Indrukken en ontmoetingen
Nieuw Zeeland
DE ZWARTE VLEK
De schakel
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WEST ZEEUWSCH-VLAANDEREN
8e Jaargang Nummer 389
Vrijdag 4 JULI 1952
Drukkers-UitgeverijFirma SMOOR DE HULSTER - Dorpsstraat 10 - BRESKENS - Telefoon 27 - Giro 358296
Verschijnt iedere Vrijdag
Abonnementsprijs
f 1,per kwartaal; franco
per post f 1,15
Prijs der advertentiën
10 cent per m.m.;
bij abonnement korting
Advertenties met „brieven
onder nr. of bij ons te
bevragen", 10 cent extra
Bij een dorp op het Zuid-eiland van
Nieuw Zeeland woont een boer die 1V2
jaar geleden huisvesting aanbood aan
een Nederlands echtpaar en bij hem te
werken. De man zou agrariër moeten
zijn om op de boerderij te kunnen
werken en de vrouw moest de boerin
kunnen helpen. Enige tijd voor de
aankomst vernam hij dat de man en
de vrouw niet als gehuwden doch als
verloofden aan boord van het Neder
landse emigrantenschip „de Groote
Beer", op weg waren. Dit verwekte
enige ontsteltenis, want in de woon
ruimte welke voor het echtpaar be
schikbaar was, was maar 1 slaapkamer.
Hij ging met zijn probleem naar de
burgemeester van het dorp die de ge
meenteraad over het geval inlichtte en
raadpleegde. Men kwam tot het zeer
eenvoudige en simpele besluit dat er
geen enkele moeilijkheid was, want als
verloofden verloofd zijn, kunnen zij ook
trouwen en dus werd besloten dan aan
de verloofden gedurende 3 dagen onder
dak in het dorp zou worden verleend.
(Men moet in Nieuw Zeeland n.l. 3
dagen op dezelfde plaats wonen alvo
rens te kunnen huwen). Daarna zou
het huwelijk worden gesloten en zou
het jonge paar naar zijn bestemming
kunnen vertrekken. Nu het geval via
de gemeenteraad eenmaal openbaar
was geworden, meende men dat het
dorp ook iets moest doen. Er werd
een commissie van ontvangst benoemd,
die de verloofden van boord zou halen.
Ook het gemeentebestuur zou hen
ontvangen en hen aan hun tijdelijke
gastheren overgeven. Een inzameling
werd in het dorp gehouden om een
bruidstaart te kunnen bakken ter
grootte van een hele tafel. U begrijpt
dat het een feest werd toen daar do
2 Nederlandse emigranten arriveerden.
Hun huwelijk werd zo waar een
plaatselijke nationale gebeurtenis. Toen
het voltrokken was en de boer op de
achterbank van zijn auto het nieuw
bakken echtpaar naar zijn boerderij,
die 18 mijl van het dorp gelegen was,
reed, begon na enkele kilometers de
bruid zenuwachtig uit het raam te
turen en na 9 mijl brak zijn in tranen uit.
Desgevraagd verklaarde zij, dat zij niet
zo eenzaam en zo ver weg van het
dorp zou kunnen wonen. Zij ging met
huilen door tot op de boerderij waar
de tranen bleven vloeien. Na 2 dagen
verliet het echtpaar zonder op te zeg
gen de boerderij.
Met dit voorval wil ik op 2 belang
rijke punten in de emigratie naar
FEUILLETON
I». door NIEK VAN DER ZWAAN.
Toen schoot Wijnandse in een gulle
lach. „Die Daan!" riep hij uit. „Het
mankeert er maar aan, dat je met een
verhuiswagen gekomen bent".
De jongen kreeg een kleur, maar
zette de beide koffers op zijn wagen,
waarna hij het voertuig in de richting
van de Singel duwde. Wijnandse liep
er geamuseerd naast.
„Toch vind ik het aardig van je
Daan, dat je daarmede rekening hebt
gehouden. Ik heb echter alleen maar
wat kleren en een paar boeken bij me.
Op het kantoor heb ik ook nog wat
bezittingen, maar die kunnen daar
rustig blijven. Ik ben maar een een
zame vrijgezel, jongen".
