NIEUWS 21
ALPE D'HUZES
me naar de kno-arts. Ik besloot
zelf ook bloed te laten prikken."
„En toen belde dus die assisten
te: 'Kunt u nu naar het ziekenhuis
komen?' Ik vroeg wat er aan de
hand was, maar ze zei: 'Dat mag
ik niet vertellen aan de telefoon.'
Ik stond voor een klas met dertig
leerlingen! Ik heb mijn spullen la
ten vallen, gezegd dat ze zich
moesten omkleden en ze wegge
stuurd en ik heb de auto gepakt.
Een klein uur later kreeg ik het te
horen: een zeldzame vorm van
leukemie."
„De diagnose werd een week la
ter in het Dijkzigt ziekenhuis defi
nitief gesteld, op t9 mei, de ver
jaardag van mijn vader. De hema-
toloog zei dat ik er erg vroeg bij
was. Dat was te danken aan de la
borante. Zij had de kanker ont
dekt omdat ze er toevallig in haar
studie iets over had onderzocht;
een ander had deze vorm van leu
kemie waarschijnlijk niet gezien.
Ik heb geluk gehad. Al was het op
dat moment natuurlijk heel we
zenloos. 38 jaar, getrouwd, twee
zoons. Ik wist niet wat ik moest
doen."
„Die wist dat er een medicijn
bestond dat nog niet officieel was
goedgekeurd maar waar wel posi
tieve ervaringen mee waren. Dat
heb ik gekregen - je hebt ook ei
genlijk geen keuze - en ik heb
meegedaan aan de testen. In juli al
kreeg ik de chemokuur. Vijf dagen
lang. Ze hebben bijna alle witte
bloedlichaampjes de nek omge
draaid. Alleen een paar sterke ble
ven over en van daaraf moest ik al
les weer opbouwen en herstellen.
Ik had geen enkele weerstand
meer."
'Het geloof is
belangrijk, maar de
kerk ben ik kwijt
geraakt. Juist op het
moment dat ik de
leukemie kreeg'
„Ik heb alleen maar die ene
kuur gehad, daarna nooit meer
iets. Ik heb niet eens in het zieken
huis gelegen om te herstellen; we
hebben van huis geruild met mijn
schoonouders in Pijnacker, waar
mijn vrouw en ik vandaan komen.
De eerste avond heb ik pasta gege
ten en een rood wijntje gedron
ken. Dat mocht ook hoor. En trou
wens, je moet genieten van het le
ven!"
„Mijn kuur destijds is betaald
door de farmacie, omdat ik aan
een test meedeed. Als ik nu op het
nieuws zie dat sommige medicij
nen niet worden vergoed, dan
spring ik uit mijn vel hoor."
„Ik heb in al die 2t jaren maar
pakweg tien ziektedagen gehad
dat ik niet kon werken. Alleen, als
ik ziek ben, heb ik zwaardere me
dicijnen nodig en duurt het her
stel langer. Mijn bloedwaarden
zijn laag, die liggen altijd zo'n
twintig procent onder de mini
mumwaarden. Ik heb tien tot
twintig procent minder rode
bloedlichaampjes, dus het trans
port van zuurstof is ook minder.
En daar moet ik dan die berg mee
op!"
„Ik kan niet stil zitten. Ik heb
vroeger altijd veel gesport, en dat
doe ik nog steeds graag. Het gaat
alleen niet altijd gemakkelijk."
Sporten is niet het enige dat
Martin Hofman beweegt. Lesge
ven - wiskunde en natuurkunde -
doet hij dolgraag. En goed. Zijn
leerlingen droegen hem vorig jaar
voor bij de PZC-verkiezing voor
Beste Leraar. Met klinkende aanbe
velingen als: 'Hij kan heel erg
goed uitleggen en doet super veel
voor verschillende goede doelen!
Hij verdient het echt!' En: 'Hij zet
zich in voor Dance4life en we
mochten in de les zelfs de drill oe
fenen. Ook zit hij altijd vol grapjes
en iedereen lacht altijd.'
Dance4life (tegen aids), Zip
your Lip (tegen honger), Alpe
d'HuZes (tegen kanker), reizen
met leerlingen van de CSW in de
MARTIN HOFMAN
zomervakantie naar Kenia voor
een hulpproject op een school en
een weeshuis. Martin Hofman
leeft vol overgave.
„Ik vind het gewoon allemaal
leuk om te doen. Natuurlijk moe
ten ze wiskunde leren. Natuurlijk
moeten de lessen leuk zijn. Wis
kunde is problemen oplossen. Als
je dat twee keer hebt gedaan,
moet je het die derde keer ook
nog leuk vinden. Ik tracht mijn en
thousiasme op hen over te breng
en. Maar ik vind het ook heel be
langrijk dat leerlingen voor ogen
krijgen dat er meer is dan thuis en
de wiskundeles van mijnheer Hof
man. Ik wil ze helpen maatschap
pelijk betrokken te zijn."
