Natuur in buurt blijft stiefkind
De Piek werd nooit een daalder
Het mysterie
van Pechiney
Internationale lof voor mytylschool
Boules-toernooi op
strand steunt imago
sport én provincie
Zaak rond overlast
compostfabriek Sloe
voor Raad van State
zeeland
12
MICMEC Walcheren belicht thema natuurlijk groenbeheer
lezers schrijven
VRIJDAG 31 MAART 1995
van onze verslaggever
VLISSINGEN - „Neem toch een
kopje koffie met een plak cake
en geef die onkruidverdelger
maar aan mij." E. A. Huibregt-
se. de coordinator van het MIC
MEC Walcheren, weet de ge
meentewerker te overtuigen en
ontfutselt hem zijn sproei-appa-
raat. Ze geeft het ding aan com
missaris der koningin drs W. T.
van Gelder, die het weer in een
vat voor chemisch afval dumpt:
„Dit is uit de tijd." Van Gelder
opende donderdag met die han
deling de tentoonstelling 'Na
tuur in de buurt' in Milieu Edu
catie Centrum De Kloek in Vlis-
singen. Voor en na de opening
werd gediscussieerd over de
vraag of er meer natuurlijk
groen in stad en dorp moet ko
men.
De aanwezigen zijn het daar
over eens: 'ja' is het antwoord.
Probleem is het gemeentelijk
groenbeheer. „Dat is als het rots
blok van Sisyphus", vindt A.
Koster van het Instituut voor
Bos- en Natuuronderzoek en
schrijver van het boek 'De
groene omgeving'. „Als het rots
blok bijna bovenop de berg is.
Deel Vlissingen
zonder stroom
VLISSINGEN - Een hardnek
kige stroomstoring heeft don
derdagavond een groot deel van
Missingen in het donker gezet.
De eerste meldingen kwamen bij
de politie binnen om 22.30 uur.
De klachten kwamen uit de wij
ken Bossenburg en Westerzicht.
De Delta Nutsbedrijven stelden
een onderzoek in, maar hadden
omstreeks 00.30 vananacht nog
geen inzicht in de oorzaak. De
storing duurde toen nog voort.
Man krijgt klap
met honderiem
TERNEUZEN - Een 31-jarige
Terneuzenaar werd woensdag
avond met een honderiem gesla
gen door een onbekend 'baasje'
dat zijn hond uitliet bij het
Zuidersportpark in Terneuzen.
De man had blijkbaar- iets ver
keerd gezegd over de hond en
liep door de slag een striem over
zijn borst op. De eigenaar van de
hond was donderdagmiddag
nog niet door de politie achter
haald.
rolt het weer naar beneden. Daar
lijkt het groenbeheer op: het
gaat even de goede kant op,
maar valt daarna weer terug."
Koster wil de natuur dichter bij
de mensen brengen. De gemeen
te moet niet meteen al het on
kruid wegschoffelen, maar de
natuur vaker haar gang laten
gaan. Er moet meer natuurlijk
groen in stad en dorp komen,
vindt hij. „Mensen voelen zich er
dan verantwoordelijk voor en
gaan daar naai- handelen." Van
Gelder is het met hem eens. We
voelen ons nog steeds niet echt
betrokken, signaleert hij. „Na
tuur. daar rijden we op zaterdag
met de auto naartoe."
Samenvoegen
Van Gelder wijst er verder op
dat in de ruimtelijke ordening
niet integrerend wordt gewerkt.
„Wonen, werken en natuur zijn
gescheiden en de verschillende
organisaties spelen landver-
overtje. We moeten dat meer sa
menvoegen, bijvoorbeeld in
groene bedrijfsterreinen. Daar
ligt een uitdaging voor Zee
land."
Voor Valkenisse heeft het Bu
reau Bosch en Slabbers een al
ternatief groenstructuurplan
ontwikkeld. J. W. Bosch zegt dat
het plan uiteindelijk geld ople
vert. „De eerste paai- jaar nog
niet. dan kost het beheer extra
geld. maar daarna zakt het tot
onder het oude niveau."
