Bombardementen breken regelmatig
luchtbrug tussen Biafra en Gabon
Afscheid van
mr Mauritz bij
werkgeversverbond
WffSRS
KEUKENBLOKJES
BIJOU
EX-VERPLEGER MAAK AMOK
IN BABYKAMP P
Zwemplan
Dagboek:
Rel
Politie
Keuken
importeur
in Zeeland
GRIJP DE WINST!! j
NU ZOMERPRIJZENÜ
BONTMANTELS
DE BONTKONING
Sensationele Amerikaanse
AUTOCROSS
Vakantie-
tips
GEMEENTE ZAAMSLAG
h,
10
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DINSDAG 1 JULI 1969
DOKTERSVROUW VERTELT OVER LEVEN IN GABONESE OPVANGCENTRA (II EN SLOT)
LIBREVILLE (Gabon) Soms arriveren er groepen van hon
derden Biafraanse vluchtelingenkinderen tegelijk in de Gabonest
hoofdstad Libreville. In de regel krijgen de vliegtuigen nauwelijks
de kans zulke grote getallen over te vliegen, want niet zelden
wordt de noodlandingsbaan in Biafra door vijandige troepen
onder vuur genomen. Bombardementen in de directe omgeving
of zelfs op de overboste nauwelijks zichtbare startbaan beletten
dikwijls de escapades. Maar een Biafraan vertelde het dokters
echtpaar Gianotte-van de Berg eens,Die Nigerianen kunnen toet.
niet raak schieten', met andere woorden: telkens ziet men kans
opnieuw met vluchtelingen de lucht in te komen. Na ongeveei
twee uur vliegen dalen de chartervliegtuigen in de buurt van Li
breville, het is dan nog steeds nacht. Van daaruit worden de
kinderen in kleine groepen zo snel mogelijk naar de verschillende
kampen getransporteerd.
De selectie van Biafraanse kinderen,
die wel of niet voor transport naar
Gabon in aanmerking komen, is nog
al willekeurig Het hangt in de mees
te gevallen van het medische team
af, dat met de zorg van deze kin
deren belast is. Soms zijn het kin
deren die er het slechtst (de zielc-
sten, de meest, ondervoeden) aan toe
zijn, soms de besten, van wie men
aanneemt dat zij de schraalheid heel
gemakkelijk kunnen overleven.
Medische teams van verschillende or
ganisaties, dus van verschillende na
tionaliteiten, trekken van tijd tot tijd
voor deze selecties de .busli' in. Ze
gaan de dorpjes lange en onderzoeken
kinderen, die in een schrikwekkende
conditie verkeren, omdat de ouders
voor hen geen voedsel meer konden
bemachtigen. In veel gevallen treft
men zelfs kinderen zwervend en dus
meestal ouderloos aan en worden zij
zonder meer door de teams meegeno
men.
Op hun routes treffen de medische
équipes regelmatig weerloze babies
aan. Deze kleinsten komen uiteinde
lijk in een kamp als de .Pouponnière'
terecht. In deze laatste aflevering
draagt Erna Gianotte iets van de
sfeer in' zo'n opvangcentrum uit.
nen in twee boxen. die. pas aange
schaft, de trots en glorie van Pou
ponnière vormen. Sommigen liggen
op hun buik, een enkele hijst zich
moeizaam aan de tralies op en staat
dan triomfantelijk, op zwaaiende
beentjes, over de boxrand te "luren
Een dikke Biafraanse nurse is be
zig eentje de fles te geven. Als ze
onze auito aan ziet komen, begint
ze breed te grijnzen.
Met veel gepiep en geknars remt de
auto vlak voor de kinderen af Ze
kijken een beetje angstig. Ik zet
Natasja met een zwaai bussen ze in,
Mollig en blond vormt ze een scherp
contrast met de tengere, donkerog:-
ge Biafraantjes. Weer ondervind ik
schrijnende tegenstelling die er be
staat tussen haar die alles heeft en
deze kinderen die niets hebben. Ze is
meteen goeie vriendjes met ze en
loopt bedrijvig heen en weer met hun
speelgoed. De Gabonnese en Biaf
raanse verpleegsters lachen en kijken
naar haar. Ze zien niet vaak Manke
Vanmiddag met de kleintjes van het
babykamp .Pouponnière' én Natasja,
onze dochter, .gezwommen' in de zee.
