Verkiezingen van de wanhoop
PZC
Beelden in Overloon symbool
voor oorlogsdwangarbeiders
Te duur
Proefonderzoek
kleine fouten in
ziekenhuizen
Inleveren wapens blijft heikel punt in Noord-Iers vredesproces
Bondsbons boos over
hypocriete Timmer
en eenzijdige Wijers
van onze correspondent
in Londen
Hans Geleijnse
Over een gebrek aan keuze
kunnen de Noord-Ieren
moeilijk klagen als ze vandaag
naar de stembus gaan. Vieren
twintig politieke partijen met
890 kandidaten strijden om de
gunst van de kiezer. Stuk-voor-
stuk doen ze moeite de kiezer
duidelijk te maken dat de gang
naar het stemlokaal ook een
stap is op weg naar definitieve
vrede in Noord-Ierland.
Dat is een ondankbare taak. De
overgrote meerderheid van de
1,6 miljoen Noord-Ieren is het ge
weld spuugzat, maar heeft wei
nig reden te hopen dat de demo
cratische exercitie van vandaag
de wapens voorgoed het zwijgen
kan opleggen. De verkiezingen
moeten een Forum voor Noord-
Ierland opleveren. Deze praat
groep van 110 afgevaardigden is
alleen van belang omdat de
daarin vertegenwoordigde par
tijen het recht krijgen mee te
doen aan onderhandelingen
over de toekomst van Noord-Ier
land die op 10 juni moeten begin
nen.
Om die onderhandelingen gaat
het. Na meer dan een kwart
eeuw sectarisch geweld, resulte
rend in ruim drieduizend doden
en tienduizenden gewonden, is
bijna de formule gevonden om
alle partijen in het conflict aan
de onderhandelingstafel te krij
gen.
De verkiezingen, en dat maakt
de Noord-Ieren pessimistisch,
zijn echter weinig meer dan een
sluipgang langs het voornaam
ste obstakel voor onderhande
lingen: inlevering van wapens
door het terroristische Ierse Re
publikeinse Leger (IRA) en pro
testantse terreurgroepen als de
Ulster Vrijwilligers Macht en de
Ulster Verdedigings Associatie.
Ergernis
Een stukje voorgeschiedenis
verduidelijkt dit. De IRA kon
digde in september 1994 een be
stand af, waarbij de protestant
se extremisten zich een maand
later aansloten. In ruil voor dat
bestand hadden onderhandelin
gen moeten beginnen over de
status van Noord-Ierland: zelf
standig, bij Engeland of samen
voeging met Ierland.
De Engelse regering, onder druk
van de Unionistische partijen
de Noord-Ierse protestanten die
Noord-Ierland Engels willen
houden wilde echter alleen
maar praten als de IRA de wa
pens zou inleveren. Gevolg was
dat er niets gebeurde, tot erger
nis van de Amerikanen die En
geland een halsstarrige houding
verweten.
President Clintons Ierland-advi-
seur senator George Mitchell
kwam in januari met een for
mule die wapeninlevering regel
de nadat onderhandelingen wa
ren opgestart. De Unionisten
bleven dwars liggen en eisten
eerst verkiezingen, zodat de on
derhandelaars een duidelijk de
mocratisch mandaat zouden
hebben.
Premier Major onderschreef de
Mitchell-adviezen, maar stelde
zich ook achter de Unionistische
eis om eerst verkiezingen in
Noord-Ierland te houden. Ma
jors regering is in het Engelse
parlement afhankelijk van de
stemmen van de Unionistische
afgevaardigden.
Er gebeurde niets, tot begin fe
bruari de IRA het bestand ver
brak met een aantal bomaansla
gen in Londen. In spoedoverleg
met de Ierse regering werd ver
volgens een datum voor onder
handelingen geprikt 10 juni
waaraan Sinn Fein slechts kon
deelnemen als de IRA een nieuw
bestand zou afkondigen.
