Je moet uitgaan van de grond Iedereen mag een beetje artiest zijn PZC zeeland 7 week 27 De leerkracht heeft nog geen vakantie straatnaam kunst Een onbekende straat voor een vergeten man mwstvs MAANDAG 1 JULI 1996 van onze verslaggeefster Styn Haanstra In Zeeland kunnen vanaf vrijdag de mensen die een 'luizenbaantje-bij-uitstek' hebben, echt achterover leunen. De zomervakantie van de basisschool begint, de leerkrachten zijn zes lan ge weken vrij van het lesge ven. Schooldagen van half negen tot half vier, een vrije woensdagmiddag, vaak vakantie en als klapper een zomervakantie van zes we ken: wie wil er niet zo'n rooster. Cora Minnaard werkt op de Prinses Irene-school in Goes. Ze staat al vijf jaar voor de klas en kent de voor oordelen. „Die komen van mensen die er geen kijk op hebben. Ze zien alleen de vakanties, en niet de overu ren die we maken Ze heeft niet zoveel vrije tijd als bui tenstaanders wel denken 's Ochtends is ze al voor ach ten op school. Na schooltijd en in de avonduren gaat het werk gewoon door „Zo is er iedere week minstens één vergadering. Dan zijn er nog de cursussen om bij te blij ven in het onderwijs. Soms voor het hele team, maar meestal worden de cursus sen verdeeld." Verder naar de woensdag middag. De kinderen zijn vrij; algemeen wordt aange nomen dat de meesters en juffen eveneens op hun lauweren rusten. Cora „Dat beeld klopt ook niet. Die middag gebruik ik voor ou- derbezoeken. Het is een ide aal moment voor besprekin gen met collega's en natuur lijk zijn er juist op die mid dag ook vaak cursussen ge pland." Afronden De goede verstaander heeft nu wel door dat die zes we ken zomervakantie voor de leerkrachten geen zes weken vrij betekenen. In de eerste en de laatste week zijn ze nog Cora Minnaard. op school te vinden. Cora: „De eerste week ben ik bezig met het afronden van het af gelopen schooljaar Ik maak de kasten in mijn lokaal leeg. Nieuwe materialen worden ingeruimd. De leerkrachten bespreken 'hun' kinderen met degene die ze het nieuwe schooljaar in de klas krijgt." In de laatste week worden voorbereidingen getroffen voor de nieuwe groep. „Ik richt de klas in. zet tafels en stoelen op hun plek en maak het lokaal gezellig." De goede verstaander die nog bij de les is, zal zich af vragen waarom deze zaken niet vóór de vakantie gere geld zijn. „De laatste weken zijn erg druk. Veel dingen worden dan georganiseerd", aldus Cora. „De kinderen zijn heel erg druk, moe en aan vakantie toe Ze struike len al over een zandkorrel." Voor Cora dit jaar geen ac tieve vakantie zoals anders. Ze moet voor een knie-ope ratie onder het mes en na de operatie zit ze vier weken in het gips. „Daarna nog reva lideren. Ik hoop over zes we ken weer klaar te zijn voor het nieuwe schooljaar. Ik zal dan in ieder geval uitgerust zijn." van onze verslaggever Wout Bareman Mensen die haar laatst op televisie zagen - in het programma Passie voor Tui nen - vonden dat ze nogal met schelle stem sprak. En ook een beetje bekakt. Zoiets van die hockeyhuppels en golfteuten. Maar in levenden lijve ligt het toch allemaal een tikje anders. Sarina Meijer-De Feijter heeft niks bekakts, is gewoon een liefhebber, die haar tuin twee maanden per jaar toont aan bezoekers, die cursussen geeft - zelfs aan mensen die niet meer dan een balkonnetje ter beschikking hebben - en ver der van februari tot november in haar tuin scharrelt. Die tuin? In de huidige staat pak weg een jaar of tien oud. Maar ze begon er al eerder mee. En toen de oude treurwilg om waaide, werd alles anders. In '89 voltrok zich dat rampje... Het was in 1980. Toen kreeg ze de geest. De tuin achter de boe renwoning van haar ouders (uit de boeken blijkt dat de boerde rij en alles daar omheen toch minstens sinds 1860 familiebe zit is) was leuk, maar gewoon tjes. Logisch, want van 'tuinhy- pes' en andere gektes had toen niemand nog