden al heeft
de regeering, of 't overgebleven deel daar
van dë overwinning behaald, ten minste
thans wordt gemeld, dat de rust hersteld
ie, dat zij! zich ©enigszins benauwd g©-
voelt blijkt wel uit- het voorstel om den zetel
der regeering over te brengen naar Moskou.
Dit zou men een wanhoopsdaad van den
arbeiders- ensoldatemraad kunnen noemen
Niet alleen omdat het oolc in Moskou spant,
daar eveneens onlusten hebben plaats ge
had, maar vooral, omdat het verkeerd zou
zijn Pétrograd, de eigenlijke hoofdstad cn
bet brandpunt van alle partijen, over te
laten aan 'de tegenstanders. Dan zou de
chaos nog grooter worden, dit rijk geheel
uiteenvallen, 't Is voor de regeerders in
Rusland, welke die ook zijn, een moeilijke
toestand, en van den oorlog zal, wat dit rijk
betreft, niet veel meer terecht komen.
In den laatsten al lijkt het, dat het met do
overwinningen der Russen in het Oosten is
gedaan; zij dringen niet meer vooruit, zij
wijken eerder terug. Maar dit terugwijken
gaat wel zoo geleidelijk, dat van ©on vlucht
althans nog geen sprake is, en van ©en groote
overwinning der centralen, naar 't schijnt,
evenminBelangrijk zijn de krijgsverrich
tingen der laatst© dagen zeker niet, en dat
in den besten oorlogstijd van het jaar. De
beslissing op het slagveld naderen wij dit
jaar geen stap, hoe anders ging heb in
de vorige krijgsjaren met zijli groot© slagen
©n successen op verschillende terreinen
van mij-alleen, enkel rut mijn hand, nam ze
de medicijnen aan, ik-alleen mocht haar
steunen en opheffen en dan keek ze me aan,
dat ik... ja-, u zult er om glimlachen...
hartklopping van kreeg. In dien tusschen-
tijd werd haar toestand al minder en min
der: ze, gaat dood, dacht, ik, ze gaat dcod.
Wilt u wel gelooven, dat ikzelf liever ge
storven was? En dan de moeder en de beide
zusters, ze keken me aan, ze keken me recht
in de oogen... en het vertrouwen, dat volle
vertrouwen was weg.
„Hoe vondt u haar nu?" vroegen ze dan.
„Goed, goed."
Dat woordje „goed" maakte me gek.
Eens, op een nacht, waakte ik weer als
gewoonlijk bij de zieke. Het dienstmeisje was
er ook, maar dat kind snurkte alsof ze de
dooden moest wekken. Nou, ik kou het haar
niet kwalijk nemen want ze had heb dien
avond erg druk gehad. Alexandra was voort
durend lastig geweest, aanhoudend zware
koorts, dusTegen den nacht had ze zich
omgekeerd en was ingeslapen. Daar lag ze,
heel stil, zonder zich te bewegen. In een
hoek van de kamer brandde een klein lampje
voor 'fc beeldje van den ©en of anderen Hei
lige. Ik zat er, in elkaar gedoken, C7i dom
melde, zou misschien ingesluimerd zij7i als
niet plotseling me iemand had aangestooten,
ik draaide me om én... daar zat Alexandra,
reclit-cp in bed, met heel groot© oogen
staarde z© me aan, haar wangen gloeiden
van de koorts, haar lippe7i waren half geip-
psnden ik vroeg
„Wat is er? Wat
„Dokter, 't is toch zoo, niet? Ik ga
dood V'
„Maar kind", zeg ik
„Nee dokter, zegt u nou niet... dat ik
beter zal worden... zegt u dat nou niet...
want als u wist... o)u godswil, verzwijgt u
maar niet de waarheid voor me! Als ik
zeker weet, dat ik toch sterven moet, dan
zal ik u alle3, alles zeggen. Alles!"
„Alexandra, ilc geef je de heilige verzeke
ring.
„U moet weten, ik heb hcelemaal nicfc
geslapen, ik heb aldoor naar u liggen
kijken en... ik gelóóf in u, n is een eerlijk
mensch. ik bezweer u bij alios wat u heilig
Ook van liet Westen geon nieuws om heuvel
304 wordt nog gestredende Duitschers
doen ©r aanvallen, evenals in Vlaanderen en
bij Craoni7e. Hier vooral is hardnekkig
gevochten, maar zonder belangrijk resultaat.
Van d© andere fronton geen nieuws van be-
tf eken is.
eu!Tscm.flP».
De Rijksdag en de rijkskanseliersreds.
