No. 380 Vrijdag 19 Januari 1917 Orgaan voor Leger en Vloot. Oorlogsnieuws. Onder redactie van D. MANASSEN. Gezondheidsleer Ais het b&uksnbosch oroen wordt. DERDE JAARGANG. SOLDATENCOURAN i'% BED ACTIE EN ADMINISTRATIE V A LERIUSSIR. 109, AMSTERDAM. DIT BLAD VERSCHIJNT DRIEMAAL PER WEEK. LOSSE NUMMERS VOOR MILITAIREN 1 CENT, VOOR BURGERS '6 CENT. ABONNEMENT BLJ VOORUIT BETALING VOOR MILITAIREN 0.75, VOOR BURGERS/1 .- OP.KWARTAAL Voor AdverteutiCn wend© men zioh tot onze Administratie. Vul eriusst raat 109 Amsterdam. l'ryrf der Ad verten tien per regel 00 cent. Voor Ingc-Zondan Mede- deel'ugen op de tweede, derde ea vierde pagina dubbel tarief. Bjj abonnement redactie. Na den slag, of althans na een gevecht, zouden we onder dit plaatje hunnen Betten. We zien hier een aantal slachtoffers van den oorlog, die er ten minste nog het leven hebben afgebracht, nl. gewonden, die op draagbaren van het gevechts terrein zijn gedragen en nu met de tram naar een hospitaal worden vervoerd. De geschiedenis spoelt zich af te Cambrai, aan het Westerfrout, zij is treurig en deer niswaardig genoeg, maar behoort toch tot de allergewoonste dingen in dezen oorlog. De verspreiding van ons blad. Cnderdeelen, die met hot toegezonden aan tal Sofdatsnoouranten niet toekomen, worden verzocht een grooter aantal te will6n aanvra gen, opdat alle abonné's regelmatig een eigen exemplaar kunnen bemachtigen. Wij brengen in herinnering, dat troepen doelen, die soms door oen ot andere oorzaak van ons blad verstoken zijn, slechts een aan vraag tot ons te richten hebben om regelmatig, driemaal per week, een pakket Soldatancouran- ten te ontvangen. Nergens mag ons „Orgaan voor leger en vloot" ontbreken. door i. P. BIJL, officier van gezondheid. LXXVUI. Verspreidingswijze besmettelijke-ziekten. XI. Als voorbeeld noem ik b.v. den vlektyphus, «en ziekte, die in 1914/15 in hevige mate heeft geheêrscBt in Servië en ook in de krijgsgevan genkampen in Dmtschlaud vele slachtoffers heeft geëisclit. Vlektyphus heeft niets dan den naam gemeen met den gewonen typhus. Het zijn twee volkomen - versclullendo ziekten.' Vlek typhus, ook honger- of oorlog3typhus genoemd, komt tegenwoordig zelden in ons land voor. De ziekte wordt vooral aangetroffen in ar moedige wijken, bij een vuile verwaarloosde be volking. In het bijzonder bij legers in oorlogs tijd brengt hij grooto verwoestingen te weeg. Talrijke veldtochten zijn verloren, doordat de legers aan vlektyphus ten gronde gegaan .waren De smetstof van deze ziekte nu is onbekend, niemand heeft nog de microbe van vlektyphus gezien, laat staan afgezonderd uit liet lichaam en toch kan men met voldoende zekerheid zeg gen hoe de ziekte zich verspreidt. Zooals ge zegd komt zij vooral voor onder ongunstige omstandigheden in vervuilde landstreken en hij oorlogvoerendo legers. Men zocht dus vroe ger. de besmetting van die ziekte vooral in do vuile kleeren van de lijders en in de be- dorven Ïiïollt der woningen. De maatregelen om besmetting tegen te gaan, in de eerste plaats ontsmettingen, hielpen evenwel niet en steads meer begon nien te twijfelen of men wei op den goeden weg was met de bestrijding van de ziekte. Nieuw licht werd teen ontstoken door een Fransc-hmandie ongeveer 10 jaar geleden een chimpansee inspoot met bloed V3n een lijder aan vlektyphus en zag dat- de chimpansee ook vlektyphus kreeg. Hieruit kon men toen be langrijke conclusies trekken. In de eerste plaats wist men nu, dat de smetstof in het bloed zat en in dé tweede plaats kende men nu een diersoort dat gevoelig is voor de ziekte, zoo Uit het Zweedsch. Doctor Heimer liep met groote stappen op en neer in zijn studeerkamer. Hij wachtte op het slaan van tienen, want dan begon hij twee dagen in de week zijn voormiddag-privaat lessen. Zijn oude huishoudster, Bertha genaamd, die do dagen, dat de doctor slecht geluimd was, togen iedereen mot de oogen knipte, als wildo zij waarschuwen vooral met haren heer op to passen, kwam nu binnen met een paar witte narcissen in een glas. Zij legde eenige papie ren op de schrijftafel bij elkander en wilde juist het glas, zoo in liet oog loopend mogelijk, neerzetten, toen