Er zit nog steeds
muziek in Oor
Cuby past nu in het theater
een nieuwe
muziekkrant
luther
allison
PZC kunst cultuur vrijdag 1 november 1996 sbw 20
Pop tijdschrift
volgt trends
JOHN MAYALL
R
O
O
en de
blauwe vlek
Het mooiste verhaal is nog steeds de
ontdekking van Ben Jerome. De beste
rockster aller tijden. In 1976, in Oor
nummer 4, wordt 'het wonder, het
Angelsaksische antwoord op Bruce
Springsteen' voorzichtig gesignaleerd.
Oor 5 maakt gewag van 'een legende', die in
april in de RAI in Amsterdam zou
optreden. Verslaggever Peter van Bruggen
heeft een optreden van deze man bezocht
in Engeland: „Het is onmogelijk ook maar
bij benadering te beschrijven wat ik
gehoord en gezien heb. Ik weet alleen dat
deze belangrijke en ontstellende
popgebeurtenis Ben Jerome heet." Alles
wat in Nederland interesse heeft in pop en
rock, krijgt een verhoogde hartslag van
opwinding bij het lezen van de
concertrecensie. Vertwijfeld vraagt
menigeen zich af waar die plaat blijft. En
de volgende uitgave van Oor, dat vijf jaar
na het eerste nummer toonaangevend
blijkt te zijn.
Nu, deze week, bestaat Oor 25 jaar. Een
jubileum voor eigenlijk het enige
breed gesorteerde muziekblad in Neder
land. Morgen (zaterdag) wordt dat uitge
breid gevierd met een jubileumfeest in de
Melkweg in Amsterdam.
Maar Ben Jerome dan? Hoe kan het toch
dat niemand hem kent? Dat zit zo. Oor 6,
1.976, komt met een enorm lang interview
met een verlegen, kleurloos ogende en wat
contactarme Ben Jerome. Maar: „Hij
maakt muziek waarvan ik zou wensen dat
ik er de woorden voor kon vinden",
schrij ft Van Bruggen en citeert en passant
Amerikaanse collega's over dit fenomeen.
Verderop in het nummer staat een elpee
recensie van Jerome's debuut, A night at
nugget's. Weer van Bruggen: „Mijn idolen
zijn naar de achtergrond verdrongen door
iemand wiens plaat niet van de draaitafel
gaat."
In de concertagenda van Oor staat: 23
april Ben Jerome Congrescentrum RAI
Amsterdam. Het was een magische regel
geworden. Daarachter zie ik in mijn be
waarde exemplaar uit die tijd het tele
foonnummer bijgeschreven van de RAI.
Om een kaartje te bestellen. En ruzie te
krijgen met de dame van het Congrescen
trum, die niet wist waar ik het overhad en
wat vaag geheimzinig deed. Maar ik wist
het zeker: Ben Jerome komt, het staat in
Oor!
Oor 7 toont slechts een foto van het nieu
we wereldwonder. Jerome is uitgeroepen
tot 'aannaaier van het jaar' en krijgt van
Peter van Bruggen De Aardewerken Oor
Verwarring bij de lezer, die nog steeds op
zoek is naar entreekaartjes.
Overdonderend
Oor 8, vlak voor het concert, is een ijskou
de douche. De kop van het artikel luidt:
'Als er geen Ben Jerome's bestonden,
moesten ze worden uitgevonden'. Ben Je
rome blijkt te zijn bedacht.Een verzinsel
van Van Bruggen. Maar het effect was
overdonderend. Want in feite bestond Je
rome wel. Kranten, Vrij Nederland en de
radio hadden hem immers ook al gesigna
leerd, de RAI zou ruim uitverkocht zijn
geraakt als alle telefoontjes met kaarten
waren beloond en platenzaken moesten
ontelbare keren 'nee' verkopen als ie
mand de elpee wilde kopen. Sterker nog:
Met een droge knik geeft hij het toe. Harry
Muskee is de Godfather of blues in
Nederland. „Ik was indertijd de enige in dit
land die die muziek maakte. Cuby the
Blizzards was dé bluesband uit Nederland. En
dat we van het Drentse platteland kwamen, dat
was alleen maar mooi. We waren toch een soort
cultband."
De bezetting van Cuby the Bizzards,
zoals ze in '72 voor het laatst speel
den. is weer bij elkaar. Zanger Harrv (Cu
by) Muskee, drummer Hans Lafaille, bas
sist Herman Deinum, toetsenist Heimig
van de Vegt, John Legrand op mondhar
monica en gitarist Erwin Java. De laatste
neemt de plaats in van Eelco Gelling.
Ze zijn niet van plan op oude successen te
teren. De komende theatertournee moet
het begin van een nieuw bluestijdperk in
luiden. ..We spelen wel oude hits, maar
ook ander werk komt aan bod. Ik heb nog
wel wat nummers op de plank liggen",
vertelt Muskee.