Voor Unionistische fanatici als
dominee Paisley bevestigt deze
gang van zaken een trend die al
in 1985 is ingezet. Premier Mar
garet Thatcher tekende toen een
overeenkomst met Ierland, die
Dublin voor het eerst sinds de op
Engeland bevochten onafhan
kelijkheid mee liet praten over
de gewenste vorm van bestuur
over Noord-Ierland.
De Unionisten zien dat als een
sluipende eenwording met Ier
land en Engelse bereidheid om
als puntje bij paaltje komt toe te
geven aan IRA-terreur. De ver
kiezingen moeten die trend ke
ren, opnieuw moet worden vast
gelegd dat een meerderheid van
de Noord-Ierse bevolking tegen
aansluiting bij Ierland is.
Tragiek
De tragiek van Noord-Ierland is
echter dat verkiezingen vooral
de verdeeldheid onder de bevol
king demonstreren en daarmee
niet democratische gezindheid
maar wanhoop uitdrukken. Met
57 procent protestanten en 43
procent katholieken ligt dat ook
voor de hand. „Het voorspelbare
resultaat van verkiezingen is
door Ronald Frisart
Henk Krul is boos. Boos
op de kortzichtigen on
der de ondernemers, Jan
Timmer van Philips voorop.
Sinds vakbondsman Krul
onlangs Indonesië bezocht,
weet hij het heel zeker: Tim
mer is hypocriet. En minis
ter Wijers veel te eenzijdig.
Krul, CAO-coördinator bij
de Industriebond FNV: „We
moeten toch ook iets doen
aan de verheffing van de
mensheid."
In een land als Indonesië is
dat hard nodig, concludeert
hij, nadat hij daar onlangs
op bezoek was met een dele
gatie van de Internationale
Metaalbewerkersbond. „Mi
nister Wijers zou dat toch
ook moeten inzien."
Maar de minister van Econo
mische Zaken tapte deze
maand uit een ander vaatje.
In Jakarta had hij de mond
vol over infrastructuur, dere
gulering en investeringen.
Voluit stak hij de loftrompet
over Indonesiës economi
sche prestaties. Dat het in
het eilandenrijk slecht is ge
steld met vakbondsrechten,
daarover zweeg de bewinds
man.
Wijers en de bedrijven waar
voor hij in Indonesië de weg
helpt banen, zouden 'ook
eens de aandacht kunnen
vestigen op de conventies
van de Internationale Ar
beidsorganisatie', vindt
Krul. En dan vooral op de
ILO-conventies die gaan
over het recht op vrije vakor
ganisatie en collectief onder
handelen.
Spanningen
„Voor de lange termijn is het
wijs als investeerders niet al
leen naar de industriële pro
ductie kijken, maar ook de
sociale ontwikkeling meene
men. Doe je dat niet, dan
kunnen de spanningen zo
hoog oplopen dat het een
keer klapt." Dat de Indone
sische economie, en dus ook
de Nederlandse investerin
gen, bij grootschalige sociale
onrust rake-klappen krijgen
'zou Wijers toch ook moeten
begrijpen', meent Krul.
„Waar ik problemen mee
heb, is Wijers' eenzijdig
heid."
Nog veel erger vindt hij 'de
doorgeschoten marktfetis-
jisten. tegen wie we ons ook
in Nederland na ruim een
eeuw vakbondswerk nog
moeten verdedigen'. Types
als Philips-topman Timmer.
Krul bezocht de Philips-fa-
briek in Surabaya en zag dat
de werknemers er niet slecht
af zijn voor Indonesische be
grippen. „Maar er functio
neert een uiterst serviele,
slaafse vakbond."
In Jakarta noteerde Krul in
een dagboekje dat het ka
derblad van zijn bond af
drukte: „Prachtige kantoor
gebouwen in aanbouw door
blootsvoetse bouwvakkers
tegen een minimumloon
(vier gulden per dag), waar
van het voedsel in de aanpa
lende eettentjes nauwelijks
kan worden betaald. Het
Mekka van Jan Timmer?"
