De Soldatencourant" behouden.
433
Woensdag 23 Mei 1917
Orgaan voor Leger en ¥8©ot.
Oorlogsnieuws,
Kam mi!en!
Onder redactie van D. MANASSEN.
Ons Oorlogsdagboek.
33
Be doshtor van don gevangene.
O. MANASSEN.
DERDE JAARGANG.
ENCOURAN
EEDACTIE EN ADMINISTRATIE VALERIÜSSTR. 109, AMSTERDAM. DIT
BLAD VERSCHIJNT DRIEMAAL PER WEEK. LOSSE NUMMERS VOOR
MILITAIREN 1 CENT, VOOR BüRGERS 3 CENT. ABONNEMENT J3U VOORUIT
BETALING VOOR MILITAIREN 0.75, VOOR BüRGERS/1.50 P.K WART AAL
[Voor Adverteuti
Amsterdam1:
deeüngea op do
reductie.
Advertentien wende men rich tot onzo Administratie, Valerius»', raut 109
>Aam Prijs der Adverter.tit-n por regel 80 cent. Voor Ingezonden Mede-
- tweede, derde en vierde .pagina dübbel tarief. By abonnement
Onzo plaat laat ons een toonoel zien uit den geweldigen strijd op het Westfront,
do verovering van een Duitsche loopgraaf bij Grandcours, een dorp bij de rivier de
Ancre. De hardnekkige gevechten aan de Ancre vormen een der woeligste en
bloedigste episoden uit den oorlog. We zien hier, hoe de Engelschon zijn door
gedrongen in de Duitsche loopgraven, die ware versterkingen vormen, hoe zij de daar
nog aanwezige vijanden dringen zich te onderwerpen of hen met geweld te voorschijn
halen uit de onderaardsche holen.
ÉSeen audiëntie.
Blijkens een bericht in de Staatscourant
wordt door'den minister van oorlog ad inte
rim deze week geen audiëntie verleend.
Be loesiand in een reuzenstrijd.
I-Iet meest belangwekkend lijkt op het
oogenblik de strijd aan het Italiaanse!}©
front. Niet omdat het Italiaansche offen
sief daar enorme vorderingen maakt. In
tegendeel, de Italianen komen maar weinig
vooruit, maar zij komen vooruit, en dat
wil veel zeggen. Want het is een zeer moei
lijk terrein, waarop zij den vijand voor zich
uit drijven. Zij dringen op ten Oosten van
de Isonzo, uit het dal dus naar de hoogten.
Langs de Isonzo verheffen de bergen zich
[vrij hoog en er zijn daar een aantal steile
toppen, die in vroegere gevechten dikwijls
zijn genoemd. In een lijn, die bijna even
wijdig loopt aan de rivier, staan de berg
toppen er naast elkaar, de Monte Santo, de
Monte San Gabriele, de Monte San Daniele,
de Monte G'ucco. Bovenop die bergtoppen
nu zitten de Oostenrijkers en hun artillerie
heeft een niet zeer zware taak. De Italianen
146e week.
Van 14 tot 21 Mei,
14 Mei, De Engelschen bezetten het ge-
heele dorp Roeux.
President Wilson gelast de op
voering van het effectief van het
goregèlde leger tot oorlogssterkte.
Van Engelscho zijde wordt
schuld ontkend aan het luchtbom
bardement van Zierikzee.
De Russische minister van oor
log Goetskof is afgetreden.
15 ,i De Rijkskanselier houdt een rede
over de oorlogedoeleinden.
Generaal Péfcain wordt benoemd
tot opperbevelhebber van het Fran-
sche leger.
De Russische generaals Broes-
silof en Goerko Vragen ontslag.
- De Italianen zetten een offen
sief in aan het Isonzo-front,
Het Uitvoerend Comité van
don Russisch en Raad van arbeiders
en soldaten heeft zich met 41
tegen 19 stemmen verklaard voor
deelneming van de socialistén aan
de regeering.
16 De Russische minister van buifcen-
landsche zaken Milioekof treedt af
en wordt vervangen door Terest-
sjènko; Kerensky wordt minister
van oorlog en marine.
