PAGINA
„Dokter Annie" maakt patiënten
tot andere mensen
GAS kan gevaarlijk zijn..
Dan ozon tv
tol ozcntv
VRIJDAG 8 MEI 1959.
PROVINCIALE ZEEUWSE
COURANT
Een vrolijlc nieuwigheidje van de
Engelse modemarkt is dit gra-ppige
hoedje van roze-gékleurd echt Itali
aans stro, dat niet de hand is ge
vlochten. Het witte strikje aan de
voorzijde is van grof lint, hetzelfde
materiaal waarvan ook een band om
de bol heenloopt.
Het hoedje is speciaal ontworpen
voor de teen-agers".
GÉÉN „GARBO-GEZICHTEN", MAAR TOCH
Een kwarteeuw „schoonheidschirurgie"
In Amerika kan iedere vrouw een nieuw gezicht „kopen". Heeft
ze er altijd van gedroomd op Greta Garbo te lijken, dan stapt
ze naar een kliniek en tegen een lieve cent komt zij er na enige
tijd weer uit als een tweede Garbo. Het lijkt een bijzondere en
bijna beangstigende gewaarwording om, als de operatie volko
men is gelukt, in de spiegel te kijken en dan kennis te moeten
maken met een heel andere „ik"
Mevrouw Annie Mulder van de Graaf glimlacht er een beetje 0111 als men
met haar over die Garbo-gezichten pr aat. Zij is wel bij uitstek de vrouw
om iets te vertellen hierover. Onlangs vierde zij haar zilveren jubileum
als aestetisch chirurg en al heel wat patiënten, mannen en vrouwen, heb
ben de weg naar dokter Mulder van de Graaf gevonden. Niet evenwel om
zich een nieuw filmuiterlijk te laten aanmeten, maar wel om af te komen
van wat hun in het leven vaak zo'n groot, minderwaardigheidsgevoel
heeft gegeven.
Neem bijvoorbeeld een Jantje. „Het
zeilschip" werd hij op school ge
noemd en dat zat hem zo dwars,
dat hij elke morgen zijn grote flap
oren wel onder, zijn kussen had wil
len verstoppen om er tenminste niet
mee naar school te hoeven. Het werd
bijna een obsessie voor hem en zijn
cijfers op het rapport werden steeds
lager. Tijdens een grote vakantie
nam zijn moeder hem mee naar een
vrouwelijke chirurg, die hem een
paar normale oren gaf. „Lieve tante
An, bedankt voor mijn nieuwe oren.
Nu kunnen ze me niet meer uit
lachen", schreef hij met zijn hane-
poten in het briefje, dat „tante An"
een poosje later van hem kreeg.
.Aesthetische chirurgienee, geen
filmsterren-chirurgie, daar wil dok
ter Mulder van de Graaf liever zo
weinig mogelijk van weten. Het gaat
er deze, in Huis ter Heide wonende,
vrouw om, voornamelijk mensen die
het nodig hebben te helpen en hun
na de ingreep een „por in de rug"
mee te geven om onbevangen en
zonder schaamtegevoelens voor wel
ke uiterlijke opvallendheid dan ook,
het leven weer in te gaan.
Hoe deze, de zestig al voorbij
zijnde arts er toe gekomen is
juist dit werk te gaan doen?
Met dit verhaal heeft deze kleine,
vitale vrouw, rechtop achter haar
schrijfbureau gezeten, ons uiter
mate geboeid.
Ze praat over het vroegere Ne-
derlands-Indië, want daar is ze
haar loopbaan als arts begonnen.
