ZEELAND 29
met een heleboel vra
VRIJDAG 8 MAART 2013
archieffoto's Peter Nicolaï
shirt van Hoek. Een paar dagen later
brengen Benny Langeraert en Lex de Fe-
ijter hem naar Schiphol. „Hij moest een
paar stempels halen in Nigeria en zou
dan terugkomen", weet Langeraert nog.
„Lex en ik hebben hem drieduizend dol
lar meegegeven, zodat hij later weer een
vliegticket naar Amsterdam kon kopen.
We hadden al geregeld dat iemand op de
ambassade in Lagos zijn papieren in orde
zou maken. Maar dat lukte niet. Hij kreeg
ook geen tijdelijk visum. Toen bleek dat hij
niet terug kon naar Nederland, veranderde
hij een beetje vertelden de mensen op de
ambassade ons. Hij werd wat harder."
Als Ogali in Engeland het verhaal voor
gelegd krijgt, kan hij zijn oren niet
geloven. Hier zit een man die een
heel ander verhaal in zijn bagage lijkt te heb
ben. „Ik kreeg een paar honderd dollar mee
naar Nigeria. Hoe moet ik daar een ticket van
kopen?" De reactie van Lex de Feijter, een dag
later: „Wat een onzin. Drieduizend dollar heb
ben we hem gegeven."
In restaurant Harvester vertelt Ogali dat hij
bijna compleet gek is geworden op de ambassa
de in Lagos. „Het was een traumatische erva
ring. Ik voelde me als een antilope met hongeri
ge leeuwen om me heen. Ik kreeg geen hulp
meer. Hoe kun je dat met een speler doen? Toen
ik na mijn eerste wedstrijd geblesseerd was
kreeg ik een injectie. Want ik moest de volgen
de wedstrijd weer spelen. Toen de immigratie
dienst me kwam halen, waren er ineens geen
mogelijkheden meer. Ik hield me bezig met de
sport waar ik van houd, was geen crimineel en
zat niemand in de weg. Hier, in Engeland, zou
dat nooit kunnen. Dan zegt een club: die blijft
hier. En dan blijf je ook."
De diepgelovige Ogali kan niet terug naar Zee
land, maar belandt via Lagos en Londen in 2002
in Amerika, waar hij van 2002 tot 2010 trainer is
van college- en universiteitsteams. Sinds drie
jaar is hij terug in Engeland, maar over zijn be
roep, leeftijd en privéleven antwoordt hij vaag.
De mensen van Hoek hebben er een zootje van
gemaakt, zegt hij dan. En: „Ze zijn het aan mij
verplicht om het goed te maken." Waarom
heeft hij zelf nooit contact gezocht? „Nee, daar
had ik geen behoefte aan. In Hoek heb ik best
vaak moeten huilen, zo slecht voelde ik me."
Hij is nog één keer teruggeweest in het
Zeeuws-Vlaamse dorp. „Samen met mijn
vrouw. Om wat spullen op te halen." Die
dag ontmoet hij supporters en ook Benny
Langeraert en Ron Vereggen besluiten hem
die middag even op te zoeken. Langeraert: „We
kwamen binnen en kregen al snel te horen dat
we niets voor hem hadden gedaan." Vereggen:
„Dat zei Osmond niet. Dat zei zijn vrouw."
Langeraert: „Het sloeg nergens op. Ik was er met
een klaar mee en ben weg gegaan. Toch ben ik
wel heel benieuwd hoe het nu met hem gaat.
Misschien kunnen we hem nog eens terughalen
naar Hoek. Dan organiseren we meteen een reü
nie met de spelers van toen.
Ogali voelt er, ondanks de slechte herinnerin
gen, na lang peinzen ook wel wat voor. „Veel
mensen wil ik best wel weer een keer zien. En
voor een aantal mensen heb ik een paar serieuze
vragen."
Vervolgens stopt hij wat oude foto's terug in
zijn tas en maakt aanstalten om te vertrekken.
Gejaagd, onrustig, zo kun je hem wel omschrij
ven. Hij moet nu echt weg, want hij heeft nog
een afspraak. We maken een foto, schudden han
den en dan verdwijnt hij, om de hoek.