Verheerlijking
Op het bondskantoor in Am
sterdam beticht hij de hoog
ste Philips-baas van een 'on
gehoorde verheerlijking' van
de lage loonkosten en de lan
ge werkweken in Zuidoost-
Azie. Dat Timmer boven
dien probeert Nederlandse
tegen Indonesische werkne
mers uit te spelen, vindt
Krul 'uiterst hypocriet'.
Hij verwijst naar de botsing
over de 36-urige werkweek
tussen zijn bond en Philips.
De concernleiding brak het
vakbondsfront door een
CAO-akkoord te sluiten met
alleen de Vereniging van Ho
ger Philips-Personeel en de
Unie. „In Nederland mis
bruikt Philips die heren-
bondjes voor haar eigen doe
len", gromt Krul. „Maar in
Indonesië conformeren ze
zich aan de oekaze van het
regime dat er bij Philips in
Surabaya maar één vak
bond is. Wat vindt Philips er
eigenlijk van dat er daar
geen vrijheid van organisa
tie is?"
36 uur
Al even hypocriet vindt Krul
het dat Philips zegt dat een
36-urige werkweek in Neder
land niet mogelijk is, waarbij
topman Timmer graag ver
wijst naar de arbeidstijden
in landen als Maleisië en In
donesië. „Maar du moment
dat we in Indonesië aanklop
pen over de arbeidsvoor
waarden zeggen ze: wij doen
het hier volgens de Indonesi
sche normen."
een sectarisch koppen tellen",
schreef Kevin Toolis, auteur van
Rebel Hearts, een boeiend boek
over het denken binnen de IRA.
De lijst van deelnemende partij
en ondersteunt die stelling. Er
zijn er slechts enkele die de ka
tholiek-protestantse vooroorde
len willen doorbreken. Eén er
van is de 'Vrouwencoalitie', een
nieuwe partij van katholieke en
protestantse vrouwen, die geen
duidelijke standpunten heeft
over Noord-Ierlands toekomst,
maar probeert de verschillen
tussen beide bevolkingsgroepen
te overbruggen.
Tot nog toe hebben zulke initia
tieven slechts marginale resul
taten opgeleverd. Het beeld bij
drie verkiezingen in de afgelo
pen vier jaar was steeds hetzelf
de: de Unionistiche partijen
waarvan de UUP van David
Trimble de grootste is halen
zo'n vijftig procent van de stem
men, Sinn Fein rond de tien en
de gematigde sociaal-democra
tische SDLP van John Hume
komt op ongeveer 23 uit.
Het verschil nu is, dat de Unio
nisten verdeelder zijn dan ooit
tevoren en liefst elf partijen in
het veld brengen. De onverzoen
lijke Paisley, die elke vorm van
onderhandelingen met Ierland
afwijst, kreeg gedaan dat zijn
naam op de stembiljetten prijkt,
zodat de kiezer zijn Democrati
sche Unionistische Partij niet
kan verwarren met andere Unio
nistische groeperingen.
Het nachtmerrie-scenario voor
Londen is dat Paisley en Hume's
SDLP als grote overwinnaars uit
de strijd komen. Paisley wil Sinn
Fein elk recht tot deelneming
aan onderhandelingen ontzeg
gen, de SDLP vindt dat zonder
Sinn Fein net zo goed niet aan
onderhandelingen kan worden
begonnen.
Enorm probleem
Nu al kan worden voorspeld dat
Londen na vandaag voor een
enorm probleem staat. Sinn
Feinleider Gerry Adams maakt
er geen geheim van dat deze ver
kiezingen duidelijk zullen ma
ken dat Sinn Fein niet hetzelfde
is als de IRA. Hij heeft de demo
cratische en geweldloze princi
pes uit het Mitchell-rapport on
derschreven en zal straks eisen
dat zijn partij wordt toegelaten
tot de onderhandelingen, ook al
is er nog geen sprake van een
nieuw IRA-bestand of toezeg
gingen tot wapeninlevering.