De plannen voor de hereniging zijn in
middels dik anderhalf jaar oud. De oorza
ken zijn divers. De Stichting Cuby the
Blizzards, met Henk Aa (de Raalter direc
teur van diergeneesmiddelenfabriek Bea-
phar) en Johan Derksen (adjunct hoofd
redacteur van Voetbal International) in
het bestuur, vond het tijd voor een hereni
ging. Maar ook Harry Muskee, die begin
dit jaar zijn band Muskee Gang ten onder
zag gaan, wilde zijn oude maten wel weer
om zich heen zien.
Geen reünie
Een vrijblijvende aangelegenheid is deze
wederopstanding niet. „Het is niet een
soort reünie of zo. We hebben de verant
woordelijkheid genomen om de blues
weer op het podium te brengen. Deze mu
zikanten spelen allemaal mee omdat ze
gewoon goed zijn", zegt Muskee.
„We moeten er wel ons brood mee verdie
nen. Dus het gaat er ook om dat je goede
muziek maakt, waar de mensen graag
naar willen luisteren", vult Heimig van de
Vegt aan.
Voor de theatertournee wordt de band
uitgebreid met een drie man sterke bla
zerssectie: Peter van Soest (trompet), Wil
Jasper (trombone) en Arend Huisman
(trombone).
De heersende opvatting onder de bandle
den is dat ze er door de jaren muzikaal op
vooruit zijn gegaan. „Iedereen is altijd
blijven spelen. Ik denk zelfs dat we beter
zijn dan twintig jaar geleden", zegt Hans
Lafaille. „We pakken het heel serieus aan
De theatertournee van dit seizoen moet de
basis leggen voor veel meer. Waarschijn
lijk komt er wel een cd van dit theaterpro
gramma. En na afloop van deze tournee
willen we een studio-cd maken en op
nieuw toeren", aldus zanger Muskee.
„We merken het al tijdens de repetities.
We denken meer als collectief. Vroeger
was het nog wel eens zo dat de bassist
vroeg of de bas wat harder kon, of de toet
senist wilde meer op de voorgrond treden.
Nu wagen we ons af hoe het geheel
klinkt", legt Heimig van de Vegt uit.
Jongeren
De beslissing om het theater in te gaan
heeft ook te maken met het publiek dat in
teresse heeft voor Cuby the Blizzards.
„De mensen die graag naar onze muziek
komen luisteren, komen niet meer in die
tenten in het clubcircuit. Het is eigenlijk
het oude 'nieuwe' publiek", vertelt Mus
kee. „Bovendien raakte ikzelf na tien jaar
ook wel uitgekeken op die donkere zaal
tjes. Daar bestaat de helft van het publiek
uit van die mensen die iedere week even
een bandje gaan bekijken. In de theaters
weet je zeker dat de mensen speciaal voor
jou komen. En tegenwoordig is het niet
meer zo raar om muziek in het theater te
brengen."
„Het dansen gaat daar wel wat lastiger",
zegt Hans Lafaille. „Maar stagediven kan
daar natuurlijk ook", lacht Herman Dein
um. „Het zijn niet alleen de vijftigers die
Cuby the Blizzards kennen", vult Harry
Muskee aan. „We komen jongeren van in
de twintig tegen die alles weten over de
band."
Een theatervoorstelling houdt meer in
dan het podium betreden en een stukkie
spelen. „De manier waarop we de muziek
brengen is wel op het theater gericht",
vertelt Hans Lafaille. „Je moet wat genu
anceerder spelen. Het volume wordt aan
gepast We hebben een 1 ichtplan dat twin
tig bladzijden beslaat. Er komt een
wachtwagen met lichtapparatuur en
eentje met geluidsapparatuur".
Van de Vegt" „Vroeger was de techniek
heel summier. Gelukkig is er nu ook geld
voorgoede apparatuur".
Muskee: „Het publiek is anders dan in een
club. Daar ben je met zes man op het podi
um klaar. In het theater heb je te maken
met een zittend publiek Je moet ze meer
vermaken. Dus zijn er ook decors en is er
een lichtshow. Ik zal wel iets vertellen
over de nummers die we spelen, waar ze
vandaan komen enzo. Alles wordt ge
woon wat leuker verpakt dan in het club
circuit. Daar is alles zo low budget".
Smulpartij
Hij maakt zich nog geen zorgen over de
komende optredens. ..Als alles goed gere
geld is, het licht en de decors enzo. kan er
eigenlijk niets fout gaan. Wij spelen so
wieso wel goed, dus daar zal het niet aan
liggen."