des doctors bulderende stem haar tegenhield. „Heb ik je niet gezegd, dat ik van zulke dingen niet weten wil? Hier wil ik zuivere, ge zonde lucht inademen. Wie kan werken half bedwelmd door bloemengeur? Houd je bloemen in je eigen kamer, dio dingen behooren bij vrouwen!" Bertlia bleef verlegen staan, nam het glas ®n verdween, haastig. De doctor stond stil en lachte om den schrik van zijn oude huishoudster. Het was een van zijn gTootste genoegens, zijn ondergeschikten te doordringen van het besef, dat hij een vree- selijke man was. En niet alleen Bortba dacht zoo over Dr. Heimer, die meening deelde zij met velen van de jongeren, die les van hem kwamen nemen. Dat de doctor een oude brombeer wae, 'dat was voor iedereen duidelijk, en wanneer Bertha de deur opendeed naar de lange, donkere voorkamer en heimelijk met hare oogen knipte, dan was er meer dan een. die met knikkende knieën over den dorpel stapte in de groote studeerkamer, die vervuld was van een atmosfeer van wetenschap. Neen, doctor Heimer was geen man om mee te spotten. Hij was groot en statig, had een hooggewelfd voorhoofd en een paar doordrin gende, donkere oogen, die door hrilleglazcn dengene ,n»et wien hij sprak, scherp waarna men. Om den mond lag een trek van energie en vastberadenheid, en als hij les gaf, wist tg&i, dafc hg ïüe.fe ia de rede sfëoscbte dat men verdere proeven kon nemen. Deze waarneming werd in verband gebracht met een audera wa ai-neming. In het ziekenhuis in Al giers was het opgevallen, dat zéér zelden een van de doctoren of verpleegsters van de vlek- typkus-patiënbea door de ziekte werd aauge- tast, terwijl daarentegen de verplegers, <lie de vlektyphus-patiënten bij hun komst in het ziekenhuis opnamen, hun kleederen iu beslag namen en hun reinigden, wèl besmet werden. De bevolking is nu in die streken zeer vuil en zit om zoo te zeggen vol ongedierte, vooral kleerluizen. Op de ziekenzalen daarentegen kwanic-n de mensohen eerst na terdege gerei nigd te zijn en luizen werden daar zoo goed als nooit gevonden. De Franschmannen, Nieolle en Conseil, vroe gen zich toen af oi' de ziektekiemen, die zij van een measch op ecu aap konden overbrengen door den aap bloed van een ziekon mensoh in te spuiten, ook uiet overgebracht konden wor den indien een luis bloed bij een zieke zoog cn daarna een gezonde ging bijten. Zij probeer den dit weer by apen. Zij liéten luizen bloed- znigen op een 'zieke chimpansee en .lieten deze luizen zich taeyAop andere apen voeden. Het "bleek toen dat nok* dio apen ziek werden. Door deze proeven was dus bewezen, dat de smet stof van vlektyphus in het bloéd van den lijder voorkomt cn dat zij door luizen van den zieke op den gezonde kan worden overgebracht. „Kan worden overgehracht", maar is dat ook de meest voorkomende wijze van versprei ding? Reeds dadelijk kan men door de luis als den overbrenger van de ziekte te beschouwen, verklaren, waarom zij vooral voorkomt in armoedige vervuilde woningen, bij minder beschaafde volkeren, bij oorlogvoerende legers. Daar toch is do kans, dat de mensehen met luizen hehept zijn het grootst, daar is dan ook de kans, dat indien zich ziektegevallen voor doen een groote verspreiding optreedt. Hoe moeilijk het is om zelfs tegenwoordig een oor logvoerend leger vrij van ongedierte te houden, blijkt wel daaruit dat van de Engelsche solda ten, die 5 maanden in de loopgraven van liet westfront geweest zijn 95 kleerenluizen hebben. De proef op de som, dat de luizen werkelijk de overbrengers van vlektyphus zijn is wel tijdens dezen oorlog genomen in de gevangen kampen in Dtiitschlnnd. Onder de Russische krijgsgevangenen kwam zeer veel vlektyphus voor en in de gevangenkanipeu zijn dan ook honderden lijders aan die ziekte geweest- Toen men er evenwel in slaagde om de luizenplaag de kop iu te drukken heeft de epidemie op gehouden. Als legerziekte heeft vlektyphus steeds een buitengewoon groote beteekeuis gehad. Tal rijke legere zijn er door te.n gronde gegaan, vele veldtochten zijn er door verloren. Reeds uit vroeger eeuwen zijn gegevens daarover be kend. Zoo stierven in 152S vau hei, leger dat gevallen te wordeu en geen