O ,,'t Kieuterhuis van zuster Dop" DE A VONDEN WORDEN LANGER... MARILYN MONROE KLEDING voor a.s. MOEDERS FILIUS „VISITE IN HET BOS", ir zei de jarige D r krijgt „nog maar" duizend brieven per week 11 lil li Ml BS7 ZATERDAG 18 OKTOBER 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT Kunstlicht moet goed èn gezellig zijn! EEN BEGRIP VOOR VELE ZEEUWSE MOEDERS In Middelburg werd een jeugddroom tot springlevende realiteit (Van onze redactrice) Niet iedere mens slaagt erin, de idealen van zijn of haar jeugd tot wer kelijkheid te brengen. Dikwijls blijken jeugdidealen in de praktijk niet levensvatbaar te zijn, vaak ook gaat het leven totaal andere wegen dan die waarvan men in de prille jaren gedroomd heeft. Maar zuster II. H. Dop de „zuster Dop" van het Kleuterhuis aan de Koudekerkseweg te Middelburg heeft haar jeugddroom tot wer kelijkheid zien worden! Haar meisjes-ideaal was dit: verpleegster worden en een kindertehuis stichten, en dat ideaal is verwezenlijkt, zij het misschien ook langs enkele kleine omwegen. Sedert 1950 heeft zuster Dop haar eigen kindertehuis, sinds het begin van dit jaar is zij met „haar" kinderen bovendien gehuisvest in een gebouw dat in elk opzicht de naam „Kleuterhuis" waardig is. „Verpleegster worden en een kinder tehuis stichten": het is een plan waarvan de eerste helft beslist ge makkelijker uitvoerbaar is dan de tweede helft, en dat heeft zuster Dop dan ook wel ondervonden. Zij be haalde haar diploma's verpleging en kraamverpleging, had in 1939 korte tijd een kindertehuisje in Loenen en Eerbeek, maar pas de oorlogsjaren van 1940-1945 brachten haar de ge legenheid om zich volledig te wijden aan het werk dat zij als "een levens taak zag. In het kader van evacuatie-wevk- zaamheden welke ze in dienst van de gelneente Vlissingen verrichtte, be gon zuster Dop in november 1942 aan die taak door in een jeugdge- bouw in Oud-Gastel ruim zestig kin deren onder haar hoede te nemen. Later zette zij deze werkzaamheden voort in een gebouw te Yerseke, tot dat ze de kans kreeg om dit werk „over te nemen" en zelfstandig voort te zetten: vanaf december 1950 in „Vijvervreugd" te Middelburg, vanaf januari van dit jaar in de nieuwe woonstee aan de Koudekerkseweg 114. „Levenstaak": het is misschien een té groot woord met betrek king tot zuster Dop, omdat zij een vrouw is die helemaal niet van grote woorden houdt. Niet van grote woorden, en niet van uitgebreid praten over moeilijk heden die zich toch ongetwijfeld in dit werk ook wel eens zullen voordoen. Wél van enthousiast praten over de ideale huisvesting die zij nu gevonden heeft, en na tuurlijk in de eerste plaats over „haar" kinderen die haar bijzon der na aan het hart liggen: zowel de „gewone" logeetjes als de kin dertjes die voor langere tijd on der haar hoede zijn (een enkele zelfs al gedurende zes jaar) om dat zij thuis „moeilijk opvoed baar" bleken te zijn. Zesentwintig kleuters, babies mee gerekend. kunnen onderdak vinden in het kleuterhuis. Een leeftijds grens? „Die is er eigenlijk niet", zegt zuster Dop, „het tehuis is be doeld voor baby's en kleuters, maar soms zijn er wel eens kinderen van zeven a acht jaar bij". Etenstijd in het Kleuterhuis: zuster Dop voert een van haar jongste lo geetjes, en een ander logeetje een al wat ouder meisje helpt haar daarbij met grote ernst en aandacht... De jongetjes op de voorgrond kijken lichtelijk verstoord naar de fotograaf, die hun maaltijd komt onderbreken! (Foto P.Z.C.) Tien kindertjes bevolkten op -de mid dag van ons bezoek het kleuterhuis. Drie kleine peuters die kraaiend in hun boxen zitten: vier kleuters, in de eetkamer aandachtig bezig met het bouwen van torentjes, en drie ba by's waarbij een zéér jeugdige van nog geen twee maanden. En men kan haast spreken van een „interna tionaal gezelschap", want de „box- kindertjes" zijn respectievelijk van