Een
klassieker
met
superbediening
6 lust
donderdag 1 november 2012
Prijs-Kwaliteit
Een degelijke, maar geen heel erg bij
zondere maaltijd, die redelijk aan de
prijs was. We betaalden 109 euro
voor twee.
Entourage
Middenin Sluis, op het terras is het
goed mensen kijken. Binnen warm en
klassiek.
Bediening
Vakbekwaam, servicegericht zonder
door de knieëen te gaan. Erg goed.
Conclusie:
Een prima restaurant voor bijvoor
beeld een familiediner.
Het is lastig kiezen
als je uit eten wilt
in Sluis, want Sluis
is zo ongeveer de
culinaire hoofdstad
van Nederland, met natuurlijk
het beste restaurant van alle
maal, en nóg een sterrentent en
daaromheen nog een heel arse
naal aan eetgelegenheden. Het
is moeilijk kiezen. We besluiten
naar het Wapen van Sluis te
gaan.
Het is zondagmiddag. Het is druk
in Sluis. Rijen Belgen lopen door
de winkelstraten: ze komen voor
de drogisterijen, en ja, misschien
toch ook nog wel voor de seks
shops. Ook de horeca is hier ge
richt op Belgen: het aanbod is in
Sluis klassieker, misschien zelfs
wat ouderwetser dan in de rest
van Zeeland. Dat is ook zo bij Het
Wapen van Sluis, waar bijna tradi
tionele gerechten als chateau
briand en tomates-crevettes - to
maten gevuld met garnaaltjes - op
het menu staan.
Buiten is het koud, binnen knap
pert het haardvuur, dat weliswaar
nep is, maar toch warm. Het Wa
pen van Sluis is een familiezaak,
een restaurant dat al sinds 1957 be
staat. En het lijkt wel alsof we dat
meteen merken, er hangt hier tra
ditie in de lucht. De zaak strekt
zich uit langs een brede gevel. Het
terras buiten is modern, de inrich
ting binnen is klassieker. We zit
ten op modderbruine rieten stoe
len aan tafels die mooi gedekt zijn
met wit linnen, blinkend bestek
en fonkelende glazen. De wanden
en de plafonds zijn donker, met
oranje accenten, wat de zaak een
intiem karakter geeft. Halverwege
staat een opgezet zwanenstel,
waarvan we stiekem hopen dat ze
niet echt zijn. Achter mij is een de
coratieve wand vol met namaak-
boeken, porselein en prullaria, in
de ramen staan hippe schemer
lampjes en een rustiek oud hou
ten wagenwiel.
Als we zitten krijgen we van een
ober in stemmig zwart de menu
kaart, in zo'n deftige zware leren
map en een schaaltje met iets te
knabbelen: heerlijke groene en
zwarte olijven en stukjes ragfijn ge
sneden ham die we lekker vinden.
Het is lomoham, krijgen we te ho
ren als we vragen wat het is: ham
van speciale varkens uit Spanje.
We zijn mooi op tijd voor het
wildmenu, dat vanaf half oktober
op de kaart staat. Verder zijn er
mossels, kreeft, vis en vlees: voor
iedereen wat. We vragen tijdens
het kiezen of de saus bij een ge
recht ook zonder alcohol geser
veerd kan worden. „We maken de
saus a la minute, dus dat moet
geen probleem zijn", zegt de ober
tot onze vreugde.
Ik val zoals altijd voor de garnalen-
kroketjes, die hier zelfgemaakt zijn
volgens de kaart En dat zijn ze. En
hoe. De korstjes zijn niet taai en
dik, maar luchtig, bros en knappe
rig. Zitten er cornflakes om de kro-
ketjes? Dat moet haast wel. „Het
zijn kroketjes in Japanse stijl", zal
de jongen die de borden later
komt halen zeggen. Hoe dan ook:
het is een vondst En de vulling is
ook nog eens in orde.
Mijn tafelgenoot eet wildconsom
mé: bouillon met dunne sliertjes
wortel en prei. Dat het wild is, ge
loven we dan maar, we proeven
vlees. De soep is een lekker hartig
begin. Het brood dat we krijgen is
lekker, goed vers stokbrood met
wat boter.
Opvallend is de bediening
bij het Wapen van Sluis.
Die is zeer goed: De me
dewerkers zijn op de hoogte van
wat er in de keuken gebeurt en als
mijn gezelschap even naar buiten
loopt om een sigaret te roken,
steekt een ober zonder iets te vra
gen de terraskachel aan. We wor
den onnadrukkelijk verzorgd en
verwend en niet lastig gevallen
met al te amicaal geklets. Heerlijk.
Mijn bouillabaisse - het hoofdge
recht - is natuurlijk net zo'n klas-
De inrichting van het Wapen van Sluis is intiem.
sieker als chateaubriand. Die van
het Wapen van Sluis is best goed,
maar mij net iets te flauw, ik heb
de soep liever pittiger, diep vissig:
in deze zit zalm, waar ik geen fan
van ben en een tikje droge witvis,
zeeduivel, gok ik. Verder wat
mooie volle mossels en garnalen.
De croutons - die ik er apart bij
krijg - zijn weer te zout en te krui
dig. Op de rand van het bord ligt
een spoor van paprikapoeder.
Daar eet ik maar omheen.
De fazant aan de andere kant van
de tafel is bedolven onder saus
van gesmoorde witlof. Heel lekke
re saus, dat wel, de smaak van de
vogel - een fazant is toch al niet zo
dominant - verdwijnt op deze ma
nier wel erg naar de achtergrond.
In Eten doen de
redacteuren Edith
Ramakers en Nadia
Berkelder beurtelings
verslag van een bezoek
