Elten's veertien vette jaren zijn voorbij
„Heim ins
Reich"
IEDER JAAR KOMEN ER TWEE EN EEN HALF
MILJOEN
MENSEN
BIJ
Middenstand
is boos: „Ze
hadden onze
mening wel
mogen
vragen''
Opaugustus
Indonesië opnieuw ontdektXIV
Televisie
FRED BREDSCKNEYDER-SOMS
DE GROOTSTE BIOSCOOPEXPLOITANT
We maken er geen herrie over
Londen is de lilmsfad
Voor elke huiskamer geschikt
Drie minuten pauze voor Hitch
Post voor Ben CariwrigHt
Document res zijn pom a t
Goedkoop lenen
Vlees noch vis
Barrière
Drie zusjes
wwwwwwwwwww^'wwwwwwwwwvww^^
Volgende generatie
ZATERDAG 6 JULI 1963
PROVINCIALE ZEE UW SE COURANT
7
(Van een speciale verslaggever).
AT og zes weken en El tens vette
jaren zijn voorbij. Jaren,
waarin goud is verdiend door
winkeliers, caféhouders, patat
mannen en souvenirverkopers.
Onvoorziene omstandigheden
voorbehouden, gaat Elten op 1
augustus „heim ins Reich". De
landdrost zal op die dag het be
stuur overdragen aan een Duit
se bewindvoerder. De elf Neder
landse ambtenaren van het
drostambt gaan op wachtgeld.
De grens van Nederland wordt
bij Elten weer een vijftien kilo
meter langer. De twee huidige
douaneposten zullen vervallen.
Er komen vijf nieuwe voor in de
plaats.
Het is hondeweer in Hoog Elten. Op
het grote parkeerterrein op de Elter
Berg staat alleen onze auto. De pa
tatman houdt eenzaam de wacht
bij een pan met reepjes aardappelen.
Hij is een Duitser en spreekt plat
Eltens. Het is ook voor iemand, die
het Duits niet machtig is, goed te
verstaan. Hij zegt: „U hoeft mij niet
te vertellen wat U bent: een jour
nalist. Maak er niet te veel ophef
van .Schrijf maar gewoon hoe de
mensen er over denken".
„Hoe denken ze er dan over?"
„Ze denken er niets over, als het
maar goed gaat".
Het zal echter beslist minder goed
gaan.
In 1949 wilde heel Nederland Elten
zien. Met autobussen, per trein, in
auto's, op de fiets en op de brom
mer kwamen ze. Miljoenen nieuws
gierige Nederlanders, die in eigen
land een stukje Duitsland konden be
kijken. In de vijftiger jaren vermin-
derde de stroom iets.
Maar een andere categorie bezoekers
bleef op peil, zelfs nadat vorig jaar
Pasen de nieuwe autobaan was ge
opend en Elten buiten de grote route
kwam te liggen. De „Kaffee- und
Butterfahrten" hielden aan. De
Duitsers uit Noordrijnland-Westfalen
kochten liever bij hun landgenoten
in Elten dan elders in het grensge
bied. Er zijn tijden geweest, dat in
Elten meer koffie v/erd omgezet dan
in de rest van Gelderland.
Het was veel Eltenaren liever ge
weest, als het altijd had kunnen
blijven zoals het nu nog is. Want er
wordt van twee walletjes gegeten,
van het Duitse en van het Nederland
se. Duitsland en met name het be
stuur van de deelstaat, doet alles
om de ruim 330 dorpelingen er van
te overtuigen, dat zij door hun land
genoten niet vergeten zijn. Zo kunnen
de Eltenaren tegen buitengewoon
voordelige voorwaarden van de deel
staat geld lenen voor woningbouw.
En Nederland heeft ook steeds zijn
best gedaan. Miljoenen zijn geïnves
teerd in het door oorlogshandelingen
zwaar beschadigde grensdorp.
Er werden in de afgelopen veertien
jaar 110 woningwetwoningen in El
ten neergezet. In de premie- en vrije
sector kwamen er meer dan 150 tot
stand. Het rioleringsnet werd ver
nieuwd; de wegen zijn in prima staat
gebracht.
Op het drostambt straks weer ge
meentehuis zitten de drie Duitse
en de Nederlandse ambtenaren te
rekenen. Er worden zeer ingewikkel
de becijferingen gemaakt, want alle
kapitaalswerken, die in Elten zijn uit
gevoerd, zullen op 1 augustus met
Duitsland worden verrekend. Het
drosambt heeft naar schatting, drie
ëneenhalf miljoen gulden in Elten ge
ïnvesteerd. Dat geld krijgt Nederland
dus terug.