tegenspraak duldde. Weinigen waren er, die hem had den zien lachen, maar die dit gezien hadden, wisten dab onder het barsche uiterlijk een warm hart verborgen wars. Hij legde er zich op toe, ruw en ontoegankelijk te schijnen, en bijzonder veel genoegen deed het liom, wan neer men liem voor ouder aanzag dan hij wer kelijk was. Hij kon even over de veertig zijn, maar hij zag er uit alsof hij minstens vijftig was, ook door den diepen rimpel, dien hij tus- schen de wonkbrauwen had. De klok sloeg tien. De doctor haalde zijn horloge uit zijn zak en vergeleek het met do klok. Het ging precies. „Hm," mompelde hij, „stiptheid is iets, waar geen enkele vrouw hel minste begrip van heeft. Nu zal zij ook te Iaat gaan komenzij placht anders op klokslag kier te zijn, de ldeine Hagen, dab moet men tot haar eer zeggen." Nauwelijks had hij dit gedacht of er werd gescheld. Hij bleef bij de deur staan zonder haar te openen. Wat doet gij nu, oude heer? Wat was het ook voor kwaad, dat Bevtha even binnen kwam sluipen en hem stoorde? Nu be trapte hij er zich op, dat hij naar de stemmen in do voorkamer stond te luisteren. De kleine Hagen lachte een korten spottenden lach, stel lig beklaagdö Bertha zich over het humeur van den doctor. Zoo, nu was ze eindelijk klaar. Hij sing aan zijn schrijftafel zitten en deed alsof hij in zijn lektuur verdiept was. Martha Hagen kwam na een zacht kloppeu binnen en met een haastigen blik op de klok merkte zij heo! kalm op: „ik ben, geloof ik, wat laat." „Hm, ja, er is iets, dat buiten de vrouwelij ke sfeer ligt." Hij stond achteloos op en leg de het boek weg.' „Wat is dat?" „Stiptheid na tuur1 ijkmaar ga nu zitten". Martha Hg- gen ia oh to en maakte een ruikertje blauwe anemonen los, die zij in haar japon had vast gemaakt. „Dr heb deze voorjaarsbloemen voor n medegebracht, als een groet van" buiten en als dt ooi-naak van mijn te laat komen"'. Zij keek hem een beetje ondeugend aan. Hij nam de bloemen, keerde zich om, om zijn verlegen heid te verbergen en legde ze aan den leant van zijn schrijftafel. „De dame heeft zeker buiten gewandeld in den vroegen morgen?" „Ja, het was er heerlijk." „Zoo", nu keken de donkere oogen haar door de brilleglazen on derzoekend it an. „in gezelschap van jonge stüdeateof.'3 Mwfcba Hagep zag even yerwop- Kapels belegerde 30,000 man aan vlektyphus. De tocht naar Rusland van Napoleon is groo- tendeels door vlektyphus mislukt. In den Ivrimoorlog verloren de Franschen bijna. 17000 man aan typhe-use ziekten, waarschijulijk mce- rendeels vlektyphus. (Wordt vervolgd.) De toestand in den reuzenstrijd. Zal president Wilson nog iets van zich laten liooren na de nota der geallieerden Dat is eigenlijk de groote vraag, waarop liet antwoord wordt gewacht. Mogelijk is ook-} dat hij geen nieuwe nota uitzendt, maar dat bij een anderen stap doet in de richting van den vrede. ,Er zijn er ten min ste nog altijd, ook in het kamp der geal lieerden, die meenen, dat de vredesquaestie nog volstrekt niet is afgedaan, al geeft men algemeen toe, dat zij moeilijker zal zijn op te lossen dan men eerst dacht en dat op het oogenblik „.doorvechten" het parool is. Men kan het ook zoo opvatten als de „West- minster Gazette", die meent, dat in den eersten tijd zwaard en pen tegelijk aan het woord zullen zijn. Dit blad, dat met enkele andere in Engeland nog steeds op den vrede hoopt, denkt, dat er zelfs voor de centralen nog wel een mouw te passen is aan de voor waarden der Entente, en dat deze bijv. van Oostenrijk volstrekt niet verlangt, dat dit sommige nationaliteiten, -dus stukken van zijn gebied, aan andere landen afstaat, ma U' dat het, evenals een zelfbestur.end Galicic, ook een onafhankelijk koninkrijk Bohemèn zou stichten, zij het ook onder een algemee- nen keizer evenals Duitschland. Een staten bond Oostenrijk-Hongarije dus. Het is de vraag, of de geallieerden dit zoo bedoelen, en indien al, blijven hun andere eischen toch van dien aard, dat de ecntralen, me", name Duitschland, die niet zullen kunnen inwilligen. Indien president Wilson waarlijk de ge allieerden niet kan overhalen om hun vre- deseischen te wijzigen, vreezen wij. evenals alle