PARIJS
EN DE
ROKLENGTE
Ut#!?#
SCHORSENEREN
haagsche
asperges
llü
WITTE RIOJA
wijn van
de maand
yves saint laurent
karl lagerfeld
thierry mugier
jean paul gaultier
kleintje koffie
klopper
kookboekjes
soesjes
VRIJDAG 11 APRIL 1986
Even zag het ernaar uit, dat
de lange, sluike mode zijn
beste tijd had gehad.
Eensgezind trokken de
couturiers in hun collecties
voor de komende zomer de
rokzoom op tot op of net over
de knie. En de modewereld
verwachtte, dat deze daar de
komende tijd zou blijven. Maar
de ontwerpers zijn blijkbaar
toch een beetje geschrokken
van zoveel ontblote knieën en
zien de gewrichten na de
zomermaanden liever weer met
stofbedekt. Voor anderen kan
de kleding echter niet kort
genoeg zijn en zij denken dan
ook voor een rok voorlopig te
kunnen volstaan met een lapje
van niet meer dan 40
centimeter.
Zo kon het gebeuren, dat in de
Parijse shows van de
vooraanstaande
confectie-ontwerpers, de
•createurs, die onlangs in de
grote tenten voor het Louvre
werden gehouden, maar liefst
!vier lengtes te zien waren: mini,
'net op of net onder de knie, op
de kuit en net boven de enkels.
Over één ding waren de
ontwerpers het wel eens: de
vrouwelijke lichaamsvormen
'mogen ook volgende winter
'gezien worden en dat betekent
veel strak aansluitende
tnodellen, waarbij het accent
valt op de taille, die dikwijls met
'een brede ceintuur wordt
ingesnoerd. Zelfs de wijde
rokken dragen nog bij aan het
sluike silhouet, doordat de
.banen schuin zijn geknipt en
daardoor soepel de
•lichaamsvormen volgen.
Hoewel er geen sprake was Van
eensgezindheid in het
kleurgebruik, kozen de
createurs toch wat minder felle
kleuren dan die, welke we
komende zomer tegenkomen.
Zwart voert de boventoon voor
de avond- en namiddagkleding,
op de voet gevolgd door grijs,
terwijl er voor overdag kleding
in de kleuren groen, blauw,
paars, rood en turquoize te zien
was.
Opvallend was de door bijna
allen gedeelde voorkeur voor
tricotstoffen. In praktisch elke
collectie kwamen strak
aansluitende jersey jurkjes
voor, meestal met een rok tot
net boven de knie.
Na een couture-show begin dit
jaar, die er volgens velen op
wees, dat hij het hoogtepunt in
zijn carrière had gehad, was
Yves Saint Laurent ditmaal
weer helemaal terug met een
collectie, die opnieuw
aantoonde, dat hij terecht de
ongekroonde koning van de
mode wordt genoemd.
Saint Laurent hield het vooral
op lange kleding, die toch niet
leek op de mode van enkele
seizoenen terug. Hij liet
double-breasted jassen zijn,
kasjmier redingotes met
daaronder zwierige rokken. De
mini-ontwerpen in zijn show
waren kennelijk niet bedoeld
om serieus te worden genomen.
In de pakjes bleven de
schouders breed en de taille
ingesnoerd met een brede
ceintuur, waarmee hij trouwens
ook jersey-japonnen, lange
jassen en leren pakken tooide.
Dankzij het gebruik van
opvallende materialen, zoals
bont, krokodilleleer en suède
waren deze ceintuurs van Saint
Laurent ware blikvangers. Maar
ook slangeleer was in zijn
presentatie volop aanwezig.
Voor de avonduren ontwierp hij
lange japonnen met een hoge
hals en lange mouwen, die
evengoed op een feest als thuis
kunnen worden gedragen.
Naast zwart en grijs koos hij
heldere kleuren, zoals gifgroen
en oranje.
Veel waardering oogste ook
Karl Lagerfeld met zijn
wintercollectie, waarin al
eveneens lange jassen met
strakke ceintuurs en redingotes
voorkwamen, zoals ook lange
rokken in vloeiende lijnen.
Lagerfeld mikte duidelijk op de
elegante.vrouw en liet de
glamour van het modehuis
Chloé herleven, maar gaf tal
van ontwerpen ook een sexy
tintje door het figuur sterk te
benadrukken. Dit gebeurde
onder meer in een serie
gedrapeerde jersey-japonnen
en in blouses, die de rug bloot
lieten. Karl Lagerfeld versierde
zijn kleding met brede
ceintuurs, die voorzien waren
Van zijn handelsmerk: een
waaier, dikwijls in de kleur
goud.
