UIT HET LEVEN...
Kroegtijger, dichter, levensgenieter, schrijver, bekende Middelburger, dat was Rob van Hese.
Middelburg was zijn huiskamer, hij kende er iedereen bij naam én bijnaam. Hij kreeg al heimwee als hij
de Lange Jan een paar dagen niet zag. Hij overleed op 24 september aan Alzheimer, 67 jaar oud.
Rob hield
meer van
werken op de
achtergrond
deed niet te veel moeite. 'Een zes is
net zo goed als een acht', zei hij wel."
,,Als jongetje hield Rob al van ver
haaltjes vertellen, van voorgelezen
worden en van zelf lezen en spelen
met taal." Zijn vader Piet had niets
met boeken, die was vooral geïnte
resseerd in sport. Rob hield van
handballen en fietsen maar vooral
van schrijven en dichten.
Heimwee
Na de hbs ging Rob in Den Haag Ne
derlandse Taal- en Letterkunde stu
deren. Maar de heimwee naar Mid
delburg speelde hem parten en hij
maakte de studie niet af. Hij kwam
snel terug naar Middelburg. Het café
lokte, de plek van sterke verhalen, de
liefdesverhalen en verhalen over bo
ven- en onderwereld die elkaar raak
ten. Robs moeder weet nog dat hij is
gepolst over stadsdichterschap.
,,Maar dat vond hij niks. Rob hield
meer van werken op de achtergrond,
hij wilde schrijven en dichten en niet
van de daken schreeuwen."
Zijn gelukkigste tijd beleefde Rob
toen hij grasmaaide op Sportpark De
Nadorst, biechtte Rob ooit op aan Ed
win Mijnsbergen. ,,Via z'n pa had hij
een baantje om het park te onder
houden, hij had geen zorgen en kon
volop schrijven." Ook werk als kaart
jesverkoper boven in de Lange Jan
vond Rob leuk. Hij werkte ook een
paar jaar op de afdeling Voorlichting
en Communicatie bij de gemeente
Middelburg.
,,Rob was charmant", zegt Kees Rijn.
,,Hij had muzes, vrouwen en meisjes
waar hij graag mee omging. Platonisch
denk ik, een bundel Bedgeheimen heeft
Rob nooit geschreven", lacht hij.
,,Robs grote liefde was Astrid. Mis
schien was zijn grootste verdriet dat
de relatie met haar stukliep."
Donkere kant
Rob had een melancholische, don
kere kant. De muziek en teksten van
Tom Waits over de zelfkant vond hij
prachtig. ,,Hij praatte niet over zijn
gevoelens, was hij neerslachtig, dan
zag je 'm een maand niet, om daarna
gewoon weer op te duiken", zegt Ed
win Mijnsbergen. Een donkere peri
ode volgde na het vroege overlijden
van Robs vader. Die werd maar 58
jaar oud en Rob was toen zelf 30 jaar.
,,Hij was een vaderskind, hij keek ook
op naar zijn vader Piet die in heel
Middelburg bekend was", vertelt zijn
moeder.
Rob reed geen auto. Hij hield van
fietsen over Walcheren en van reizen
per trein. Hij maakte verre reizen
door Amerika, Australië en Indone
sië. Met de Trans Siberië Express
door Rusland. Hij reisde graag door
Europa, naar Italië, Griekenland en
Frankrijk. Maar reizen moesten niet
te lang duren. Twee weken zonder de
Lange Jan was eigenlijk al te veel.
,,Het zit zo vol in mijn hoofd, ik
krijg het niet meer stil", verzuchtte
Rob op een dag tegen zijn moeder
Rie. Edwin Mijnsbergen merkte dat
er iets niet goed ging. ,,Rob had altijd
mooie lange, archaïsche zinnen ge
maakt. De laatste jaren werd zijn taal
slordiger, onsamenhangender. Maar
je moest uitkijken met commentaar,
Rob was heel gevoelig voor kritiek."
Tegen Ton Stanowicki klaagde Rob
over de 'ruis in zijn hoofd'. Hij vroeg
gekweld 'Wanneer mag ik weer naar
mezelf?' Rob ging ook minder goed
voor zichzelf zorgen. Hij ging weer
bij zijn moeder eten en kookte dan
voor haar. Na een medisch onderzoek
was er de diagnose, Alzheimer.
