PAGINA „Dokter Annie" maakt patiënten tot andere mensen GAS kan gevaarlijk zijn.. Dan ozon tv tol ozcntv VRIJDAG 8 MEI 1959. PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Een vrolijlc nieuwigheidje van de Engelse modemarkt is dit gra-ppige hoedje van roze-gékleurd echt Itali aans stro, dat niet de hand is ge vlochten. Het witte strikje aan de voorzijde is van grof lint, hetzelfde materiaal waarvan ook een band om de bol heenloopt. Het hoedje is speciaal ontworpen voor de teen-agers". GÉÉN „GARBO-GEZICHTEN", MAAR TOCH Een kwarteeuw „schoonheidschirurgie" In Amerika kan iedere vrouw een nieuw gezicht „kopen". Heeft ze er altijd van gedroomd op Greta Garbo te lijken, dan stapt ze naar een kliniek en tegen een lieve cent komt zij er na enige tijd weer uit als een tweede Garbo. Het lijkt een bijzondere en bijna beangstigende gewaarwording om, als de operatie volko men is gelukt, in de spiegel te kijken en dan kennis te moeten maken met een heel andere „ik" Mevrouw Annie Mulder van de Graaf glimlacht er een beetje 0111 als men met haar over die Garbo-gezichten pr aat. Zij is wel bij uitstek de vrouw om iets te vertellen hierover. Onlangs vierde zij haar zilveren jubileum als aestetisch chirurg en al heel wat patiënten, mannen en vrouwen, heb ben de weg naar dokter Mulder van de Graaf gevonden. Niet evenwel om zich een nieuw filmuiterlijk te laten aanmeten, maar wel om af te komen van wat hun in het leven vaak zo'n groot, minderwaardigheidsgevoel heeft gegeven. Neem bijvoorbeeld een Jantje. „Het zeilschip" werd hij op school ge noemd en dat zat hem zo dwars, dat hij elke morgen zijn grote flap oren wel onder, zijn kussen had wil len verstoppen om er tenminste niet mee naar school te hoeven. Het werd bijna een obsessie voor hem en zijn cijfers op het rapport werden steeds lager. Tijdens een grote vakantie nam zijn moeder hem mee naar een vrouwelijke chirurg, die hem een paar normale oren gaf. „Lieve tante An, bedankt voor mijn nieuwe oren. Nu kunnen ze me niet meer uit lachen", schreef hij met zijn hane- poten in het briefje, dat „tante An" een poosje later van hem kreeg. .Aesthetische chirurgienee, geen filmsterren-chirurgie, daar wil dok ter Mulder van de Graaf liever zo weinig mogelijk van weten. Het gaat er deze, in Huis ter Heide wonende, vrouw om, voornamelijk mensen die het nodig hebben te helpen en hun na de ingreep een „por in de rug" mee te geven om onbevangen en zonder schaamtegevoelens voor wel ke uiterlijke opvallendheid dan ook, het leven weer in te gaan. Hoe deze, de zestig al voorbij zijnde arts er toe gekomen is juist dit werk te gaan doen? Met dit verhaal heeft deze kleine, vitale vrouw, rechtop achter haar schrijfbureau gezeten, ons uiter mate geboeid. Ze praat over het vroegere Ne- derlands-Indië, want daar is ze haar loopbaan als arts begonnen. Soerabaja heeft haar leren kennen als zenuwarts, ook al een gespeciali seerd vak, dat haar in haar studen tentijd in Utrecht aanvankelijk he lemaal niet trok. Van dichtbij had ze wel eens kennis gemaakt met het zo bijzondere werk van de psychia- Nog oens «lc „ehemisier", ditmaal in het klassiek-zomerse nopdessin. Nina Riccl maakte deze japon van zijde, voorzien van driekwart mouwen en een wijde halsuitsnijding waarlangs oen gre'e. dubbele kraag loopt. Een vrij brede ceintuur (modedetail van dit voorjaar boort er natuurlijk bij. ter en daar voelde ze helemaal niets voor. „Ilc zou er zelf wat van over houden" zei de jonge studente Annie Mulder van de Graaf destijds. Maar toen de bekende Duitse prof. Heil- bronner zijn colleges gaf, bleek zij één van de twee studenten, die bij intuïtie de vragen op dit terrein kon den beantwoorden als geen ander. Wat haar eerst niet leek, koos ze als haar beroep. Zij was de eerste vrouw, die de rechtbank in Soerabaja van grote dienst was door als psychiatrisch ad viseur op te treden. Vele rapporten van verdachten zijn door haar gemaakt, ter