Donderdag is de Duitsche Rijksdag bij
eengekomen en heeft de Rijkskanselier Mi
chaelis zijn groot© en met spanning afge
wachte rede gehouden. In de eerste plaats
kan al gezegd werden, dat de nieuwe Rijles-
kanselier zich heeft neergelegd bij de vredes
resolutie, ingediend door de meerderheids
partijen. De tek6t der met ie, die een flinke
meerderheid verwierf, luidt als volgt
„Evenals op den 4en Augustus 1914 geldt
voor hot Duitsche volk, ook op den drem
pel van het 4e oorloogsjaar, het Woord van
de troonrede: Ons dringt geen zucht naar
veroveringen. Ter verdediging van zijn vrij
heid en zelfstandigheid en va-n zijn territo
riaal bezit, heeft Duitschland de wapens op
genomen.
De Rijksdag streeft naar een vrede door
overeenstemming en naar een duurzame ver
zoening der volken.
Met zulk een vrede zijn afgedwongen ge
biedsuitbreiding, politieke, ©conomische of
financieele overweldiging onvereenigbaar.
De Rijksdag wijst ook alle plannen van
de hand. dio streven naar een economisch©
afsluiting en vervreemding tusschen de vol
ken na den oorlog.
De vrijheid der zeeën moet verzekerd
worden, alloen de economische vrede kan
den gemeenschappelijken vrede der volke
ren mogelijk maken.
De Rijksdag wil de internationale rechts
organisatie met energie bevorderen.
Zoolang echter de vijandelijk© regeerin
gen op zixlk een vrede niet ingaan, zoolang
Duitschland en zijn bondgenooten met ver
overing en overweldiging worden bedreigd,
zal het Duitsche volk ais één man samen-
staan, onwrikbaar volhouden en strijden tct
zijn recht en het recht van zijn bondgenoo-
ten, op leven en ontwikkeling verzekerd zijn.
In zijn eendracht is het Duitsche volk
niet te overwinnen. De Rijksdag weet dat
hij in deze proclamatie een van zin ie met
de mannen die in den heldeiistrijd het va
derland verdédigen. De onvergankelijke
dank is hun verzekerd".
Wij kunnen al dadelijk zeggen, dat na
dé kanseliersreds en de debatten de vredes
resolutie werd aangenomen met 214 tegen
116 stemmen en 17 onthoudingen.
Wat de Rijkskanselier zei omtrent de
oorlogsdoeleinden, dus omtrent de mogelijk
heid van vrede, is natuurlijk het belang
rijkst. Als doeleinden gaf hij op:
In de eerste plaats is het gebied van het
vaderland onaantastbaar. Met een vijand,
die rijksgebied eischt, kannen wij niet on
derhandelen. Als wij vrede sluiten, moeten
wij in de eerste plaats bereiken, dat do
grenzen van het Duitsche rijk voor altijd
beveiligd zijn. (Levendige toe j.).
Wij moeten langs den weg van besprekin
gen (toe j. b ij 1 i n k e r z ij d e en
c e n t r u m) en compromissen de levens
voorwaarden van het' Duitsche rijk op het
vasteland en over u© ze© waarborgen. De vre
de moet den grondslag van de blijvend© ver
zoening der volken vormen (lev. t o e j
hij moet, zoo-als dit in uw resolutie is ver
klaard, voorkomen, dat de volken nog lan
ger vijandelijk tegenover elkander blijven
is op deze wereld... zegt u me de waarheid,
de volle waarheidWant als u wist hoe dat
voor mij van het grootste gewicht' is, dan
zou u... dokter, zegtj u mo in godsnaam,
is er gevaar bij?,,
„Alexandra, wat moet ik...?"
„In 's Hemels naam, zegt u 'fc me..."
„Ik mag het niet voor je verzwijgen,
Alexandra, er is gevaar bij, maar God is
zoo groot en'goed..."
„Ik ga sterven, ik ga sfeerven..." En het
was alsof die gedachte haar verheugde,
want haar gelaat straalde van blijdschap.
„Weest u maar niet ongerust, dokter,
want voor den dood ben ik heelemaal niet
bang. En nu... nu mag ik het u ook wél be
kennen... ik dank u uit den grond van
mijn hart, u is een edel, een best mensch,
ilc hou van u
Ik keek haar aan als een krankzinnige
en z9 herhaalde:
„Ik hou van u.
„Alexandra, waar heb ik dat aan .ver
diend?"
