3 Opel Diplomat: een auto om zuunig op te wezen 013.105 1 m se g ttctï vmAaai oven feafzfatd out® I"' jk. a :iMM De logeerbedden staan al klaar voor de houtsnippen die straks komen PZC zaterdag 18 oktober 2008 00 (SiI S 09 e»» «s OS pi 0© bi IS- Ift PM u N Ou ;Ó0. (M 09 IA P«» fiÉ. in PM u N Cu 03 ■PM 00- m r*. SÉ O n O N o. 03 O PM 00 m po» De vader van Gerda Fossen viel in 1969 voor een wilgengroene Opel Diplomat. Broers en zussen hebben nog steeds leuke herinneringen aan deze auto. En moeder herkende na bijna veertig jaar de nummerplaat nog. Wat een toeval! In de ru briek 'Vertel uw verhaal' ging het 9 augustus over een oom Evert en zijn BMW. Op de foto bij het artikel zag Ger- da Fossen haar vader die in zijn Opel Di plomat over de Zeelandbmg reed. Er za ten ook twee zusjes in de auto. Het was in het jaar 1975: „Onze moeder, die in middels 90 jaar is, herkende de auto meteen aan de kentekenplaat." Deze Opel Diplomat V8, van de KAD-serie, was gebouwd in 1967. „Onze vader, die in 1979 op 59-jarige leeftijd overleed, was erg trots op de wagen. Zo'n luxe slee had hij nog niet eerder gehad. Moe der kon ook er in rijden, want ze had pas haar rijbewijs gehaald voor een auto maat. Ook konden er genoeg kinderen meerijden, zes'stuks in totaal. Als de ach terbank vol zat, paste er altijd nog wel één tussen moeders knieën." Eigenlijk gaf Gerda's vader niet zoveel om auto's. Hij kocht ze altijd tweede hands, een stuk voordeliger dan een nieuwe. „Hij was accountant, dus een goede rekenaar. Maar hij had twee lin kerhanden en van techniek snapte hij niks. 'Hij kon nog gin spieker rechtop in een pakje beuter slaen', riepen wij altijd. Van auto's wist hij dat er zo nu en dan benzine in moest om ze te laten rijden en dat was-het." En toen... zag pa op eens ergens in Brabant dit prachtexem plaar. „Hij was tot over zijn oren ver liefd op deze schoonheid. Hoe zou moe der het vinden dat pa zo'n luxepaardje mee naar huis nam? Het viel mee, moe der prees zijn verovering. De auto was prachtig en ook de kleur: zacht metallic wilgengroen en een mooie afstekende zwarte kap van imitatieleer. Pa sloot haar op achter de zware houten garage deuren en zei: 'Zo'n mooi schepsel, dae most je zuunig op weezen.'" Gerda: „Ieder van ons heeft wel herinne ringen aan die wagen. Een zusje merkte op dat er een zacht getik te horen was als de raampjes open waren. We wisten niet waar het vandaan kwam, maar het hoorde erbij en ze vond het zo chic klin ken. Zus Hennie vertelde dat ze het haast niet kon geloven toen we ineens zo'n grote auto voor de deur hadden. En dat je met zo'n brede auto ook nog echt kon rijden! Op school vertelde ze over de knopjes waarmee de ramen automa tisch open en dicht gingen. Ze werd niet geloofd en voor leugenaar en opschep per uitgemaakt." Toch werden de schoolvriendinnetjes nieuwsgierig en kwamen ze spelen in de auto. Ze pasten met z'n drieën makkelijk in de koffer bak. „De ruimte binnen gaf een gevoel van geborgenheid, onder andere door de zachte, beige bekleding. Het was als of we er een gezellig huisje bij hadden." Broer Roeland herinnert zich het geluid van de auto als van een tevreden ron kend motorschip. 'Diplomat' vond hij een passende naam: nergens provoca tief, stoer of opvallend, maar toch met veel capaciteiten. „De Opel Diplomat was papa's buitenechtelijke affaire en niemand had er bezwaar tegen. Nou ja, alleen Roeland misschien. De wagen werd aangeschaft in de periode dat hij zijn Puch verkocht om een bijdrage te P. Pffpl Stichting'PZC Middelburg helpt' Rekeningnummer: 40.26.67.794 leveren aan de lijdende aarde. En de Opel zoop nota bene 1 op 5 of 6!" Het gezin ging regelmatig naar het strand op Schouwen met de auto over de toen nieuwe Zeelandbrug. „Ook gin gen we regelmatig naar de Moezel in Duitsland. Op vakantie gaan met deze wagen was voor papa een feest Hij was helemaal niet muzikaal, maar als we op reis waren zong hij allerlei liedjes." De pret werd op een gegeven moment verstoord: „We waren bij de douane bij