rechtvaardigen Zijn optimisme is wat me altijd raakt ZEELAND 5 oorlogsdocumentatie Yad Vashem in Jeruzalem 4 r H DE BESTE VRIEND VAN Han Polman Ik kwam thuis en vroeg of Martientje een tijdje op de boerderij mocht komen. 'Ja', riepen mijn ouders. Ze hebben er geen seconde over getwijfeld' weg. De Cohens zaten zonder baan en zonder huis. Na verloop van tijd, kon Emile Cohen aan de slag in Dordrecht. Toen daar een huis was ingericht, vertrok Mar tientje uit Nieuwdorp. En was Kees Bierens zijn zusje kwijt. „In eens was het stil. Niet dat het zo'n rumoerig kind was. hele maal niet. Maar ze was altijd be zig. Ze zorgde voor leven in huis." Oud is Martine niet geworden. In 1963 overleed ze, op vijf- entwintigjarige leeftijd, aan epi lepsie. Heldenmoed In de jaren negentig tekende Middelburger René Hoebeke voor een boek over de slag om de Sloedam de belevenissen van Bie rens op. Hij besloot hem te hel pen een onderscheiding aan te vragen bij Yad Vashem. De Israëli sche ambassadeur sprak daar gis teren zijn dankbaarheid over uit. „Dat je je eigen leven en dat van je familie riskeert om het leven van een ander te redden, dat is een onbeschrijflijke daad van hel denmoed en menselijkheid. Men sen als uw ouders inspireren ons. Ze waren een lichtje, een kaars die brandde in een duister tijd perk. Steek maar eens een kaars aan in een donkere kamer. Die verlicht het hele vertrek." Bierens: „De namen van mijn vader en moeder komen nu op een muur in Jeruzalem te staan. Ik ben daar heel blij mee." zoon Reinier Jan en schoon dochter Jannetje. Jan en Geertruida van Over- beeke uit Goes. Ottilie Kloevekorn uit Mid delburg. Jan en Adriana de Kraker uit Hoek. Matthias en Gijsje Pliester uit Hoofdplaat. Hendricus en Mathilda Vriens en hun dochter Leonie uit Hulst. Sinds 1953 heeft het Yad Vashem wereldwijd 25.300 men sen geëerd die joden hebben ge holpen, onder wie 5350 Neder landers. Wat later op de avond, als de maaltijd met hun vrouwen en kinderen achter de rug is, trekken ze zich graag met een sigaar („Han is meer van de gro te en ik van de kleintjes") en een goed glas wijn terug om de situatie in de wereld te bespre ken. „En dan denken we te we ten hoe het in elkaar zit", zegt Guy Buck lachend. De geboren Limburger is al meer dan dertig jaar de beste vriend van commissaris van de koning Han Polman. Ze leer den elkaar kennen in een vrien dengroepje waarvan ook Pol mans vrouw Caroline deel uit maakte. „Ik heb hem via haar le ren kennen. We waren niet meteen in het eerste jaar de bes te kameraden. Dat is gaande weg ontstaan. We hebben het zelfde gevoel voor humor en de zelfde interesses, zoals muziek en bestuurszaken. Alleen op het gebied van sport klikt het minder. Ik hou van voetbal en Han niet. Nou ja, iedereen heeft zo zijn beperkingen." De vriendschap verdiepte zich na de studietijd. Beiden heb ben een gezin met vier kinde ren, ongeveer van dezelfde leef tijd. Jaar in jaar uit zijn de ge zinnen gezamenlijk op vakan tie geweest, overal in Europa. „We huurden een huisje in Vlieland en trokken samen de natuur in, maar we zijn bijvoor beeld ook naar de kunstbiënna le in Venetië geweest. „Het on vermoeibare optimisme van Han is wat me telkens weer raakt. Hij neemt altijd het ini tiatief. Op vakantie ook. Hij houdt van aanpakken." De laat ste drie jaar hebben ze de va kanties niet gezamenlijk door gebracht. Wel vieren ze elk jaar kerst, samen met nog twee be vriende gezinnen. „In vrije weekenden zoeken we elkaar soms op. We zien elkaar niet wekelijks, maar we bellen regel matig. Bij elkaar kunnen we ge woon onszelf zijn, durven we ons kwetsbaar op te stellen. Het zijn niet altijd diep-filosofï- sche gesprekken, maar ze doen er wel toe. We zijn eikaars klankbord." Buck woont in Oosterhout. Hij is bestuursvoorzitter van Aafje, een grote zorginstelling in de regio Rotterdam/Dordrecht. „We bewegen ons allebei in het bestuurlijk-politieke we reldje. Wat ik mooi vind aan Han, is dat hij zowel een inhou delijke helikopterview heeft als een gedetailleerde blik op pro cessen, heel erg to the point. Hij komt uit Ootmarsum, ik uit Limburg, maar onze roots zijn vergelijkbaar. We hebben alle bei van huis uit meegekregen dat je talenten moet ontwikke len ten behoeve van de gemeen schap. Dat hebben we in elkaar herkend, dat is het fundament onder onze vriendschap." 'Het zijn niet altijd diep-filosofische gesprekken, maar ze doen er wel toe. We zijn eikaars klankbord' ZATERDAG 30 MEI 2015 in oorlogstijd Kees Bierens voor het Bevrijdingsmuseum, foto Marcelle Davidse Kees Bierens Jacomina Bierens-Bal Marinus Bierens We kennen ze allemaal, maar wie kent ze écht? In deze serie laten we de beste vrien den van Bekende Zeeuwen aan het woord. Vandaag de laatste aflevering. Vandaag: Guy Buck Ze zijn allebei van de lichting '82, studiegenoten bestuurskunde aan de Uni versiteit van Twente en sindsdien beste vrienden: Guy Buck en Han Polman. door Ernst Jan Rozendaal Guy Buck (I) en Han Polman tijdens een gezamenlijke vakantie.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2015 | | pagina 38