„Dokter, u begrijpt me niet... nee, je be
grijpt me niet
En in-eens strekte ze de handen nit, vatte
717ijn hoofd daartusschen en gaf me een.
zoen... Wilt u wel gelooven, dat het was
alsof ik door deu grond ging? Ik viel op
m'n knieën e7i verborg in-'n gezicht in het
klissen. Ze zei niets meer, maar haar bevende
vingers, die streken door m'11 haren en ik
hoorde haar huilen ik weet waarachtig
7iiet meer, wat ik haar toen allemaal gezegd'
heb.' Ik heriuner me nog wel, dat ik zei:
„Je meet dat meisje wakker maken,
Alexandra... ik dank je... maar wees nu
wat rustiger
„Ach waarom? Laat ze wakker worden,
goed, laat ze hier komen, waarom niet?
Ik ga toch dood. En jij Waarom ben je
zoo terneergeslagenTce, kijk me 's aan...
jo lioudt misschien niet van me, misschien
heb ik me vergistais dat zoo is, wees dan
niet boes op me..."
„Maar Alexandra, hoe kun je...? Ik
hou cok van jou
Ze keek me recht en vast in de oogen,
sloeg haar armen wijd open en zei
„Omhels ine dan,..'-
staan door ecotiomische versperringen, en
ons ervoor beveiligen, dat het gewapend ver
bond der vijanden tot ©an eocraomischen
strijdhond wordt, Deze doeleinden vallen to
bereiken binnen het kader van uwe resolu
tie, zooals ik ze opvat.
Wij kunnen niet nogmaals een vrede aan
bieden. Onzo ©erlijk toegestoken hand
werd niet aangenomen. Maar met het ge
heel e volk, het Duitsche leger en de aanvoer
ders, dio mot de/zo verklaring instemmen
(hoort, hoort, links en bij het Cen
trum) is de opvatting dor regeering, dat-,
wanneer de vijanden hun veroveringszucht
en onderwerprugsdoGloinclen opgaven en on
derhandelingen wcnschen aan to gaan, wij
eerlijk en tot den vrede gezind zullen aan
hooren, wat zij ons te zeggen hebben. Tot
zoolang moeten wij kalm, geduldig ©n moe
dig volhouden".
Dit was het belangrijkste, wat de nieuwe
Rijkskanselier had to zoggen over den vrede,
e7i hij werd algemeen toegejuicht. Hij eprak
verder nog over de duikbooten, den oogst,
enz., maar veel nieuwe inzichten opende hij
niet en wat hij meedeelde over de binnen
landsche politiek was, volgens de sociaal
democraten, niet bevredigend.
ENGELAND.
Relletjes.
De ontevredenheid in Ierland uit zich niet
alleen in de stemmoncijfers van de Sinn-Fein-
oandidaten. In.de „Times" lezen wij dat Woens
dag voor een week te BoHybunion in Kerry
een menigte een aanval deed op het politie
bureau en schoten afvuurde in de wachtkamer.
Do politie antwoordde met schoten in de lucht,
maar toen de aanvallers ducktiger begonnen
op te treden, vuurde de politie op de menigte
en een jonge man werd doodgeschoten.
FRANKRIJK.
Van het VYosieJijk Ooriogsterrein.
Hot Engelsch-Frénsche offensief.
LdNDEN. Officieel. Ten oosten van
Mouchy le Preux zijn de vooruitge
schoven posten, welker troepen ten ge
volge van een vijandelijken aanval op
11 Juli moesten terugtrekken, thans her
steld. Wel geslaagd© raids werden onderno
men ten noorden en oosten van Yperen,
waarbij wij gevangenen maakten. Vijande
lijke aanvalsdetachementen werden afge
slagen ten westen van Cherisy en ten oosten
van Oosttaverne. Iietfig wederzijdsch artil
lerievuur bjj Lombaertzijde.
PARIJS. De a.-'i.-ieit der wederzijd-
sche artillerie was Donderdag vooral hevig
tusschen Sommé en Aisne in de streek van
Vaucler en Craonne en aan den linkeroever
van de Maas. Ten zuiden van St. Quentin
deden de Duitschers na een hevig bombar
dement Woensdag tegen 9 uur een aanval 'op
een front van omstreeks 300 M- ten oosten
van Gaucliy op den heuvel van Moulin de
toutvent. De Duitschers slaagden er in
voet te krijgen in een loopgraaf van onze
eerste linie, maar door een tegenaanval,
door ons 's morgens vroeg ondernomen,
werden zij voor hot grootste deel weer uit
de door hen bezette loopgraafgedeelten ge
worpen.