Koster vindt het groenstruc-
tuurplan van Bosch maar voor
een deel geslaagd. „Want waar
om gebruikt u toch dezelfde op
lossingen als in Friesland. Ber
lijn of Parijs? Zeeland heeft een
afwijkende ondergrond: klei.
Gebruik dan ook de typisch
Zeeuwse planten, zoals fluite-
kruid. Dat gedijt hier tenminste
goed."
„Maar de bewoners accepteren
dat niet", werpt wethouder P. M.
van Wingerden-Boers van Bor-
sele tegen. Zij is verantwoorde
lijk voor het groenbeheer in haar
gemeente. „Ze vinden fluite-
kruid prachtig, ja. Buiten de be
bouwde kom, aan de dijken,
maar erbinnen niet." In Zeeland
leeft namelijk een soort 'net-
heidsgevoel', klinkt het uit di
verse monden.
Er moet dus nog een stevige dis
cussie over groenbeheer gevoerd
worden met de burgers en over
heid, is de algemene conclusie.
„Nou. dat is een mooie taak voor
het Milieu Informatie en Educa
tie Centrum", vindt Koster.
Deze rubriek is uitsluitend bestemd voor reacties op in de PZC verschenen berichten,
artikelen of commentaren. De reactietijd beloopt uiterlijk 7 dagen. Open brieven,
oproepen, gedichten en anonieme inzendingen worden niet geplaatst.
Bijdragen mogen niet langer zijn dan 250 woorden. De redactie behoudt zich het
recht voor inzendingen te bekorten. Over geweigerde brieven wordt niet
gecorrespondeerd.
Vijvervreugd
In de recente berichtgeving in de
PZC wordt onze cluster vergele
ken met 'Roemeense toestan
den'.
Regelmatig krijg ik brieven te le
zen van een Nederlands meisje
dat in een Roemeens kinderhuis
werkt. Haar 'verhalen' bezorgen
mij kippevel. Groepen van twin
tig tot dertig kinderen opeenge
pakt zijn daar normaal. Ze moé
ten het doen zonder goede bed
den. Kleding is er nauwelijks.
Liefdeloze begeleiding met ver
waarlozing is aan de orde van de
dag.
Terug naar onze cluster. Als ik
alle informatie goed gelezen heb
hangt er een totale maansver
duistering boven ons. Pikdon
ker. Een sterrenloze hemel... Wie
zou nog in staat zijn daar nor
maal te leven, laat staan te
werken? Niemand toch?
Hoe komt het dan dat ik in de
wandelgangen veel bewoners zie
die, ondanks hun handicap, een
ongecompliceerde tevredenheid
uitstralen? Hoe komt het dat ik
veel collega's zie. die met veel
liefde en zorg hun bewoners be
geleiden?
Van directiebesluiten, manage
ment. overheadkosten e.d. heb
ik geen verstand. Zeer zeker
staan deze zaken te ver van mijn
(werk)bed. Naar mijn overtui
ging hangt echter de zorg voor
een groot deel af van de inzet van
het personeel 'op de werkvloer'.
Er zou meer naar hen geluisterd
kunnen worden. Ondanks alle
kritiek ga ik graag naar mijn
werk. Naar onze mensen. Voor
mij gaat er een zonnetje op als ik
bij hen binnenstap. Zoiets mag
ook wel eens in de krant (vind
ik). Maar wie ben ik? Een part-ti-
me-ster...
Mats Hoste-De Vries
Zuidsingel 78
Middelburg
Vijvervreugd II
De laatste week is Vijvervreugd
veelvuldig op uiterst negatieve
manier in het nieuws geweest.
Verouderde huisvesting, slecht
management, onvoldoende
zorg. Roemeense toestanden.
Kortom: niets positiefs te mel
den.
Als ouders van een bewoner van
Vijvervreugd hebben wij er be
hoefte aan om een ander geluid
te laten horen. Onze zoon woont
al 21 jaar in het paviljoen Winter
koning. En zolang hij - na een
weekeinde thuis - iedereen en
thousiast begroet en knuffelt en
daarin volop respons krijgt, zo
lang hij er prima uitziet en aan
geeft heel gelukkig te zijn. zo
lang vinden wij dat hij goed ver
zorgd wordt. Natuurlijk is het
gebouw dringend aan vernieu
wing toe. maai' de warmte van de
zorg staat daar los van. En die
ervaren zowel hij als wij al 21
jaar.