Soerabaja heeft haar leren kennen
als zenuwarts, ook al een gespeciali
seerd vak, dat haar in haar studen
tentijd in Utrecht aanvankelijk he
lemaal niet trok. Van dichtbij had
ze wel eens kennis gemaakt met het
zo bijzondere werk van de psychia-
Nog oens «lc „ehemisier", ditmaal in
het klassiek-zomerse nopdessin. Nina
Riccl maakte deze japon van zijde,
voorzien van driekwart mouwen en
een wijde halsuitsnijding waarlangs
oen gre'e. dubbele kraag loopt. Een
vrij brede ceintuur (modedetail van
dit voorjaar boort er natuurlijk bij.
ter en daar voelde ze helemaal niets
voor. „Ilc zou er zelf wat van over
houden" zei de jonge studente Annie
Mulder van de Graaf destijds. Maar
toen de bekende Duitse prof. Heil-
bronner zijn colleges gaf, bleek zij
één van de twee studenten, die bij
intuïtie de vragen op dit terrein kon
den beantwoorden als geen ander.
Wat haar eerst niet leek, koos ze
als haar beroep.
Zij was de eerste vrouw, die de
rechtbank in Soerabaja van grote
dienst was door als psychiatrisch ad
viseur op te treden.
Vele rapporten van verdachten
zijn door haar gemaakt, ter
wijl ze daarnaast nog een particulie
re praktijk had. Bepaalde omstandig
heden maakten het haar te zwaar dit
werk te blijven volhouden, waarna ze
de artsenpraktijk van mevrouw
Soewarno-Van der Kaade overnam,
die voornamelijk Oosterse wouwen
en kinderen behandelde.
Kostelijke ervaringen heeft ze in die
jaren opgedaan. Zowel Chinese als
Arabische vrouwen kwamen naar
haar toe en ook ging zij de wijk in
om te helpen, waar dat nodig was.
En al pratend komen we tot de
aesthetische of schoonheidschirurgie,
niet te verwarren met de plastische
chirurgie. Die is over het algemeen
meer ingrijpend en betreft meestal
vrij ernstig verminkte patiënten.
Deze aesthetische chirurgie is er om
zekere euvels te verhelpen.
Als zenuwarts had mevrouw Mul
der vanzelfsprekend ontdekt dat
flaporen, zware wallen onder de ogen,
een uitgezakte onderkin, en nog zo
veel meer, heel wat mensen ernstig
belemmeren in hun positie en vaak
ongelukkig doen zijn. Hier direct iets
aan te doen was, zoals gezegd, nog
nooit bij haar opgekomen. Tot ze
in Soerabaja kennis maakte met de
Franse chirurge madame Suzanne
Noël, die een wereldreis maakte en
ook in deze stad over haar werk
kwam vertellen. Aan de hand van
lichtbeelden werden verschillende re
sultaten besproken en al kijkend
naar die plaatjes en luisterend naar
madame Noël, ging er een wereld
voor dokter Mulder open. Dit was
het, bijstaan in een zekere sociale
nood. De zenuwarts kwam in haar
weer boven en het duurde niet lang
of ze was in Parijs om daar van dr.
Suzanne Noël het vak te leren. Eerst
assisteren, almaar proberen alle tien
je vingers te benutten en dan
opereren.
Die eerste ingreep betekende voor
mevrouw Mulder van de Graaf een
belevenis. Ze vond het niet gemak
kelijk want „je kunt niet we
ten". Die dienstbode van mademe
Noël stelde zich echter beschikbaar;
mevrouw Mulder van de Graaf nam
haar oogwallen weg en de operatie
slaagde volledig.
Het opbouwen van een prakijk in
Holland was na deze periode het
grootste struikelblok. Niemand wilde
er in en er aan geloven. Zelfs toen
de bekende voorvechtster van vele
vrouwenbelangen, Anna Polak, eens
een artikeltje over dit werk schreef,
was de reactie: „Zelfs de naam van
Anna Polak kan deze lading niet
dekkenDe chirurgie zette ech
ter door en ofschoon aanvankelijk
moeizaam, ging haar werk zich uit
breiden.