Eén van de ambtenaren op het
drosambt is de heer H. C. Welling,
secretaris en waarnemend landdrost.
Hij is dadelijk in 1949 gekomen en
kent de problematiek door en door.
Per 1 augustus zal hij waarschijn
lijk ontslag krijgen. Hij weet nog
niet waar hij naar toe zal gaan. „Der
Mor had seine Tiitigheit getan", zegt
hij met nauwelijks aanvaarde berus
ting.
„Het was prettig met deze bevol
king te kunnen werken", vertelt hij,
„want hoe dan ook, gedisciplineerd
was ze. Maar toch ben ik wel blij,
dat het hier afgelopen is, vooral voor
de kinderen. Het is goed als ze weer
in een normale omgeving komen.
Het is hier vlees noch vis. Veertien
jaar heeft men hier in de onzekerheid
geleefd, zonder dat men er overigens
materieel onder heeft geleden. Er is
hier een uitgesproken welvaart. El
ten was voor de oorlog een arm ar-
beidersdorp. Nu zijn er arbeiders, die
voor veertig- a vijftigduizend gulden
een bungalow laten zetten.
Na 1 augustus zal iedereen er hier
op achteruit gaan. De arbeiders zul
len voor hun levensmiddel enpaket
ongeveer 25 procent meer moeten be
steden dan thans, als zij tenminste
hier blijven kopen. Maar daar zit
hem nu juist voor de winkeliers de
kneep. Zij raken niet alleen hun klan
ten van buiten het dorp kwijt, maar
ook een deel van de Eltenaren. De
slagers hebben tijdens een openbare
vergadering gezegd, dat ze rekenen
op een omzetvermindering van ten
minste vijftig procent".
j Het postkantoor in ivelvarend i
Elten.
WWWIMWWAftWWWWWWWWIWWWWWA
Onder Nederlandse leiding is
de toren van Elten gerestau
reerd.
Ook de patatman op de Eltense Berg
gelooft, dat hij er op achteruit zal
gaan. „Een grens is een enorme bar
rière", zegt hij. Maar als het mooi
weer is, blijf ik hier m'n boterham
wel verdienen". Hij legt uit, dat er
veel bussen met doorgaande toeris
ten, het Kurhotel op de berg aandoen.
Dat zal zo blijven.
Bij de Drususput, een paar honderd
meter verder, zitten twee dames in
een kraam met souvenirs te breien.
Ze hebben niets te doen.
Beneden, in Elten, lopen we een ga-
lanterieënwinkel binnen. Er liggen
gekleurde ansichtkaarten met „Groe
ten uit Amsterdam" en „Groeten uit
de Keukenhof". Van Elten zijn er
haast geen kaarten. „We laten ze
niet meer maken", zegt de dame
achter de toonbank, „er is geen vraag
meer naar"-.
We drinken koffie in een hotel, dat
door een Nederlander wordt gedre
ven. De man is boos op de Neder
landse regering. „Dacht U, dat ik
hier mijn geld had ingestoken als ik
dit had geweten?" vraagt hij. „Ik
krijg het nooit terug. Op 1 augustus
is het afgelopen. We worden er alle
maal slechter van. Weet U wat ze
eens hadden moeten doen onze me
ning vragen!"
We rijden Elten uit. Langs een win
kel waar „Biickerel Lebensmittel" en
daaronder „Droste pastilles altijd
welkom" op staat. Langs hotel „Zum
Stern" dat een „Volledige vergun
ning" bezit. We komen door de Wil
helmstraat, die straks weer Wiihelm-
strasse zal heten.
Op de weg naar Bergh passeren we
een gloednieuw, leeg grensstation.
Na 1 augustus zal het volop in ge
bruik zijn.