wijl ze daarnaast nog een particulie re praktijk had. Bepaalde omstandig heden maakten het haar te zwaar dit werk te blijven volhouden, waarna ze de artsenpraktijk van mevrouw Soewarno-Van der Kaade overnam, die voornamelijk Oosterse wouwen en kinderen behandelde. Kostelijke ervaringen heeft ze in die jaren opgedaan. Zowel Chinese als Arabische vrouwen kwamen naar haar toe en ook ging zij de wijk in om te helpen, waar dat nodig was. En al pratend komen we tot de aesthetische of schoonheidschirurgie, niet te verwarren met de plastische chirurgie. Die is over het algemeen meer ingrijpend en betreft meestal vrij ernstig verminkte patiënten. Deze aesthetische chirurgie is er om zekere euvels te verhelpen. Als zenuwarts had mevrouw Mul der vanzelfsprekend ontdekt dat flaporen, zware wallen onder de ogen, een uitgezakte onderkin, en nog zo veel meer, heel wat mensen ernstig belemmeren in hun positie en vaak ongelukkig doen zijn. Hier direct iets aan te doen was, zoals gezegd, nog nooit bij haar opgekomen. Tot ze in Soerabaja kennis maakte met de Franse chirurge madame Suzanne Noël, die een wereldreis maakte en ook in deze stad over haar werk kwam vertellen. Aan de hand van lichtbeelden werden verschillende re sultaten besproken en al kijkend naar die plaatjes en luisterend naar madame Noël, ging er een wereld voor dokter Mulder open. Dit was het, bijstaan in een zekere sociale nood. De zenuwarts kwam in haar weer boven en het duurde niet lang of ze was in Parijs om daar van dr. Suzanne Noël het vak te leren. Eerst assisteren, almaar proberen alle tien je vingers te benutten en dan opereren. Die eerste ingreep betekende voor mevrouw Mulder van de Graaf een belevenis. Ze vond het niet gemak kelijk want „je kunt niet we ten". Die dienstbode van mademe Noël stelde zich echter beschikbaar; mevrouw Mulder van de Graaf nam haar oogwallen weg en de operatie slaagde volledig. Het opbouwen van een prakijk in Holland was na deze periode het grootste struikelblok. Niemand wilde er in en er aan geloven. Zelfs toen de bekende voorvechtster van vele vrouwenbelangen, Anna Polak, eens een artikeltje over dit werk schreef, was de reactie: „Zelfs de naam van Anna Polak kan deze lading niet dekkenDe chirurgie zette ech ter door en ofschoon aanvankelijk moeizaam, ging haar werk zich uit breiden. „De mensen, die nu komen, hoeven niet bang te zijn. Ik doe het nu al meer dan 25 jaar. Zij, die in de eerste jaren naar me toekwamen Duitsland is op het ogenblik erg enthousiast over siroset, een preparaat dat, naar men zegt, ook honderd procent wollen sloften hun plooien doet be houden, ondanks stortbuien en wasp?r- tijen. Het middel wordt in water opge lost en dan op de stof gesproeid, en daarna gaat de geplooide stof een half uurtje onder een grote stoompers. De wollen stof wordt er niet minder mooi en sterk van en al legt men zo'n pllssé- rok ol' broek-met-vouw twaalf uur in het water, na het drogen zitten de plooien zoals ze moeten zitten. om geholpen te worden, dat waren de moedigen. Want ze wisten im mers niet hoe het uit zou vallen?" zegt ze er nu zelf van. Zowel iu Den Haag als Rijswijk was het naambordje van dokter Mulder van de Graaf te vinden. Nu evenwel lieeft ze haar woon- en werkruimte in Park Rodichem, midden in de bossen van Huis ter Heide. Voor de patiënten die hier na de operatie meestal enige da gen moeten blijven, is het een heerlijke omgéving. „Wie er niet voor uit wil komen, iets aan zich zelf te laten doen, zegt meestal met vakantie te gaan. Nou, hier in die bossen is het altijd vakan- rie", glimlacht de dokter. „En weet U wat het gekke is. Meestal ziet de buitenwacht niet eens, wat er is gebeurd. Laatst had ik hier een vrouw, die was getrouwd met een vrij belang rijk man. Steeds moest ze allerlei re presentatieve functies vervullen, maar op de duur wist ze zich geen raad meer. Het gezicht was in de loop der tijden zo oud geworden, dat