Is Vijvervreugd dan het ideale
internaat? Nee. zeker niet. De af
gelopen jaren heeft er zich het
nodige afgespeeld op manage
mentniveau. Maar nu wordt er
weer volop nagedacht over zorg
en zorgvernieuwing, over ver
antwoordelijkheden en een doel
matige besteding van middelen.
Men is weer op weg en wie zich
verdiept heeft in de feiten zou dit
kunnen weten. Ongetwijfeld zul
len er ook op Vijvervreugd per
soneelsleden zijn die niet goed
functioneren. Dit komt in elke
organisatie voor. groot of klein.
Maar dat is geen excuus om za
ken buiten proporties op te bla
zen en iedereen binnen Vijver
vreugd een brevet van onvermo
gen te geven. Dat hebben al
thans de mensen waar wij mee te
maken hebben, verzorgend per
soneel zowel als management,
niet verdiend.
Wim en Leintje Vermeiden
Tragelsingel 30
Oostburg
Pronk
Minister Pronk heeft in Zuid-
Afrika (PZC d.d. 24-3-1995) weer
eens voor Sinterklaas gespeeld
en zestig miljoen gulden aan
ontwikkelingshulp toegezegd.
Dit niet alleen op kosten van het
Nederlandse volk. maar ook ten
koste van dat zelfde volk. Im
mers. ons land geeft in vergelij
king met onze partners in de Eu
ropese Unie twee maal zoveel
geld uit aan dit soort hulp als de
rest. Bij aanpassing van het Ne
derlandse ontwikkelingsbeleid
aan dat van de andere landen in
de EU zouden vele bezuinigin
gen volmaakt overbodig zijn.
Wie dus over deze bezuinigingen
klaagt, kent de oorzaak.
De Commissie van de Waarheid.
Ik zet grote vraagtekens bij het
nut van deze commissie-, maar
als zij er komt. moet alles boven
water komen. Niet alleen even
tueel wangedrag van politie
ambtenaren, maar ook de be
ruchte halsbandmoorden door
vele ANC-leden. Ik heb bij een
bezoek aan Soweto video-opna
men van deze moorden gezien en
verzeker, dat ik deze opnamen
nooit zal vergeten.
Mr J. W. Th. Vermeulen
Kamperstraat 3
Sluis
De drieduizendste slaper in sleep-in De Piek en diens bedgenote werden in 1970 op ludieke wijze geéerd in wat een hemelbed moet
voorstellen. Rechts op de foto staan wijlen W. Wisse, een van de initiatiefnemers van De Piek, en de Vlissingse wethouder Ch. J.
Gillissen Verschage. foto archief PZC
Vlissings jongerencentrum viert somber jubileum
van onze verslaggever
VLISSINGEN - Dansend op de vulkaan
viert het Vlissingse jongerencentrum De
Piek vanaf vandaag (vrijdag) zijn 25-jarig
bestaan. Mogelijke sluiting hangt het
centrum immers als een zwaard van Da
mocles boven het hoofd. Daardoor dreigt
het jubileum tegelijk het slotakkoord te
worden van een enerverende, luidruch
tige geschiedenis. Vijfentwintig jaar De
Piek, of: het verhaal van een dubbeltje
dat nooit een kwartje wilde worden.
1970. De flower power begint al enigszins
te verwelken, maar nog geheel in de geest
van de jaren zestig organiseert een aantal
Vlissingse jongelingen een sleep-in. Voor
een piek - waarmee de naam is verklaard -
krijgen de bezoekers onderdak in de oude
huishoudschool aan het Groenewoud.
Voor de organisatie tekent het Vlissings
Ontspanningscentrum (VOC), officieel
opgericht op 26 maart 1970. Daarin figu
reert ontluikend progressief Missingen,
met namen zoals Daan Bruinooge. Willem
Wisse en - als dagelijks bestuur - Bob
Kossen, Jan Haas en Chris Verheul.
