Bungelen boven een waterval SB IMICE BARCELONA Ook voordelig vliegen vanaf Rotterdam Airport. Brazilië werkt verdovend zaterdag 12 mei 2001 VANAF Boekingen en informatie: WWW.BASIQAIR.COM □9QO-BASIQAIR of 09Q0-SS7 47 24*' of neem contact op met uw reisbureau. BASIQI AIR Tnansavia's smart class. Transavia airlines Eric Rotte, vooral bekend als de televisiekok van Omroep Zeeland, reisdenaar het noordoosten van Brazilië en merkte tot zijn geluk dat het er nog net zo origineel is als twintig jaar geleden. In twee artikelen doet hij ver slag van zijn hernieuwde kennismaking met het land van de saudade, de caran- cuejo en de caipirinha. Van daag deel 2. De stad Fortaleza zoemt. Brazilianen zijn hande laars. Deur aan deur in nauwe straatjes staan kratten met exo tische kruiden en groenten, als er een meter gevel vrij is staat er een krantenjongen of een loot jesverkoper. Uit elk gat in een gevel wordt wel handelswaar aangeboden. Duizenden mensen bevolken de straten en de tegenstellingen zijn groot. Tegen de gevel van de virtuele bibliotheek, een hi- -tech park met gratis internet voor iedereen, staan straatjon getjes te leuren met een kistje met sigaretten, of een kokos noot om uit te drinken. Bij twee concurrerende restau rants staan klantenlokkers luidkeels in een microfoon te brullen. Hun stemmen galmen over het plein. Ze spreken iedere passant aan om ze naar binnen te lokken met het beste aanbod. Voor 1 real, ongeveer ƒ1,25, krijg je een soepje, twee pastels en een glas rietsuikersap. Pastel is een nationaal gerecht dat iets weg heeft van een loempia. Lan ge enveloppen van krokant ge frituurd deeg met een vulling van gehakt en groente. Veel en velop, weinig vulling, maar erg lekker. Piratenbar De uitgaanswijk van Fortaleza, Iracema, lijkt op het eerste oog in veel opzichten op de stap wijk van Benidorm of Palma de Mal- lorca. Achter een facade van fleurig roze en blauw geschil derde woninkjes bevindt zich een voormalig parkeerterrein waar alleen op maandag de Pi ratenbar is geopend. Met milde afkeer stap ik bij mijn vrienden in de taxi om er heen te gaan. Ursul le Geer en Willibrord Fréquin schijnen hier ook te zijn geweest, waardoor ik niet echt gemotiveerd word. Over het al gemeen erger ik me aan de pro gramma's van die twee Hilver- sumse natnekken. Als ik bij de ingang een piraten- hoofddoek in mijn handen ge drukt krijg, zucht ik diep. Tot nu toe voldoet het helemaal aan de verwachting. Berustend wor stel ik mezelf door de krioelende mensenmassa. Op een balkon vinden we een goed uitzicht op het podium en kunnen uitkijken over de dans vloer, waar een menigte jonge mensen fanatiek staat te dan sen. Het uitzicht is prachtig en ik voel me veilig achter mijn hekje boven het gepeupel. Op een verhoging staat een negen- -koppige band te spelen en te zingen. Het tempo van de Forro ligt hoog en de klank is bedwel mend. Onwillekéurig wippend op mijn voeten dein ik mee op de golven van de dwingende mu ziek en zie de menigte die het dansen in het bloed schijnt te hebben. Ranke en uitdagend ge klede jonge Brazilianen krullen rond elkaar met de typische be wegingen van de Latijns Ameri kaanse dans. De sfeer voelt ex plosief aan. Als een plotseling stortbui over ons heen dondert, lijkt de hele tent dan ook te ontploffen. De dansvloer staat vol en in luttele seconden is iedereen tot op de draad doorweekt. De band gooit er nog een paar scheppen bo venop en de massa host en danst als bezeten op de hypnotiseren de cadans. Overal liggen uitge- groot en het toerisme komt er pas langzaam op gang. Onder begeleiding van een gids lqpen we over een smal pad tus sen