(Van onze speciale verslagever in
Indonesië
fAmtrent het midden van de
maand die begon met de
hereniging van de omstreeks
800.000 papoea's met het Indo
nesische volk, heeft het zielen
tal van Indonesië de 100 miljoen
overschreden. Groeide het Indo
nesische volk in de jaren voor de
oorlog elke tien jaar met onge
veer 10 miljoen, na 1955 is er
vrij plotseling bijna een verdub
beling van de jaarlijkse bevol
kingsaanwas tot stand gekomen,
waardoor van midden '53 tot
midden '63 het zielental explo
sief van 80 tot 100 miljoen
steeg. Alleen al de bevolking
van Java breidde zich in die
laatste tien jaren uit met 13
miljoen. In verhouding was er
tussen Java en de buitengewes
ten aanvankelijk geen enkel ver
schil. Maar sinds 1957 begint de
bevolkingsgroei in de buitenge
westen wat af te nemen, terwijl
die op Java in stijgende lijn
gaat. Dit niettegenstaande de
toch bepaald niet zo gunstig\
voedsel-toestand op Java en de
zeer hoge sterfte onder kinde
ren, die nadat zij eenmaal van
de borst zijn gedurende de vol
gende anderhalf jaar in vele
streken van Java worden gede
cimeerd door een verkeerde voe
ding, waarin vooral de eiwitten
ontbreken.
In Mario Santoso, een kraamkliniek
in Soerabaja, waar ook in toenemen-
gevolg' van de economische toestand
van het Indonesië van nu; alle artsen
die ooit in Indonesië hebben gewerkt
zullen U in Nederland kunnen vertel
len, dat dit hier ook vóór de oorlog
wel eens voorkwam", verklaarde di
rectrice mejuffrouw dr. S. Kruyt toen
ze eenmaal heen was over haar ver
bijstering, veroorzaakt door het feit,
dat binnen de tijd van een half uur
plotseling drie journalisten uit Neder
land los van elkaar, uit geheel ver
schillende delen van Indonesië de weg
naar haar kliniek hadden gevonden.
„Het is niet eens een kwestie van on
dervoeding", zo voegde ze er aan toe.
„Die kindertjes hebben waarschijn
lijk allemaal tot de dag waarop het
ineens mis ging, in hoeveelheid geme
ten, wel flink wat gehad. Maar zulk
eenzijdig voedsel, dat een extreme
eiwitondervoeding onzichtbare ver
woestingen in hun lijfjes kon aanrich
ten tot op een dag de gevolgen zich
begonnen te manifesteren. En dan
gaat het ineens zo snel
de mate kinderen die in hun eerste
levensjaren zijn, worden verpleegd,
heb ik kinderen gezien, wier uiterlijk
in niets verschilde van de uitgemer
gelde ongelukkigen, die na de ineen
storting van het nazi-rijk werden
aangetroffen in kampen als Bergen-
Belsen. De wijdgeopende donkere
angst-ogen uitpuilend uit de holle
kassen, de tanden naar voren stekend
uit de teruggeweken lippen; op
armpjes en beentjes de losse veel te
wijde huid als gekreukeld papier om
het vrijwel vleesloze bot; te verzwakt
om nog te bewegen of zelfs te
schreien. Alleen door een heel kleine
maar razend snelle ademhaling ver
radend dat het leven nog niet is gewe
ken, en dat er voor de waakzame
doktoren en verpleegsters nog een
kleine kans is hun ingespannen ge
vecht te winnen.
„Vergist U zich niet, dit is niét een
Mej. dr. S. Kruijt:
van harte één met dit volk s
Dr. Kruyt, in Indonesië geboren
is een van een drietal Nederland
se zusjes, die zich tot ver buiten
Soerabaja een reputatie van warme
menselijkheid en christelijke naasten
liefde hebben opgebouwd. Een van de
drie zusjes Kruyt is overleden na een
auto-ongeval; een tweede die niet
voor de Indonesische nationaliteit
wenste te kiezen is naar Nederland
teruggekeerd. En dr. S. Kuyt, als
zendingsarts „uitgeleend" aan de pro
testantse kraamkliniek, is gebleven.
„Dacht XT dat ik Indonesische zou
zijn geworden, als ik me niet van har
te één met dit volk zou hebben ge
voeld
Met overtuiging breekt ze een lans
voor het volk dat ze lief heeft en
voor de regering welker oprechte in
spanning ze is gaan waarderen. „U
kijkt misschien naar de kinderen als
die hier, met in uw achterhoofd de
conclusie dat men maar niet veel ge
maakt heeft van de onafhankelijk
heid. De werkelijkheid is anders; ik
herhaal, gevallen zoals deze hier,
kwamen ook in de Nederlandse tijd
wel eens voor. Ik bedoel niet, dat er
van Nederlandse kant geen pogingen
zijn gedaan, de bevolking tot andere
voedingsgewoonten te brengen. Maai
de Indonesische regering heeft dat
voorlichtingsprogramma sterk opge
voerd; ze poogt de bevolking er toe
„e bewegen meer slachtvee te kwe
ken, meer vis te vangen. Dr. Kruyt
beweert, dat de Indonesische regering
meer resultaat zou hebben dan het
Nederlands bestuur, omdat de bevol
king meer zou luisteren naar de raad
van zijn eigen regering dan naar die
van het vreemde bestuur. De gewel
dige bevolkingsexplosie schrijft ze toe
aan de beter wordende resultaten van
de medische en sociale zorg en voor
lichting.