1972. De Piek. zoals het VOC al snel in de
volksmond heet. is meer geworden dan al
leen een sleep-in. Het pand bevat een
theehuis, een café. een wereldwinkel en
een donkere kamer. In het najaar verhuist
De Piek van het Groenewoud naar het
voormalige Katholiek Militair Tehuis in
de Hellebardierstraat. Daar kan De Piek
eindelijk op serieuze wijze 'popkonserten'
organiseren. „We willen koste wat het
kost onze nieuwe buren overlast bespa
ren". wordt beloofd.
1974. In het kader van de Wet Sociale
Werkvoorziening krijgt De Piek steeds
meer medewerkers. Velen weten er hun
verblijf te rekken tot soms tien jaar. Het
jongerencentrum begint met de verkoop
van tweedehands kleding en drukt al zijn
affiches op een eigen zeefdrukinstallatie.
De sleep-in loopt echter op haar laatste
benen. In augustus ontstaat er brand op
de benedenverdieping van De Piek. Het
blijkt uiteindelijk meer rook dan vuur te
zijn. Alleen in het bargedeelte is de schade
groot.
Jaren tachtig
1981. Na klachten over geluidsoverlast
moet De Piek in juli dicht. Pas zeven
maanden later, als de belangrijkste ge-
luidslekken zijn gedicht, klinkt er weer
muziek aan de Hellebardierstraat. Het be
stuur bezint zich ondertussen op een
nieuwe opzet, om af te komen van het 'hip
pie-imago'. De suggestie om de naam te
wijzigen in 'De Fles' belooft echter weinig
verandering. Het centrum valt voortaan
onder het sociaal-cultureel werk. maar De
Piek blijft De Piek.
1984. Het centrum luidt de noodklok. De
ton subsidie per jaar blijkt volstrekt on
voldoende. Het geld gaat geheel op aan de
huur en aan het salaris van de enige be
roepskracht. De Piek ontbeert voldoende
menskracht, de huisvesting is deplorabel
en het programma-aanbod ondermaats.
1986. Zolang de geluidsoverlast niet wordt
beperkt, mag De Piek geen concerten
meer houden. Isoleren vindt de gemeente
echter te kostbaar. Pas na bijna een jaar
stilte wordt, met veel pijn en moeite, een
oplossing gevonden door het aangrenzen
de pand op te kopen.
1990. Het twintigjarig bestaan van De
Piek. inmiddels omgedoopt tot 'uitgaans
centrum', kan uitbundig worden gevierd.
Er komt meer publiek, het aantal vrijwilli
gers groeit en twee mensen kunnen part
time aan de slag. Toch wil De Piek de acti
viteiten, vooral muziek en theater, uit
breiden. „Maar dat kan gewoon niet. Of er
moet meer worden gezopen. De baromzet
is onze levensader, vreemd genoeg in een
gesubsidieerd jongerencentrum", klinkt
temidden van het feestgedruis.
1992. De oude garde van De Piek heeft
plaats gemaakt voor een nieuwe lichting,
die het interieur van het centrum direct
grondig verbouwt. Met bijdragen aan fes
tivals zoals Cultureel Gekleurd, 'meiden-
projecten' en het inspelen op de house-
hausse probeert De Piek 'een gezellig ge
mêleerd publiek' binnen te halen.
Bouwval
1994. Het voortbestaan van het centrum is
andermaal in gevaar. De gemeente heeft
geen geld om èn De Piek, nu echt een
bouwval, èn het Vestzaktheater op te
knappen. Het theater lijkt de meeste kans
te maken. Er wordt een benefietconcert
gegeven, een handtekeningenactie levert
veertienhonderd steunbetuigingen op en
een vriendenvereniging werft al snel twee
honderd leden.
1995. De Piek viert het zilveren jubileum.
Medewerkers, vrijwilligers en bezoekers
verkeren nog altijd in het ongewisse over
de toekomst van het centrum. Uitsluitsel
daarover wordt in de zomer verwacht.
van onze verslaggever
VLISSINGEN - Het imago ver
beteren: dat heeft het Vlissingse
echtpaar Jo en Frits de Kaart al
tijd voor ogen gestaan bij de or
ganisatie van een recreanten-
toernooi voor jeu de boules-spe-
lers op het strand bij Dishoek.