Die eis zal des te krachtiger klin
ken als zijn campagne om zoveel
mogelijk Ierse republikeinen
naar de stembus te krijgen van
daag vruchten afwerpt. De veel
geplaagde Major zal dan worden
herinnerd aan zijn recente belof
te dat wapeninlevering geen ob
stakel mag zijn bij de onderhan
delingen.
Londen en Dublin waren er be
gin deze week nog steeds niet in
geslaagd om dit heikele punt uit
de weg te ruimen. De straf op fa
len is het opnieuw oplaaien van
het geweld.
Verkiezingsposters in het protestantse gebied Sandy Row in Belfast.
foto Alan Lewis/EPA
door Louis Burgers
Vijf mensenbeelden staren
de bezoekers van het ver
zetsmuseum Overloon na. De fi
guren staan daar zonder armen,
met gepijnigde gelaatsuitdruk
kingen van machteloze woede
en schaamte. Een van de vijl
draagt een touw om zijn lijf. Het
snoert zijn weerbarstig boven
lichaam stevig vast.
Dat ziet de Dordtse kunstenaar
John Brandon als hij denkt aan
het lot van de ruim 500.000 Ne
derlandse dwangarbeiders die in
Duitsland als moderne slaven te
werk werden gesteld. Ze werden
gedwongen te gaan, als slachtof
fers van de nazi-terreur. Ruim
30.000 van hen overleefden de
tocht naar het Oosten niet.
Maar na de terugkeer volgde
geen erkenning als oorlogs
slachtoffer. Hoon werd hun deel,
en afkeer. Zij hadden immers de
Duitse oorlogsmachine gehol
pen. Het waren 'dus' collabora
teurs.
In de schaduw van de bomen
van het museum in Overloon ge
tuigen vanaf vandaag vijf beel
den van het lijden van een half
miljoen Nederlanders. Ze wer
den opgepakt bij razzia's, of door
de arbeidsbureaus naar Duits
land gestuurd. Ze vertrokken
omdat anders hun vader werd
opgepakt of omdat gevangenis
dreigde.
De mannen (veelal tussen 18 en
47 jaar) waren geen verzetshel
den, een enkeling leek zelfs vrij
willig te kiezen voor uitzending
naar Duitsland. Voor hem lokte
het avontuur.
Kleine groep
„Maar dat was maar een hele
kleine groep. En de meesten van
hen kwamen al vrij snel terug.
Zij vluchtten voor de omstan
digheden in de kampen. Zij za
gen dat het lang zo mooi niet was
als ze was voorgespiegeld", zegt
Aart Pontier, voorzitter van de
Vereniging ex-Dwangarbeiders
Nederland Tweede Wereldoor
log.
De grote meerderheid kreeg een
marsbevel. Berucht zijn de raz
zia's in Rotterdam en het Lim
burgse, maar ook elders pakten
de Duitsers van tijd tot tijd hon
derden mannen van 18 tot 60
jaar op en brachten ze naar de
Duitse oorlogsfabrieken. Met
miljoenen andere Europeanen
kregen ze daar de smerigste en
gevaarlijkste karweitjes.
Honderdduizenden waren al af
gevoerd voordat het verzet te
gen tewerkstelling in de loop
van 1943 echt op gang kwam.
Maar ook daarna werden door
Stef Temming, directeur van het museum in Overloon, bij de beelden van John Brandon.
foto Marjon de Melker/GPD
de bezetter hele geboortejaren
aangewezen voor Duitsland.