Belgische nationaliteit, van Ambone- sen en van West-Indischen bloede, één van de baby's is een Indisch jon getje, het jongste wiegekïndje is ook een BelgischeDat is niets bij zonders in het tehuis van zuster Dop, want in de loop der tijden heeft ze wel vaker kleine logés uit Engeland, Duitsland, Frankrijk of zelfs uit In donesië gehad. De redenen waarom deze tien in het kleuterhuis verblijven, lopen uiteen. De moeder van één der kleintjes ligt in een ziekenhuis; de moeder van een andere kleuter raakte overspannen toen bij uitbreiding van haar toch al vrij groot gezin het dienstmeisje haar dienst opzeieen van de kinder tjes is een „verwaarlozingsgeval". Om zulke minder prettige redenen, voortspruitend uit kleine huiselijke drama's, kan dus soms liet kleuter huis van zuster Dop worden inge schakeld. Maar daarnaast zijn er logeetjes die komen, wanneer vader en moeder op vakantie gaan dit is uiteraard dikwijls het geval iii de zomer, wan neer het tehuis meestal permanent is volgeboekt of de kindertjes die voor een enkele dag, voor een avond of soms zelfs voor een enkel uurtje, bij zuster Dop „geparkeerd" worden. Als ze nog erg klein zijn, voorzien van zuigfles en andere accessoires... Over al deze vogeltjes-van-diverse -pluimage praat zuster Dop met grote liefde en toewijding, en met evenveel toewijding gaat ze met ze om. In die omgang bespeurt men onmiddellijk het ondefinieer bare talent van sommige mensen, om de omgang met kinderen tot een succes te maken; dat van zelfsprekende contact tussen kind en volwassene waarvan slechts weinigen het geheim bezitten. Zuster Dop is een van die weini gen, al kan ze dit harmonische, vanzelfsprekende contact zelf niet verklaren. „Het is altijd zo geweest, kinderen willen graag bij mij zijn", zegt ze. Misschien is het de Iclank van haar stem, op het horen waarvan de kleintjes in hun boxen met drie paar ernstige donkere ogen luisteren, als .(Het kieuterhuis van zuster Dop" aan de Koudekerkseweg te Middel burg: zonnig en modern ziet de bui tenkant eruit, van binnen is het even aantrekkelijk! (Foto P.Z.C.) begrijpen ze wat daar boven hun kleine hoofden besproken wordt. Mis schien is het haar gezicht, zijn het haar ogen, jong en tot lachen ge neigd en daardoor in opvallende te genstelling tot het grijzende haar Helaas gaat hét probleem van deze tijd: gebrek aan huishoudelijke hulp, ook aan haar kleuterhuis niet voor bij. Voor het „omgaan met kinderen' is animo genoeg, voor de huishoude lijke bezigheden die in een kinderte huis hiermee onvermijdelijk samen gaan is die animo er niet,'al zijn de bezigheden nog zo licht. Slechts één assistente staat zuster Dop in haar dagelijkse taak terzijde. Een oplos sing is er gelukkig toch: meisjes van de huishoudscholen die werken voor haar diploma K. en O., komen in het kleuterhuis de onmisbare praktijk opdoen, en eenmaal per week kan zuster Dop rekenen op de hulp van twee padvindstertjes die voor een clubhuis aan het sparen zijn. En eigenlijk is zij wel tevreden over de ze regeling. Op deze manier blijft zij dé centrale figuur voor de kinde ren, blijft zij, voor hen dé vrouw die hun dagelijks leventje leidt en in richt, zoals thuis hun moeder de ver trouwde centrale figuur voor hen is. Dit kindertehuis met zijn praktische indeling en moderne inrichting, met zijn sfeervolle en harmonische kleu rencombinaties moet wel een para dijsje zijn, vergeleken bij het oude „Vijvervreugd" waar zuster Dop tot betrekkelijk kort met „haar" kin dertjes woonde. Maar wie haar heeft Ieren kennen, is ervan overtuigd dat zij in dat oude „Vij1vervreugd" met evenveel toewijding werkte als nu in haar nieuwe kleuterhuis! Jakjes - Rokken en Pakjes in echte gezellige najaarsstoffen en kleuren. heeft het voor U. Scheldestraat 20-23 - Tel. 39E Hulp voor twaalfhonderd (Griekse) kindertjes Mevrouw A. de Vries-Zweede van de