Duitsche bladen, dat de oorlog zal voort duren, in kracht en felheid nog zal toe nemen. In dit opzicht denkt de „Vorwarts" niet. anders dan hot meest conservatieve blad. Wil men dat Duitschland Elzas-Lotha- ringen woer zal afstaan, dat het zijn Pool- sche provinciën aan Rusland zal schenken, dat het al zijn overwinnigen, met het bloed zijner zonen gekocht, zal teruggeven, dan waarlijk kunnen we ons voorstellen, dat het geheele Duitsche volk, hoe het ook nqg strijden, hoe het ook nog lijden moet, aan niets anders denkt dan aan een voortzetting der geweldige worsteling. Een andere vraag is, hoe stellen de geal lieerden zich eigenlijk voor, dat zij de centra len zullen overwinnen. Met de macht, die zij totnogtoe ontplooiden, zal dat blijkbaar niet gelukken. Zoo denkt, er ook de militaire medewerker der Times", kolonel Reping- ton, over. De beslissing moet vallen op het We&terfront, meent men algemeen in Enge land ,maar om daar de Duitsche linie door te breken, zullen de geallieerde strijdmach ten driemaal grooter moeten zijn dan de Duitsche. Daarvoor is noodig, dat Engeland nog een vier millioen mannen in het veld brengt behalve die, welke al gereed sla ia De dienstplicht zal in Engeland nog zeer ver scherpt moeten worden, want van .Fvaukrijk kan men niet veel meer verwachten. Wil men dit jaar tot een beslissing komen, dan zal Engeland zijn uiterste kracht moeten inspau- nen. Dat zal een moordende, een onmee- doogende strijd wórden, waarbij de meest vernietigende en onbannaolitigste oorlogen van vroeger in 't niet zinken. Is deze inzet de winst waard 1 Zelfs als men Duitschland derd op.. „Neen", zéide zij beslist, „het zou al Ine. aangenaam gezelschap moeten zijn, dat ik zou verkiezen boven alleen te zijn met de natuur...Arme studenten!" lachfe nu dr. Heimer, en zoo begon de les. Hek was moeilijk zich tot werken te dwin gen op zoo'n mooien lentedag. Met het be spreken gin g4 het nog, maar toen men kwam a.ifi moeilijke gedeelten, die een goede verta ling eischten, toen was het uit met het geauld. Het ging onbeholpen als nooit te voren. J>r. Heimer schudde het hoofd, maar Iiij bromde niet en ook scheen hij zich de fouten zijner leerlinge niet erg aan te trekken. Midden in een zin hield de kleine Hiagen mot eon strijdlustig gebaar plotseling op, lei de handen in den schoot en keek smeekeml haa,r leermeester aan. „Weet de doctor, dat het beukenbosoh groen wordt? Ach, ik verlang zoo, dat ik onmogelijk mijn gedachten bij mijn werk kan houden." Dr. Hei mer stond haastig op en begon met lange, bedachtzame stappen heen en weer te loopen. „Ik verdiep mij er soms in", ging Martha Ra.gem schuchter en deemoedig voort, „of iemand als u Dr. Heimer ooit zoo iets verlangt Als het benkenbosclv groen wordt, dan is dat iets wonderbaars, dat zich in mijn binnenste doet gevoelen, hoopvoll© en blijde emoties op wekt, «Jio ik niet kan verklaren, en ik ver lang, ja ik weet zelf niet waarnaar." Het gelaat van den doctor was bewogen, toen bij naar zijne jonge leerlinge kwam eu bij haar ging zitten. Hij gevoelde zich tegenover dit jonge meisje dankbaar voor haar warme 'be langstelling en voor haar blootlèggen tegenover hem van haar innigste gedachten en gevoelens. Het zou de grootkte onaardigheid en onrede lijkheid zijn, hare woorden te houden voor gewoon vrouwengejammer. En daarbij, zij was voor hem wat niemand anders was. Zij was do zon en de lente in de kale, prozaïsche studeer kamer. Als zij wegging, was het alsof allee om hem treurig en leeg werd. Zij had heden onwetend het teere punt in zijn leven aangeraakt, dat hem gemaakt had tot een ouden knorrigen kluizenaar en hem een zekeren angst had ingeboezemd voor liefde, vrouwen en zijn eigen onbevredigde verlangens. Hji wilde haar de gebeurtenis mededeelen, die zijn levenslust had onderdrukt, hii wilde haar doen begijnen, boe een vrouw, die hij in jeugd had liefgehad^ hem er toe ge zoozeer vernedert," als men hel iu EngeWud wenschb, zal het gevolg niet anders zijn dan een wapenstilstand, van vele jaren mis schien, maar waarop toch woer een oorlog zal volgen, want het vernederende Duitsch land zal daarin niet berusten. Men