Henk Aa, de hoofdsponsor van de tour
nee, verliest natuurlijk ook de zakelijke
kant van zijn „uit de hand gelopen hobby"
niet uit het oog. „We doen het niet alle
Cuby and the Blizzards: vlnr Hans Lafaille, Heimig van de Vegt, John Legrand, Harry Muskee en Herman Deinum.
maal voor de lol. Je moet er vertrouwen in
hebben dat het wat oplevert. Ik ben ervan
overtuigd dat ze weer helemaal op de rails
komen. De band speelt nu beter dan ooit."
„Nu hebben we ongeveer dertig theaters
geboekt. De première in Assen was al he
lemaal uitverkocht. Als de theaterdirec
teuren merken hoe goed het loopt, zal het
vanzelf gaan groeien", verwacht Aa. Een
beetje verbaasd over alle aandacht zijn de
bluesmuzikanten wel. „We hebben nog
geen persbericht de deur uit gedaan en
van alle kanten komen ze al op ons af. Ze
vroegen ons voor een televisie-optreden
in Koffietijd. Maar het enige wat ze bie
den voor optredens in zulke programma's
is een flesje wijn of een tegemoetkoming
in de reiskosten. Daar kunnen we natuur
lijk niet van leven. Het is onze broodwin
ning. Bovendien hebben we het niet
nodig, we hebben nu al uitverkochte op
tredens", besluit Harry Muskee.
Sandra Veltmaat
85centint rodukt iepri js 50
1 april 1971 Ie jaargang no.l
Het eerste Oor-nummer, 1 april 1971.
mensen hielden bij hoog en bij laag vol de
plaat te hebben gehoord...
Van Bruggen wilde niet alleen een grap
maken ter gelegenheid van het vijfjarige
bestaan van Oor, hij wilde ook aantonen
wat de macht van de media is en dat een
ster alleen maar iemand is die flink in de
belangstelling staat. „Maar is het niet
heerlijk om je een voorstelling te maken
van je ideale muziek?" Als Van Bruggen
één ding duidelijk maakte, was dat vooral
dat Oor invloed had. Grote invloed.
Deze week verschijnt het jubileumnum
mer, 25 jaar nadat student politicologie
Barend Toet Muziekkrant Oor oprichtte.
In die kwart eeuw groeide Oor (later ver
dween de term 'muziekkrant') uit van een
opportunistisch geschreven en gemaakt
blad met nogal persoonlijk getinte, hob-
byistische, spontane verhalen tot wat het
nu is: een professioneel gemaakt, bijna
glossy tijdschrift, dat twee keer per
maand verschijnt en een oplage heeft van
bijna 40.000.
Oor heeft alle trends en stromingen be
handeld èn overleefd. En wat opmerkelij
ker is: kreeg zelden concurrentie van be
tekenis. Alleen het blad Vinyl leek begin
jaren tachtig een serieuze bedreiging te
vormen, maar moest na een paar jaar toch
van het front verdwijnen. Daarmee is Oor
feitelijk al sinds de oprichting alleenheer
ser als het gaat om een blad over pop en
rock in de breedste zin van het woord. De
echte liefhebbers hebben eigenlijk alleen
de Britse en Amerikaanse bladen als an
dere bronnen. Nederland blijkt te klein
voor een equivalent van Oor. Alleen meer
gespecialiseerde bladen kunnen het
hoofd boven water houden.
Oor liet het niet bij het maken van een
blad met interviews, portretten, recen
sies, nieuwtjes en agenda's. In 1977 ver
schijnt Oor's Eerste Popencyclopedie,
waarvan inmiddels de tiende jubileume-
Oor-covers van de afgelopen 25 jaar.
ditie is verschenen. En het blad organi
seert af en toe concerten op verjaardags
feestjes en levert zo nu en dan een cd mee
met het blad. Zoals bij het nieuwe jubile
umnummer, dat deze week is verschenen.
Het thema van blad en cd-rom is 'Over
Stromingen'. Deze speciale editie is ge
heel gewijd aan 'de 25 stromingen in de
popmuziek'.
Toonaangevend
'Toonaangevend tijdschrift', zo afficheert
Oor zichzelf. Is dat zo? Een rondgang
langs een aantal mensen 'uit de business',
de mensen die dagelijk bezig zijn met mu
ziek, al dan niet actief. Wat vinden zij van
Oor?
Paul Evers, sinds 1990 hoofdredacteur
van Oor, heeft gemengde gevoelens als hij
terugkijkt op een kwart eeuw Oor. „Trots
en ook een beetje met hilariteit. Het was
bijvoorbeeld soms nogal amateuristisch
qua uiterlijk. En je zag ook heel erg bevlo
gen stukken, complete belijdenissen
soms. Die bevlogen- en betrokkenheid
zijn gebleven, maar dat wordt nu gecom
bineerd met een journalistieke aanpak.