„In geleende tijd, zoals ze dan
zeggen? Misschien klopt dat wel
een beetje. Mijn ziekte is in ieder
geval een stimulans: als het van
daag kan, dan stel ik het niet uit.
Waarom wachten tot volgende
week? En ach, wat is veel..."
„Dat niet. Het kost veel tijd en
energie, maar ik krijg er zo veel po
sitieve energie voor terug."
„Ik ben altijd een druk manne
tje geweest ja. Twee avonden per
week slagwerker in een drum
band, drie avonden waterpolo.
Het was ook een onbezorgde
jeugd. Mijn ouders hadden een si
garenwinkel midden in het cen
trum van Pijnacker. We waren
met vier jongens thuis. Ik ben her
vormd opgevoed, het geloof was
belangrijk. Ik ging naar een sa-
men-op-wegkerk. In de sociëteit
van de kerk heb ik mijn vrouw le
ren kennen."
„Het geloof is nog steeds be
langrijk voor me, maar de kerk
ben ik kwijtgeraakt. Al sinds mijn
22e was ik niet meer zo'n fanatie
ke kerkganger meer. Vrij snel na
dat ik de diagnose chronische leu
kemie kreeg, op mijn 38e, kwam
de dominee bij me thuis. Terwijl
ik een hulpvraag had, sprak hij
een uur lang over zijn problemen.
Dat was de laatste druppel. Ik mis
de kerk niet, ik zoek mijn eigen
weg. Ik vind dat we het met elkaar
moeten doen op deze wereld. Als
dat kan zoals het in de Bijbel staat,
in goede harmonie met elkaar..."
„Het gaat voor mij om saamho
righeid. Dat is ook het gevoel bij
Alpe d'HuZes: samen die berg op,
samen strijden tegen kanker. Sa
men. Als dat zo in de hele wereld
zou gaan, waren we van een hoop
problemen af. Dat is zeker een ver
band met de goede doelen waar
voor ik me inzet."
„Heel belangrijk. Ik vind het
fantastisch om met mensen om te
gaan. De kinderen kan ik een stap
je verder brengen in hun ontwik
keling, maar ik kom zelf ook rijker
terug uit Kenia. Met een groter be
sef dat we blij moeten zijn met
wat we hier hebben. Dat we de
tijd moeten nemen voor elkaar en
minder jachtig moeten zijn. We
zitten nu twee uur te praten. Hier
vinden we dat lang, in Kenia is
het normaal."
„Ik fiets zo naar Pijnacker. Dat
lijkt ver, maar het is maar t20 kilo
meter. Morgen fiets ik terug. Ik
moet nog vierhonderd kilometer
trainen en dan een week rust ne
men. Dan heb ik juist extra ener
gie als ik de alp op moet. Althans,
bij een normaal mens werkt dat
zo. Ik moet voorzichtig die berg
op. Niet te snel beginnen."
'De dominee kwam bij
mij thuis en terwijl ik
een hulpvraag had,
sprak hij een uur lang
over zijn problemen.
Dat was de druppel'
ZATERDAG 30 MEI 2015
opgeven is geen optie'
Alpe d'HuZes is een evenement
waarbij fietsers en wandelaars
de Alpe d'Huez in Frankrijk
meerdere malen beklimmen. Zij
laten zich daarvoor sponsoren.
Het geld dat ze ophalen, komt
ten goede aan KWF Kankerbe
strijding. Martin Hofman doet
donderdag 4 juni mee aan Alpe
d'HuZes en beklimt enkele ke
ren deze Franse berg. Wie hem
wil sponsoren, kan dat doen via:
http://deelnemers.opgevenis-
geenop-
tie.nl/acties/martinhofman/mar
tin-hofman/
Wat kon de dokter doen?
Het medicijn sloeg wel aan. Toen
was je 38, nu 59.
Hoe gaat het nu?
Waarom doe je dat dan?
Martin Hofman (59) is geboren in
Pijnacker. Hij is getrouwd, heeft
twee kinderen en woont in Mid
delburg. Sinds 1980 is hij docent
aan de CSW in Middelburg. Hij gaf
wiskunde, natuurkunde en gym
nastiek. Tegenwoordig is hij wis
kundedocent voor havo en vwo.
Martin Hofman zet zich op school
ook in voor diverse maatschappe
lijke projecten tegen aids, honger
en kanker. Hij heeft zelf chroni
sche leukemie.
Maar waarom zo veel? Omdat het
nog kan? Is dat het gevoel dat je ei
genlijk in de extra tijd leeft?
Gaat het je gemakkelijk af?
Was je als kind ook al zo druk?
Heeft je geloof je geholpen bij je
ziekte?
Hoe belangrijk zijn die maatschappe
lijke projecten voor jezelf?
Je wilde vroeg afspreken, om acht
uur. Want je gaat nu nog trainen
voor Alpe d'HuZes?