„De mensen, die nu komen, hoeven
niet bang te zijn. Ik doe het nu al
meer dan 25 jaar. Zij, die in de
eerste jaren naar me toekwamen
Duitsland is op het ogenblik erg
enthousiast over siroset, een preparaat
dat, naar men zegt, ook honderd procent
wollen sloften hun plooien doet be
houden, ondanks stortbuien en wasp?r-
tijen. Het middel wordt in water opge
lost en dan op de stof gesproeid, en
daarna gaat de geplooide stof een half
uurtje onder een grote stoompers. De
wollen stof wordt er niet minder mooi
en sterk van en al legt men zo'n pllssé-
rok ol' broek-met-vouw twaalf uur in
het water, na het drogen zitten de
plooien zoals ze moeten zitten.
om geholpen te worden, dat waren
de moedigen. Want ze wisten im
mers niet hoe het uit zou vallen?"
zegt ze er nu zelf van.
Zowel iu Den Haag als Rijswijk
was het naambordje van dokter
Mulder van de Graaf te vinden.
Nu evenwel lieeft ze haar woon-
en werkruimte in Park Rodichem,
midden in de bossen van Huis ter
Heide. Voor de patiënten die hier
na de operatie meestal enige da
gen moeten blijven, is het een
heerlijke omgéving. „Wie er niet
voor uit wil komen, iets aan zich
zelf te laten doen, zegt meestal
met vakantie te gaan. Nou, hier
in die bossen is het altijd vakan-
rie", glimlacht de dokter.
„En weet U wat het gekke is.
Meestal ziet de buitenwacht niet
eens, wat er is gebeurd.
Laatst had ik hier een vrouw, die
was getrouwd met een vrij belang
rijk man. Steeds moest ze allerlei re
presentatieve functies vervullen,
maar op de duur wist ze zich geen
raad meer. Het gezicht was in de
loop der tijden zo oud geworden, dat
bijna niets van de vroegere charme
te bekennen was.
Zij behoorde nu eenmaal tot het
type vrouw, dat beslist lelijk oud
wordt. Ten einde raad kwam ze naar
mij toe. „Wat zie jij er stralend uit",
zeiden ze bij haar terugkomst
O, ik heb een heerlijke vakantie ge
had en ontzettend- veel geslapen",'
gaf ze ten antwoord en niemand
heeft ooit ontdekt dat zij een behan
deling had ondergaan.
Zo zouden er vele voorbeelden kun
nen worden aangehaald, die mevrouw
Mulder voldoening geven. Ze hoopt
nog jaren haar werk te kunnen doen
doch is eenmaal de tijd daar, dat ze
er mee moet ophouden, dan weet ze
in haar zoon, de arts J. W. Best
uit Hilversum een goede opvolger te
hebben gevonden.
J'
"V
tn de meeste zakagen-
I da's staat moederdag
niet als zodanig aan
gegeven en lang niet
iedereen houdt ervan.
Toch is liet een feit:
iedereen die nog een
moeder heeft, weet dat
de tweede zondag in
mei „moederdag" heet.
Lang niet iedereen
weet, hoe hij ermee
aan moet. Kinderen
van 3 tot 65 jaar ne
men zich elk jaar voor,
hun moeder een ge
schenkje te geven en
ze gaan het zorgvuldig
uitzoeken. En andere
kinderen in dezelfde
leeftijdsgroep, zeggen
dat het nergens voor
nodig is om moeder ca
deau's te geven „op
initiatief van de mid
denstand"en zoeken
toch óók maar een ca
deautje voor haar uit.
li/ aaroni Omdat
YY zeggen zij, de
nuchterste moe
der toch hoopt dat
haar kinderen zullen
denken aan moederdag.
Want wie die dag ook
heeft uitgevonden, en
of het nu gebeurde ten
behoeve van de moe
ders of ten behoeve
van de zakenlieden: het
is een algemeen be
kende dag geworden.
En de moeders zelf
We geloven dat de kin
deren gelijk hebben.
Ook al zeggen we, dat
we „er niet om geven",
dat we „zonder cadeau's
ook wel geloven dat ze
van ons houden", we
vinden het toch bijzon
der leuk als er op moe
derdag ineens thee op
bed gebracht wordt, of
als we een pakje krij
gen. Dat pakje mag
dan, als de kinderen
klein zijn, best één
zuurtje in een papiertje
zijn....