Voor het huis Chanel bracht hij
een collectie voor het voetlicht,
Kort
over
lang.
De
Franse
ontwerper
Claude
Montana
stopt
dit in
een
jasje
met klokkend
schootje
over een
smal
rechte
pantalon.
van mini
tot
enkellang
die dit aloude modehuis een
heel nieuw en modern gezicht
gaf. Veel zwart-wit créaties,
lange jassen over gebreide
japonnen in vloeiende lijnen en
rechte rokken, die onder de knie
uitwaaieren. Maar ook
schoolmeisjes-achtige jurken
met veel koperen knopen, die
door giechelende mannequins
op het plankier werden
gebracht.
Groot was de belangstelling op
de receptie in Versailles, waar
Karl Lagerfeld zijn nieuwste
herenparfum ten doop hield.
Een bijeenkomst waar zo'n
negenhonderd journalisten,
inkopers en leden van de jet-set,
onder wie prinses Carolina van
Monaco en mevrouw Danielle
Mitterand de nieuwste geur
kwamen ruiken.
Een tikkeltje aggressief was de
kleding, die Claude Montana in
Parijs toonde: een collectie met
veel leer, jasjes met hoge,
opstaande kragen en strakke
leren broeken, maar ook hele
lange jassen in paars,
kersenrood en groen met brede
leren riemen.
Leer keerde eveneens terug in
lange tailleurs in de vorm van
driehoekige inzetten. De
tailleurs werden gedragen op
minirokken. Daarnaast toonde
Montana baby-doll-achtige
outfits, harembroeken en sloot
hij zijn presentatie af met een
serie witte broeken met
glanzende bolero's, voorzien
van borduurwerk, dat de indruk
wekte van kristal.
Ook de bruid deed mee aan de
wat aggressieve vertoning. Zij
Kniekort ook voor Yves Saint Laurent voor een geruit pak dat de
lichaamscontouren extra benadrukt.
trok op het plankier haar sluier
af en wierp deze met een
nonachalant gebaar in het pu
bliek.
Tegen een achtergrond als een
ijslandschap, waar zelfs af en
toe een sneeuwbuitje viel, liet
Thierry Mugier zijn wat
futurisch aandoende
ontwerpen zien. Niets was deze
ontwerper teveel om het
winterse beeld tot uitdrukking
te brengen. Hij liet zelfs één
mannequin opkomen op een
slee, getrokken door vier
honden. En een kind in witte
tutu met een schitterende ster
op het hoofd sloot de
presentatie af.
Mugier ziet de vrouw volgende
winter gekleed gaan in
breedgeschouderde jumpsuits,
gemaakt van ijsblauwe of
zilverkleurige poplin met grote
riemen of in sexy jurken en
rokken, die de lichaamsvormen
volgen. Met een knipoog naar de
Russen nam hij enigszins
militairistische kleding in zijn
collectie op, pakken met
epauletten en medailles.
Russische invloeden waren er
ook in de collectie van Jean
Paul Gaultier, die sommige
truien voorzag van zijn naam in
het Russische schrift.
Overigens was de show van
Gaultier ditmaal aanzienlijk
ingetogener dan voorheen, toen
hij zich opwierp als het „enfant
terrible" van de Parijse
mode-wereld. Toch waren er
nog heel wat opvallende dingen
te zien. Sommige rokken
voorzag hij van namaak bont
en hij gebruikte rubber,
waarvan doorgaans alleen
duikerspakken zijn gemaakt,
voor tunieken over korte rokjes
en voor topjes met een rits.
De collectie van de al sinds 20
jaar in Parijs gevestigde
Japanse ontwerper Kenzo
vormde wel een grote
tegenstelling met die van
Gaultier en Montana. Voor
Kenzo had het Amerika uit de
vorige eeuw als inspiratiebron
gediend. Als Calamity Jane
traden zijn mannequins voor
het voetlicht in
spaghetti-westernpakken met
wijde rokken, zowel lang als
kort en met een cowboyhoed op
het hoofd, zoals zelf JR niet in
zijn garderobe heeft. Daarnaast
liet Kenzo ultra korte
minirokken zien in hard rood en
rose, losse dusterjassen en
jodhpurbroeken. Hij gebruikte
felle kleuren voor pakken, die de
mannequins op wandelende
regenbogen deden lijken.
Als een hommage aan zijn
geboorteland nam Kenzo ook
katoenen rokken en broeken in
zwart-wit met Japanse dessins
in zijn collectie op.