Toch speelt ook het hoge aantal ge
boorten een rol. Men spreekt thans
heel openhartig over de noodzaak
van een „verantwoorde gezins-plan-
ning". Niet in regeringsverband. Dat
schijnt zelfs de regering-Soekarno
zich nog niet te kunnen veroorloven.
Mevrouw Soebandrio, echtgenote van
Indonesië's minister van buitenlandse
zaken en zelf plv. minister voor so
ciale zaken, is als voorzitster van de
grootste vrouwenvereniging, een zeer
actief en gezaghebbend pleitbezorg
ster voor „verantwoorde gezins-plan-
ning". Dr. Kruyt is voorzitster van
een speciale commissie van de Raad
van Prot. Kerken in Indonesië, die
zich met de vraagstukken van ge-
zins-planning bezighoudt. „We doen
geen aanbevelingen, we stellen geen
resoluties voor; daar is het allemaal
nog wat te delicaat voor. Maar er is
grote activiteit, niet alleen in de
christelijke kringen; evengoed in de
islamitische".
„Via de consultatie-bureaus wordt er
vandaag-de-dag in grote delen van
Indonesië openhartig met de mensen
gepraat. Allereerst met hen die er
zelf over beginnen. Meestal zijn dat
de vrouwen, die er niet meer gelaten
in berusten dat ze steeds maar in
verwachting zijn. Er heerst de meest
verregaande mate van onwetendheid,
en men is meestal zo dankbaar een
goede voorlichting te kunnen krij
gen". Dr. Kruyt houdt het, evenals
haar vele collega's, voor gewoonte als
een vrouw om raad komt, haar te vra
gen terug te komen met haar man en
dan wordt er gepraat.
Trouwens de economische toestand
alleen al draagt er toe bij, dat
het merendeel van de mannen die
worden ingelicht wel mee wil werken.
Ook zij zijn daarginds diep veront
rust over het gestaag groeiend kin
dertal, dat hun zorgen van jaar tot
jaar groter maakt.
Intussen is iedereen die met het
vraagstuk te maken heeft het er wel
over eens, dat de gevolgen van deze
nu wel in alle geestelijke bevolkings
groepen doordringende denkbeelden
family-planning, zich pas over zeer
geruime tijd in belangrijke mate zul
len doen gelden. Het zal volgens de
deskundigen een kwestie van zeker
een generatie zijn, voor deze opvat
tingen werkelijk gespreid kunnen
zijn.
En intussen zal de bevolkingsgroei in
Indonesië met aanzienlijke kracht
voortgaan. Een accres van 2% mil
joen per jaar is nu reeds overschre
den en Indonesië zal op andere gebie
den zeer aanzienlijk en met ver voor
uitziende blik moeten plannen om de
grote Indonesische familie én voed
sel. én vooruitgang te verzekeren.
„Maar daar wordt aan gewerkt",
heeft minister Roeslan Abdulgani me
eerder in Djakarta al verzekerd.
Frsü Bredschneyder rechtsJ in gesprek met Lome Green.
liegen jaar geleden kwam Fred Bredschneyder bij de K.R.O. als
één van de vier man die samen weieens de televisie zouden op
knappen. Hoe? We gingen alle vier maar gewoon doen wat er die
dag te doen was, en de volgende dag zagen we wel verder. Dat was
eigenlijk net zoals ik gewend was bij een niet zo grote krant,
het dagblad De Tijd. Ik was er redacteur binnenland, maar als
Van Domburg eens wat anders aan z'n hoofd had deed ik ook wei
eens film. U weet hoe dat gaat bij een krant: de klusjes worden
eerlijk verdeeld. Bij de televisie ben ik maar net zo gaan doen en
met vier man die als goeie vrienden samenwerken komt er geen
verwarring: we zagen mekaar elke dag. Maar televisie werd groot
en de staf was niet meer met één blik te overzien. Toen moesten we
het werk gaan verdelen in specialisaties. Iemand vraagt dan: wat
doet Bredschneyder? o, Bredschneyder doet film. Zo ben ik dan
nu hoofd film met tien man medewerkers.