Een principieel tegen
stander van de
pakjesgeverij heeft
ons eens vertéld, dat
hij, zelf sinds lang ge
trouwd en vader, zowel
zijn vrouw als zijn
moeder op moederdag
een soort verklaring
aflegt. „Je weet het",
zegt hij ieder jaar, „ik
doe er niet aan. Maar
binnenkort als het niet
hoeft, krijg je iets
leuks van me. Nu zie
je toch, dat ilc eraan
gedacht héb".
Een enigszins omslach
tige manier van pro
test aantekenen, vin
den wij. Want óp zijn
manier „doet" die zoon
en echtgenoot er even
goed aan als de zoons-
met-cadeautjes, in
plaats van in 't schuit
je mee te varen, zwemt
hij er achteraan....
En de moeder en de
echtgenote denken ver
tederd: „Ach, hij doet
maar", en ze zijn hem
heel erkentelijk. Net
als de moeders die een
bos bloemen of een
écht cadeau krijgen.
_r
kleur geeft
fleur en charme 1
Zoégzèlf voor uw kleurspoe-
lirig, thuis ,met een simpele
haarwassing. -
POLYCOLOR
klf'iirsliaiii ftoo
Keus. uit meer dan 20 tinten.
Zónder verven! Dat enkele
grijze haartje is tegelijk
verdwenen.
Bij uw drogist
of parfumerie.
Gasslang vaak
„grote boosdoener"
Ieder jaar opnieuw gebeuren er do
delijke ongelukken, doordat mensen
op onverantwoorde wijze met gas
omgaan. Onnadenkendheid, slordig
heid, werken met versleten materiaal
zijn dikwijls de oorzaak van zulke
ongevallen en daarom richt de N.V.
Maatschappij tot Gasvoorziening Mid
den-Zeeland nog eens een aantal
waarschuwingen en wenken tot de
gas verbrui kers. Waarschuwingen en
wenken die geïllustreerd worden door
enkele gevallen uit de praktijk die
soms goed afliepen, maar soms ook
een dodelijke afloop hadden.
Hier zijn enkele-van dip. voorbeelden:
Spelende katten duwden 's nachts in
de keuken een gaskomfoortje van het
aanrecht. Het muurkraantje was niet
dichtgedraaid, het gas kon dus onbe
lemmerd uitstromen. Omdat het hele
huisgezin vast sliep, merkte niemand
iets van §aslucht en... het ongeluk
was geschied.
Fortuinlijker was men in een ander
gezin waar men 's avonds rustig in
de huiskamer zat en plotseling een
sterke gaslucht rook. In dit gezin was
men zo verstandig om bij het inspec
teren van de keuken een zaklantaarn
te gebruiken, in plaats van een luci
fer aan te strijken. Bij controle bleek
als men er rn'ct veilig mee omqnat!
de oude, door de hitte van de brander
halfverteerde gasslang van het kom
foor te zijn losgeschoten. Ook hier
was de muurkraan niet dichtgedraaid,
door de kruk op de gastoevoer was
de wat ingescheurde slang losgegaan.
Was de slang een half uur later los
geschoten, dan zou vermoedelijk het
aantal dodelijke ongelukken per jaar
weer met één vermeerderd zijn
Men ziet het gas kan gevaarlijk
zijn, als men er tenminste niet
verstandig mee omgaat. En mees
tal is „de grote boosdoener" bij
dit soort ongelukken de gasslang
bijna de helft van alle dodelijke
ongelukken die in ons land door
onoordeelkundig gebruik van gas
stellen plaatsvinden, wordt ver
oorzaakt door een ondeugdelijke
gasslang. Regelmatige controle
van de gasslang is geen overbo
dige luxe
Het ouderwetse vertrouwde rode gas-
slangetje kan te wijd zijn geworden,
zodat het gemakkelijk van de toe
voerkraan aan de muur of van het
komfoor kan losschieten, vooral wan
neer de muurkraan niet is dichtge
draaid. De slang kan trouwens ook
te nauw zijn, waardoor ze gemakke-
Advertentie)
MAAK BABY'S UITZET COMPLEET
MET DE HANDIGE ZWITSAL BABYSET
lijk inscheurt of niet geheel past op
de aansluiting van het komfoor.