- -Dat was eén mooie escapade; Eerst
met z'n drieën in die gammele Re
nault naar .Pouponnière. Het laatste
stukje vind ik altijd weer griezelig,
al dat steengruis en dan die scherpe
bocht met dwars over de weg een
diepe gleuf.
Vanaf dit punt zien we in de diepte
de lage gebouwtjes van Pouponnière,
met' links een eindeloos aantal was
lijnen vol luiers en hemdjes, en er
voor de kleintjes die wat doelloos
heen en weer drentelen, de dikke
buikjes parmantig vooruit.
De allerkleinsten liggen met z'n tie-
Zwemplan verwerkelijkt.
We leggen hun ons zwemplan voor en
ze zijn enthousiast. De allerkleinsten
zullen thuis blijven maar de overige
dertig worden met vereende krachten.
In onze auto en de ambulance gela
den. Op het laatst springt Jean-Pler-
jonge Gabonnees, die
a zich in beweging en weer valt
me op hoe rustig de kleintjes zich ge
dragen. Met afwachtende ogen kijken
ze om zich heen, de beentjes recht
vooruit, de ruggetjes wat gebogen.
In mijn linkerarm leunt een drieja
rig negerjongetje, met z'n hoofd te
gen me aan. Jammer, dat ik niet
meer armen heb en dat de voorbank
niet wat breder is.
De grote weg voert langs het strand,
glinsterend strekt de zee zich voor
ons uit. Op een geschikte plaats stop
pen de beide auto's. Het strand ligt
een paar meter dieper en hier moe
ten we de kinderen één voor één over
de scherpe, rotsblokken tillen.
Ik had verwacht dat ze direct in het
zand zouden gaan spelen of naar de
zee zouden hollen, maar niets is min
der waar- Stilletjes staan ze by el
kaar op de plaats waar ze neergezet
worden,
Jean-Pierre Is al in zee met één van
de kinderen, die hij leer.t .zwemmen'.
Hij doet het nogal fors want het kind
gilt van schrik als het losgelaten
wordt en kopje onder gaat. Jean-Pier
re lacht zich een ongeluk als het nog
een keer gebeurt. Ze gaan hier heel
wat ruwer met de kinderen om als in
Holland. Zijn kennelijk niet bang
het te bont maakt met het kind,
neem ik het van hem af en zeg in
klungelig Firans dat hij de kinderen
niet zo bang moet maken, Hij trekt
zich er niet veel van aan en begint
schaterlachend met een volgende te
spelen, die gelukkig wat dapperder
is. Ik merk, dat er ondertussen een
aantal kleintjes zielsvergenoegd in
het water zitten en met hiun hand
jes in het zand wroeten. Natasja
staat een eind verderop met een
paar oudere negermeisjes' te "koket-"
teren.
Vér van ons af. staat een klein
groepje van de aherbamigsten op een
Muitje bij elkaar. Ik pak eir éen op
en loop er mee de zee in. Hij klemt
zich stevig aan me vast en ik laat
hem geen moment los: anders durft
hij van z'n leven niet meer het wa
ter in. Ik praat zachtjes in het Hol
lands met liem en hij drukt zich nog
stijver tegen me aan. Met een stuk
of tien ga ik zo de zee in, ze vinden
het kennelijk toch wel fijn.
aan en rijden terug naar huis, dat
wil zeggen: eerst naar Pouponnière
en van daaruit naar .Holland Huis'.
Dochter Ntasja voelt zich. hele-
viaal thuis tu-ssen haar zwarte
vriendjes. Behalve de huidskleur
vallen er niet veel verschillen qua
houding en gedrag te bespeuren.
Twee uur 's middags, kokend heet,
zoals gewoonlijk om deze tijd. We
hebben warm gegeten en zitten zwij
gend koffie te drinken en sigaretten
te roken. Woet is net thuis, als de
telefoon gaat. Er zyn moeilijkheden
op het babykamp Pouponnière. Een
Gabonnese verpleger, die veertien da
gen geleden ontslagen is wegens
wangedrag is plotseling weer komen
opdagen en weigert weg te gaan.
Woet staat al buiten en hoort waar
schijnlijk amper mijn waarschuwing
voorzichtig te zyn. Die Gabonnezen
zyn vaak zo licht geraakt. Ik blijf
achter met een vaag gevoel van on
rust. Niets bijzonders is dat, ik heb
geleerd ermee te leven, al die keren
dat hij zo laat thuis kwam in ver
band niet acute ongevallen en spoed
operaties.