de dichte vegetatie. We klimmen en springen over rots partijen, kruipen door nauwe doorgangen terwijl de vleer muizen verschrikt om onze hoofden tuimelen en balanceren geconcentreerd over boom stammen om smalle kloven te overbruggen. De warmte is be klemmend. Binnen een kwartier heb ik geen droge draad meer aan mijn lijf en loop te soppen in mijn schoenen. Een karmozijnrode bloem met de vorm van een dennenappel steekt, roepend om aandacht, tussen de dichte begroeiing uit terwijl de paarse bloesem van een klimplant langs dezelfde steel naar boven klimt. Soms breekt de zon door het blader dak en strooit haar voedende lichte vlekken willekeurig over de ondergrond. Mijn camera maakt overuren. Waterval Na een klautering van meer dan een uur worden onze gesprek ken overdonderd door het ge raas van een waterval. Vanuit een geul in de rotswand ver bo ven ons, valt een sneeuwwitte rivier van helder water in een poel onderaan het pad. We ne men de gelegenheid waar en springen in het bruisende bad. De temperatuur is perfect. Het zoete water spoelt de inspan ning om er te komen in een keer van me af, maar ik moet oplet ten dat ik niet te dicht bij de wa terval zelf kom. De kracht van het vallende water is bijna niet te verdragen, dus dobber ik op de grens van '"t geet net" en "'t geet net niet." Ik gloei terwijl ik mijn dampige T-shirt weer pro beer aan te trekken. We moeten voort. We waren eigenlijk niet van plan om er een lange trip van te maken, maar onderweg worden de plannen bijgesteld. We willen nog geen eind maken aan deze indringende belevenis. In een goed tempo wandelen we over het pad terwijl er soms een uit de kluiten gewassen salamander wegvlucht en mieren zo groot als oude rijksdaalders onver stoord oversteken. Op mijn vraag of er slangen zijn ant woord de gids bevestigend. „Giftige?", vraag ik. „Giftige en niet zo giftige, ik weet het niet", zegt hij schouderophalend. Vanaf dat moment ben ik iets meer op mijn hoede dan daar voor. Ik heb het niet zo op die dingen. Aan het eind van onze tocht stuiten we weer op een water val. Aan de overkant van een ra vijn van tachtig meter breed en zeker vij ftig meter diepvalt een brede stroom water naar de bo dem die we niet kunnen zien. Een stalen kabel loopt van ons vandaan om naast de waterval het bos in te verdwijnen. De gids pakt een paar tuigjes uit zijn rugzak en hijst ons er in. Rustig pratend klikt hij zich vast aan de kabel en vertelt ons wat we moeten doen, voor hij, na een knikkende groet, weg- zeilt in de richting van het don derende water. Ik wil niet kin derachtig zijn en doe net of het voor mij gesneden koek is, maar mijn knieën verraden me als ik op de verhoging stap en voor de zekerheid een paar rukken aan het tuig geef. Ik denk aan de Ja panse kamikazes en mompel „Banzaivoor ik wegglijd van de stevige grond onder mijn voeten. Op de helft van de afstand is de gang er uit en kom ik slingerend tot stilstand. Tot hier deed de zwaartekracht zijn werk. De rest van het stuk moet ik hand over hand trekkend aan een touw afleggen. Bungelend bo ven het diepe ravijn aan een po lyester bandje van twee centi meter breed, kijk ik om me heen en naar beneden. Mijn hart bonkt in mijn keel. Het moment is zo intens dat ik er kippenvel van krijg. Ik hang bij een waterval in de jungle van Brazilië! Eric Rotte Een boer draagt een mand met maïskolven op zijn schouder. Fortaleza is de hoofdstad van de in het noordoosten van Brazilië gelegen provincie Ceara.Cearó telt ruim 8 miljoen inwoners waarvan er ongeveer 2 miljoen in Fortaleza wonen.De gemiddelde temperatuur is het hele jaar door ongeveer 29 graden. Onder