Gevoelige mensen
op een kleurrijk plein
600 JA
Corrie Wisse
Nij ssen-Rottier
reikitherapeute
het behouden waard
rijp voor de sloop
Ineke Otte
beeldend kunstenaar
Corrie Wisse Nijssen-Rottier (49) is sinds vijftien
jaar reikitherapeute. Verder werkt ze, sinds kort,
veel met Atlantis energie. Daarbij draait het om de
Mer-Ka-Ba, een draaiend lichtveld dat de geest en het
lichaam tegelijkertijd beïnvloedt. Dat lichtveld moet le
vend worden, wil de mens in staat zijn zich één te voe
len met alles wat leeft en volledig zichzelf te zijn. De
mens is onderdeel van de kosmos en zal - om heel te wor
den - zijn energieveld in balans moeten brengen met de
hem onringende energievelden. Corrie woont in Kapelle
en heeft een praktijk aan huis.
„In 2012 begint het aquariustijdperk, het tijdperk van
de waterman. Dan gaan mensen bewuster leven, ze krij
gen meer respect voor andere mensen en ze zullen snel
ler bereid zijn om iets voor een ander te doen.
Dit zijn roerige jaren, de laatste jaren van het tijdperk
van de vissen. Mensen zijn niet meer tevreden, ze zijn
aan het zoeken, dat zie je aan alles. Ze houden bijvoor
beeld stille tochten en leggen massaal bloemen als er
wat gebeurt. Mensen berusten niet meer zo makkelijk
ergens in; ze komen in actie.
Het is een lastige tijd, omdat er veel weerstand ontstaat.
Mensen moeten veranderen, maar willen dat niet. Dus
die graven zich in. 'Kom niet te dichtbij'.
Toch is de verandering onontkoombaar. Mensen zijn op
dit moment alleen nog maar aan het rennen en vliegen,
ze zijn overwerkt en luisteren totaal niet meer naar zich
zelf. Maar daar komt verandering in. Door hard aan
'zichzelf te werken, zal er een gevoeliger soort mens ont
staan. In het aquariustijdperk zullen inwoners van een
stad of dorp meer in groepsverband gaan leven. Dat wil
zeggen: mensen met hetzelfde energieniveau zullen el
kaar gaan opzoeken.
Gemeenschappen
Mensen met dezelfde gevoeligheid, hetzelfde inzicht en
bewustzijn zullen in stx-aten of buurtjes samen gaan wo
nen. Dat kristalliseert zich vanzelf uit. Iedereen die be
wuster wordt en meer met zichzelf in contact komt,
weet straks precies waar hij wil wonen. Zo zullen er au
tomatisch gemeenschappen worden gevormd.
Het volgende is dan, dat er ook naar gebouwd zal moe
ten worden. Dat betekent wijken, waar bewoners na
tuurlijk hun eigen privéruimte hebben, maar waar tege
lijkertijd voldoende plek wordt ingeruimd voor gemeen
schappelijk gebruik. En dan bedoel ik een ruimte waar
mensen elkaar kunnen ontmoeten, waar lezingen gege
ven kunnen worden en waar mensen hobby's kunnen
uitoefenen waarvoor ze in hun eigen huis geen ruimte
hebben. Kortom, een plek waar mensen naar toe kun
nen, om anderen te ontmoeten. Ik zie het ook wel als
een plek waar je bijvoorbeeld samen zou kunnen eten.