.-Deze keer is mijn .gex.oel_niet..oinge-
■grond want even later rinkelt de te
lefoon weer. De situatie loopt totaal
uit de hand, Jean-de-Dieu zoals de
ruziezoeker heet, is door het d'oliie
heen, gooit met stenen naar de ver
pleegsters, vernielt het meubilair en
smijt de medicijnen door elkaar. De
kleintjes doen niets anders dan gil
len, we kunnen het aan de andere
kant van de lijn duidelijk horen.
Kennelijk is Woet nog niet aangeko
men. Nog twee van ons springen in
de auto en wij bellen intussen de po
litie.
Nu volgt een verward heen-en-weor-
fsbel, waaruit we het volgende op
unnen maken: de politie was per
abuis eerst naar het andere kamp
,Gué Gué' gereden en toen de twee
agenten tenslotte op Pouponnière aan-
kwamen* waren ze zo bang- gewor
den dat ze er vandoor waren gegaan.
Br begin behoorlijk bang te worden
en zie in mijn fantasie de bloederig
ste taferelen. Afschuwelijk als je zo
een ongebreideld voorstellingsvermo
gen hebt. Na een benauwd uurtje ko
men de twee verpleegsters die de he
le rel van het begin af hebben mee
gemaakt, volledig overstuur thuis. Er
is eerst geen verstandig woord uit
ze te krijgen en we laten ze wat
betijen met een glas water en een
sigaret. Bij stukjes en beetjes, onder
broken door gesnik, krijgen we het
verhaal te horen.
Vroeg in de middag was Jean-de-
Dieu op komen dagen en had gezegd
weer aan het werk te willen. Er
werd hem gezegd dat hij ontslagen
was (hij had gestolen, kwam altijd
te. laat en werkte slecht i en dat er
dus van werken geen sprake meer
was. Daarop werd hij boos en gooide,
per ongeluk, een kan met water
om. Toen de verpleegster hem zei
water op te dweilen, zei hij met
Afrikaanse logica: ,Maar dan werk
ik hier en -dan blijf ik'. Dat dit iets
heel anders was begreep hij niet
maar het maakte hem wel nog veel
bozer. En dit was het moment waar
op wij ons eerste telefoontje kregen.
bij de telefoon en Woet besluit
scèues te vermijden, dan maar naar
Gué Gué re ryden en daar de politie
te bellen. Maar zodra hij weg is,
breekt de hel los. Jeau-de-Dieu grijpt
één van de verpleegsters naar de
keel, zodat dagen later de blauwe
vlekken nog te zien zijn. Als de
ander dan toch de politie wil bellen,
richt zijn woede zich op haar. Hij
pakt houten bakken met kinderbor
den en bekers van plastic en smijt
die naar haar hoofd. Als ze zich wil
venveren, schopt hij haar. Dan rent
hij als een dolle achter de anderen
aan en begint alles kort en klein
te staan.
Hij smijt de medicijnen ook nog door
elkaar en zaait pan/iele onder de
kleintjes, die met z'n allen hartver
scheurend staan -te gillen en zich te
gen elkaar aandringen.
De twee politieagenten, die inmid
dels aangekomen zijn, kiezen ijlings
het hazepad, als ze zien hoe hij te
keer .gaat. Juist als Jean-de-Dieu een
grote steen oppakt, komt er echte
hulp opdagen: uvee van ons en een
grote groep politiemannen. Het pleit
is nu snel beslecht. Twee van ons
zullen de rest va.n de dag dp Pou
ponnière blijven om de kinderen wat
te kalmeren en de aangerichte schade
te herstellen. De andere twee zijn te
overstuur om langer te blijven, ze
willen direct naar huis. Een van hen
wil zelfs absoluut niiet meer op Pou
ponnière werken, hoe dol ze ook op
de kleintjes is. De herinnering aan
die zwarte handen om haar keel,
maakt haar ogen iedere keer weer
groot van schrik.