moet ho- peu, men mag hopen, dat men in de landen der Entente zal inzien, dat er te veel is gc- üoiseht, en dab de eenmaal begonnen bespre kingen over den vrede niet zullen eindigen, maar tot een schikking leiden, hoe dan hA. De oorlog iutusschen is, van den kant der geallieerden, nog altijd eeu oorlog van toe rustingen, zooals Lloyd George heeft ge zegd. Van den kant der centralen niet meer, als bereiden die zich voor op nog heriger kamp-, zij weten nog altijd vooruit te komen in Roemenië. In de laatste dagen echter al heel weinig en van den anderen kant leest men daarentegen van heviger tegenstand van Russen en Roemenen, van felle aanval len zelfs van dezen, die volgens de berichten uit Weenen en Berlijn werden afgeslagen, volgens d© Russische niet geheel zonder suc ces bleven bij de Trotus. Ook bij Galatz wordt hevig gevochten, doch zonder veel re sultaat. Over 't geheel hebben de gevechten wei nig te be teekenen. 't Meest in de jongste dagen misschien nog in Mesopotamia, va-ar, 'rij Koet-el-Amara, de En gelee hen weer wal verder vooruit kwamen. Doch zij staan nu reeds langer dan anderhalf jaar daar, ea als zij er niet gauwer opschieten, is de heele strijd aan clen Tigris natuurlijk van geen beteekeuis voor den uitslag van den oorlog. Misschien ïs het vechten daar nog zoo hard aan den gang, omdat men er zuo weinig last heeft van den winter. Die laat zioh elders gevoelen en niet het minst aan het westerfront, waar men ook van bijna niets leest dan van levendige artillerie-actie en van een enkelen gelukkigen overval. Op het oostelijk ooriogsterrein, ook in het uoot- den. is het weer stilalleen bij Smorgou noet er daar gevochten zijn, maar aangezien cis Dautschers alleen het feit vermelden, is er zeker niets bijzonders voorgevallenDat de eerste maanden geen beslissing zullen bren gen, schijnt nu al wel duidelijk; maav 'fc vorige jaar begonnen de Duitschers re&us iu Februari hun aanvallende beweging b'.j Verdun. Zij zouden nu, volgens de bericli ten, een groot offensief tegen Italië op 't óbg hebben."In den Balkan toch is het werk voor hen vrijwel gedaan; om het leger van Sarrail behoeven ze zich niet bijzonder be zorgd te maken. Doch men is in Italië op zijn hoede en de grens is er buitengewoon •krachtig bezet; ook heeft het land nog groote reserves. In Zwitserland maakt n -u -Ach echter bezorgt, dat de centralen dóór dit land Italië zullen trachten aan te vallen, daar as de Italiaansche grens het zwakst "beschut. ENGELAND. De prijsgelden voor de „Blücher". Het prijsgerecht te Londen heeft aan de offi cieren eu bemanningen van 47 Engelsc-lie oor logsschepen. die betrokken waren iu den strijd in de Noordzee op 24 Januari 1915, waarbij de Duitsche kruiser ..Blüoher" ten onder ging. een premie van 5250 p. st. toegekend, als prijs geld voor de vernietiging van dar vijandelijke oorlogsschip. FRANKRIJK* Van het Westelijk Ooriogsterrein. Het Engelsch-Fransche offensief. PARIJS. Officieel. Onder dekking van ■het vuur van luchttorpedo's en van grana ten met verstikkende gassen, beproefden de Duiterher?, iu de Sommestreek een overval. Deze werd echter gemakkelijk afgeslagen. De Fransche artillerie beantwoordde het bracht had .anderen naar lm ar te veroordeel© ri Hij bladerde zenuwachtig in het hóek', waarin zij zoo juist lazen, en vertelde: „Ja, zoo kwam de ongelukkige kerstracan- tïe, die ik als huisonderwijzer doorbracht bui ten bij een domineesfamilie, om een paar jon gens taalonderwijs te geven. Daar ontmoette ik haar, zij heette Agnes en was de dochter des huizes. Mooi was zij, het mooiste meisje, dat ik ooit zag. Zij was de eerste, die indruk op mij maakte en zij wekte dadelijk mijn liefde en mijn verlangens. Ik gaf haar in mijn ge dachte al do eigenschappen, die de vrouw, welke ik liefhad, zou moeten bezitten, eu zij was mijn belichaamd ideaal. Wij waren dagelijks samen, hadden allerlei gemeenschappelijke hartsgehei men, deden lange wandelingen en zongen en speelden 's avonds samen. „Eens maakte zij mij ongerust. Het was op eenKerstfeest bij den landheer Wrede. Zij kwam hijgend bij mij eu verzocht mij met taal mode op het balcon te gaan. Ik deed wat, zij