„Maar U zult het bij ons wat ge
zellig hebben," verzekerde hij met
vuur.
In de woning aangekomen, werd er
nog eens hartelijk gelachen om Daan
Nieuw Zeeland de aandacht vestigen.
In de eerste plaats op de instelling
van de Nieuw Zeelander tegenover de
komst van Nederlandse emigranten.
U en ik zijn als emigranten even wel
kom en worden in wezen even hartelijk
ontvangen als het bruidspaar, waarvan
ik U zojuist vertelde. De Nieuw Zee
landers zijn Britten. Zij hebben mis
schien lang geaarzeld om emigranten
van een andere nationaliteit dan de
Britse in Nieuw Zeeland toe te laten.
Nu zij éénmaal hun vertrouwen gesteld
hebben in d« Nederlandse emigrant,
staan zij ook klaar om de Nederlandse
emigrant van ganser harte en met de
grootst mogelijke vriendschap te ont
vangen. De Nieuw Zeelanders vormen
een eenvoudig en weinig gecompliceerd
volk. Wij Nederlanders zijn wellicht
heel wat minder eenvoudig en heel
wat meer „ingewikkeld" bij onze maat
schappelijke verhoudingen. Daarom juist
houdt de eerste ontmoeting en de eerste
ontvangst een groot gevaar in voor
ernstige misverstanden. De Nieuw
Zeelandse werkgever die tegen de
Nederlandse emigrant, die bij hem zal
komen werken, bij de allereerste ont
moeting zegt„Noem mij maar Bill",
begrijpt niet hoe de Nederlander
kan antwoorden „Graag Meneer Bill".
Hij gaat dan niet denken wat mankeert
er aan die Nederlandse emigrant, maar
heeft de neiging te geloven dat de
Nederlandse emigrant hem niet goed
vindt. De toegestoken hand wordt
teruggetrokken en blijft lange tijd terug
getrokken. Niet omdat de Nieuw Zee
lander minder vriendelijk is, maar om
dat het misverstand er tussen zit. Ook
de schrielheid die ons in sommige
streken een naam verschaft nog erger
dan die van de Schotten, kan op de
duur als een slagboom tussen emigrant
en Nieuw Zeelander neervallen. Men
verwacht van geen enkele Nederlander
dat hij overmatige uitgaven doet of
geld dat hij moet sparen verkwist,
maar dit wil niet zeggen dat men steeds
maar goede gaven in de vorm van een
glas bier of andere kleinigheden op een
huiselijke ontvangst kan aanvaarden
zonder eens iets terug te doen. En
deze neiging hebben maar al te veel
Nederlanders van nature zo gauw zij
een vreemd land betreden en daar door
een soort centenkoorts bevangen wor
den. Hierdoor, door deze koorts, wordt
hun welslagen vertraagd en soms
ernstig belemmerd. Het effect is dus
heel anders dan de centenjager zelf
meent. Beslissend voor het welslagen
van een emigrant is de reputatie, die
hij in de kring om zich heen in het
nieuwe land opbouwt. Zonder een
goede reputatie moet men vechten en
strijden om er te komen. Met een
met z'n handwagen met de twee kof
fers. Mevrouw de Rooy, vertederd,
streek haar zoon over zijn borstelige
haardos en verzekerde hem, dat het
helemaal zo dwaas niet was.
Een gezellig ingericht vertrekje, niet
groot, maar ruim genoeg voor een
vrijgezel, was zijn kamer. Er stond
een eenvoudig ledikant in de hoek bij
het raam en in het midden een tafel
met een paar crapauds. Voorts een
grote hangkast, een wastafel en een
paar gezellige schemerlampen, terwijl
aan de wand, boven zijn bed, een
modern boekenkastje hing. Aan de
andere wand een ingelijste gravure
en op zijn nachtkastje een wekker
klokje.
Wijnandse knikte tevreden, toen hij
alles rustig had opgenomen. Door
het raam zag hij het brede Singelwater
en de straat voor de woning.
„Ik hoop, dat de kamer naar Uw
zin zal zijn," sprak mevrouw de Rooy
tenslotte, vol verwachting.