De voormalige Van
Dusseldorpschool aan de
Voorstad en de Van
Dusseldorpstraat, is
inmiddels aan de rest van be
Goese Lyceum vastgebouwil
maar het is nog steeds een
mooi voorbeeld van de
moderne scholenbouw van
voor de Tweede
Wereldoorlog. Wat er ook in
gevestigd wordt, het blijft
'every inch a school'. Maat
mogen alstublieft de origind
stalen vensters terug? Dat
kunststof is zo plat en zo
goedkoop. Ook de
portacabins maken het
straatbeeld er niet fraaier op
zaterdag 15 oktober 2005
Het toekomstbeeld van een stad wordt sterk bepaald door bouwen en slopen.net
als het verleden trouwens. Kijkend naar dat verleden, zien we - ook in Goes -
grote fouten. Sommige gebouwen hadden we nooit mogen slopen en andere hadden
we beter niet kunnen bouwen. Over bouwen in de toekomst willen we niks zeggen,
we zijn geen architecten. Voor slopen en behouden hebben we wel wat suggesties,
Het gaat natuurlijk uitsluitend om het beeld, niet om de gebruikers. Als we
gebouwen willen slopen, gunnen we de eigenaars of gebruikers alleen een betere en
zeker fraaiere, huisvesting.
Corrie Wisse Nijssen-Rottier
Een beetje zoals het vroegere commune-idee. Nu zit ie
dereen maar in zijn eigen hokje en komt er niet meer
uit.
En neem nou de mantelzorgers. Daar is toch zo'n ge
brek aan? Laat ouderen dan weer gewoon middenin de
wijk wonen, in hun eigen huisje. Dan kunnen de buren
eens een praatje komen maken, of een boodschap doen.
Nu zitten veel ouderen maar te verpieteren in al die ver
foto Ronald den Dekker
zorgingshuizen. Behalve de verplegers, zien of spreken
ze nauwelijks iemand. Dat is toch erg?
Waar we moeten gaan bouwen? Dat weten gevoelige
mensen zelf heel goed. Die voelen wel dat ze niet onder
een elektriciteitsmast willen zitten en die voelen ook
wel waar de energie goed is. Dat moet je niet aan pro
jectontwikkelaars over laten, maar aan de mensen
zelf."
Hoe leven, wonen en werken mensen ver
in de eenentwintigste eeuw? Hoe moet
een stad als Goes er over - pak 'm beet - twin
tig, dertig, veertig jaar uit zien? Twee visies,
twee kleurrijke, zelfbewuste Bevelandse vrou
wen. Eén opvallende overeenkomst: stadsbe
woners willen elkaar meer ontmoeten en
daar moet ruimte voor worden gemaakt.
Niemand zal betwisten dat de
boerderij Klein Frankrijk
moet blijven bestaan. Het is
een rustpunt in de groeiende
stad en een herinnering aan
het landelijke gebied waarin
Goes groot werd. Er moet dan
wel wat gebeuren. Want een
scheve pan hier en een kapot
venster daar, kunnen ook
goed - zij het langzaam - een
monument slopen. Minstens
zo waardevol is het gebied
eromheen. Schapen, paarden
en kippen in de stad:
geweldig!
ten. Bijvoorbeeld ingericht met toegepas
te kunst. Met mooi vormgegeven banken,
een fontein of een paar bomen. Elk plek
je dat vrijkomt in de stad, wordt op dit
moment meteen weer volgebouwd. Een
kwestie van geld, natuurlijk. Maar je zou
ook eens na kunnen denken over een an
dere invulling van zo'n plek.
Verder zie ik mogelijkheden voor al die
nieuwe rotondes in de stad. Daar zou je
met kunst of groen herkenbare bakens
van kunnen maken. Zo krijgt de stad ook
een boeiende entree.
Goes heeft een mooi oud centrum, waar
je niet te veel aan moet komen. Maar
daar omheen is er ruimte voor vernieuwd-
ende architectuur. Zo creëer je verschil
lende sferen in een stad. Dan is er wat
meer te beleven voor de mensen.
Kleurgebruik
Er zou toch al meer vrijheid moeten zijn
voor kleurgebruik in huizen en kantoren.
En dan heb ik het niet over een verfje op
de kozijnen, maar over een blauwe, gele
of roze muur zoals je die in zuidelijke lan
den ziet. Of waarom laat je mensen niet
zelf hun groene en grijze afvaltonnen ver
ven of versieren?
Goes kan zeker wat levendiger, smeuïger
en interessanter.
