'Vrijheid zit
niet in wat je
doet, maar in
wat je mag'
besloot ik aanvankelijk me zo veel mogelijk
te verstoppen, maar wel door te werken.
Dat kan gelukkig met mijn beroep. Ik was
een van de eerste mensen die thuis zaten.''
Na de eerste quarantaine verbleef hij
nog een paar weken in hun vakantiehuis
in Duitsland, in een boerendorp net onder
de Eifel. ,,Dat was natuurlijk niet eeuwig
houdbaar. Op een gegeven moment moest
ik terug. Het leven zit vol gevaren, en dit
was er één van. Mijn oudste zoon (23) en
dochter (21) uit een eerdere relatie stude
ren, met mijn vrouw heb ik twee dochters
van 8 en 6. Mijn kleine kinderen kunnen
het virus weliswaar krijgen en mee naar
huis nemen, maar de kans dat ze het over
dragen, lijkt nog altijd vrij klein. Het leven
is wat het is. Ik breng ze nog steeds op de
fiets naar school en houd verder afstand.
En hoe mijn oudste kinderen zich houden,
mét alle andere studenten en scholieren in
deze tijd - ik heb daar enorm veel respect
voor. Ze kunnen niets, alleen maar omdat
er zwakke groepen in de samenleving zijn
die dit niet aankunnen.''
En ja, dat betekent aanpassen. ,,Maar daar
hebben mijn vrouw en ik van tevoren veel
over gepraat; ze wist wat ze aanging toen
we een relatie kregen. Dat ik een oudere
man ben. En een relatie in coronatijd is nu
eenmaal een soort snelkookpan, helemaal
met kinderen erbij. Maar wij doen het
uitstekend. Natuurlijk zoeken we af en
toe ook ruimte los van elkaar. Mijn vrouw
heeft haar werk, soms zie ik haar een dag
niet. Maar dat gebeurt niet vaak.''
Er liggen duidelijke afspraken thuis: zijn
columns mogen over het gezin gaan, maar
vrouw en kinderen moeten buiten de
schijnwerpers blijven. ,,Er gaat geen stuk
de deur uit zonder dat zij ernaar gekeken
heeft. Want het is mijn beroep, maar boven
al ons leven. Mijn oudste dochter werd
weleens boos als ze dingen in mijn column
las die ik pas later met haar besprak.'' En
natuurlijk zit er een rem op wat hij deelt
met zijn publiek, zegt Poorthuis. ,,Wat ik
niet wil dat mensen lezen, dat lezen ze niet.''
Revolutionaire inzichten leverde corona
hem niet op. ,,Ik wist al van mezelf dat
ik dit vrij goed kan. Hard werken ben ik
gewend en met thuis zijn heb ik nooit een
probleem gehad, ik ben een huismus. Na
mijn scheiding heb ik wel geleerd dat ik er
ook vooral voor mijn gezin wil zijn. Ik was
55 toen mijn derde kind werd geboren; dat
was een bewuste keuze en daar word ik nog
steeds gelukkig van. Ik ben niet bang meer,
wel voorzichtig. Ik zie af en toe mensen,
maar alleen buiten. Net als iedereen ver
lang ik er vooral naar dat het afgelopen is.''
Een enkele column haalde het boek
niet, maar dat heeft puur te maken met
het aantal pagina's, niets met censuur,
verzekert Poorthuis. Het resultaat is een
verslag van een jaar waarin bijna iedereen
zich wel herkent. Waar dat in zit? ,,Ik schrijf
mijn columns zo, dat ze zich overal in
Nederland zouden kunnen afspelen'', zegt
Poorthuis. De reeks is niet per se een dag
boek over hém, maar over de dagelijkse
beslommeringen van het Nederlandse
gezin in coronatijd in het algemeen. Niet
dat hij zichzelf bestempelt als de Familie
Doorsnee, zo besluit hij zijn boek, 'met een
oudere vader, een jongere vrouw, twee
kleine en twee volwassen kinderen'. ,,Het
doel van mijn columns is te verwoorden
wat alle mensen meemaken. Hoe gaan we
om met dit gekke jaar? Hoe werkt het in op
onze gezinnen, op ons gemoed? Op onze
intermenselijke relaties en gezinsleven?''
Niet voor niets regent het dagelijks
lezersbrieven. Elke week maakt Poorthuis
een selectie en publiceert die in de krant,
aan de hand van een vast thema. 'Dit doet
corona met uw relatie', bijvoorbeeld. Of:
'Waar u blij van wordt'. ,,Dat ontstond toen
ik een column publiceerde met de vraag
'Hoe is het nu met u?' Het resulteerde niet
alleen in mails, maar ook in tweehonderd
brieven. De reacties komen voornamelijk
van vrouwen, ik schrijf nu eenmaal over
gevoelens.'' Geen liefdesbrieven - „geluk
kig niet'' - maar wel persoonlijke, soms
schrijnende verhalen. Over herkenning.
Eenzaamheid. Ziekelijke partners. Worste
lingen over of de kinderen wel of niet naar
school laten gaan. Van kwetsbare ouderen
in een angstige situatie, die blij zijn hun
kleinkinderen te zien via Facetime. Hij be
antwoordt ze allemaal. Toegegeven: soms
met een automatisch gegenereerde mail,
omdat op alles handmatig reageren simpel
weg niet te doen is naast een drukke baan
waarnaast de column al een behoorlijke
klus is. Maar geen bericht ontgaat hem.
„Ontroerend wat mensen willen delen.
Ik ben al veertig jaar journalist, maar deze
interactie met het publiek is bijzonder.''
Natuurlijk verheugt hij zich op het mo
ment dat er weer meer vrijheden komen.
,,Wat ik dan ga doen? Niets geks. Ik reisde
al weinig, mijn vrouw vindt mij wat dat
betreft doodsaai. Waarschijnlijk uit eten
bij de Italiaan op de hoek met het hele
gezin, de vrijheid vieren. Ik heb een groep
vrienden met wie ik af en toe eet en biljart,
dat mis ik. Vrijheid zit niet in wat je doet,
maar in wat je mag.''
Of er een tweede bundel komt hangt af
van hoe lang er nog behoefte is aan zijn
columns. Dat er nu een boek ligt is hoe dan
ook al tegen alle verwachtingen in, zegt
Poorthuis; dat was het plan voor na zijn
pensionering. Niet voor niets is zijn werk
kamer de kleinste in het huis, het kamertje
dat ooit over was en de plek waar hij zich
pas over jaren zou opsluiten, wanneer
vrouw en kinderen nog doordenderden in
de hectiek van het ooit zo normale leven.
,,Door corona werd het de plek waar ik
het afgelopen jaar de hele dag zat. Van
Zoom-meeting naar Zoom-meeting,
bellend, tikkend.'' Soms loopt het leven
nu eenmaal anders. Maar mensen blijken
flexibel, merkt hij. „Uiteindelijk valt uit
elke dag iets goeds te halen.''
Toch een mooie dag, het dagelijks leven van een gezin in coronajaar 2020-2021
van Frank Poorthuis is voor €12,95 verkrijgbaar bij de webwinkel van uw krant.
U kunt het bestellen op de site van uw krant/tocheenmooiedag
ZATERDAG 6 MAART 2021 29