We proberen voortdurend dingen in hun
context te plaatsen, uit de waan van de
dag te halen. En inderdaad, de opdracht,
de selectie is er niet makkelijker op ge
worden door het enorme aanbod. Het gaat
'er nog steeds om de lezers door de bomen
het bos te laten zien, een soort baken te
zijn. Wat dat betreft denk ik dat Oor toch
wel een spiegel is van 25 jaar popcultuur.
Ja, natuurlijk zijn we een niet te vermij
den factor voor de platenindustrie en
bands. Onze mening is nou eenmaal be
langrijk. Maar we zijn ons extreem be
wust van die verantwoordelijkheid. Het
gebrek aan concuiTentie in Nederland in
de vorm van een muziekblad a la Oor be
treur ik wel. In dit land is kennelijk geen
plaats voor nog een gelijkwaardig blad,
daar is de markt te klein voor en is de pop
cultuur bovendien niet zo diep in de
maatschappij doordrongen als in Enge
land, de bakermat van de popmuziek.
Maar aan de andere kant zijn er zoveel
kranten en tijdschriften die over muziek
schrijven, dat daar een grote prikkeling
van uit gaat. We kunnen het ons niet per
mitteren achtei'over te leunen."
Haagse Barry Hay, zanger van Golden
Earring (een band die langer bestaat dan
Oor), heeft een haat-liefdeverhouding
met het muziekblad. „Het werkt twee
kanten op. Als ik lees dat ze de Jon Spen
cer Blues Explosion hebben ontdekt,
denk ik: haha, die ken ik al jaaaren. Dan
lach ik ze uit. Maar toch. Oor is het meest
vooraanstaande muziekblad van Neder-
land. Toonaangevend als je op de hoogte
wilt blijven. Het voordeel van Oor is ook
dat ze zo'n breed scala van pop en rock be
handelen. Wat de Earring betreft is dat
blad van de ene situatie in de andere be
land. Toen ze begonnen, waren ze fervente
Eairing-haters. Eén van de leukste herin
neringen is dat Felix Meurders indertijd
in zijn single-rubriek 'Radar love' be
sprak. Hij venxietigde de plaat, waar we
onze ziel en zaligheid in hadden gelegd,
zonder argumenten, deed er ontzettend
laatdunkend over. Zo van 'Als de her-en uit
Den Haag dachten hiermee te gaan sco
ren...' Dat is dan even slikken. Ik ben
daai-om ook een tijd lang rancuneus ge
weest tegen Oor en Meurders. Ze namen
ons niet serieus. Maar toen 'Radar love'
ergens in de Amerikaanse Top 10 stond,
heb ik Oor vanuit de VS een kaartje ge
stuurd. Maar niet lang daarna kwam de
omslag bij het blad i n hun houding ten op
zichte van de Earring. Misschien door dat
internationale succes, ik weet het niet.
Hoe dan ook, Oor was voor mij altijd iets
wat je ook koopt als je ze haat."
Reactionairen
Hans Dulfer, saxofonist, bandleider en
ex-Oor-columnist uit Grootschermer, ziet
de ontwikkelingen bij Oor als een maat
schappelijk verschijnsel. „Toen het blad
begon, werkten er jonge enthousiaste
mensen die zich tegen de gevestigde orde
afzetten. Dat is goed. Maar de revolutio
nairen van het eerste uur zijn de reactio
nairen van later, In de muziek, en ook in de
politiek, gebeurt te weinig. Zelfs op jazz-
gebied maken de mensen uit de jai'en zes
tig nog steeds de dienst uit. Maar het is
ook moeilijk, want hoe gestructureerder
de maatschapjDij wordt, hoe moeilijker
het is om vanuit de underground bezig te
zijn. Het brede aanbod van Oör lijkt mis
schien een voordeel, maar het houdt ook
in dat de lezer veel niet interessant vindt.
De avantgarde, wat Oor ooit was, wordt
vrijwel altijd ingehaald. Oor is ingehaald.
En er is toch ook wel een soort rare bin
ding ontstaan tussen Oor, de platenmaat
schappijen en concertorganisator Mojo.
Die drie maken de boel. Let maar 's op. Als
een platenmaatschappij iets nieuws
heeft, laat Mojo automatisch de band
naar Nederland komen en staat er vervol
gens een stuk in Oor. Allemaal be
kokstoofd. Vroeger kon het nog gebeuren
dat iemand bij Oor een idee had, over een
band ofzo, en dat die daarmee iets pro
beerde te bewerkstelligen. Als het vanuit
het blad gebeurt, door iemand die stom
weg iets leuk vindt, dan is dat wel goed.
Anders niet."
Fred Hoogendoorn
Oor viert het 25-jarig jubileum morgen (zater
dag) in de Melkweg aan de Lijnbaansgracht in
Amsterdam.