gehoord. Je had een moestuin voor je verse kropje sla, voor de lol stonden er ook wat rozen en was je in ventief, dan beschikte je ook over een kruidentuintje. Sa rina Meijer heeft de moestuin afgedankt, maar de kruiden heeft ze nog. Ze zijn - na enig speuren - terug te vinden tus sen die leuke kleine hegjes, net achter het huis, het hoekje om. Sarina heeft trouwens iets met hagen en heggen. Het heeft - vermoedt de huiskamerpsy choloog in ons - iets te maken met haar achtergrond: actief geweest in het onderwijs, on derricht in de naaldvakken. Voor 'orde en netheid' een tien dus. „Ik hou wel van strakke lij nen ja. M'n vijvers bijvoorbeeld zijn strak. Die heggen geven óók duidelijk lijnen aan. Maar daarnaast probeer ik er toch ook iets weelderigs in aan te brengen met m'n borders." Ze zijn, weelderig of niet, toch ook weer keurig ingedeeld; op kleur. Verkocht „Een vriendin maakte me in 1980 opmerkzaam op Mien Ruys, met haar modeltuinen in morgens sta je op met al die vo gels. De bonte specht, ijsvo gels, die kleine visjes uit de vij ver eten... Overal broedende vogels. Hazen en fazanten. Bij de vijvers heb ik bepaalde bladcombinaties gekozen. Rustgevend." Gekte? Toen de bouwvakkers iets ver derop hun Persil-radiootje een tikkeltje te hard lieten schal len, heeft ze er - heel vriende lijk - iets van gezegd. Ze wil ge nieten van de tonen van haar tuin. „Op die open tuindagen liggen kinderen in verrukking te kijken naar parende kikkers Dan zie je mensen uit de Rand stad met open mond over de omheining naar de koeien kij ken. Wil je wel geloven dat ik 's avonds als een blok in slaap val? 's Avonds doe ik nog een rondje door de tuin. En 's mor gens - net uit bed - loop ik er met m'n kopje thee weer door heen. Gekte? Ach noem het zo. Maar het komt bij mij wel van binnenuit, 't Is niet om mee te doen met die hele tuin trend, die nu heerst. Ik snap die trend overigens wel. Mensen krijgen meer vrije tijd, hebben ook meer geld misschien. Daar moet je wat mee. Maar ze ma ken zóveel fouten. Let wel. ik verwijt het ze niet hoor. Maar ik hoor zo vaak mensen zeggen dat ze dit en dat plantje ook nog willen... Alsof je sigaren bandjes verzamelt. Zo is het dus niet! Je moet bij het inrich ten van je tuin uitgaan van de grond. Ik moet hier in Axel geen heidetuin inrichten. Ro dodendrons? Tuurlijk niet, Na- tüürlijk maak je fouten. Nou... dan verhuis je je planten weer. Die borders., die verander ik ook ieder jaar. Want ik heb het gevoel dat. als ik dat niet doe, ik oud begin te worden. Ik ben nog altijd op zoek. Op zoek naar betere planten, naar mooiere combinaties. En - lees m'n gastenboekjes er maar op na - de mensen vinden het leuk. Ze komen zelfs met hele bussen. Dan denk ik: Goh, dat jullie met z'n allen naar mijn tuin komen kijken... Ik krijg ook veel tuinfotografen over de vloer. Vorige week nog een Duitser. Die brak op heel on duidelijke wijze een teen. Hoe kun je nu in mijn tuin een teen breken, dacht ik nog. Ach... 't was een onsympathiek fi guur..." Sarina Meijer-De Feijter houdt van strakke lijnen in haar tuin in Axel. De weelderige borders zijn keurig ingedeeld op kleur. fotografie Ruben Oreel Dedemsvaart. Ik ben daar met m'n man een keer heengereden en vanaf dat moment was ik verkocht. De aanleg had ik toch al. Wat wil je; op een boer derij geboren, dus toch met ex tra gevoel voor de natuur. Die grond lag er, dus dat was geen probleem. Maar als je me eer lijk vraagt of het niet een beetje uit de hand is gelopen, kan ik dat alleen maar bevestigen. Want ik heb nu wel 7500 vier kante meter tuin te onderhou den. En hoe loopt dat af? Wat komt er van terecht als ik ooit nog eens oud en behoeftig ben en niet dagelijks meer al die uren in die tuin bezig kan zijn? In het begin zeiden m'n man en ik tegen elkaar dat we een tuin wilden zonder al teveel gras... Vergeet het! Hij is nu - als-ie wil