Zijn landgenoot Issey Miyake
koos voor gecompliceerde,
gedrapeerde modellen, maar
ook voor korte kimono's,
gedragen over felgekleurde
bodystockings, alsmede
bedrukte tunieken en broeken
in zwart-wit en rood en wit. Hij
sloot zijn show af met enkele
gedistingeerde, gedrapeerde
modellen van onder meer oranje
katoen, die het beeld opriepen
van Boeddhistische monniken.
Kansai Yamamoto hield het op
stoere jurken met vierkante
schouders en veel koperen
knopen, die een heel andere
sfeer ademden dan de
vrouwelijke gedrapeerde
jerseyjaponnen van de hand
van Chantal Thomass. Naast
japonnen in kleuren als rose en
dieppaars liet zij tevens capes
van blauw konijnebont zien en
angora minijurkjes in wit en
bruin met bijpassende panty's,
die de jaren zestig weer in
herinnering brachten.
KITTY VAN GERWEN
Ooit gehoord van schorse
neren? Of Nero? Of 'Haag
se asperges' of het ermee in
tegenspraak lijkende 'arme-
mensen-asperges'? Nee, wat
dat betreft hebben schorsene
ren niet veel mee en dat is
jammer voor de groente,
waarvan de smaak lekkerder
in de mond ligt dan de naam.
Schorseneren komt van het
Italiaanse 'scorzone', hetgeen
zwarte adder betekent. Nero,
deze bijnaam dankt de wortel
groente aan z'n zwarte uiter
lijk, is inderdaad een groente
die niet duur is. Dat ze qua
vorm, een beetje qua groeiwij
ze en qua smaak vergelijkbaar
zijn met asperges, blijkt ook
uit de bijnamen. Bovendien
ligt de schorseneer voor op de
asperge, die in mei uit de volle-
grond komt.
Waarom eet dan toch de door
snee Hollander jaarlijks maar
een half ons van deze groente?
Haalt hij nog steeds z'n neus
op voor het arme-mensen-ima-
go van Nero of wil hij gevrij
waard blijven van rouwrandjes
onder z'n nagels. Want het
schoonmaken van de zwarte
zanderige staken vergt enige
tijd en moeite. Wie echter voor
delig en bijzonder eten wil,
draait z'n hand niet om voor
schorseneren, die in april hun
topaanvoer op de Nederlandse
veilingen beleven.
Jaarlijks voeren telers in Lim
burg, Brabant en Kennemer-
land zo'n twee miljoen kilo aan
van de lichte, zanderige gron
den. Haagse asperges is een
benaming die dus niets zegt
over de herkomst maar meer
over de vermeende aard van
het vroegere koperspubliek.
Verder op de veilingen vinden
we volop kasspinazie, een bijna
onontbeerlijke groente in com
binatie met de Italiaanse deeg
waren. Spinazie, kort gekookt
en op smaak gebracht met wat
olijfolie en een teentje uitge
perste knoflook, smaakt heer
lijk bij pasta. Bovendien ge
bruikt men spinazie om groene
pasta te maken. In het kasas-
sortiment valt de toenemende
tomatenaanvoer op. Binnen
enkele weken voeren de telers
het dubbele aan en zal de prijs
zakken.
Kropsla blijft heel erg goed
koop. De telers voeren veel
'zware' sla aan. Dit zjn extra
dikke kroppen uit de kas, dus
sla je slag. Dat is ook een
advies voor veldslaliefheb-
bers. Als men het produkt kan
kopen in het bedien-u-zelf-sys-
teem, moet men het niet nala
ten. Veldsla is goed houdbaar
en men heeft er maar weinig
van nodig. Een ons veldsla
lijkt soms duur, maar zo'n
portie is al genoeg voor twee
personen.
Wie wat anders bijzonders uit
de kas wil proberen, vraagt z'n
groenteboer eens om koolrabi
(leuk om te vullen) of rettich.
Deze lange witte knapperige
wortels smaken naar en zijn
familie van radijs. Snijd de
rettich in dunne schijven, be
strooi ze met zout en zet ze bij
een fors glas bier.
Als toetje bepleit ik rabarber,
die nu nog uit schuren en kas
sen komt. Deze frisse, zurige
groente is zuiverend en erg
lekker.