Ih het Lagerhuis spreekt Lord
Robert Cecil over do rede van den
Rijkskanselier en de anuexatie-
guaestia4 I
daarentegen moeten tegen de steile hellin
gen op, naar den vijand boven, en zij moe
ten dezen daar verdrijven, willen zij verder
doordringen.' Da.t dit gc-en gemakkelijk werk
is, begrijpt men, elke bergtop kost ontzag
lijke inspanning en verlies aan menscken-
levens. Toch hébben de Italianen nu reeds
eeu dier toppen bezet, nl. de Monte Cucco,
zooals de Italianen, den berg Kuk, zooals
do Oostenrijkers hem noemen. Déze bergtop
ligt ten noorden van Görz, daar, waar
do Isonzo een groot-en bocht maakt, en ten
zuidoosten van Piava.
Sedert meer dan een week is nu reeds het
Italiaansche offensief aan den gang, en
vérder dan tot verovering van een dier top
pen is men nog niet gekomen. Toch hebben
de Italianen blijkbaar wel huu best gedaan,
nu en dan twijfelt men in andere En
tente-landen wel ens. of ze dat altijd
deden. zij hebben bovendien hulp
gekregen van Engeland, dab zware kanon
nen heeft gezonden. Dat desniettemin niet
meer bereikt is. geeft aan, ho© moeilijk een
offensief hier is. En als de Italianen al de
reeds genoemde hoogten hebben bezet, zijn
zij nog maar 'aan den rand gekomen van
het bergachtig landschap, dat zich voor hen
uitstrekt; achter die hoogten liggen weer
andere en 'b zal wel heel lang duren, voor
dat zij een eind in 's vijands land zijn door
gedrongen, voordat zij Triest, hun doel,
naderen'.
Doch hoe dit ook zij, de Italianen hebben
17 n Lloyd George doet in het Lager
huis mededeelingen over heb im
periale oorlogskabinet. -
De Engelschen bezetten geheel
Bullecourt.
De voorloopige regeering en de
Raad in Rusland worden het eens
over de instelling van een coalitie
kabinet.
18 Heb Russische coalitiekabinet is
gevormd.
Honduras breekt de diploma
tieke betrekkingen af met Duitsch-
laud.
Verschillende leiders van do
macliinistenstaking in Engeland
zijn gearresteerd.
Dr Adler, de moordenaar van
minister-president Stürgk is te
jWeenen ter dood veroordeeld.
Nicaragua heeft de betrekkin
gen met Duitschland verbroken.
20 De Russische premier legt een ver
klaring af over den politieken toe
stand.
succes, dit valt niet te ontkennen. Zij
rukken niet alleen vooruit, zij, maakten ook
reeds eenige duizenden krijgsgevangenen,
zij behaalden oorlogsbuit. Van den anderen
kant houden de Oostenrijkers dapper stand,
zoolang zij kunnen, doen ze nu en dan
tegenaanvallen en komen daarbij wel eens
met een aantal krijgsgov an genen terug. Uit
alles blijkt, dat op dit front, vooral ten
noordon van Görz tot Piava, de strijd zeer
hevig woedt en dat men hier werkelijk van
een emstigen slag kan spreken, zooals de
Oostenxijksche telegrammen doen. En nu
wordt bericht, dat ook aan het front in
Tirol do artillerie-actie tob groote hevigheid
i3 aangegroeid; is zij ook hier de inleiding
tot een offensief van de eene of andere zijde?
We hebben ook daarom aan het Italiaan
sche offensief zooveel plaats ingeruimd, niet
Aleen omdat het werkelijk doorgezet schijnt
te worden, ook volgens de laatste berichten,
maar verder omdat de krijgsverrichtingen
op de andere fronten van slechts geringe be-
teekenis zijn. Zelfs aan het westelijk front.