Bij Pontier, uit 1924, viel de op
roep in mei 1943 in de brieven
bus. „Van onderduiken had ik
nog nooit gehoord. In Vlaardin-
gen stond de bevolking enorm
onder druk. De eerste verzets
groep, de Geuzen, was net opge
pakt, en overal waren militairen.
In die bedreigende sfeer kreeg ik
de oproep. Ik moest gaan, of het
was de gevangenis."
Hij schat dat van de half miljoen
dwangarbeiders nog rond
200.000 mannen in leven zijn. Zij
kregen nooit de erkenning die zij
verdienden. „In 1945 was ieder
een in Nederland in het verzet
geweest en anderen keerden uit
de concentratiekampen terug.
De tewerk gestelden moesten
hun mond houden. Er was zelfs
nog een voorstel om ongehuwde
dwangarbeiders in werkkampen
op te vangen. Zij waren toch im
mers het werken verleerd."
Legitiem
Tewerkstelling in Duitsland was
voor de legitieme regering-Co-
lijn al voor de oorlog een be
proefd middel de werkloosheid
in Nederland te bestrijden. Bij
weigering naar de oosterburen
te gaan, verviel de uitkering. Dit
beleid zette de bezetter, daarbij
gesteund door de Nederlandse
arbeidsbureaus, na mei 1940
voort.
Oproepen vanuit Londen niet
naar Duitsland te gaan klonken
mooi, maar sloegen nergens op.
Wie kon immers onderduiken in
een periode dat van georgani
seerd onderduiken nog geen
sprake was? Toch wist rond een
kwart van hen op eigen houtje
uit Duitsland te ontsnappen of
keerde niet terug van verlof. Zij
zochten veelal in de Noord
oostpolder of elders op het plat
teland een veilig heenkomen.
'Overloon'-directeur Stef Tem
ming vindt het niet opmerkelijk
dat over de dwangarbeid na de
oorlog verschillend werd ge
dacht. Ook hij stelt vast dat tal
loze mannen vrijwillig gingen,
om het avontuur of omdat ze ge
woon van huis weg wilden.
Maar: „De meesten werden ge
dwongen. Van de groep die ging,
kwamen ongeveer 30.000 man
nen niet terug. Zij overleefden de
kampen en het werk niet. Als je
dat afzet tegen alle civiele
slachtoffers is dit, na de joden,
de grootste groep. Zij verdienen
onze aandacht."
Veroordeling
Op een symposium wordt van
daag getracht die onjuiste
beeldvorming bij te stellen, door
onder meer de historicus en oud
medewerker van het RIOD, dr.
A. J. van der Leeuw. Misschien,
zo klinkt het bij Temming en
Pontier, had de naoorlogse ver
oordeling en het onbegrip voor
de dwangarbeiders meer te ma
ken met het slechte geweten van
zovele Nederlanders, die de dans
in de oorlog wisten te ontsprin
gen.
Het monument, tot stand geko
men met subsidies van het mi
nisterie van VWS en de Alge
mene Loterij Nederland, heeft
een plaats gekregen in de
nieuwe monumentenroute van
het museum. Daar staan de vijf
mannen nu bij prinses Wilhel-
mina. en de beelden die het 'On
gebroken verzet' symboliseren,
en bijvoorbeeld de Russische
strijders die bij de bevrijding ge
vallen zijn.
De vijf figuren staan er, in de
woorden van de kunstenaar,
voor de 500.000 mannen die een
rij zouden vormen van hartje Ne
derland tot Midden-Duitsland.
„Over een rij dwangarbeiders is
het efficiënt bewind voeren. Al
vanaf het moment dat ze van de
straat zijn geplukt, worden ze in
rijen opgesteld. Het zijn mannen
die weerloos zijn, mannen zon
der armen."
