ze op straat
herkend. Dat
wil zeggen,
in hun eigen
regio, op de
Utrechtse
Heuvelrug.
Hartstikke leuk, vinden Karin Loenen (58,
links) en Debora van Soest-Vlaanderen
(53). In hun witte overall zijn ze ook nau
welijks te missen. De vrouwen, ook echt
elkaars buren, begonnen vorig jaar met
het aannemen van klussen; schilderen,
schoonmaakwerk, behangen en sjouwen.
Hun bedrijf kon natuurlijk maar één naam
krijgen: Buurvrouw Buurvrouw. Samen
sauzen ze kantoorgebouwen, schilderen
woonkamers en monteren ze meubels.
De twee zijn populair bij oudere dames;
vanwege de gezelligheid, maar wat ook
meespeelt: de klussende vrouwen laten
alles weer netjes achter. Bij hun mannelij
ke collega's blijkt dat lang niet zo vanzelf
sprekend. Karin: „Eigenlijk best erg, hè?
Niet dat het ons verbaast hoor, ha ha. En
wij doen er ons voordeel mee.''
Twee gezellige vrouwen die netjes wer
ken: samengevat zijn het de belangrijkste
redenen dat Buurvrouw Buurvrouw
voor klussen worden gevraagd. Vorig jaar
nog namen ze een appartementencomplex
onder handen. Oergezellig, die kletsende
klussers, vonden bewoners. En spectaculair,
want twee vrouwelijke schilders in het trap
gat op enorme ladders zie je niet elke dag.
Sinds kort vervoeren ze ook kantoor
meubilair. Debora: ,,Voor een groot inter
nationaal bedrijf in technische onderdelen
zijn we ingeschakeld om bij hun werk
nemers thuiswerkplekken te bezorgen
en te monteren, door heel Nederland.
Loodzware bureaus die vaak naar de zolder
moeten. Gelukkig hebben we spierballen.''
Karin: ,,Helaas missen we ook iets: richting
gevoel. Onze route kan vaak efficiënter.
Lekker cliché, maar we kunnen er zelf wel
om lachen.''
Voor sommige werknemers is het een
verrassing als er twee vrouwen voor de
deur staan. Debora: ,,Nederlandse mannen
kijken vaak verbaasd, maar vinden het
denk ik ook wel stoer. Terwijl de werk
nemers uit andere culturen ons vaak te
hulp schieten. Die kunnen ons gesjouw
met bureaus maar moeilijk aanzien.
Grappig, dat verschil.''
Karin: ,,We hebben ook weleens een
klant gehad die zichtbaar schrok dat we
geen kerels waren. Hij liet ons binnen,
maar keek ons niet meer aan. Ik denk dat
hij zich opgelaten voelde. Debora: ,,We
kregen niet eens koffie! Ik had eerlijk
gezegd gedacht dat we in Nederland wat
geëmancipeerder waren. Best triest, maar
voor ons pakt het goed uit, nu vallen we
tenminste op.''
Of ze ook vervelender ervaringen heb
ben? Karin: ,,Heel af en toe krijgen we rare
belletjes. Bijvoorbeeld ofwe ook 's avonds
klussen, en daarbij 'andere diensten' aan
bieden. Mafkezen.''
Karin Loenen
en Debora van
Soest-Vlaanderen
van Buurvrouw
Buurvrouw, klusbedrijf
uit Austerlitz
18
Soms worden
