Een klassieker met superbediening 6 lust donderdag 1 november 2012 Prijs-Kwaliteit Een degelijke, maar geen heel erg bij zondere maaltijd, die redelijk aan de prijs was. We betaalden 109 euro voor twee. Entourage Middenin Sluis, op het terras is het goed mensen kijken. Binnen warm en klassiek. Bediening Vakbekwaam, servicegericht zonder door de knieëen te gaan. Erg goed. Conclusie: Een prima restaurant voor bijvoor beeld een familiediner. Het is lastig kiezen als je uit eten wilt in Sluis, want Sluis is zo ongeveer de culinaire hoofdstad van Nederland, met natuurlijk het beste restaurant van alle maal, en nóg een sterrentent en daaromheen nog een heel arse naal aan eetgelegenheden. Het is moeilijk kiezen. We besluiten naar het Wapen van Sluis te gaan. Het is zondagmiddag. Het is druk in Sluis. Rijen Belgen lopen door de winkelstraten: ze komen voor de drogisterijen, en ja, misschien toch ook nog wel voor de seks shops. Ook de horeca is hier ge richt op Belgen: het aanbod is in Sluis klassieker, misschien zelfs wat ouderwetser dan in de rest van Zeeland. Dat is ook zo bij Het Wapen van Sluis, waar bijna tradi tionele gerechten als chateau briand en tomates-crevettes - to maten gevuld met garnaaltjes - op het menu staan. Buiten is het koud, binnen knap pert het haardvuur, dat weliswaar nep is, maar toch warm. Het Wa pen van Sluis is een familiezaak, een restaurant dat al sinds 1957 be staat. En het lijkt wel alsof we dat meteen merken, er hangt hier tra ditie in de lucht. De zaak strekt zich uit langs een brede gevel. Het terras buiten is modern, de inrich ting binnen is klassieker. We zit ten op modderbruine rieten stoe len aan tafels die mooi gedekt zijn met wit linnen, blinkend bestek en fonkelende glazen. De wanden en de plafonds zijn donker, met oranje accenten, wat de zaak een intiem karakter geeft. Halverwege staat een opgezet zwanenstel, waarvan we stiekem hopen dat ze niet echt zijn. Achter mij is een de coratieve wand vol met namaak- boeken, porselein en prullaria, in de ramen staan hippe schemer lampjes en een rustiek oud hou ten wagenwiel. Als we zitten krijgen we van een ober in stemmig zwart de menu kaart, in zo'n deftige zware leren map en een schaaltje met iets te knabbelen: heerlijke groene en zwarte olijven en stukjes ragfijn ge sneden ham die we lekker vinden. Het is lomoham, krijgen we te ho ren als we vragen wat het is: ham van speciale varkens uit Spanje. We zijn mooi op tijd voor het wildmenu, dat vanaf half oktober op de kaart staat. Verder zijn er mossels, kreeft, vis en vlees: voor iedereen wat. We vragen tijdens het kiezen of de saus bij een ge recht ook zonder alcohol geser veerd kan worden. „We maken de saus a la minute, dus dat moet geen probleem zijn", zegt de ober tot onze vreugde. Ik val zoals altijd voor de garnalen- kroketjes, die hier zelfgemaakt zijn volgens de kaart En dat zijn ze. En hoe. De korstjes zijn niet taai en dik, maar luchtig, bros en knappe rig. Zitten er cornflakes om de kro- ketjes? Dat moet haast wel. „Het zijn kroketjes in Japanse stijl", zal de jongen die de borden later komt halen zeggen. Hoe dan ook: het is een vondst En de vulling is ook nog eens in orde. Mijn tafelgenoot eet wildconsom mé: bouillon met dunne sliertjes wortel en prei. Dat het wild is, ge loven we dan maar, we proeven vlees. De soep is een lekker hartig begin. Het brood dat we krijgen is lekker, goed vers stokbrood met wat boter. Opvallend is de bediening bij het Wapen van Sluis. Die is zeer goed: De me dewerkers zijn op de hoogte van wat er in de keuken gebeurt en als mijn gezelschap even naar buiten loopt om een sigaret te roken, steekt een ober zonder iets te vra gen de terraskachel aan. We wor den onnadrukkelijk verzorgd en verwend en niet lastig gevallen met al te amicaal geklets. Heerlijk. Mijn bouillabaisse - het hoofdge recht - is natuurlijk net zo'n klas- De inrichting van het Wapen van Sluis is intiem. sieker als chateaubriand. Die van het Wapen van Sluis is best goed, maar mij net iets te flauw, ik heb de soep liever pittiger, diep vissig: in deze zit zalm, waar ik geen fan van ben en een tikje droge witvis, zeeduivel, gok ik. Verder wat mooie volle mossels en garnalen. De croutons - die ik er apart bij krijg - zijn weer te zout en te krui dig. Op de rand van het bord ligt een spoor van paprikapoeder. Daar eet ik maar omheen. De fazant aan de andere kant van de tafel is bedolven onder saus van gesmoorde witlof. Heel lekke re saus, dat wel, de smaak van de vogel - een fazant is toch al niet zo dominant - verdwijnt op deze ma nier wel erg naar de achtergrond. In Eten doen de redacteuren Edith Ramakers en Nadia Berkelder beurtelings verslag van een bezoek

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2012 | | pagina 38