ollendorfplatz is een metrostation zoals
vele in Berlijn. Elke paar minuten een
metro, haastige overstappers, stuntelende
toeristen bij de kaartautomaten, een
kioskje met goedkope broodjes. Ik ben
er al tientallen keren uitgestapt, maar
het gevoel blijft: yes, we zijn er weer!
Het station is voor honderdduizenden
homotoeristen de toegang tot iets bijzon
ders: een paar straten in het centrum van
Berlijn die dé gaywijk van Europa vor
men. 's Nachts laat vervoersbedrijf BVG
de koepel van het station oplichten in
de regenboogkleuren. Niet alleen bij
speciale gelegenheden, maar elke avond.
Gewoon, omdat het kan, als geste. De
eerste keer dat ik het zag - jaren geleden,
net uit de kast - schoot ik vol. Berlijn doet
iets met je.
Ik ben zo'n vijf keer per jaar in Schöne-
berg, samen met mijn vriend. Als we dan
het metrostation uit lopen, pakt hij altijd
mijn hand vast. Een klein gebaar, maar zo
waardevol. „Ik voel me weer thuis", ver
zucht hij dan en zo wandelen we hand in
hand verder. Eerst even een rondje lopen.
Kijken. Genieten. Ons kleine ritueel.
Hard roepen dat hand in hand lopen in
Amsterdam moet kunnen, mag in
Nederland een teken zijn van tolerantie;
feit is dat deze discussie in Schöneberg
niet bestaat. Niet nodig, het is een non
issue. Een gestolen kusje, zoals hetero
paartjes ze zo mooi achteloos kunnen
geven voor een etalage, voelt hier niet als
een overwinning of statement. In deze
wijk is tolerantie geen beleidsdoel, maar
een gegeven. Berlijn is wat Amsterdam
ooit was.
Dit weekeinde loop ik alleen door de
Motzstrasse en zoek naar de verwonde
ring die me bij het eerste bezoek overviel.
441 zaterdag 5 augustus 2017 WG