In Zeeuwse spirit eendrachtig bijeen in Goes 16 ZEELAND In liefdevolle herinnering Mark van der Horst deed zijn vrouw Angèle weer geloven in het leven. Zij koestert zijn positiviteit en kracht. m on ni ken werk Het vale ochtendlicht streelt het prille groen. De strijd tussen zon en wol kendek is nog niet be slecht. Een zacht briesje kust het ge bladerte. „Dit was ons paradijsje. Hier hebben Mark en ik zo veel fijne en mooie momenten gehad." Angèle Rijken kijkt naar het uitzicht vanuit de woonwagen aan de voet van de Ka pel van Hoogelande. De omgebouwde schaftkeet was dé vrijetijdsplek van Mark van der Horst en Angèle. Tot hij tien jaar gele den op 45-jarige leeftijd overleed. „Het ergste, keiharde verlies is eraf. Maar ik mis hem nog steeds. De dage lijkse dingen delen, samen lachen, ge nieten. Een wijntje drinken. Samen op deze plek zijn." Met een weids gebaar omvat ze woonwagen en omgeving. „De rust hier. Geen mensen om je heen. Stilte, natuur, de koeien. We hadden hier buiten een grote zinken teil staan. Ons buitenbad. Als de zon het water had opgewarmd, zaten we daar lek ker met z'n tweeën in. In onze blote kont. En die koeien maar oenig naar ons loeren. Geweldig." Haar gulle lach schatert door de wagen. Die is knus ingericht; compleet met kachel tje, keuken en zithoek. Tekeningen van haar twee kleinkinderen sieren de wanden. Vrolijke kleuren 'voor oma'. „Dit is een speciale plek. Ik ben ja ren koster in de kapel geweest en we zijn hier ook getrouwd." Angèle herinnert zich als de dag van gisteren dat ze haar grote liefde voor het eerst zag. „Ik fietste over de Vlasmarkt toen ik hem zag lopen. Hij had zo'n heel speciaal eigen loopje. Door een bedrijfsongeluk had hij een dwarslaesie opgelopen, maar hij wist zich met behulp van een stok voort te bewegen. Ik dacht, wow wat is dit. Er was direct een aantrekkings kracht." Schaterend: „Ik heb blijkbaar wat met mannen waar iets aan man keert." De uit Den Haag afkomstige Mark was een bekende verschijning in de Middelburgse kroegwereld. Hij had daar de bijnaam 'Mark Stok'. „Ik zag z'n kop en was verkocht. Vrolijk, mooi. Man, daar viel ik toch voor... Ik zag hem 't Hof in gaan, maar ik moest verder voor een af spraak. Daarna heb ik heel vaak voor hem in 't Hof gezeten. Theedrinkend, wachtend tot 'ie kwam. Na weken ge beurde dat eindelijk." „Hij gaf me vertrouwen. Ik was al tijd heel onzeker. Over van alles en nog wat. Mark gaf me ook kracht, ze kerheid. Bij hem kon ik mezelf zijn. Ik koos altijd de verkeerde mannen. Ik kon niet alleen zijn, dus deed veel te veel concessies aan een relatie. Ik was op zoek naar liefde en erken ning. En passie. Zeer zeker passie. Dat heb ik nodig. Nog steeds. Maar ik ben nu veel sterker. Dat heeft Mark me gegeven." „Ik denk nog regelmatig: wat zou hij gezegd hebben? Soms, als ik het echt niet meer weet roep ik keihard 'help me nou even lui'." Na Marks dood sloot Angèle zich af. „Ik kon het niet aan. Wist niet wat ik moest. Wilde geen mensen, geen vragen. Geen opmerkingen. Ik ben toen een boek gaan schrijven, 'De wet tot behoud van ellende'." Dat verscheen in oktober 2011. Ruim driehonderd pagina's over ver keerde keuzes, het aangrijpende ver lies van geliefden, explosieve puber teit en de 'foute' mannen' in Angèles turbulente leven. „Ik heb er veel van geleerd. Over mezelf. Over het waarom van dingen. Maar ook het besef dat dingen zijn zo als ze zijn. En dat het leven de moei te waard is om geleefd te worden. Dat positieve is ook de invloed van Mark, nog steeds. Hij was een echte optimist. Ik neig nog wel eens naar het depressieve. Door hem zie ik din gen lichter. Luchtiger. Ik kan nu ook alleen zijn. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen." „Ik weet nu dat een relatie goed kan zijn. Dat je het goede in elkaar naar boven kan halen. Ik was gewend aan ellende. Negativiteit. Door Mark heb ik weer vertrouwen in anderen." Lachend: „In mannen ook, geloof ik..." Ze pakt een paar foto's. „Kijk, de vrolijkheid spat van zijn gezicht af', wijst ze op een portret van Mark. Op een ander staat het tweetal als pasge trouwd stel. Mark heft nonchalant één hand. „Alsof hij zegt 'zo dat heb ik ff gefikst'. Zo was hij ook. Niet den ken, gewoon doen. Als het goed voelt, ga ervoor." „Natuurlijk was het niet altijd makkelijk. Zeker niet door Mark's handicap. Hij moest zichzelf cathete- riseren om te plassen. Hij wilde ook geen stoma. Op een gegeven mo ment gebruikte hij een darmspoelma- chine. Daar zat hij mee op de plee en ik ging dan bij hem zitten. Op de bad- rand. Met een kop koffie. Af en toe hoorde je dan blubblub. Hij voelde geen géne. Ik ook niet. Dat was het fij ne, het makkelijke tussen ons." „Mark was enorm sterk. Hij over won een verslaving, kon omgaan met zijn handicap en heeft nog een tijd geleefd na een hartinfarct." Uiteindelijk werd zijn hart hem toch fataal en op 20 november 2005 blies Mark z'n laatste adem uit." andaag bevolken bezoe kers van de Zeeuwse Kerkendag hartje Goes. Zevende Dagadventis ten, rooms-katholieken, remon stranten, leden van de PKN (her vormden, gereformeerden en lu theranen), doopsgezinden en men sen uit nog meer denkrichtingen, zij allen zijn eendrachtig bijeen, om het te zeggen met het pinkster- verhaal uit Handelingen 2. De meeste bezoekers komen uit Zeeland, oftewel uit: 'dit land ontvangen uit de zee, en dan weer nam de vloed het mee', zoals Arie van der Maas het formuleerde in zijn lied Ontvangen land, dat van daag zal klinken in Goes. Dat ont vangen land onverwacht kan ver dwijnen weten Arie en de leden van zijn Protestantse gemeente in Hoek maar al te goed. Op Nieuw jaarsdag brandde hun kerk af. Maar zoals eb en vloed elkaar af wisselen keren de kansen ook daar. Nu de puinhopen zijn neer gehaald kwamen ze daar vorige week met een model op de prop pen van de nieuwe kerk. Gelukkig opnieuw met een toren, die straks verrijst op het onderstuk dat nog rest van de oude. Zodoende zal het van afstand bijna net zo ogen als vroeger. Dat is dan meteen een brug naar de toekomst van de kerk. Van afstand kan die er uit zien als vroe ger, binnen is van alles in bewe ging. Dus wordt er in Goes ge praat over de rol van de kerk in een veranderende wereld waarin mensen meer op elkaar zijn aange wezen. Is de zorg voor elkaar er niet, dan ben je in deze participa tiemaatschappij op jezelf aangewe zen en dat valt meestal tegen. Wat participatie betreft, die leeft rond Monnikenwerk. Tips uit de kerkelijke wereld in Zee land leveren vaak nieuws op en reacties van lezers uit alle mogelij ke hoeken van de samenleving zijn vaak positief. Ook veel dank aan de collega's die door hun ver halen Monnikenwerk tot een suc ces hebben gemaakt. Over Zeeuw se spirit gesproken! Dit is mijn laatste stukje voor deze rubriek. Ik ben heel blij dat José Baars uit Middelburg het stok je overneemt. Zij is godsdienstso cioloog, heeft een brede kennis van het religieuze spectrum en be schikt over een vlotte pen. Volgen de week op deze plaats haar eerste column. José, daar ga je! Kerkdiensten staan vanaf deze week alleen op de weblog: Mark gaf me vertrouwen In deze rubriek praten mensen over verlies, rouw en hoe het leven verder gaat. door Annemarie Zevenbergen Mark van der Horst en Angèle Rijken genieten in hun woonwagen. Een paradijsje bij de Kapel van Hoogelan de, waar het stel vaak te vinden was. Mark van der Horst 3 december 1959 20 november 2005 Hebt u ook mooie herinneringen aan een dierbare, die is overleden? We willen uw verhaal graag delen in on ze rubriek 'In liefdevolle herinnering'.U kunt contact opnemen met Ab van der Sluis: 0118 - 434003, chefnieuws@pzc.nl Monnikenwerkcolumnist Michiel de Zeeuw uit Zierikee schrijft deze week onder de titel 'Gezeten' over de kerk van morgen. Te lezen op www.pzc.nl/monnikenwerk door Willem Staat V www.pzc.nl/monnnikenwerk

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2015 | | pagina 103