Minister Dijkstal van Binnenlandse Zaken (WD)
weet dezer dagen de schijnwerpers aardig te vin
den. De BV Dijkstal profileert zich. In een onlangs afge
geven interview liet hij weten dat hij nog wel een kabi
netje wil meemaken als minister van Binnenlandse Za-1
ken. En dat minister Jorritsma van Verkeer en Water-'
staat (ook WD) wel een goede opvolger van Bolkestein
is.
In een ander medium heeft hij nu kond gedaan van zijn,
mening over de Hoge Snelheidslijn (HSL) en de Betuwe-!
lijn. De bewindsman vindt beide projecten te duur.
Volgens Dijkstal hebben 'we ons laten verleiden tot veel
zoenoffers'. Een offer aan de natuur: de Betuwelijn is 820
miljoen gulden duurder dan de bedoeling was. De tun
nel voor de flitstrein door het Groene Hart kost 900 mil
joen gulden extra. Aan Vlaanderen heeft Nederland air
700 miljoen gulden toegezegd voor de aanleg van de
HSL. Dijkstal wijst verder nog op wat 'tunnels hier en
bruggen daar'. Uitgaven voor projecten die de bewinds
man niet allemaal van harte ondersteunt.
De minister van Binnenlandse Zaken heeft gelijk als hij
zegt dat de vele bruggen en tunnels die in de pijplijn j
zitten, een flinke duit kosten. Dat veel van die projecten i
bovendien altijd duurder uitpakken dan geraamd, is
ook geen geheim. De gisteren openbaar gemaakte stuk- i
ken over de Westerscheldetunnel bewijzen dat weerj1
eens.
De uitspraken klinken echter op z'n zachtst gezegd j
vreemd uit de mond van een lid van het kabinet. Dijk
stal heeft in de ministerraad zijn zegje kunnen doen. Als
zijn adviezen in de wind zijn geslagen, is dat jammer
voor hem. Maar later zijn collega's afvallen, is niet
netjes.
Als het kabinet na het nemen van een besluit te maken
krijgt met ministers die vervolgens in het openbaar hun
eigen standpunt uiteen gaan zetten, wordt het lastig re
geren. Profileren mag in de politiek. Loyaliteit aan de
besluitvorming is een zeker zo groot goed.
Minister Borst van
Volksgezondheid stelt
bij wijze van proef vanaf
september een geschillen
commissie in voor kleine
schadeclaims als gevolg
van medische fouten en ver
liezen van persoonlijke ei
gendommen. Het gaat om
claims tot 7.500 gulden. Aan
het experiment zullen
drieëntwintig ziekenhuizen
meedoen.
Volgens directeur H. Hen-
schen van de onderlinge
waarborgmaatschappij Me-
diRisk uit Utrecht, waarbij
de deelnemers zijn verze
kerd, ondernamen gedu
peerden in het verleden nau
welijks actie, zeker niet als
het om kleine bedragen ging.
„Patiënten vonden de weg
naar de rechter te ingewik
keld en te lang duren", aldus
Henschen. De bedoeling is
dan ook dat de afwikkeling
van schadeclaims door de
commissie niet langer mag
duren dan vijf a zes maan
den. Slachtoffers van medi
sche fouten en vermissingen
van eigendommen in zieken
huizen moeten nu door de
bank genomen gemiddeld
twee jaar wachten op een be
slissing van een interne com
missie of de rechter.
Bij betrekkelijk kleine medi
sche fouten moet volgens
MediRisk worden gedacht
aan een gaasje of een tam
pon die een chirurg tijdens
de operatie vergeten is te
verwijderen. Maar ook het
afbreken van een tand of
kies als gevolg van het in
brengen van een slang in de
luchtpijp door de anesthe
sist kan een claim bij de ge
schillencommissie opleve
ren.
Bij verloren eigendommen,
die ook onder de proefne
ming vallen, denkt Hen
schen niet alleen aan een uit
het nachtkastje gestolen
portemonnee of horloge,
maai- ook aan het zoekraken
van een gehoorapparaat of
een gebit. „Het gaat in alle
gevallen om claims waarvan
de gedupeerde denkt dat het
ziekenhuis aansprakelijk is
te stellen", zegt de verzeke
ringsdirecteur. „De geschil
lencommissie maakt uit bij
wie de verantwoordelijkheid
lag van de fout of de vermis
sing."