Weliswaar hebben daar in de laatste dager,
de Engelschen nog successen behaald aan de
Sc^rpe (bij Atrecht) en o.a. Bullecourt ge
nomen, maar poch daar, noch aan de Aasne
of in Champagne zijn do vorderingen der
geallieerden van belang. Zelfs lijkt het er op,
of er weer eenigo stilstand gekomen is in
het Engelsch-Franscho offensief. Engekche
zoowel als Fransche berichten maken in de
laatste dagen gewag van hevige Duitsche
aanvallen, van krachtige artillerie-actie, die
echter zonder voordeelen zouden zijn goble-
ven, en een Parijsch telegram meldt zelfs,
dat enkele af deelingen Duitschers in den om
trek van Reims vasten voet kregen in voor
uitgeschoven Fransche stellingen. Wij geloo-
ven daarom nog niet aan een nieuw Duitsch
offensiefde Engelschen eh. Fra'pschen zij n
aam 't westelijk front zeker nog altijd het
sterkst, maar voor het oogenblik komen zij
al heel weinig vooruit. Als op deze wijze
de beslissing in het weeten meet vallen, kan
de oorlog nog heel lang duren.
Neen, indien de vrede verwacht kan wor
den, hij zal niet, gel c-oven we, worden uit
gevochten op de slagvelden. Evenmin heb-
Duitschen kant, evenmin als van do zijde
Duitsohen kant, evenmin als va nde zijde
der Engelschen en Franschen; de honger,
volgens prof. Kernkamp de scherpste prik
kel tot den vrede, Wordt blijkbaar zelfs in
Duitschland overwonnen. Ook in Amerika
zijn alle vredesklanken verstomd en presi
dent Wilson wuift niet meer met den palm
tak des vrsdes. Zoo er één land is. va - r
de vredesduif kan uitvliegen, dan lijkt dit
op het oogenblik Rusland. De toestanden
zijn daar nog niet duidelijk, lijken nog ver
ward, zijn wellicht nog onbetrouwbaar,
in dezen oorlog hoort men zoo weinig do
waarheid uit de verschillende landen,
maar naar wat wij er in <de laatste dagen
van vernemen, blijft Rusland het bolwerk
van den komenden vrede. Niet van een
vrede tot eiken prijs, niet van een afzonder
lijken vrede, welke Duitsohland vrij zou ma
ken, in 't oosten en het al zijn krachten zou
doen inspannen in 't westen. Neen, het coali
tie-kabinet, waarin de raad der arbeiders
zulk ©en gewichtige rol speelt, wil den alge-
meenen vrede en daarom... krachtiger voort
zetting van den oorlog. Het streeft dus als
't ware een dubbel doel na: het wil niet
langer, ,dat het Russische leger werkloos
blijve, al dient het niet om veroveringen te
maken, maar het wil tevens werken voor een
vrede, gegrond op rechtvaardigheid en alle
annexaties en schadeloosstellingen uitbui
tend. We hebben dezer dagen reeds- eenige
punten aangegeven, waarop, volgens minis
ter Kerenski, een vrede mogelijk is. Wel
licht zullen deze punten nog uitgebreid
worden en dan den borndgenooten en den
centralen Worden aangeboden.
Dit lijkt wed de weg. Een moeilijke weg
voor de staatslieden van 't herboren Rus
land, maar misschien vinden zij met hun
frisschen geest en f rissche krachten beter het
Vervolg en slot.)
Be gevangenbewaarder ging met het schuwe
vogeltje, dat hij met vaderlijke zorg vasthield
een trap op, daarna nog een langen gang door
en stond eindelijk voor eene peine dear; Jüc-r
schoof liij de klep voor de opening weg, on het
woest, onstuimig gelaat van eon man kwam to
voorschijn.
Hier is uwe dochter, dje u jvenscht te
rion, «prak de bewaarder.,
Dochter hm Hoe komt u er bij
antwoordde de gevangene (ontevreden.
Ik heb er geene. Had ik eene dochter, dan
zoudt gij mij niet zoo kunnen opsluiten.
Vader! riep Kati, Die kinderstem weer
klonk zoo liefelijk zoo wonderbaar door de
schrikverwekkende gevangenis; doch toen het
verachtelijk gelaat van den celbewoner zich
dichter tegen de opening drukte, verborg de
kleine verschrikt haar gelaat en zeide zacht
snikkend: „Dat is mijn vader niet".
