Bestsellerauteur Paula Hawkins is nog steeds 'dat buitenbeentje in de trein'
Met de thriller Het meisje in de trein vestigde Paula
Hawkins in één klap haar naam. En dat is maar goed ook.
Geen cent te mak
ken, een geflopte
roman. Paula Haw
kins (43) zat aan
de grond voordat
haar thriller Het
meisje in de trein een wereldwijde
hit werd. Miljoenen mensen, in
clusief Stephen King, hebben het
verslonden. De film is in de maak,
met hoogstwaarschijnlijk Emily
Blunt in de hoofdrol, vertelt de
schrijfster nuchter in een hippe
tent in Londen.
Rachel kampt met een drank
probleem na een gestrand huwe
lijk, Megan weet niet wat ze met
haar leven aan moet en Anna mist
een doel als jonge moeder. De
drie hoofdpersonen in Het meisje
in de trein zijn allesbehalve perfect
en de mannen die hen met elkaar
verbinden zijn al helemaal niet zo
leuk als ze zich voordoen. Kort
om: niets is wat het lijkt.
„Het gaat goed hoor. Ik ben blij
met het succes van het boek. Ik
heb het druk, reis veel rond in de
Verenigde Staten en Europa, geef
veel interviews. Verder is er niet
zo veel veranderd."
„Ik woon nog steeds in hetzelfde
huis. Al ben ik op zoek naar iets
groters, maar daar heb ik nog wei
nig tijd voor gehad."
„Nee, dat zeker niet. Ik zat nogal
in de put voordat dit boek aan
sloeg: ik voelde me mislukt als
schrijver, had geen cent meer, was
bang dat ik mijn hypotheek niet
meer kon betalen. Als dit succes
me niet was overkomen, had ik
waarschijnlijk weer terug de jour
nalistiek in gemoeten."
„Nou, ik ben vijftien jaar finan
cieel journalist geweest, en hoe in
teressant ook, ik was er niet echt
geknipt voor. Onderzoek doen, pri
ma. Maar mensen interviewen,
hun verhaal eruit trekken, daar
ben ik te introvert voor."
Ik zat nogal in de put
voordat dit boek
aansloeg: ik voelde me
mislukt als schrijver, ik
had geen cent meer'
Lacht hard: „Ja, dat klopt. Dat gaat
me een stuk beter af, haha. Ik heb
niet veel behoefte om op een kan
toor te zitten. Thuis kan ik rustig
mijn personages ontwikkelen."
„Rachel lijkt het meest op mij,
denk ik. Hoewel ik nooit zo diep
in de put heb gezeten, weet ik wat
het is om je eenzaam en verloren
te voelen. Toen ik op mijn zeven
tiende van Zimbabwe naar Lon
den verhuisde, zat ik net als zij in
de trein. Zo veel mensen om je
heen en toch was ik moederziel al
leen, een buitenbeentje. Ik keek
ook uit het raam, nieuwsgierig
naar al die mensen die ik niet ken
de."
Zo kwam Hawkins op het idee
van Het meisje in de trein. Rachel
reist elke dag naar de baan die ze
niet meer heeft. Ze komt steeds
vlak langs haar oude huis en langs
de buren een paar nummers ver
derop, over wie ze allerlei fanta
sieën heeft, tot ze iets verdachts
ziet.
„Niet op mijn zeventiende in de
trein hoor, toen was ik te jong
voor alcohol. Maar nu borrel ik
wel te veel. Zeker ook gedaan, de
journalistiek is een drankzuchtig
vak. Sowieso drinken Britten te
veel."
„Een beetje. Maar drank is ook
een vlucht uit de realiteit. Alle
drie de vrouwen in het boek mis
sen een doel in hun leven. Rachel
is haar baan verloren, Megan weet
niet wat ze wil en Anna is fullti
me moeder, maar is daar ook niet
tevreden mee."
„Je doet het nooit goed in de ogen
'Een succesvolle roman
schrijven, is wat ik altijd
heb gewild. Maar ik heb
heus nog wel ambities
en blijf schrijven'
van de buitenwereld. Iedereen be
moeit zich met de keuzes die je
maakt. Werkende moeders heb
ben te weinig tijd voor hun kinde
ren, thuisblijfmoeders hebben te
weinig ambitie."
„Nee, en dat is in haar geval heel
triest, want ze wil ze wel. Ik daar
entegen heb nooit kinderen ge
wild. Maar ook dat moet je altijd
verdedigen. Vrouwen worden
daar hartstikke onzeker van, gaan
aan zichzelf twijfelen."
„Nou, wel op het gebied van werk.
Toen ik gestopt was als journalist
en in opdracht van die roman-
tisch-komische boeken schreef,
was ik niet echt blij. Het was alle
maal te lichtzinnig. Het vierde
boek dat ik maakte, was veel don
kerder, en paste beter bij me. Maar
de roman flopte compleet. Toen
dacht ik wel: jeetje, wat moet er
nu van mij worden.
„Het gaat vooral weer over herin
neringen. Op een heel andere ma
nier dan bij Het meisje in de trein,
waar Rachel zich door de drank
niet meer kan herinneren wat er
voor ergs is gebeurd. Nu gaat het
om familiegebeurtenissen waar
aan iedereen zijn eigen herinne
ringen overhoudt."
„Bij elk boek dat ik schrijf, is er
een punt dat ik het niet meer zie
zitten. Geen idee waar het verhaal
heengaat, of het perspectief wel
deugt. Dat heb ik net achter de
rug met het nieuwe boek. Ik heb
mijn agent opgebeld en een potje
bij haar uitgejankt, nu gaat het
weer. Ik denk dat ik in het najaar
klaar ben, maar ik verwacht niet
dat ik het succes van Het meisje in
de trein zal evenaren."
„Een succesvolle roman schrijven,
is wat ik altijd heb gewild. Maar ik
heb heus nog wel ambities en blijf
schrijven. Gelukkig heb ik nu in
elk geval de middelen om het
even uit te zingen. En wat minder
in de belangstelling is ook wel
fijn, wat dat betreft blijf ik toch
dat buitenbeentje in de trein."
Paula Hawkins
werkte vijftien jaar in
de journalistiek voor
ze boeken ging
schrijven. Het meisje
in de trein is haar eer
ste thriller,
foto David Levene
Nooit meer journaliste
door Francine Wildenborg
Je oogt wel gelukkig, of is dat schijn?
Er zijn 4 miljoen exemplaren ver
kocht. Dan verandert er niet zo veel?
Je hoeft in elk geval geen geld meer
van je vader te lenen.
Dat klinkt als iets ergs?
Nu kun je die verhalen gewoon zelf
verzinnen.
Met die personages is behoorlijk wat
mis. Tot in hoeverre lijken ze op jou?
Rachel is extreem onbetrouwbaar,
vooral ook omdat ze eindeloos veel
drinkt. Is dat autobiografisch?
Dus dat is maatschappijkritisch be
doeld?
Het dertigersdilemma?
Rachel heeft helemaal geen kinde
ren.
Jij ook?
Je volgende boek gaat over zussen.
Nerveus? Na zo'n bestseller ligt de
lat wel heel hoog.
Dat is pessimistisch. 43 jaar en al
klaar?