P1ETER HARCKSEN
Het aspergeseizoen komt
weer in zicht, en dus is het
tijd om aan witte Rioja te
denken. Voor mij althans,
want voor lang niet iedereen
zal het verband tussen deze
nobele, blanke groente en deze
Spaanse witte wijn onmiddel
lijk duidelijk zijn. Om te be
grijpen dat beide een
werkelijk perfecte combinatie
vormen, moet je in de streek
zelf zijn geweest. Deze ligt in
Noord-Spanje, zo'n 100 kilo
meter onder Bilbao en de Golf
van Biscaje. Dit deel van
Spanje geniet een zeeklimaat,
het is vaak grijs, koel en voch
tig. De Rioja echter vormt een
soort Mediterrane oase. Het
gebied ligt rond de Ebrovallei,
en wordt zowel in het Noorden
als in het Zuiden door berg
ruggen beschermd. De vegeta
tie is hier ook plotseling an
ders. Ineens kom je lavendel
tegen, en olijfbomen. Om van
de duizenden hectaren wijn
gaarden maar te zwijgen.
In de Rioja zelfbestaan diverse
micro-klimaten en grondsoor
ten. De meest vruchtbare bo
dem vindt men aan de oostzij
de van de vallei, waar een
brede vlakte van rivierslib ligt.
Deze wordt intensief gebruikt
voor het kweken van allerhan
de fruit en groente - waaronder
asperges. Ook elders in de
streek treft men aspergebed
den aan. De Riojaanse asper
ges behoren tot de beste ter
wereld. Ze hebben veel smaak,
en kunnen bovendien heel dik
zijn. De bewoners van de Rioja
- wier nationale sport eten is -
genieten intensief van hun as
perges, het hele jaar door. De
groente wordt namelijk veel
vuldig in blikken en potten
geconserveerd. Maar vers zijn
ze natuurlijk op hun best.
Pakweg tien jaar geleden zou
ik moeite hebben gehad om
witte Rioja te schenken bij
zoiets fijns als asperges. Want
dit type wijn miste toen vaak
frisheid. Dat kwam omdat
men witte wijn net zo maakte
en behandelde als rode wijn,
met meestal als gevolg een
volstrekt oninteressant pro
dukt. Onder aanvoering van
een paar dynamische wijnma
kers - geschoold in Frankrijk
- is men witte Rioja echter op
een meer passende wijze gaan
produceren.
Deze nieuwe aanpak had véél
succes. Van gelige, lome, mat
smakende wijn werd witte Rio
ja opeens een delicieuze dorst-
lesser: sappig en vief van
smaak, met een verkwikkende
frisheid, tonen van fruit, en een
prettig parfum. De kwaliteit
steeg tot het niveau van beken
de Franse wijnen - maar de
prijs niet. U betaalt meestal
tussen de 6,75 en 8,95. Pro-
béér komende maand eens een
fles, bijvoorbeeld bij gebakken
vis, bij kip, of natuurlijk bij
asperges.
HUBRECHT DUIJKER
Douwe Egberts brengt
een nieuw produkt op de
markt, Kleintje Koffie ge
naamd. Het gaat daarbij
om vacuum verpakte
eenkops koffierondjes.
Die koffiefilters worden
in een meegeleverd plas
tic houdertje geplaatst
en op het kopje gezet.
Heet water erop en een
minuut later staat er een
geurend bakje koffie
klaar.
Het idee is niet nieuw, in
België is een dergelijke
manier van koffie pre
senteren zelfs de nor
maalste zaak van de we
reld. Een smaakpanel
vond de koffie wel lekker,
maar tekende erbij aan
dat Douwe Egberts best
zou mogen vermelden om
welke koffiesoort het
gaat. Een pak van tien
van die rondjes kost rond
de 3,30, omgerekend
per kop dus 33 cent.
Magimix, een van de pro
minente fabrikanten van
foodprocessors keuken
machines.i voor huishou
delijk gebruik, heeft
sinds kort ook een eit-
witklopper in het pakket
accessoires opgenomen.
Die eiwitklopper heeft
lang op zich laten wach
ten omdat de fabrikant
problemen had bij het
vinden van een goede
vertraging op de krachti
ge sneldraaiende motor.
De nu ontworpen ei
witklopper voldoet in de
praktijk uitstekend, al
blijft het om schoon te
maken een wat omslach
tig apparaat. Verkrijg
baar in de goed gesor
teerde huishoudzaken
(adviesprijs 47,50).
Als er ooit een prijs moet
komen voor het beste
kookboek, dan scoort
Blue Band met haar
schitterende kookboek
jes in ringband huizen
hoog. Ga maar na, gratis
voor een volgeplakte ze-
gelkaart of voor nog geen
zeven gulden per deel,
heeft men met die boekjes
kookboeken in huis die
het merendeel van de
kookboekenproducties
overbodig maken. Alleen
al vanwege die ringband
en de stap voor stap met
foto's geïllustreerde re
ceptuur. Maar ook van
wege de keuze aan recep
ten, die voor de allereer
ste beginneling tot de
gevorderde consument,
het uitzoeken van een re
cept tot een prachtig
voorgenoegen maken.