verlangde, en daar leunde zij tegen het ok cn zag er geheel ontdaan uit. „Ik ben zoo tang, zoo hang." „Waarvoor?" Ik kon niet be grijpen wat de aanleiding kon zijn voor zulk een angst. „Voor den landheer, Willem, Ach, kif vervolgt mij!" Ik besloot den land heer en Agnes in het oog te houden. Het cuur- de niet lang. of ik zag haar aan zijn arm. Zij was zoo vroulijk en druk. als ik haar nooit tevoren gezien had. er lag iets vreemds en zenuwachtigs in haar gelnvlo doen. Nu was ik het, die bang word, eu ik ging wat frissehe lucht 'nadernon en mijn gedachten verzamelen buiten op liet balcon. Zoo verliep de tijd, Agnes eu ik waren steeds sa-men, zij was mot mij zooals vroeger, het Kerstfeest bij den land- lieer Wrede was vergeten en de verschrikte uitdrukking, die ik dien avond óp haar ge zicht zag, was uit mijn gedachten verdwenen. Ik was gelukkig aan haar zijde en droomde zalige droomen voor de toekomst. De vacantia was uit en ik ging naar mijn werk met Agnes' beeld in mijn hart. „Ik zou hard werken en iu het voorjaar mijn examen doen, eu dan zou het geluk komen. Geen enkel bindend woord hadden wij elkaar gezegd, mijn eergevoel had mij verboden met den dominee te spreken voor ik een behoor lijk-* nn*-'+:o i-> W- voorn:tzT-ht had. Tk twij felde t vn o1 7-" on m;i wachten, ik vertrouwd© op de taal,, die uit hare oogen vijandelijk vuur krachtig. Patrouille-scher mutselingen en kanonnu.de aan bet overige front. PARIJS. De vrij levendige artillerie- actie duurde voort aan de Sommo, ten noordoosten van Verdun en in Lotharingen. De (Franse-hen deden met succes een coup de main oj> Vic sur Ai&ue. LONDEN. Veldmaarschalk Daig be richt: Een vijandelijke aaaval&poging ten noordoosten van Gueudecourt is zonder ver liezen voor de Engelschen afgeslagen. Wederzijdsche artillerie-actie ten noorden van Bouchavesues, in de streek van Beau mont-, Hamel en Atrecht. Onze artillerie richtte groote schade aan in cene vijande lijke positie aan het Yperen-Comines kanaal. BERLIJN. Officieel. Pogingen van Fran sche afdeelingen om bij Beuvraignes (ten z. van Roye) in onze stellingen binnen ie drin gen, werden door de bezetting der loopgra ven Iielet. Overigens bleef de wederzijdsche gevechte- actie afgezien van op enkele plaatsen levendige artilleriebeschieting binnen matige grenzen. De Nederiandsche ambulance in Parijs. Een Pari.jsch correspondent meldt: Namens de Fransche regering heeft Godard, onder staatssecretaris van den geneeskundigen dienst, een bezoek gebracht aan het Nederlandsche hospitaal in den Pré Catalan. Nadat hij de zieken had bezocht, hield hij een toespraak, waarin hij hulde bracht aan den geneesheer-directeur Bierens de Haan eu het geheele personeel van do ambulance voor de groote diensten aan de Fransche gewonden bewezen. In. zijn antwoord deed dr. Bierens de Haan uitkomen, dat allen zeer gaarne hadden gear beid voor het edele Frankrijk. De volgende onderscheidingen zijn verleend, die van officier van het Legioen van Eer aan dr. Bierens de Haan, ridder van het Le gioen van Eerde doktoren Van Leeuwen en Keukenschrijver, officiers ^instruc tion publique de doctore n Schellekens. Victor, Hannema. Koppeschaar c-n de dames Ameehoff en Milders, de Médaille d'Honneur in verguld zilver aan Mevr. Loeb Wichers, Officiers d'Académie de dames Sligtenbree, Vietor, de M d a i 11 e d'H o n n e u r in ziiver aan dc verpleegsters Den Arend, Disper, Jaoobson, Van de- Kemp, Meyers, Mink©, Obreen, Schipper, De Kem penaar, Muus, Leeuwen, Middelstem, in brons de verpleegsters Schutte. Das, Kiiukert, Boe- scliote, gezusters Thomson, Deraoiinint, Bar- r.iel, Van der Plaats, Xonkebol, De Langen, Hoven, Dutry van lfaaften. Vnn Tien hoven, De Groote, Van den Ordel, Vis, De Buy Wen- niger, Pimentel, de verplegers Van Dam cn Byl. RUSLAND. Van hot Oostelijk ooriogsterrein. De strijd op het oostfront. PETROGRAD. De streek vau Kalmtzem blijft het centrum der operaties aan het noordelijk front. De Duitschers ver sterken hun strijdmacht op dit punt en pogen het Russische offensief tegen te gaan, doch deze slaan hunne aanvallen uiteen, door tegenaanvallen en intens artil lerievuur, dat