overigens; anders doe ik het zelf - vier uur bezig het gras te maaien." Bij de zeventig jaar oude treur wilg (door vader geplant) hoor den ruime vijvers. Maar toen die werd geveld, gaapte er een leegte. Een geraadpleegde ken ner beval drie rode kastanjes aan. Die zorgen nu voor het evenwicht; alles weer in pro porties. „Die vijvers... Lig ik 's avonds op m'n bed, dan kwa ken de groene kikkers. Dat is echt terug naar je jeugd. En 's Internationale Straattheaterdag in Vlissingen (/an onze verslaggever Ab van der Sluis Wat bezielt toch die mannen en vrouwen, die zich ongegeneerd in hun kont laten knijpen, vol op de mond laten zoenen, in de stromende regen op de besmeurde keien gaan liggen, een mal hoedje opzetten om daarna voor een breed publiek dankbaar applaus in antvangst te nemen. Tijdens de jaar lijkse Internationale Straattheater dag, zaterdag in de Vlissingse binnen stad, is ook de gewone sterveling op eens een beetje artiest. En mag hij mee profiteren in het kielzog van de dames en heren voor wie het geklap en de waardering eigenlijk zijn bedoeld. De Straattheaterdag begon en eindigde letterlijk en figuurlijk met vuurwerk van de Colombiaanse straattheater groep Palo Q Sea. Kleine, rode duivel tjes die nietsontziend vrouwen bij de billen grijpen. In het normale leven le vert dat een half-ontklede man onge twijfeld een klap in het gezicht op en een aanklacht wegens sexuele intimi datie. In het theater is (bijna) alles geoorloofd. De duiveltjes zijn overal. In de snackbar waar paps friet koopt, in de hakkenbar waar moeders een nieuwe hak onder haar schoen laat zetten én achter de rug van het publiek. Om van oor tot oor te grijnzen als het weer eens is gelukt een omstander de stuipen op het lijf te jagen. Straattheater heeft iets paradoxaals in zich. We willen alles zien, maar als we worden uitgenodigd deel te nemen aan de act deinzen we (bijna) allemaal te rug. Zo niet die man die bij Leapin Louie op ooghoogte een klein stukje wc- papier een armlengte voor zich uit houdt. De Amerikaanse cowboy knalt vervaarlijk met zijn zweep. I've never done this before, you know' Dat deert de man - mal hoedje op zijn hoofd, zweetdruppels op zijn voorhoofd - niet. Overmoedig, zijn lot geheel in de han den van Leapm Louie gelegd, scheurt hij een velletje wc-papier af. Louie ('you may blink your eyes') knalt probleem loos het velletje wc-papier in tweeen. Eventjes ster Ongewild wordt het publiek soms be langrijker dan de theaterartiest. Dat overkomt David Cassell. Na enkele ver bazingwekkende staaltjes van even wichtskunst - hij balanceert net zo makkelijk een mountainbike als een re clamebord op zijn kin - nodigt hij 'een kleine vrijwilliger' uit om voor eventjes ster te zijn. Met mime gebaart hij het jochie rondjes te lopen, stram in de hou ding te staan, zijn armen derwaarts te richten of als een stier de arena te be dwingen. Als Cassell zijn vrijwilliger dankt en hem gebaart naar zijn plek te rug te gaan, gaat het knaapje zo in zijn rol op dat hij nog minutenlang Cassell imiteert. Het gebulder, het overweldi gende applaus is deze keer voor het jon getje dat eventjes ster mocht zijn. Het is haasten om maar niets te hoeven missen van al dat moois. Op de Oude Chantier Mobil vermaakt op geheel eigen wijze het publiek met allerlei alledaagse attributen. Leapin Louie laat zijn zweep hoog boven het publiek knallen. fotografie Lex de Meester Markt beginnen Les Piétons uit Frank rijk uit te pakken. Hun hele hebben en houden nemen ze mee op hun rug. Alsof ze vanuit hun woonplaats lopend naar Vlissingen zijn gekomen Als vanzelf maakt het publiek een cirkel, de piste waarin Les Piétons hun kunsten mogen vertonen. Met kartonnen dozen, houten stokken, een accordeon, wat bloemen en veel vlaggetjes brengen ze een adem benemende voorstelling. Veel simpeler kan het ook, bewijst Ro nald van Rillaer. Pa en zoon - de Belgi sche tongval is overduidelijk - probe ren in de Jacobspassage allerhande pluche beesten aan de man te brengen. Het varken ('Babe', naar de gelijkna mige film) is populair. Hij heeft zelfs een persoonlijk sponsor: Knorr! Alles is te koop. 