Soms is de slang langzamerhand ver
teerd, bros geworden en daardoor lek,
soms ook is een betrekkelijk nieuwe
slang niet meer veerkrachtig,
doordat ze dagelijks aan de hitte van
het komfoor bloot staat, en dan kan
ze kleine breuken vertonen.
„Dit zijn enkele van de mogelijk
heden (er zijn er veel meer) waar
door er gas iu huis kan komen
waardoor ongelukken ontstaan en
mensenlevens verloren gaan door
dat men uit misplaatste zuinig
heid wilde sparenop de kosten
van een nieuw gasslangetje", zo
betoogt het gasbedrijf, dal; voorts
nog wijst op de speciale veilige
gasslangen, die voorzien zijn van
bijzondere aansluitingen welke
niet kunnen losgaan. Ze zijn te
koop bij erkende installateurs en
bij liet. gasbedrijf.
En belangrijk is het natuurlijk ook,
om altijd het muurkraantje dicht te
draaien wanneer het gasstel niet in
gebruik is maak er vooral een ge
woonte van om dit 's avonds voor
het naar bed gaan nog even te con
troleren. Verstandig is het ook om
na het schoonmaken van het gas
komfoor steeds even na te gaan of
aansluitingen en slangen door het
verplaatsen niet in het ongerede zijn
geraakt. „Wie veilig met gas om
gaat, heeft geen gevaar te duchten",
zo concludeert het gasbedrijf. Maar
de vele dodeHjke ongelukken die ie
der jaar door gas veroorzaakt wor
den. bewijzen wel dat niet iedere
huisvrouw verstandig met haar gas
komfoor omgaat...
H
et heeft me meer dan eens ver
wonderd, dat vrouwen zo moei
lijk begrijpen kunnen hoe zij in
velerlei opzicht een factor vormen
waarmee zelfs internationaal wel de
gelijk rekening wordt gehouden. En
dat het daarom heus geen overbodige
luxe is om de neus eens buiten de deur
te steken om een beetje bidwijs te
worden in de internationale situatie,
zo niet politiek, dan toch economisch.
Juist dezer dagen zag ik dit feit aar
dig geïllustreerd in een artikel, dat
speciaal voor vrouwen wel grote aan
trekkingskracht moest hebben.
Het handelde namelijk over de schoe
nenmode, en wat daaraan zoal vast
zit: en welke vrouw leest dan onwille
keurig niet even geïnteresseerd ver
der? Want de schoen is immers, ver
geleken in onze herinneringen van
voor de oorlog, een hoogst pretentieus
en belangrijk onderdeel van onze gar
derobe geworden.
Niet te geloven, dat wij nog geen vijf
tien jaar geleden al dolblij waren als
wij één paar toonbare schoenen rijk
waren met héle zolenWat deed de
kleur en de snit ertoe, zolang die kost
bare zolen maar niet te snel sleten,
want een schoenenbon was immers
een ongedacht lot uit de loterij?
Als U dan nu te lezen krijgt,
dat een paar schoenen van zes
tig gulden grif gekocht wordt
door de vrouwenfiguur met wie te
genwoordig op de consumptiemarkt
duchtig rekening wordt gehouden. En
dat is niet de huisvrouw, die al af niet
vrijwilHg met een beperkt budget
moet rekeni/ig houden maar de jon-
,0? <{<z l\ak genomcH
k
ge, werkende vrouw die haar gehele
salaris voor zich alleen kan houden.