Het laatste anderhalf jaar sleet Rob
in Woonzorgcentrum Compagnie
plein. Alzheimer haalde zijn herin
neringen en verhalen weg. Op een
dag leek Robs taal helemaal weg, hij
sprak niet meer. Dit jaar ging Rob
snel achteruit, hij overleed op 24 sep
tember 2021. In Rob's rouwadverten
tie zag je de contouren van de Lange
Jan afgebeeld. En dichtregels uit Robs
gedicht Aan het einde breekt de mens:
Weet zijn lijdensweg verlicht,
Van de zwaartekracht ontheven,
Leven is slechts even zweven;
Schamel stofdeel tegen licht.
1953 - 2021
Horecaondernemer Kees
Rijn ontmoette Rob op
zijn allereerste werkdag
in café Seventy-Seven in
Middelburg in 1973.
,,Rob kon honderduit kletsen over al
lerlei onderwerpen, over muziek,
film, cultuur, boeken, geschiedenis.
Hij verzamelde in het café geregeld
een hele groep mensen om zich heen.
Rob kon heel sociaal zijn. Maar je
moest wel mee kunnen praten, an
ders liet hij je links liggen."
Dichten en schrijven waren Robs
grote passies. ,,Hij was geen perfor
mer, geen podiumdier. Zijn werk
moest voor zichzelf spreken." Kees
Rijn raakte bevriend met Rob en
heeft vanuit café Seventy-Seven de
eerste dichtbundel van Rob uitgege
ven, Uithuizig plezier.
Maar dichten en schrijven waren
voor Rob wel de dingen waar het om
draaide in zijn leven. Hij kon einde
loos wikken over woorden en corres
pondeerde met schrijvers en dichters
als Hans Warren en Andreas Oost
hoek. Waardering als dichter zocht
Rob niet. In een kranteninterview zei
hij: ,,Ik heb geen behoefte aan een aai
over mijn bol of aan een mentor." Hij
wilde zich ook geen kunstenaar noe
men. ,,Als je dat doet, kan je niet ja
renlang de sier maken in de kroeg."
Kroegleven
Het café was een belangrijke inspira
tiebron. Rob schreef vanaf 2010 en
thousiast en uitbundig over het
kroegleven voor de site 'Middelburg
Dronk' en hij maakte een reeks arti
kelen voor de PZC onder de titel Bar
codes, vanaf 2013.
Rob was fervent lezer, in zijn huis
op De Nieuwe Burg had hij duizen
den boeken over allerlei onderwer
pen. Maar zijn honderden kroegver
halen en -gebeurtenissen bundelen
tot een mooi boek, vond hij niet no
dig. Dat verbaasde de initiatiefnemer
van Middelburg Dronk, Edwin
Mijnsbergen. „Blijkbaar was het
schrijven voor hem genoeg."
Fotograaf Ton Stanowicki ont
moette Rob in het uitgaansleven:
,,Rob kende iedereen bij naam én bij
naam. Als we op het terras zaten,
kwamen de mooiste verhalen over
passerende Middelburgers naar bo
ven." Ton en Rob besloten samen een
boek te maken, Middelburgse stadsge
zichten, met portretten in tekst en
beeld van Middelburgers. ,,Robs ver
halen en teksten gingen geleidelijk
achteruit en ons boek is maar voor de
helft af. „Ontzettend jammer."
,,Rob was enig kind, maar we pro
beerden 'm niet te verwennen", ver
telt Robs 92-jarige moeder, Rie van
Hese-Boone. ,,Hij kreeg altijd het
meeste zakgeld op de hbs, maar dat
vertelde hij me later pas." De middel
bare school ging hij fluitend door, hij
GO DINSDAG 30 NOVEMBER 2021
Rob van Hese (l) en
Edwin Mijnsbergen in
Seventy-Seven, foto
uit 2013. FOTO RUBEN OREEL
- Rie van Hese-Boone,
moeder van Rob
Heeft u ook mooie
2 2 herinneringen aan een
overleden dierbare? En is
er een datum die daarom speciaal
voor u is? U kunt uw verhaal doen
in 'Uit het leven'. U kunt mailen naar
uithetleven@pzc.nl
Rob van Hese, levensgenieter
Arie Westeneng
Middelburg
