DE kLOOF
I
BRILLEN
al fi nieuwsblad
alg. nieuws blad
voor west zeeuws-vlaanderen
VJ
De Visserijfeesten
ie Breskens
feuilleton
de fchakel
iye Jaargang - Nr. 933
Vrijdag 9 aug. 1963
Verschtynt iedere vrijdag
A bonmtnentsprijs
f 1,15 p. kw.; franco p. post f 1,50
Prijs der advertenties
10 ct. per m.m„; bij abonn. korting
Advertenties m. brieven onder nr.
of bij ons te bevragen 10 ct. extra
Telefoon (01172) 429
DRUKKERS-UITGEVERS IF* SMOOR DE HULSTER - DORPSSTRAAT 10 - BRESKENS - TEL. 'SP - GIRO 368296
Het is dan wederom zover. Nog
slechts enkele dagen resten ons om de
jaarlijks terugkerende visserijfeesten te
vieren. Door aller medewerking beloven
deze dagen wederom evenals voorheen
onvergetelijke te zullen worden. Onze
stichting is dan ook zeer erkentelijk
'voor d(e spontane medewerking van
alle ingezetenen. Om nu nog een extra
tintje aan deze feestdagen te geven
wordt alsnog een beroep gedaan op alle
dorpsgenoten om tijdens de feesten de
vlaggen uit te hangen en de feestver
lichtingen te doen branden. Bressia-
ners, het moet wederom een geslaagd
feest worden „het feest voor de vissers"
en derhalve ook „ons feest".
ANW-TIP VOOR VRIJE UREN.
Sfeervolle dorpen lijken dagelijks
een wasbeurt te krijgen.
Koers houden.
Neen, we beweren niet, dat u juist in
Zeeuws-Vlaanderen géén koers zoudt
houden. Overal wel en daar niet? Dat
zou toch al te dol worden! Hoewel het
in een streek waar men zó snel con
tact heeft, wel eens moeilijk kan zijn
om met een pas verworven vriend niet
meteen een „pint te vatten". Want tus
sen pot en pint gezegd, het bier vliedt
hier overal; niet alleen in Biervliet.
Tussen haakjes: ge kunt ons geloven
of niet, maar het Zeeuws-Vlaamse bier
inspireert. Als Biervliets grote zoon,
ge weet wel die man van het haringka
ken, niet eerst een pint had gevat zou
hij vast nooit één haring gekaakt heb
ben en dus nooit een plaatsje op een
der kerkramen hebben gekregen en een
monument voor het gemeentehuis.
Maar inmiddels zijn we al mooi uit
de koers geraakt en we wilden u juist
even in de koers, oftewel bij een wieler
wedstrijd brengen. Daar zijn ze in Z.
Vlaanderen even gek mee als een moe
der met haar eerste kind. Elk dorp
houdt er zijn koers en de VW's kunnen
u over dag en uur van deze spectacu
laire evenementen uitstekend inlichten.
Waarom ze in Zeeuws-Vlaanderen zich
zo graag met koersen bezig houden?
Geen beursspeculant die het weet. Zal
wel aan het bier liggen, want zonder
een pint komen ze niet ver.
Vandaar ook, dat de mannen van
Zandberg, een dorp ten noordoosten
van Hulst, 'e zondagsmiddags vlak voor
het café óp de vogel schieten. Wie hem
raakt geeft iedereen een pint en wie
hem mist doet dat eveneens. Zo komt
de vrolijkheid er in, al koersen na een
uurtje de meeste pijlen langs de vogel.
Kilometers zicht
Waarmee we slechts willen zeggen,
dat Z.-Vlaanderen een gezellig land is.
De binnenwegen, zoals van Zandberg
naar Schelfhoutshoek en Molenhoek en
zo naar Lamswaarde, zijn er minder
Roman van een
kantoorbediende
door Jan van Maasdorp
Nora, zomin als haar man, wisten dat
het juist die prachtkerel van een Van
Drunen was geweest, die in een voor-
afse bespreking met de managing-di
rector, deze er van in kennis had ge
bracht dat mistress De Hoog weliswaar
een heel charmante vrouw was, maar
ook een heel eenvoudige - ze kon niet
in de Engelse taal converseren. Mis
tress Harrison, die bij dat gesprek te
genwoordig was, was bij voorbaat
nieuwsgierig hoe de vrouw van de ju
bilerende chef wel mocht wezen. „So
that, mister Harrison wilde meneer
Van Drunen tactisch voorstellen. „So
that we only speak Dutch, dear", be
sliste Harrison en legde zijn grote
hand op die van zijn vrouw. ,,Oké, dad",
had mistress Harrison geantwoord met
een waarderende glimlach voor meneer
Van Drunen. Mistress Harrison hield
werkelijk van de Hollanders en ook van
Holland en het was altijd haar grootste
SSuiflematfter"
OOSTBURG
goed. Maar wat kunnen ze mooi zijn.
