Saskia Noort
Intimidatie van de
vrouw met mening
Zo doen zij dat
De stadswolf van Central
Park valt geen schapen aan
VEEL GEDEELD
Knaagdieren
en vogels zijn
hun prooi,
maar katten
en honden zijn
ook niet veilig
Deze
anoniemen
zijn gewoon
als de dood
voor je en
verteerd
door afgunst
Wijdbeens protest
12
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
Vrouwen met een mening zijn zeikwijven, die
zich wentelen in de slachtofferrol, waarschijnlijk
altijd ongesteld of in de overgang, hongerend
naar aandacht, sowieso dom, hun pilletje verge
ten, hysterisch, vervuld van mannenhaat, en al
tijd te lelijk, te oud, te dik of te dun om te neuken. Dit is een
hele korte samenvatting van wat een vrouw met een me
ning vrijwel dagelijks naar haar hoofd krijgt, en Sigrid Kaag
in het bijzonder. Sigrid is zeg maar de nieuwe Femke, of
Sylvana. Alles is haar schuld, ze moet kapot en om dit te be
werkstelligen is alle haat geoorloofd. De gretigheid waar
mee de woede wordt uitgestort, de wellust van de twitter-
menners, de hijgerigheid van de anoniemen, wie ooit zo'n
tsunami van haat over zich heen kreeg, weet hoe het voelt:
alsof je in groot gevaar verkeert. En dat is ook precies de be
doeling. Je moet weg, koste wat kost, en waarom precies
weet niemand meer.
In Nederland slaan we
alarm voor een wolf die
vanuit Duitsland opeens
met zijn familie op de
Veluwe wordt
gesignaleerd. In New
York worden de
inwoners nu ook
gewaarschuwd, want er
huist een prairiewolf in
Central Park. Het beest
is de afgelopen weken
meermaals gezien. Hij is
overigens ongevaarlijk.
KARLIJN VAN
HOUWELINGEN
NEW YORK
Op videobeelden is te zien
dat een hondachtig dier op
een drafje door het donkere,
besneeuwde park rent, rond
een vijver vlakbij Fifth Ave
nue. De prairiewolf houdt
nog even halt om naar de
filmende toeschouwer te
kijken. Hij of zij liet zich la
ter zelfs fotograferen, lui
erend in de sneeuw.
Prairiewolven - ook wel
coyotes genoemd - zijn een
maatje kleiner dan de wol
ven die zich op de Veluwe
hebben gevestigd. Vermoe
delijk bereikten ze in de ja
ren 30 van de vorige eeuw
de Amerikaanse kustgebie
den rond New York. Ze eten
meestal kleine prooien als
vogels en knaagdieren, maar
katten en kleine stadshond-
jes zijn ook niet veilig, en
vuilnis is geliefd voedsel.
Coyotes duiken sinds de ja
ren negentig wel vaker op in
New York City. Vorig jaar
telde de afdeling parkbeheer
van de stad bijvoorbeeld
34 waarnemingen van prai-
riewolven in Central Park.
Het zou de afgelopen weken
steeds om hetzelfde beest
gaan, maar helemaal zeker
is dat niet.
Of deze coyote er daad
werkelijk voor gekozen
heeft om in het park te gaan
wonen, is ook onduidelijk.
Het is mogelijk, speculeren
kenners in lokale media, dat
de prairiewolf door de stra
ten van Manhattan trekt om
in Central Park op jacht te
gaan.
Jaren geleden werd de
achtervolging ingezet zodra
zo'n prairiewolf zich in de
betonjungle van New York
waagde. Zo'n dier werd ge
vangen en buiten de stads
grenzen weer losgelaten.
Maar het stadbestuur laat de
wilde inwoners nu zoveel
mogelijk met rust en maant
juist mensen om zich aan te
passen. Afstand houden, zo
luidt nu het advies. Indien
nodig lawaai maken en met
de armen zwaaien, maar
geen paniek - prairiewolven
zijn er normaal gesproken
niet op uit mensen aan te
vallen. En het voordeel van
wild in de stad: met boze
boeren van wie de schapen
ten prooi vallen aan het
roofdier hoeft New York
geen rekening te houden.
Eergisteren maakte ik een wandeling met een vrouwe
lijke collega die gevraagd was een column voor een krant te
schrijven en zij vroeg me of ik nog adviezen had. 'Nou', ant
woordde ik, 'bereid je voor
op karrenvrachten virtuele
stront. Op hartkloppingen
vanaf het moment dat je co
lumn online staat. Slapeloze
nachten na het inleveren.
Mijd je sociale media de da
gen en de nachten rondom
verschijnen. Je bent een
vrouw die gelezen en ge
hoord wordt, een vrouw
met macht. Aan jou zal
daarom niets goed zijn. Je
bent te geil of te kil, je praat
niet maar kakelt, je tieten
hangen, zijn te groot of te
klein in je te sexy jurk, je
hebt te veel rimpels of an
ders te veel botox. Ze zullen
je dingen uitleggen en je ar
rogant vinden als je niet rea
geert. Je meisje of belegen
wijf noemen, al naar gelang
ze vermoeden waar je
kwetsbaarheid ligt. Ze zul
len je hacken en rapporteren
en er komt een dag dat je
wenste dat je deze column
nooit had aangenomen.
Op die dag, bedenk dan
dat het niet over jou gaat.
Dat deze anoniemen ge
woon als de dood voor je
zijn en verteerd worden
door afgunst. Hoe kut jij je
ook voelt, hij of zij voelt zich kutter. Stel je die brandende,
alles verterende woede eens voor, die zich in zijn of haar
slokdarm nestelt, de inktzwarte gedachten, het altijd ge
spannen lijf, de diepe eenzaamheid. Mislukking, ze moeten
het op iemand projecteren. En daar kom jij keihard voorbij
gestreefd. Het ideale canvas voor hun angstige gal.'
Mijn collega appte een dag later dat ze toch afzag van de
column. Dat vond ik jammer, want hier gaat een geweldige
columnist verloren. Ik hoopte maar dat het niet kwam door
mijn zwartgallige verhaal over de intimidatie die ons vrou
wen met meningen ten deel valt en appte dat het uiteinde
lijk went en je niet meer raakt. 'Op een dag heb je de olifan
tenhuid, die je altijd voorwendde. Dan ben je ineens een kil,
afstandelijk ijskonijn, maar wel eentje die tot groot voor
beeld kan dienen voor een nieuwe generatie vrouwen, door
niet te buigen voor dagelijkse seksistische intimidatie.'
'Nee, bedankt,' appte ze terug.
Mina Bonakdar (links) en Elena Buscaino hebben genoeg van die wijdbeens zittende
mannen, die geen rekening houden met hun vrouwelijke medepassagiers in de
U-Bahn van Berlijn. Dus besloten ze tot een wijdbeens protest 'Stop spreading'. Of
het feministische protest iets uithaalt, is de grote vraag. foto stephanie loos/afp
ZATERDAG 6 MAART 2021 GO
FOTO TWITTER/@BENYS_LOOKBOOK
lïjvipmo/i