En dan blijkt 't weer eens statistisch
bewezen, wat wij misschien wat zuur
al zolang hebben beweerd: dat die
jonge meisjes blijkbaar alles wat zij
verdienen. ,,aan haar lijf hangen".
Of wij het verstandig vinden of niet
en of de jonge toekomstige huisva
der daarmee gebaat is, het feit blijft
bestaan dat, juist als in Amerika, voor
een groot contingent werkende meis
jes betaaldag tevens koopdag bete
kent.
En hoe: want overleg of vooruitzien
schijnt daaraan nog weinig te pas te
komen.
Het meergemelde artikel heeft mij na
melijk het idee gegeven dat bedoelde
jongedames met het loonzakje in de
hand allereerst regelrecht naar een
schoenwinkel hollen om haar het
duurste, verfijndste, meest modieuze
model te passen en subiet te kopen.
Italiaanse modellen met in ons oog
absurd hoge en broze naaldhakken en
spitse neuzen, in de fabuleuze prijzen
die ik U boven noemde, zijn veruit
favoriet.
De eerste vereiste van een garde
robe is elegantie en variatie
praktisch nut. degelijkheid, funp
tionaUteit zelfs zijn akelig ouderwetse
vooroordelen.
Een paar hypermoderne, voor dage
lijks gebruik volslagen onpractische
schoenen zijn niet langer een kost
baar aardigheidje voor een dans
avondje of een feestelijk uitje. De
jonge werkende vrouw van tegen
woordig wil de gehele week eruit zien
als of zij op het punt staat naar een
fuifje te gaan. Maar wie zich over de
ze vreemde extravagantie ook moge
ergeren er zijn degelijke vaderlan
ders die zich erover bedenkelijk ach
ter het oor krabben. Want onze na
tionale schoenenindustrie heeft niet
alleen een uitstekende naam. maar is
ook een niet te verwaarlozen factor
in de nationale huishouding.
En juist deze heren schoenfabrikan
ten, zo las ik verder, slaan dit tijds
verschijnsel van dwaze spilzucht en
voorkeur voor het uiterst luxueuze
schoeisel met de nodige bezorgdheid
gade. Want hoe ter wereld moeten zij
aan die vraag voldoen? Daar hebt
internationale economische puzzel
nummer één.
De Italiaanse schoenfabricage na
melijk die étizc verfijnde model
len introduceert, werkt mét
vrouwelijke werkkrachten en gehele
families als thuiswerkers en zonder
de hoge sociale lasten die hier te lan
de mede de prijs opvoeren, aanzienlijk
goedkoper.
En waar naast die moeilijke conr
currentiekwcstie haalt men van
daag zulke fijne en dure kalfshuiden
vandaan. d>e alleen voor dit schoeisel
geschikt zijn
Want Argentinië, moet U weten, tot
voor kort de grootste huidenleveran-
ciej' ter wereld, zoals de schoolboek
jes ons trouw geleerd hebben is op
het ogenblik alleen maar bedacht od
het op peil brengén van de veestapel,
door de heer Peron, met dictoriale on
bekommerdheid roekeloos uitgedund
om aan deviezen te komen.
En om een veestapel bfj te spijkeren
gaat men geen kalveren afslachten
terwille van de huid, maar is men wel
zo wijs elk koebeest rustig te laten
grazen tot het lonend is om het te
slachten terwille van zijn vlees.
U ziet. hoop ik, de internationale ha-
keu en ogen nu duidelijk in elkaar zit
ten, en begrijpt de diepe rimpels
in het voorhoofd van de schoenfabri
kant. die zich afvraagt of hij zijn pro-
du ktie dan blijvend moet instellen op
het spilzieke, grillige koopstertje, dat
misschien volgend jaar op voistrekc
hakloze muiltje naar haar werk wil
huppelen.
Misschien dat een oplossing van deze
kwestie wel enigszins op liet terrein
van de moedrs zou liggen, die voor de
opvoeding van deze dochters verant
woordelijk zijn,
SASKTA
Advertentie i