En zó stil, zó stil! Hier staat een boer
derij in een kromming van de dijk;
daar een rijtje huizen, allemaal in ver
schillende kleuren; ginds een café aan
een kreek.
Van die kreken hebben ze er hier
wel meer. Ten westen van Lamswaarde
ligt bijvoorbeeld de Grote Vogel en wat
zuidelijker bij Luntershoek en tussen
Zaamslag en Terneuzen de Otheense
Kreek, die twee oostelijke uitlopers
heeft. Slaat u ten westen van Zaamslag
de eerste weg links in (richting Axel),
dan kruist u ze allebei. Aan de kant
ligt een roeibootje, in het water drijven
visbunnen en in een brede kraag pluist
het riet. Het zicht is kilometers ver.
Heel Z.-Vlaanderen is een land van
tintelend perspectief en hier in het bij
zonder. Door de slanke populieren, die
als behaarde naalden opsteken, heeft
het reliëf, nog te meer omdat daar
achter, ver weg, weer zo'n scherm van
populieren verrijst.
In zuidelijke richting doorrijdend
komt u vervolgens langs de Axelse
Kreek en dan in Axel, vroeger zó be
langrijk, dat het dorp een eigen kleder
dracht had. Nu ziet men er nog slechts
een oud moedertje in, die voor haar
deur ijverig zit te breien - voor de klein
kinderen.
Bij Zuiddorpe strekt zich een bos
van populieren uit en voordat u het
weet, is u aan de grens. Vlak voor het
douanekantoor buigt evenwel een weg
af naar Oude Molen, die u via Heikant
en Sint Jansteen naar Hulst brengt.
Daar zingt het carillon van de toren der
St. Willibrordusbasiliek hoog boven de
walmende patat-friteskramen zijn vro
Axel was vroeger zó belangrijk, dat dit
eigen klederdracht had.
dorp in Zeeuwsch-Vlaanderen een
genoegen, Nederlands te praten, waar
in zij zelfs les was gaan nemen.
Als dochter van een schatrijke far
mer in Houston, had zij de voortreffe
lijke eigenschap nooit van haar rijkdom
te laten blijken tegenover „gewone"
mensen. In haar natuurlijke eenvoud
en Amerikaanse nonchalance bracht zij
vrouwen zoals Nora, terstond waar zij
ze hebben wilde. Al gauw had zij de
bijna meisjesachtige verlegenheid van
Nora met haar scherpe blik bemerkt.
Mistress Harrison vond Nora „lovely
at every inch", zoals ze later meneer
Van Drunen tot diens genoegen vertel
de.
Nora had haar op haar verzoek foto's
van Hansje getoond en mistress Harri
son was oprecht verrukt geweest. „How
lovely oh, ik heb geen children".
Nora was, van haar kant, onder de
bekoring gekomen van de Amerikaan
se, die haar zo vertrouwd kon aankij
ken met haar reebruine ogen, die de
vorm van een hinde hadden en haar
uitdrukking iets onschuldigs gaven.
Maar met die schijnbaar onschuldige
blik nam de intelligente farmerdoch
ter alles terdege in zich op. Ze liet
haar blikken langs Nora glijden. En
terwijl Nora vaststelde dat mistress
Harrison de werkelijke kleur van haar
haar door kunstmiddelen moest heb
ben verborgen, voelde zij de blikken
van de vrouw ongewoon lang op haar
rusten, op haar eigen weelderige blon
de kapsel. Mistress Harrison was zelf
„gebobbed". Maar tevens was Nora zich,
in al haar nerven, bewust geweest van
haar maatschappelijke ondergeschikt
heid aan de rijke Amerikaanse. Ze kon
in haar onwetendheid, niet vermoeden
dat die vrouw uit Texas die Hollandse,
zonder een enkele opmaak, „lovely and
charming" vond met haar ongeverfde
blonde kapsel en haar wangen als van
een door de natuur gerijpte perzik uit
Californië.
Nora had op de terugweg met geslo
ten ogen achterover liggend in de gro
te, luxe auto, alles nog eens de revue
laten passeren. Nu, op al het gepraat
van Karei, Volstond ze met: „O, me
vrouw Harrison vind ik een schat en
meneer Harrison lijkt me ook wel een
goed mens". Wrevelig op zichzelf, dacht
ze: Wat ben ik toch een provinciale
gans. Karei verwacht natuurlijk dat ik
geweldig opgetogen ben over dat diner
en dat ik, net als hij, niet uitgepraat
raak. Misschien, als alles zo bleef, zou
zo'11 avond nog wel eens worden her
haald, Ze zou misschien nog wel En
gels mbeten gaan leren om vlot te kun
nen converseren met vrouwen van Ame
rikaanse directeuren. Wat ging een
mevrouw Van Drunen dit gemakkelijk
af! Maar als zo'n party haar altijd zo'n
ontzettende hoofdpijn zou bezorgen
als deze Daar begon Karei alweer:
lijke melodietjes.