- Nu, wij zullen 't bij een anderen beproe-
liernam de eerlijke bewaarder en voerde
het jonge meisje naar een tweede cel. Op
vriendelijker toon dan de eerste maal riep hij
door do opening: holla, Benno! hier is do
kleine Kati, wilt gij haar niet zien Kleine
Kati? klonk het van binnen daarop volgde
eene lange stilte ik had eens eene Kati
geen kleine Kati ik brak haar 't harte:
God zij mij genadig Gaat heen voor mij
kan dit niet zijn. "Wederom riep de kinder
stem: Vader! De gevangene kwam dicht bij 't
venster, en een jeugdig gelaat- met zulke on
schuldige blauwe oogen, dat 't bijna zonde
scheen dezen jongeling van kwaad te be
tichten, kwam te voorschijn. De gevangene
zag den smeekenden en droevigen blik van 't
kind. Zijn gelaat kreeg eene uitdrukking van
diepe Kmart, een zware zucht welde uit zijne
borst op, met moeite bereikte hij zijn leger
stede en riepNeem hear weg, ik kan zulk een
rein gelaat niet zien! Neen, dat kan ik niet.
Kati weende zacht en zeide: „Hij is 't niet",
en haar onvermoeide leidsman voerde haar
naar een derde cel.
Josef, hier is een klein meisje, de kleine
Kati, uwe dochter, die u wil zien.
Een droomerig: „wat zegt gij?" werd uit
de cel van de legerstede vernomen. De ge
vangene was zeker zoo even eerst ontwaakt.
Uwe dochter!
Gerammel van ketenen werd door 't kind
vernomen, en drong liahr tob in 't diepst
van haar hart. Aan de opening der deur ver
scheen 't gelaat van een man met schoone,
maar verwilderde trekken» In 't eerst' scheen
Wij kunnen U de gelukkige tijding brengen, dat „De Soldaten-
courant" blijft voortbestaan. Vrienden van U, die begrepen hebben wat
Leger en Vloot met de verdwijning van ons blad zouden missen, hebben
zich er voor gespannen en zullen voortaan de groote tekorten dekken,
nu de subsidie uit 's Rijks schatkist moest ophouden.
Wij zijn overtuigd uit naam van Leger en Vloot te spreken, wanneer
wi] dezen vrienden wier namen wij nog niet gerechtigd zijn te noemen
hartelijk dank en hulde brengen voor hun schitterende, kameraadschap
pelijke en echt vaderlandslievende daad
U, Kameraden, wenschen wij geluk met het behoud van „De Sofdaten-
courant".
En thans alten weer Voorwaarts!
Spoedig zullen verschillende zakelijke mededeelingen volgen. Zorgt
intusschen voor regelmatigs verspreiding, en voor inning der geiden van
de verkochte exemplaren met verantwoording aan onze administratie.
verlossende woord dan de oude verstarde
diplomatie van heb overige Europa. Zij zul
len daarbij kunnen rekenen op de conferen
tie te Stockholm, dié van haar kant voor den
vrede zal werken. Rusland zou dan de rol
van bemiddelaar spelen, wie had dit ooit
kunnen denkenen zich wenden en tot
Engeland en Frankrijk, die niet onverschil
lig kunnen zijn voor de vragen van den
bondgenoot» èn tob Duitschland, dat nu
kleur zal moeben bekennen, dat zich dan
niet langer achter yage woorden kan ver
bergen.
D© algeaneene hoop op vrede, ook in de
oorlogvoerende landen, is niet meer ge
vestigd op een beslissing op het slagveld,
niet meer öp toegeven van dé centralen "of
de westersche geallieerden, niet meer op
vredelievende pogingen van Amerika, maar
op de conferentie te Stockholm en op Rus-
lands verlangen naar vrede;
FRANKRIJK.
Van hef Wesielijk Oorlogsten-ein.
Het Engelsoh-Fransch offensief.
PARIJS. Officieel 's Vijands artille-
riebeschietting was zeer hevig in den
Qhemin des Dames-sector. Sinds Zon
dag middernacht nam heb nog toe en Zon
dagmorgen beschoten de Duitsohers van
ten oosten van Hurtebise tot ten noorden
van Soucy onze stellingen met een overstel
pend vuur- van zware projectielen met ver
stikkende gassen. Maar door de kracht van
on3 tegenvuur werd de voorbereide alge
meen© aanval verijdeld, zoodat de samen
getrokken Duitsche troöpenmassa's op het
grootste gedeelte van het bedreigde front
iet uit de loopgraven te voorschijn konden
stormen. Waar de vijand onze loopgraven
naderde, werd hij teruggeworpen; hij kon
alleen vasten voet krijgen in onze vooruit
geschoven loopgraven ten noordoosten van
Cemy over een front van 200 M.overal
elders werden onze stellingen behouden.
