'De druk is eraf, Ik laat het gebeuren' Vannen? Vrouwen? Of toch man nen? Voor Bernardine Walrecht (52) doet het er niet meer zo toe. Bijna 25 jaar was ze samen met de vader van haar dochter, toen ze twee jaar gele den uit het niets verliefd werd op een vrouw. „Knikkende knieën, bonkend hart: ik had geen idee wat er aan de hand was. Achteraf denk ik dat hormonen meespeelden, de afname van oestrogeen en daardoor de relatieve stijging van testosteron maakten dat ik als een puber jongen naar vrouwen ging kijken. Toen ik voor het eerst met een vrouw in bed belandde, dacht ik: dit is het." En Bernar dine weet dan zeker: ze is lesbisch. „Voor mijn partner was het een enorme schok, in mijn omgeving zeiden mensen: 'Les bisch? Ja, dat klopt wel bij jou'." Om de verwarrende gevoelens nader te onderzoeken brengt Bernardine de zomer alleen door in Berlijn. „Ik voelde me heel anders, ging alleen nog naar pottenkroegen, kuste wat met vrouwen. Ik was helemaal op mijn gemak, ook in mijn eentje." Hoewel het verbreken van haar relatie pijn doet, zit Bernardine goed in haar vel. „Ik kwam steeds dichter bij mezelf en dat straalde ik uit. Daardoor kreeg ik in de kroeg ineens veel meer aandacht." Ook van mannen, en dat brengt opnieuw ver warring. „Toen ik een keer met een man kuste, bleek dat ook niet onplezierig." Inmiddels is er zelfs, voorzichtig, een nieuwe man in Bernardines leven. Som mige mensen in haar omgeving zijn hier over not amused. „Eerst ga ik bij mijn man weg omdat ik lesbisch ben en nu ben ik toch weer met een man. Wat is het nou?" Op die vraag heeft ze geen ant woord en eigenlijk vindt ze dat ook niet meer zo belangrijk. „Het voelt fijn met deze man, al is het pril, en ik kijk ook nog steeds naar vrouwen. Blijkbaar ben ik iemand die van mensen houdt. Bi? Dat vind ik weer zo'n etiket. Toen ik dacht dat ik lesbisch was, voelde ik een enorme be hoefte om dat nader te onderzoeken. Die druk is er nu af, ik laat het gebeuren. Voor een boek interviewde ik 35 vrouwen van mijn leeftijd en mijn verwarring blijkt heel herkenbaar. Hormonen, kinderen die het huis uit gaan, ouders die ziek wor den en overlijden en je eigen eindigheid die dichterbij komt: het maakt dat vrou wen meer gaan nadenken. Wie ben ik en wat wil ik? Ook al kan ik die vragen nog steeds niet precies beantwoorden, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld." magazine 23

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2017 | | pagina 87