de Duitse grens. Een nors uitziende man vroeg om de paspoorten en legde daarbij zijn dikke worstvingers op het half geopende raampje aan de rechter kant." Daar zat schoonzoon Jacques die nog weinig had geoefend met de raam- knopjes. De Duitse beambte trok plotse ling zijn vingers weg: 'Ah! Scheisse, Fin- ger-quetsche!' bulderde hij. Hij keek ont hutst naar zijn vingertoppen, die wat rood werden. Jacques had per ongeluk het halfgeopende raampje omhoog ge daan in plaats van te laten zakken. „De douaneman dacht vast dat er opzet in het spel was. We werden nog net niet gearresteerd. Onze bagage werd geluk kig met rust gelaten, voor hetzelfde geld had hij ons alles laten uitpakken! Kilo meters later gierden we het nog uit van de lach, ook pappa kon er de humor wel van inzien." „Erg jammer dat moeder in 1983 de wa gen weg deed. Ze heeft er met plezier in gereden, wel met een paar kussentjes op haar stoel, want ze is niet zo groot. Ze schafte een Volvo aan die een smk klei ner was dan deze grote Opel Diplomat, dat was voor haar toch wat praktischer." Heeft u een Zeeuws verhaal? Vertel het de PZC. Via uwverhaal@pzc.nl of Post bus 31, 4460 AA Goes, of 0113 315663 (Jan van Damme). Zie ook: www.pzc.nl 'Onze vader was niet muzikaal, maar op reis zong hij allerlei liedjes'. Hier is de familie met de Diplomat in Kröv, Duitsland. door Carla van de Merbel Eindelijk, de Mikke-teller is weer gestegen. Gelukkig. Ai een paar weken was de opbrengst van de inzamelactie voor de vogel- en zoogdier- opvang in Middelburg blijven steken op i 13.770 euro. Coby Louwerse van De Mik- i ke krijgt er weieens opmerkingen over. ,,'t Ga nie hard hé', zeggen ze dan. Ik zeg dan 'ja, ik kan er ook niets aan doen'. Maar het is toch al een heel be- drag." I Onder meer de actie 'neem een proefa- I bonnement op de PZC voor vijf euro en help daarmee De Mikke' heeft de tel- i Ier deze week doen stijgen. Elk vijfje is i voor De Mikke. Vijftig mensen hebben f gereageerd op de advertentie en dat be- tekent weer 250 euro voor de dierenop- vang. Daarnaast is nóg 675 binnengeko- men. Toch veel geld erbij dus. Op het i nippertje, want de inzamelingsactie l loopt over een paar weken af. Er is weer veel gebeurd de afgelopen I week bij De Mikke. Veel moois, maar l ook wat naars. Er is een doosje bij De Mikke gebracht met daarin een zieke naaktrat. Louwerse: „Ik hou niet van rat- ten, maar deze soort ziet er helemaal niet uit. Maar goed, dat maakt niet uit, het is een dier en dan zorg je ervoor." De naaktrat was gedumpt door zijn eige- naar. Die had hem - in het doosje - bij iemand in de voortuin gezet. Zonder eten en drinken. Waarschijnlijk heeft hij daar de hele nacht gezeten. „Het was toen net zo koud en vochtig." Lou- werse kan zich er nog boos om maken. „Een dier is geen weggooiproduct, zo van 'ik wil er vanaf dus ik flikker 'm l maar weg'. En dan ook nog sneaky bij iemand anders in de tuin. Die moet het dan maar weer oplossen." De naaktrat l was doodziek. Dat was-ie misschien al toen hij in het doosje werd gedaan; mis- l schien is hij in die koude en natte nacht zo ziek geworden, omdat een naaktrat geen beschermende vacht heeft. Bij De Mikke was er geen redden meer aan. „Ik heb hem moeten laten inslapen. Dat is één van de minste kanten van dit werk. Het is niet mijn hobby om dieren dood te maken. Wel om ze gezond" weer los te laten of bij een nieuwe eige naar onder te brengen." Verder gaat alles z'n gangetje bij De Mikke. Dieren gaan en dieren komen; de blaadjes blijven vallen en de mede werkers blijven vegen. „Maar we kun nen wel wat blaadjes gebruiken. We hebben één volière met een dikke laag bladeren bedekt. Die is straks voor de houtsnippen. Eind oktober is het snip pentijd, daar kun je de klok op gelijk zet ten. De snippen gaan dan trekken en worden opgejaagd door jagers. Ze knal len dan heel vaak tegen ruiten aan." In De Mikke kunnen ze, lekker tussen de bladeren, bijkomen van de klap.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2008 | | pagina 112