Er moet trouwens de eerste tijd
steedis een man aanwezig zijn, want
geen van de verpleegsters wil er al
leen werken. Diezelfde avond nog
staat Jean-de-Dieu weer op Poupon
nière, de politie heeft hem vrijgela
ten want en: was geen officiële aan
klacht ingediend, onbegrijpelijk want
NA VEERTIG JAAR ZIT HET ER OP
HAARLEM (GPD) Nog een
paar dagen reikhalst hij dertien
hoog boven Den Haag. Officieel
als algemeen secretaris van het
Verbond van Nederlandse On
dernemingen. Daar is hij zich
ook letterlijk bewust geworden
dat je in zo'n functie in een gla
zen huis zit. Maar nu, na 40
jaar, zit het er voor mr A. Mau
ritz bijna op. De leeuw' draagt
hij al in zijn knoopsgat.
Stapt hij eruit met het gevoel dat de
tegenstellingen tussen werkgevers en
werknemers onrustbarend zijn ver
scherpt? Mr Mauritz: overeenstem
ming zal niet altijd mogelijk zijn.
Hier en daar zal het noodzakelijk
worden dat parlement en regering
beslissingen nemen. Maar ik voorzie
wel dat arbeidsconflicten in Neder
land tot de uitzonderingen zullen,
blijven behoren. En de .hardere lijn'
waarmee de vakbonden de laatste
tijd zo nadrukkelijk schermen? Mr
Mauritz: de gedachtewisseling n de
sociaal economische raad heeft toch
wel weer bewezen dat haalbare op
lossingen mogelijk zijn.. De harde
lijn' betekent toevallig in dit jaar
dat er forsere loonsverhogingen zijn
gevraagd, dan de werkgevers aan
vaardbaar achten, toen de prijzen te-
gevnielen. Een incidentele zaak dus.
Het karakter van de onderhandel! n-
fen wijst erop dat ook in de be-
rijfstakken bereikt kan worden wat
sociaal en economisch verantwoord
is.
Hoe ziet hij, nu hij op het punt staat
zijn functie neer te leggen, de toe
komstige verhoudingen? En wat zijn
z'n verwachtingen over het mee-be-
slissen in de bedrijven
Mr Mauritz: al die termen, die de
laatste tijd in fraaie vol-zinnen wor
den gestopt zult u mij niet horen ge
bruiken. Ze klinken mij, eerlijk .ge
zegd, te studentikoos in de oren. Lie
ver wil ik' wijzen op de advizen, de
bij de SER klaarliggen over zaken
a;ls het enquête-recht en de onderne
mingsstructuur. Er wordt al zo la.ng
naar gestreefd de werknemers mede
verantwoordelijkheid te geven. Maar
we vragen ons daarbij weieens af of
iedereen zo'n verantwoordelijkheid
wel aan kan. Hij zoekt naar een slui
tende formulering. Maakt eerst een
zin half af. Begraaft hem dan weer
en neemt een minuut - stilte in acht.
Dan komt hij er toch in een bedacht
zame versie uit: het realiteitsbesef
van de Nederlanders zal de maat
schappelijke ontwikkelingen zeker
beïnvloeden en tot gepaste oplossin
gen leiden als het gaat om kwes
ties als medezeggenschap. Hij zou
ér uferi over kunnen praten, maar
het veel omvattende terrein van de
medezeggenschap is in het verbond
niet het zijne geweest. Bovendien
vindt hij het niet passend daarover
gedetailleerde uitspraken te doen, nu
hij al is uitgeluid.
Mr Mauritz: De oprichting van de
Stichting van de Arbeid in 1945, die
Ik mee heb voorlbereid is er één van.
Daarmee werd de solidariteit tussen
werkgevers en werknemers vlak na
de oorlogsjaren bewezen. Ze was ver
sterkt sinds de centrale werkgevers
organisaties zichzelf in augustus
1941 besloten op te heffen, omdat de
Duitsers de vakcentrales gingen
.overnemen'. Die stichting hield zich
eerst bezig met wederopbouwplannen.
Daarna met politieke en sociale aan
gelegenheden. Het is thans een over
legorgaan geworden, omdat in 1950
een deel van de aanvankelijke stich-
tingstaak werd ovengenomen door de
Sociaal Economische Raad. Dit top
orgaan, uitvloeisel van de wet op ae
bedrijfsorganisatie, ging economische
en sociale adviezen aan de rege
ring verstrekken.
Wat vond hij als plaatsvervangend
lid van het laatste SER-rapport?
