30 De Tour de France eindigde voor Robert Gesink (31) halverwege door een breuk in zijn rug. Maar vind hem toch vooral niet zielig, zo beklemtoont hij. Dit is de wielersport. Als je het een ander niet gunt, verdien je het zelf ook niet gunt, verdien je het zeifin mijn ogen ook niet." Robert Gesink zoekt 'een gek'. Iemand die straks, mocht de 31-jarige wielren ner snel groen licht krijgen om weer te trainen, mee gaat fietsen vanaf zijn woonplaats Girona dwars door de Pyre neeën naar San Sebastian. Geen zorgen over de route: die is al uitgestippeld. Gesink is een avonturier, van stan daardritjes houdt hij niet. Zelfs op mo menten dat hij geen fietskilometers kan maken door een gebroken ruggenwer- vel werkt hij binnen, in zijn apparte ment van 400 vierkante meter, aan een bucketlist. Ziet hij een foto van iemand op een col, dan gaat hij op onderzoek uit. Hoe ver is het? Kan ik er een mooi rondje van maken? Zo ja, dan gaat het op de lijst. Sinds anderhalfjaar woont de familie Gesink in Catalonië, in een langgerekt appartement. „Geen standaardhuis." De kleine kapel aan de zijkant doet dienst als kastruimte. De muren, van de donkerhouten vloer tot het witte pla fond, zijn bijna vijf meter hoog, waar door ze ooit met een auto volgeladen met Hema-gordijnen naar Spanje re den. Krap Gesink en zijn vriendin Daisy vestig den zich acht jaar geleden in de stad in Catalonië met ongeveer 100.000 inwo ners. Eerst in een appartement van zes tig vierkante meter, maar dat was krap voor een gezin dat tegenwoordig be staat uit vier. Nu fietsen Anne (5) en Bram (2) probleemloos, met helm op, door het appartement. Over Bram, die langs scheert: „Ik zou het wel mooi vinden als hij zijn vader net zo bewondert als ik die van mij." Door zijn vader begon Gesink ooit met fietsen, hij wilde alles doen wat papa deed. Bijna zeven jaar geleden overleed pa Gesink onverwachts door een zware val op de mountainbike. 'Klotekorset' Om zijn borstkast een 'klotekorset'. Hij draagt 'm al drie weken. Het gevolg van zijn val in de negende etappe van de Tour, nadat een collega voor hem al in de zesde kilometer onderuit ging. Rug- genwervel gebroken, einde Tour. Het korset moet ervoor zorgen dat hij zijn rug niet buigt. Alleen slapen gaat zonder. Hij hoeft geen medelijden. Wil niet zeiken en al helemaal niet bekend staan als de man wiens carrière wordt gekenmerkt door succes (etappewinst van de koninginnenrit in de Vuelta, twee keer bij de beste zes in het klasse ment van de Tour) vermengd met aller lei tegenslag. Een beenbreuk, hartrit mestoornissen, een lastige zwanger schap van zijn vriendin, het overlijden van zijn vader, er was al genoeg leed en toen moest die val in de Tour nog ko men. De eerste dagen na zijn duikeling spendeerde hij liggend in een klein ziekenhuis in het Franse Oyonnax. Hij mocht niet ver- voerd worden en nauwelijks bewegen voordat er een korset was gemaakt. Het werd een blauwe, met een soort jeans- print. Keuze van de makers. Gesink: „Als het roze was geweest had ik 'm ook aangetrokken. Zo graag wilde ik weg." In de twee weken daarna ging hij via het ziekenhuis in Leiden - Gesink wordt daar geadviseerd door een arts die in zijn kennisgebied zogezegd de beste is van Europa - naar hun andere huis in het Achterhoekse Aalten en uit eindelijk naar Girona. Deze week wordt hij in Leiden gecon troleerd. „In het slechtste geval is mijn rug te veel ingezakt en moet het alsnog met schroeven en platen in elkaar. Of het herstel dan langer is, weet ik niet. Dan ben ik in elk geval wel het korset kwijt, anders moet ik nog drie weken." De Tour keek hij verder op tv. Lastig was het om niet-ploeggenoten te zien winnen op de dagen die Gesink zelf vooraf als kansrijk had aangemerkt. Dan kwam de dag vóór zijn val weer boven. Toen hij in de Jura tweede werd. Iedereen zag toen dat zijn belofte om voortaan voor ritzeges in de Tour te gaan geen ij dele hoop was. Gesink was beter dan bijna het hele peloton en dus ook mensen die later wél een etappe wonnen. „Wat ik dan doe als ik baal? Niks. Dit is ook de wielersport. Je moet realist zijn: als je het een ander niet Gesink pakt zijn telefoon en laat een foto zien van een jongetje met blond haar in een rode overall tussen de koeien. Zo stond hij, boerenzoon uit de Achterhoek, inmiddels een jaar of 25 ge leden in weekblad Boerderij. 'Ik word boer', luidde de kop. Dromen kunnen veranderen. Gesink fietst sinds zijn twaalfde, binnen tien jaar was hij beroepsrenner. Iedereen uit zijn omgeving begreep dat hij dit ging proberen. Hij is liefhebber, fietst omdat hij de sport prachtig vindt, pas daarna komt de drang om een hoog niveau te halen. Trainen is ook nooit een opgave. „Ik hou van de lifestyle die bij het fiet sen hoort. De omgeving verkennen, het buiten zijn." Risico Trainen doet hij bij voorkeur ook met maximaal vier anderen. Het risico van lek rijden en stilstaan is kleiner en zo kan hij tenminste zelf bepalen hoe ze fietsen. „Met een grotere groep is er ook een grotere kans dat anderen eigen ideeën hebben." Het is wrang dat aan iets waarvoor hij zoveel passie voelt, tegelijkertijd zo veel drama kleeft. Nooit denkt hij: nu is het genoeg, ik kap ermee. Rare vraag. „Ik ben heus niet altijd Mister Positivo. En natuurlijk hebben we weieens tegen elkaar gezegd: nu mag het een keer ja, c'est la vie." zaterdag 5 augustus 2017 'Het mag een keer klaar zijn, maar...c'est la vie' Lisette van der Geest Girona Girona, de woonplaats van Gesink in —Robert Gesink Catalonië. fotodreamstime Gesink twitterde in de voorbije weken regelmatig zijn 'jeanskorset'.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2017 | | pagina 30