bijna niets van de vroegere charme te bekennen was. Zij behoorde nu eenmaal tot het type vrouw, dat beslist lelijk oud wordt. Ten einde raad kwam ze naar mij toe. „Wat zie jij er stralend uit", zeiden ze bij haar terugkomst O, ik heb een heerlijke vakantie ge had en ontzettend- veel geslapen",' gaf ze ten antwoord en niemand heeft ooit ontdekt dat zij een behan deling had ondergaan. Zo zouden er vele voorbeelden kun nen worden aangehaald, die mevrouw Mulder voldoening geven. Ze hoopt nog jaren haar werk te kunnen doen doch is eenmaal de tijd daar, dat ze er mee moet ophouden, dan weet ze in haar zoon, de arts J. W. Best uit Hilversum een goede opvolger te hebben gevonden. J' "V tn de meeste zakagen- I da's staat moederdag niet als zodanig aan gegeven en lang niet iedereen houdt ervan. Toch is liet een feit: iedereen die nog een moeder heeft, weet dat de tweede zondag in mei „moederdag" heet. Lang niet iedereen weet, hoe hij ermee aan moet. Kinderen van 3 tot 65 jaar ne men zich elk jaar voor, hun moeder een ge schenkje te geven en ze gaan het zorgvuldig uitzoeken. En andere kinderen in dezelfde leeftijdsgroep, zeggen dat het nergens voor nodig is om moeder ca deau's te geven „op initiatief van de mid denstand"en zoeken toch óók maar een ca deautje voor haar uit. li/ aaroni Omdat YY zeggen zij, de nuchterste moe der toch hoopt dat haar kinderen zullen denken aan moederdag. Want wie die dag ook heeft uitgevonden, en of het nu gebeurde ten behoeve van de moe ders of ten behoeve van de zakenlieden: het is een algemeen be kende dag geworden. En de moeders zelf We geloven dat de kin deren gelijk hebben. Ook al zeggen we, dat we „er niet om geven", dat we „zonder cadeau's ook wel geloven dat ze van ons houden", we vinden het toch bijzon der leuk als er op moe derdag ineens thee op bed gebracht wordt, of als we een pakje krij gen. Dat pakje mag dan, als de kinderen klein zijn, best één zuurtje in een papiertje zijn.... Een principieel tegen stander van de pakjesgeverij heeft ons eens vertéld, dat hij, zelf sinds lang ge trouwd en vader, zowel zijn vrouw als zijn moeder op moederdag een soort verklaring aflegt. „Je weet het", zegt hij ieder jaar, „ik doe er niet aan. Maar binnenkort als het niet hoeft, krijg je iets leuks van me. Nu zie je toch, dat ilc eraan gedacht héb". Een enigszins omslach tige manier van pro test aantekenen, vin den wij. Want óp zijn manier „doet" die zoon en echtgenoot er even goed aan als de zoons- met-cadeautjes, in plaats van in 't schuit je mee te varen, zwemt hij er achteraan.... En de moeder en de echtgenote denken ver tederd: „Ach, hij doet maar", en ze zijn hem heel erkentelijk. Net als de moeders die een bos bloemen of een écht cadeau krijgen. _r kleur geeft fleur en charme 1 Zoégzèlf voor uw kleurspoe- lirig, thuis ,met een simpele haarwassing. - POLYCOLOR klf'iirsliaiii ftoo Keus. uit meer dan 20 tinten. Zónder verven! Dat enkele grijze haartje is tegelijk verdwenen. Bij uw drogist of parfumerie. Gasslang vaak „grote boosdoener" Ieder jaar opnieuw gebeuren er do delijke ongelukken, doordat mensen op onverantwoorde wijze met gas omgaan. Onnadenkendheid, slordig heid, werken met versleten materiaal zijn dikwijls de oorzaak van zulke ongevallen en daarom richt de N.V. Maatschappij tot Gasvoorziening Mid den-Zeeland nog eens een aantal waarschuwingen en wenken tot de gas verbrui kers. Waarschuwingen en wenken die geïllustreerd worden door enkele gevallen uit de praktijk die soms goed afliepen, maar soms ook een dodelijke afloop hadden. Hier zijn enkele-van dip. voorbeelden: Spelende katten duwden 's nachts in de keuken een gaskomfoortje van het aanrecht. Het muurkraantje was niet dichtgedraaid, het gas kon dus onbe lemmerd uitstromen. Omdat het hele huisgezin vast sliep, merkte niemand iets van §aslucht en... het ongeluk was geschied. Fortuinlijker was men in een ander gezin waar men 's avonds rustig