We doen alle filmza
ken en dan blijkt dat
voor zoiets als televisie
eigenlijk dé grenzen
nooit echt scherp ge
trokken kunnen wor
den, want is een do
cumentaire film nu een
film of een documen
taire Zelfs als je
werkt met een grote
staf moet je elkaar dus
blijven kennen als
goeie vrienden. We
maken er geen herrie
over of documentaire
wel of niet film is. Wij
verzorgen de filmtech
niek voor de afdeling
documentaires, zo
zit dat. Film als pro
gramma-deel is voor
ons, speelfilm maar
daar hebben we ook al
weer verschillende
vakjes voor: kinder
film - detectives of
thrillers - de series de
tekenfilms - en de
hoofdfilm, zal ik maar
zeggen.
Opsporen en selecteren
en ten slotte aankopen
van films doe ik zelf,
- maar dat opsporen
klinkt romantischer
dan het is. Ik ben geen
Simon van Collem die
zelfs weieens uit een
vuilnisbak een mooi
oud krasserig film
strookje heeft opge
diept. Opsporen is
goeddeels: de filmtijd
schriften met aanbie
dingen doorvlooien en
de namen kennen van
de makers. Vooral voor
films is televisie in
ternationaal, en dat
moet ook wel omdat
film zo kostbaar is.
Ik bedoel: het zou mis
schien wel mooi zijn
als we in Nederland
opdracht konden geven
voor het maken van te
levisie-films, maar dat
is niet te betalen. Een
film: van wie dan ook
- komt ten slotte te
recht bij een grote
maatschappij die de
hele wereldmarkt be
strijkt. Om een film
lucratief te maken
moet je er de laatste
stuiver uitwringen.
Alle maatschappijen zowat hebben een verkoopkantoor in Londen, en die
stad is ook filiaal van Hollywood en van de grote televisiemaatschappijen
uit New York. Ik ga dus naar Londen bijvoorbeeld omdat ik een serie nodig
heb: dertien vervolgen altijd dertien, omdat je dan een kwartaal gedekt
bent. Een serie dus, één, maar ik zie er dan in een paar dagen dertig of
veertig. Ik zit en ze draaien van de ochtend tot de avonvd. Dan nog heb ik
tevoren al geschift: stapels filmdozen hoeven ze voor mij niet open te maken,
omdat ik weet wat er in zit: een film die te typisch Amerikaans is bijvoor
beeld, of te typisch Engels. Dat is een beetje moeilijk te omschrijven, want
natuurlijk kan een film juist interessant zijn doordat het verhaal of het
probleem of de mensen erin zo typisch Amerikaans of Brits zijn. Niettemin:
vooral voor de series geldt dab ljet Nederlands publiek moet kunnen meele
ven, zodat men wil weten hoe het volgende week verder gaat.
In zekere zin gelden voor televisie
overal ter wereld dezelfde normen,
een er van is: de film moet voor
elke huiskamer gesqhikt zijn, - dat
is het verschil met een bioscoopfilm,
voor een avondje uit kiezen de men
sen zelf, voor een avondje thuis kies
ik. Amerikanen zijn wel zo commer
cieel dat ze zelfs geen „ontraden"
films maken, laat staan aanbieden in
Europa. Hun series zijn al afgedraaid
en getest op succes bij hun eigen
honderden teve-stations. Mijn bedoe
ling is dan wel de film te kiezen
die een gegarandeerd succes zal zijn,
zoals van de moderne Amerikanen
in de ijstijd - de Flintstones dus, en
van Ivanhoe. Het zou heel mooi zijn
als ik kon zeggen: kijk, dat voelde
ik nou op m'n klompen, - maar zo
is het niet: „Het grote succes van
de Flintstones en Ivanhoe was voor
mij óók een verrassing. Die twee wa
ren raak, - maar ik kan ook weieens
mis-kleunen.
We krijgen veel reacties op films.
Het is voor duizenden niet zo dat
men denkt: ach, het is maar een
film. De hoofdpersonen worden le
vende vrienden, en wie zal zeggen of
er niet gevoelige mensen voor de
teve in hun huiskamer zitten, han
denwringend om het naderend on
heil, of een traantje wegpinkend bij
iets zieligs? Op de Flintstones heb
ben we de meeste reacties gehad, en
dat is dan nota bene een teken
film. Kinderen sturen we dan een
speciale Flintstonekaart terug. Kin
deren richten ook vaak hun brieven
regelrecht tot de hoofdpersoon. Lieve
Ivanhoe, schrijzen ze dan, - wanneer
kom je eens een keertje naar Ne
derland? Tiener-meisjes willen van
alles weten over bewonderde acteurs.