Mr Mauri tzHet is zeker een van de
belangrijkste die ooit uit de raad ls
gekomen. Het wil de inflatie tot
staan brengen door de loon- en prljs-
spiraa.1 neer te drukken. Als het
rapport wordt uitgevoerd zoals het
ei- ligt, dan verwachten we een loons
omstijging van 6,5 tot 7 procent en
een prijsindexcijfer dat met 3,5 pro
cent oploopt. Sinds 1964 is er een
vrij sterke stijging van de totale
loonkosten en van net prijspeil voor
fiarticuliere consumptie geweest. De
oonsom, inclusief de sociale lasten
voor de werkgever, zou dit jaar met
tien procent 'en het prijsindexcijfer
met zo'n procent zijn opgelopen al
de rem er niet zou worden opgezet.
Die inflatie zit hem kennelijk hoog.
En om meer dan één reden. Mr Mau
ritz: Het is een permanent verschijn
sel geworden. Alleen met inspanning
va.n alle nationale en internationale
krachten kan or iets tegen worden
gedaan. Om eens iets te noemen: Wij
kunnen in eigen land aansturen op
lagere loonsverhogingen. Die worden
wel geaccepteerd als er maar een
redelijke welvaartsverbetering in ver
disconteerd-zit. Dan heb ik nog niet
gepraat over de neven-effecten van
de inflatie, zoals de aanpassing van
huren en ensioenen. De spaarzin
wordt er evenmin door bevorderd. In
ternationaal bezien bedreigd die in
flatie de positie van de ontwikke
lingslanden. Zij voeren hoofdzakeljk
grondstoffen en ook wat industric-
produkiten uit. Daarvoor moeten zij
in West-Europa machines of andere
export-artikelen terug kopen. Als die
Europese prijzen stijgen en daarbij
de grondstoffen niet duurder wor
den, dan werkt dat nadelig op de
ruilvoet-verhouding voor ontwikke
lingslanden.
Hoe heeft die Inflatie nu doorge
werkt in lonen en prijzen?
Mr Mauritz: Voor de grote massa
loontrekkers zijn de inkomens twee
keer zo snel gestegen als de prij
zen. De. uur-lonen in 1969 zijn 1n de
industrie gemiddeld 4,70 dat is bij
na tien maal zo hoog als in 1938-1.939
de laatste .goede' jaren voor de oor
log. Het levensonderhoud werd in die
periode vijfmaal zo duur. Een. ander
sprekend cijfer: de gulden heeft
sinds 1939 ruim driekwart van zijn
waarde verloren. Sinds 1945 is dat
tweederde. Het consumptieprijspeil
steeg de laatste tien jaar met 50
procent.
Wet-Roolvink
ze hebben zelf gezien hoe hij te
keer ging.
Woet staat hem te woord, de man is
heel rustig ®iu en het is ,mon docteur'
voor en ,mon docteur' na. Zijn voet.
die de strijd, van 's middags niet
ongeschonden is door gekomen,
wordt verbonden en de rust diaa.lt
weer over de lage gebouwtjes van.
Pouponnière.
Als enige dagen later een verple
ger en verpleegster slaags .raken, om
dat ze eikaars werk niet willen doen
maar meer nog omdat ze troubles
hebben met eikaars verloofden,
maakt he<t al helemaal geen indruk
meer op ons.
Hoe kijkt hij nu tegen de nieuwe wet
van Roolvink aan als middel om spi-
raalaanjagende loonexplosies tegen
te gaan? In werkelijkheid kan de
loonpolitiek -dan niet absoluut vrij
zijn. Mr Mauritz: De minister moet
kunnen ingrijpen. Dat is voor een
slagvaardig beleid noodzakelijk.
Vergeet niet dat we ook een. prijzen
wet kennen. Het kan nodig zijn be
paalde tendensen terug te dringen.
Een inflatie-bestrijdend-beleid moet
overigens in. de hele internationale
ontwikkeling worden betrokken. Er
zijn allerle onzekerheden op dit mo
ment. Denk maar aan de oneven
wichtige Amerikaanse betalingsba
lans en. aan de dollar-stroom naar
Europa. Er is nergens sprake van
stabiliteit in 'de valuta's. Nu kan de
vakbeweging wel bezwaren hebben
tegen het wetsontwerp van Rool
vink, maar ik vind dat hij over zo'n
beleidsinstrument moet kunnen be
schikken. Bovendien is het hele wets-
de Stichting van de Arbeid zijn goed
gekeurd. Het verbond van Neder
landse ondernemingen heeft als nieu
we organisatie mr Mauritz maar an
derhalf jaar gekend. Het ontstond
uit een samenvatting van het Cen
traal Sociaal Werkgevers Verbond
(CSWV) en het Verbond van Ne
derlandse Werkgevers (VNW) op
1 januari 1968.