Na een bombardement van greote hevig
heid deden do Duitschers een tegenaanval
op de nieuwe stellingen in het bosch van
Avocourt, maar ons vuur hield hen tegen
voor zij onzo linies kotiden bereiken. Duit
sche coups de main tegen Fransche loopgra
ven bij Pantheon, ten zuidoosten van Sapi-
gneul en in de streek van Douaumónt mis
lukten volkomen. Daarentegen bracht een
onzer afdeelingen in een welgeslaagde ope-
Eist bij Arnhem.
tl
ratio ten oosten van Badonviller den vijan
ernstige verliezen too. Wij maakten dca:
bij gevangenen.
BERLIJN. Officieel. Icjtryn
priit.: 11 upprecht: In Vlaanderen wen! c™
artilleriestrijd voortgezet. 'ld
Ondanks den regen was de krachtige act"
der bijeengebrachte artillerio-maxia s
hevig. Gewelddadig© Engolsche verkenui(J
gen in het kustgebied on ten o. van Y per Ge
werden voor onzo stollingen tot elaan ,-u
bracht.
Aan het front van Arfcois was evencci*
do artillerio-actio op verschillende plaatocf I
van het Kanaal van La Basséo tot den zu
delijkon oever van de Searpe, levendig.
Ten z.w. van St. Quentin namen II©.,
sischo troepen, na krachtige vuuractie, c©i
Fransche hoogtestelling in stormaanval,
een broedt© van één kilomeier. De vijaui
liet een groot aantal gevangenen en vele mr
trailleurs in onzo handen, en verhoogde zij'
verliezen door tegenaan vallen, die voor <r
door ons genomen loopgraven, 's morgeit
cn 's avond3. werden afgeslagen. - -
Het Fransche 3ucces bij hoogte 344.
Reuter© (bijz. dienst) corresponderi
bij de Fransche legers seint <I<1. 18 Juli, da
het succes, hetwelk de Frauschen lie
haald hebben, een schitterend voorbeeld i
van een uitmuntend voorbereide en met ken»
ni3 van zaken uitgevoerde jnfanterieopi
Het doel der Franschen was, den rug tii'.
sehen hoogte 304 en het Avocourtn© eh
welke de Duitsche op 28 Juni veroverd he
ben, te hernemen.
De waarde van deze stolling ligt in hel
feit, dat zij de lager gelegen vijandelijk® pc-
sities beheerscht en dat zij. in handen -"ar.
den vijand eene voortdurende bdreiging vooi
de Fransche troepen achter hoogt© 301 uit
maakt.
De Franschen hielden d© stelling cn dc
verbindingswegen daarheen dagen lang
voortdurend onder het vuur der artillerie,
dat de DuitstiV* troepen zwar© verliezen toe
bracht, Toen de stelling eindlijk rijp werd
geacht voor den aanval, moe-it hiermede ge*
wacht worden omdat het weder cl© artille
rie-waarneming moeilijk maakte. Driemalen
werd de aanval uitgesteld, zoodat de Duit
schers dachten, dab die niet meer zou onder
nomen worden en de Franschen hen slechts
door geschutvuur uit hunne posities wiidm
verdrijven.
Juist toen de bezettingstroepen, die tofc
de 10e reserve-divhie behcoren, afgelost wer
den, gingen de Franschen tot d n aanval
over. In enkele seconden was de heuvelrug
genomen. De Duitschers hadden enorme ver
hezen geledenvele compagnies hadden de-
helft van hare getalsterkte verloren. De
Duitsche stellingen waren in puin geschoten.1
Onmiddellijk na de verovering brachten de
Franschen die in staat van verdediging en
bovendien legden zij nog op de oostelijk:
helling 300 meter verder nieuwe eteüingc;
RUSLAND,
Van hei Oostelijk Ooriogsterrein.
De strijd aan liet Oostfront.
BERLIJN. Officieel. Uitgetart door tot
offensief, dat het Ru:-.-:-.che leger op bevel
van haar regeering, ondanks haar vredes
betuigingen, aan onzo fronten ouderham,
Ik wist, dab heb slecht voor haar was,
ik zag, dat ze niet hcelemaal goed bij haar
verstand was en ik dacht ook, dab ze zoo
iet-s niet gedaan zou hebben als zo niet aan
den rand van haar graf had gestaan', maar
weet wel: het is zoo droevig om op je vijf-
n-twintigste jaar te moeten sterven, zon
der te hebben liefgehad. Want dat was het,
daarom hield ze me in haar zinsverbijstering
zoo krampachtig vast... begrijpt u wel?