LONDEN. Officieel. Als gevolg van den
aanval van den aanval van Zondagmorgen
nestelden onze troepen zich weer iets verder
hij niet. te verstaan wat men van hem wilde,
en voor zooveel zijn ketenen het hem veroor
loofden, trad hij het venster nader, en zag op
't jeugdige weenende gezichtje neder. Dat
was te veel voor 't kind. Met luide stem riep
zij: „Vader, vader!"' en zonk half bewusteloos
voor de voeten van de bewaarder neder.
Kati! riep nu ook de gevangene, en een
smartelijke, krampachtige trek speelde om
zijnen mond. Wat, in hemels naam! voerde u
hierheen
De bewaarder had intusschen de kleine
weder tot bewustzijn gebracht.
Zullen wij haar in do cel laten? vroeg
de directeur, die hen altijd gevolgd was.
Jozef sloeg de handen voor de oogen, en een
zacht: ja! ontgleed zijne samengeperste lippen.
De bewaarder opende de zware deur en liet de
kleine binnen. Zij strekto haar armen uit», de
gevangene opende de zijne wijd, zeer wijd, en
drukte, terwijl de ketenen rammelden, de ten
gere gestalte innig tegen 't liart.
Vader! Kati! zoo weerklonk het in
de donkere cel. Daarna hoorde men slechts
een zacht snikken. Eindelijk richtte de man het
hoofd zijner dochter op. wier blonde lokken
op zijnen schouder vielen o hoe rammelden
weder de ketenen en zag haar in de oogen.
Een oogenblik scheen hij te weifelen, daarop
kuste hij haar en boog zijn hoofd onder haren
ernstigen liefdevollen blik.
Kati, waarom zijt gij hier gekomen?
Ik wilde u zien, vader; en wederom
rustte het hoofd van 't kind tegen den schou
der van den misdadiger.
Hoe waart gij in staat hier te komen?
schrik niet voor die geluiden,' Kati, men
sluit de oei achter ons later komen zij
weder en laten er n uit. Hoe zijt- gij hier
gekomen
To voet.
Van de hoofdstad?
Ja, Vader!
Men hoordo niets meer dan het gerammel
del- ketenen, daar de gevangene zijn kind in de
armen sloot.
Hoe verliet gij haar Kat; uwe moe
der Die VxaaiP- werd'- zacht ea bevende'uitge-
in de Hindentrurglinie tusschen Fontaine-
les-Crcrfselles en Bullecourt; de vijand deed
verschillende vergeefschc pogingen om ons
te verdrijven; ©r werd in deze streek hevig
gèvoohtén.
BERLUN. Officieel. De Zondagmorgen
vermelde aanvallen van dè Engelschen ten
zuiden van de Scarpa zijn onder zware ver
liezen voor den vijand afgeslagen. Bij Laf-
faux bleven Fransche partieels aanvallen
zonder succes.
Een Engelsch-Dultsch concert.
De „Saturday Review" bevat do volgende
typische schets van een concert aan het front:
„Do kolonel had mij in zijn.hut to dineeren
gevraagd. „Kom om zer. rvr", zciic hij. „mis
schien zal ik jo dan vóór het diner nog een
klein vermaak kunnen aanbieden". En zoo
geschiedde het.
Hij en zijn mannen moesten den volgenden
dag naar do gevechrslinie vertrekken en daar
om hadden do officieren een „smoking con
cert" gearrangeerd en voor djo gelegenheid een
groote keet geleend, welko behoordo aan een
compagnie, dio met de bewaking van een ge
vangenkamp belast was. Do hut was verlicht
door hanglampen en gevuld met mannen en
tabaksrook.