Van het eerste boekje,
het Basiskookboek, zijn
nu 300.000 exemplaren
verkocht. Het tweede,
Vlees Wild, haalde bin
nen enkele maanden
100.000 exemplaren. De
zer dagen verscheen Soe
pen Sauzen en op
nieuw is samenstelster
Carin Leenders-de Vries
erin geslaagd om met 70
verschillende soepen en
60 sauzen een schitteren
de handleiding te geven
voor uiterst smakelijk
eten. Een serie, die gezien
de kwaliteit in geen enke
le keuken mag, en van
wege de prijs ook niet
hoeft te ontbreken.
Het Brabantse bedrijf
Haen heeft een doos soes
jes op de markt gebracht
die vanuit de diepvries
worden verkocht. Acht
tien kant en klare soesjes
die met twintig minuten
in de oven klaar zijn om
gevuld te worden en op-,
gesmikkeld. De introduc
tieprijs van de soesjes is
2,80.
Zo een keer in de week ruim
ik de koelkast op. Zo'n
inspectie op restjes die we
gedurende een week en vooral
in het weekeinde hebben opge
spaard levert vanzelfsprekend
van alles op. De beste manier
om die restanten naar mijn
mening te verwerken, is in een
omelet. In een omelet kun je
van alles stoppen, groenten,
fruit, vlees en vis. Je kunt er
zelfs een saus bij maken. Vaak
heb je na het bakken eiwit
over of heb je het eiwit ge
bruikt en zit je opgescheept
met de dooiers. In zo'n geval
neem je een eitje minder en
doe je eiwitten en/of dooiers er
gewoon bij. Verder is het een
kwestie van wat de koelkast
aan restjes oplevert.
Het maken van de omelet zelf
zien sommige mensen als een
(kook)kunst apart, er zijn hele
boeken over geschreven, onder
anderen door madame Romai-
ne die in haar restaurant in
Lyon vijfhonderd verschillende
omeletten serveerde. Iedereen
heeft zo z'n eigen methodes,
maar waar het steeds weer op
aan komt is dat de omelet
sappig blijft en niet als een
verbrande, uitgedroogde lap
op het bord terecht komt.
Daarom is het het beste de
eieren te bakken op een gema
tigde hittebron in een niet te
zware ijzeren pan die uitslui
tend voor omeletten wordt ge
bruikt. De bereiding van de
omelet is als volgt:
doen we er de geklopte eieren
bij. Dat kloppen is een secuur
werkje. Klop je tekort dan
mengen de witten en de dooi
ers zich onvoldoende, doe je
het te lang dan wordt de massa
slap en waterig. Dertig secon
den kloppen met water, peper
en zout naar smaak er bij, is
voldoende. Zodra het mengsel
Ingrediënten: drie eieren (of
minder als er overgebleven res
tanten zijn), 1 eetlepel boter
met een kop er op, 1 eetlepel
water, peper en zout. Berei
ding: verwarm de pan op een
laag vuur en doe er de boter in,
draai gas of elektrische kook
plaat nu op de middelste stand
of iets hoger en laat de boter
smelten. Als de boter is uitge-
schuimd en begint te bruinen
kaart
in de pan is schrapen we met
een vork het stollende ei naar
het midden, zoals bij een roe
rei. Dat duurt een paar secon
den, daarna laten we de omelet
in wording rustig stollen, ter
wijl we de pan bewegen omdat
de omelet niet aan de pan
koekt.
Vulling:
Intussen heeft de koelkast de
volgende resten opgeleverd:
een handvol champignons, een
kwart paprika (rood of groen),
een stukje prei, wat groene
kool, een plakje ham, een sten
geltje bleekselderij. Al die
groenten snijden we klein. In
de kast ligt nog wel een ui of
misschien een sjalotje, die
snipperen we ook fijn en bak
ken we glazig in de boter. Daar
na gaat de bleekselderij erbij,
vervolgens de prei, paprika, de
kool, de champignons en ten
slotte de hamsnippers. Draai
het vuur dan heel laag en laat
alles zachtjes smoren terwijl de
vulling op smaak wordt ge
bracht met peper en zout, wat
majoraan en tijm of met een
beetje Tabasco of een andere
pepersaus. De omelet maken
we natuurlijk het laatste want
die moet zo vers mogelijk op
tafel. De vulling gaat op de
helft van de omelet en de ande
re helft klappen we er over
heen. Tenslotte bestrooien we
de omelet met fijngehakte
bieslook. In deze vorm is de
omelet een pittig hoofdge
recht, waarbij vers bruin brood
uitstekend smaakt.
RIEN VAN REEMS
1