„Het heeft mij mateloos geïrri
teerd: iedereen roept altijd dat
Zeeland zóó ver weg is. Alsof de
wereld ophoudt bij Bergen op
Zoom." Komend weekeinde
verzorgt het echtpaar het eve
nement voor de zevende maal.
De belangstelling is overweldi
gend. Frits en Jo verwachten
vierhonderdtwintig deelne
mers.
Vorig jaar november hing Jo de
Kaart al aan de telefoon bij rijks
waterstaat. Of de getijden al be
kend waren? „Je moet toch reke
ning houden met hoog water bij
een strandtoernooi." Vier dagen
voor het toernooi ligt de tafel in
haar huiskamer bezaaid met
pennen, deelnemerslijsten en
wedstrijdkaarten. Alles is tot in
detail geregeld. Zelfs de over
nachtingen en de mosselmaaltij
den voor bijna honderdvijftig
personen regelt het echtpaar.
Zeven jaar geleden maakte. Jo
zelf nog voor zestig deelnemers
mosselen klaar en sliepen de
spelers bij de leden van de Mid
delburgse jeu de boules club Pé-
tanque.
Het idee voor een jaarlijks re-
creantentoernooi ontstond uit
boosheid. Jo: „Hoewel we het nu
voor de lol organiseren. We zijn
ermee begonnen met het idee
om Zeeland uit de taboesfeer te
halen, als een provincie waar
nooit iets gebeurt. Ik kan me
voorstellen datje, als je uit Zee-
wolde komt. niet naar Zeeland
komt voor één dagje jeu de bou
les spelen. Maar we horen er toch
bij? Men doet vaak alsof Zeeland
een achterland is van hier tot
gunter." Behalve in Middelburg
bestaan alleen in Goes en in
Clinge verenigingen.
Vooroordeel
De jeu de boules-spelers strijden
al jaren tegen het hardnekkige
vooroordeel dat het balspel een
ouderensport is. „In Frankrijk
zie je op elk pleintje oude man
nen spelen. Nooit en te nimmer
is daar een vrouw bij. Ik denk
dat dat imago is overgewaaid
naar Zeeland. Terwijl onze ver
eniging zelfs vier jeugdleden
heeft en Nederland een officieel
jeugdkampioenschap kent.
Maar wij zitten niet in de positie
dat we de jeugd kunnen vast
houden. De jongeren vertrekken
uit Zeeland om te studeren. De
verenigingen in Holland hebben
daar geen last van." Het deelne
mersveld aanstaand weekeinde
varieert in leeftijd van zestien
tot boven de zeventig jaar.
Spelen op strand vereist een spe
cifieke vaardigheid, die welis
waar eenvoudig is aan te leren.
Om die reden vindt zaterdag van
12 tot 15 uur een oefensessie
plaats. „Mensen die nog nooit op
het strand hebben gespeeld,
moeten wennen. Strand is nat,
waardoor de bal afremt. Als je op
gravel speelt, rolt de bal ietsje
door. De mensen kunnen op za
terdag eventjes inspelen, zodat
je vingers vat krijgen op wat de
grond doet." Het echte strand
toernooi vindt plaats van 10 tot
16 uur bij de strandovergang Zil
vermeeuw bij Dishoek.
van een medewerker
DEN HAAG/BORSELE - Land
bouwer J. M. Nijsten uit Borsele
heeft donderdag in een spoed
zaak bij de Raad van State op
schorting gevraagd van de Af-
valstoffenvergunning voor de
composteerinrichting op het in
dustrieterrein Sloe in Borsele.
De composteerfabriek, die
sinds eind vorig jaar draait,
veroorzaakt stank en verpest
het uitzicht, zegt Nijsten.
Volgens hem is bij het maken
van de Milieu Effect Rapportage
(MER) voorafgaande aan de
bouw, onvoldoende rekening ge
houden met het feit dat de com
posteerfabriek van het Open
baar Lichaam Afvalstoffenver-
wijdering Midden- en Noord-
Zeeland (OLAZ) midden tussen
andere milieubelastende bedrij
ven ligt.