Aan do hoofdtafel zit do zeer kranige regi-
ments-sergeant-majoor, dis als voorzitter fun
geert. In plaats van met den gebruikelijken
hamer, bewaart hij de orde, door met een groe
ten zilveren sigarettenkoker op do tafel to
slaan. Het concert is reeds aan den gang, als
wij binnenkomc-n en nadot wij het eind© van
het liedje dat jnist wordt gezongen, hebben
afgewacht, gaan wij naar een tafel, naast die
van den voorzitter, onder het applaus der sol
daten, want mijn gastheer verheugt zich in de
genegenheid van zijn minderen.
Tot mijne verbazing zie ik aan het uiteinde
der zaai acht Duitsche onderofficieren, ellen
rookende en allen blijkbaar zeer ingenomen rnc-t
de muzikale prestaties van onze dappere Tom
mies. Het zijn knappe kerels, die Duitschers.
Twee van hen zijn sergeant-majoor en hebben
zeer intelligente, interessante gezichten. Een
derde, met geleerd uiterlijk, nogal zwak ge
bouwd, was,, zooals ik later vernam, leeraar aan
een Duitsche school. Hij heeft een guitaar bij
zich, die hij later mooi bespelen zou." Het con
cert wordt voortgezet: sombere iiedjes, alle
zonder begeleiding; en dan verzoekt do voor
sproken, en er volgde geen antwoord. Angstij
zag Jozef de klein© in 't gelaat; hare lippen
beefden,
Zeg mij schielijk 1
Zjj stierf. Vader!
Een vreeselijke kreet volgde en 't hoofd
van den gevangen© zonk in den schoot van zijn
bind. Hij weende lang, luid en heftig. De be
waarder en de directeur, die door de opening
getuigen van dit tooneel v aren, beweerden nog
nooit zoo iets droevigs bijgewoond te hebben.
Kati trachtte den vader te troosten, totdat
d© hevige smart zijne krachten uitgeput had en
het luide snikken in zacht weenen overging.
Kati, wanneer stierf zij? Arme vrouw!
arm kind!
Ach, het is reeds zoo lang geleden vele,
vele weken antwoordde 't kind. Zij zeide
mij,' dat ik tot u moest gaan en u troosten.
O God, dat fs hard! zij schonk mij ver
giffenis
Zij zeide mij ook, d3t ik voor u bidden
zou en u zeggen, dat zoo gij weer losgelaten
werd, gij altijd wc-er braaf en goed moest zijn,
opdat gij iu den hemel zoudt komen.
In den hemel? ik in den hemel? kermde
de gevangene en zonk wederom in den afgrond
der vertwijfeling.
Doch 't kind was zijn reddende engel, hare
liefde werkt© uit, wat noch kerker noch kete
nen vermogten. Hij was verhard geweest, dóch
Kati vermogt de ijskorst zijner ziel t© smelten,
bracht hot verborgene goede in hem aan 't licht
en verhelderde zijnen kerker door haren vrien
delijken zonnigen lach. Langen tijd zat hij daar
met het hoofd tegen 't gezicht van zijne
lieve dochter, en niemand waagde het hen te
s to oren. De directeur en bewaarder gingen den
gang op en neder.
Vader! als uw tijd om is, zal ik voor u
zorgen, hernam de kleine.
Jozef hief het hoofd op en vestigde zijn©
roodgeweende oogc-n op die van zijn kinu.
Moeder heeft 't mij gezegd.
Gods zegen zij op u, mijn eng©!. Ja! gij
zult en kunt uwen rampzalig© vader redden.
Ja, ik zal u redden, vader!
De "dkècteuriflqot; én dé bedaarder schold op..
zitter, na een gehamer met zijn sigarettenko
ker, stilte en zegt
„Do vijanden zullen zoo vriendelijk zijn ©en
volksliedje voor te dragen. Goede orde en wat
aanmoediging alsjeblieft!"