„Het is meer, dan ik had durven
denken, mevrouw. Ik denk wel, dat ik
me hier spoedig thuis zal voelen".
goede reputatie komen de mogelijkhe
den naar de emigrant.
Juist met het oog op dit laatste is
het van zo groot belang dat de emi
granten in Nieuw Zeeland goed be
seffen dat zij in een door en door
Brits land komen, waar men er vast
op rekent, dat een gegeven woord
gehouden wordt ook al staat het niet
zwart op witmaar zeker wanneer
het wél zwart op wit staat.
Nieuw Zeeland is in oppervlakte
ongeveer acht keer zo groot als ons
land maar de bevolking telt nog geen
twee millioen zielen. Iedereen kent
iedereen nog veel beter dan wij dat
elkaar in Nederland doen. In Dunedin,
de stad op het Zuideiland, die ik be
zocht, waren op dat ogenblik 250
Nederlandse emigranten, waarvan er
244 op een prachtige manier geslaagd
zijn. Er waren 6 probleemgevallen,
drie er van trachtten aan hun overeen
komst te ontkomen door uit te knij
pen. Toevallig werden zij op het station
in hun kraag gegrepen. Hun reputatie
was niet alleen weg, want veertien
dagen later toen ik in Auckland op
het Noordelijke gedeelte van het
Noordeiland was, ontdekte ik dat men
daar alles van het geval wist en tobde
over de vraag hoe sommige Neder
landers toch zo stom kunnen zijn hun
eigen ruiten in te gooien. Het is in
tussen volmaakt overbodig in Nieuw
Zeeland de aangegane verplichting te
ontduiken. Indien er, waar dan ook,
bezwaren van enige betekenis zouden
rijzen tegen een plaatsing, dan is iedere
immigratie-ambtenaar bereid onmid
dellijk voorzieningen te treffen om de
bezwaren weg te nemen of om de be
trokken immigrant te herplaatsen. Wie
zich tot het immigratiekantoor wendt
in zijn district, vindt er altijd een open
oor en alle hulp die hij behoeft, om
zijn zaak door en door gezond te ma
ken. Ik heb de Nieuw Zeelandse rege
ring dan ook geadviseerd mensen die
onder zulke goede voorwaarden en
omstandigheden zo weinig begrig voor
het land van ontvangst tonen dan ook
maar terug te zenden naar Nederland.
Nieuw Zeeland zit in de eerste
plaats verlegen om bouwvakarbeiders.
Men staat er, wanneer men in dit
prachtige land rond reist, versteld van
wat de Nieuw Zeelandse bevolking
daar opgebouwd heeft.
Ook de landbouwproductie moet en
kan er belangrijk toenemen, gezien de
vraag in de wereld naar producten
die Nieuw Zeeland kan leveren.
Behalve deze twee groepen hebben
ongetrouwde vrouwen voorrang. Niet
zozeer omdat er zo enorm overschot
van ongetrouwde mannen in Nieuw
Zeeland zou zijn, maar wel omdat er
„Aan ons zal het niet liggen, mijn
heer Wijnandse," zei ze op hartelijke
toon. „Indien U wilt, kunt U beneden,
bij ons aan tafel eten. Maar als U
daartegen bezwaar hebt, willen wij
het op Uw kamer brengen".
Wijnandse weerde dit laatste beslist
af. „Integendeel, mevrouw, ik za! het
prettig vinden, als ik als huisgenoot
in Uw midden wordt opgenomen. En
dan zal ik graag, net als alle anderen,
aan de tafel in de huiskamer aan
zitten".
Ze loosde een zucht van verlichting.
„Wij zullen het als een eer beschou
wen U in ons midden op te nemen.
Over een paar minuten is er thee, dan
zal ik U waarschuwen".