in de huiskamer zat en plotseling een sterke gaslucht rook. In dit gezin was men zo verstandig om bij het inspec teren van de keuken een zaklantaarn te gebruiken, in plaats van een luci fer aan te strijken. Bij controle bleek als men er rn'ct veilig mee omqnat! de oude, door de hitte van de brander halfverteerde gasslang van het kom foor te zijn losgeschoten. Ook hier was de muurkraan niet dichtgedraaid, door de kruk op de gastoevoer was de wat ingescheurde slang losgegaan. Was de slang een half uur later los geschoten, dan zou vermoedelijk het aantal dodelijke ongelukken per jaar weer met één vermeerderd zijn Men ziet het gas kan gevaarlijk zijn, als men er tenminste niet verstandig mee omgaat. En mees tal is „de grote boosdoener" bij dit soort ongelukken de gasslang bijna de helft van alle dodelijke ongelukken die in ons land door onoordeelkundig gebruik van gas stellen plaatsvinden, wordt ver oorzaakt door een ondeugdelijke gasslang. Regelmatige controle van de gasslang is geen overbo dige luxe Het ouderwetse vertrouwde rode gas- slangetje kan te wijd zijn geworden, zodat het gemakkelijk van de toe voerkraan aan de muur of van het komfoor kan losschieten, vooral wan neer de muurkraan niet is dichtge draaid. De slang kan trouwens ook te nauw zijn, waardoor ze gemakke- Advertentie) MAAK BABY'S UITZET COMPLEET MET DE HANDIGE ZWITSAL BABYSET lijk inscheurt of niet geheel past op de aansluiting van het komfoor. Soms is de slang langzamerhand ver teerd, bros geworden en daardoor lek, soms ook is een betrekkelijk nieuwe slang niet meer veerkrachtig, doordat ze dagelijks aan de hitte van het komfoor bloot staat, en dan kan ze kleine breuken vertonen. „Dit zijn enkele van de mogelijk heden (er zijn er veel meer) waar door er gas iu huis kan komen waardoor ongelukken ontstaan en mensenlevens verloren gaan door dat men uit misplaatste zuinig heid wilde sparenop de kosten van een nieuw gasslangetje", zo betoogt het gasbedrijf, dal; voorts nog wijst op de speciale veilige gasslangen, die voorzien zijn van bijzondere aansluitingen welke niet kunnen losgaan. Ze zijn te koop bij erkende installateurs en bij liet. gasbedrijf. En belangrijk is het natuurlijk ook, om altijd het muurkraantje dicht te draaien wanneer het gasstel niet in gebruik is maak er vooral een ge woonte van om dit 's avonds voor het naar bed gaan nog even te con troleren. Verstandig is het ook om na het schoonmaken van het gas komfoor steeds even na te gaan of aansluitingen en slangen door het verplaatsen niet in het ongerede zijn geraakt. „Wie veilig met gas om gaat, heeft geen gevaar te duchten", zo concludeert het gasbedrijf. Maar de vele dodeHjke ongelukken die ie der jaar door gas veroorzaakt wor den. bewijzen wel dat niet iedere huisvrouw verstandig met haar gas komfoor omgaat... H et heeft me meer dan eens ver wonderd, dat vrouwen zo moei lijk begrijpen kunnen hoe zij in velerlei opzicht een factor vormen waarmee zelfs internationaal wel de gelijk rekening wordt gehouden. En dat het daarom heus geen overbodige luxe is om de neus eens buiten de deur te steken om een beetje bidwijs te worden in de internationale situatie, zo niet politiek, dan toch economisch. Juist dezer dagen zag ik dit feit aar dig geïllustreerd in een artikel, dat speciaal voor vrouwen wel grote aan trekkingskracht moest hebben. Het handelde namelijk over de schoe nenmode, en wat daaraan zoal vast zit: en welke vrouw leest dan onwille keurig niet even geïnteresseerd ver der? Want de schoen is immers, ver geleken in onze herinneringen van voor de oorlog, een hoogst pretentieus en belangrijk onderdeel van onze gar derobe geworden. Niet te geloven, dat wij nog geen vijf tien jaar geleden al dolblij waren als wij één paar toonbare schoenen rijk waren met héle zolenWat deed de kleur en de snit ertoe, zolang die kost bare zolen maar niet te snel sleten, want een schoenenbon was immers een ongedacht lot