Kijk, nu is het zo dat mensen vaak in een
vast patroon zitten, ze fietsen naar hun
werk, halen de kinderen op, fietsen weer
naar huis. Altijd dezelfde route. Maak je
de omgeving spannender, bijvoorbeeld
met kunstüitingen, gedichten of spannen
de vormgeving, dan haal je mensen even
uit die dagelijkse beslommeringen. Dat
kunnen ze even hun zinnen verzetten.
Ik denk wel dat we in de toekomst an
ders met elkaar om zullen gaan. Er is
meer tussen hemel en aarde en daar ra
ken steeds meer mensen van overtuigd.
Mensen zullen meer ruimte vragen voor
bezinning en ontmoetingen met anderen.
Die ruimte moet er dus komen."
Ingrid Huibers
Ineke Otte (53) is beeldend kunstenaar.
Ze maakt onder meer beelden, siera
den en werkt in opdracht. Ze geeft boe
ken uit, voorziet bedrijven en instellin
gen van kleur- en interieuradvies, richt
hotelkamers in, maakt grafkunst en is bo
venal altijd bezig. Alles wat Otte ver
koopt, of het nou bedrukte tafelkleden,
glassculpturen of sieraden zijn, maakt ze
met haar eigen handen. Otte woont in
middels het grootste deel van haar leven
in Goes en is ook zeer betrokken bij de
stad. Van haar hand zijn onder meer de
stadspoorten, tegels in het wegdek op de
plek waar in lang vervlogen tijden de
Goese stadspoorten stonden.
„Ik zie een stad voor me met meer ont-
moetings- of relaxplekken voor mensen.
In het buitenland heb je overal van die
plekken, waar mensen lekker zitten te
praten of een krantje zitten te lezen. Op
pleintjes, straathoeken of onder een
boom. Als je hier op straat gewoon maar
wat zit te zitten, ben je al snel raar.
Nu bestaat de Goese binnenstad vooral
uit lange straten. Je fietst of loopt er
doorheen op weg naar de markt en weer
terug. En kom je nou een bekende tegen,
dan kun je besluiten om naar het Lunch-
café te gaan, of op een terras te zitten,
maar er zijn weinig openbare plekken
met een bijzondere sfeer, waar je eens
even lekker kunt gaan zitten om bij te
praten.
Iedereen zit toch vaak in zijn eigen huis
je. Daarom zou het goed zijn om meer
ontmoetingsplekken te creëren in de
stad. Daarbij denk ik behalve aan kleur
rijke plekken ook aan groen. Er kunnen
nog veel meer bomen bij in de stad en
groene ruimten waar je even tot jezelf
kunt komen. En water, dat mis ik ook.
Fonteinen, waar je rond kunt zitten om
naar het klaterende water te luisteren.
Op de Grote Markt zou dat goed kunnen.
Ik zie mooi ingerichte, kleurrijke en daar
door spannende plekken voor me. Plek
ken die uitnodigen om er even te gaan zit-
foto Willem Mieras
Het pand van It's aan de
Wijngaardstraat, is gebouwd
als supermarkt met woningen
erboven. Een grote vergissing
want de ingang zat aan de
verkeerde kant en niemand
had een loopje langs dat deel
van Goes. De supermarkt
verdween al snel ondanks de
lage prijzen, maar de
Wijngaardstraat, de
Bleekerstraat en het
Bleekveld bleven met een
lelijk litteken achter. Dat valt
des te meer op nu het, na de
bouw van de Mythe, drukker
wordt op het Bleekveld.
Vergissen is menselijk, maai
dat wil niet zeggen dat
vergissingen niet
gecorrigeerd kunnen words
Het zou een paar centen
kosten, maar iets wat
schreeuwt om correctie is bi
appartementegebouw op bil
Ravelijn de Groene Jager,
Daarvoor is nota bene de
oude Rijks Middelbare
Landbouwschool afge
Aan de voorkant is er
aan het flatgebouw g
om het wat te laten lijk
Aan de achterkant is ln
dubbel lelijk. Daar
weerspiegelt het in het