N.O.V.I.B. (Nederlandse Organisatie voor Internationale Bijstand) is vast van plan, 1200 behoeftige Griekse kinderen in het stadje Chrysoupolis te helpen vóór 1 november. In Chry soupolis wonen kinderen zonder schoenen, kinderen zonder jasje, dervoede kinderen, kinderen, die nog nooit een stukje speelgoed hebben ge had. Al een paar maanden lang Is de N.O.V.I.B. geld aan het inzamelen om die 1200 kleine, noodlijdende mensen te helpen. Als ze allemaal een pakje krijgen van nog maar 25.is er al '30.000.nodig. Eind augustus was er rond drieduizend gulden binnen. In het septembernummer van het N.O. V.T.B.-blad „Onze Wereld" werden tientallen giften met dankbaarheid vermeld: „Het aantal giften groeit, en ook het bedrag per gift". Intussen blijft het dan toch maar een feit, dat verreweg het grootste deel van het benodigde bedrag er nog moet komen, en bij net lezen van dat feit steeg ons eigenlijk het schaamrood naar de kaken. Want die 1200 kinde ren In Chrysoupolis zijn nog maar een heel klein deel van de miljoenen kinderen, over tal van landen ver spreid. die alles missen wat wij ons rechtmatig bezit noemen: kleding, schoeisel, voedsel, recht op onderwijs. Maar elk van die 1200. zal, als meer Nederlanders willen helpen, voor 1 november iets minder arm zijn, het iets minder koud hebben. De N.O.V.I. B:-actie heet „Aankleden geblazen"; het gironummer is 64.53.00, N.O.V.I. B., Den Haag. Er gaat een pak naar Griekenland. Lijkt het U geen prettig idee daar aan te hebben meegewerkt, hetzij met een gulden, hétzij met een brief je van wat-U-maar-kunt-missen De avonden worden langer, „het grote licht gaat alweer vroeg uit", zegt grootvader, en we zijn vele uren op kunstlicht aangewezen. Gezellig moet het kunstlicht zijn, maar even be langrijk is, dat we niet te veel en niet te weinig van het goede krijgen opdat we onze ogen niet bederven, en dat de lichtpunten op de goede plaats zitten. Die eis geldt in de eerste plaats voor de huiskamer, waar we lezen, kousen stoppen, brie ven schrijven, huiswerk maken, en waar bovendien de sfeer belangrijk is. Er zijn plafonniers, hangende ar maturen in zijde, perkament en plas tic, en met houten armen vol na- maak-kaarsen, compleet met na- maak-kaarsvet. Er zijn eenvoudige wandlampen, als een kokertje tegen het behang, en kappen in alle ma terialen, die uit de wand een eindje de kamer inkomen en, naar de be hoefte van het ogenblik, de kamer ingedraaid kunnen worden. Boven de grote huiskamertafel, het centrum van de bezigheden, die goed zicht vragen, is een hanglamp meest al aan te bevelen. Staat de tafel in het midden, dan komt die lamp uit het plafond, staat de tafel tegen een wand, dan kan de lamp ook aan die wand „ontspruiten". Belangrijk is altijd dat hij zo diep is, dat we nooit en te nimmer in het licht kijken. De bodemopening moet echter groot ge noeg zijn om het licht over het hele tafelblad te verspreiden. Kappen moeten met wit gevoerd zijn, willen ze ons zoveel mogelijk profijt van het licht geven. Bij de aankoop van deze lamp in vele gezinnen de belangrijkste moeten we er bovendien aan denken, dat donkere meubels en stoffering veel meer licht opslok ken dan bv. een interieur in pas teltinten. Aandacht moeten we ook schenken aan de vraag, of de lamp geen lelijke schaduwen en donkere hoeken veroorzaakt. Maar we mogen van die ene lamp niet alles eisen. Een gezellige huis kamer heeft op meer plaatsen licht nodig en die lichtpunten kunnen ook heel' wat ongewenste schaduwen ver bannen. Smaken verschillen: de één zal een verlichting kiezen die het daglicht nabij komt. Voor hem is er de fluo rescerende verlichting, de buizen, ui at zullen we nu eens doen op je verjaardag?" vroeg YY een moeder aan haar zoon, die tien zou worden. In stilte hoopte ze namelijk, dat hij iets zou wensen, waartoe haar nogal kleine flat voldoende ruimte zou bieden: een