De vijanden zetten hun petten af, komen
naar voren, mslccn in het voorbijgaan eene bui
ging voor den kolonel en zingen een lied, onder
leidmg van een der sergeant-majoors en met
guitaar-begeleiding van den zwakgebouwdon
man. Het is muziek, echt© muziek en do uit
voerenden genieten er blijkbaar nllc acht zelf
van. Een paar van hen hebben goede stemmen
en men hoort geen enkele valsehé noot. Tommy
keek verbaasd op. Hij scheen verhaard, omdat
die vreemde lieden in zoo een moeilijke taal'
konden zingen en zeker ook, om het zeer hooge
muzikale gehalte der voordracht. „De vijan
den" werden hartelijk, toegejuicht en keerden,
vlug naar hunne plaatsen terug, op weg daar
heen. opnieuw buigende voor dén kolonel. Dan
vertelt, de adjudant verhalen, die hoofdzakelijk
befcrekkinr» h^b!,en «v. Ar. i-_
jonge o:::cieren met de pas. aangekomen reern-
ten ondervinden, welke verhalen hot gezelschap
doen schateren.
Dan volgt de kolonel, die opstaat en een
grappig liedje op geestige wijze voordraagt.
Een geweldig applaus volgt op de voordracht
ran hun "diefden chef.
En nu kondigt de voorzitter de beide laatste
nummers van het programma aan„Goede
orde, mijne heeren, terwijl do vijand „Die
acht am Rhein" zal zingen en daarna kunt
uw" gemoederen weer lucht geven, door
„Rule, Britannia" te zingen."
Met veel gevoel draagt „de vijand" „Di©
Wacht am Rhein" voor en nauwelijks, is d©
laatste noot uitgestorven, c.f Tommy doet de
keet davoren door zijn gezang.
Dp.n volgt „God Save the King" en het gezel
schap gaat uiteen.
RUSLAND.
Het legor.
PETROGRAD. De opperbevelhebber, die
van het front is gekomen ter conferentie te
1 etrograd, verklaard© in een interview, dat
de voorziening van de legers tegenwoordig
aanmerkelijk is verbeterd, zoowel wat mu
nitie als wat levensmiddelen betreft. Nog
nimmer was hét Russische leger zoo goed
voorzien van zware artillerie, munitie en
vliegtuigen.
De nieuwe minister van oorlog, Kerenski,
een gevangene om zijne ontroering te ver
bergen.
Mij dur.lct, gij kunt er nu wel weer uitko
men. bromde do bewaarder in Jozefs cel.
Kati, gij moet gaan. Zult gij ook terufko-
men, mijn kind?
Mag ik hier niet blijven?
j_ ^ecn, kindlief, maar gij zult weder terug-
Daarop wc-rd Kati uit de duistere cel gevoerd,
i Zn weende zacht cn stil, en wcrrl door den
directeur ia zijno eigene woning gebracht.
Hier stond een vriendelijke oude heer haar
cpi te wachten. Ei zoo! daar is de kleine vluch
teling, die ik zoek. riep hij vol vreugde.
Kent gij 't kind vroeg de directeur.
Eigenlijk niet, maar 'k heb haar even
gezien. Mijne dochter evenwel, die haar van
den landweg mede naar huis heeft genomen cn
zich eenmaal in 'b hoofd heeft gezetTmar te be
schermen, liet mij geen© rust. Toen het kind
van ons wcggelocpen was en des avonds niet
weder terugkwam, smeekt© zij mij vurig cr on
derzoek naar to doen en wat, doet een vader
niet, die slechts céne dochter heeft, ter liefde
dezer dochter? Te meer wanneer het een daad
van barmhartigheid geldt. In dit stadje aange
komen, vroeg ik aan dezen en genen, en be
greep eindelijk, dat zij zich hierheen moest be
geven hebben. Naar ik zco even hoorde, mijn
heer de directeur, wilde de kleine hier haren
gevangenen vader opzoeken, wiens straftijd
bijna is afgeloopen. Wanneer de man voorne
mens is goed en eerlijk op te passen, kan ik
hem op mijn landgoed wel werk verschaffen.
Nu, kleine! wilt gij met mij gaan? vroeg de
goed© heer Maiwald har© lokken streelende, en
voegde er vol medelijden bijarm kind
Twee mijlen van H... op 't landgoed van den
heer Maiwald staat een lief huisje,"dat door een
vlrjtïgen boer met- zijne dochter wordt be-
woond. Kati vervult de vermaning harer ster
vende moeder. Zij zorgt voor haren vader, en
hij zorgt in den goeden zin van 't woord,
voor zich zeiven. De menschen achten hem,
en God zal hem vergiffenis schenken.