'Mijne zeun' hoeft slechts zeshon derd gulden te kosten. Het publiek trapt er niet in. De koopman is niette min tevreden: 'Bij levende waar moet ge goed nadenken als ge wat koopt. Maar mijne zeun. die moogt ge zo mee nemen'. De zeun - hij lijkt te zijn wegge lopen uit de tv-serie Bartje - blinkt nog maar eens goedmoedig vanonder zijn bril met hoornen montuur. 's Avonds eindigt de eerste dag van het festival met een daverend optreden van Les Tambours de Brazza, die ondanks de snijdende wind ervoor zorgen dat het andermaal massaal gekomen publiek, zoals dat heet. uit zijn dak gaat. Palo Q Sea met monsterlijke creaturen op stel ten mag de apotheose verzorgen. Vuur werk, vuur en een opzwepend ritme zor gen voor een surrealistische show. die pas ophoudt te bestaan als de laatste klanken wegsterven en het doek valt voor de Internationale Straattheater dag. Programma Straatfestval maandag 1 juli: Arsenaalplein. 20.00 uur Aquadrant, Bella- mypark. 20 00 uur Habib Koite Bamada Arsenaaltheater. 20.30 uur: Circus Madona Bouglione; Bellamypark, 2200 uur: Papa Wemba Molokai van onze verslaggever Hans Heijt Inwoners van de Churchill- laan, het Banckertplein of de Kennedylaan hoeven nooit uit te leggen naar welke beroemd heid de straat waarin ze wonen is vernoemd. Bewoners van de Jan van Rompustraat in Ter- neuzen kennen die luxe niet. De naam van de oud-gedeputeerde doet slechts bij de wat oudere Terneuzenaren een belletje rin kelen. De jongste generatie Zeeuwen kan moeilijk verweten worden dat ze de schouders moeten op halen wanneer de naam Jan van Rompu ter sprake komt. Zelfs in de Encyclopedie van Zeeland is verzuimd enkele regels aan de oud-gedeputeerde te wijden. De provinciale almanak brengt ech ter uitkomst en leert dat Johan nes Adrianus van Rompu van 1895 tot 1939 deel uitmaakte van het college van Gedeputeerde Staten. Toch waren zijn verdiensten als gedeputeerde niet de belangrijk ste aanleiding voor het college van B en W van Terneuzen om in 1958 een straat naar Van Rompu te noemen Van Rompu was ex pediteur in Terneuzen en vol gens het dagelijks gemeentebe stuur heeft hij in die hoedanig heid bijgedragen aan de ontwik keling van de gemeente Terneu zen. Het expeditiebedrijf was in 1877 door de oud-gedeputeerde opgericht en werd in 1931 door zijn zoon. Johannes Adrianus Cornelis Van Rompu, overgeno men. Na het overlijden van ju nior hield het expeditiebedrijf Van Rompu op te staan. Zondagmorgen De straat die naar de oud-gede puteerde is vernoemd, is bij veel Terneuzenaren net zo onbekend als Van Rompu zelf. Het straatje ligt tussen de Axelsestraat en de Mr Haarmanweg. maar toch wordt het nauwelijks gebruikt als verbindingsroute tussen die relatief drukke wegen. Het meeste verkeer neemt daarvoor de Kerkhoflaan. Van enige druk te is alleen sprake op zondag morgen. wanneer kerkgangers het gebouw van de Evangelische Gemeente bezoeken. Maar saai en uitgestorven is de Jan van Rompustraat zeker niet. Hondenbezitters ontmoe ten elkaar meerdere malen per dag op hun wandeling naar het uitlaatterreintje aan de Baan- dijk. En de verschillende duiven melkers in de straat wisselen na elke wedstrijd hun ervaringen uit Wanneer de straatlantaarns worden ontstoken, is dat het sein voor de bewoners de rollui ken voor de ramen omlaag te ha len en zich terug te trekken in huiselijke kring Een onbekend straatje in Terneuzen, dat een eigen ritme kent en alles behalve saai en uitgestorven is. foto Charles Strijd Palo Q Sea uit Colombia zorgt voor een daverende opening van het festival.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1996 | | pagina 25