Plumeau van knotwilgen.
Zeeuws-Vlaanderen is een prachtig
land. Het is nog niet erg verindustriali-
seerd en waar fabrieken staan, zoals
bijv. te Sluiskil, hebben die evengoed
hun charme. Op het terrein van de co-
kesfabriek kruisen de horizontale don
kere lijnen van de rails de blanke ver-
tikalen van schoorstenen en bedrijfsge
bouwen. Dat samenspel doet denken
aan een modern schilderij.
Sinds enige jaren is dit deel van Zee
land ook een streek van recreatie aan
en in het water. Op warme dagen is
het op het strand van de vroegere
Braakman, aan de weg Hoek-Biervliet,
zo druk als in Scheveningen. Maar wat
de Haagse badplaats niet en Z.-Vlaan
deren wel kan bieden, is de intense
rust. Rijd van Hoek slechts noord
waarts en langs de afsluitdijk van de
Braakman en u is de mensenmenigte
meteen kwijt. Gezeten op de groene
dijkhellingen hebt ge het uitzicht over
de nieuwe aanplant, waartussen rode
daken van de onlangs gebouwde boer
derijen opsteken. Urenlang kunt ge u
amuseren met de vogels, die driftig ko
men aanvliegen, in een snelle duik een
visje verschalken en onder het eten
nog hun snavel niet kunnen houden.
Verder rijdend ko!mt u in Biervliet,
waar u de keus hebt uit twee richtin
gen, die van IJzendijke, Oostburg en zo
door naar Aardenburg, Sluis en St. An
na ter Muiden of die van Hoofdplaat-
Breskens. Laatstgenoemd traject is een
heerlijk weggetje, steeds langs een haag
van knotwilgen en onderlangs de groe
ne dijk van de Westerschelde.
Via Breskens gaat het naar Groede
en Nieuwvliet, twee dorpen zo helder
en fris alsof ze dagelijks met een em
mer sop worden afgenomen.
Op de halfronde binnendijken bij
Cadzand belandt u opnieuw bij de knot
wilgen, die hier een cordon van plu-
meaus vormen - alsof ze een demon
stratie voor een huisvrouwenvereniging
geven. Van Cadzand-Bad naar het Zwin
voert een aardig fietspad, maar wat
zuidelijker bereikt u het Zwin eveneens
over de weg. Tussen haakjes: dit na
tuurreservaat met zijn duinen, zijn be
groeide zandplaten en vogels kunt uvrij
betreden.
Drie veerverbindingen leiden naar Z.
Vlaanderen. Van de pont Kruiningen-
Perkpolder is de aanblik van Z.-Vlaan
deren het mooist. Het veer Vlissingen-
Ereskens is het grootst en het snelst.
En op de boot van Hoedekenskerke
naar Terneuzen geniet u het langst van
het uitzicht over de Westerschelde.
Goede reis!
P. G. Bins.
Vismijn Breskens
Week van 28 juli t.e.m. 3 aug. 1963
226 kg. bot
336 kg. schar
207 kg. schol
1082 kg. tong
23 kg. kabeljauw
13509 kg. export garnalen
35 kg. binnenl. garnalen
1401 kg. onverkochte bot
„Ja, alles wijst er op, dat het niet zo
lang meer zal duren of ik zal nog wel
een grotere sprong maken".
„Een grotere sprong?" vroeg ze ver
baasd. „Wat bedoel je?"
„Wel, mister Harrison fluisterde me
zoiets in. Een jaar, twee jaar, dan is
meneer Van Drunen voor een andere
plaats bestemd. Waarschijnlijk direc
teur in Amsterdam". Hij grinnikte ver-
genoegzaam. „En dan word ik nou ja.
je begrijpt wel. Geweldig, hè?"
„Ja, jongen, het is prachtig". Ze voel
de haar hoofd bonzen en dacht: O.
houd toch op over je sprongen.
Ze had haar nieuwe avondjurk weg
gehangen en dacht - waarom ze dit
deed wist ze niet - aan hun grote huis,
haar dienstbode, aan alles wat zij had
den verworven dank zij de positie van
haar man, aan zijn arbeid bij de A.T.C.
Dat was toch gezegd vanavond door
mister Harrison en door meneer Van
Drunen. Karei kwam nu dicht bij haar
staan en nam haar in zijn armen. „Ik
ben trots op je, Noor, deze dag was de
mooiste van mijn loopbaan". Ze had nu
natuurlijk ook heel trots moeten zijn -
trot, op zijn trots om haar, zijn vrouw.
Ze had alle trots en zelfvoldaanheid
met hem moeten delen. Ze dwong zich
tot een glimlach en zei:
„Ja. jongen, het is geweldig". Ze gaf
hem een zoen. Zijn adem, die naar ta
bak en drank rook, hinderde haar. Zou