zorgvuldig wordt gecorrigeerd door de vliegers. In de straten van Riga heerseht groote opwinding. Tal van oorlogstrofeeën zijn er tentoongesteld, en voortdurend worden troepen gevangenen aangevoerd, die verkla ren, dat het Russisch offensief voor de Duitschers volkomen onverwacht kwam. BERLIJN. Officieel. Front-aart. her- log J ozcf Ook Maandag bleven vijan delijke aanvallen tusschen het Tasino- en het Soesita-dal zonder succes. Op eeu plaats drongen de Roemenen in onze stel ling; zij werden echter bij een tegenaanval volkomen verdreven; 2 officieren en 200 man werden gevangen genomen. sprak. Zoo werd het. voorjaar. Ik deed mijn examen en nu stond ik aan de poorten van het geluk. Toen u daar juist sprak van .liet verlangen, dat u gevoelt als het beukenwoud groen word:, toen wekte dat in mij oude, smartelijke herinneringen op. Ik ging naar Agnes met blijde hoop in het hart. zooals daé is met jonge, verliefde menschembet beuken woud kleedde zioh in het eerste, jonge groen, en ik kwam reeds dienzelfden dag terug, met al mijn hoop vernietigd en mijn sehoone lucbt- kasteelen in puin. Acnes had haar trouw aan een ander verpand. Haar uitverkorene was de landheer Wrede. „Toen ik wegging, volgde zij mij tot aan het tuinhek en ik begreep, dat men, om de liefde van een meisje te winnen, anders moest zijn dan ik. Wij moeten geheimzinnig doen cn den meisjes een zeker ontzag inboezemen. Agnes btegreep zelf, dat de man. dien zij kooy liaar geen geluk zou brengen, want zij wist. dat hij een linrdc-n. heerschzuchtigen aard had; maar hij had haar in zijn macht, zij was ziin eigendom, dat was nu eenmaal zoo. zii moest zich hierin schikken. Wrede's lichame lijke kracht, zijn bonding, zijn heerschzuchtï- ge, donkere oogen, dit altes dweng haar liefde af. zeide zij, en verlamde haar zelfstandig heid, zij was er trotsch op, hem toe te be hooren. „Dit is nu de episode in mijn leven, die mij tot den ouden, ongemakke'ijken egoïst maakte, die ik ben." Martha Hagen bleef ernstig en in gedach ten verzonken zitten, zij gevoelde een beklem ming als nooit te voren. „En", vroeg zij, „hebt u haar nooit kunnen vergeten en hebt u haar ooit teruggezien?" Dr. Heimer lachte met een spottenden trek om den mond. „Ja zeker, ik heb mijn vroeger ideaal teruggezien Het was op een feestje en lang daarna. Wij schudden elkander de hand. Zij was non- mooi, maar een gezette matrone geworden. Zij deed mij gevoelen, dat zij niet gelukkig was. maar ik geloof niet, dat zij eenigen lust had haar plaats aan de zijde van den eveneens dikken landheer af te staan, en ik verzeker u, juffrouw, ik was in het minst niet in de verzoeking haar te schaken. Ach, de liefde voor Acnes was reeds sedert, vele jaren dood, maar hetgeen er van overbleef, is de weten- schagj dat de man, die een nieisjeshart wint, Front-Von Mackcmcn. Na een herige ar tillerievoorbereiding gingen aan beido zij den van Foendoni sterke Russische troepen tot den aanval over. Een paar honderd me ter voor onze stellingen braken dc storai- colonnes ineen in ens spervuur. Bij de hervatting van den aanval in den avond kwamen zwakke vijandelijkeafdee lingen in onze loopgraven; zij werden cr echter onmiddellijk weder uit verdreven. De verliezen vau den vijand zijn groot. ITALIË. Italië laat zijn grensgebied ontruimen. Men schrijft ons uit Zurich d.d. 12 Jan. Ondanks de verzekeringen van den Duit- sclien gezant to Bern, eu ondanks de ver klaringen van verschillende hoogstaande Zwitserse he personen, vreest het !ta.;iaan- Bcke legerbestuur nog altijd oen doorbraak van Duitsche troepen op Zwitsorsch gebied, ©n ziet het zich derhalve genoodzaakt krachtige verdedigingsmaatregelen te tref fen. Overal aan de Zwiteer&cne grens wor den versterkingen aangelegd, batterijen op- gesteld eu loopgraven uitgediept. Ook wer den reeds verschillende grens-plaatsen, o,a. Como, door de burgerlijke bevolking ont ruimd. Aldus een bericht uit Milaan aan de „Echo de Paris", waarvan de juistheid in- tusscben door reizigers en greusbeambten bevestigd werd. Vanzelf stelt zich alwecl- do vraag: is de vrees van Italië gegrind ol met Uit vroeger© berichten in de Italiaan&che bladen