In de commissie nemen ver
tegenwoordigers zitting van
de Consumentenbond, de
Nederlandse Vereniging van
Ziekenhuizen en de artsen
organisatie KNMG. De ver
wachting is dat de commis
sie naai- schatting honderd
geschillen per jaar zal be
handelen. Het experiment
duurt drie jaar. Daarna be
kijkt minister Borst of het de
moeite waard is alle zieken
huizen aan de regeling te la
ten meedoen. GPD
Directie:
K. Scherphuis,
W. F. de Pagter en
F. van de Velde.
Hoofdredactie:
A. L. Oosthoek
M. van Zuilen (adjunct)
Vlissingen: Oostsouburgse-
weg 10, Postbus 18,
4380 AA Vlissingen.
Tel. (0118) 484000.
Middelburg: Markt 51,
4331 LK Middelburg.
Tel. (0118) 681000.
Goes: Voorstad 22-24,
4461 KN Goes.
Tel. (0113) 231800.
Terneuzen: Axelsestraat 16,
4537 AK Terneuzen.
Tel. (0115) 694457.
Hulst: Servicepunt.
Boekhandel Duerinck,
Gentsestraat 12,
Tel. (0114) 314058.
Axel: Nassaustraat 15,
4571 BK Axel.
Tel. (0115) 568000.
Zierikzee: Oude Haven 41,
4301 JK Zierikzee.
Tel. (0111)415380.
Opening kantoren:
Maandag t/m vrijdag
van 8.00 tot 17.00 uur.
Openingstijd Zierikzee
8.30-17.00 uur.
Zaterdags in Vlissingen
van 8.00 tot 10.30 uur-
Centrale redactie: Postbus 18,
4380 AA Vlissingen,
Tel. (0118) 484000;
Redactiefax: (0118) 470102.
's avonds op zondag t'm
vrijdag: vanaf 19.00 uur;
in het weekeinde: verwijzing via
de telefonische boodschap op de
kantoren.
Bezorgklachten: maandag
t/m vrijdag: op de kantoren
gedurende de openingstijden;
zaterdags tot 14.00 uur:
op de kantoren door de klacht
in te spreken op de band of de
verwijzing op te volgen,
Overlijdensadvertenties: tijdens
kantooruren en uitsluitend maan
dag- t/m vrijdagavond van 20.30
tot 22.00 uur en zondagavond
van 20.00 tot 22.00 uur:
Tel. (0118) 484000.
Fax (0118) 470100.
Abonnementsprijzen: per
kwartaal 91,00, franco per post
119,00; per maand 33,00;
per jaar 350,00; franco per post
460,00; bij automatische
afschrijving per termijn 1,50
korting; losse nummers maandag
t/m vrijdag 1,60, zaterdag
2,50 p.st. (alle bedragen inclu
sief 6 pet. btw),
Postrek.nr.: 3754316 t.n.v. PZC
ab.rek. Vlissingen.
Advertentietarieven: 176 cent
per mm; minimumprijs per
advertentie 26,40; ingezonden
mededelingen 2,5 x tarief.
Voor brieven bureau van dit
blad 7,- meer. Volledige
tarieven met contractprijzen op
aanvraag (alle advertentieprijzen
exclusief 17,5 pet. btw).
Giro: 35 93 00, Uitgeverij
Provinciale Zeeuwse Courant B.V.
Vlissingen'
PZC-ombudsman:
C. van der Maas. Telefonisch
spreekuur maandag t/m vrijdag
9.30-12.00 uur.
Tel. (0118) 484401.
Auteursrechten voorbehouden
Uitgave PZC