Mr Mauritz: dat zat gewoon in de
tijd. We waren er aan toe. Er is ei
genlijk maar één nadeel aan zo'n
Centrale organisatie. Werkgevers en
werknemers in de bedrijfstakken voe
len het dikwijls als een beknotting'
van de gewenste vrijheid, wanneer
«ij ons al hebben uitgesproekn ter
wijl zij nog moeten onderhandelen.
Hij zelf tilt daar niet zwaar meer
aan. Want 1 juli wordt de erfenis van
jaren strijdbaarheid verdeeld.
iXcMcmhicM
Lange Delft 44-Segeersstraat 4a - Middelburg
DE ZAAK
OP DE HOEK
(tevens voorraadhouder)
biedt aan
wederverkopers
kwalitatief zeer goede
tegen zeer
aantrekkelijke
prijzen.
Brieven onder no. J 197,
bureau PZC, Goes.
20 pet - 30 pet - 40 pet korting j
Nu kopen en in de winter betalen. j
Duizenden korte en lange
Bont kopen is een zaak van vertrouwen,
'n 3-jarig garantiebewijs is dat vertrouwen
waard. Meer waarborg voor bont. Desgewenst j
zeer soepele kredietservice. De grootste en i
goedkoopste bontzaak van Nederland. I
Hoogstraat 97 - Rotterdam
Bij koop 2 treinretours vergoed!
TE HAAMSTEDE
OP ZATERDAG 5 JULI.
AANVANG: 14 UUR.
Leuke badpakken
en bikini's
Mooie collectie
Heren badbroeken
in alle maten
Zömertrulen
en sporttruien
voor dames en heren
Zil verzegel s
SPORTHUtS
SCHEIDESTRAAT 38
TEL. (01184) 3739
VLISSINGEH
Burgemeester en wethouders der gemeente Zaamslag
maken bekend:
1. dat van 21 juli 1969 tot en met 1 september 1969 in
het gebouw van het provinciaal bestuur, Sint-Pieter-
straat 42, Middelburg voor een ieder ter inzage zijn'
nedergelegd het door hun college op 3 september;
1968 opgemaakte ontwerp van de tweede wijzigings
legger der legger van wegen en voetpaden in de ge
meente Zaamslag, alsmede een ontwerp-besluit tot
gewijzigde vaststelling van eerstgenoemd ontwerp
door gedeputeerde staten van Zeeland;
2. Bezwaarschriften tegen de voorgenomen wijzigingen
worden bij gedeputeerde staten ingediend en bij het
ontwerp van de tweede wijzigingslegger en het ont
werp van de daarin aan te brengen wijzigingen voor
een ieder ter inzage gelegd;
3. De bezwaarschriften kunnen worden toegelicht en
bezwaren tegen de voorgenomen wijzigingen kunnen
mede worden ingebracht in een zitting van een com
missie uit gedeputeerde staten, welke zal worden,
gehouden in het onder 1 genoemde gebouw van het
provinciaal bestuur op 1 september 1969, des mor
gens va.n 10 uur tot 11 uur.
Burgemeester en wethouders van Zaamslag,
De burgemeester, J. de Pree.
De secretaris, J. J. Haak.
1 FINA NEDERLAND NV, AFD. ARE
i postbus 294 - 's-Grave7ihage.
Ter exploitatie aangeboden:
SERVICE STATION (met woning)
te WOENSDRECHT.
BOVAG-Fatroonsdiploma vereist.
Brieven te richten aan:
2 juli om 3 uur
KINDERSPELEN OP
HET NDLLESTRAND
(Vlissingen)
Schatgraven voor
kinderen van 3-6 jaar.
Aanmelden vandaag, 1 juli,
tot 17 uur bij de badman
op het Nollestrand.
VERS RUNDVLEES
Abatfosr
Seiswcg, Middelburg.
Per boot
bus of trein,
laat de
P.Z.C.
uw reisgenoot