Hoe oud ze zijn, in welke films ze
triomfen vierden en op wie ze toen
verliefd waren, en zelfs vragen ze
mij wanneer Gregory Peck jarig is,
en dan mag ik niet terugschrijven:
op 29 februari.
Negatieve reacties krij
gen we ook zat. Voor
al in het begin op de
Hitchcocks. Dat er
mensen zijn die de
Hitchcocks afkeuren
moet je respecteren.
We gaven dan ook
voor zo'n thriller begon
drie minuten pauze
al was het alleen maar
om de kinderen naar
bed te sturen. Want zo
zijn ouders dan wel:
als de kinderen naar
bed zijn gaan ze zelf
kijken. In Londen heb
ik Hitchcock zelf ont
moet. Een aardige,
rustige man. Hij zegt
een hekel te hebben
aan commercials:
films die op het grote
publiek mikken - in
tussen maakt hij ze
aan de lopende band.
Van 29 oktober af
gaan we iedere maand
een Hitchcock van vijf
tig minuten uitzenden:
The Hitchcock Hour.
In de eerste afleverin
gen komen James Ma
son en Hugh O'Brien.
Sommige van de nieu
we Hitchcocks zijn hu
moristisch, sommige
romantisch, en alle
maal spannend. Hitch
cock zelf zegt dat de
spanning ontstaat als
hij gewone mensen in
ongewone situaties
plaatst. Neem zoiets
als een kaartavondje.
Spannend kan hoog
stens zijn wie het vol
gende robbertje bridge
wint, - maar echte
spanning ontstaat als
het publiek weet dat er
een tijdbom ligt te tik
ken in het nachtkastje
waarop de wekker
staat. De kaarters
kaarten dan maar
door, en delen nog eens
uit. Dan is de robber
afgelopen, en het pu
bliek is opgelucht als
de mannen hun stoelen
achteruit schuiven om
dat ze weg willen gaan,
maar dan zegt de
vrouw die al die tijd
met een haakwerkje
bezig is geweest:
wacht, ik zet nog even
een lekker kopje kof
fie - en iedereen gaat
weer zitten. En die
wekker maar tikken.
Voor de echte Wild-West-lief hebbers beginnen we eind oktober met de Bo-
nanzaserie. Over een Amerikaanse rancher Cartwright en zijn zonen Cart-
wright is Lome Greene die als de moderne. Tom Mix wereldberoemd is. Hij
krijgt post zelfs van Japanse en Egyptische bewonderaars en -sters.
In de zomer op 27 juli beginnen we al met de Franse serie Christobal,
de schat van de dertien huizen. Het is de schat van een oude edelman, de
markies De la Paillerie. Twee Parijse kinderen vinden in de Seine een fles
met een document, ze raken bevriend met een sluiswachter Christobal - en
dat is de clown Zavatta. Ook al in juli op de 11de beginnen we met een
serie van drie van de Westduitse teve. De verfilming van een van de be
roemdste boeken van Hans Fallada: Wer einmal aus dem Blechnapf frisst
wie eenmaal uit het schaftje eet, over de sociale problematiek van Berlijn
in de jaren vlak voor Hitier.
gen talloze brieven van mensen die
een film nogeens terug willen zien.
Andere vragen om de nieuwste Berg
man - en vergeten er bij te zetten of
ze bedoelen Ingrid of Ingmar. Het
kiezen van de hoofdfilm is altijd een
gok. In september is de KRO weer
aan de beurt, dus ik heb nog even
tijd om knopen te tellen.
Zorgen heb ik er natuurlijk wel over,
want op zo'n filmavond ben je de
grootste" bioscoop-exploitant. Volgens
onderzoeken naar de kijkdichtheid
kijkt iedereen naar de hoofdfilm. Sa
men thuis blijven ja, gezellig.
Met thrillers, Western, kinderfilm»
en probleemfilm proberen we ieder
een tevreden te stellen. - en dan zijn
er ook nog de dierenfilms. Da's opge
legd pandoer. Documentaire films
zijn ook populair, dat zijn ze ge
worden door de televisie. De kijkers
hebben het gevoel dat ze wat we
tenswaardigs leren, en dat is ook zo.
Eens per vier maanden hebben we
dan de hoofdfilm. De echte grote
speelfilm uit de bioscoop. Dat moet
of een film zijn ouder dan 48 maan
den en dus uitgespeeld, of eentje die
het niet doet in de bioscoop. We krij-