toneelstuk door alle klasgenoten, compleet met verkleed partij en decors, zou haar voor een onmogelijke opgaaf plaat sen De zoon zei: „Visite in het Bos". Hij loste met die vier woorden een probleem op, vmarmee honderden moeders niet goed raad weten. Want kinderen eten wel graag een lekker taartje, maar ze willen ook graag iets doen, ergens mee bezig zijn. e moeder van deze jarige besprpk de teens van de zoon eerst met haar man, daarna met vrienden, die een va kantiehuisje ergens buiten bezaten. Het resultaat was tenslotte een verjaarsvisite, waar niet alleen haar eigen kind, maar ook zijn talrijke vrienden en vriendinnen nog weken over spraken. Het feest werd niet duur en de goedkoopste programmapun ten hadden het meeste succes. Zo was er een voetbalwedstrijd in het bos, waarbij de ouders van de jarige als keepers op traden, er was een wedstrijd in het bomenklimmen, de kin deren deden verstoppertje en het besluit was een, van te voren goed uitgestippelde speurtocht naar paddestoelen en een bosje veterdrop n het zomerhuisje kon gerust en wat gedronken worden. De kinderen kwamen daar tenslotte moe, vuil en hongerig nog eenmaal bijeen, aten een stapel boterhammen op, dron ken mellc en werden vervolgens thuisbezorgd. De moeder had de meeste blauwe plekken, vanwege haar pogingen een echte keeper natuurgetrouw na te bootsen. En de jarige, „die had mogen helpen organiseren en inkopen doen, praatte 's avonds met trots en voldoening na over ,jzijn" feest, tot hij in zijn stoel in slaap viel Jn hot Bel-Air Hotel to Los Angeles brak een wild tumult los van storm achtige vereerders, toen Marilyn Monroe na twee jaar in Hollywood terugkeerde om daar voor het eerst weer een Amerikaanse film op te luisteren met haar figuur en haar temperament. Maar geen mens weet, of aeze „come-back" in de droomfa- briek van Californië zal lukken. Want er waait een andere wind in de Amerikaanse filmwereld. Terwijl Marilyn zich in Engeland aan een rustig huwelijksleven wijdde mei echtgenoot-schrijver Arthur Miller en voor eigen rekening en risico een film „The Prince and the Showgirl" maakte, waarvan het zakelijk succes maar matig was, kwamen te Holly wood andere sterren aan het firma ment. Het leek er op, of de hoogcor- junctuur van welgeproportioneerce dames als Marillyn ging verlopen. Men vroeg weer naar acteurs, die in staat zijn. de rollen van de scenario schrijver tot leven te brengen en die niet alleen maar hun eigen rol willen spelen. In de enquêtes van de filmtijd schriften komt men Marilyn nau welijks meer tegen. Joanne Wood ward, Natalie Wood en Debbie Reynolds komen op de eerste plaat sen, actrices, die zo zegt hun publiciteitsagent in een zelfge maakte japon een Oscar in ont vangst nemen, die rustig haar MARILYN MONROE weer in Hollywood eigen leven leiden en niet door avontuurtjes in het nieuws staan en die bovendien tevreden zijn met honoraria, die redelijk kunnen wor den genoemd. Onder dit gesternte is Marilyn Mon roe nu dus in Hollywood terugge keerd. Zelfs haar vereerderspost, haar „fan-mail", is aanzienlijk terug gelopen. Ze krijgt „nog maar" dui zend brieven per week. En die brie ven liegen er niet om: de vereerders wachten op nieuwe films. Het is niet voldoende, vinden ze, dat Marilyn zich elk jaar even in Hollywood laat zien. En deze mening wordt gedeeld door de producenten. Maar Marilyn is vastbesloten maar één film per jaar te maken. Hollywood heeft haar een nieuwe kans gegeven. Billy Wilder en de ge broeders Mirisch hebben haar twee miljoen dollar geboden voor de hoofd rol in „Some like it hot" dat is het drievoudige van wat Joanne Woodward zou kunnen verdienen en het twintigvoudige van wat Millie Perkins krijgt voor „Het dagboek van Anne Frank". Marilyn probeert zich zo onopvallend mogelijk te gedragen in Hollywood. Maar in de studio's zelf is het nog steeds als van