bege leiding van Nederlands en Engelstalige gidsen zijn diverse excur sies en rondreizen mogelijk. De reisduur inclusief tussenstop op de Kaap Verdische eilanden bedraagt 12 uur. Voor een vakantie naar Brazilië heeft u een toeristenvisum nodig. Vaccinaties zijn voor For- taleza niet verplicht, maar voor de binnenlanden is een inenting te gen polio (DTP) en hepatitis A aanbevolen. Het betaalmiddel in Brazilië is de Real. 1 Real is ongeveer 1,25. Organiserend touroperator is Quality International Reizen (ANVR/SGR). Vijftien-daagse reizen, inclusief 1 week rondreis, op basis logies en ontbijt varieren tussen 1900 gulden in het laagsei- zoen en 2900 gulden in het hoogseizoen. Informatie onder meer bij Dave Borstlap Reizen, Zusterstraat 52,4331 KL Middelburg, tel. 0118-616166. (Advertentie) Indiaanse meisj es zoeken sluimerend in hun hangmatten verkoeling bij de rivier, De sensatie van een stortbad bij een van de vele watervallen in het natuurreservaat van Tian Gua. schopte schoenen. Het is onmo gelijk om stil te blijven staan. Ik kan me niet bedwingen en gooi me roekeloos in het strijdge woel. Uur na uur dreunt de mu ziek door me heen en de regen op mijn kop terwijl ik springend en dansend opga in het Braziliaan se feestgedruis. Het wordt alweer bijna licht als we de piratenbar verlaten. Hij gend en stomend lopen we naar de taxistandplaats. De muziek is nog duidelijk hoorbaar en het feest is nog niet voorbijmaar ik ben kapot. Ik stap in de taxi en kijk nog een keer om. Er staat nog steeds een rij voor de deur. Voor deze ene keer moet ik Ursul gelijk geven. 'Het is hier fantaa- aastisch De lange weg naar Jericoacoara voert ons voor de eerste keer over het platteland van Ceara. Na een droogte van bijna zeven jaar valt er dagelijks een flinke portie voedende regen waar door het nu lijkt of alles hier zonder moeite uit de grond schiet. Hoge palmbomen steken eenzaam of in groepjes als para plus naar de hemel tussen bos sen weelderig groen en grillig gevormde meertjes. Kleine lap jes akkerbouwland met maïs. bonen en suikerriet zijn afgezet met stevige rechte dode takken, die stijf tegen elkaar in de grond zijn geplant om een barrière te vormen tegen ongewenste be langstelling van de huisdieren. Na driehonderd kilometer slaan we af naar een hobbelige pad met diepe kuilen. Een uur lang schudt en bokt de auto als een koppig paard voor we onver wacht aankomen in het para dijs. Een kobaltblauwe lagune, ooit gevoed door de zee, maar nu in gesloten door hagelwit zand, scherp afgezet met diepgroene bosjes en hoog opbollende dui nen. De kleuren zijn zo sterk dat het onwerkelijk aandoet. Dob berend in het kalme water naast een rieten hutje liggen twee fleurig getuigde bootjes en een drietal parasollen staat klaar om ons schaduw te bieden. En ze serveren er nog eten bij ook! Slobberend aan een koel kokos drankje met een stevige bite van cachaga, en uitkijkend over een surrealistisch decor, is de grijns niet van ons gezicht te branden. We eten in knoflook gebakken garnalen en gegrilde vis uit de lagune, luieren dromerig voor ons uit en wachten op het trans port naar Jericoacoara; tien jaar geleden een geïsoleerd vissers dorp, nu een buitenpost van hippies en rugzaktoeristen en over tien jaar de prooi van pro jectontwikkelaars en snelle za kenlui. Niet de enige, maar wel de leuk ste manier om naar Jeri te gaan is met een strandbuggyeen een voudig polyester autootje met extreem brede banden en zon der comfort. We laden onze spullen in en crossen bedaard door het stevige zand. Zittend op de achterkant van de buggy, mijn knuisten stevig rond de rollbar, de