bleek, dat men daar vrij nauwkeurig ingelicht was over de toebereidselen tot een nieuw Duitsch-Oostenrijk&ch offensief. En nog dezer dagen eclireei de „Iiinsbrucker Ztg." dat Italië tot dusverre wel het minst onder den oorlog geleden had. doch dat haar trouwelooze regeering haar verraad spoedig aan den lijve zou voelen, wijl de centrale mogendheden een verpletterend aanvals-plan tegen Italië ontworpen hebben, aan welks krachtige uitvoering niet "ctwij feld behoefde te worden. Dat Italië binnen korten tijd aan de beurt- zou komen, is dus niet slechts een hersenschim. Rest alleen de vraagwaar de vijand zijne kracht zal aanzetten. Op de eigen fronten schijnt men ia Italië een onwrikbaar vertrouwen te hebben. De po sitie is daar voor de Italianen, ook naar het oordeel van niet-ïtaliaansche deskundigen, lang niet slecht. Zij hebben daarenboven sterker reeerven daö een der andere oorlog voerende legers, en arlilleristische over macht is G'adorna d^or de jongste confe rentie in Rome gegarandeerd. Daar heeft men zich bij de vraag, of alle maatregelen genomen zijn, wel de uitspraak herinnerd, die de chef van den Zwitserschen GeneraJen staf tijdeus het kolonelsproces ge daan heeft: „ais Duitschland v:il, staan zijn legers binnen vierentwintig uurin Luzern." Waarom niet in Basel of iu St. Gallen, en waarom wel in Luzera Mag men daar uit niet de conclusie trekken, dat er een zwak punt is de greni-verdediging En voert de heirweg naar Italië niet juist over Luzern, de eerste étape op de Gothard-lijn Dergelijke overwegingen hebben Italië mo gelijk doen besluiten," ondanks alle beloften en goede meoningen, zijn maatregelen te nemen. Beter te-vroeg gezorgd dan te-laat beklaagd, ROEMENIË De strijd in Roemenië. WEENEN. (Officieel.) Legergroep- M acken.sc n: Maaudagnainiddag deed de vijand met een groote troepenmacht eeu uitval uit zijn bruggehoofdstelling anders moet zijn dan ik. Al dio geheimzinnig heden. veelzeggende blikken en halve beloften zijn mij hatelijk, ik zou mezelf verachten als Ot zoo te werk ging. Ik toon het meisje, dat ik liefheb preferentie cn belangstelling, beken haar mijn liefde en* begeer een antwoord ja of neen. Al hei andere is niet alleen geheel overbodig, maar, naar mijn inzien, schaadt het de verhouding. Maar zoo wil geen meisje het hebben." ..Gelooft u dan niet, dat er we! meisjes zijn, die zulke aanstellerij verveelt en die juist na tuurlijkheid bij de mannen verkiezen „Misschien". Hij keek haar weder onderzoe kend aan. Daar sloeg de voorkamerklok. Martha Hagen stond op. „ïk ben over mijn tijd gebleven, ver geef mij." ,.En ook hebt. u geen les gehad, ja, ja, kleine dweepster." Hij lachte en keek haar ondeugend in de oogen. Alle ernst en gedruktheid werden door dien lach van Martha Hagen weggenomen, zij gevoelde zic-h alsof zij de wereld op hare schouders kon nemen. Dr. Heimer trad nader cn stond nu voor zijne leer linge. „Het is morgen feestdag, juffrouw Ha gen. Wat- zoudt u zeggen, als wij samen eens naar buiten gingen, zien hoe liet beukenbosch groen wordt Ja of neen, u kent mijn tak- tiek." Zij stond met de hand aan de deurknop en zag naar hem op. „Hebt u mij ooit neen hooren zeggen op iets, dat u mij vroeg Een zacht kloppen op de deur stoorde hen. Dr. Heimer's oogen glansden. „Tot moreen dan", zei hij verheugd, eu toen was de kleine Hagen verdwenen en de volgende leerling kwam bedeesd binnen. Bertha had haar ernstig gewaarschuwd. Maar de doctor was niet gevaarlijk vandaag. Hij was druk bezig met een paar anemonen, die aan den kant van de schrijf tafel lagen, deed frisch water in een glas en zette met de grootste zorg de bloemen er in. Wat had zij ook gezegd? „Als het beukenbo3ch groen wordt, is dat iets wonderbaars, dat zich in mijn binnenst© doet- gevoelen, hoopvolle en blijde emoties opwekt, die ik zelf niet kan verklaren, en ik verlang, ik verlang, ik weet zelf niet waarnaar." Maar nu wist hij. waarnaar hij verlangde cn aan zijn verlangen zon voldaan worden, want dat het antwoord ja zon zijn. dat had hij ga leien in de klare, blauwe oogen,

Krantenbank Zeeland

De Soldatencourant. Orgaan voor Leger en Vloot | 1917 | | pagina 1