Want ze liet me niet les.
„Denk toch eens aan je-zelf en aan mij,
Alexandra", zei ik.
„Waarom? Waarvoor?" gaf ze dan ten
antwoord. „Ik ga toch gauw dood, dus...
als ik wist, dat ik bleef leven en zooals
vroeger weer een gewoon, braaf meisje zijn
zou dau zou ik me schamen, diep schamen...
maar'néé, nééé
„Maar wie zegt u, dab u niet zult blijven
leven
„O nee, zeg dat fcooh niet! Masik me dat-
710U, niet wijs, je kunt het ook niet, je
kunt nieb lióge7i, dat zi© ik aa.n ja gezicht,
aan je oogen..."
„Je zult blijven leven, Alexandra., ik zal
je genezenwe zullen je moeder vertellen van
onze... en wo zull©7i samen gelukkig zijn."
„Nee-nee, je hebt 't gezegd... en dat is
zoo, ik ga dood, ik moet sterven, ik moet..."
„Nooit", ging de dokter verder, zal ik
dien nacht vergetenEensklaps kwam ze op
de gedachte me te vragen: hoe is je voor
naam? Nou wil het- ongeluk, dat ik Triton
Ivanowitscli heet. Maar icde»een noemde me
natuurlijk in huis: „dokter". Toen ik haar
antwoordde, dat mijn voornaam Trifon
was, deed ze de oogen toe, schudde zacht
ï-.et hot hoofd hoen ©n weer, en mompelde
iets in heb Fransch. Daarop lacht© ze, maar
de gefluisterde benaming was nu nieb be
paald vleiend voor me. Den heelen nacht
v as ik bij haar, ging 's morgens weg en
kviam eerst in dén loop van den dag. na de
th.ee, vveor bij 'r. Ze zag er uit. om zoo in de
kist t© leggen. Nog drie dagen en drie nach
ten duurde d© marteling. Toen... de laatste
nacht... ik zat bij 'r en bad in me-zelf stil
tob God: „Neem haar nu maar gauw tot
Jo ©n mij ook"... daar ging de deur open.
het was haar moeder. Ik had al den avond
van te-voren gezegd, dat er zoo goed als geen
hoop meer was, en dat ik haar den raad gaf
een geestelijk© te laten komen. Toen m'n
patiënt© haar moeder zag, zc*i ze-
komt nog net op tijd, moeder, d©
dokter en ik, we hebben ons zoo-juist n
Icofd."
„Wat zegt ze, doktor? Wie is met 'r ver
loofd 1
„Ze fanUzeert"'. zei ik. „Koorts..."
Maar toc-n zei zc„zeg dat nou niet...
hebt daariiet gezegd, dat,ik geen koorts had
en je hebt m'n ring aangenomen... waar
om huichel je nu? Moeder is ©en goed
mensch, zo zal ons wel vergiffenis schenken 1
©n ik... ik ga toch dcod, dus ik behori niet
t© liegenGeef me je hand
Ik sprong van m'n stoel op, liep
kamer uit, want haar moeder had natuurlijk
alles begrepen. Dsn volgenden dag stierf ;v.
Even vóór haar dood verzocht ze allen do
kamer uit tó gaan en me met haar alleen te
laten.
„U moet m© maar vergevensprak ze,
.,'t is misschien liccl verkeerd wat ik heb
gedaan... misschien door m'n ziekte... maar
dat zeg ik U... ik heb nog nooit zoo van
iemand gehouën als vaïi U„. zult U m© niet
vergeten? Zult "Cf m'n ring blijven dragen
Mijn doktor wendde het hoofd terzij, ik
greep z'n Land. „Kom", zei hij, „laten
we over wat anders praten of mirschien
hebt u idee in een spelletje Preference?
Het is niet- goed voor een medicus, al dio
sentimentaliteitenEen kerel als ik mag
blij zijn als de kinderep niet janken en dc
vrouw niet kijft. Ik bón, moet 11 weten,
later heel fatsoenlijk en behoorlijk ge-
tiouwd... met de dochter van een koopman,
ze bracht zeven duizend roebel mee, ze heet
Akulina, dat komt goed bij Triton... Ze is,
rond-uit gezegd, ©en bij -de-hand-v ij f rmar
ze slaapt, gelukkig, een groot gedeelte van
den dag... nou, en ons spelletje: preference
We speelden preferenceeen kopeke per
punt. Ik verloor aan hei eind van het spel
twee en een halven roebel en Triion Ivano-
witsch ging eerst laat en neer biij met z'u
winst naar Luie.