ouds: Marilyn is het middelpunt en tegelijkertijd vreest iedereen voortdurend dat haar over gevoeligheid zal leiden tot een grote ruzie. Ze wordt in de watten gelegd, en de filmfabriek houdt rekening met haar ster-allures. Maar het is zeer de vraag, of het publiek dat straks ook zal doen, of de Marilyn Monroe ver ering niet voorgoed van de baan is. vaak vóór indirect licht te gebrui ken. Hij zal ook, om het verschil met de dag zo klein mogelijk te ma ken, lichtpunten aanbrengen in de buurt van de ramen, zodat de licht val ongeveer gelijk blijft. Die dagiichtwensen koestert echter lang niet iedereen. Wèl voor iedereen moet gelden, dat het bederven van de ogen narigheid voor het gehele leven kan geven, èn dat ieder gezins lid de vrijheid moet hebben, daar te gaan zitten waar liij zich het pret tigst voelt. Dat houdt in, dat ver plaatsbare lampen van onschatbaar nut zijn. Een eenvoudige staande lamp die nooit een sta-in-de-weg mag worden kan goede diensten bewijzen. Hebben de kinderen een eigen ka mertje. waar ze hun huiswerk ma ken, dan is de verlichting van dat kamertje van even groot belang als die van de huiskamer. Het licht van een afdankertje uit de woonkamer, is lag niet altijd voldoende! Een een voudige bureaulamp, óp de tafel waaraan gewerkt wordt, is hier meestal het meest geschikt. Slaapkamers kunnen het wel doen met wat minder licht dan woon- en studeervertrekken. Een plafonnier is er voldoende, maar wie wel eens leest in bed, moet er bepaald een leeslampje bijnemen. Ganger hebben niet veel licht nodig, maar de entree van het huis kan gerust wat vriende lijkheid, dus een aardige armatuur, verdragen. Van veel belang is de keuken. Hoezeer de onbeschermde peer-aan-de-zolder ook aan het uit sterven is, in keukens vinden we hem toch nog. wel eens, waarschijnlijk omdat de huisvrouw zichzelf niet be langrijk genoeg vindt voor een lam pekapje, of niet beseft, dat ze heel wat uren in haar keuken aan het werk is. Gun TTzelf licht in uw keuken! Een plafonnier en een „pottekijker" bo ven aanrecht en kookhoek zijn al het minimum. Eet U ook in de keuken, dan is er juist met aardige lampen een mooie, duidelijk van liet werk- gedeelle gescheiden eethoek te ma ken. Vrouwelijke politie agenten trouwen of niet De internationale politie-organisatie „Interpol" heeft onlangs tijdens een congres in Londen de kwestie be handeld of vrouwen, die in dienst van de politie zijn, getrouwd mogen zijn of beter ongetrouwd kunnen blijven. De voornaamste spreekster over dit onderwerp was de enige vrouwelijke gedelegeerde ter conferentie, mrs. Barbara Denise de Vitre, inspecteur van politie in Engeland. Miss De Vi tre, 57 jaar oud, vertelde dat zowel getrouwde als ongetrouwde vrouwen een belangrijk aandeel hebben in het werk van de politie in Engeland. Zij raakte hierover in discussie met een gedelegeerde uit Brazilië, pastor De Olivera. In diens land moeten vrouwe lijke leden van de politie zich terug trekken, als zij trouwen. De reden: in Brazilië vindt men het gezinsleven belangrijker dan wat dan ook. Commissaris Richard Jackson van Scotland Yard zei over dit onderwerp: „De vrouwen die, bij ons werkzaam zijn, doen vrijwel al het werk, dat de mannen doen en soms doen zij dat be ter dan de mannen". Advertentie) Wat krijgen we het toch gemakkelijk: nu hoeft fluweel en welke andere stof met een opstaande pool dan ook al niet meer op de hand te worden gestre ken, niet dus met het Ijzer onderstebo ven tegen de gespannen ach terlcanvan de stof. Er zijn rechthoeken van zeer fijn metaalglas in de handel, die we eenvoudig bovenop de stof, op de pool dus, leggen. Dan maar strijken, en van pletten geen sprake. Dat U ook de stof met de pool naar onderen op een mar meren plaat kunt leggen en dan de ach terkant strijken, wist U waarschJjalijk al.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 7