„Fijn". Toen de vrouw vertrokken
was, opende hij zijn koffers en deed
de inhoud in de kast, terwijl hij de
enkele boeken, die hij bij zich had, in
het rekje zette. Daarna ging hij in
een der crapauds zitten en rookte een
sigaret, waarna hij nog eens de ka
mer rond keek. Het leek hem hier
wel. Hier was tenminste weer de
hand van een zorgzame vrouw merk-
veel uitstekend georganiseerde ver
pleeginrichtingen bestaan, waar men
verpleegsters en huishoudelijk perso
neel nodig heeft en waar zeer goede
arbeidsvoorwaarden worden aangebo
den. Terloops wijs ik er hier nog even
op, dat een gediplomeerd verpleegster
in Nieuw Zeeland eerst dan als gedi
plomeerd ten volle te werk gesteld
kan worden, als zij de Engelse taal
volkomen beheerst. Zij, die dit niet
doen, zullen aanvankelijk met minder
verantwoordelijk werk worden belast
om ongelukken te voorkomen. Het
wordt meisjes precies zo als de man
nen zeer kwalijk genomen, als zij haar
reputatie bederven door de verplich
ting te aanvaarden als verpleegster of
in huishoudelijke arbeid werkzaam te
zullen zijn en terstond na aankomst
gaan solliciteren om de baan van secre
taresse of een andere administratieve
betrekking te krijgen. Ik deed de
indruk op, dat men dan nog liever
heeft, dat het meisje trouwt.
Ik 10U ernstig willen waarschuwen
tegen verkeerde en verdraaide voor
stellingen van zaken. Wie naar Nieuw
Zeeland komt wordt er vriendelijk ont
vangen en al degenen, die bij de pro
ductie werkzaam kunnen zijn, komen
voor emigratie er heen in beginsel in
aanmerking. In het bijzonder zou ik
de aandacht van de Nederlanders wil
len vestigen op het Zuideiland. Dit
deel van Nieuw Zeeland maakt een
zeer goede ontwikkeling mee.
Het belangrijkste is dat Nederland
naar Nieuw Zeeland mensen emigreert
die onze reputatie hoog houden.
Dit geldt overigens ook voor de
overige landen waarheen Nederlanders
emigreren. Wat in het bijzonder van
belang is, is dat wij geen beunhazen
doen vertrekken. Ik juich het daarom
toe, dat de Nieuw Zeelanders bij het
nemen van de beslissing omtrent de
toelating van de emigrant grote aan
dacht aan zijn arbeidsverleden beste
den. Indien uit dit verleden niet blijkt,
dat de betrokken emigrant de algehele
geschiktheid bezit voor het beroep,
waarin hij zegt te willen gaan werken,
dan wordt hij omdat dit een beroep
is waarin Nieuw Zeeland een goed
werker maar geen beunhaas nodig heeft,
in den regel afgewezen.
Toch is er nog wel een weg om
naar Nieuw Zeeland te komen, ook
voor hen die hier te lande geen be
roep uitoefenen wat voor Nieuw Zee
land aanvaardbaar is. Ik ben er zeker
van dat een jongeman, die hier te
te lande b.v. als boekhouder of als
kapper of in een ander voor Nieuw
Zeeland weinig essentieel beroep werk
zaam is en bij wie het ernst is om
in een ander beroep naar Nieuw Zee
baar.
Er werd geklopt.
„Binnen," zei hij, verwachtend naar
de deur kijkend.
De jongste dochter trad binnen,
guitig lachend.
„Welkom in huize de Rooy," zei ze
plechtig. „Ik stoor toch niet? Nee?
Hoe lijkt U de kamer? We vinden het
allemaal fijn, dat U bij ons bent. Echt
fijn. Vindt U de kamer prettig?" vroeg
ze nogmaals.
Hij knikte bevestigend en drukte
zijn sigaret uit in de grote koperen
asbak.
„Prima," verzekerde hij eerlijk; „bo
ven alle verwachtingen".
„Voelde U zich niet eenzaam in dat
hotel? Ja, he? Het lijkt me wel leuk
eens voor een paar dagen of desnoods
een week in een hotel te logeren,
maar altijd nee, hoor. Niets huise
lijk. Ik ben een echte huispiet, weet U?"
„Dat was ik vroeger ook. Maar de
oorlog gooide al mijn plannen in el
kaar en toen moest ik wel van huis
wegblijven," antwoordde hij, geamu
seerd door de onbevangenheid van het