uit de loterij? Als U dan nu te lezen krijgt, dat een paar schoenen van zes tig gulden grif gekocht wordt door de vrouwenfiguur met wie te genwoordig op de consumptiemarkt duchtig rekening wordt gehouden. En dat is niet de huisvrouw, die al af niet vrijwilHg met een beperkt budget moet rekeni/ig houden maar de jon- ,0? <{<z l\ak genomcH k ge, werkende vrouw die haar gehele salaris voor zich alleen kan houden. En dan blijkt 't weer eens statistisch bewezen, wat wij misschien wat zuur al zolang hebben beweerd: dat die jonge meisjes blijkbaar alles wat zij verdienen. ,,aan haar lijf hangen". Of wij het verstandig vinden of niet en of de jonge toekomstige huisva der daarmee gebaat is, het feit blijft bestaan dat, juist als in Amerika, voor een groot contingent werkende meis jes betaaldag tevens koopdag bete kent. En hoe: want overleg of vooruitzien schijnt daaraan nog weinig te pas te komen. Het meergemelde artikel heeft mij na melijk het idee gegeven dat bedoelde jongedames met het loonzakje in de hand allereerst regelrecht naar een schoenwinkel hollen om haar het duurste, verfijndste, meest modieuze model te passen en subiet te kopen. Italiaanse modellen met in ons oog absurd hoge en broze naaldhakken en spitse neuzen, in de fabuleuze prijzen die ik U boven noemde, zijn veruit favoriet. De eerste vereiste van een garde robe is elegantie en variatie praktisch nut. degelijkheid, funp tionaUteit zelfs zijn akelig ouderwetse vooroordelen. Een paar hypermoderne, voor dage lijks gebruik volslagen onpractische schoenen zijn niet langer een kost baar aardigheidje voor een dans avondje of een feestelijk uitje. De jonge werkende vrouw van tegen woordig wil de gehele week eruit zien als of zij op het punt staat naar een fuifje te gaan. Maar wie zich over de ze vreemde extravagantie ook moge ergeren er zijn degelijke vaderlan ders die zich erover bedenkelijk ach ter het oor krabben. Want onze na tionale schoenenindustrie heeft niet alleen een uitstekende naam. maar is ook een niet te verwaarlozen factor in de nationale huishouding. En juist deze heren schoenfabrikan ten, zo las ik verder, slaan dit tijds verschijnsel van dwaze spilzucht en voorkeur voor het uiterst luxueuze schoeisel met de nodige bezorgdheid gade. Want hoe ter wereld moeten zij aan die vraag voldoen? Daar hebt internationale economische puzzel nummer één. De Italiaanse schoenfabricage na melijk die étizc verfijnde model len introduceert, werkt mét vrouwelijke werkkrachten en gehele families als thuiswerkers en zonder de hoge sociale lasten die hier te lan de mede de prijs opvoeren, aanzienlijk goedkoper. En waar naast die moeilijke conr currentiekwcstie haalt men van daag zulke fijne en dure kalfshuiden vandaan. d>e alleen voor dit schoeisel geschikt zijn Want Argentinië, moet U weten, tot voor kort de grootste huidenleveran- ciej' ter wereld, zoals de schoolboek jes ons trouw geleerd hebben is op het ogenblik alleen maar bedacht od het op peil brengén van de veestapel, door de heer Peron, met dictoriale on bekommerdheid roekeloos uitgedund om aan deviezen te komen. En om een veestapel bfj te spijkeren gaat men geen kalveren afslachten terwille van de huid, maar is men wel zo wijs elk koebeest rustig te laten grazen tot het lonend is om het te slachten terwille van zijn vlees. U ziet. hoop ik, de internationale ha- keu en ogen nu duidelijk in elkaar zit ten, en begrijpt de diepe rimpels in het voorhoofd van de schoenfabri kant. die zich afvraagt of hij zijn pro- du ktie dan blijvend moet instellen op het spilzieke, grillige koopstertje, dat misschien volgend jaar op voistrekc hakloze muiltje naar haar werk wil huppelen. Misschien dat een oplossing van deze kwestie wel enigszins op liet terrein van de moedrs zou liggen, die voor de opvoeding van deze dochters verant woordelijk zijn, SASKTA Advertentie i

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1959 | | pagina 21