Zo mag OLAZ maximaal 44 da
gen per jaar de vastgestelde
geurnorm overschrijden. Maar
samen met de 300 dagen waarop
de andere bedrijven in het Sloe-
gebied mogen stinken, wordt
dat wel erg bar, aldus de land
bouwer. Bovendien is geen reke
ning gehouden met een te bou
wen slibvergassingsinstallatie
en een puinbreker in de nabij
heid van de composteerinrich
ting.
Wegsaneren
Nijsten vindt dat er niet vol
doende gekeken is naar andere,
beter geschikte terreinen. Vol
gens hem is het de bedoeling van
de gemeente Borsele om de nog
aanwezige land- en tuinbouwers
bij het industrieterrein weg te
saneren.
Een woordvoerder van OLAZ zei
dat de hinderlijke schittering
van het uit aluminium opgetrok
ken gebouw vanzelf zal afnemen.
„Door de corrosie, afkomstig
van de omliggende bedrijven,
raakt het aluminium snel ge
noeg aangetast," zei hij.
U bedoelt dat de lucht daar zo
veel viezigheid bevat, dat het ge
bouw binnen de kortste keren
gaat roesten", verbeterde
staatsraad M. Leijten hem. Zij
doet op z'n vroegst op 6 april uit
spraak.
van onze verslaggever
Ben Jansen
VLISSINGEN - Ook de komen
de tien jaar blijft het gissen
naar de prijs die Pechiney Ne
derland betaalt voor zijn elek
triciteit. „Bedrijfsgeheim", zegt
de directie van de aluminiums
melter vriendelijk maar beslist,
om vervolgens de kiezen stijf op
elkaar te houden. „We doen
daarover geen mededelingen",
zegt de directie van Delta Nuts
bedrijven even stellig en harte
lijk. De kilowattuurprijs als
mysterie.
Vijfentwintig jaar geleden was
de vertrouwelijkheid van het
contract tussen Pechiney en het
toenmalige elektriciteitsbedrijf
PZEM bijna vanzelfsprekend.
De vestiging van de alumi
niumsmelter in het Sloegebied
betekende werk. In die tijd gold
het als onwelvoeglijk op deze ze
gening te willen afdingen met
vragen over zoiets profaans als
de prijs van een uur stroom.
De milieubeweging - niet zo snel
gehinderd door het gevoel dat
lastige vragen onbetamelijk
zouden zijn - heeft in de jaren ze
ventig verscheidene pogingen
ondernomen om achter de elek
triciteitsprijs van Pechiney te
komen. Deze ijver werd mede in
gegeven door het feit dat de
komst van supergrootverbrui
ker Pechiney de bouw van de
kernenergiecentrale Borssele
noodzakelijk heeft gemaakt.
Ondanks de inspanningen van
de in die jaren nog zeer actieve
milieubeweging bleef de kilo
wattuurprijs een zorgvuldig be
waard geheim.
Een kwart
Twee jaar geleden heeft Pechi
ney zelf een tipje van de sluier
opgelicht. In haar streven de po
litiek en de publieke opinie op
haar hand te krijgen, verstrekte
de onderneming cijfers over
haar stroomverbruik en haar
elektriciteitsrekening. Het een
door het ander gedeeld leverde
een kilowattuurprijs van 5,77
cent op. Dat is ongeveer een
kwart van wat de kleinverbrui
ker aan Deltan betaalt. Pechi
ney heeft de correctheid van de
ze deelsom nimmer ontkend of
bevestigd.
En nu dus weer een contract,
waarover, zoals Pechiney en de
elektriciteitssector het zeggen,
geen nadere mededelingen wor
den gedaan. Dat is tegelijk be
grijpelijk en jammer.
