'Vrijheid zit niet in wat je doet, maar in wat je mag' besloot ik aanvankelijk me zo veel mogelijk te verstoppen, maar wel door te werken. Dat kan gelukkig met mijn beroep. Ik was een van de eerste mensen die thuis zaten.'' Na de eerste quarantaine verbleef hij nog een paar weken in hun vakantiehuis in Duitsland, in een boerendorp net onder de Eifel. ,,Dat was natuurlijk niet eeuwig houdbaar. Op een gegeven moment moest ik terug. Het leven zit vol gevaren, en dit was er één van. Mijn oudste zoon (23) en dochter (21) uit een eerdere relatie stude ren, met mijn vrouw heb ik twee dochters van 8 en 6. Mijn kleine kinderen kunnen het virus weliswaar krijgen en mee naar huis nemen, maar de kans dat ze het over dragen, lijkt nog altijd vrij klein. Het leven is wat het is. Ik breng ze nog steeds op de fiets naar school en houd verder afstand. En hoe mijn oudste kinderen zich houden, mét alle andere studenten en scholieren in deze tijd - ik heb daar enorm veel respect voor. Ze kunnen niets, alleen maar omdat er zwakke groepen in de samenleving zijn die dit niet aankunnen.'' En ja, dat betekent aanpassen. ,,Maar daar hebben mijn vrouw en ik van tevoren veel over gepraat; ze wist wat ze aanging toen we een relatie kregen. Dat ik een oudere man ben. En een relatie in coronatijd is nu eenmaal een soort snelkookpan, helemaal met kinderen erbij. Maar wij doen het uitstekend. Natuurlijk zoeken we af en toe ook ruimte los van elkaar. Mijn vrouw heeft haar werk, soms zie ik haar een dag niet. Maar dat gebeurt niet vaak.'' Er liggen duidelijke afspraken thuis: zijn columns mogen over het gezin gaan, maar vrouw en kinderen moeten buiten de schijnwerpers blijven. ,,Er gaat geen stuk de deur uit zonder dat zij ernaar gekeken heeft. Want het is mijn beroep, maar boven al ons leven. Mijn oudste dochter werd weleens boos als ze dingen in mijn column las die ik pas later met haar besprak.'' En natuurlijk zit er een rem op wat hij deelt met zijn publiek, zegt Poorthuis. ,,Wat ik niet wil dat mensen lezen, dat lezen ze niet.'' Revolutionaire inzichten leverde corona hem niet op. ,,Ik wist al van mezelf dat ik dit vrij goed kan. Hard werken ben ik gewend en met thuis zijn heb ik nooit een probleem gehad, ik ben een huismus. Na mijn scheiding heb ik wel geleerd dat ik er ook vooral voor mijn gezin wil zijn. Ik was 55 toen mijn derde kind werd geboren; dat was een bewuste keuze en daar word ik nog steeds gelukkig van. Ik ben niet bang meer, wel voorzichtig. Ik zie af en toe mensen, maar alleen buiten. Net als iedereen ver lang ik er vooral naar dat het afgelopen is.'' Een enkele column haalde het boek niet, maar dat heeft puur te maken met het aantal pagina's, niets met censuur, verzekert Poorthuis. Het resultaat is een verslag van een jaar waarin bijna iedereen zich wel herkent. Waar dat in zit? ,,Ik schrijf mijn columns zo, dat ze zich overal in Nederland zouden kunnen afspelen'', zegt Poorthuis. De reeks is niet per se een dag boek over hém, maar over de dagelijkse beslommeringen van het Nederlandse gezin in coronatijd in het algemeen. Niet dat hij zichzelf bestempelt als de Familie Doorsnee, zo besluit hij zijn boek, 'met een oudere vader, een jongere vrouw, twee kleine en twee volwassen kinderen'. ,,Het doel van mijn columns is te verwoorden wat alle mensen meemaken. Hoe gaan we om met dit gekke jaar? Hoe werkt het in op onze gezinnen, op ons gemoed? Op onze intermenselijke relaties en gezinsleven?'' Niet voor niets regent het dagelijks lezersbrieven. Elke week maakt Poorthuis een selectie en publiceert die in de krant, aan de hand van een vast thema. 'Dit doet corona met uw relatie', bijvoorbeeld. Of: 'Waar u blij van wordt'. ,,Dat ontstond toen ik een column publiceerde met de vraag 'Hoe is het nu met u?' Het resulteerde niet alleen in mails, maar ook in tweehonderd brieven. De reacties komen voornamelijk van vrouwen, ik schrijf nu eenmaal over gevoelens.'' Geen liefdesbrieven - „geluk kig niet'' - maar wel persoonlijke, soms schrijnende verhalen. Over herkenning. Eenzaamheid. Ziekelijke partners. Worste lingen over of de kinderen wel of niet naar school laten gaan. Van kwetsbare ouderen in een angstige situatie, die blij zijn hun kleinkinderen te zien via Facetime. Hij be antwoordt ze allemaal. Toegegeven: soms met een automatisch gegenereerde mail, omdat op alles handmatig reageren simpel weg niet te doen is naast een drukke baan waarnaast de column al een behoorlijke klus is. Maar geen bericht ontgaat hem. „Ontroerend wat mensen willen delen. Ik ben al veertig jaar journalist, maar deze interactie met het publiek is bijzonder.'' Natuurlijk verheugt hij zich op het mo ment dat er weer meer vrijheden komen. ,,Wat ik dan ga doen? Niets geks. Ik reisde al weinig, mijn vrouw vindt mij wat dat betreft doodsaai. Waarschijnlijk uit eten bij de Italiaan op de hoek met het hele gezin, de vrijheid vieren. Ik heb een groep vrienden met wie ik af en toe eet en biljart, dat mis ik. Vrijheid zit niet in wat je doet, maar in wat je mag.'' Of er een tweede bundel komt hangt af van hoe lang er nog behoefte is aan zijn columns. Dat er nu een boek ligt is hoe dan ook al tegen alle verwachtingen in, zegt Poorthuis; dat was het plan voor na zijn pensionering. Niet voor niets is zijn werk kamer de kleinste in het huis, het kamertje dat ooit over was en de plek waar hij zich pas over jaren zou opsluiten, wanneer vrouw en kinderen nog doordenderden in de hectiek van het ooit zo normale leven. ,,Door corona werd het de plek waar ik het afgelopen jaar de hele dag zat. Van Zoom-meeting naar Zoom-meeting, bellend, tikkend.'' Soms loopt het leven nu eenmaal anders. Maar mensen blijken flexibel, merkt hij. „Uiteindelijk valt uit elke dag iets goeds te halen.'' Toch een mooie dag, het dagelijks leven van een gezin in coronajaar 2020-2021 van Frank Poorthuis is voor €12,95 verkrijgbaar bij de webwinkel van uw krant. U kunt het bestellen op de site van uw krant/tocheenmooiedag ZATERDAG 6 MAART 2021 29

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2021 | | pagina 109