wind rond mijn kop, ontrolt zich een kilometers- breed duingebied waarvan ik nooit had gedacht dat zoiets zou kunnen bestaan. Hoge en stevi ge zandduinen, 40 meter hoog en honderden meters lang, per fect glooiend en ongelijkmatig verdeeld, liggen beschermend rond valleien van taai groen; pioniersplanten in een nieuw te bouwen wereld. Kleine groepjes ezels, te dwars om de schaduw op te zoeken, staan lui kauwend en vierkant stil. Af en toe krui sen we het pad van een paar paarden of een geschrokken wegflitsende leguaan. De bestuurder van de buggy la veert omzichtig langs de grillige waterpartijen en stopt regelma tig om ons het landschap te la ten bekijken. De dimensies zijn overdonderend. Er is zoveel ruimte dat je het er benauwd van krijgt. Het contrast tussen de milimeterneukerij in Neder land waar wij inmiddels aan ge wend zijn geraakt en de weids heid van dit land is zo groot dat het verdovend werkt. Uur na uur slingert onze weg zich voort. We rijden door man- grovebossen terwijl kleine krabbetjes wegvluchten tussen de modderige wortels en karren in volle vaart over de duintop foto's Dave Borstlap pen en langs het onmetelijke strand. Een enkele rieten hut staat eenzaam ingeklemd tus sen een paar bosjes en we zien een strandbezoeker die als enige aan het zwemmen is op een smetteloos strand van 25 kilo meter lang. De buggy vliegt langs de waterkant en ik vlieg meeMij n geest zweeft weg en i k raak bedwelmd. Ik voel me als een vogel die uit de kooi gelaten wordt en fladder moeiteloos door het luchtruim. Tegen het vallen van de avond, na een rit van vier uur komen we aan in Jericoacoara, vijf zand straten groot. Tientallen win keltjes en kleine guesthouses aan het strand maken gebruik van de toenemende belangstel ling voor het kleine dorp en bie den hun diensten aan. De sfeer past bij het land dat ik tot nu toe heb gezien: Ontspannen. Een plek om bij zinnen te komen of ze juist tijdelijk te verliezen. Brazilië verrast me. Ik weet nu al niet meer precies wat ik ver wachtte, maar het strookt niet met wat ik tot nu toe heb be leefd. Na iedere onnavolgbare dag blijkt er nog een te komen en ik begin te twijfelen aan mijn -over het algemeen - nuchtere gevoel voor realiteit. De tempe ratuur, het ritme, de kleur en de onmetelijke ruimte missen hun uitwerking niet. Ik voel me be voorrecht. Pijnlijk kreunend zwoegt de le gertruck de heuvel op. We zitten in de bak en kijken over de cabi ne naar de zandweg die voor ons ligt. Diepe voren en kuilen door snijden het pad en vertragen ons tempo tot stapvoets. Ultieme duik We zitten bij te komen van een bezoek aan de markt van Tian Gua. Ik ben bezeten van mark ten. Niet alleen omdat je er al lerlei eetwaar aantreft dat je niet kent, maar vooral omdat er geen plaats is waar je zo intens wordt geconfronteerd met de bevolking van een land. Het is de plek waar iedereen samen komt en daardoor is een wande ling over de markt de ultieme duik in een vreemde cultuur. Ik verlies de tijd uit het oog en moet aan mijn oor naar de auto worden gesleurd. We moeten naar de jungle. De twaalf kilometer lange zandweg naar de ingang van het park is een marteling Ik zit op een houten bankje en krijg een vierkante kont van het geschud en gehobbel. We doen er een uur over om boven te komen. Het 140 hectare grote ecologische park van Tian Gua trekt niet veel bezoekers. Ze hebben wa tervallen en jungle, maar daar hebben de Brazilianen weinig belangstelling voor. Het hele land is er mee bezaaid. Toeristen hebben het gebied nog niet ge vonden. De provincie Ceara is

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2001 | | pagina 45