Begrijpelijk, omdat de vaststel
ling van een elektriciteitstarief
voor een supergrootverbruiker
als Pechiney geen kwestie is van
even een tabel raadplegen. Del
tan-directeur Stoter heeft, vorige
week in de PZC uitgelegd dat
het noemen van de uiteindelijke
kilowattuurprijs alleen maar tot
misverstanden leidt. In de hoog
te van het bedrag spelen allerlei
factoren een rol, die, wanneer ze
bekend zouden worden ge
maakt. de concurrentie een kijk
je bieden in de keuken van Pe
chiney.
Werknemers
Jammer is de geheimzinnigheid
rond de elektriciteitsprijs, om
dat de publikatie ervan nu eens
goed duidelijk zou maken wat
behoud van een arbeidsplaats in
Nederland kost. Pechiney heeft
ruim 850 medewerkers en onge
veer evenveel werknemers van
toeleveranciers en aannemers
danken hun baan ook aan de
aanwezigheid van de alumi-
niumfabriek in het Sloegebied.
Door de afspraken die in de
Elektriciteitswet zijn gemaakt
over de stroomvoorziening van
supergrootverbruikers worden
de tarieven voor dit soort bedrij
ven landelijk verrekend. Dit be
tekent dat alle stroomverbrui
kers in Nederland meebetalen
aan de werkgelegenheid bij Pe
chiney.
van onze verslaggeefster
GOES - Erg mooi, erg nieuw
en erg duur. Dat is Ivan O'Cal-
laghans eerste indruk van De
Sprienke, een school voor li
chamelijk gehandicapten in
Goes. De Ier maakt onderdeel
uit van een internationale de
legatie die donderdag voor
het Europese onderwijspro
ject Helios een bezoek brengt
aan de mytylschool.
Doel van Helios is gehandi
capte en niet-gehandicapte
kinderen samen naar school te
laten gaan. Nu gebeurt dat in
het ene land al wel en in het an
der nog niet. Het is de bedoe
ling de lidstaten van de Euro
pese Unie op één lijn te krij
gen. Daarom kwamen de Ier.
twee Fransen en een Duitse
donderdag kijken hoe het op
De Sprienke toegaat. Ook be
zocht het viertal twee basis
scholen in Zeeuws-Vlaande-
ren: De Oostvogel in Lams-
waarde en de inspecteur Leen-
houtsschool m Waterland
kerkje.
„Eerst leren ze hoe het spe
ciaal onderwijs in Nederland
werkt", zegt Ina de Looff van
de mytylschool. „De delegatie
krijgt hier een rondleiding en
praat daarna met mensen van
Weer Samen Naar School." In
dit project wordt geprobeerd
het aantal kinderen terug te
brengen dat de 'gewone'
school verlaat om speciaal on
derwijs te volgen. „Vanmid
dag in Zeeuws-Maanderen
krijgt de delegatie te zien hoe
lichamelijk gehandicapte kin
deren met begeleiding vanuit
de mytylschool regulier onder
wijs kunnen volgen."
Een droom
Gewapend met een platte
grond beweegt de delegatie
zich door De Sprienke. Af en
toe houden ze halt, zodat er in
formatie uitgewisseld kan
worden. De Europeanen zijn
stuk voor stuk onder de in
druk van het gloednieuwe ge
bouw. „Het is een droom",
vindt O'Callaghan. „In Ier
land moeten de ouders vaak
geld inzamelen om zulk mooi
materiaal als hier te verwer
ven." Ook in Duitsland 'is de
betrokkenheid van de ouders
op sommige terreinen bepa
lend. Cordula Edler. afgezant
van een Duitse oudervereni
ging, vertelt dat vaders en
moeders zelf moeite moeten
doen om hun gehandicapte
kind naar een 'gewone' school
te krijgen. De overheid heeft
daar geen speciale program
ma's voor zoals in Nederland.
Chantal Mangrin bekijkt met
zichtbare interesse het lesma
teriaal van De Sprienke. De
enige rolstoelster in het gezel
schap is nu zelf docente op een
school voor zowel lichamelijk
gehandicapte als gezonde kin
deren. „Chantal is een mooi
voorbeeld van hoe integratie
kan werken", zegt haar collega
trots.
foto Willem Mieras
De Ier Ivan O'Callaghan laat zich informeren door een leerling van de Goese mytylschool De Sprienke.
