30
De Tour de France eindigde voor
Robert Gesink (31) halverwege door een
breuk in zijn rug. Maar vind hem toch
vooral niet zielig, zo beklemtoont hij.
Dit is de wielersport.
Als je het een ander
niet gunt, verdien je
het zelf ook niet
gunt, verdien je het zeifin mijn ogen
ook niet."
Robert Gesink zoekt 'een gek'. Iemand
die straks, mocht de 31-jarige wielren
ner snel groen licht krijgen om weer te
trainen, mee gaat fietsen vanaf zijn
woonplaats Girona dwars door de Pyre
neeën naar San Sebastian. Geen zorgen
over de route: die is al uitgestippeld.
Gesink is een avonturier, van stan
daardritjes houdt hij niet. Zelfs op mo
menten dat hij geen fietskilometers kan
maken door een gebroken ruggenwer-
vel werkt hij binnen, in zijn apparte
ment van 400 vierkante meter, aan een
bucketlist. Ziet hij een foto van iemand
op een col, dan gaat hij op onderzoek
uit. Hoe ver is het? Kan ik er een mooi
rondje van maken? Zo ja, dan gaat het
op de lijst.
Sinds anderhalfjaar woont de familie
Gesink in Catalonië, in een langgerekt
appartement. „Geen standaardhuis."
De kleine kapel aan de zijkant doet
dienst als kastruimte. De muren, van de
donkerhouten vloer tot het witte pla
fond, zijn bijna vijf meter hoog, waar
door ze ooit met een auto volgeladen
met Hema-gordijnen naar Spanje re
den.
Krap
Gesink en zijn vriendin Daisy vestig
den zich acht jaar geleden in de stad in
Catalonië met ongeveer 100.000 inwo
ners. Eerst in een appartement van zes
tig vierkante meter, maar dat was krap
voor een gezin dat tegenwoordig be
staat uit vier. Nu fietsen Anne (5) en
Bram (2) probleemloos, met helm op,
door het appartement.
Over Bram, die langs scheert: „Ik zou
het wel mooi vinden als hij zijn vader
net zo bewondert als ik die van mij."
Door zijn vader begon Gesink ooit met
fietsen, hij wilde alles doen wat papa
deed. Bijna zeven jaar geleden overleed
pa Gesink onverwachts door een zware
val op de mountainbike.
'Klotekorset'
Om zijn borstkast een 'klotekorset'. Hij
draagt 'm al drie weken. Het gevolg van
zijn val in de negende etappe van de
Tour, nadat een collega voor hem al in
de zesde kilometer onderuit ging. Rug-
genwervel gebroken, einde Tour.
Het korset moet ervoor zorgen dat hij
zijn rug niet buigt. Alleen slapen gaat
zonder. Hij hoeft geen medelijden. Wil
niet zeiken en al helemaal niet bekend
staan als de man wiens carrière wordt
gekenmerkt door succes (etappewinst
van de koninginnenrit in de Vuelta,
twee keer bij de beste zes in het klasse
ment van de Tour) vermengd met aller
lei tegenslag. Een beenbreuk, hartrit
mestoornissen, een lastige zwanger
schap van zijn vriendin, het overlijden
van zijn vader, er was al genoeg leed en
toen moest die val in de Tour nog ko
men.
De eerste dagen na zijn duikeling
spendeerde hij liggend in een
klein ziekenhuis in het Franse
Oyonnax. Hij mocht niet ver-
voerd worden en nauwelijks bewegen
voordat er een korset was gemaakt. Het
werd een blauwe, met een soort jeans-
print. Keuze van de makers. Gesink:
„Als het roze was geweest had ik 'm ook
aangetrokken. Zo graag wilde ik weg."
In de twee weken daarna ging hij via
het ziekenhuis in Leiden - Gesink
wordt daar geadviseerd door een arts
die in zijn kennisgebied zogezegd de
beste is van Europa - naar hun andere
huis in het Achterhoekse Aalten en uit
eindelijk naar Girona.
Deze week wordt hij in Leiden gecon
troleerd. „In het slechtste geval is mijn
rug te veel ingezakt en moet het alsnog
met schroeven en platen in elkaar. Of
het herstel dan langer is, weet ik niet.
Dan ben ik in elk geval wel het korset
kwijt, anders moet ik nog drie weken."
De Tour keek hij verder op tv. Lastig
was het om niet-ploeggenoten te zien
winnen op de dagen die Gesink zelf
vooraf als kansrijk had aangemerkt.
Dan kwam de dag vóór zijn val weer
boven. Toen hij in de Jura tweede werd.
Iedereen zag toen dat zijn belofte om
voortaan voor ritzeges in de Tour te
gaan geen ij dele hoop was. Gesink was
beter dan bijna het hele peloton en dus
ook mensen die later wél een etappe
wonnen. „Wat ik dan doe als ik baal?
Niks. Dit is ook de wielersport. Je moet
realist zijn: als je het een ander niet
Gesink pakt zijn telefoon en laat een
foto zien van een jongetje met blond
haar in een rode overall tussen de
koeien. Zo stond hij, boerenzoon uit de
Achterhoek, inmiddels een jaar of 25 ge
leden in weekblad Boerderij. 'Ik word
boer', luidde de kop.
Dromen kunnen veranderen. Gesink
fietst sinds zijn twaalfde, binnen tien
jaar was hij beroepsrenner. Iedereen uit
zijn omgeving begreep dat hij dit ging
proberen. Hij is liefhebber, fietst omdat
hij de sport prachtig vindt, pas daarna
komt de drang om een hoog niveau te
halen. Trainen is ook nooit een opgave.
„Ik hou van de lifestyle die bij het fiet
sen hoort. De omgeving verkennen, het
buiten zijn."
Risico
Trainen doet hij bij voorkeur ook met
maximaal vier anderen. Het risico van
lek rijden en stilstaan is kleiner en zo
kan hij tenminste zelf bepalen hoe ze
fietsen. „Met een grotere groep is er ook
een grotere kans dat anderen eigen
ideeën hebben."
Het is wrang dat aan iets waarvoor
hij zoveel passie voelt, tegelijkertijd zo
veel drama kleeft. Nooit denkt hij: nu is
het genoeg, ik kap ermee. Rare vraag.
„Ik ben heus niet altijd Mister Positivo.
En natuurlijk hebben we weieens tegen
elkaar gezegd: nu mag het een keer
ja, c'est la vie."
zaterdag 5 augustus 2017
'Het mag een keer klaar
zijn, maar...c'est la vie'
Lisette van der Geest
Girona
Girona, de woonplaats van Gesink in
—Robert Gesink
Catalonië. fotodreamstime
Gesink twitterde in de voorbije weken regelmatig zijn 'jeanskorset'.